Κυριακή 27 Απριλίου 2025

Στο σπίτι!

 


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ


Ταξίδι στον κόσμο με κάθε μέσον… Μ’ αεροπλάνα, αυτοκίνητα, με τα πόδια, με βιβλία και ταινίες… Πάντα στο τέλος, κάτι μένει άγνωστο, άπιαστο…
Βαλίτσες γεμάτες περιέργεια, φυλαχτά κι επιλεγμένες αναμνήσεις…
Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι του κόσμου κι ανάμεσα τους άδειες πιασμένες θέσεις…
Αντιθέσεις ταιριαστές κι αταίριαχτες, τραγούδια ξεχασμένα στο συρτάρι…
Έρημες ακρογιαλιές προτού βγει ο ήλιος, νυχτερινές αναχωρήσεις νυσταγμένων τρένων, κοιλάδες λουσμένες στο φεγγαρόφωτο, πόλεις άδειες σαν θλιμμένα δειλινά, πρόσωπα ζεστά με γελαστά μάτια σε παγκάκια του πάρκου…
Οσμές που μας ακολουθούν σαν πιστά σκυλιά, αγριολούλουδα στο εσπερινό βάζο, λιβάνι σε προσκυνήματα, απαλό χάδι από γιασεμί, πρωινή δροσιά και νυχτολούλουδο…
Αν θέλω να θυμηθώ κάτι ξεχωριστό, με κατακλύζουν βλέμματα, φίλων, αγνώστων, περαστικών, που κρατήσανε όσο μια στιγμιαία εξομολόγηση ή που ακόμα διαρκούν…
Τι μας έλειψε από τη ζωή;

Τώρα, στο σπίτι! Ζεστασιά, ασφάλεια και ησυχία. Δεν ήταν όλα ρόδινα στο ταξίδι. Πολλή κούραση, ένταση, θόρυβος, χαμένα λόγια, αναβολές…
Ευτυχώς μαζί με καλή διάθεση και ανοιχτή καρδιά!
- Ξέρεις κάτι, όμως; Αδίκησα πολλούς. Σε αόριστες ώρες, σαν να ήμουν άλλος…
Αδίκησα! Και λυπάμαι βαθιά για τη στενοχώρια που προκάλεσα…
Μα το περίεργο είναι, πως φθάνοντας στο σπίτι, νιώθω σαν 
εμένα να μην με αδίκησε ποτέ κανείς, προσπαθώ να θυμηθώ ένα πρόσωπο, κάποιο περιστατικό, ένα όνομα… και δεν υπάρχει...
Ολόκληρη ζωή και δεν νιώθω, ούτε τόσο δα, αδικημένος. Μόνο λίγο κουρασμένος.  

Αυτό ήθελα να σου πω.
Κλείσε τώρα σε παρακαλώ, λίγο τα παντζούρια, να κοιμηθώ…  


QPR – 2fA

                                                                      

 

Κυριακή 20 Απριλίου 2025

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!

 



Όποιος δέχεται την Ανάσταση του Κυρίου στην ψυχή του, όχι σαν απλή ιστορική βεβαιότητα, αλλά σαν συγκινησιακή εμπειρία, σαν άμεση ευλογία του Θεού στον Άνθρωπο, μπορεί να αποδεχθεί και το παράδειγμα ΖΩΗΣ του Χριστού, και να ακολουθήσει τα βήματα του δια του Γολγοθά και του Σταυρού μέχρι την προσωπική του ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Η καρδιακή συνάντηση μαζί Του τότε, επισημαίνει την κοινή ζωή στο λειτουργικό σώμα της Εκκλησίας!   


2φΑ


Τετάρτη 16 Απριλίου 2025

Μεγάλη Τετάρτη

 


π. Αλέξανδρος Σμέμαν


Ὁλόκληρη ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὀργανωμένη γύρω ἀπὸ τὸ Πάσχα, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργικὸς χρόνος, δηλαδὴ ἡ διαδοχὴ τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν ἑορτῶν, γίνεται ἕνα ταξίδι, ἕνα προσκύνημα στὸ Πάσχα, ποὺ εἶναι τὸ Τέλος καὶ ποὺ ταυτόχρονα εἶναι ἡ Ἀρχή.

Εἶναι τὸ τέλος ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὰ παλαιὰ» καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς «νέας ζωῆς», μιὰ συνεχὴς «διάβαση ἀπὸ τὸν «κόσμο τοῦτο» στὴν Βασιλεία ποὺ ἔχει ἀποκαλυφτεῖ ἐν Χριστῷ.


Pcr – 2fA



Δευτέρα 7 Απριλίου 2025

Η Ευχή!

 


-  Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
[Συνέταξε Ανώνυμος Μοναχός]

Μες απ’ το σύδενδρο στην παγωνιά
αχνά ξεπρόβαλε χλωμή σκιά
το βήμα σέρνει την νύχτα σκίζει
αγέρας λύσσαξε τον ταλανίζει

Σφίγγει απάνω του, μ’ αργό το χέρι,
σεπτό παμπάλαιο τρύπιο κουρέλι
άκυρος τρόπος να ζεσταθεί
στο ξεροβόρι ν’ αντιταχθεί

Έρημος, άοικος, πτωχός εκών
οικήτωρ μόνιμος των ουρανών
ακτήμων πλούσιος άλλης ζωής
και παρεπίδημος αυτής της γης

Φιγούρα μαύρη, λευκή ψυχή
λεπτό θυμίαμα μια προσευχή
χείλη ψελλίζουνε, θερμή καρδιά
κρυφά αγάλλεται, βαθιά σκιρτά

Τι τον κρατά στη μοναξιά
δίχως επίγεια καμμιά χαρά;
Σκύψε σιμά του ν’ αφουγκραστείς
την επανάληψη της προσευχής

Δυο λέξεις μόνο, ψιθυριστά
με πόνο, πίστη, όλο χαρά
λαχτάρας δύναμη η προσμονή
τα χείλη φλέγονται σαν τα κινεί

Αυτή ’ναι σίγουρα που τον κρατά
καλάμι όρθιο στην ερημιά
μακράν του κόσμου, η θαλπωρή
ανάσα, αίμα του, θεία τροφή

Αν την ακούσεις κάποια στιγμή
απλή και σύντομη λιτή ευχή,
καλεί τον «Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν
νά ἐλεήσει ἁμαρτωλόν».


vb – 2fA


Σάββατο 5 Απριλίου 2025

Ένα Ανοιξιάτικο αστέρι!



-  Η ιστορία του αστεριού που έψαχνε το φως του
[Κινέζικο παραμύθι]


Σε μια γαλαξιακή γωνιά του σύμπαντος, όπου τα νεφελώματα χορεύουν σαν αχυρένια σκιάχτρα βαμμένα με χρώματα ρόδινο, μωβ και βαθύ μπλε, υπήρχε ένα μικρό αστέρι, το Αστέρι της Αναζήτησης. Το φως του ήταν σαν μια απαλή φλόγα, που τρεμόπαιζε ανάμεσα στα γιγάντια αστέρια που λάμπανε με περηφάνια.
Όμως, το Αστέρι της Αναζήτησης αισθανόταν χαμένο στο άπειρο.
Το φως του δεν ήταν τόσο λαμπερό, τόσο ζωντανό όσο των άλλων αστεριών.
«Γιατί δεν λάμπω όπως εκείνα;» ρωτούσε τον εαυτό του κάθε βράδυ, ενώ παρατηρούσε τις ακτίνες τους να χτυπούν τα νεφελώματα, ζωγραφίζοντας τον ουρανό με χρώματα που άλλαζαν σαν καλειδοσκόπιο.

Μια μέρα, ένας γέρος κομήτης, με μια ουρά από κρυστάλλινο πάγο που έλαμπε σαν διαμάντι, το πλησίασε. Ο κομήτης είχε μια φωνή που θύμιζε τον ήχο των αστεριών που χτυπούν το βάθος του διαστήματος, γεμάτη από την σοφία των αιώνων.
«Γιατί είσαι τόσο σκεφτικό, μικρό αστέρι;» ρώτησε, ενώ η ουρά του άφηνε πίσω του έναν δρόμο από φωτεινές σπίθες.
«Δεν ξέρω ποιος είμαι,» απάντησε το Αστέρι της Αναζήτησης. «Το φως μου είναι αδύναμο, και δεν μπορώ να βρω τον σκοπό μου.»

Ο κομήτης χαμογέλασε, και τα κρυστάλλινα του κομμάτια αντανακλούσαν το φως των γαλαξιών. «Η απάντηση βρίσκεται στο ταξίδι, όχι στον προορισμό», του είπε. Αν θέλεις να βρεις το φως σου, πρέπει να ταξιδέψεις μέσα από τα μυστικά του σύμπαντος.
Τώρα στη Γη, στα μέρη που έχουν άνοιξη, οι άνθρωποι κοιτάζουν τον ουρανό και χαίρονται να βλέπουν αστέρια που λάμπουν. Μη χάνεις λοιπόν καιρό, μάθε το μυστικό για το φως, να σε βλέπουν κι εσένα λαμπερό και να είναι χαρούμενοι. Όλοι ξέρουν πως το φως των αστεριών κάνει τα λουλούδια στους κήπους τους, να είναι τόσο όμορφα».

Και έτσι, το Αστέρι της Αναζήτησης ξεκίνησε το ταξίδι του.
Πέταξε μέσα από νεφελώματα που έμοιαζαν με αχυρένια σκιάχτρα, βαμμένα με χρώματα ρόδινο, μωβ και βαθύ μπλε. Οι ακτίνες του φωτός του χόρευαν με τα σύννεφα, σαν να ήταν μέρος μιας κοσμικής συμφωνίας.

Σε έναν γαλαξία μακρινό, συνάντησε έναν πλανήτη που τραγουδούσε. Ο πλανήτης είχε δαχτυλίδια από φωτεινές υποσχέσεις, και η φωνή του ήταν σαν μια μελωδία που χόρευε με τους αστέρες. «Η άυλη ενέργεια με κρατά ζωντανό,» τραγούδησε ο πλανήτης. «Χωρίς αυτήν, δεν θα υπήρχα. Μάθε να αγκαλιάζεις το αόρατο, γιατί αυτό είναι που δίνει νόημα στο ορατό.»

Συνέχισε το ταξίδι του, και σε μια σκοτεινή γωνιά του σύμπαντος, συνάντησε μια μοναχική μαύρη τρύπα. Η μαύρη τρύπα δεν ήταν τρομακτική, αλλά γεμάτη μυστήριο. Η βαρύτητά της έλκυε το λιγοστό φως του αστεριού, αλλά δεν το απορρόφησε. «Μην φοβάσαι το σκοτάδι», του είπε με μια φωνή που ακουγόταν σαν βουή από τα βάθη του χρόνου. «Είναι μέρος της ιστορίας σου, όπως και το φως. Αλλά θα πρέπει να διαλέξεις»

Τελικά, το Αστέρι της Αναζήτησης έφτασε σε έναν γαλαξία που έλαμπε με ένα φως τόσο καθαρό, σαν να ήταν φτιαγμένο από ανοιξιάτικες πρωινές δροσοσταλίδες. Εκεί, συνάντησε τη Φωτεινή Συνείδηση του Σύμπαντος, μια ολογραφία των πάντων σε μικρογραφία. Η Συνείδηση του μίλησε με μια φωνή που ακουγόταν μελωδική και τρυφερή, όπως των αστεριών που γεννιούνται.

«Η αληθινή σου φωτεινότητα δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα σου», είπε η Συνείδηση.
«Το φως σου είναι αδύναμο, γιατί ψάχνεις να βρεις το νόημα κάπου αλλού. Αποδέξου το σκοτάδι που σε περιβάλλει, όμως μην τ’ αφήνεις να σ’ επηρεάζει, τότε το φως σου θα αποκτήσει δύναμη και νόημα.»

Το Αστέρι της Αναζήτησης κατάλαβε. Έκλεισε τα μάτια του (αν και τα αστέρια δεν έχουν μάτια, αυτό το αστέρι είχε) και άρχισε να λάμπει από μέσα του. Το φως του έγινε τόσο δυνατό, που φώτισε ολόκληρο τον γαλαξία.
Όχι με μια φωτεινότητα που τυφλώνει, αλλά με κείνη την ζεστή λάμψη που σκορπίζει ακτίνες αγάπης και σοφίας, ξέροντας πως κάποιοι χαίρονται το φως του.


Ds-
Μο – 2φΑ