Το ταξίδι των 127 ημερών

-  Ένα συνοπτικό σημείωμα για την σημαντικότερη περίοδο του χρόνου

Οι κινητές εορτές της Εκκλησίας μας καλύπτουν μια απόσταση 127 ημερών - από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου μέχρι και την Κυριακή των Αγίων Πάντων.
Το διάστημα αυτό μπορεί να δαπανηθεί αποκλειστικά στις καθημερινές μέριμνες, να περάσει αδιάφορα, όπως συνήθως και ο υπόλοιπος χρόνος της κοσμικής μας πολυπραγμοσύνης, μπορεί όμως και να αξιοποιηθεί σαν ένα ταξίδι πνευματικής αναζήτησης εμπειριών, αλήθειας και ολικής μεταστροφής.
Το κινητό εορτολόγιο έχει μεν σταθερή διάρκεια, όμως ξεκινά κάθε χρόνο σε διαφορετική ημερομηνία κι εξαρτάται από το πότε ορίστηκε το Πάσχα, η σημαντικότερη απ’ όλες τις εκκλησιαστικές εορτές, που αποτελεί το επίκεντρο του ταξιδιού -  εξαρτάται δηλαδή, από τους φυσικούς όρους της πανσελήνου και της εαρινής ισημερίας.
Ο καθορισμός του εορτασμού της Αναστάσεως του Κυρίου, της κατ’ εξοχήν εορτής Πίστεως, με καθαρά φυσικές παραμέτρους, τονίζει ακριβώς την καθολική ανάσταση των πάντων. 

Παράλληλα με την ανάσταση της θεανθρώπινης φύσης του Χριστού, δηλώνεται η δυνατότητα ανάστασης της ψυχής και του σώματος του Ανθρώπου, των πνευμάτων μέσα στη φύση.

Εάν το εορτολόγιο εξαντλείτο φθάνοντας στο Πάσχα, θα ήταν μια προσκυνηματική πορεία προς την Ανάσταση του Χριστού. Όμως η διαδρομή δεν εξαντλείται στον εορτασμό.

Πέρα από την συγκεκριμένη αναστάσιμη πορεία, το ταξίδι συνεχίζεται μέχρι την ολοκλήρωση του σκοπού του, σαν απόδοση της θυσίας του Ιησού, στην ανάσταση και του Ανθρώπου, στην αγιότητα, στην έλευση του Αγίου Πνεύματος και στον εορτασμό των Αγίων Πάντων. Είναι η δόμηση της Εκκλησίας ως σώματος Χριστού.
Έτσι στον κόσμο, ζουν ανάμεσα μας και Άγιοι άνθρωποι, με πρόσωπα όχι μόνο κατ’ εικόνα, αλλά και καθ’ ομοίωση  Θεού.

Η Ανάσταση του Κυρίου καλύπτει παρελθόντα και μέλλοντα· σκεπάζει «εν είδει περιστεράς» τα πριν και τα μετά, από καταβολής κόσμου, μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας, μετατρέποντας την ζοφερή λύπη σε ζώσα χαρά.

Την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και της θλίψης που προηγείται του Πάσχα, διαδέχεται η απολυτή Διακαινίσημη εβδομάδα της ευωχίας. Πριν από την Μεγάλη Εβδομάδα διανύουμε την νηστεία των έξι εβδομάδων της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μετά την Διακαινίσημη εβδομάδα δεν υφίσταται νηστεία μέχρι την Πεντηκοστή, με την κατάλυση οίνου και ελαίου και τις Τετάρτες και Παρασκευές των έξι αυτών εβδομάδων.
Πριν από την Σαρακοστή, δίνεται χρόνος τριών εβδομάδων προετοιμασίας.
Είναι οι τρεις πρώτες εβδομάδες της έναρξης του Τριωδίου.
Την εβδομάδα μετά την Πεντηκοστή και με την παρουσία στη ζωή μας του Αγίου Πνεύματος, τιμούμε την ενσωμάτωση με τον Αναστημένο Χριστό, Πάντων των Αγίων.

Η πρώτη εβδομάδα της αυτογνωσίας, η Διακαινίσημη εβδομάδα της Ανάστασης και η τελευταία εβδομάδα της αγιότητας με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, καταλύονται όλες οι τροφές απολύτως, σηματοδοτώντας εορταστικά την αναχώρηση, την συνάντηση και την επιστροφή.  

Ο μετανοημένος ως ο Τελώνης, έχει την ευκαιρία μετά από συνειδητό ταξίδι 18 εβδομάδων ή 126 ημερών, την τελευταία ημέρα της κινητής εορτολογίας, την 127^η, να συνεορτάσει με όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας, την άφιξη του με πληρότητα ταπείνωσης στο λιμάνι της του Θεού Ειρήνης, ως άγιος και ο ίδιος..

[Εικόνα: Ο ταξιδιώτης, Bruno Catalano]

Μ Ψ

                                                   

Χάρτινο το φεγγαράκι..

Μοναχικοί πλόες...

Δεν είναι όνειρο, ούτε ανάμνηση.
Είναι μια αίσθηση κατακλυσμική, επαναλαμβανόμενη και γι’ αυτό αξιολογήσιμη ίσως, ψυχαναλυτικά.

Βρίσκομαι ξαφνικά στο χώρο μου, σαν σε μια μεγάλη γυάλα – κάψουλα απομόνωσης, τριγυρισμένος από οικεία αντικείμενα και συλλογές. 
Ανασύρω από χαρτόκουτες καινούργια κομμάτια, αξιολογώ, προετοιμάζω παλιά, τα επιμελούμαι, κατασκευάζω και κάποια δικά μου και γνωρίζω καλά, πως
τ’ αποτελέσματα μπορούν να τα δουν όλοι - η θέα απ’ έξω είναι ελεύθερη.
Μάλιστα, μόλις έχω κάτι που μ’ ενδιαφέρει και το εγκρίνω, δηλαδή κάτι έτοιμο για παρουσίαση, το τοποθετώ σε ειδικό εκθεσιακό βάθρο για διευκόλυνση των επισκεπτών.

Στο άνοιγμα προς τον κόσμο δεν υπάρχει τοίχος, παράθυρο, τζάμι ή κουρτίνα, που να εμποδίζει τη θέα.
Η οπτική πρόσβαση είναι ανοικτή σε όλους.
Και η προσέλευση επίσης, ελεύθερη.

Από τον δρόμο φαίνονται σίγουρα καλά όλες οι κινήσεις μου στον προσεκτικά φωτισμένο χώρο εργασίας, εγώ όμως, με την πλάτη γυρισμένη προς τα έξω, δεν μπορώ να δω ποιοι περνούν, στέκονται και βλέπουν τι ετοίμασα.
Πότε-πότε, πλησιάζει κάποιος αγαπητός συγγενής ή στενός φίλος περαστικός, ανταλλάσσουμε δυο λόγια κι αυτό είναι όλο.
Εκείνο που μένει, είναι μια γενική αίσθηση μοναξιάς και απορίας…

Θα μου πεις, καλά, αυτό που κάνεις σ’ ευχαριστεί ή το κάνεις για τους άλλους;
Περιμένεις κάτι; Γιατί απορείς;

Ασφαλώς μ’ ευχαριστεί η ενασχόληση αυτή και με ικανοποιεί που οι λίγοι έστω, που δηλώνουν την παρουσία τους, επανέρχονται και μοιράζονται συχνά μαζί μου κάτι που με χαροποίησε ή με συγκίνησε.

Ως εδώ όλα καλά.
Όμως στην εξωτερική επιφάνεια του όλου σκηνικού, υπάρχει  τοποθετημένος ένας κρυφός μετρητής που καταγράφει επίσημα τον συνολικό αριθμό των επισκεπτών.
Κάποτε οι αριθμοί αυτοί είναι πραγματικά εντυπωσιακοί.
Κι εδώ μπαίνει η απορία μου.
Μαθαίνω το πόσοι, αλλά ποτέ δεν θα μάθω το ποιοι.
Είναι η απορία του πλήθους της σιωπής στο ημίφως της ανωνυμίας.
Απορία, για όλους εκείνους που αθόρυβα στέκονται, παρατηρούν, κρίνουν σιωπηλά ή σχολιάζουν μεταξύ τους κι απομακρύνονται.
Προσωπική κοινωνία δική μου, δεν υπάρχει – ίσως μόνο σε επίπεδο μεταφυσικό.

Αίσθηση, ανάλογη με την μοναξιά (δεν το λέω για πρώτη φορά), μιας μοναχικής θαλάσσιας περιπολίας με μάσκα μισοθολωμένη και αναπνευστήρα δυο δάχτυλα έξω απ’ το νερό, όπου απολαμβάνεις τη θέα ενός συναρπαστικού βυθού, συντροφιά μόνο με τον ήχο της ανάσας σου.

Μ Ψ

Ισορροπίες [Γσφ -03]

….

Συνεχίζω από τον νοερό μονόλογο μου.
Πάντα κάτι, πασχίζει να ισορροπήσει - μια πράξη, μια κίνηση, μια λέξη..
να ισορροπήσει ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα, ανάμεσα στην επιθυμία 

και την επιβεβαίωση, στην προσδοκία και την απογοήτευση, στη φυγή 

και τη δικαίωση…

Και ο μονόλογος αυτός προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στη σιωπή σου 

και την ανησυχία μου.
Δεν έφτασε στη συνείδηση σου η νοερή μου έκκληση, φοβούμαι πως κι αυτό μου
το γράμμα δεν θα το διαβάσεις  – είπες ν’ αλλάξεις ρότα, φόρμα, σχεδιασμό 

και να πορευτείς στο άγνωστο, σαν Οδυσσέας ν’ αναζητήσεις την Ιθάκη σου 

αυτόνομα, χωρίς άλλων υποδείξεις.

Κάποτε σ’ ενέπνεε ο δρόμος του φεγγαριού. Τον εμπιστευόσουν.
Το λάθος τώρα, είναι πως επιλέγεις την απομάκρυνση από την συναίνεση
και την αυτονόμηση από την συνδρομή.
Μα η απόσταση επιφέρει λήθη και η λήθη επιτείνει την απόσταση
από την αλήθεια.

Δικαίωση στην επιθυμία ή στη συνείδηση;
Η προοπτική της επιθυμίας είναι κενή, η συνείδηση έλκεται
από την αγάπη.
Δεν είναι φανερή η αδυναμία ισορροπίας σου;
Η εμμονή δεν οδηγεί πουθενά – όλοι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.
Η απουσία δεν καταγράφεται, είναι οδυνηρή, αλλά δεν υφίσταται.

Κάθε τόσο, έχουμε καινούργιο φεγγάρι…
Θα συνεχίσω και πάλι νοερά – εκεί δεν υπάρχουν αποστάσεις.
Εμπιστεύομαι κι ελπίζω…

Μ.

                                                                                                  

Χαίρε! [Γσφ -02]

Κάθεσαι κατά το σούρουπο να γράψεις.

Να εκφράσεις με λόγια τις ιστορίες της σιωπής, να σπάσεις το κέλυφος της απουσίας και της απόστασης, των τίτλων τέλους, που ποτέ δεν θα υπάρξει.

Και να αρχίσεις μ’ έναν χαιρετισμό, μα τι να πεις;

Καλησπέρα; Πολύ φτωχό.

Χαίρε, λοιπόν!

Ευχή και ελπίδα και προσδοκία, καλωσόρισμα κι αποχαιρετισμός.

Δεν αποχαιρετιστήκαμε. Άλλωστε, δεν έφυγες. 

Είσαι πάντα εδώ, ζωντανή η παρουσία σου δίπλα μου, με ερωτήματα που περικλείουν και την απάντηση τους, με απαντήσεις ανολοκλήρωτες, που δεν καλύπτονται από λόγια, αλλά τεκμηριώνονται σ’ αυτή την αίσθηση ουσίας, χαράς και πληρότητας.

Διαφορές; Δεν τις ορίσαμε, δεν τις τονίσαμε.

Πέρα από το εγώ, πέρα από τον κόσμο, είναι ένας ορίζοντας ιδέες, ιστορίες, περιπέτειες και αλήθειες που μας καλούν.

Σ΄ αυτό το κάλεσμα βρεθήκαμε κάποια στιγμή συνοδοιπόροι.

Φτάσαμε κάπου;

Αν το σκεφτείς καλά, η διάκριση είναι η αρετή, η ιδιότητα, που ποτέ δεν την αξιολογούμε όσο πρέπει.

Όταν ζητάς την ομορφιά, πρέπει να έχεις μάτια μόνο γι’ αυτήν.

Όταν αναζητάς την αλήθεια, πρέπει να θυμάσαι, να μην ξεχνάς.

Και να μην προσπερνάς. Τα περάσματα, θα τα φέρει η ζωή στην ώρα τους.

Δεν είναι ο αγώνας, η προσπάθεια, οι θυσίες ή ο στόχος που δικαιώνουν.

Είναι ο τρόπος που γίνονται όλα αυτά.

Με ήρεμη συνείδηση, με καρτερικότητα, με συμμετοχή. 

Ας βλέπουμε πιο μέσα από την επιφάνεια και ας ακούμε πιο μακριά από τις ανάγκες της ματαιοδοξίας μας. Όλα μας προσφέρονται.   

Μεγαλοψυχία χρειάζεται και πραότητα… – και πάντα διάκριση.

Για σένα τα λέω; Για μένα;

Υπάρχει διαφορά;

Μ.

                                                                                      

Γράμματα σε φίλους [-01]

Καλησπέρα!

Αν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσεις, χρειάζεσαι έναν φίλο πρόθυμο να σ’ ακούσει. 

Δεν υπάρχουν πολλοί.

Αν δεν θέλεις να μιλήσεις, χρειάζεσαι έναν φίλο που θα σεβαστεί τη σιωπή σου. 

Αυτοί είναι ακόμα λιγότεροι.

Το να μπορείς να είσαι φίλος, είναι ένστικτο, ταλέντο και τέχνη.

Η φιλία δεν έχει σκοπό, όρους, βλέψεις και παρεξηγήσεις.

Έχει συντροφικότητα, ειλικρίνεια, αμεσότητα και μοίρασμα.

Είναι αγάπη, που η διαύγεια της δεν επιδέχεται παρερμηνεία.

Θα μου πεις, πέρασες μια ζωή να ακούς τους άλλους ή να συμμετέχεις στη σιωπή τους, μάζευες ακούσματα, αισθήματα και αντιδράσεις κι αναζητάς τώρα τον «άγνωστο» φίλο, να αποθέσεις λίγο από το φορτίο που σε βαραίνει;

Μα δεν θέλω να μιλήσω. Δεν εκφράζονται τα βιώματα με λόγια.

Μόνο με σιωπή.

Δεν αναζητώ φίλους. Απευθύνομαι σε φίλους, που θα ακούσουν τη σιωπή που αφήνουν τα λόγια μου και θα μοιραστούν τη μουσικότητα της μαζί μου.

Όποιος είναι φίλος, το μπορεί αυτό. 

Όποιος το μπορεί αυτό, είναι φίλος.

Θα συναντηθώ μέσα από τα γράμματα αυτά, με αγαπημένους φίλους παλιούς και νέους, συγκεκριμένους και μη, θα ανταλλάξουμε μνήμες και προθέσεις, χωρίς προγραμματισμό και στόχους, μόνο για τη χαρά της κοινωνίας.

Η πρώτη επίσκεψη μετά από πολύ καιρό, λέει μια σοφή Κινέζικη  παροιμία, πρέπει να είναι σύντομη. Ας συνεχίσουμε λοιπόν με τον καθένα, από κει που είχαμε μείνει.

Τα μονοπάτια είναι κι αυτά γνωστά κι αγαπημένα.

Μ.

                                                                                                    

Το Δίκαιο του Αδικημένου

Το Δίκαιο του Αδικημένου

Μ. Σ. Ψαράς

Σε κάθε πράξη αδικίας, οι διακριτές θέσεις της ψυχολογικής μας εμπλοκής (σχηματικά και απλουστευμένα), είναι δύο. Η θέση του ενόχου και αυτή του αδικημένου.

Είναι οι δύο ρόλοι κρίσης στη ζωή μας, που δεν τους υποδυόμαστε περιστασιακά, αλλά αντίθετα, τους ερμηνεύουμε καθημερινά· συχνά με δραματική ένταση και όχι σπάνια, με τραγικές συνέπειες.

Και στις δύο αυτές περιπτώσεις, οι εσωτερικές διεργασίες που βιώνουμε, αντανακλούν μια συνειδησιακή αναστάτωση, που θα ομαλοποιηθεί μόνο με την αποκατάσταση των σχέσεων μας με τον εαυτό μας, με τους άλλους και με τον Θεό. Γιατί οι ουσιαστικές σχέσεις μεταξύ Προσώπων, όλων των προσώπων, οφείλουν να είναι σχέσεις αγάπης, με διάφανες προθέσεις και χωρίς αισθήματα ενοχής ή πικρίας. 

Ο ένοχος που έχει συναίσθηση των πράξεων του, αντιλαμβάνεται πως με τα λάθη του, βρίσκεται οδυνηρά μόνος, απέναντι σε όποιον ή όσους αδίκησε· ακόμα και σε όσους δεν αδίκησε, απέναντι σε όλους, γιατί η απτή μοναξιά της αδικίας δεν είναι μόνο εκείνη που επιβάλλεται (τιμωρητικά ή σωφρονιστικά) από την πολιτεία, αλλά ιδιαίτερα η εσωτερική αίσθηση ηθικής έκπτωσης και αυτοεξορίας που επ-ακολουθεί την συνειδητοποίηση της αμαρτωλότητας.

Στην μοναχική πορεία του ο ένοχος έχει μόνιμο συνοδό του τον φόβο.
Φοβάται την τιμωρία, αλλά παράλληλα, έστω και ασυνείδητα, την επιζητά.
Γνωρίζει ότι το τίμημα του λάθους, ταυτίζεται με την προοπτική της εξιλέωσης και με την ελπίδα επιστροφής στον παράδεισο.

Οι προσπάθειες αναβολής ή αποφυγής της τιμωρίας επιδεινώνουν τα νοσηρά συναισθήματα του απρόσωπου άγχους και του επιτεινόμενου φόβου, του πανικού και των τύψεων που κατατρώγουν την ψυχή, ενώ η αυτοεκτίμηση και οι όποιες προσδοκίες αμβλύνονται και ο ένοχος αφήνεται έκθετος στην αυτοτιμωρό συμπτωματολογία της κατάθλιψης.

Όσο ο ένοχος κρύβεται από τους άλλους, τόσο εκτίθεται στον εαυτό του. 

Την κατανόηση του λάθους πρέπει να ακολουθήσει άμεσα η ομολογία και αποφόρτιση από το αμαρτωλό βάρος, προτού εκκολαφθούν από την επώαση των προειδοποιητικών τύψεων οι στυγνές ερινύες, που ορίζουν τις πύλες της κόλασης. 

Ένα βήμα πιο πέρα, η δαιμονική κυριαρχία αποστραγγίζει κάθε ελπίδα και μορφοποιεί τον θάνατο.

Η αποδοχή της ευθύνης και η εσωτερική συντριβή είναι το πρώτο βήμα, για να μπορέσει ο ένοχος να επενδύσει και πάλι συναισθηματικά στο μετά.  

Η μεταστροφή θα δρομολογηθεί με την μετάνοια – η μεταμέλεια, θα εκδηλωθεί με την κατάθεση της συγγνώμης και την παράκληση για συγχώρεση. 

Η συνέχεια αφορά στο δίκαιο του αδικημένου.

Αν ο αδικημένος σαν άρτια δομημένη προσωπικότητα, επιλέξει την δικαιοσύνη της Αγάπης, θα συγχωρήσει με χαρά τον ένοχο, δίνοντας του παράλληλα το παράδειγμα της υγιούς συμπεριφοράς – η πνευματική υγεία είναι ταυτόσημη με το αγαθό.

Αν επιλέξει τον ρόλο του θύματος και τον δρόμο της εκδίκησης, θα εμπλακεί σε έναν φαύλο κύκλο υποκρισίας, μάταιο και καταστροφικό, αφού η οποιαδήποτε ικανοποίηση αποκομίσει απ’ αυτόν, θα έχει ανεστραμμένη την ανάλογη γεύση της αδικίας.

Όμως με την απόδοση δικαιοσύνης, οι πολλοί  επιθυμούν την επιβολή μιας γενναίας ποινής· η πληγή της αδικίας, ζητά με αρχέγονες κραυγές αντεκδίκηση, οφθαλμό αντί οφθαλμού, την νοσηρή χαρά να υποφέρει ο δράστης τα ίσα έστω, με τον παθόντα.

Η επιθετικότητα που θα αναπτύξει ο αδικημένος για την βλάβη που του προκάλεσαν οι ενέργειες του ενόχου,  θα βρει και τους δικούς της δρόμους για να συμπράξει. 

Οι κατάρες, ο διασυρμός και η αυτοδικία, δίνουν εύλογα την ικανοποίηση της προσωπικής συμμετοχής στην απονομή δικαιοσύνης.

Στην τραγωδία που συμπρωταγωνιστεί ο αδικημένος, σημαντικό ρόλο παίζει και ο χορός, ο κοινωνικός περίγυρος, με την κριτική που θα ασκήσει στις αποφάσεις και τις ενέργειες του. Το τι περιμένουν οι άλλοι από μας, καθοδηγεί πολλές φορές και την εξέλιξη του σεναρίου μας.

Το αδίκημα μπορεί να είναι παρορμητικό, να οφείλεται στην «κακή στιγμή». 

Μα και η επιθετικότητα που προκαλεί, παρορμητική είναι. 

Αυτή η έτοιμη αντίδραση, η χωρίς σκέψη και αναλύσεις, δείχνει και τον βαθύτερο εαυτό μας. Και αν η απάντηση δεν εκδηλωθεί άμεσα, υπάρχει πάντα η προμελετημένη εκδίκηση, η ικανοποίηση του "κρύου πιάτου", που μεθοδεύει το δευτερογενές μίσος απέναντι στην πρωτογενή κακία. 

Το κακό έτσι αναπαράγεται, έχοντας "ξεπλυθεί" συνειδησιακά στο όνομα, αλλά και στην εγκυρότητα της επιβεβλημένης απονομής δικαιοσύνης.

Αλλά τι συμβαίνει πραγματικά, στην ψυχή του αδικημένου;

Μήπως μέσα από την διαδικασία τιμωρίας του ενόχου, προσπαθεί να απενοχοποιήσει τον εαυτό του; Μήπως στην επιμονή του για εφαρμογή του Νόμου, προβάλλει και την δική του ανάγκη για εξιλέωση; 

Μήπως στα τραύματα που υπέστη από τον ένοχο, περιλαμβάνονται και τα προϋπάρχοντα ψυχολογικά του προβλήματα; 

Τι τον εμποδίζει, ώστε να συνειδητοποιήσει πόσο λάθος είναι η άρνηση αυτή, να δεχθεί την συγγνώμη του ενόχου, ακόμα κι όταν εκείνος συνειδητοποίησε το δικό του λάθος; 

Και πώς νομιμοποιεί αυτή του την στάση;
Δεν αντιλαμβάνεται την νοσηρότητα της απόφασης, όταν δεν έχει το σθένος να ξεπεράσει τις αντιστάσεις του, και υποκύπτει στις αναστολές του;

Η συγχώρεση δεν είναι εύκολη.
Όπως δεν είναι εύκολη και η αγάπη και η θυσία και η απέκδυση του παλαιού εαυτού μας.
Οι αμαρτίες μας, οι ενοχές μας, οι παθολογικοί ψυχολογικοί μηχανισμοί που δικαιολογούν τις εκδικητικές μας ενέργειες, είναι ζυμωμένες μέσα μας.

Όμως η συγχώρεση μπορεί να είναι και εύκολη. 

Όσο απλό και εύκολο είναι να ανοίξεις την καρδιά σου στην αγάπη – αρκεί μόνο να το θέλεις· η βούληση έχει τη δύναμη να μηδενίσει τον εγωισμό.

Παράλληλα με την Εκδίκηση και την Συγχώρεση, για όσους διαφωνούν με την επίθεση, αλλά δεν μπορούν να υπερκεράσουν τα γεγονότα, υπάρχει και η επιλογή της Απόστασης. 

Ο αδικημένος διαγράφει τον ένοχο από την ζωή του – δεν τον ενδιαφέρει η τιμωρία του, ούτε καν η ύπαρξη του.

Η ξεκάθαρη αυτή μέση λύση καθησυχάζει τυπικά την συνείδηση, αποφεύγει τα χειρότερα και συμβιβάζει τα πράγματα.

Όμως συμβιβασμοί στην αλήθεια και στην αγάπη δεν υπάρχουν. 

Η παθητική επιθετικότητα που εκφράζεται έμπρακτα με την διατήρηση αποστάσεων, δεν διαγράφει το παρελθόν μας. Η απουσία αγάπης φθείρει την ψυχή αργά, αλλά σταθερά, ενώ "τυχαίες" αναμνήσεις επανέρχονται περιοδικά και υποδηλώνουν την ανάγκη αφύπνισης από τις εφιαλτικές εμμονές του εγωκεντρισμού.

Οι επιλογές της εκδίκησης και της απόστασης, δημιουργούν  και συντηρούν δύο ενόχους και δύο τουλάχιστο, θύματα. 

Η δικαιοσύνη της αγάπης, είναι η αυθεντική προσωπική στάση –παρακαταθήκη Θεού-, που δεν ελέγχεται από τρίτους υποβολείς· δίνει άμεσα στον ένοχο την ευκαιρία να καταθέσει την μεταμέλεια του, απελευθερώνει την ψυχή του αδικημένου από τον κύκλο του κακού και επιβραβεύει και τους δύο, με την συμμετοχή τους στη χαρά μιας αδελφικής σχέσης.

-  Έντυπη δημοσίευση, στην περιοδική έκδοση

του Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου
"Αρχαγγέλων ΛΟΓΟΣ", Φθινόπωρο 2016, τ. 21^ο

[2φΑ]

Επίλογος - 44

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το παιχνίδι τελειώνει
αρχίζει το όνειρο
βασιλεύουν τα βλέμματα

μια πνοή ιριδίζει στο δείλι
σαλεύουν αργά οι κλώνοι
του αποχαιρετισμού

Μ’ επισκέπτεσαι, φεύγεις,
επανέρχεσαι
μ’ ένα πρόσωπο
αέρινο, χλωμό απ’ την έννοια
που ’χουν πλάσει με φως
αβρά δάχτυλα αγγέλων -
σ’ ένα
θείο χαμόγελο

Σ’ ακολουθώ χωρίς
ξημέρωμα
πάντα σ’ ακολουθώ, σεμνά
ηττημένος
όποια νύχτα κι αν έρθεις
όποια ώρα.

Μ[2φΑ]

Οι πόρτες - 43

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΛΕΞΕΙΣ ΚΙ ΑΡΙΘΜΟΥΣ

Μάθαμε να κρυβόμαστε πίσω από λέξεις
κι αριθμούς
σ’ εξαρτήσεις και νευρώσεις
κι εκεί νοιώθαμε ασφαλείς

Μα πώς θα μας φανεί, όταν
βρεθούμε αντικριστά
με σκέψεις ασυμβίβαστες
και καθαρές ιδέες
με έννοιες διαυγείς
- κυρίως με αισθήματα γυμνά
στο φως;

πού θα βρεθεί ένα φύλλο συκής να
καλύψει την άρνηση μας
χωρίς μια δυνατότητα σύγκρισης
που να μας δίνει κάποια ελπίδα υπεροχής
χωρίς ένα υπόμνημα ερμηνευτικό
για τις χίμαιρες που κυνηγήσαμε μέχρι τέλους;

θα κοιτάμε περίλυποι πίσω μας
μα οι πόρτες θα είναι πια κλειστές

καμιά πεταλούδα δεν θα πεταρίζει γύρω μας
για καλωσόρισμα, καμιά μαργαρίτα δεν
θα στρέφεται πρόσχαρη στο πέρασμα μας
- κι αν κάποτε μας συναντούν στη μοναξιά
από συμπόνια, ούτε και τότε
θα καταλάβουμε τα νεύματα τους
και τι μας ψιθυρίζουν.

Μ[2φΑ]

Δεν μ' ακούς; - 42

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΔΕΝ Μ' ΑΚΟΥΣ;

Αναρωτιέμαι πού βρίσκεσαι
δεν ακούς τη σιωπή μου
δεν αφουγκράζεσαι την αγωνία μου;

Οι τελευταίες σταγόνες της κλεψύδρας
μαρτυρούν το τέλος -
δεν φταίει το τέλος, η κλεψύδρα
φταίει
που βάλαμε ρυθμιστή των ονείρων μας
να στενεύει σε κάθε ανάσα την προοπτική
της ελπίδας.

Κι ως πότε, θα μου πεις;

Ώσπου να πάψουμε να μετράμε αποστάσεις
και ρυθμούς
αριθμούς και αποστάξεις – μη γελάς
το ξέρουμε κι οι δυο το
μυστικό μα δεν τ’ ομολογούμε
γι αυτό και χανόμαστε
τις πιο όμορφες στιγμές
κι αναρωτιέμαι με βουρκωμένα βλέμματα
ξανά
δεν ακούς τη σιωπή μου;

Μ[2φΑ]

Τώρα - 41

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΤΩΡΑ

Δεν υπάρχει μέλλον γι’ αναβολές
για ύστερα, έπειτα, μετά, με πιο κατάλληλες συνθήκες
ή και κατόπιν, για σκέψη ωριμότερη
όλες οι υπεκφυγές δηλώνουν άρνηση
με άλλοθι το αύριο

Η ζωή είναι το τώρα – η στιγμή
μόνο το τώρα υπάρχει σήμερα
και η αιωνιότητα, όταν το τώρα αποκτά ουσία

Το μετά
προβάλλει στην προοπτική ενός κενού σταμνιού
την ελπίδα της πληρότητας, μια πρόγευση χωρίς
αντίτιμο - μόνο αυτό

Ένα γεμάτο τώρα ζωντανό, ξεφεύγει από το μέτρημα
του ρολογιού

γίνεται αλήθεια αγάπη και ιδρώτας
λουλούδι και ψωμί
ένα κρόσσι ακριανό στην άπλα
του αιώνιου

Η ομορφιά και η απλότητα στο δρόμο μας δεν
αλλοιώνονται
με τον καιρό – τον μεταλλάσσουν στα δικά τους μέτρα
και κάνουν πνεύμα το χώμα και ικεσία
το δάκρυ
μα ποιος να έχει τόση πίστη τέτοιες εποχές
και τόσο καθαρή ματιά…

Ας είναι

Το τραπέζι για το δείπνο - το σπίτι για να σε
ξαναβρώ
η αγκαλιά που θα γεμίσει
δεν κάνει να περιμένουν.

Μ[2φΑ]

Το ίδιο όνειρο - 40

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΕΙΡΟ

Δυο λόγια μόνο γι’ απόψε -
είναι αργά για κείμενα μεγάλα
για εξομολογήσεις κι αναφορές
αυτά που πέρασαν δεν επιστρέφουν
δεν ωφελεί να κοιτάζουμε όσα φεύγουν
πλάτες σκυφτές απρόσωπες
που σβήνουν..

λένε πως η απόσταση επαληθεύει την αγάπη
πως ο χρόνος γιατρεύει
πως άλλοι πίνουν για να ξεχάσουν
και άλλοι πιστεύουν τυφλά στη μοίρα
- όλα όμως τα έχω καταγράψει
σε εικόνες που  σφίγγουν τους κροτάφους μου
τα δειλινά
στη ζάλη που με σπρώχνει στην επανάληψη
της απουσίας
στο ίδιο όνειρο που βλέπω κάθε νύχτα
και το πρωί το έχω ξεχάσει

ένα παιδί που τάχα τρέχει
κάποια βήματα που πλησιάζουν
μια πόρτα βαριά που μένει κλειστή
κι αφήνει μια λεπτή ακτίνα φως να συντηρεί
το ίδιο πάντα αίσθημα λαχτάρας
κι απώλειας

όμως είναι αργά κι απόψε
για κείμενα μεγάλα και ανακατατάξεις
μένει μόνο η συνέπεια κι η ελπίδα
στο όνειρο
... κι όπου να ’ναι θα αρχίσει..

Μ[2φΑ]

Μάρτυρας το φεγγάρι - 39

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Είπα να μη γράψω πια
τα έχουν πει όλα άλλοι, μ’ όμορφα λόγια
άλλωστε πονάει σαν γράφεις, είναι αλήθεια
σαν να χορεύεις ζαλισμένος
μοναχικό χορό
πρόσωπο με τις ευαισθησίες σου
αγνοώντας τες

και πιο πολύ πικραίνεσαι
που οι αποστάσεις μεγαλώνουν
οι αναμνήσεις ξεμακραίνουν
όλα κάνουν τον μικρό κύκλο τους
κι επαναλαμβάνουν την έλλειψη τους
ενώ εσύ παλεύεις χωρίς ορίζοντα
να βρεις το στίγμα σου

εκεί ψηλά υπάρχει πάντα
τ’ αστέρι του βορρά και ο σταυρός
του νότου - αρκεί να ’χει ξαστεριά
πλέοντας όμως στον ισημερινό
των καταστάσεων
πού να κοιτάξεις και τι να δεις
πόσο κοντά μοιάζει ο ουρανός
και πόσο απόμακρος

κατά τη δύση των αισθημάτων μου
όλοι θεωρούν πως φθάνει η νύχτα
το διαβάζω στη σιωπή τους
μα με τη δική μου σιωπή
τους βεβαιώνω πως αντίθετα
η καρδιά μου στο βασίλεμα
ακολουθεί το φως
διπλοδεμένη στο άρμα του
όσο αχνό κι αν φαίνεται
στη διαγώνια ματιά τους

μάρτυρας μου το φεγγάρι…

Μ[2φΑ]

Είμαστε ήδη εκεί.. - 38

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΑΝΑΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Οι εκδηλώσεις φέτος ήταν αμφίβολες
ίσως γι αυτό οι προσδοκίες ξεκίνησαν νωρίς
την προετοιμασία
έστρωσαν τα κόκκινα τιμητικά χαλιά για τις επίσημες αφίξεις
και συναντήσεις
ξεσκόνισαν τις εντυπώσεις από παλαιότερες γιορτές
συντάξανε λόγια καλωσορίσματος
για τη δημιουργία θερμής ατμόσφαιρας
και μοίρασαν χαμόγελα σε όλους, γνωστούς και μη
οι λεπτομέρειες θα ρυθμιστούν αργότερα
όμως όλα εξαρτώνται απ’ την καλή διάθεση
κι αυτή είναι εγγυημένη…

η αναμονή, χωρίς υπομονή
κάνει την επιμονή αδιανόητη και
χωρίς επιμονή η προσμονή πονάει,
άλλωστε
δίχως την πίστη στο προσδοκώμενο
χάνει η ελπίδα τη δύναμη της
και η λαχτάρα για χαρά από πού
να κρατηθεί…  

γι’ αυτό και στις καρδιές ξεκίνησε η πανήγυρη
προτού καν αναγγελθεί
πλάθεται και εξελίσσεται παράλληλα με την
προοπτική του γεγονότος που γεννιέται,
η θέληση γεννά και γαλουχεί
τον ενθουσιασμό
κάθε ευκαιρία είναι μοναδική, όσο κι αν φαίνεται
επαναλήψιμη – και ναι, είναι οριστικό
είμαστε ήδη εκεί μαζί
ήδη γιορτάζουμε…

Μ[2φΑ]

 

                                     

Πού και πότε.. - 37

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΤΟ ΞΕΦΥΛΛΙΣΜΑ

Μην πεις ούτε λέξη
όλα τα κρατάς σαν χτες
κάθε Μάη κάθε μέρα
κλειδωμένα καλά
μ’ ένα κόμπο στο λαιμό
σαν να μην υπήρξαν -
όμως είναι εκεί σαν μια σελίδα που γύρισε
με ζωντανή εικόνα
μέχρι το τέλος

Kαι πάλι λες πού και πότε
και ρωτάς
ενώ όλα τα ξέρεις
όλα τα θυμάσαι
σαν τη σελίδα που επιστρέφει
και περιμένεις πάντα
πως κάποτε θα ξαναδείς
σ’ ένα γρήγορο ξεφύλλισμα
τάχα βιαστικό
τάχα φευγαλέο…

Μ[2φΑ]

Η στιγμή μας - 36

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

Η ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΣ

Δικός σου άνθρωπος είναι αυτός
που θα δεχτεί τρυφερά στην αγκαλιά του
τον πόνο σου
χωρίς λόγο και λόγια
χωρίς βλέμματα απορίας κι εξηγήσεις
θα συγχωρέσει βουβά τις ενοχές σου
και θα δεχτεί  τη συγγνώμη σου
με χαμόγελο

την αιώνια στιγμή της αγάπης
θα μοιραστείτε τις λύπες που κρύψατε
βαθιά στον κόρφο σας
και τ' ακριβά εφηβικά σας
όνειρα
σε μια μόνο ματιά

ο κόσμος όλος θα γίνει
μια γειτονιά με το ρολόι στην πλατεία
σταματημένο
κι εκεί
στην απλότητα της σιωπής
θα δακρύσετε μαζί
για σένα - για κείνον
για τη χαρά της στιγμής.

Μ[2φΑ]

Το παιδί κι εμείς..

Τα πρότυπα της παιδικής συμπεριφοράς.

Πότε ένα παιδί είναι "καλό" και πότε όχι, και από ποιους παράγοντες επηρεάζεται ίσως η συμπεριφορά του;

Πόσο υπεύθυνο για τις πράξεις του μπορεί να θεωρηθεί κάποιο παιδί, που μέσα από τα προβλήματα της οικογένειας, προσπαθεί να οργανώσει τις προσωπικές του άμυνες και αντιστάσεις;

Όλα τα καθημερινά στοιχεία που συνθέτουν οι χαρακτηριολογικές διαφορές των μελών μιας οικογένειας, με την ευρεία της έννοια, αποτελούν για το παιδί την πρώτη άμεση και οικεία γνωριμία του με τη ζωή. 

Είναι και οι καταβολές και οι μαθήσεις που θα παίξουν κάποιο ρόλο στη διαμόρφωση του ψυχισμού του, ώστε να δέχεται όσα η ζωή θα του φέρει, αλλά κάποιες φορές τα δείγματα αυτής της διαμόρφωσης δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά.

Όμως το παιδί δεν είναι στην πραγματικότητα, όπως φαίνεται και όπως φέρεται σε κάποιες δύστροπες αντιδράσεις του..

Το αυθεντικό παιδί είναι εκείνο που χαίρεται στο παιχνίδι του και που καμαρώνουμε να βλέπουμε τη χαρά του.

Οι αταξίες, η ανυπακοή, η φασαρία, η επιθετικότητα, οι φωνές και τα κλάματα, δεν είναι η αλήθεια για το παιδί σας.
Το παιδί σας είναι εκείνο το ήρεμο, καλό, γελαστό, χαρούμενο, συνεργάσιμο, αξιαγάπητο παιδάκι, που σας έκανε περήφανους πολλές φορές…

Γιατί η συμπεριφορά του παιδιού πολύ συχνά είναι αντιδραστική (πλασματική) και γιατί το παιδί δεν μπορεί ποτέ να υποκριθεί έναν καλό εαυτό.

Η καλύτερη συμπεριφορά που επέδειξε ποτέ, σε οποιαδήποτε περίπτωση, μέσα ή έξω από το σπίτι, αυτή είναι και η αληθινή του.  

Το παιδί, όπως μεγαλώνει στην απόλυτη αδυναμία και την πλήρη εξάρτηση του, έχει τριών ειδών ανάγκες που οφείλουμε να του καλύψουμε: φυσικές, ψυχολογικές και μικτές.

Αν οι φυσικές του ανάγκες δεν καλύπτονται ικανοποιητικά, τότε το παιδί δεν θα έχει την φυσιολογική σωματική υγεία, κάπου θα μειονεκτεί. 

Αν πάλι οι ψυχολογικές απολαβές του, δεν του εξασφαλίζουν μια ισορροπημένη πνευματική ανάπτυξη, το παιδί θα αντιδρά με προβληματική συμπεριφορά.

Μικτές ανάγκες είναι εκείνες που εξασφαλίζονται μέσα από τις καλές συνήθειες και έχουν άμεσο αντίκτυπο και σωματικό και ψυχολογικό.

Τέτοιες είναι ο ύπνος (απαραίτητος μόλις εκδηλώσει την ανάγκη του το παιδί, και ιδιαίτερα μετά από συγκινησιακή φόρτιση ή βομβαρδισμό ερεθισμάτων και νέων εντυπώσεων), αλλά και με τακτική ώρα κατάκλισης, η τακτοποίηση των παιχνιδιών του, η βοήθεια σε όσες δουλειές του σπιτιού τα καταφέρνει και η προσωπική υγιεινή.

Η τήρηση (με κάθε εύλογη ελαστικότητα) ενός προγράμματος, έχει ευεργετική επίδραση στην αίσθηση ασφάλειας του παιδιού, είναι τα όρια που μπορεί το ίδιο να τα ελέγχει.

Ο κύριος παράγοντας που επηρεάζει την συμπεριφορά του παιδιού ωστόσο, δεν είναι ο τρόπος που το αντιμετωπίζουν οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι.

Ο σημαντικός παράγοντας από τον οποίο το παιδί θα αντλήσει την δική του συμπεριφορά, είναι η σχέση που έχουν οι γονείς του μεταξύ τους κατά κύριο λόγο και ο τρόπος που εκείνοι συμπεριφέρονται στους τρίτους.

Η άποψη πως το παιδί είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει, δεν ισχύει στο ελάχιστο.

Από μωρό αντιλαμβάνεται άριστα τις διαθέσεις και τα δυναμικά που αναπτύσσονται γύρω του, είτε το αφορούν, είτε όχι.

Μέσα από τη σχέση των γονέων, το παιδί έχει ανάγκη να βιώσει και να υιοθετήσει τα τρία βασικά για την ψυχική του ισορροπία πράγματα, με τη σειρά που αναφέρονται:
την εμπιστοσύνη, την αγάπη και την μετριοπάθεια

Το παιδί έχει ανάγκη να νοιώθει εμπιστοσύνη όχι στην στοργή της μητέρας μόνο ή στη σιγουριά του πατέρα μόνο, αλλά πάνω απ’ όλα στην κοινή ομαλή πορεία της σχέσης τους – αυτή θα εγκαταστήσει στο ίδιο την εμπιστοσύνη στη ζωή και στον εαυτό του.

Η σταθερότητα στη σχέση των γονέων, θα του εδραιώσει αίσθημα ασφάλειας, σεβασμό στον εαυτό του και στους άλλους και αισιοδοξία.

Οι εκδηλώσεις αγάπης και τρυφερότητας μεταξύ των γονέων του, είναι το ίδιο αν όχι και περισσότερο, σημαντικές και απαραίτητες με εκείνες που απευθύνονται στο ίδιο.
Η αγάπη που δεν είναι κτητική, πιεστική ή απόμακρη, πρέπει να είναι διάχυτη σε μια αρμονική οικογένεια και να αποτελεί τη μόνιμη ατμόσφαιρα που αναπνέει το παιδί.

Κι αν μετά την εμπιστοσύνη και την αγάπη, η μετριοπάθεια ακούγεται λίγο αινιγματική έννοια, δεν παύει να αποτελεί τη βάση, πάνω στην οποία το παιδί θα χτίσει μια ελεύθερη προσωπικότητα.

Μετριοπάθεια στη σχέση των γονέων, σημαίνει προσήνεια, συγκατάβαση, καλή θέληση, ευαισθησία, αποφυγή κάθε υπερβολής και αντιπαράθεσης, ηρεμία, ουσιαστική επικοινωνία, αυτοέλεγχος και αυτοκριτική. 

Σημαίνει υπέρβαση του εγώ για την χαρά του εμείς – σ’ αυτή τη χαρά θέλει να συμμετέχει ισότιμα και το παιδί. 

Αν λοιπόν το παιδί σας παρουσιάζει μη επιθυμητή συμπεριφορά, μη στραφείτε σ’ εκείνο με κριτική και υποδείξεις. 

Κοιταχτείτε στα μάτια μεταξύ σας.

Αν το παιδί σας δεν επιζητά πάντοτε και πάνω απ’ όλα την ζεστή οικογενειακή σας εστία, ξανακοιταχτείτε στα μάτια· κάτι σημαντικό σας διαφεύγει.

Η συμπεριφορά του παιδιού σας, σας κρίνει, σας συμβουλεύει και σας καθοδηγεί.

Βοηθείστε το και θα βοηθηθείτε. 

Μ Ψ

Αναστάσεως χαρά!

Αναστάσεως χαρά, ζωοποιός και απόλυτη

Νέοι τόποι, καινούργια ζωή.

Όταν παίρνεις την απόφαση και ξεκινάς ένα ταξίδι, δεν πρέπει να κοιτάζεις πίσω.

Πρέπει να ζεις τις στιγμές του ταξιδιού σου και να κοιτάς μόνο μπροστά.
Σαν φτάσεις όμως, θυμήσου από πού ξεκίνησες και τι συνάντησες στη διαδρομή σου… 

Για να εκτιμήσεις σωστά το πού βρίσκεσαι.

Έναρξη Τριωδίου και εδραίωση της απόφασης για τη συμμετοχή μας στην πορεία προς την Ανάσταση.

Από Κυριακή σε Κυριακή, Ορθοδοξία και Γρηγόριος Παλαμάς, Σταυροπροσκύνηση, Ιωάννης της Κλίμακος, οσία Μαρία Αιγυπτία, και Απόδειπνα, Ψυχοσάββατο και Μεγάλος Κανόνας, οι Χαιρετισμοί στην Παναγία, Ευαγγελισμός, σύναξη Αρχαγγέλου Γαβριήλ, μια σειρά από ευκαιρίες πνευματικής προετοιμασίας, βήμα-βήμα για μια δυναμική και ταπεινή είσοδο στην Ιερουσαλήμ μετά βαΐων και κλάδων, για την είσοδο στα Άγια Πάθη του Χριστού μας, στη Μεγάλη Εβδομάδα.

Εβδομάδα Διαθήκης και μυστηρίων, προσευχής, προδοσίας, παραλογισμού, υποκρισίας και πόνου, σκληρότητας, αγωνίας, οδύνης, στα έσχατα όρια.

Μα τα Πάθη και τον Θάνατο, θ’ ακολουθήσει η Ανάσταση.
Την θλίψη, τον θρήνο και το πένθος, ακολουθεί η ευωχία, η άνεση και η χαρά, η ζωοποιός Αναστάσιμη χαρά.

Η Χαρά, για την νίκη του Χριστού. Για την δική Του, μα και την δική σου Ανάσταση.
Γιατί ζώντας τα πάθη του Κυρίου, έπαθες κι εσύ.

Δέχθηκες στη ζωή σου την αδικία με επιείκεια. Δέχθηκες πρόθυμα να σηκώσεις τον Σταυρό σου, να ανέβεις τον προσωπικό σου Γολγοθά, να υπακούσεις στο θέλημα του Πατέρα, με εμπιστοσύνη στην αγάπη του Ιησού.

Με την Σταύρωση του Κυρίου, σταυρώθηκε κι ο παλιός εαυτός σου, ο παλιός Αδάμ. 

Κι αναστήθηκε ο νέος Αδάμ, ο καινούργιος άνθρωπος, εσύ, ένα σώμα με τον Χριστό.

Κι όσο μεγαλύτερη ήταν η συμμετοχή σου στα Πάθη του Κυρίου, στον θρήνο των δικών σου παθών, τόσο μεγαλύτερη και η χαρά της Ανάστασης,

Χωρίς πόνο στα Πάθη, χωρίς συσταύρωση, δεν γεννιέται η χαρά της Ανάστασης. 

Και είναι μεγάλη η χαρά. Ασύγκριτη στο μέγεθος και τον πλούτο της.

Έστω κι αν άργησες να ενταχθείς στην πορεία για τον Γολγοθά, ακόμα κι αν έφθασες την ενδεκάτη στην πομπή της Νίκης, αρκεί που πρόλαβες και προσήλθες, που παρέκαμψες τελικά την αλαζονική λογική του κόσμου και ακολούθησες το υπέρλογο της θυσιαστικής αγάπης του Ιησού.

"Ο μόσχος πολύς, μηδείς εξέλθη πεινών. 

Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως· 

πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος". 

Η Ανάσταση του Κυρίου, η Κυριακή του Πάσχα, είναι το κέντρο της κινητής εορτολογίας, Όλα τα πριν συγκλίνουν προς την Ανάσταση και όλα τα μετά πηγάζουν από αυτήν. 

Η δυνητική σωτηρία του ανθρώπου είναι γεγονός. Ωστόσο, το ταξίδι θα συνεχιστεί και μετά το Πάσχα, σε αντίστοιχο χρονικό διάστημα, προς την Απόδοση της τόσης Αγάπης, της Μεγάλης Ευεργεσίας της αναστήλωσης της εικόνας του Θεού, του ανθρωπίνου Προσώπου, για την πληρότητα του Ελέους.

Η Πορεία θα συνεχιστεί προς την Πεντηκοστή, προς την ενοίκηση του Αγίου Πνεύματος στην ψυχή μας, προς την χορεία Πάντων των Αγίων και τη Θέωση. 

Όποιος αρκεστεί στην αρχική χαρά, μοιραία θα επιστρέψει στα παλαιά, γιατί η γνήσια χαρά δεν σταματά, δεν εξαντλείται· σαν την αγάπη εξελίσσεται, αναπτύσσεται και προάγεται.   

Η πνευματική άσκηση προς την Ανάσταση, επιζητά να αποδοθεί σαν πράξη σταθερή και συνεχής. Η διδασκαλία της θυσίας, να ενσωματωθεί και να εκφραστεί αβίαστα, σαν τρόπος ζωής. 

Χωρίς νηστεία μέχρι των Αποστόλων, χωρίς λύπη και στη συνέχεια.

Μόνο με αγάπη και άφθονη, πηγαία χαρά· Αναστάσιμη.

Μ. Σ. Ψ.  

Η 25η ώρα – 35

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––-------
Σημειώσεις στο περιθώριο

 Η 25^η ΩΡΑ

Χειμώνας μπαίνει είχες πει
κρυώνει ο χρόνος και συστέλλεται
κι από το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη
πήρες μια ώρα επιπλέον δανεική
να ’χεις για τις μεγάλες νύχτες των ανέμων
για τις μακρές πορείες στοχασμού

μα όλα στη ζωή έχουν και αύριο
ακόμα και οι ώρες – κυρίως οι χαμένες ώρες
μόνο κάποιες στιγμές δεν ανταλλάσσονται
που ξέφυγαν το μέτρημα του ρολογιού

και έφτασε ο καιρός για την παραπανίσια ώρα,
καιρός επιστροφής τέλη του Μάρτη

- κανείς δεν προχωρά στην Άνοιξη
χρωστώντας… 

τους κύκλους όμως, τους κυλούν οι μοίρες
κι αν ήταν εξ αρχής δικιά σου αυτή η ώρα
και τώρα σου την παίρνουν, δεν σε νοιάζει
- όπως και να μετρήσεις τη ζωή η ίδια είναι -
και πιο μικρές οι νύχτες, ζεστές και άγρυπνες
είναι γεμάτες  όνειρα κι ευχές κι αγάπη
αρκεί να βλέπεις το φεγγάρι σου ψηλά να λάμπει
σιωπηλό κι ελπιδοφόρο.

Μ[2φΑ]

Ο μήνας της σιωπής.. - 34

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––--------
Σημειώσεις στο περιθώριο

Ο ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Τελευταίος μήνας του Χειμώνα, και στον κύκλο του χρόνου
στέκεται αντικριστά με τον Αύγουστο
Με όσες αντιστοιχίες τους παραλληλίζουν και τις ανάλογες αντιθέσεις
που τους διακρίνουν

Ο καθένας με τα πιο αδρά χαρακτηριστικά της εποχής του.

Το ξύπνημα από τη νάρκη της συντήρησης, στρέφει το βλέμμα
στους ορίζοντες της Άνοιξης
Άνοιξη σημαίνει τριώδιο - κι Ανάσταση

Τι ταιριάζει καλύτερα από τη σιωπή;

Αποκριάτικοι χοροί και παρελάσεις, προκλητική διάθεση και ξενοιασιά,
όταν και όπου εκδηλώνονται,
μαρτυρούν με την ένταση της αντίδρασης τους, αυτό ακριβώς:

την εσωτερική στάση σιωπής που υπαγορεύουν στο πνεύμα
τα παγωμένα μονά φεγγάρια της αυτογνωσίας μας.

Τα γυμνά κλαριά στις κερασιές διατρανώνουν καρτερικά την πίστη τους
στη σιωπή, ενώ κάτω απ’ τη διαύγεια του ουρανού, επωάζουν
τους νέους ανθούς

κάτι μας ξεγλιστρά απαρατήρητο στις δίσεκτες μέρες  μας
– να είναι η ελπίδα;

Μ[2φΑ]

Άνευ όρων.. - 33

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ
–––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––––---
Σημειώσεις στο περιθώριο

ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ

Στο απόγειο της έλλειψης,

το κάθετο φως ισορροπεί για μια μόνο στιγμή
μα κανείς δεν το προσέχει -
όλοι πιστεύουν πως η δύση αφορά μόνο
τους ερωτευμένους

Ονειρικές συγκρούσεις
στροβιλίζονται στον συγκερασμό μέθης
κι επιταγής
Έγκλειστοι στις εκάστοτε συνθήκες
διερευνούμε διεξόδους
και πρακτικές προσέγγισης

Γοητευμένοι από τις ζυμώσεις των αισθημάτων
ακολουθούμε μελωδικότερους δρόμους
λογικής

όμως η πίεση
περισσότερο υποκειμενική παρά επιβεβλημένη
και άλλοτε λιγότερο δεσμευτική
από επίπονη
κυριαρχεί στην οριογραμμή των ιδεών
και ενισχύει την τεκμηρίωση
της έμπνευσης

H απώθηση εξωγενών ερεθισμάτων λένε,
ευαισθητοποιεί την συνειδητότητα
και οξύνει τον εστιασμό του καλλιτέχνη
στο όραμα του
- είναι το κρίσιμο σημείο αναφοράς
δημιουργίας και ευθύνης -
ή έλκεσαι από το άρρητο κάλλος
και συγκλίνεις άνευ όρων
ή αποσύρεσαι.

Μ[2φΑ]