"Ηλιοβασιλέματα.. "

Από την
Πρεσβεία της Ελλάδος στη Ρώμη  -  Ambasciata di Grecia a Roma 
στο facebook

Ουράνια δόξα σε γαλήνιες εσπέρες
αφήνει στις ψυχές τα χνάρια της -
επίσημη σφραγίδα
οδηγό και κριτή…

Ambasciata

fb – Vass.Pap

"Ο Κεφαλονίτης κι ο Οβραίος "

Λαογραφικό ιστόρημα  -  Ο ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΗΣ ΚΙ Ο ΟΒΡΑΙΟΣ

ΤΡΙΑ λέει, μερόνυχτα βολοδερνότατε για να γεννήσει η σιόρα Εσθήρα, η κυρά του σιορ  Χαχαμίκου, του πλουσιότερου Εβραίου μεγαλέμπορα της τότε Κεφαλονιάς.
Και βουρλισμένη από τους πόνους φώναζε κι έβριζε τον Χαχαμίκο της, όπου εκείνος της έφταιγε!…

Γι αυτό κι ο κακομοίρης ο Χαχαμίκος, παρά την πασίγνωστη τσιγκουνιά του, κάλεσε και χρυσοπλήρωσε όλους τους μάμους κι όλες τσι μάμησες του νησιού, αλλά τo Εβραιόπουλο δεν εννοούσε να  ξεμπουκάρει  από την πόρτα του.

Για τούτο κι έβαλε τον ντελάλη να βγάλει  προκλάμο:

— Όποιος μπορέσει να λευτερώσει τη Χαχαμίκαινα, θα πάρει για τον κόπο του 50 χρυσά κολονάτα!

Οπότε βρόντηξε την πόρτα του Εβραϊκού  αρχοντικού ο σιορ Μέμος. 

Ο πιο φτωχός ρεμεσιέρης τ’ Αργοστολιού, που έψαλλε και σαν αριστερός ψάλτης στην εκκλησιά της Αγίας Τριάδας.

Και για το τελευταίο, δεν τον είδε με καλό μάτι ο Εβραίος.

Η Χαχαμίκαινα όμως από μέσα, έσκουζε σα να τη σφάζουνε κι’ απειλούσε πως θα τον σφάξει. Και για να μη τον σφάξει η Χαχαμίκαινα και για να μην σφάζεται η κακομοίρα από τους πόνους, καίτοι δερνότανε από την αμφιβολία, σαν τι νάξερε ένας επιπλοποιός και… δεύτερος ψάλτης από γεννητούρια, τον άφησε να περάσει και να βοηθήσει την έρμη ετοιμόγεννη.

Αλλά μισανοίγοντας την πόρτα της κρεβατοκάμαρας ο σιόρ Μέμος, στάθηκε:

— Πρώτα κατέβαινε τα 50 χρυσά κολονάτα κι’ ύστερα θα στη λευτερώσω.

— Μωρέ Μέμο μου, σε μένα τον  πρώτον του νησιού νεγκοτσιάντε, δεν έχεις  εμπιστοσύνη;

—”Ογεσκε αφέντη μου!

— Και γιατί;

— Γιατί μόλις θα δεις πόσο εύκολα γεννιούνται τα Οβραιόπουλα, αντίο που σείδα! 

Δεν πρόκειται να μου  δώσεις τσεντέζιμο.

Και επειδή η σιόρα Εσθήρα φώναζε στη δούλα της να της φέρει το διβόρβορο για να τον σκοτώσει κι’ επειδή ο Χαχαμίκος ήξερε πως η γυναικούλα του ότι έλεγε τόκανε…

Ένα ένα και με χέρια που τρέμανε μέτρησε στον σιόρ Μέμο τα 50 χρυσά κολονάτα.

Ο δε Μέμος με πρόσωπο που άστραφτε από χαρά, παραμέρισε για να περάσει πρώτος… ο  φταίχτης. 

Και μπαίνοντας πίσω του με το αριστερό χέρι χωσμένο στην τσέπη του βρακιού του που είχε τα κολονάτα, πρόσταξε τη σιόρα Εσθήρα να πάρει θέση!… 

Στο Χαχαμίκο και στις δούλες που παραστέκανε, διάταξε σιωπή.

Και ζυγώνοντας στην…. πόρτα της ετοιμόγεννης την τσέπη του με τα χρυσά κολονάτα, άρχισε να τα κουδουνίζει, ενώ με το δεξί του χέρι έκανε πως διατάζει την έξοδο.

Και γίνηκε αγαπητοί μου, το μιράκουλο και το  σπετάκουλο!!! 

Γιατί το αγέννητο Εβραιόπουλο μόλις αγροίκισε να κουδουνιώνται τα χρυσά κολονάτα, ξεμπουκάρισε για να τ’ αρπάξει!…

Αλλά αντί το Εβραιόπουλο ν’ αρπάξει τα κολονάτα, το άρπαξε ο σιόρ Μέμος και το  παράδωσε στον σιόρ  Χαχαμίκο με την ευχή:

— Να σου  ζήσει!…

Και δίχως να κάτσει να τον τρατάρουνε μήτε ένα ροζόλιο, τόστριψε προτού να συνέλθει ο  Χαχαμίκος από  την κατάπληξη.

Φυσικά δε και λογικά, την άλλη μέρα αμέσως κάλεσε όλους τους Εβραίους της Κεφαλονιάς σε συνέδριο.

– Το και το, τσούπε.
Σε τούτον τον τόπο όπου κι’ oι ρεμεσιέρηδες και μισοψαλτάδες ξέρουνε πώς γεννιούνται τα Οβραιόπουλα, εμείς άλλο δεν είναι δυνατόν να σταθούμε!

Έτσι, κατέληξε ο μακαρίτης ο νόνος μου, ο βαρελάς ο Μαστρο—Βαγγέλης Μερτζάνης, οι Οβραίοι πουλήσανε όσο κι αν όσο είχανε και δεν είχανε. 

Κι’ όχι μονάχα στην Κεφαλονιά μας δεν ξαναπάτησαν τα ποδάρια τους, αλλά και δώσανε αβίζο στους άλλους Οβραίους της Γης:

— Να ακούτε βρε Κεφαλονιά, και να  φτυήτε τσου κόρφους σας…

kefaloniatoday

GT – [2fA]

"Ο βιολιτζής "

Δημήτρης Φαφούτης  -  Ο ΒΙΟΛΙΤΖΗΣ

Στημένη η κομπανία στην αδειανή πλατεία,
θα γίνει απόψε μέγα πανηγύρι μπροστά στον
καφενέ. Τροχίζει ο Αποστόλης το ξεφτισμένο του δοξάρι,
σαν τα πουλιά την άνοιξη, που δοκιμάζουν
τις λαλιές πριν φτερουγίσουν.

Κουρδίζει ξεκουρδίζει το παλιό βιολί,
προτού ανεβεί στο πάλκο.
Θέλει να βγάλει το μινόρε χαμηλόφωνα, όμως
τεντώνει πιο πολύ η ψυχή παρά οι χορδές του.
Ποτέ δεν έμαθε πεντάγραμμα, ο έρωτας θέλει πρακτικά
στενάγματα και νότες που να κρύβουν την αγάπη.

Στέρεψε από φευγάτες αγαπητικιές,
που κλέφτηκαν στη δίνη των πανηγυριών και τον αφήσαν
ξέμπαρκο και μόνο.
Φέρνει τη μια μετά την άλλη στο σκουριασμένο του μυαλό,
όλες τις όμορφες που αγάπησε στο παρελθόν
και τον λησμόνησαν. Και τώρα στου δοξαριού τη ράχη
χαραγμένες,
ζωντανεύουν πού και πού στο στεναγμό
της μουσικής του.

GT – [2fA]

                                                          

"Ο λόγος και η πίστη - (3/3) "

Σπύρος Κυριαζόπουλος
Από το βιβλίο του "Προλεγόμενα εις την ερώτησιν περί Θεού"
[ 3 από 3 μέρη]

Ἡ πίστη, οὐράνια καί ἐρευνητική, ταπεινή μπροστά στόν Θεό καί μέ ἀξιοπρεπή εὐθύνη, ξεπερνάει τά τείχη τοῦ χρόνου, ζητώντας μέ κάθε θυσία, νά βρεῖ τό οὐσιαστικό νόημα τῆς ζωῆς. Ζεῖ σάν ἐνθουσιασμός καί ὑπέρβαση σάν ἀγωνιζομένη ἐλευθερία χάριν τῆς ἐλευθερίας τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἀγαπᾶ καί ἀγαπᾶται.

Ἡ πίστη εἶναι τό διαφορετικό καί συγχρόνως ἡ ὁλοκλήρωση τῆς λογικῆς. 

Σάν λογική τοῦ ὑπέρλογου Θεοῦ, ἡ πίστη δέν εἶναι λογική ἀπόδειξη, ἀλλά ὑπακοή. Δέν εἶναι ἐρευνητική στάση, ἀλλά συναρπαγή. 

Δέν εἶναι κατάληξη συλλογισμοῦ, ἀλλά εὐθύνη. Πίστη εἶναι ἀγώνας καταξίωσης, εἶναι αὐτοσκοπός χωρίς νά εἶναι ἡ κατ᾿ ἐξοχήν εὐτυχία στόν κόσμο αὐτόν.

Κυρίως ἡ πίστη εἶναι ἀνάβαση καί ἡ ἀνάβαση εἶναι νίκη κατά τῆς βαρύτητας καί ἀγώνας καί κόπος. Ἡ μετάβαση ἀπό τό ἐγώ στό ΣΥ καί ἡ ἀξιολόγηση τοῦ ΣΥ σάν προτεταιότητας, ἡ εὐθύνη τῆς σχέσεως μέ τό ΣΥ καί ἡ μετάλλαξη τοῦ "θέλω" σέ "γενηθήτω"εἶναι ἡ ἐπιδίωξη, ἡ ἀξία καί ἡ καταξίωση τῆς πίστεως.

Ἡ πίστη καταξιώνεται ὄχι σάν ἀπόκτημα ἀλλά σάν πρόσκτηση, ὄχι σάν ἕνα στιγμιαῖο γεγονός τῆς ζωῆς ἀλλά σάν ἐξ ἀρχῆς ἐπιδιωκομένη ἀξία. 

Πίστη εἶναι ἀγώνας νά πιστεύω. Ἡ πίστη σχετίζεται μέ τήν ἀπιστία. 

Ἡ πίστη δέν εἶναι τό ἀντίθετο τῆς ἀπιστίας ἀλλά καί οἱ δυό εἶναι "ὁμοούσιες".

Ἀπιστία εἶναι ἐκείνη ἡ πίστη πού χαίρεται τήν αὐτάρκεια. 

Πίστη εἶναι ἐκείνη ἡ ἀπιστία πού ἀγωνίζεται νά ξεπεράσει τόν ἑαυτό της. 

Ἡ πίστη δέν δωρίζεται, κατακτιέται· ἀναλόγως μέ τόν ἀγώνα καί μέ τήν δύναμη τοῦ ἀγώνα.

Ἡ ἐλευθερία εἶναι ἡ ἀξία τῆς πίστεως καί ὁ ἀγώνας της καί συγχρόνως ὁ κριτής της. 

Ἐν τούτοις ἡ πίστη ὡς κατάκτηση καί ὄχι ὡς παροχή δέν εἶναι ένα ἄμεσο ἀποτέλεσμα τῆς θέλησης τοῦ ἀνθρώπου. Δέν πιστεύουμε εὐθύς ἀμέσως ὅταν ἐπιθυμήσουμε νά πιστεύσουμε. Δέν εἶναι ἡ ἐπιθυμία ἡ μητέρα που γεννᾶ τήν πίστη.

Πίστη εἶναι ἡ ἀμοιβή-ἀποτέλεσμα τῆς ἐλευθερίας ἀπ᾿ ὅλα. 

Δέν ἀνατέλει σέ ὅσους ἐπιθυμοῦν τήν "ἀνατολή" της, ἀλλά σέ ὅσους πορεύονται πρός τήν ἀνατολή.

Τό μέγεθος τῆς πίστεως δέν εἶναι ἀνακάλυψη, οὔτε δῶρο, εἶναι ἐπιβράβευση. 

Ἡ πίστη δέν ἔρχεται σ᾿ αὐτόν πού τήν περιμένει, ἐκείνη περιμένει τό ἐρχόμενο. Οὔτε ἡ βάσει ἀποδείξεων ἀξιολόγηση, οὔτε ἡ αὐτονόητη πεποίθηση εἶναι πίστη.

Λογική καί ἀναμφίβολη γνώση, εἶναι σκαλοπάτια τῆς πίστεως.

Πίστη στόν Θεό δέν εἶναι ἡ πλέον ἀφελής βαθμίδα τῆς πλατωνικῆς γνωσιολογίας· δέν εἶναι κάποιο εἶδος πίστεως, οὔτε κάποιο εἶδος γνώσεως ἀλλά ἕνα εἶδος ἁγώνα. 

Ἡ πίστη δέν εἶναι ἀναπόδεικτη μεταφυσική, εἶναι συνεχές ξεπέρασμα καί τῆς λογικῆς καί τῆς ἔλλειψης λογικῆς.

Γι᾿ αὐτό δέν γίνεται ποτέ ἀναντίρρητη βεβαιότητα, γίνεται ἀναιρούμενη ἀμφιβολία. Δέν εἶναι παραζάλη τῆς αὐτοπεποιθήσεως τῆς λογικῆς, ἀλλά ξύπνημα τῆς ἀμβιφολίας τῆς λογικῆς γιά τόν ἑαυτό της.
Ἡ ἀμφιβολία εἶναι τό ξημέρωμα τῆς πίστεως καί τό κριτήριο τῆς ἀξίας-ποιότητός της.

Ἡ βαθύτητα τῆς πίστεως ἐξαρτάται ἀπό τήν βαθύτητα τῆς ἀμφιβολίας τήν ὁποία προσπαθεί νά ὑπερνικήσει. Ἡ ἀμφιβολία εἶναι ἡ πιό βαθειά πηγή μιᾶς τίμιας πίστεως, εἶναι ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς αὐτοσυνειδησίας τῆς πίστεως.

Ἡ ἀμφιβολία δέν εἶναι τό ἀντίθετο τῆς πίστεως ἀφοῦ πίστη δέν εἶναι ἀπλά ἡ παθητική παραδοχή τοῦ ἀπίστευτου, ἀλλά ὁ ἀγώνας ἀνάμεσα στό ἐγώ καί τήν ἀμφιβολία, ὅταν τό ἐγώ βρίσκεται μπροστά στόν Θεό.

Μέσα της ἔχει ἡ πίστη τήν ἀμφιβολία γιά τήν πίστη καί μόνον τότε εἶναι ζωντανή καί "ἐν ἐγρηγόρσει" ὅταν ὑπερνικᾶ τήν ἀμφιβολία ξεχνώντας διαρκῶς τόν ἑαυτό της.
Ἐξ αἰτίας τῆς ἀμφιβολίας ἡ πίστη ἀγρυπνεῖ, γνωρίζει ὅτι σκοπό ἔχει νά ὑπερβεῖ τό τέρμα καί ἀντιλαμβάνεται τήν εὐθύνη τῆς τόλμης της.

Ἡ πίστη εἶναι τό μόνο οὐσιαστικό παράδοξο στόν κόσμο. 

Δέν ἐξαφανίζει τίς ἐρωτήσεις τῆς ἀμφιβολίας ἀλλά τίς ὁδηγεῖ στήν συνειδητοποίηση (ἀπό μέρους τους) τῆς σχετικότητάς τους. Ὁ λόγος τῆς πίστεως δέν διαλύει τήν λογική οὔτε προσπαθεί νά τῆς ἀποδείξει τήν ἀλήθεια του (ἀφοῦ ἡ πίστη δέν εἶναι ἀπό αὐτόν τόν κόσμο) ἀλλά τῆς ὑποδεικνύει τήν ταυτότητά της καί τά ὅρια τῆς δικαιοδοσίας της.

Δέν εἶναι ἡ λογική ἀλλά ὁ "ὀρθολογισμός" ὁ ἀρνητής τῆς πίστεως. 

Δέν εἶναι ἡ πίστη ἀλλά ἡ μισαλλοδοξία ἐχθρός τῆς λογικῆς. Rationalismus ὅμως καί fideismus δέν εἶναι οὔτε λογική οὔτε πίστη. Λογική καί πίστη δέν εἶναι ἀντίπαλοι, εἶναι συναγωνιστές στήν προσπάθεια νά ὑπερπηδηθεῖ τό τέρμα. 

Ἡ λογική προετοιμάζει τήν ἐμφάνιση τῆς πίστεως καί τῆς διδάσκει κατόπιν τήν εὐθύνη της.

Ἡ πίστη βοηθᾶ τήν λογική νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τόν ἔμφυτο ἐγωισμό της. 

Ἡ λογική εἶναι ἡ "φάτνη" καί συγχρόνως ἡ δοκιμασία τῆς πίστεως. 

Ἡ πίστη δέν θέλει νά ἀκυρώσει, ἀλλά νά ὁλοκληρώσει τήν λογική. 

Στήν συνειδητή καί ἀγνωνιστική πίστη, πού δέν ἔχει σκοπό τήν κατάκτηση τοῦ Θεοῦ ὑπό τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά τήν καταξίωση τοῦ ἀνθρώπου διά τοῦ Θεοῦ, ἐνσαρκώνεται τό οὐσιαστικό νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὑπάρξεως.

Ἡ πίστη εἶναι τό μέγιστο μάθημα τῆς πνευματικῆς ζωῆς.

Εἶναι ἡ πλοκή τοῦ φοβοῦ μπροστά στόν Θεό τῆς δεήσεως πρός τόν Θεό τοῦ σωστοῦ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν ἡ πίστη στόν ἀγώνα της πρός ὑπέρβαση τοῦ προσωρινοῦ ἐρωτᾶ, φανερώνει τήν ἀγωνιστική εὐθύνη τῆς ἐλευθερίας της. 

Ἡ ἐρώτηση εἶναι τό πνεῦμα μαθητείας τῆς πίστεως. 

Ἡ δυσπιστία τῆς πίστεως για τόν ἑαυτό της, ἐπιζητεῖ καί ἐκφράζει τήν ἐμπιστοσύνη πρός τόν Θεό.

Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.

antifono – [2fA]

"Θα σε λέω Μαρία "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Το ποτάμι

Εγώ θα σε λέω Μαρία. Μπορείς να με λες
κ’ εσύ αδελφό ή ποτάμι,
γιατί
έχω μέσα μου ένα τραγούδι όπως ένα
μεγάλο ποτάμι που έχει χάσει τις άκρες του,
που μπορούνε, λαμπρά δαχτυλίδια οι στροφές του
να καλύψουν την έρημο.

Να φτάσει, αναβλύζοντας
ατέλειωτες μάζες φωτός εξαπτέρυγες,
ως εκεί που κανένα ποτάμι δεν έφτασε
σε τούτο τον κόσμο.

Να φτιάξει μια διάφανη
λίμνη στα πόδια σας, να βλέπετε μέσα σας.
Να γίνει δυο ζώνες χρυσές: μια για τ’ άπειρο
και μια για τη γη.

[2φΑ]

                                                        

"Ο λόγος και η πίστη - (2/3) "

Σπύρος Κυριαζόπουλος
Από το βιβλίο του "Προλεγόμενα εις την ερώτησιν περί Θεού"
[ 2 από 3 μέρη]

Ἡ πίστη παραμένει ἐν ἰσχύει μόνον ὅταν μπορεῖ νά ὑπερβεῖ τήν ἐρώτηση. 

Ὁ ἀγῶνας εἶναι τό οὐσιαστικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξης της, ὄχι ὁ ὕπνος τῆς βεβαιότητας. 

Ἡ πίστη εἶναι ὑπέρβαση τῆς ἐρώτησης, ἀλλά ἡ ἐρώτηση κρατάει σέ ἐτοιμότητα τήν πίστη.

Ὅταν ἡ πίστη εἶναι ἀγῶνας ἀνακάλυψης καί ὄχι κληρονομιά, ὄταν εἶναι καταστάλαγμα μέσα ἀπό τήν φωτιά τῆς ἀμφιβολίας, τότε εἶναι τό ἀποφασιστικότερο τόλμημα. 

Στήν πίστη ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται τόν ἄνθρωπο, ἡ λογική σιωπᾶ, ὁ ἐγωϊσμός ὑποτάσσεται, ἡ σκέψη τελειώνει.

Μέσα στήν ἀπάρνηση καί τήν σιωπή, στήν ταπείνωση καί τήν ἐξουδένωση ὁ ἄνθρωπος συνειδητοποιεῖ, ὄσο ποτέ ἄλλοτε, τήν φευγαλέα πραγματικότητα τῆς ὕπαρξης καί τήν ἀξία της. Ἡ αὐτοσυνειδησία στήν ὁποία ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο ἡ πίστη, εἶναι ἡ προϋπόθεση τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας ἀπό τόν ἑαυτό του.

Ἡ πίστη εἶναι τό σύνορο τῆς πρόσκαιρης ὕπαρξης καί τῆς αἰώνιας. 

Ἡ πίστη "χτυπᾶ τήν πόρτα" τῆς αἰωνιότητος καί τοῦ ἀνοίγεται, ὁ ἄνθρωπος ὄντας μέσα στό παροδικό, οὐσιαστικά τό ξεπερνάει. 

Ὁ χρόνος διά τῆς πίστεως μετέχει στήν αἰωνιότητα.

Αὐτή ἡ μετοχή δέν εἶναι ἀλλαγή τῆς οὐσίας του ἀλλά εἶναι ὑποδοχή τῆς ἁγιότητος, δέν εἶναι μετουσίωση ἀλλά καταξίωση. 

Ἡ πίστη δέν εἶναι θέωση, ἀλλά ἀξιολόγηση τῆς ζωῆς καί καταξίωσή της, ὄχι κατοχή της.

Ἡ πίστη εἶναι ἕνα φοβερό παράδοξο. Τό πέρα ἀπό τήν λογική ὑπόσχεται τήν ἀλήθεια. Φόβος καταλαμβάνει τήν λογική· κάθε πιστόν πού βρίσκεται ἀκόμα στόν κόσμο. 

Ὑπάρχει ἀλήθεια σέ ὅ,τι ἡ λογική δέν τό ἐπαληθεύει; 

Ἡ πίστη εἶναι τό ἀδιανόητο τό ἀναπόδεικτο τό ἀναντίρρητο, εἶναι μιά ὑπόσχεση.

Ἀρχίζει ἐκεῖ πού σταματᾶ ὁ λογικός συνειρμός. Μιλάει ὅταν σιωπᾶ ἡ σκέψη. 

Παραδίνεται μόνον σ᾿ αὐτόν πού τῆς ἔχει ἤδη παραδοθεῖ. 

Ἡ πίστη εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ἡ λογική καταργεῖται καί ταυτοχρόνως "ἀφουγκράζεται" τήν ἀπάντηση γιά τήν ὁποία ἀγωνίσθηκε.

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἀκατάληπτη καί ἡ σκέψη δέν τήν κατανοεῖ ἀλλά διαισθάνεται τήν ἀλήθεια της. Καταλαβαίνει ὅτι δέν εἶναι ἡ σκέψη τό σπουδαιότερο, ἀλλά ὅτι ὑπάρχει μία σκέψη ὑπερτέρα κάθε σκέψεως ἡ ὁποία καί νοηματοδοτεῖ τά πάντα καί εἶναι ἡ ἀπάντηση κάθε ἐρωτήσεως.

Πίστη εἶναι ἡ διαφορά (ἡ κάλυψη τοῦ κενοῦ) ἀνάμεσα στήν ὑποκειμενική πεποίθηση καί στήν ἀντικειμενική βεβαιότητα.
Ἄν ὁ Θεός εἶναι ἀντικειμενική γνώση, τότε δέν πιστεύω (ἐμπιστεύομαι)· ἐπειδή ὅμως αὐτό δέν γίνεται, ὑποχρεοῦμαι νά πιστεύω. 

Ἡ μαθηματική ἀπόδειξη εἶναι ἄτεγκτη ἐπιβολή τῆς πραγματικότητος πού κυριαρχεῖ στόν κόσμο, ἀλλά τό οὐσιαστικότερο στοιχεῖο τοῦ πνεύματος εἶναι ἡ ἐλευθερία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀπόρριψη κάθε ἀναγκαιότητος.

Ἡ πίστη εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἡρωϊσμός τοῦ ἀνθρώπου μπροστά στήν ἐγγύτατη "ἀπουσία" τοῦ Θεοῦ.

Πίστη εἶναι ἡ ἐλεύθερη "ἄνοδος" στόν οὐρανό τοῦ Θεοῦ, πού συνεχίζει νά ἀνέρχεται μόνον ἐφ᾿ ὅσον ὁ ίδιος ἄγρυπνα ἀγωνίζομαι, ἐφ᾿ ὅσον ἡ ἐλευθερία μου ἐπιδιώκει τό ξεπέρασμα τῆς ἀναγκαιότητας· παρ᾿ ὅλο πού συγχρόνως, παρ᾿ ὅτι ἡ ἀναγκαιότητα "ξεπερνιέται", οὐδέποτε ἐκμηδενίζεται ὁλοσχερῶς.

Ἡ πίστη δέν εἶναι ὑποδιαίρεση τῆς γνώσης, δέν τήν συμπληρώνει δέν μοῦ ἐπαυξάνει τά ὅσα ξέρω, δέν ὑπηρετεῖ τήν γνώση.

Γνώση εἶναι μιά μορφή ἠρεμίας καί ἱκανοποιήσεως πού ἐπιδιώκει τήν αὐτάρκεια, ἔχει σύμβολό της τήν ὁλοκληρία τοῦ κύκλου καί σκοπό της τήν ὑπηρεσία τοῦ ἀνθρώπου.

Πίστη εἶναι ἡ κίνηση γιά ξεπέρασμα τῶν ὁρατῶν πού ἐπιδιώκει τήν ἁπλότητα, ἔχει σύμβολό της τό βέλος καί σκοπό της τήν ὑπηρεσία τοῦ Θεοῦ.

Στό χῶρο τῆς γνώσης ἀντιπαρατίθεται ὁ ὑποκειμενισμός μέ τήν ἀντικειμενική κατάσταση, τό πρόσωπο πρός τά πράγματα.

Σκοπός εἶναι νά κυριαρχήσει τό ὑποκείμενο στά ἔξω, ἡ γνώση τοῦ προσώπου στά πράγματα. Στήν πίστη ἀντιπαρατίθενται δύο πρόσωπα, καί τό οὐσιῶδες εἶναι νά ἀποκτήσουν σχέση καί ἀμοιβαιότητα ἀγάπης.

Στήν ἀνθρώπινη γνώση ἐνδιαφέρει ἡ ἀντικειμενικότητα καί ἡ ἀλήθεια τῆς ἐρεύνης, καί ὄχι ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ πού διεξήγαγε τήν ἔρευνα.

Στήν πίστη ἐνδιαφέρει ἡ ἐγκυρότητα αὐτοῦ ὁ ὁποῖος προτείνει (τά πιστευόμενα) σέ ἄλλα συγκεκριμμένα ὑπεύθυνα πρόσωπα. 

Ἀλλοιῶς ὅταν ἡ πίστη καταντήσει μιά αὐτοϊκανοποιητική γνώση, τότε γίνεται δεισιδαιμονία, φαντασιακή κατάκτηση τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν παροδικό ἄνθρωπο.

Ὅταν ἡ πίστη εἶναι ἐλεύθερη ἀπό τήν γνώση, δέν χρειάζεται τίς μεθόδους τοῦ ἐπιστημονικοῦ κύρους γιά νά ζήσει. Πίστη εἶναι ὁ βαθύτατος ἐσωτερικός συγκλονισμός τῆς ὕπαρξης τοῦ ἀνθρώπου, μπροστά στόν αἰώνιο Θεό.
Εἶναι ἡ ὁλοκληρωτική συναρπαγή τῆς προσωπικότητας ἀπό τόν Θεό, πρᾶγμα στό ὁποῖο δέν χωρᾶ ἀπόδειξη.

Ὅταν ὁ Θεός ἀναμοχλεύει τά βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου κάθε ἀπόδειξη εἶναι περιττή. Μόνον κούφιοι ἄνθρωποι ζητοῦν νά ἀποδείξουν ὅτι δέν τούς ἀνήκει. 

Ὅταν κάποιος πετάει, χρειάζεται νά τό ἀποδείξει;

antifono – [2fA]

Επίλογος - 44

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το παιχνίδι τελειώνει
αρχίζει το όνειρο
βασιλεύουν τα βλέμματα

μια πνοή ιριδίζει στο δείλι
σαλεύουν αργά οι κλώνοι
του αποχαιρετισμού

Μ’ επισκέπτεσαι, φεύγεις,
επανέρχεσαι
μ’ ένα πρόσωπο
αέρινο, χλωμό απ’ την έννοια
που ’χουν πλάσει με φως
αβρά δάχτυλα αγγέλων -
σ’ ένα
θείο χαμόγελο

Σ’ ακολουθώ χωρίς
ξημέρωμα
πάντα σ’ ακολουθώ, σεμνά
ηττημένος
όποια νύχτα κι αν έρθεις
όποια ώρα.

Μ[2φΑ]

"Ο λόγος και η πίστη - (1/3) "

Σπύρος Κυριαζόπουλος
Από το βιβλίο του "Προλεγόμενα εις την ερώτησιν περί Θεού"
[ 1 από 3 μέρη]

Ὅπως καί ἄν ὀνομάζεται σήμερα ὁ λόγος περί Θεοῦ, εἴτε Ἐπιστήμη, εἴτε Φιλοσοφία, εἴτε Θεολογία, εἴτε Μεταφυσική, ἀναγνωρίζει πλέον ὅτι γιά τό Ὑπερβατικό μπορεῖ νά μιλήσει μονάχα ὁ Ὑπερβατικός.

Ὁ Λόγος-λογική δεν πιστεύει πλέον ὅτι εἶναι "τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ πρεσβύτατος" – δέν θέλει νά εἶναι μυθολογική, ἀλλά ἐνσυνείδητη λογική ἐρώτηση τοῦ ἀνθρώπου περί τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ λογική δέν κατανοεῖ, ἀλλά οὔτε καί διαψεύδει τήν πίστη.

Δέν θέλει νά εἶναι οὔτε ὀρθολογισμός, οὔτε πολυλογία· ἀλλά λόγος φιλόθεος, ἐρευνητής καί ἀκροατής τοῦ ὑπερβατικοῦ Λόγου. Ἔργο τῆς λογικῆς εἶναι ἡ καταξίωση τοῦ χρονικοῦ καί πεπερασμένου, ἐμπρός εἰς τό Αἰώνιο καί Ἀπέραντο.

Ἡ λογική εἶναι ὁ ἀκούραστος "μάγος" πού μέ ἐπιμονή μπροστά στήν γοητεία ἑνός ὁδηγητικοῦ συμβόλου, διασχίζει ἐρήμους, ἀνεβαίνει στά βουνά, κατέρχεται στίς κοιλάδες, παλεύει μέ τίς δυσκολίες καί τήν ἀπογοήτευση, ἐλπίζοντας καί ἀγωνιζόμενη νά βρεῖ αὐτό πού προσδοκᾶ, ἀλλά καί συγχρόνως μένοντας καί στήν ἀβεβαιότητα.

Σάν "μάγος" ἡ λογική δέν ἀνεβαίνει στόν οὐρανό, ἀλλά περπατᾶ στήν γῆ ἐγκαταλείποντας τόν κόσμο τῆς πατρίδος καί ἀκολουθώντας "αὐτοῦ τόν ἀστέρα" βρίσκει τόν Θεό πού ἔγινε ἄνθρωπος.

Μιά τέτοια λογική δέν εἶναι ἐκπορθητής, οὔτε νομάς, ἀλλά προσκυνητής.

Ἡ λογική εἶναι προϋπόθεση καί προεργασία κάθε σχέσεως. 

Σχέση δέν σημαίνει μόνο νά ἐρωτῶ, ἀλλά συγχρόνως καί νά ἐρωτῶμαι, δέν εἶναι μονάχα τό νά κατανοῶ, ἀλλά ἐξίσου καί τό, νά ἐννοοῦμαι ἀπό ἄλλους.

Συνείδηση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι τό νά "κατέχω" τόν Θεό, ἀλλά νά "κατέχομαι" ὑπό τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος καί μοῦ ἐπιτρέπει αὐτή τήν συνειδητοποίηση. 

Ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος βρίσκονται πάντοτε "ἐν σχέσει", πρᾶγμα πού εἶναι καί τό κύριο χαρακτηριστικό τους.

Ἡ σχέση ὅμως τῶν ἀνθρώπων μέ τόν Θεό δέν εἶναι, ἀλλά ὀφείλει νά γίνει "πλήρως ἀναμφίβολος". Οὔτε ἡ ἀπόκτηση, οὔτε ἡ γνώση, ἀλλά ἡ ἀφοσίωση καί ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι ἡ οὐσία τῆς σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό· στήν πράξη γίνεται φανερή, ἡ ὕπαρξη ἤ ὄχι, ἑνός συνεργάτη καί δασκάλου, ἑνός συνοδοῦ καθοδηγητῆ.

Στόν καινούργιο προσανατολισμό στήν θρησκευτική ζωή φαίνεται ἡ πραγματική προοπτική τῆς σχέσεως μέ τόν Θεό· ἀπό τήν ἀσφαλῆ μεθοδικότητα τῆς πορείας.

Στόν ἄνθρωπο κάνει φανερή τήν ἐπαφή του ὄχι, μέ τό ἀόριστο "ἀπόλυτο", ἀλλά μέ τόν ζώντα Θεό, ἡ εὐθύνη τῆς φιλίας· ὁ τρόπος ζωῆς καί ὄχι οἱ γνώσεις· ἡ ποιότητα τῆς σχέσης καί ὄχι τό ἀπόκτημα. Σάν ἀγαπημένος μεγάλος ἀδελφός καί ὄχι σάν μεταφυσικός ὅρος, ὁ Θεός συμπαρίσταται στόν ἀγῶνα τοῦ ἀνθρώπου πού βρίσκεται στόν κόσμο καί "ἐν χρόνῳ".

Ὁ Θεός δέν εἶναι "μηδενικό ἄπειρο", ἀλλά φίλος στό πλευρό τοῦ ἀνθρώπου πού ἀγωνίζεται νά διακρίνει τά χνάρια τῆς ὁδοῦ πού ὁδηγεῖ στήν Ζωή καί τά ὁποῖα καλυφθήκανε ἀπό "τό χιόνι τῆς ἀμφιβολίας". Αὐτή ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι φιλοσοφική περιγραφή τῆς "οὐσίας" του, ἀλλά κοπιώδης ἐπίγνωση τῆς ἀγάπης του.

"Ὁ μή ἀγαπῶν, οὐκ ἔγνω τόν Θεόν, ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν". 

Ἡ γνώση τοῦ ἀνθρώπου περί τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἔμπνευση πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐμβάλλει στόν ἄνθρωπο νά ἀγωνίζεται νά καταξιωθῆ μπροστά στά "μάτια" τοῦ Θεοῦ.

Ἀποτέλεσμα (ὁ σκοπός) τῆς λογικῆς εἶναι ἡ ἐρώτηση, ἀποτέλεσμα (ὁ σκοπός) ὅμως τῆς ἐρώτησης εἶναι ἡ πίστη. Ἡ ἐρώτηση δέν καταργεῖ τήν λογική καί δέν καταργεῖται ἀπό τήν πίστη, ἀντιθέτως βοηθεῖ καί τήν λογική καί τήν πίστη νά μή μείνουν στά αὐτονόητα.

Σάν σκοπός τῆς λογικῆς ἡ ἐρώτηση δέν σημαίνει ἐξάρτηση, ἀλλά συνειδητοποίηση τῶν ὁρίων τῆς ἐρώτησης. Οἱ ἐρωτήσεις εἶναι ἀνεξάντλητες, ἀλλά μέσα σέ ἕνα "πεπερασμένο" κόσμο. Ἡ πίστη ὑπερβαίνει τήν ἐρώτηση, ἀλλά δέν τήν συντρίβει. 

Ἡ ἐρώτηση ἄλλωστε, εἶναι προϋπόθεση γιά τήν ἐμφάνιση τῆς πίστεως.

antifono – [2fA]

"Το άλλο μου μισό.. "

Χόρχε Μπουκάι  
-  από το βιβλίο του "Να βλέπεις στον έρωτα"

Η χειρότερη από τις αντιλήψεις που συνήθως μεταφέρουν οι γονείς στα παιδιά τους, είναι πως βρισκόμαστε συναισθηματικά στην αναζήτηση του άλλου μας μισού. 

Γιατί να μην προσπαθούμε όμως, να βρούμε κάποιον ολόκληρο, αντί να συμβιβαστούμε με κάποιον μισό;

Ο έρωτας που προτείνουμε, χτίζεται μεταξύ ολόκληρων ανθρώπων που συναντιούνται, όχι ανάμεσα σε δύο μισά που χρειάζονται το ένα το άλλο, για να νιώσουν ολόκληρα.

Όλες οι ιστορίες αγάπης καταλήγουν σ’ ένα ευτυχές τέλος: 

«Παντρεύτηκαν, κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…» 

Ας ξυπνήσουμε τους κοιμισμένους: η σχέση δεν είναι έτσι. 

Η σχέση είναι ένας νέος δρόμος – μία πρόκληση.

Αυτό που μπορώ να περιμένω από μία σχέση, είναι ένας σύντροφος στο δρόμο μου, στη ζωή, κάποιος που να με τρέφει με την παρουσία του και με τη σειρά του να τρέφεται από την δική μου παρουσία.

Και πάνω απ’ όλα, κάποιος που δεν θα παρεμβαίνει στο δρόμο της ζωής μου.

Όταν χρειάζομαι τον άλλο για να ζήσω, η σχέση μετατρέπεται σε εξάρτηση.

Και υπό εξάρτηση, επιλογές δεν μπορούν να γίνουν.

Και χωρίς επιλογή δεν υπάρχει ελευθερία.

Και χωρίς ελευθερία δεν υπάρχει αληθινός έρωτας.

Και χωρίς αληθινό έρωτα, μπορεί να υπάρχουν γάμοι, αλλά δεν υπάρχει σχέση.

enallaktikidrasi – [2fA]

                                                     

"Ουράνιον εφύμνιον.. "

Ο Άγιος Φανούριος

Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς,
επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα,
άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους,
κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν,
ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε.

[2φΑ]

"Αριθμός μηδέν.. "

Ζωή Δέτσικα  -  ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΗΔΕΝ 


Οδός αβύσσου, αριθμός 0
υπήρχε χρόνος για όνειρα, δράση, αντίδραση
Η απληστία δεν είναι χαρακτηριστικό των φρονίμων
κατά τα ειωθότα επικρατεί
λίγοι οι καλοί κι αυτοί μοιραίοι...

Η μόνη ελπίδα βρίσκεται στην Ανάσταση
συνειδήσεων
που μπορεί να πραγματωθεί μέσα στον πόνο
ή στην αγάπη
Η Ελλάδα που αγαπήσαμε δοκιμάζεται....
ματώνει

Ουράνιο φως στο βλέμμα των ανθρώπων της
χαμόγελου έλξη, εφηβική
εγρήγορση
πίστη και έμπνευση

Η ύλη είναι η Π-ύλη, Παραδείσου ή κολάσεως
προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών και Ζωή του μέλλοντος -
λίγο πριν το τέλος η στιγμή φαντάζει αιώνας
η σταγόνα του χρόνου πέφτει
η Τροία καίγεται

Οι στάχτες είναι το σπίτι μας - η αρχή και το
τέλος
η εστία του άγγιχτου Φοίνικα.

GT – [2fA]

"Ζωή γεμάτη εκπλήξεις.. "

p. Xaralampos Libyos Papadopoulos

Επειδή τη σημερινή μέρα, όλοι εύχονται στους επιτυχόντες των πανελλαδικών εξετάσεων, συγχαίροντας τους, είπα και εγώ, να πω συγχαρητήρια σε ένα αποτυχόντα. 

Βλέπετε τους αποτυχημένους τους ξεχνάνε όλοι.

Στο δεύτερο λοιπόν γιο μου που απέτυχε στις εξετάσεις, τον συγχαίρω για την προσπάθεια του. Απέτυχε στις εξετάσεις άλλα όχι στη ζωή. 

Η ζωή τον περιμένει και είναι γεμάτη εκπλήξεις γι αυτούς που πιστεύουν στον Θεό.

Για μένα ως πατέρα, το σημαντικό είναι ότι προσπάθησε και ότι ακόμη και μέσα στην αποτυχία του, ήταν ο εαυτός του. 

Δεν σημαίνει ότι επειδή εγώ είμαι άνθρωπος των γραμμάτων, πρέπει κι αυτός να γίνει το ίδιο.

Σέβομαι απόλυτα τη μοναδικότητα και ιδιαιτερότητα του. 

Πιστεύω στις αρετές και τα όνειρα του, και στηρίζω αυτό που ζητάει η καρδιά του. 

Τα παιδιά μας, δεν είναι προέκταση του εαυτού μας, αλλά αυτόνομες υπάρξεις.

Θα θυμίσω μονάχα κάτι στο γιο μου, που είχε πει ένας μεγάλος μποξέρ, μια και η μεγάλη του αγάπη ήταν το μποξ. 

Είπε λοιπόν ο Μάικ Τάισον:

"Εγώ γεννήθηκα ηττημένος, γι’ αυτό νικάω. 

Οι σημερινοί ηττημένοι είναι οι αυριανοί νικητές".

fb – [2fA]

Ιδανική εικόνα..

ΔΕΙΛΙΝΟ ΣΤΗ ΓΙΑΛΟΒΑ

Ιδανική εικόνα
μα μου λείπεις
και μένει η εντύπωση
και η ανάμνηση

φωτογραφία: Σπύρος

-  κλικ για μεγάλο μέγεθος

M [2fA]

"Ευαισθησίες.. "

Τα βασικά χρώματα δηλώνουν τη ζωή

την ομορφιά όμως την εκδηλώνουν οι αποχρώσεις!

 

                                                      

fb - [2fΑ]

"Ένα δέντρο βρεγμένο "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Το δέντρο με τα σπουργίτια

Τα παιδιά που κρεμάστηκαν άλλα στα χέρια μου
κι άλλα στα γόνατα
τα μάτια τους έλαμπαν, έμπαιναν
μέσα μου κι έψαχναν, καθώς οι σπουργίτες
τ’ οργωμένο χωράφι.

Σε λίγο το στήθος μου, σ’ όλο το πλάτος του,
σκεπάστηκε απ’ τη λύπη τους
που έτρεχε μέσα μου.

Ύστερα σκάλωσαν, πέρασαν
γύρω στο λαιμό μου τα χέρια τους,
έγειραν πάνω στα μαλλιά μου τα τρία
μικρά τους κεφάλια και κοίταζαν·
ίσως τον ήλιο, ίσως δεν έβλεπα –

ήμουν ένα δέντρο βρεγμένο. Γιομάτο
σπουργίτια.

[2fΑ]

"Ο Ολυμπιακός ύμνος "

-  Ο  ύμνος παραγγέλθηκε στον ποιητή Κωστή Παλαμά τον Μάϊο του 1895 

από την Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων
ύστερα από επιμονή των Δημ. Βικέλα και Τιμ. Φιλήμονος.
Η παραγγελία θεωρήθηκε σαν μια νίκη της Δημοτικής.
Μελοποιήθηκε από τον Κερκυραίο μουσουργό Σπύρο Σαμάρα και απετέλεσε
τον ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων, που οργανώθηκαν στο Στάδιο το 1896.
Από το 1952 είναι ο επίσημος ύμνος των Αγώνων
και ακούγεται από τότε σε όλες τις τελετές έναρξης στα Ελληνικά.

Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα
του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού
κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα
στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι
στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
και με το αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί -
και σιδερένιο πλάσε και άξιο το κορμί

Κάμποι, βουνά και θάλασσες φέγγουνε μαζί σου
σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου -
και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός, κάθε λαός -
Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, κάθε λαός

el.wiki – [2fA]

Οι πόρτες - 43

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΛΕΞΕΙΣ ΚΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Μάθαμε να κρυβόμαστε πίσω από λέξεις
κι αριθμούς
σ’ εξαρτήσεις και νευρώσεις
κι εκεί νοιώθαμε ασφαλείς

Μα πώς θα μας φανεί, όταν
βρεθούμε αντικριστά
με σκέψεις ασυμβίβαστες
και καθαρές ιδέες
με έννοιες διαυγείς
- κυρίως με αισθήματα γυμνά
στο φως;

πού θα βρεθεί ένα φύλλο συκής να
καλύψει την άρνηση μας
χωρίς μια δυνατότητα σύγκρισης
που να μας δίνει κάποια ελπίδα υπεροχής
χωρίς ένα υπόμνημα ερμηνευτικό
για τις χίμαιρες που κυνηγήσαμε μέχρι τέλους;

θα κοιτάμε περίλυποι πίσω μας
μα οι πόρτες θα είναι πια κλειστές

καμιά πεταλούδα δεν θα πεταρίζει γύρω μας
για καλωσόρισμα, καμιά μαργαρίτα δεν
θα στρέφεται πρόσχαρη στο πέρασμα μας
- κι αν κάποτε μας συναντούν στη μοναξιά
από συμπόνια, ούτε και τότε
θα καταλάβουμε τα νεύματα τους
και τι μας ψιθυρίζουν.

Μ[2φΑ]

"Μουσική Πανσέληνος "

541 λέξεις για το «634 λεπτά μέσα στο ηφαίστειο»

-  Παρακολουθήσαμε το συγκλονιστικό event που έλαβε χώρα μέσα στον κρατήρα 

του ηφαιστείου της Νισύρου και αποδόμησε τον τρόπο με τον οποίο ακούμε μουσική

Κείμενο – φωτογραφίες:  Φώτης Βαλλάτος

Κάπως σαν να είσαι στο σετ του Solaris του Ταρκόφκσι,
της Οδύσσειας του Διαστήματος του Κιούμπρικ
ή του Moon του Duncan Jones.

Ένα παράξενα απόκοσμο τοπίο (άλλοτε έμοιαζε με άλλο πλανήτη και άλλοτε με παγετώνα στο Βόρειο Πόλο) με το φως από το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στα Νικιά να λαμπυρίζει σαν μικροσκοπικό λεντάκι πάνω στην κόψη της καλντέρας, τα υποκίτρινα πετρώματα να δημιουργούν layers εγκεφαλικής ταλάντωσης και οπτικές ψευδαισθήσεις
και η αυγουστιάτικη πανσέληνος να λούζει με κινηματογραφικό φως τον κρατήρα (διαμέτρου 300 μέτρων) του ηφαιστείου ενός μικρού ελληνικού νησιού που βρίσκεται κάπου μεταξύ Κω, Τήλου και τουρκικών παραλίων. 

Μια σχεδόν (ή μήπως εξ ολοκλήρου) εξωσωματική εμπειρία, αποτέλεσμα ενός μοναδικού για τα ελληνικά (αλλά και για τα διεθνή) δεδομένα site specific πειράματος, ένα «ζοφερό αποκύημα» (οκ, πλάκα κάνω) της φαντασίας του Κωνσταντίνου Δαγριτζίκου του Six d.o.g.s (με την υποστήριξη της Στέγης), μια συναυλία μέσα στον κρατήρα ενός ηφαιστείου.

Μέσα σε έναν κρατήρα (τον περιώνυμο Στέφανο, στη Νίσυρο), όπου είχε στηθεί ένας νέος προσωρινός «κρατήρας», ένας κύκλος με 15 σταθμούς -έναν για κάθε μουσικό.
Κάθε σταθμός περιελάμβανε τον μουσικό εξοπλισμό του κάθε μουσικού και ένα ηχείο (και όλα αυτά «πατούσαν» πάνω σε ένα ειδικό υλικό που ήταν στρωμένο σε κάθε σταθμό ώστε να μην φθαρούν από την πολύωρη επαφή με το ηφαιστειακό πέτρωμα).

Μέσα και έξω (αλλά κυρίως μέσα) από τον κύκλο οι θεατές επιδίδονταν σε μια αέναη άναρχα αρμονική κυκλική (και κάποτε ελλειψοειδής) χορογραφία – κάπως σαν να περιστρέφονταν τόσο γύρω από τους εαυτούς τους, όσο και γύρω ή και μέσα (αλλά κυρίως γύρω) από ομόκεντρους κύκλους.  

Η μουσική, αυτό το αυτοσχεδιαστικό (άκρως δημοκρατικό) πείραμα διήρκεσε αυστηρά 634 λεπτά (όσα δηλαδή μεσολάβησαν από την δύση του ήλιου στις 19.58΄ της 18ης Αυγούστου μέχρι την ανατολή, στις 06.32΄ της 19ης Αυγούστου), όπως ήταν προγραμματισμένο.

Και λέω άκρως δημοκρατικό γιατί σε αντίθεση με τις συναυλίες, τους δίσκους και όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις που έρχεσαι σε επαφή με τη μουσική, αυτή ακούγεται πάντα
(ή σχεδόν πάντα) σαν ένα ενιαίο σύνολο -ένα αποτέλεσμα που προκύπτει από τον ήχο διαφόρων οργάνων, από τον συνδυασμό αυτών στα κανάλια της κονσόλας (ή στα αυλάκια ενός βινυλίου π.χ.) – εδώ ο ακροατής μπορούσε να διαλέξει τον τρόπο ακρόασης, τόσο επιλέγοντας σε ποιον σταθμό θα βρίσκεται πιο κοντά, όσο και σε ποιο σημείο του χώρου (ώστε οι σκόρπιες μουσικές φράσεις που ακούγονταν από δω και από εκεί, να συνθέτουν κάθε φορά μια διαφορετική ακουστική εμπειρία – άλλοτε χαοτική και άλλοτε πιο συγκεκριμένη).

Την ίδια στιγμή οι μουσικοί είχαν τη δυνατότητα μέσω των ακουστικών τους, είτε να ακούσουν -και να «πατήσουν» πάνω- στην συνολική μίξη όλων των μουσικών οργάνων του κύκλου (ήχο που έπαιρναν από την κεντρική κονσόλα) είτε να δημιουργήσουν (live) τη δική τους μίξη μέσω της ατομικής κονσόλας που είχε στην διάθεσή του ο καθένας.  

Ηλεκτρικές κιθάρες, κοντραμπάσο, tapes, φλάουτο, κρουστά, πιάνο, samples, κανονάκι, distortions, βιολοντσέλο, laptops, πλήκτρα, πεταλάκια, τσαμπούνα, κλαρίνο, κρουστά, drones και στίχοι του Εμπειρίκου και του Σαχτούρη με το ηφαίστειο να «καπνίζει» ως μια φυσική μηχανή καπνού, σαν αυτές που χρησιμοποιούν στις συναυλίες (και παλιότερα στις ντισκοτέκ) για να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα, και τα πετρώματα να αλλάζουν χρώματα ανάλογα με την κίνηση του φεγγαριού και την έλευση της ανατολής, η οποία όταν ήρθε αντί να φέρει την λύτρωση ύστερα από 10 ώρες και 34 λεπτά αδιάλειπτης κίνησης, έφερε την Αποκάλυψη (Τώρα!).

Σχετικό: 2^ο-φεγγάρι-Αυγούστου

propaganda – [2fA]