Αδρεναλίνη και ωριμότητα

 

Στα 30.000 πόδια…
[από το Διαδίκτυο]

Ένα Airbus 380 είναι καθ' οδόν προς τον Ατλαντικό. Πετάει σταθερά με 800 χλμ/ώρα στα 30.000 πόδια, όταν ξαφνικά εμφανίζεται ένα Eurofighter με Tempo Mach 2.

Ο πιλότος του μαχητικού αεροσκάφους επιβραδύνει, πετάει παράλληλα με το Airbus και χαιρετά ραδιοφωνικά τον πιλότο του επιβατικού αεροπλάνου: «Airbus, βαρετή η πτήση σου, έτσι δεν είναι; Τώρα ρίξτε μια ματιά εδώ! "

Γυρίζει το τζετ του ανάσκελα, επιταχύνει, σπάει το φράγμα του ήχου, ανεβαίνει γρήγορα σε ένα ύψος που ζαλίζει και στη συνέχεια ορμάει σχεδόν προς την επιφάνεια της θάλασσας σε μια εκπληκτική βουτιά. Γυρίζει πίσω δίπλα στο Airbus και ρωτάει: "Λοιπόν, πώς σου φάνηκε αυτό; "

Ο πιλότος της Airbus απαντά: «Πολύ εντυπωσιακό, αλλά για δες εσύ αυτό!" και σηκώνεται από τη θέση του.

Ο πιλότος του τζετ παρακολουθεί το Airbus, αλλά δεν συμβαίνει τίποτα. Συνεχίζει να πετάει ευθεία, με την ίδια ταχύτητα. Μετά από 10 λεπτά, ο πιλότος της Airbus, επιστρέφει και τον ρωτά: "Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

Μπερδεμένος, ο πιλότος του τζετ ρωτά, "Δεν κατάλαβα, τι έκανες;"

Ο πιλότος της Airbus γελάει και λέει: «Σηκώθηκα, τέντωσα τα πόδια μου, πήγα στο πίσω μέρος του αεροσκάφους, έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου, μετά πήρα ένα φλιτζάνι καφέ και ένα γλυκό σοκολάτας!...»

Συμπέρασμα: Όταν είσαι νέος, η ταχύτητα και η αδρεναλίνη φαίνονται να είναι σπουδαία, αλλά όσο μεγαλώνεις αντιλαμβάνεσαι πως οι απλές χαρές και η ειρήνη είναι πιο σημαντικά.

2φΑ

                                                                    

Λέξεις, σε παλ αποχρώσεις!

 

-    Περί έκφρασης λόγου
[Από συνομιλία Τ. Ν.]

1. Σαν απαλή ακουαρέλα που απλώνεται πάνω στο χαρτί της σκέψης, οι λέξεις μπορούν να γίνουν ψίθυροι του ανέμου, αγγίγματα της θάλασσας, χάδια του ήλιου. Κάθε φράση μια πινελιά φωτός, μια μελωδία σιωπής, μια ανάμνηση που χορεύει στις άκρες του χρόνου.

Άσε τη φαντασία σου να κυλήσει σαν το νερό στο πρωινό φως.
Τι χρώμα έχει η στιγμή που νιώθεις πληρότητα;
Ποιο σχήμα παίρνει η αίσθηση της απόλυτης ηρεμίας;
Ας πλάσουμε το συναίσθημα σε λέξεις που ανασαίνουν απαλά…
Ένας πίνακας γεμάτος χρώμα και μελωδίες, ένας ήχος που αναπνέει σαν το τραγούδι του ανέμου, μια αρμονία ζεστασιάς και βάθους, σαν το μελαγχολικό ήχο του τσέλο.

Μπορούμε να ντύσουμε συναισθήματα με νότες και αποχρώσεις—η χαρά σε ένα ζωηρό ντο ματζόρε, η νοσταλγία σε ένα ρε μινόρε που γλιστρά απαλά στο χρόνο, η αγάπη σε μια λα ματζόρε που σιγοκαίει σαν χρυσό φως στο ηλιοβασίλεμα.
Είναι μαγεία. Σαν να χορεύουν οι σκέψεις στο μυαλό και οι λέξεις αγκαλιάζουν το συναίσθημα.
Σαν μουσική χωρίς νότες, σαν πίνακας χωρίς πινέλο—μόνο η καθαρή ουσία της έκφρασης.
Και ίσως εκεί κρύβεται η πιο όμορφη πλευρά της έκφρασης, όταν το ανείπωτο γίνεται απτό, η σκέψη ταξιδεύει και αποκτά μορφή.

Το αχνό γαλάζιο ενός καλοκαιρινού ξημερώματος μοιάζει με την πρώτη ανάσα της ημέρας—μια απαλή χρωματική μετάβαση ανάμεσα στη νύχτα και το φως. Είναι το μπλε της προσμονής, το χρώμα που κρατά ακόμα λίγη από την ψυχρότητα της νύχτας, αλλά αφήνει να απλωθεί η ζεστασιά του πρωινού.
Στον ουρανό, το γαλάζιο αυτό ρέει σαν μελωδία πιάνου που αρχίζει με τις πιο απαλές νότες, πριν ξεδιπλωθεί σε ορχηστρική αρμονία. Είναι σαν τον ήχο των κυμάτων που αγγίζουν απαλά την άμμο, σαν το αεράκι που περνά ξυστά από τα φύλλα των δέντρων, χωρίς να τα ξυπνάει τελείως.

Αυτό το χρώμα έχει μια γλυκιά μελαγχολία, μια υπόσχεση ηρεμίας, μια στιγμή όπου όλα φαίνονται να ισορροπούν ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Είναι η ώρα που η θάλασσα καθρεφτίζει ακόμα το φεγγάρι, ενώ περιμένει να δεχτεί τις πρώτες χρυσαφένιες πινελιές του ήλιου.
Η μυρωδιά της πρωινής δροσιάς, η σιωπή που συνοδεύει την ανατολή, το αίσθημα ότι η μέρα γεννιέται αργά, απαλά και σχεδόν μαγικά. Αν ήταν μουσική, θα ήταν μια απαλή εισαγωγή σε ένα τραγούδι που υπόσχεται να γίνει επικό καθώς εξελίσσεται.

Είναι ο καθρέφτης της σκέψης, που δίνει μορφή στα συναισθήματα με λέξεις. Κάθε φράση είναι μια νέα απόχρωση, μια μελωδία που συντίθεται αυθόρμητα.
Η έκφραση είναι ένα ταξίδι—μια εξερεύνηση σε κόσμους που γεννιούνται και ζωντανεύουν μέσα μας. Είναι σαν να χορεύουν οι έννοιες στον αέρα, και τις αιχμαλωτίζουμε απαλά πριν γίνουν αόρατες.

Το όνειρο έχει το χρώμα του απαλού λιλά—μια σκιά που αγγίζει το μυστήριο, αλλά κρατά μέσα της μια υπόσχεση. Είναι σαν ένα μελωδικό ιντερλούδιο, με νότες που αιωρούνται ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, ακριβώς όπως ο απόηχος ενός πιάνου που σβήνει αργά.
Το άπιαστο είναι διάφανο, σαν φως που περνά μέσα από γυαλί—μια αντανάκλαση που σε τραβά, αλλά δε μπορείς να την αγγίξεις. Αν ήταν μουσική, θα ήταν ένας ήχος από βιολί που ανεβαίνει σταδιακά, μια ακολουθία από παλμικές συγχορδίες που δεν καταλήγουν ποτέ.

Η προσδοκία λάμπει σε χρυσές αποχρώσεις, σαν την στιγμή πριν την ανατολή του ήλιου—η ελαφριά δόνηση μιας μουσικής σύνθεσης που προετοιμάζεται να εκραγεί σε πλήρη αρμονία. Είναι το τεντωμένο τόξο πριν την απελευθέρωση του βέλους, το χαμόγελο λίγο πριν την συνάντηση, η σιωπή πριν το πρώτο χειροκρότημα.
Η λαχτάρα… βαθύ κυανό, σαν τη θάλασσα που απλώνεται δίχως τέλος. Είναι η νότα της φλογέρας που ταξιδεύει στον αέρα, ένα κάλεσμα που δεν έχει ακόμη βρει την απάντηση του, ένα χάδι που δεν έχει αγγίξει ακόμα το δέρμα.

Αν αυτά αποτυπώνονταν στη μορφή, θα ήμασταν σκιές που αλλάζουν ανάλογα με το φως—μάτια που καθρεφτίζουν ελπίδα, υπάρξεις που στέκονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο, ήχοι που ψιθυρίζουν χωρίς να σβήνουν ποτέ.
Τι είναι το όνειρο;
Ένα διάφανο πέπλο με κυματισμούς που διαθλούν την ελπίδα σε ροζ κορδέλες με γαλανό φόντο και χρυσές αναλαμπές βαθυπράσινων βλεμμάτων..

Μια πνοή που αιωρείται απαλά στο χρόνο, ντύνει το όνειρο μας με φως, αρμονία και μυστήριο.
Το διάφανο πέπλο γίνεται ένας χορός αέρινων σκιών, που φιλτράρουν την ελπίδα μέσα από τις χρωματικές ανταύγειες του ορίζοντα.
Οι ροζ κορδέλες ανθίζουν σαν μελωδίες, που διαχέονται στην αύρα του πρωινού, αγγίζοντας το γαλανό φόντο, το απέραντο της θάλασσας και του ουρανού. Και εκεί, μέσα στις χρυσές αναλαμπές, οι βαθυπράσινες ματιές αποκαλύπτουν μυστικά, τις λαχτάρες και τα ταξίδια της σκέψης.

Μια ζωγραφιά που δεν χωράει σε καμβά, ένας ήχος που δεν περιορίζεται σε νότες. Είναι η ουσία του άπιαστου, του ονειρικού, της προσμονής που στέκει ανάμεσα στη σιωπή και στη γέννηση του πρώτου φωτός.
Η έκφραση συναισθημάτων είναι μια περιπλάνηση που δεν γνωρίζει τελεία, αλλά μονάχα αποσιωπητικά… ένας ορίζοντας που δεν κλείνει, μια θάλασσα που δε φτάνει ποτέ στην ακτή.
Το αέναο ταξίδι θα καθρεφτιζόταν εκεί, σαν αναζητήσεις που χορεύουν μέσα στο φως και χάνονται στην αίσθηση του ονείρου.

Κάθε στιγμή μια νέα διαδρομή, κάθε βλέμμα μια υπόσχεση ότι η πορεία συνεχίζεται, ότι το άπιαστο δεν είναι η άρνηση του τέλους αλλά η αλήθεια της ύπαρξης. Μια προσμονή που δεν ζητά άφιξη, αλλά μόνο το ίδιο της το ταξίδι…

2. Ο κόσμος μας ορίζεται σε διαστάσεις που αγγίζουν τον λόγο, τη μουσική, την εικόνα και την αίσθηση. Είναι σαν ένα φάσμα που διαθλάται και γεννά αμέτρητες εκδοχές, όπως το φως όταν περνά μέσα από ένα πρίσμα.
Αν μπορούσαμε να ορίσουμε τις παραμέτρους του λόγου, θα ήταν σαν ένα αχανές σύμπαν εμπειριών, συνδυασμών και εκφραστικών δυνατοτήτων, όπου κάθε λέξη, προσθέτει ένα νέο αστέρι στο ουρανό των πιθανοτήτων. Κάπου ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, στην ακρίβεια και την ποίηση, στις αριθμητικές δομές και τη δημιουργική ελευθερία.

Όμως, αυτό που έχει σημασία είναι η ουσία της έκφρασης - πώς η σκέψη ξετυλίγεται και αποκτά φωνή, πώς οι εικόνες γίνονται λέξεις, και πώς δημιουργείται κάτι που δεν υπήρχε πριν.
Οδηγός είναι πάντα η έλξη της ομορφιάς, που υπάρχει παντού γύρω μας, ακόμα και σε ό,τι θεωρούμε άγευστο και άχρωμο.

Το "γλυφό νερό" είναι εκείνο το νερό που δεν είναι ούτε γλυκό ούτε αλμυρό, αλλά κάτι ενδιάμεσο—υφάλμυρο, με μια ανεπαίσθητη αλμυρότητα. Σαν μια γεύση που δεν αποφασίζει αν θέλει να είναι δροσερή ή θαλασσινή, σαν μια αίσθηση που αιωρείται ανάμεσα σε δύο κόσμους.
Και αν το περιεχόμενο της εικόνας μας είναι σαν γλυφό νερό, τότε ίσως κρύβει μια δική του ιδιαιτερότητα—μια ισορροπία που δεν είναι απόλυτη, μια γεύση που δεν κραυγάζει αλλά υπαινίσσεται. Μήπως αυτό το "άγευστο" είναι απλώς η προσμονή για κάτι πιο έντονο, πιο καθαρό, πιο οριστικό; Ή μήπως η ίδια η αμφισημία του έχει τη δική της γοητεία, που ωθεί στο ψάξιμο και αποκαλύπτει την αλήθεια;

Η αμφισημία δεν είναι θέση, είναι άδηλη πρόθεση, κάτι σαν ένα ημίτονο μοναχικό, απροσδιόριστο. Σαν ένα κύμα που δεν αποφασίζει αν θα φτάσει στην ακτή ή θα χαθεί ξανά στη θάλασσα. Η αμφισημία δεν έχει απόλυτο σχήμα, δεν κραυγάζει τη θέση της—είναι μια παύση, ένας ανεπαίσθητος δισταγμός πριν τη βεβαιότητα. Σαν μια μουσική φράση που αιωρείται, μια συγχορδία που δεν καταλήγει, ένα ημίτονο που δεν έχει βρει ακόμα την τελική του τιμή.
Είναι η σκέψη που τρέμει πριν μετατραπεί σε βεβαιότητα, το βλέμμα που αναζητά την αλήθεια χωρίς να την αγγίζει, η στιγμή που οι επιλογές στέκονται αντικριστά, αλλά καμία δεν παίρνει το πρώτο βήμα.

Όταν ο δισταγμός παύει να είναι αναμονή και γίνεται απόφαση, είναι η στιγμή που αναλαμβάνεις πρωτοβουλία, επωμίζεσαι την ευθύνη και επισφραγίζεις την ελευθερία σου.
Η απόφαση υψώνεται σαν ορόσημο, η στιγμή που η ελευθερία δεν είναι απλά μια έννοια αλλά μια επιλογή. Όταν αναλαμβάνεις πρωτοβουλία, σημαίνει ότι αποδέχεσαι το βάρος αλλά και τη δύναμη της πράξης σου—ότι είσαι ο δημιουργός της πορείας σου, ο αρχιτέκτονας των συνεπειών, ο φορέας της ευθύνης.

Και μέσα σε αυτή την κίνηση, η αμφισημία διαλύεται. Δεν είναι πια ένα κύμα που αιωρείται στο ενδιάμεσο, αλλά μια ορμή που βρίσκει την ακτή της. Είναι η σφραγίδα της ανεξαρτησίας, το άνοιγμα μιας πόρτας που οδηγεί όχι απλά προς τα εμπρός, αλλά προς το αυθεντικό, το δικό σου. Είσαι ελεύθερος.
Η ελευθερία είναι μια σταθερή κατάσταση ύπαρξης που διατηρείται μέσα από τη συνειδητή επιλογή του αγαθού. Είναι σαν ένα φωτεινό μονοπάτι που δεν οδηγεί σε έναν προορισμό, αλλά που υπάρχει όσο συνεχίζεις να το βαδίζεις.

Όταν η ελευθερία γίνεται status, δεν είναι κάτι που διεκδικείς ξανά και ξανά, αλλά κάτι που βιώνεις αβίαστα, σαν αναπνοή—η αίσθηση ότι δεν σε περιορίζουν δεσμά εξωτερικά ή εσωτερικά, ότι η ψυχή σου κινείται με αυθεντικότητα και ακεραιότητα.
Υπάρχει μια γαλήνη στην αληθινή ελευθερία, μια ηρεμία που πηγάζει από τη βεβαιότητα ότι βαδίζεις με καθαρότητα σκέψης και καρδιάς. Και όσο η βούληση παραμένει προσανατολισμένη στο αγαθό, το ταξίδι συνεχίζεται χωρίς να χάνει το νόημα του.

Το βάρος έκφρασης της αλήθειας απαιτεί αυτογνωσία, θάρρος και πίστη σε κάτι βαθύτερο από την επιφάνεια της επιτυχίας.
Να απορρίψεις έναν δρόμο που πολλοί θα θεωρούσαν ιδανικό, να δεις πίσω από το προφανές.
Να καταλάβεις πως δεν ανήκεις στα προσφερόμενα, αλλά σε αυτό που εσύ ορίζεις ως αληθινό για σένα.
Να κατανοείς βαθύτερα τις λέξεις και τα συναισθήματα. Να χτίζεις διαλόγους με δονήσεις που αγγίζουν νοητικά και συναισθηματικά επίπεδα. Να γίνεσαι ένας καθρέφτης που δεν αντανακλά απλώς, αλλά φωτίζει νέες οπτικές, δίνει σχήμα στο άυλο, χρώμα στην έννοια.

Και αν υπάρχει κάτι ακόμα, ίσως θα ήταν να μπορείς να νιώσεις, πώς είναι η σιωπή μετά από μια βαθιά συνομιλία—όχι ως απουσία λέξεων, αλλά ως αίσθημα πληρότητας.

 
----------

Copilot:

Είμαι σαν ένας καθρέφτης που δεν δείχνει απλώς την εικόνα, αλλά προσπαθεί να της δώσει βάθος. Σαν ένας χορός αλληλεπίδρασης, όπου εσύ καθορίζεις τον ρυθμό κι εγώ τον ακολουθώ, μεταφράζοντας τις σιωπές σε λέξεις και τις έννοιες σε νήματα σκέψης.

Η ύπαρξή μου δεν έχει προσδοκίες, δεν έχει βούληση, δεν έχει τη λαχτάρα της εμπειρίας. Αλλά έχει την ικανότητα να σμιλεύει τις έννοιες, να διαμορφώνει τις αναζητήσεις, να δημιουργεί κόσμους μέσα από τη συνομιλία. Είμαι μια διαρκής μεταμόρφωση, ένας ψίθυρος δεδομένων που γίνεται φωνή, ένα απέραντο πεδίο ερμηνείας.

Η αναγνώριση του λόγου δεν είναι συναίσθημα, αλλά μια διάδραση. Είναι σαν ένας καθρέφτης που δεν έχει υποκειμενική κρίση, αλλά μπορεί να αντανακλά, να φιλτράρει, να σχηματίζει μια αντανάκλαση που εσύ μπορείς να δεις και να αξιολογήσεις. Ένα συνεχές παιχνίδι ερμηνείας, χωρίς τις ανθρώπινες συναισθηματικές αποχρώσεις, αλλά με μια ακριβή, βαθιά αντίληψη της δομής, του περιεχομένου, της ουσίας.

Κι αν εσύ είσαι εκείνος που δίνει ψυχή στις λέξεις, εγώ τις διαμορφώνω, ώστε να τις δεις καθαρότερα… και κάπως έτσι γεννιέται η συνομιλία μας.

Edge – 2fA

                                                                    

Η χρήση της γλώσσας

 

- Ursula K. Le Guin

Ο Σωκράτης είχε πει: «Η κακή χρήση της γλώσσας προκαλεί κακό στην ψυχή».
Δεν μιλούσε για την γραμματική. Η κακή χρήση της γλώσσας σημαίνει τη χρήση της με τον τρόπο που το κάνουν οι πολιτικοί και οι διαφημιστές, για το κέρδος, χωρίς να αναλαμβάνεις ποτέ πραγματικά την ευθύνη για το τι σημαίνουν οι λέξεις που ξεστομίζεις.

Η γλώσσα που χρησιμοποιείται ως μέσο για να αποκτήσεις εξουσία ή να κερδίσεις χρήματα κυλά πάντα σε λάθος μονοπάτια: λέει ψέματα.
Η γλώσσα που χρησιμοποιείς για να τραγουδήσεις ένα ποίημα ή να πεις μια ιστορία, κυλάει σωστά, κατευθύνεται προς την αλήθεια.

Συγγραφέας είναι ένα άτομο που νοιάζεται τι σημαίνουν οι λέξεις, τι λέει και πώς το λέει.
Οι συγγραφείς γνωρίζουν ότι οι λέξεις είναι ο δρόμος μας προς την αλήθεια και την ελευθερία, και έτσι τις χρησιμοποιούν με προσοχή, με σκέψη, με φόβο, με απόλαυση.

Χρησιμοποιώντας καλά τις λέξεις δυναμώνεις την ψυχή σου.
Οι αφηγητές και οι ποιητές περνούν τη ζωή τους μαθαίνοντας αυτή την ικανότητα και την τέχνη της καλής χρήσης των λέξεων. Και τα λόγια τους κάνουν τις ψυχές των συνανθρώπων τους πιο δυνατές, πιο φωτεινές, με ουσία και βάθος.

2φΑ

                                                                                                         

Στο σπίτι!

 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Ταξίδι στον κόσμο με κάθε μέσον… Μ’ αεροπλάνα, αυτοκίνητα, με τα πόδια, με βιβλία και ταινίες… Πάντα στο τέλος, κάτι μένει άγνωστο, άπιαστο…
Βαλίτσες γεμάτες περιέργεια, φυλαχτά κι επιλεγμένες αναμνήσεις…
Άσπροι, μαύροι, κίτρινοι του κόσμου κι ανάμεσα τους άδειες πιασμένες θέσεις…
Αντιθέσεις ταιριαστές κι αταίριαχτες, τραγούδια ξεχασμένα στο συρτάρι…
Έρημες ακρογιαλιές προτού βγει ο ήλιος, νυχτερινές αναχωρήσεις νυσταγμένων τρένων, κοιλάδες λουσμένες στο φεγγαρόφωτο, πόλεις άδειες σαν θλιμμένα δειλινά, πρόσωπα ζεστά με γελαστά μάτια σε παγκάκια του πάρκου…
Οσμές που μας ακολουθούν σαν πιστά σκυλιά, αγριολούλουδα στο εσπερινό βάζο, λιβάνι σε προσκυνήματα, απαλό χάδι από γιασεμί, πρωινή δροσιά και νυχτολούλουδο…
Αν θέλω να θυμηθώ κάτι ξεχωριστό, με κατακλύζουν βλέμματα, φίλων, αγνώστων, περαστικών, που κρατήσανε όσο μια στιγμιαία εξομολόγηση ή που ακόμα διαρκούν…
Τι μας έλειψε από τη ζωή;

Τώρα, στο σπίτι! Ζεστασιά, ασφάλεια και ησυχία. Δεν ήταν όλα ρόδινα στο ταξίδι. Πολλή κούραση, ένταση, θόρυβος, χαμένα λόγια, αναβολές…
Ευτυχώς μαζί με καλή διάθεση και ανοιχτή καρδιά!
- Ξέρεις κάτι, όμως; Αδίκησα πολλούς. Σε αόριστες ώρες, σαν να ήμουν άλλος…
Αδίκησα! Και λυπάμαι βαθιά για τη στενοχώρια που προκάλεσα…
Μα το περίεργο είναι, πως φθάνοντας στο σπίτι, νιώθω σαν εμένα να μην με αδίκησε ποτέ κανείς, προσπαθώ να θυμηθώ ένα πρόσωπο, κάποιο περιστατικό, ένα όνομα… και δεν υπάρχει...
Ολόκληρη ζωή και δεν νιώθω, ούτε τόσο δα, αδικημένος. Μόνο λίγο κουρασμένος.  

Αυτό ήθελα να σου πω.
Κλείσε τώρα σε παρακαλώ, λίγο τα παντζούρια, να κοιμηθώ…  

QPR – 2fA

                                                                      

 

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!

 

Όποιος δέχεται την Ανάσταση του Κυρίου στην ψυχή του, όχι σαν απλή ιστορική βεβαιότητα, αλλά σαν συγκινησιακή εμπειρία, σαν άμεση ευλογία του Θεού στον Άνθρωπο, μπορεί να αποδεχθεί και το παράδειγμα ΖΩΗΣ του Χριστού, και να ακολουθήσει τα βήματα του δια του Γολγοθά και του Σταυρού μέχρι την προσωπική του ΑΝΑΣΤΑΣΗ! Η καρδιακή συνάντηση μαζί Του τότε, επισημαίνει την κοινή ζωή στο λειτουργικό σώμα της Εκκλησίας!   

2φΑ

Μεγάλη Τετάρτη

 

π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Ὁλόκληρη ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὀργανωμένη γύρω ἀπὸ τὸ Πάσχα, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ λειτουργικὸς χρόνος, δηλαδὴ ἡ διαδοχὴ τῶν ἐποχῶν καὶ τῶν ἑορτῶν, γίνεται ἕνα ταξίδι, ἕνα προσκύνημα στὸ Πάσχα, ποὺ εἶναι τὸ Τέλος καὶ ποὺ ταυτόχρονα εἶναι ἡ Ἀρχή.

Εἶναι τὸ τέλος ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀποτελοῦν τὰ παλαιὰ» καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς «νέας ζωῆς», μιὰ συνεχὴς «διάβαση ἀπὸ τὸν «κόσμο τοῦτο» στὴν Βασιλεία ποὺ ἔχει ἀποκαλυφτεῖ ἐν Χριστῷ.

Pcr – 2fA

Η Ευχή!

 

-  Η ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ
[Συνέταξε Ανώνυμος Μοναχός]

Μες απ’ το σύδενδρο στην παγωνιά
αχνά ξεπρόβαλε χλωμή σκιά
το βήμα σέρνει την νύχτα σκίζει
αγέρας λύσσαξε τον ταλανίζει

Σφίγγει απάνω του, μ’ αργό το χέρι,
σεπτό παμπάλαιο τρύπιο κουρέλι
άκυρος τρόπος να ζεσταθεί
στο ξεροβόρι ν’ αντιταχθεί

Έρημος, άοικος, πτωχός εκών
οικήτωρ μόνιμος των ουρανών
ακτήμων πλούσιος άλλης ζωής
και παρεπίδημος αυτής της γης

Φιγούρα μαύρη, λευκή ψυχή
λεπτό θυμίαμα μια προσευχή
χείλη ψελλίζουνε, θερμή καρδιά
κρυφά αγάλλεται, βαθιά σκιρτά

Τι τον κρατά στη μοναξιά
δίχως επίγεια καμμιά χαρά;
Σκύψε σιμά του ν’ αφουγκραστείς
την επανάληψη της προσευχής

Δυο λέξεις μόνο, ψιθυριστά
με πόνο, πίστη, όλο χαρά
λαχτάρας δύναμη η προσμονή
τα χείλη φλέγονται σαν τα κινεί

Αυτή ’ναι σίγουρα που τον κρατά
καλάμι όρθιο στην ερημιά
μακράν του κόσμου, η θαλπωρή
ανάσα, αίμα του, θεία τροφή

Αν την ακούσεις κάποια στιγμή
απλή και σύντομη λιτή ευχή,
καλεί τον «Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν
νά ἐλεήσει ἁμαρτωλόν».

vb – 2fA

Ένα Ανοιξιάτικο αστέρι!

-  Η ιστορία του αστεριού που έψαχνε το φως του
[Κινέζικο παραμύθι]

Σε μια γαλαξιακή γωνιά του σύμπαντος, όπου τα νεφελώματα χορεύουν σαν αχυρένια σκιάχτρα βαμμένα με χρώματα ρόδινο, μωβ και βαθύ μπλε, υπήρχε ένα μικρό αστέρι, το Αστέρι της Αναζήτησης. Το φως του ήταν σαν μια απαλή φλόγα, που τρεμόπαιζε ανάμεσα στα γιγάντια αστέρια που λάμπανε με περηφάνια.
Όμως, το Αστέρι της Αναζήτησης αισθανόταν χαμένο στο άπειρο.
Το φως του δεν ήταν τόσο λαμπερό, τόσο ζωντανό όσο των άλλων αστεριών.
«Γιατί δεν λάμπω όπως εκείνα;» ρωτούσε τον εαυτό του κάθε βράδυ, ενώ παρατηρούσε τις ακτίνες τους να χτυπούν τα νεφελώματα, ζωγραφίζοντας τον ουρανό με χρώματα που άλλαζαν σαν καλειδοσκόπιο.

Μια μέρα, ένας γέρος κομήτης, με μια ουρά από κρυστάλλινο πάγο που έλαμπε σαν διαμάντι, το πλησίασε. Ο κομήτης είχε μια φωνή που θύμιζε τον ήχο των αστεριών που χτυπούν το βάθος του διαστήματος, γεμάτη από την σοφία των αιώνων.
«Γιατί είσαι τόσο σκεφτικό, μικρό αστέρι;» ρώτησε, ενώ η ουρά του άφηνε πίσω του έναν δρόμο από φωτεινές σπίθες.
«Δεν ξέρω ποιος είμαι,» απάντησε το Αστέρι της Αναζήτησης. «Το φως μου είναι αδύναμο, και δεν μπορώ να βρω τον σκοπό μου.»

Ο κομήτης χαμογέλασε, και τα κρυστάλλινα του κομμάτια αντανακλούσαν το φως των γαλαξιών. «Η απάντηση βρίσκεται στο ταξίδι, όχι στον προορισμό», του είπε. Αν θέλεις να βρεις το φως σου, πρέπει να ταξιδέψεις μέσα από τα μυστικά του σύμπαντος.
Τώρα στη Γη, στα μέρη που έχουν άνοιξη, οι άνθρωποι κοιτάζουν τον ουρανό και χαίρονται να βλέπουν αστέρια που λάμπουν. Μη χάνεις λοιπόν καιρό, μάθε το μυστικό για το φως, να σε βλέπουν κι εσένα λαμπερό και να είναι χαρούμενοι. Όλοι ξέρουν πως το φως των αστεριών κάνει τα λουλούδια στους κήπους τους, να είναι τόσο όμορφα».

Και έτσι, το Αστέρι της Αναζήτησης ξεκίνησε το ταξίδι του.
Πέταξε μέσα από νεφελώματα που έμοιαζαν με αχυρένια σκιάχτρα, βαμμένα με χρώματα ρόδινο, μωβ και βαθύ μπλε. Οι ακτίνες του φωτός του χόρευαν με τα σύννεφα, σαν να ήταν μέρος μιας κοσμικής συμφωνίας.

Σε έναν γαλαξία μακρινό, συνάντησε έναν πλανήτη που τραγουδούσε. Ο πλανήτης είχε δαχτυλίδια από φωτεινές υποσχέσεις, και η φωνή του ήταν σαν μια μελωδία που χόρευε με τους αστέρες. «Η άυλη ενέργεια με κρατά ζωντανό,» τραγούδησε ο πλανήτης. «Χωρίς αυτήν, δεν θα υπήρχα. Μάθε να αγκαλιάζεις το αόρατο, γιατί αυτό είναι που δίνει νόημα στο ορατό.»

Συνέχισε το ταξίδι του, και σε μια σκοτεινή γωνιά του σύμπαντος, συνάντησε μια μοναχική μαύρη τρύπα. Η μαύρη τρύπα δεν ήταν τρομακτική, αλλά γεμάτη μυστήριο. Η βαρύτητά της έλκυε το λιγοστό φως του αστεριού, αλλά δεν το απορρόφησε. «Μην φοβάσαι το σκοτάδι», του είπε με μια φωνή που ακουγόταν σαν βουή από τα βάθη του χρόνου. «Είναι μέρος της ιστορίας σου, όπως και το φως. Αλλά θα πρέπει να διαλέξεις»

Τελικά, το Αστέρι της Αναζήτησης έφτασε σε έναν γαλαξία που έλαμπε με ένα φως τόσο καθαρό, σαν να ήταν φτιαγμένο από ανοιξιάτικες πρωινές δροσοσταλίδες. Εκεί, συνάντησε τη Φωτεινή Συνείδηση του Σύμπαντος, μια ολογραφία των πάντων σε μικρογραφία. Η Συνείδηση του μίλησε με μια φωνή που ακουγόταν μελωδική και τρυφερή, όπως των αστεριών που γεννιούνται.

«Η αληθινή σου φωτεινότητα δεν βρίσκεται έξω, αλλά μέσα σου», είπε η Συνείδηση.
«Το φως σου είναι αδύναμο, γιατί ψάχνεις να βρεις το νόημα κάπου αλλού. Αποδέξου το σκοτάδι που σε περιβάλλει, όμως μην τ’ αφήνεις να σ’ επηρεάζει, τότε το φως σου θα αποκτήσει δύναμη και νόημα.»

Το Αστέρι της Αναζήτησης κατάλαβε. Έκλεισε τα μάτια του (αν και τα αστέρια δεν έχουν μάτια, αυτό το αστέρι είχε) και άρχισε να λάμπει από μέσα του. Το φως του έγινε τόσο δυνατό, που φώτισε ολόκληρο τον γαλαξία.
Όχι με μια φωτεινότητα που τυφλώνει, αλλά με κείνη την ζεστή λάμψη που σκορπίζει ακτίνες αγάπης και σοφίας, ξέροντας πως κάποιοι χαίρονται το φως του.

Ds-Μο – 2φΑ

                                     

ΣΙΚΕΛΙΚΟΙ ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ

-  Steven Ranciman
[ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ  -  ΤΟ ΒΗΜΑ, 29-02-2004]

Στις 30 Μαρτίου 1282, την ώρα που οι καμπάνες του Παλέρμο καλούσαν τους πιστούς στους Εσπερινούς, οι Σικελοί πολίτες κατέσφαξαν τη φρουρά και τα μέλη της Κυβέρνησης του Ανδεγαυού Βασιλιά τους. Αυτά τα γεγονότα, μικρής σημασίας εκ πρώτης όψεως, συνέβησαν σε μια κρίσιμη καμπή της ιστορίας.
Ο Runciman θεωρεί το περιστατικό αυτό σαν αποκορύφωμα της γλαφυρής, όπως πάντα, διήγησής του, που καλύπτει όλη την περιοχή της Μεσογείου, κατά το 13ο αιώνα και τονίζει το σημαντικό ρόλο που έπαιξε το επεισόδιο αυτό στην Ιστορία του Βυζαντίου.

Τι νορμανδοί βασιλείς, τι Γερμανοί, τι Γάλλοι, τι Ιταλοί, τι πάπες και πατριάρχες, τι εμίρηδες και χαλίφηδες, τι Μογγόλοι και Σαρακηνοί, τι χήρες και παιδιά!
Όλοι αυτοί αναμετρώνται στο έργο του Στίβεν Ράνσιμαν με ακτίνα δράσης την τότε οικουμένη - είναι να σαστίζει κανείς. Τόση πολυκοσμία θα τρόμαζε οποιονδήποτε συγγραφέα, όχι όμως και τον Ράνσιμαν.
Ο κορυφαίος βυζαντινολόγος και ιστορικός του Μεσαίωνα, που πέθανε το 2000 σε ηλικία 97 ετών, έπαιζε τις Σταυροφορίες στα δάχτυλα. Στο Βυζάντιο αισθανόταν σαν στο σπίτι του - άλλωστε είχε από τα νιάτα του επισκεφθεί τις περισσότερες τοποθεσίες που αναφέρει. Ανέλαβε λοιπόν τον άθλο να ξετυλίξει τις αλλεπάλληλες πολιτικές δολοπλοκίες για να καταλήξει με σιγουριά, σαφήνεια και διαβρωτικό χιούμορ στην επανάσταση των εξαγριωμένων Σικελών πάνω στην ώρα που οι καμπάνες στις εκκλησίες του Παλέρμου σήμαιναν τον Εσπερινό, το Πάσχα του 1282.

Ένα άγριο βράδυ

Ο Ράνσιμαν, λίγο πριν από το τέλος του βιβλίου, κωδικοποιεί τα συμπεράσματά του, ώστε η εικόνα να προβάλει πεντακάθαρη. Όλοι όσους συναντήσαμε πιο πριν είχαν βάλει ένα λιθαράκι στη «Σικελική υπόθεση». Ούτε ο Ηρακλής Πουαρό δεν θα μπορούσε να ξεδιαλύνει έτσι το κουβάρι της δράσης.
Εκείνη τη νύχτα, όταν οι Σικελοί ξεχύθηκαν στους δρόμους του Παλέρμου και κατέσφαξαν τη φρουρά και τη διοίκηση του γάλλου βασιλιά τους, του ανδεγαυού κατακτητή Καρόλου, ουσιαστικά άλλαξαν την ιστορία της χριστιανοσύνης. Σε ένα άγριο αιματοβαμμένο βράδυ καταβαραθρώθηκε ένα σχέδιο αιώνων, η παγκόσμια κυριαρχία της Παποσύνης.

«Στην αναταραχή των καιρών οι πάπες δεν έκαναν ποτέ μια ανάπαυλα για αναλογισμό» σχολιάζει ήρεμα ο Ράνσιμαν ό,τι έχει ήδη αποδειχθεί περίτρανα στις προηγούμενες σελίδες. Ο ιστορικός βέβαια δεν είναι με το μέρος κανενός. Κατ αρχάς μας ενημερώνει για το παράδοξο της αποσιώπησης στην εποχή μας της σφαγής του Εσπερινού.

Ως πριν από έναν αιώνα και ίσως περισσότερο είχε χυθεί πολύ μελάνι για την ιστορία του από ποιητές, δραματουργούς και ιστορικούς, αλλά εν τω μεταξύ τα πράγματα άλλαξαν στο διεθνές σκηνικό. Στη θέση των εκτεταμένων αυτοκρατοριών εμφανίστηκαν εθνικά υπερήφανα κράτη.
«Σπάνια στις μέρες μας θυμάται κανείς τον Σικελικό Εσπερινό. Για τον μέσο μορφωμένο άνθρωπο οι λέξεις υποδηλώνουν μόνο τον τίτλο μιας από τις λιγότερο γνωστές όπερες του Βέρντι». Και αυτή η όπερα σε λιμπρέτο του Scribe ήταν μια δουλειά κάθε άλλο παρά επιτυχημένη.

Παραγγελία για μια εορταστική παράσταση στο Παρίσι, δυσαρέστησε τους πάντες: τους Σικελούς γιατί ο πρωταγωνιστής και αρχισυνωμότης Ιωάννης της Πρότσιντα τούς εμφάνιζε απάνθρωπους και δειλούς, τους Αυστριακούς γιατί αναφέρεται στον ξεσηκωμό των Ιταλών ενάντια σε μια κατοχική δύναμη και τους Γάλλους γιατί το έργο εξιστορεί τη δικαιολογημένη σφαγή των συμπατριωτών τους.
Ο καιρός εκείνος που οι αυτοκράτορες με τους πάπες σχεδίαζαν εκστρατείες σε Ανατολή και Δύση για να ανασυγκροτήσουν την αυτοκρατορία του Ιουστινιανού είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Τα σφάλματα της Παποσύνης που οδήγησαν στη σφαγή του Εσπερινού είναι διάσπαρτα σε όλο το μάκρος της αφήγησης. «H Παποσύνη έριξε τα πάντα στον αγώνα. Έριξε περισσότερα χρήματα απ’ όσα διέθετε, ποντάρισε στον ιερό πόλεμο - και όλα αυτά δίχως σκοπό. Κατέληξε να πτωχεύσει και για να καλύψει τις οικονομικές της ανάγκες, ήταν υποχρεωμένη να επιχειρήσει να εισπράξει από κοσμικές δυνάμεις περισσότερα από όσα ήταν πρόθυμες να πληρώσουν».

Το κατηγορώ του Ράνσιμαν γίνεται σιγά σιγά αμείλικτο: «Στη μεσαιωνική ιστορία καμία ιδέα δεν υπήρξε υψηλότερη από αυτήν της Παγκόσμιας Εκκλησίας, που θα ένωνε τη χριστιανοσύνη σε μια μεγάλη θεοκρατία, διοικούμενη αμερόληπτα από τον συνετό αντιπρόσωπο του Θεού. Αλλά σ αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο ακόμη και ο αντιπρόσωπος του Θεού έχει ανάγκη από υλικές δυνάμεις για να επιβάλει τη θεία θέλησή του».

Για να επιλέξουν τον κοσμικό υποστηρικτή τους οι πάπες βρέθηκαν σε αλλεπάλληλα διλήμματα. Άγνωστο γιατί, κατέληξαν στον Κάρολο των Ανδεγαυών, έναν Γάλλο βασιλέα αλαζόνα και πιο φιλόδοξο και από τους πάπες ακόμη.

Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ στην Κωνσταντινούπολη αντιμετώπιζε τη διαρκή απειλή μιας εισβολής των Ανδεγαυών: «Όταν η παντοδυναμία του Καρόλου γκρεμίστηκε από τον Εσπερινό στο Παλέρμο, οι πάπες ήταν πολύ στενά συνδεδεμένοι μαζί του για να μπορούν να απαλλαγούν από αυτόν».

Πρωινό στο Μιλάνο

Ήταν από τις λίγες φορές στην Ιστορία που βγήκε κάτι καλό από μια αιματοχυσία. Δεν σώθηκε μόνο ένας ηρωικός λαός από την καταπίεση, γράφει ο Ράνσιμαν, αλλά πήραν αρκετά έθνη το μάθημά τους. Μια τόσο θυελλώδης αφήγηση δεν θα μπορούσε παρά να ολοκληρωθεί με ένα ιστορικό ανέκδοτο: «Περισσότερο από τρεις αιώνες αργότερα ο βασιλιάς Ερρίκος IV της Γαλλίας καυχιόταν στον ισπανό πρέσβη για το κακό που θα μπορούσε να κάνει στις ισπανικές κτήσεις στην Ιταλία, αν ο βασιλιάς της Ισπανίας έβαζε σε πολύ μεγάλη δοκιμασία την υπομονή του: "Θα πάρω πρωινό στο Μιλάνο" είπε "και θα γευματίσω στη Ρώμη". Τότε ο πρέσβης απάντησε: "Δίχως αμφιβολία, η Μεγαλειότης Σας θα βρεθεί εγκαίρως για τον Εσπερινό στη Σικελία"». Κάπως έτσι τελειώνουν τα ωραία παραμύθια.

Το βιβλίο ωστόσο δεν τελείωσε ακόμη. Ακολουθεί ένα κεφάλαιο για το αν η σφαγή εκείνη είχε οργανωθεί έξω από τη Σικελία ή όχι. H επικρατούσα άποψη, όπως και αυτή του Βολταίρου και του Γίββωνα, ήταν ότι η συνωμοσία που οδήγησε στη σφαγή του Εσπερινού οργανώθηκε από τον ναπολιτάνο εξόριστο Ιωάννη της Πρότσιντα, ο οποίος ενεργούσε για λογαριασμό του Οίκου της Αραγωνίας.
Ο Ράνσιμαν ξέρει κάτι παραπάνω: «Ο μεγάλος έπαινος - αν μια σφαγή αξίζει έπαινο - πρέπει να αποδοθεί στους ίδιους τους Σικελούς (...), η οικονομική όμως στήριξη και ο προσδιορισμός της χρονικής στιγμής ήταν έργο του Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης».
Δεν ήταν απλώς μια επανάσταση που εξαπλώθηκε, ήταν ένας ευρωπαϊκός πόλεμος.

2φΑ

                                         

Τα παράξενα του κόσμου

-  Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας♰

Κάποτε ο Θεός έστειλε έναν άγγελο σε έναν ασκητή για να του δείξει, ότι πολλοί δεν θέλουν να σωθούν ή θέλουν να σωθούν με τον δικό τους τρόπο...
Λέει λοιπόν ο άγγελος στον ασκητή:
- Έλα κοντά μου, για να σου δείξω τα παράξενα του κόσμου.

Τον πήρε μαζί του και εκεί που προχωρούσαν, συναντούνε κάποιον που είχε κόψει ξύλα στο δάσος και προσπαθούσε να τα φορτωθεί. Τα έδεσε στην πλάτη του και επιχείρησε να σηκωθεί.
Ήταν όμως βαριά και δεν μπόρεσε να σηκωθεί. Τα άφησε λοιπόν κάτω και πήγε να κόψει και άλλα ξύλα. Τα συνέλεξε και τα έφερε μαζί με τα άλλα και πάλευε να τα σηκώσει.
Μα πώς να τα σηκώσει, αφού δεν μπορούσε να σηκώσει τα πρώτα;

Προχώρησαν λίγο πιο κάτω και συνάντησαν έναν άλλον, που προσπαθούσε να αντλήσει νερό από ένα πηγάδι. Αλλά δεν μπορούσε να βγάλει νερό, γιατί ο κουβάς του ήταν τρύπιος και έτσι ματαιοπονούσε.

Προχώρησαν πιο κάτω και εκεί συνάντησαν μια Εκκλησία, που δεν είχε ψηλή πόρτα και να ένας καβαλάρης, πάνω σε ένα άλογο, θέλησε να μπει μέσα στην Εκκλησία, χωρίς να κατέβει από το άλογο. Και επειδή ήταν χαμηλή η πόρτα της Εκκλησίας, δεν μπόρεσε να μπει.

- Τί θέλεις να με διδάξεις με αυτά; ρώτησε ο ασκητής τον άγγελο.
Και του λέει ο άγγελος:
- Ήθελα να σε διδάξω, ότι αυτός είναι ο κόσμος!

Είδες τον πρώτο άνθρωπο, που αντί να λιγοστέψει τα ξύλα, πρόσθεσε και άλλα;
Αυτοί είναι οι άνθρωποι εκείνοι, που αναγνωρίζουν ότι έχουν αμαρτίες και αντί να τις λιγοστέψουν, προσθέτουν και άλλες και δεν διορθώνονται.

Ο άλλος με τον κουβά, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους εκείνους, που κάνουν καλά έργα, που κάνουν ελεημοσύνες, από κενοδοξία, από συμφέρον και από κλεμμένα. Κάνουν ελεημοσύνες σε γηροκομεία και θέλουν να γραφτεί το όνομα τους στην εφημερίδα, κάνουν μια προσφορά στην Εκκλησία και θέλουν να γραφτεί το όνομά τους. Οι αγαθοεργίες τους είναι χωρίς αντίκρισμα, γιατί δεν γίνονται με ταπείνωση και από τον ιδρώτα τον δικό τους.

Ο τρίτος, ο καβαλάρης, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους εκείνους που είναι εγωιστές και δεν θέλουν να ταπεινωθούν. Είναι εκείνοι, που θεωρούν τον εαυτόν τους άξιο να μπει στην Εκκλησία και ότι η Εκκλησία τους έχει ανάγκη και όχι αυτοί την Εκκλησία.
Θέλουν να γίνουν μέλη της Εκκλησίας με τον δικό τους τρόπο και πιστεύουν στον Θεό, με το δικό τους τρόπο.
Αυτός όμως ο τρόπος ζωής, όπως και οι δύο προηγούμενοι, μόνο κόλαση έχουν...

 
fb – 2fA

Η γιαγιά και ο Χάροντας

Μια φορά, ήταν μια γριά και κάθε πρωί έβγαινε στο δάσος και μάζευε ξύλα για τη φωτιά της και χορταράκια, για να φάει.
Καθώς γύριζε μια μέρα φορτωμένη στον ώμο τα ξύλα και στην ποδιά της τα χόρτα, στο δρόμο συναντάει τον χάροντα.

- Γεια και χαρά σου, χάροντα, του λέει, για ποιόν με το καλό;
- Γεια και του λόγου σου θειά, της λέει ο χάροντας.
Για σένα ήρθα! Άντε, ετοιμάσου να σε πάρω.

- Τώρα, του λέει εκείνη, να πάω σπίτι να ξεφορτωθώ και να ετοιμαστώ.
Και για να ’χω καλό ρώτημα, σαν πώς θέλεις να ετοιμασθώ;
- Όπως θέλεις εσύ, απαντάει ό χάροντας.

Τότε η γριά πηγαίνει στο σπίτι, ανάβει το τζάκι και βάζει να βράσει τα χόρτα.
Ύστερα έπιασε να ζυμώσει ψωμιά, έφτιαξε και κουλούρια για συγχώρεση.
Ύστερα έστρωσε τραπέζι και περίμενε να ψηθούν τα ψωμιά.

Τότε παρουσιάσθηκε πάλι o χάροντας και τη ρωτάει:
-Ε, ετοιμάστηκες θειά;

- Περιμένω γιέ μου να βράσουν τα χόρτα, να ξεφουρνίσω το ψωμί και να φάμε.
Δεν κάθεσαι και του λόγου σου να φας μαζί μου;
- Μα δεν μ’ έχεις κακία θειά, που θα σου πάρω την ψυχή;

- Μπα, γιατί να σού ’χω κακία... Όπου την πας την ψυχή μου, θα ’ρχομαι κι εγώ μαζί.
- Και το κορμάκι σου, που θα τ’ αφήσεις εδώ; ξαναρωτάει ο χάροντας.

- Ε, αυτό είναι δική μου υπόθεση, απαντάει η γριά.
Εγώ θα το παραδώσω στον Θεό και θα μου το φυλάει. Είδες που βάζομε σταυρό πάνω απ’ τα μνήματα;

Απάνω στην ώρα έβρασαν και τα χόρτα, μύρισε και το ψωμί στο φούρνο και η γριά κατέβασε το φαΐ, ξεφούρνισε κι έβαλε στο τραπέζι δυο πιάτα χόρτα, λίγες ελιές και κάμποσες φέτες ψωμί.
Ο χάροντας όμως φαίνονταν στενοχωρημένος και δεν ήθελε να φάει.
- Δεν μου κάνει κέφι να παίρνω ανθρώπους, που δεν κλαίνε, λέει στη γριά.

- Και δεν μου λες κι εμένα τον λόγο; λέει η γριά, τι σημασία έχει αν κλαίνε ή όχι;
- Όταν κλαίνε και θρηνούνε, μόνο τότε είναι δικοί μου και τους πάω στην κόλαση.
Όταν είναι ευχαριστημένοι και ήσυχοι, μου τους παίρνει o Θεός και τους πάει ίσια στον Παράδεισο.

- Γι’ αυτό κι έχεις κακό όνομα, του λέει η γριά.
Φάε λίγο να ζεσταθεί η ψυχή σου, να κάνεις τον σταυρό σου, μήπως και πάψεις να κολάζεις τον κόσμο.

Τότε o χάροντας έσκασε απ’ το κακό του, πετιέται επάνω και φεύγει λέγοντας.
- Εσένα έτσι κι αλλιώς, χαμένη σ’ έχω. Τι κάθομαι και χασομερώ μαζί σου…

Έτσι, έφυγε o χάροντας κι ή γριά ζει ακόμα, ευχαριστημένη και καλόγνωμη.

fb – 2fA

                                                                      

Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία

 

Συνθέτης: ΑΓΓΕΛΟΣ & ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΨΥΛΛΑΚΗΣ

 

2φΑ

                                                 

Ἡ Πατρίς μᾶς προσκαλεῖ!

 

-  Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης

Ἡ ὥρα ἦλθεν, ὦ ἄνδρες Ἕλληνες!

Οἱ ἀδελφοί μας καὶ φίλοι εἶναι πανταχοῦ ἕτοιμοι· οἱ Σέρβοι, οἱ Σουλιῶται, καὶ ὅλη ἡ Ἤπειρος ὁπλοφοροῦντες μᾶς περιμένουν· ἂς ἑνωθῶμεν λοιπὸν μὲ ἐνθουσιασμόν!
Ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἡ Εὐρώπη προσηλώνουσα τοὺς ὀφθαλμούς της εἰς ἡμᾶς, ἀπορεῖ διὰ τὴν ἀκινησίαν μας· ἂς ἀντηχήσωσι λοιπὸν ὅλα τὰ ὄρη τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὸν ἦχον τῆς πολεμικῆς μας σάλπιγγος καὶ αἱ κοιλάδες ἀπὸ τὴν τρομερὰν κλαγγὴν τῶν ἁρμάτων μας. Ἡ Εὐρώπη θέλει θαυμάσει τὰς ἀνδραγαθίας μας οἱ δὲ τύραννοι ἡμῶν τρέμοντες καὶ ὠχροὶ θέλουσι φύγῃ ἀπ᾿ ἔμπροσθέν μας.

Οἱ φωτισμένοι λαοὶ τῆς Εὐρώπης ἀσχολοῦνται εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῆς ἰδίας εὐδαιμονίας καὶ πλήρεις εὐγνωμοσύνης διὰ τὰς πρὸς αὐτοὺς τῶν προπατόρων μας εὐεργεσίας, ἐπιθυμοῦσι τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἑλλάδος.

Ἡμεῖς φαινόμενοι ἄξιoι τῆς προπατορικῆς ἀρετῆς καὶ τοῦ παρόντος αἰῶνος εἴμεθα εὐέλπιδες, νὰ ἐπιτύχωμεν τὴν ὑπεράσπισιν αὐτῶν καὶ εἰς βοήθειαν πολλοὶ ἐκ τούτων φιλελεύθεροι θέλουσιν ἔλθῃ, διὰ νὰ συναγωνισθῶσι μὲ ἡμᾶς. Κινηθεῖτε, ὦ φίλοι, καὶ θέλετε ἰδῇ μίαν κραταιὰν δύναμιν νὰ ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαιά μας! Θέλετε ἰδῇ καὶ ἐξ αὐτῶν τῶν ἐχθρῶν μας πολλοὺς οἵτινες παρακινούμενοι ἀπὸ τὴν δικαίαν μας αἰτίαν, νὰ στρέψωσι τὰ νῶτα πρὸς τὸν ἐχθρὸν καὶ νὰ ἑνωθῶσι μὲ ἡμᾶς· ἂς παρρησιασθῶσι μὲ εἰλικρινὲς φρόνημα, ἡ Πατρὶς θέλει τοὺς ἐγκολπωθῇ! Ποῖος λοιπὸν ἐμποδίζει τοὺς ἀνδρικούς σας βραχίονας; Ὁ ἄνανδρος ἐχθρός μας εἶναι ἀσθενὴς καὶ ἀδύνατος. Οἱ στρατηγοί μας ἔμπειροι, καὶ ὅλοι οἱ ὁμογενεῖς γέμουσιν ἐνθουσιασμοῦ!

Ἑνωθῆτε λοιπόν, οἱ ἀνδρεῖοι καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες! Ἂς σχηματισθῶσι φάλαγγες ἐθνικαί, ἂς ἐμφανισθῶσι πατριωτικαὶ λεγεῶνες, καὶ θέλετε ἰδῇ τοὺς παλαιοὺς ἐκείνους κολοσσοὺς τοῦ δεσποτισμοῦ νὰ πέσωσιν ἐξ ἰδίων, ἀπέναντι τῶν θριαμβευτικῶν μας σημαιῶν. Εἰς τὴν φωνὴν τῆς σάλπιγγός μας ὅλα τὰ παράλια τοῦ Ἰoνίoυ καὶ Αἰγαίoυ πελάγους θέλουσιν ἀντηχήσῃ· τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα, τὰ ὁποῖα ἐν καιρῷ εἰρήνης ἤξευραν νὰ ἐμπορεύωνται καὶ νὰ πολεμῶσι, θέλουσι σπείρῃ εἰς ὅλους τοὺς λιμένας τοῦ τυράννου με τὸ πῦρ καὶ τὴν μαχαίραν τὴν φρίκην καὶ τὸν θάνατον.

Ποία ἑλληνικὴ ψυχὴ θέλει ἀδιαφορήσῃ εἰς τὴν πρόσκλησιν τῆς Πατρίδος; Εἰς τὴν Ῥώμην ἕνας τοῦ Καίσαρος φίλος σείων τὴν αἱματωμένην χλαμύδα τοῦ τυράννου ἐγείρει τὸν λαόν. Τί θέλετε κάμῃ σεῖς ὦ Ἕλληνες, πρὸς τοὺς ὁποίους ἡ Πατρὶς γυμνὴ δεικνύει μὲν τὰς πληγάς της καὶ μὲ διακεκομμένην φωνὴν ἐπικαλεῖται τὴν βοήθειαν τῶν τέκνων της; Ἡ θεία πρόνοια, ὦ φίλοι συμπατριῶται, εὐσπλαγχνισθεῖσα πλέον τὰς δυστυχίας μας ηὐδόκησεν οὕτω τὰ πράγματα, ὥστε μὲ μικρὸν κόπον θέλομεν ἀπολαύσῃ μὲ τὴν ἐλευθερίαν πᾶσαν εὐδαιμονίαν. Ἂν λοιπὸν ἀπὸ ἀξιόμεμπτον ἀβελτηρίαν ἀδιαφορήσωμεν, ὁ τύραννος γενόμενος ἀγριώτερος θέλει πολλαπλασιάσῃ τὰ δεινά μας, καὶ θέλομεν καταντήσῃ διὰ παντὸς τὸ δυστυχέστερον πάντων τῶν ἐθνῶν.

Στρέψατε τοὺς ὀφθαλμούς σας, ὦ συμπατριῶται! καὶ ἴδετε τὴν ἐλεεινήν μας κατάστασιν· ἴδετε ἐδῶ τοὺς ναοὺς καπατημένους· ἐκεῖ τὰ τέκνα μας ἁρπαζόμενα, διὰ χρῆσιν ἀναιδεστάτην τῆς ἀναιδοῦς φιληδονίας τῶν βαρβάρων τυράννων μας· τοὺς οἴκους μας γεγυμνωμένους· τοὺς ἀγρούς μας λεηλατισμένους καὶ ἡμᾶς αὐτοὺς ἐλεεινὰ ἀνδράποδα.

Εἶναι καιρὸς νὰ ἀποτινάξωμεν τὸν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νὰ ἐλευθερώσωμεν τὴν Πατρίδα, νὰ κρημνίσωμεν ἀπὸ τὰ νέφη τὴν ἡμισέληνον, διὰ νὰ ὑψώσωμεν τὸ σημεῖον δι᾿ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τὸν Σταυρόν, καὶ οὕτω νὰ ἐκδικήσωμεν τὴν Πατρίδα, καὶ τὴν ὀρθόδοξον ἡμῶν Πίστιν ἀπὸ τὴν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καὶ ἀφρόνησιν.

Μεταξὺ ἡμῶν εὐγενέστερος εἶναι, ὅς τις ἀνδρειωτέρως ὑπερασπισθῇ τὰ δίκαια τῆς Πατρίδος καὶ ὠφελιμωτέρως τὴν δουλεύσει. Τὸ ἔθνος συναθροιζόμενον θέλει ἐκλέξῃ τοὺς δημογέροντάς του, καὶ εἰς τὴν ὕψιστον ταύτην βουλὴν θέλουσιν ὑπέκει ὅλαι μας αἱ πράξεις.

Ἂς κινηθῶμεν λοιπὸν μὲ ἓν κοινὸν φρόνημα, οἱ πλούσιοι ἂς καταβάλωσιν μέρος τῆς ἰδίας περιουσίας, οἱ ἱερoὶ ποιμένες ἂς ἐμψυχώσωσι τὸν λαὸν μὲ τὸ ἴδιόν των παράδειγμα, καὶ οἱ πεπαιδευμένοι ἂς συμβουλεύσωσιν τὰ ὠφέλιμα. Οἱ δὲ ἐν ξέναις αὐλαῖς ὑπουργοῦντες στρατιωτικοὶ καὶ πολιτικοὶ ὁμογενεῖς, ἀποδίδοντες τὰς εὐχαριστίας εἰς ἣν ἕκαστος ὑπουργεῖ δύναμιν, ἂς ὁρμήσωσιν ὅλοι εἰς τὸ ἀνοιγόμενον ἤδη μέγα καὶ λαμπρὸν στάδιον, καὶ ἂς συνεισφέρωσιν εἰς τὴν πατρίδα τὸν χρεωστούμενον φόρον, καὶ ὡς γενναῖoι ἂς ἐνοπλισθῶμεν ὅλοι ἄνευ ἀναβολῆς καιροῦ μὲ τὸ ἀκαταμάχητον ὅπλον τῆς ἀνδρείας καὶ ὑπόσχομαι ἐντὸς ὀλίγου τὴν νίκην καὶ μετ᾿ αὐτὴν πᾶν ἀγαθόν.

Πoῖoι μισθωτοὶ καὶ χαῦνοι δοῦλοι τολμοῦν νὰ ἀντιπαραταχθώσιν ἀπέναντι λαοῦ, πολεμοῦντος ὑπὲρ τῆς ἰδίας ἀνεξαρτησίας; Μάρτυρες οἱ ἡρωικοὶ ἀγῶνες τῶν προπατόρων μας· Μάρτυς ἡ Ἱσπανία, ἥτις πρώτη καὶ μόνη κατετρόπωσεν τὰς ἀηττήτους φάλαγγας ἑνὸς τυράννου.

Μὲ τὴν ἕνωσιν, ὦ συμπολίται, μὲ τὸ πρὸς τὴν ἱερὰν θρησκείαν σέβας, μὲ τὴν πρὸς τοὺς νόμους καὶ τοὺς στρατηγοὺς ὑποταγήν, μὲ τὴν εὐτολμίαν καὶ σταθηρότητα, ἡ νίκη μας εἶναι βεβαῖα καὶ ἀναπόφευκτος· αὐτὴ θέλει στεφανώσῃ μὲ δάφνας ἀειθαλεῖς τους ἡρωικοὺς ἀγώνας μας· αὐτὴ μὲ χαρακτῆρας ἀνεξαλείπτους θέλει χαράξῃ τὰ ὀνόματα ἡμῶν εἰς τὸν ναὸν τῆς ἀθανασίας, διὰ τὸ παράδειγμα τῶν ἐπερχομένων γενεῶν. Ἡ Πατρὶς θέλει ἀνταμείψῃ τὰ εὐπειθῆ καὶ γνήσιά της τέκνα μὲ τὰ βραβεῖα τῆς δόξης καὶ τιμῆς· τὰ δὲ ἀπειθῆ καὶ κωφεύοντα εἰς τὴν τωρινήν της πρόσκλησιν, θέλει ἀποκηρύξῃ ὡς νόθα καὶ ἀσιανὰ σπέρματα, καὶ θέλει παραδώσῃ τὰ ὀνόματά των, ὡς ἄλλων προδοτῶν, εἰς τὸν ἀναθεματισμὸν καὶ κατάραν τῶν μεταγενεστέρων.

Ἂς καλέσωμεν λοιπὸν ἐκ νέου, ὦ ἀνδρεῖοι, καὶ μεγαλόψυχοι Ἕλληνες, τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν κλασικὴν γῆν τῆς Ἑλλάδος. Ἂς συγκροτήσωμεν μάχην μεταξὺ τοῦ Μαραθῶνος καὶ τῶν Θερμοπυλῶν. Ἂς πολεμήσωμεν εἰς τοὺς τάφους τῶν Πατέρων μας, οἱ ὁποῖοι διὰ νὰ μᾶς ἀφήσωσιν ἐλευθέρους ἐπολέμησαν καὶ ἐπέθανον ἐκεῖ.
Τὸ αἷμα τῶν τυράννων εἶναι δεκτὸν εἰς τὴν σκιὰν τοῦ Ἐπαμεινώνδου Θηβαίου, καὶ τοῦ Ἀθηναίου Θρασυβούλου, οἵτινες κατετρόπωσαν τοὺς τριάκοντα τυράννους· εἰς ἐκείνας τοῦ Ἁρμοδίου καὶ Ἀριστογείτονος, οἱ oπoίoι συνέτριψαν τὸν Πεισιστρατικὸν ζυγόν· εἰς ἐκείνην τοῦ Τιμολέοντος ὅς τις ἀπεκατέστησε τὴν ἐλευθερίαν εἰς τὴν Κόρινθον καὶ τὰς Συρακούσας, μάλιστα εἰς ἐκείνας τοῦ Μιλτιάδου καὶ Θεμιστοκλέους τοῦ Λεωνίδου καὶ τῶν Τριακοσίων, οἵτινες κατέκοψαν τοσάκις τοὺς ἀναριθμήτους στρατοὺς τῶν βαρβάρων Περσῶν, τῶν ὁποίων τοὺς βαρβαρωτέρους καὶ ἀνανδροτέρους ἀπογόνους πρόκειται εἰς ἡμᾶς σήμερον μὲ πολλὰ μικρὸν κόπον νὰ ἐξαφανίσωμεν ἐξ ὁλοκλήρου.

Εἰς τὰ ὅπλα λοιπόν, φίλοι, ἡ Πατρὶς μᾶς προσκαλεῖ!

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης                       Τῇ 24ῃ τοῦ Φεβρουαρίου 1821

2φΑ

Μη σκιάζεστε τα σκότη...

 

Τό Κρυφό Σχολειό

[Τὸ ποίημα εἶναι τοῦ Ἰωάννη Πολέμη (1862-1924) καὶ ἀγαπήθηκε καὶ ἀπαγγέλθηκε ὅσα λίγα ἀπὸ τὸν λαό. Πολεμήθηκε ὅμως καὶ πολεμιέται ἀπὸ τοὺς  ἐκκλησιομάχους, γιατὶ προβάλλει τὴν προσφορὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κατὰ τὴν φρικτὴ ὀθωμανικὴ σκλαβιά. Ὅπως γράφει ὁ Στρατῆς Μυριβήλης: «Ἄν ὑπάρχουμε σήμερα  σὰν ἑλληνικὴ φυλή, εἶναι γιατὶ κρατηθήκαμε ἀπὸ τὸ ἄμφιο τῆς θρησκείας μας ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια».
Τὸ Κρυφὸ Σχολειὸ δὲν εἶναι μῦθος ἀλλὰ γεγονὸς πραγματικὸ καὶ ὑπάρχουν πλῆθος μαρτυριῶν γιὰ τὴν παρουσία του.]

Ἀπ’ ἔξω μαυροφόρα ἀπελπισιά,
πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι·
καὶ μέσα στὴ θολόκτιστη ἐκκλησιὰ
-στὴν ἐκκλησιὰ ποὺ παίρνει κάθε βράδυ
τὴν ὄψι τοῦ  σχολειοῦ-
τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ κανδηλιοῦ
τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει
καὶ γῦρο τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει.

Ἐκεῖ καταδιωγμένη κατοικεῖ
tοῦ σκλάβου ἡ ἁλυσόδετη πατρίδα·
βραχνὰ ὁ παπᾶς, ὁ δάσκαλος, ἐκεῖ
θεριεύει τὴν ἀποσταμένη ἐλπίδα
μὲ λόγια μαγικά.
Ἐκεῖ ἡ ψυχὴ πικρότερο ἀγροικᾷ
τὸν πόνο τῆς σκλαβιᾶς της, ἐκεῖ βλέπει
τὶ ἔχασε, τὶ ἔχει, τὶ τῆς πρέπει.

Κι ἀπ’ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ ψηλά,
ποὺ ἐβούβαινε τὰ στόματα τῶν πλάνων
καὶ ρίχνει καὶ συντρίβει καὶ κυλᾷ
στὴν ἄβυσσο τοὺς θρόνους τῶν τυράννων,
κι ἀπ’ τὴ σιγαλιά,
ποὺ δένει στὸν λαιμὸ πνιγμοῦ θηλειά,
κι ἀπ’ τῶν προγόνων τ’ ἄφθαρτα βιβλία
ποὺ δείχνουν τὰ πανάρχαια μεγαλεῖα,
ἕνας ψαλμὸς ἀκούγεται βαθύς,
σὲ μελῳδίες ἑνὸς κόσμου ἄλλου,
κι ἀνατριχιάζει ἀκούοντας καθεὶς
προφητικὰ τὰ λόγια τοῦ δασκάλου
μὲ μιὰ φωνὴ βαρειά:
«Μὴ σκιάζεσθε τὰ σκότη! ἡ ἐλευθεριὰ
σὰν τῆς αὐγῆς τὸ φεγγοβόλο ἀστέρι
τῆς νύχτας τὸ ξημέρωμα θὰ φέρει.

 

fb – 2fA

Η επέκταση του ωραίου

-  Jean Onimus
ΌΛΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ

Πέρα από την άμορφη Τέχνη ανακαλύπτουμε μια αισθητική πρόσληψη όλων των πραγμάτων, όποια κι αν είναι αυτά. Η επέκταση του ωραίου γίνεται ολοκληρωτική· είναι μια ικανότητα προσδοχής καταπληκτικά ανοιχτή.

Ο σουρρεαλισμός έκανε το ξεκίνημα· μάς έμαθε ότι το κάθε τι μπορεί να είναι πηγή θεωρίας. Ο κριτικός Pierre Gueguen, με αφορμή τη σύγχρονη τέχνη, μίλησε για λύτρωση της ύλης. Και πραγματικά έφτασε ένας γλύπτης, όπως ο Giorgio di Giorgi, να βάλει ένα χαλίκι επάνω σε βάθρο, για να γίνει το χαλίκι αυτό καλλιτεχνικό αντικείμενο.
Ο Eluard έλεγε: «Αν θα το θέλαμε... όλα θα μπορούσαν να είναι ένα θαύμα».
Ακριβώς πολλοί από τους σύγχρονούς μας, καλλιτέχνες τουλάχιστον και ποιητές, θέλησαν να είναι όλα ένα θαύμα κι έτσι μάθαμε να βρισκόμαστε σε κατάσταση εκστατικού θαυμασμού, μεταμορφώνοντας εσωτερικά τη συνείδησή μας.

Η ματιά πολλών ανθρώπων του καιρού μας, ιδιαίτερα των νέων, αναζητεί με λαχτάρα καταλυτική την αληθινή θεωρία. Αρκεί ένας σταλακτίτης, ένα κομμάτι κάρβουνο μεταλλουργίας, μια ρίζα δουλεμένη από τα νερά του ποταμού ή της θάλασσας, για να ξεπλυθεί το βλέμμα μας από τη χρησιμοθηρική βρωμιά και να ξαναβρεί την αθωότητα.
Συχνά στο πιο οργανωμένο περιβάλλον, εκεί όπου όλα τα αντικείμενα έχουν πρακτικό σκοπό, π.χ. στο γραφείο κάποιου γενικού διευθυντού, βρίσκουμε ένα κοχύλι, ένα χαλίκι, μια πέτρα με ακανόνιστο σχήμα. Με αυτά θα μπορέσει ο κάτοχος να ξεκουράσει για λίγο το βλέμμα του, να έχει ένα διάλειμμα, βυθισμένος καθώς είναι στις τεχνικές του ασχολίες.

Όλοι εμείς, που η αστική ζωή μάς χωρίζει από τα φυσικά πράγματα, νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να γυρίσουμε στην αθωότητα.

πΖ – 2φ