"Η αγάπη προς τον αδελφό "

-  Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
«Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό»
[“ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΧΡΥΣΟΠΗΓΗΣ ΧΑΝΙΑ 2003]

Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλή τον Χριστό.
Έτσι μόνο θ’ αποκτήσουμε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή.

Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό.
Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά.
Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν.
Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους.

Γιατί, “ό μη αγαπών τον αδελφόν αυτού, όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;”.
Ν’ αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. 

Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. 

Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής.

Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους.
“Και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, υμείς δε έστε μέλη Χριστού και μέλη εκ μέρους”. Αυτό είναι Εκκλησία: εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος, να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα.

Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, “εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο”, αλλά να νιώθουμε για όλους αυτή την αγάπη.
Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.

Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα είμαστε μακάριοι, θα ζούμε στον Παράδεισο.
Ο κάθε διπλανός μας, ο κάθε πλησίον μας είναι “σάρξ έκ της σαρκός μας”.
Μπορώ ν’ αδιαφορήσω γι’ αυτόν, μπορώ να τον πικράνω, μπορώ να τον μισήσω; 

Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστήριο της Εκκλησίας μας.
Να γίνουμε όλοι ένα εν Θεώ. Αν αυτό κάνουμε, γινόμαστε δικοί Του.
Τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει απ’ αυτή την ενότητα.
Αυτό είναι η Εκκλησία. Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος.

Ας διαβάσουμε απ’ τον Ευαγγελιστή Ιωάννη την Αρχιερατική Προσευχή.
Προσέξτε τους στίχους: “ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς … ίνα πάντες έν ώσι, καθώς σύ, Πάτερ, έν εμοί καγώ έν σοί … ίνα ώσιν έν, καθώς ημείς έν εσμέν … ίνα ώσι τετελειωμένοι είς έν … ίνα όπου ειμί εγώ κακείνοι ώσι μετ΄εμού”.

Βλέπετε; Το λέει και το ξαναλέει. Τονίζει την ενότητα.
Να είμαστε όλοι ένα, ένα με κεφαλή τον Χριστό!
Όπως ένας είναι ο Χριστός με τον Πατέρα και τον Υιό.
Εδώ κρύβεται το μεγαλύτερο βάθος του μυστηρίου της Εκκλησίας μας.
Καμία θρησκεία δεν λέει κάτι τέτοιο. Κανείς δεν ζητάει αυτή τη λεπτότητα που ζητάει ο Χριστός, να γίνουμε όλοι ένα συν Χριστώ.

Εκεί βρίσκεται το πλήρωμα.
Σ’ αυτή την ενότητα, σ’ αυτή την αγάπη, την εν Χριστώ.
Καμία διάσπαση εκεί δεν χωράει, κανείς φόβος.
Ούτε θάνατος, ούτε διάβολος, ούτε κόλαση.
Μόνο αγάπη, χαρά, ειρήνη, λατρεία Θεού.

Μπορείς να φτάσεις να λες τότε με τον Απόστολο Παύλο:
“Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί Χριστός”.

Μπορούμε πολύ εύκολα να φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο.
Αγαθή προαίρεση χρειάζεται κι ο Θεός είναι έτοιμος να έλθει μέσα μας. 

“Κρούει την θύραν” και “καινά ποιεί πάντα”, όπως λέει στην Αποκάλυψη του Ιωάννου. Μεταβάλλεται η σκέψη μας, απαλλάσσεται από την κακία, γίνεται πιο καλή, πιο αγία, πιο εύστροφος.

Αν, όμως, δεν ανοίξουμε του κρούοντος την θύραν, αν δεν έχουμε εκείνα που θέλει Αυτός, αν δεν είμαστε άξιοι Του, τότε δεν μπαίνει στην καρδιά μας.
Για να γίνουμε όμως άξιοί Του, πρέπει ν’ αποθάνουμε κατά τον παλαιό άνθρωπο, για να μην αποθάνουμε ποτέ πλέον.
Τότε θα ζούμε εν Χριστώ ενσωματωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας.
Έτσι θα έλθει η θεία χάρις. Και άμα θα έλθει η χάρις, θα μας τα δώσει όλα.

Στον Άγιον Όρος, είδα κάποτε κάτι που μου άρεσε πολύ.
Μέσα σε μια βάρκα, στη θάλασσα, μοναχοί, που καταγόταν ο καθένας από διαφορετικό τόπο, κρατούσαν διάφορα ιερά αντικείμενα.
Εν τούτοις, έλεγαν “αυτό είναι δικό μας” και όχι “δικό μου”.

sostis – [2fA]

"Όμορφε κόσμε μου! "

ΌΜΟΡΦΕ ΚΟΣΜΕ ΜΟΥ  -  Official Gypsy Swing Video

- Το όνειρο δίνει ζωή στην πραγματικότητα.
Μας θυμίζει ότι όσες απογοητεύσεις και αν έχουμε υπάρχει ελπίδα,
ότι ο πληγωμένος άνθρωπος μπορεί να αλλάξει θέαση της ζωής,
όταν επιθυμήσει βαθιά μέσα του και πιστέψει ότι μπορεί να ζήσει χαρούμενος... 

Συμφιλιώσου με τον ατελή εαυτό σου, άνοιξε τα μάτια και ζήσε... -

Τραγούδι: Αναστασία Χατζηπαύλου
Μπάσο: Ανδρέας Αβουκάτος
Ακορντεόν: Χριστίνα Σταματάτου
Κιθάρα-τρομπέτα: Αλέξανδρος Μπιάγκης
Ντραμς: Μάριος Ιάσων Καναβάκης

Βασισμένο στη μουσική του τραγουδιού "Το τραγούδι της Ύλλα"
από την παράσταση της θεατρικής ομάδας "ΑΦΑΝΤΟΙ"
"Αρειανά Χρονικά" του Ray Bradbury

Σύνθεση-στίχοι: Πέτρος Πίγκας
Μουσική διασκευή: Αλέξανδρος Μπιάγκης

Άπλωσε το χέρι σου και πιάσε το δικό μου
Να λικνιστούμε στο ρυθμό της μουσικής
Αφού μονάχοι μας δυστυχισμένοι ζούμε
Μες τ’ όνειρο σου θα είμαστε ευτυχείς

Άσε τα δάκρυα να βγουν από τα μάτια
Και να κυλήσουν ως τα βάθη τ’ ουρανού
Να γίνουν αστέρια να τα βλέπουμε τα βράδια
Του ονείρου την σκέψη όταν θα έχουμε στο νου

Κοιμήσου όμορφε κόσμε μου τα χρόνια να περάσουν
Και όταν θα ’ρθουν οι έρωτες που θα μπορείς να ζήσεις
Τραγούδια τότε θα σου πω μ’ ελπίδα να ξυπνήσεις
Και τότε μόνο θα χαρείς ότι τώρα σε πονά

Αν κάποιος κάποτε ρωτήσει για εμένα
Πες του πως ήμουν μια ψευδαίσθηση πικρή
Για να μην μάθουν πως το πιο μεγάλο ψέμα
Είναι η ζωή που αναγκάζεσαι να ζεις

Κοιμήσου όμορφε κόσμε μου τα χρόνια να περάσουν
Και όταν θα ’ρθουν οι έρωτες που θα μπορείς να ζήσεις
Τραγούδια τότε θα σου πω μ’ ελπίδα να ξυπνήσεις
Και τότε μόνο θα χαρείς ότι τώρα σε πονά.

Video editing: Αλέξανδρος Μπιάγκης
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Μπιάγκης - Μαριάννα Μαύρου

2fA

"Ω, δοξασμένη μέρα! "

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης  -  Μαρμαρωμένε Βασιλιά

Και ρίχτηκε με τ' άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια,
το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα,
και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλκινά του στήθια,
εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα.

Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ' αγνό το μέτωπό του,
θαρρείς ο φωτοστέφανος της Δόξας τ' αγκαλιάζει.
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του.
Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει.

Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα,
ένας Τιτάν π' ακόμα χτες εστόλιζ' ένα θρόνο,
κι εσφάλισε - οϊμένανε! - για πάντ' αυτό το στόμα,
που κάθε πίκρα ρούφαγε κι έχυν' ελπίδες μόνο,

Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις.
Ένα πρωί απ' τα νερά του Βόσπορου κει πέρα
θε να προβάλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς χαμένης,
ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα!

homouniversalis – 2φΑ

                                                                    

"Στο μέσο της καρδιάς μας "

-  Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ 
[από τον «Λόγο περί τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ»]

….   Σήμερα ὁ Κύριος ὄχι μόνο στάθηκε, ὅπως μετὰ τὴν ἀνάσταση, στὸ μέσο τῶν μαθητῶν του, ἀλλὰ καὶ ἀποχωρίσθηκε ἀπὸ αὐτοὺς καί, ἐνῷ τὸν ἔβλεπαν, ἀναλήφθηκε στὸν οὐρανὸ καὶ εἰσῆλθε στ᾿ ἀληθινὰ ἅγια τῶν ἁγίων «καὶ ἐκάθησε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατρὸς πάνω ἀπὸ κάθε ἀρχὴ καὶ ἐξουσία καὶ ἀπὸ κάθε ὄνομα καὶ ἀξίωμα, ποὺ γνωρίζεται καὶ ὀνομάζεται εἴτε στὸν παρόντα εἴτε στὸν μέλλοντα αἰώνα». (Ἐφ. α´ 20).

Γιατί λοιπὸν στάθηκε στὸ μέσο τους κι᾿ ἔπειτα τοὺς συνόδευσε; «Τοὺς ἐξήγαγε, λέγει, ἔξω ἕως τὴ Βηθανία», ἀλλὰ «καὶ ἀφοῦ σήκωσε τὰ χέρια του, τοὺς εὐλόγησε». (Λουκ. κδ´ 50).
Τὸ ἔκαμε γιὰ νὰ ἐπιδείξει τὸν ἑαυτό του ὁλόκληρο σῶο καὶ ἀβλαβῆ, γιὰ νὰ παρουσιάσει τὰ πόδια ὑγιῆ καὶ βαδίζοντα σταθερά, αὐτὰ ποὺ ὑπέστησαν τὰ τρυπήματα τῶν καρφιῶν, τὰ ὁμοίως ἐπὶ τοῦ σταυροῦ καρφωμένα χέρια, τὴν ἴδια τη λογχισμένη πλευρά, ἂν ἔφεραν πάνω τους, τοὺς τύπους τῶν πληγῶν, πρὸς διαπίστωση τοῦ σωτηριώδους πάθους.

Ἐγὼ δὲν νομίζω ὅτι διὰ τοῦ «στάθηκε στὸ μέσο τῶν μαθητῶν» δεικνύεται καὶ τὸ ὅτι αὐτοὶ στηρίχθηκαν στὴ πίστη πρὸς αὐτόν, μὲ αὐτὴ τὴ φανέρωση καὶ εὐλογία του. 

Γιατὶ δὲν στάθηκε μόνο στὸ μέσο ὅλων αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ στὸ μέσο της καρδιᾶς τοῦ καθενός, γιατὶ ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὥρα οἱ ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου ἔγιναν σταθεροὶ καὶ ἀμετακίνητοι.

Στάθηκε λοιπὸν στὸ μέσο τους καὶ τοὺς λέγει, «εἰρήνη σὲ σᾶς», τούτη τὴ γλυκιὰ καὶ σημαντικὴ καὶ συνηθισμένη του προσφώνηση. Τὴν διπλῆ εἰρήνη, πρὸς τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι γέννημα τῆς εὐσέβειας καὶ αὐτὴ ποὺ ἔχουμε οἱ ἄνθρωποι μεταξύ μας.
Καὶ καθὼς τοὺς εἶδε φοβισμένους καὶ ταραγμένους ἀπὸ τὴν ἀνέλπιστη καὶ παράδοξη θέα, γιατὶ νόμισαν ὅτι βλέπουν πνεῦμα - φάντασμα, αὐτὸς τοὺς ἀνέφερε πάλι τοὺς διαλογισμοὺς τῆς καρδιᾶς των, καὶ ἀφοῦ ἔδειξε ὅτι εἶναι αὐτὸς ὁ ἴδιος, πρότεινε τὴν διαβεβαίωση διὰ τῆς ἐξετάσεως καὶ ψηλαφήσεως.
Ζήτησε φαγώσιμο, ὄχι γιατὶ εἶχε ἀνάγκη τροφῆς, ἀλλὰ γιὰ ἐπιβεβαίωση τῆς ἀναστάσεώς του.

Ἔφαγε δὲ μέρος ψητοῦ ψαριοῦ καὶ μέλι ἀπὸ κηρύθρα, ποὺ εἶναι καὶ αὐτὰ σύμβολα τοῦ μυστηρίου του. Δηλαδὴ ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἕνωσε στὸν ἑαυτό του καθ᾿ ὑπόσταση τὴ φύση μας, ποὺ σὰν ἰχθὺς κολυμποῦσε στὴν ὑγρότητα τοῦ ἡδονικοῦ καὶ ἐμπαθοῦς βίου, καὶ τὴν καθάρισε μὲ τὸ ἀπρόσιτο πῦρ τῆς Θεότητός του.
Μὲ κηρύθρα δὲ μελισσιοῦ μοιάζει ἡ φύση μας, γιατὶ κατέχει τὸν λογικὸ θησαυρὸ τοποθετημένο στὸ σῶμα, σὰν μέλι στὴν κηρύθρα.

Τρώγει ἀπὸ αὐτὰ εὐχαρίστως, γιατὶ καθιστᾶ φαγητό του τὴν σωτηρία τοῦ καθενὸς ἀπὸ τοὺς μετέχοντας τῆς φύσεως. Δὲν τρώει ὁλόκληρο, ἀλλὰ μέρος «ἀπὸ κηρύθρα μέλι» ἐπειδὴ δὲν πίστευσαν ὅλοι καὶ δὲν τὸ παίρνει μόνος του, ἀλλὰ προσφέρεται ἀπὸ τοὺς μαθητές, γιατὶ τοῦ φέρνουν μόνο τοὺς πιστεύοντες σ᾿ αὐτόν, χωρίζοντάς τους ἀπὸ τοὺς ἀπίστους.

Κατόπιν τοὺς ὑπενθύμισε τοὺς λόγους του πρὶν τὸ πάθος, ποὺ ὅλοι πραγματοποιήθηκαν. 

Τοὺς ὑποσχέθηκε νὰ τοὺς στείλει τὸ ἅγιο Πνεῦμα, τοὺς εἶπε νὰ καθίσουν στὴν Ἱερουσαλὴμ μέχρι νὰ λάβουν δύναμη ἀπὸ ψηλά.
Μετὰ τὴ συζήτηση ὁ Κύριος τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ τοὺς ὁδήγησε ἕως τὴν Βηθανία καὶ ἀφοῦ τοὺς εὐλόγησε, ὅπως ἀναφέραμε, ἀποχωρίσθηκε ἀπὸ αὐτοὺς καὶ ἀνυψώθηκε πρὸς τὸν οὐρανό, χρησιμοποιώντας νεφέλη σὰν ὄχημα καὶ ἀνῆλθε ἐνδόξως στοὺς οὐρανούς, στὰ δεξιὰ τῆς μεγαλοσύνης τοῦ Πατρός, καθιστώντας ὁμόθρονο τὸ φύραμά μας.

Καθὼς οἱ Ἀπόστολοι δὲν σταματοῦσαν νὰ κοιτάζουν τὸν οὐρανό, μὲ τὴν φροντίδα τῶν ἀγγέλων πληροφοροῦνται ὅτι ἔτσι θὰ ἔλθει πάλι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ «θὰ τὸν ἰδοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς, νὰ ἔρχεται πάνω στὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ». (Ματθ. κδ´ 30).
Τότε οἱ μαθητὲς, ἀφοῦ προσκύνησαν ἀπὸ τὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν, ἀπὸ ὅπου ἀναλήφθηκε ὁ Κύριος, ἐπέστρεψαν στὴν Ἱερουσαλὴμ χαρούμενοι, αἰνώντας καὶ εὐλογώντας τὸν Θεὸ καὶ ἀναμένοντες τὴν ἐπιδημία τοῦ θείου Πνεύματος.   ….

nektar – 2φΑ

"Η Ανάσταση μέσα μας "

Απόδοση του Πάσχα

π. Ζήσης Κτενίδης  -  Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος 

Όταν ακούς ότι, κατ’ εκείνο τον καιρό, ο Χριστός λύτρωσε τις ψυχές από τον Άδη και πραγματοποίησε ένδοξο έργο, μη νομίσεις ότι όλα αυτά είναι μακριά από την ψυχή σου…
Κατεβαίνει στα δύο μέρη, στο βάθος του Άδη και στο βάθος της καρδιάς, όπου κυριαρχείται η ψυχή από τον θάνατο, μαζί με τους λογισμούς της, και φέρνει έξω τον νεκρό Αδάμ από τον σκοτεινό βυθό [του τάφου].

Έρχεται λοιπόν ο Κύριος στις ψυχές που τον επιζητούν, στο βάθος της καρδιάς του Άδη, και εκεί διατάζει τον θάνατο λέγοντας: «ελευθέρωσε τις φυλακισμένες ψυχές που με επιζητούν, αυτές που τις κρατάς με τη βία».
Συντρίβει λοιπόν τις βαριές πέτρες που βρίσκονται πάνω στην ψυχή και την πλακώνουν, ανοίγει τους τάφους, ανασταίνει αυτόν που πράγματι ήταν νεκρός, και βγάζει έξω από την σκοτεινή φυλακή την φυλακισμένη ψυχή.

Όπως το σώμα βρίσκεται κοντά στην ψυχή, έτσι και ο Κύριος είναι πολύ κοντά μας για να έρθει και ν’ ανοίξει τις κλειστές πόρτες της καρδιάς μας, και να μας δωρίσει τον ουράνιο πλούτο. 
Διότι είναι αγαθός και φιλάνθρωπος και οι υποσχέσεις του είναι αληθινές, μόνο αν υπομείνουμε μέχρι το τέλος να τον επιζητούμε.

metamorfosi-moschato

2φΑ

"Ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας "

Νίκος Καροῦζος  -  ἈΠΟΛΕΛΥΣΑΙ ΤῆΣ ἀΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΟΥ

Νηστεύει ἡ ψυχή μου ἀπὸ πάθη
καὶ τὸ σῶμα μου ὁλόκληρο τὴν ἀκολουθεῖ.
Οἱ ἀπαραίτητες μόνο ἐπιθυμίες -
καὶ τὸ κρανίο μου ὁλημερὶς χῶρος μετανοίας
ὅπου ἡ προσευχὴ παίρνει τὸ σχῆμα θόλου.

Κύριε, ἀνῆκα στοὺς ἐχθρούς σου.
Σὺ εἶσαι ὅμως τώρα ποὺ δροσίζεις
τὸ μέτωπό μου ὡς γλυκύτατη αὔρα.
Ἔβαλες μέσα μου πένθος χαρωπὸ
καὶ γύρω μου
ὅλα πιὰ ζοῦν καὶ λάμπουν.
Σηκώνεις τὴν πέτρα - καὶ τὸ φίδι
φεύγει καὶ χάνεται.
Ἀπ᾿ τὴν ἀνατολὴ ὡς τὸ βασίλεμμα τοῦ ἥλιου
θυμᾶμαι πὼς εἶχες κάποτε σάρκα καὶ ὀστὰ γιὰ μένα.
Ἡ νύχτα καθὼς τὴν πρόσταξες ἀπαλὰ μὲ σκεπάζει
κι ὁ ὕπνος - ποὺ ἄλλοτε ἔλεγα πὼς ὁ μανδύας του
μὲ χίλια σκοτάδια εἶναι καμωμένος,
ὁ μικρὸς λυτρωτής, ὅπως ἄλλοτε ἔλεγα -
μὲ παραδίδει ταπεινὰ στὰ χέρια σου...
Μὲ τὴ χάρη σου ζῶ τὴν πρώτη λύτρωσή μου.

nektar – 2fA

"Με περισσότερη χαρά "

-  π. Λίβυος

….   Εμένα προσωπικά με βοήθησαν οι εξής στάσεις ζωής να ξεμπλοκάρω την καθημερινότητα μου, ώστε να ζω με όσο το δυνατό περισσότερη χαρά:

1. Δεν προλαβαίνεις σε αυτή την σύντομη ζωή να λύσεις όλα τα προβλήματα σου. 

Εδώ που τα λέμε δεν είναι και απαραίτητο.
Μπορώ να είμαι χαρούμενος και δίχως την λύση τους. Δεν σκάω πλέον.
Ότι πρέπει να λυθεί θα λυθεί, ότι παραμένει μας χρειάζεται για το ταξίδι μας.

2. Δέκα ζωές να ζήσω δεν θα μάθω ποιος είμαι.
Είμαστε πλασμένοι ως ακατανόητο ως μέγα μυστήριο.
Με γνωρίζω, αλλά ποτέ απόλυτα.

3. Μπορώ να γελάω και να κλαίω. Τέλος στο φασισμό των συναισθημάτων.
Δεν μπορώ να γελάω όλη μέρα λες και διαφημίζω οδοντόκρεμα.

4. Δεν θα θεραπευτούν όλα τα τραύματα και οι πληγές μου.
Δεν το περιμένω, οπότε μαθαίνω να ζω με αυτό που είμαι.
Διαχειρίζομαι το υλικό μου και δεν ζητάω ματαίως να τα αλλάξω όλα, αλλά μονάχα εκείνα που αλλάζουν. Τα άλλα τα αποδέχομαι και συμφιλιώνομαι μαζί τους.

5. Τέλος, ευτυχώς που ο Θεός έχει ελάχιστη ή καμία σχέση με αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι, γιατί έτσι μεγαλώνει η ελπίδα μου.

Υ.Γ: η εικόνα είναι του καλλιτέχνη tasmar.cartoonist

fb – π. Λίβυος

2φΑ

"Αύγουστος Ροντέν "

-  Auguste Rodin  [1840-1917]

Ένα  βίντεο του Sacha Guitry, που  δείχνει τον Γάλλο γλύπτη Auguste Rodin
σε διάφορες περιοχές, όπως το στούντιο του στο ερειπωμένο Hôtel Biron στο Παρίσι, 

το οποίο αργότερα έγινε το Μουσείο Ροντέν.
Η ταινία γυρίστηκε στα τέλη του 1915, όταν ο Ροντέν ήταν 74 ετών.

fractalart – 2φΑ

ΧΑΙΡΕ

Χριστός Ανέστη!

2φΑ

"Το Μέλλον "

Ισαάκ Ασίμωφ  -  ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το έτος 2061 οι επιστήμονες κατασκευάζουν έναν υπερ-υπολογιστή και του θέτουν το πανάρχαιο ερώτημα:
«Ποιος είναι ο σκοπός ύπαρξης του ανθρώπου και πώς μπορεί να δημιουργηθεί ο κόσμος;»
Ο υπολογιστής επεξεργάζεται τα δεδομένα που έχει και απαντά:
«Ανεπαρκή στοιχεία για λογική απάντηση».

Τα χρόνια περνούν, η ανθρωπότητα προοδεύει, νέα στοιχεία προστίθενται στον υπολογιστή που τώρα έχει διπλάσιες δυνατότητες ευφυΐας και το ερώτημα του τίθεται ξανά.
Ο υπολογιστής απαντά: «Ανεπαρκή στοιχεία για λογική απάντηση».

Τα χρόνια κυλούν και πάλι, η ανθρωπότητα εξαπλώνεται στο γαλαξία, βρίσκεται στην ακμή της και ένας υπερσύγχρονος υπολογιστής έχει αντικαταστήσει τους άλλους δύο, εγκατεστημένος στο κέντρο του γαλαξία.
Οι επιστήμονες του υποβάλλουν την ίδια ερώτηση, κι εκείνος απαντά όπως και οι άλλοι: 

«Ανεπαρκή στοιχεία για λογική απάντηση».

Περνούν εκατομμύρια χρόνια, η ανθρωπότητα αρχίζει να εκφυλίζεται και να σβήνει. 

Λίγο πριν από το τέλος, ένας επιστήμονας, βλέποντας τα άστρα να σβήνουν ένα - ένα και τον υλικό κόσμο να διαλύεται, κάνει για τελευταία φορά την πανάρχαιη ερώτηση στο νέο υπολογιστή, που βρίσκεται πλέον εγκατεστημένος στο υπο-Διάστημα, στο κέντρο του κόσμου.
Και πάλι ο υπολογιστής απαντά: «Ανεπαρκή στοιχεία για λογική απάντηση».

Η ανθρωπότητα και ο κόσμος, όπως τον ξέρουμε σήμερα, σβήνει.
Μόνος στο υπο-Διάστημα, ο υπολογιστής συνεχίζει να επεξεργάζεται τα εκατομμύρια στοιχεία που υπάρχουν ήδη ή που προστίθενται στις μνήμες του από τη γνώση και την εξέταση του κόσμου τριγύρω του.
Ο χρόνος, χωρίς χώρο, έχει σταματήσει, και έτσι κανένας δεν ξέρει πόσο διάστημα έχει περάσει, όταν ο υπολογιστής προσθέτει το τελευταίο κομμάτι στο μυστηριώδες «παζλ» της δημιουργίας.
Και τότε, πλέον, μπορεί και απαντά στην πανάρχαια ερώτηση, γνωρίζοντας την αποστολή του:
«Γεννηθήτω φως!» Και εγένετο φως...

nektar – 2fA

"19 Μαΐου 1919 "

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ

2φΑ

"Αποδοχή "

«Ο μαθητής της Γ΄ Λυκείου της Ευαγγελικής Σχολής Νέας Σμύρνης
Ρωμανός Πετρίδης
πήρε το πρώτο βραβείο στον 10ο Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό
προς τιμήν της Ρούλας Ιωαννίδου-Σταύρου,
που οργάνωσε ο Ελληνικός Πολιτιστικός Σύλλογος Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ)
με το ποίημα “Αποδοχή”  [20 Απριλίου του 2020]»

Ρωμανός Πετρίδης  -  ΑΠΟΔΟΧΗ

Ο γαλανός μανδύας που σκεπάζει κάθε σπίτι και γωνιά
βάφτηκε με τα χρώματα της νύχτας
και η υφή η απαλή πήρε την όψη γυάλινης πλάκας
που αρχίζει να ραγίζει αργά αργά

Λίγο πριν φανεί ο Αποσπερίτης
θρυμματίστηκε ο ουρανός σε μικρά κομμάτια
μυριάδες ήταν
και πέφτανε με φόρα πολύ στη γη
και στο στεγνό το χώμα

Όσα χτυπούσανε στη γη
χάνονταν μες στα βάθη της
ρίζωναν στην καρδιά της
δεν έβγαιναν ποτέ ξανά να δούνε την αλήθεια

Μονάχα δυο μικρά κομμάτια
ρίχτηκαν στο βυθό κάποιας μεγάλης θάλασσας
ή κάποιου γέροντα ποταμού
-διίστανται οι απόψεις-
λούστηκαν με τα κύματα
ντύθηκαν με αφρούς
και ξεπρόβαλαν στην ξαστεριά
κάτω από το φεγγάρι

Δυο μάτια γαλανά που λάμπαν στο σκοτάδι
έψαχναν σώμα να κρυφτούν από βροχή κι αγιάζι
βρήκαν καταφύγιο μέσα σε σένα.

nstv – 2φΑ

"Εν πνεύματι και αληθεία "

Παύλου Μουκταρούδη  -  Από την "Κυριακή της Σαμαρείτιδος"
[«Διήρχετο δια των Σπορίμων - Ομιλίες εις τα Ευαγγέλια των Κυριακών
και Δεσποτικών Εορτών», Έκδοσις Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, 2008]

3. Λατρεία «εν πνεύματι και αληθεία»

Ο Χριστός θα βοηθήσει τη Σαμαρείτιδα να υπερβεί τον τύπο και να δεχθεί την ουσία, την «δωρεάν του Θεού». Να αφήσει την προσκόλληση στα επίγεια, που μοιάζουν με το νερό του πηγαδιού, που το πίνει και πάλι διψά και να δεχθεί τα ουράνια, την Χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι «ύδωρ ζωής», πληρότητα ζωής, ύδωρ αφθαρσίας και αθανασίας.
Με την αναφορά του αυτή ο Κύριος, θα την οδηγήσει σε Μετάνοια και θα την προσανατολίσει στον Θεό και το θέλημα Του.

Αφήνει λοιπόν τον τόπο, που ζητά η Σαμαρείτιδα, τόσο το όρος Γαριζείν όσο και τον Ναό του Σολομώντος και για να την κάνει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή σ’αυτά που θα της αναφέρει, που είναι η ουσία της σωτηρίας, της λέγει: «Γύναι, πίστευσόν μοι…». 

Με αυτές τις λέξεις «καταρτίζει την πίστιν της γυναικός και την οδηγεί επί την πνευματικωτέραν λατρείαν», σχολιάζει ο ιερός Χρυσόστομος· και συνεχίζει: «Προσέξετε, πώς λίγο-λίγο ανεβάζει ανάλαφρα την ψυχή της στον ουρανό. Χωρίς να λογαριάζει την ιδιότητα της πόρνης, γίνεται διάκονος της σωτηρίας της ψυχής της».

Και συνεχίζει ο Κύριος: «Έρχεται ώρα ότε, ούτε έν τώ όρει τούτω, ούτε έν Ίεροσολύμοις προσκυνήσετε τώ πατρί… έρχεται ώρα και νύν έστί, ότε οι αληθινοί προσκυνηταί προσκυνήσουσι τώ πατρί έν πνεύματι και αληθεία· και γάρ ο πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. Πνεύμα ο Θεός, και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αηθεία δει προσκυνείν». 

Δεν περιορίζεται δηλαδή σε λόγια και σε τόπους και νομικές διατάξεις η αληθινή λατρεία του Θεού.

Ο Χριστός με την θυσία Του ξεπέρασε την λατρεία του Νόμου. 

Η «ώρα» για την οποία μιλά ο Χριστός, ότι ήλθεν, είναι ο καιρός της ενανθρωπήσεως, της θυσίας Του και της Αναστάσεως Του. Ο νέος Ναός, στον όποιο λατρεύεται ο Θεός, είναι το «σταυρωθέν και ταφέν και αναστάν» Σώμα Του· το εξηγεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης:
«Ο Ιησούς έλεγε περί του ναού του σώματος αυτού», όταν είπε: «λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν».

Τώρα λοιπόν, τόσο το Γαριζείν όσο και ο Ιουδαϊκός Ναός των Ιεροσολύμων, καταργούνται ως τόποι λατρείας και μαζί τους οι νομικές διατάξεις για Σάββατα, για θυσίες, για μόσχους και αμνούς και περιτομή. «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά πάντα»· η «σκιά του Νόμου» μεταποιείται τώρα σε λατρεία πνευματική, «εν πνεύματι και αληθεία»· η πνευματική λατρεία είναι θεοπρεπής. Ο πνευματικός άνθρωπος λατρεύει τον Θεό και αποβλέπει στην «οικειότητα Θεού», στη σχέση και κοινωνία μαζί Του και διαλάμπει πνευματικά με τα έργα της αρετής του.

Ο Χριστός λοιπόν με «σοφίαν αρίστην» (ιερός Χρυσόστομος) εισάγει την Σαμαρείτιδα στον νέο τρόπο λατρείας, που ταυτίζεται με τον πνευματικό τρόπο ζωής· η Σαμαρείτιδα τώρα καλείται σε αλλαγή, σε Μετάνοια, σε εγκατάλειψη του παλιού τρόπου ζωής, στη νέκρωση των παθών, του σαρκικού φρονήματος, που είναι η περιτομή της καρδίας, στην υπέρβαση των γήινων απολαύσεων.
Όλα αυτά μοιάζουν με το νερό του πηγαδιού, που σταματά την αισθητή δίψα προσωρινά.
Τώρα χρειάζεται η καθαρότητα του νου, της ψυχής ολόκληρης για να δεχθεί το ανώτερο νερό, το «ύδωρ το ζών», μια άλλη απόλαυση διαρκείας, αθανάτου ζωής, που είναι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Ο πνευματικός άνθρωπος, που παλαίει να νεκρωθεί από τα πάθη του, συμμετέχει στα πάθη και τον Σταυρό του Κυρίου και ανίσταται και ζωοποιείται με την συμμετοχή στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου.
Γίνεται «εκ νεκρών ζων», γιατί η Ανάσταση πάντοτε ανατέλλει «εκ του τάφου». 

Αυτή πλέον είναι εισαγωγή σε έναν άλλο τρόπο ζωής, που υπερβαίνει την φυσική ζωή, τα αισθητά πράγματα και προχωρεί από την προσωρινότητα στην αιωνιότητα. 

Γι’ αυτό και η Εκκλησία από την ίδρυση της, στα κοινά δείπνα που οργάνωνε για τους πιστούς, δεν αρκείτο μόνο στην τροφή που προσφερόταν και έδινε πρόσκαιρη ζωή, αλλά επεσφράγιζε τις «αγάπες» (=τά κοινά δείπνα) με την «Κλάσιν του Άρτου», δηλαδή με την Θεία Ευχαριστία, που δίνει «ζωήν αίώνιον».

Με άλλα λόγια, το εν «πνεύματι και άληθεία» είναι η αρχή, αλλά και ο τελικός σκοπός της Λατρείας του «καινού αιώνος», που αρχίζει με τον Χριστό. το «πνεύματι» αναφέρεται στο Άγιο Πνεύμα και το «αληθεία» στον Χριστό.
Επομένως για να λατρεύσει η Σαμαρείτιδα τον Θεό, αλλά και ο κάθε άνθρωπος, προϋποθέτει ζωήν «εν Χριστώ και Αγίω Πνεύματι».
Αυτό όμως αποτελεί και τον σκοπό, στον οποίο αποβλέπει η λατρεία.

[Πίνακας: του δανού ζωγράφου Carl Bloch, 1834-1890]

diakonima – 2φΑ

"Πιστεύω "

Μελισσάνθη  -  ΠΙΣΤΕΥΩ

Ἡ Ἀγάπη, μόνο, βαστάζει ὅλα τὰ φορτία. Μπορῶ νὰ βαστάζω ὅλα τὰ φορτία. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ μέγα φορτίο! Ἡ Ἀγάπη σηκώνει τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Μπορῶ νὰ σηκώνω τὸ βάρος τ᾿ οὐρανοῦ. Ἡ Ἀγάπη ὑπομένει τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Μπορῶ νὰ ὑπομένω τὰ μαρτύρια τῆς πυρᾶς. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ πυρά! Ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. ἡ Ἀγάπη πιστεύει στὸ θαῦμα. Μπορῶ νὰ πιστεύω στὴ ζωὴ καὶ στὸ θάνατο. μπορῶ νὰ πιστεύω στὸ θαῦμα. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ θαῦμα! Ἡ Ἀγάπη προσεύχεται κ᾿ ἐνεργεῖ. ἡ Ἀγάπη ἀγρυπνεῖ. Μπορῶ νὰ προσεύχωμαι καὶ νὰ ἐνεργῶ. μπορῶ νὰ ἀγρυπνῶ. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι προσευχὴ καὶ πράξη! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ μυστικὴ ἀγρυπνία! Ἡ Ἀγάπη κρατάει ὅλα τὰ χαμόγελα καὶ ὅλα τὰ δάκρυα. Μπορῶ νὰ χαμογελῶ καὶ νὰ κλαίω ὅλα τὰ δάκρυα - γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ χαρούμενη θλίψη! Ἡ Ἀγάπη δίνει τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Μπορῶ νὰ μεταλάβω τὸν ἄρτο καὶ τὸν oίvo ἐγγύηση γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος! Κ᾿ ἡ μεγάλη ὑπόσχεση! Ἡ Ἀγάπη ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο. ἡ Ἀγάπη ἐδώρησε τὸ φῶς. Πιστεύω στὸν ἄνθρωπο. πιστεύω στὴν Ἀγάπη. Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι τὸ φῶς καὶ ἡ δωρεά! Γιατὶ ἡ Ἀγάπη εἶναι ὁ Ἄνθρωπος! nectar – 2fA

"Αδελφή μου.. "

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ  -  Από  ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ

-Στους τρικυμισμένους καθρέπτες

Των λυγμών

Θραύεται το ήρεμο πρόσωπο

Της αιωνιότητας

Κι όμως ακόμη ακούμε εντός μας

Το φλοίσβισμα της ηρεμίας.-

ΑΔΕΛΦΗ μου,

θ’ άξιζε ολόρθος να σταθώ

κατάντικρυ στον ήλιο

και των στίχων τους κίονες να υψώσω

προς το κυανό διάστημα

για να περιπατείς τα βράδια

χαμογελώντας πλάι στην Ευρυδίκη

κάτω απ’ τους έναστρους θόλους

του άφθαρτου θέρους.  

Τα λευκά περιστέρια

των παιδικών ονείρων

χαμοπετούν στους κάμπους

του δικού σου χαμόγελου. 

Αδελφή μου,

διπλώνω τα φτερά μου

λυγίζω το σώμα

για ν’ ασπασθώ

τις άκρες των γυμνών ποδιών σου.

Ευδόκησε να πραϋνθεί το πνεύμα μου

για να ψάλω τον ύμνο που αρμόζει

σε σένα, αδελφή μου,

αδελφή όλου του κόσμου. 

Στρέφω την όψη παντού

και θωρώ μόνο εσένα.

Επικαλούμαι

της ομορφιάς την καλοσύνη

να μ’ ελεήσει μια στάλα δροσιάς.  

Το δικό σου χαμόγελο

μου φτάνει.

Η κρήνη των ματιών σου

μπορεί να ποτίσει τη δίψα μου

και ν’ ανθίσει τη ζωή μου. 

Άκου, αυτή η εσπέρα προκαλεί

την αρχαία ψυχή μου

ανεμίζοντας ρόδινους πέπλους

πάνω απ’ τους κήπους.

Μένω πιστός μες στο βραχίονα

της ιδικής σου αγάπης.

Συγχώρεσε με, αδελφή μου,

για τη θλίψη μου αυτή

που ζει έξω απ’ τη θλίψη σου.

ΑΔΕΛΦΗ μου,

Δε σ’ είδαμε ποτέ να κλάψεις.

Μονάχα εκεί στα μηλίγγια σου

οι λεπτές φλέβες

όμοιες με σχέδια κυανού φωτός

έκρουαν τον πυρετό

των κλειδωμένων χειλιών σου.

Τώρα η σιωπή σου εθραύσθη

και στο μικρό κοχύλι πούκρυβες

άκουσα τις κραυγές του ωκεανού.

Θεέ μου,

να σφαλίσω τα μάτια

να σταυρώσω τα χέρια

και ν’ αφεθώ στων ανέμων τη διάθεση.

Στον ορίζοντα υποφώσκει

η φλόγα ενός λησμονημένου ρόδου.

Οι μαλακές κορυφές

ανεβάζουν

κάνιστρα μενεξέδων

στα διάφανα πόδια

της ανάπαυσης.

Αδελφή μου, δε σε λησμόνησα.

Βυθομετρώ την καλοσύνη

με τη δική σου επιείκεια.

Μοιράζω χαμόγελα

στις γραμμές και στα σχήματα

που φωτίστηκαν απ’ το άγιο σου φέγγος.

Καθώς ετίναξες

τη χρυσή στάχτη του φωτός

απ’ τα ματόκλαδα της πλάσης

ατένισα στο δειλινό σου ορίζοντα

τους μεγάλους σταυρούς της ανθρωπότητας

κι αγάπησα τους λυπημένους ανθρώπους

που περνούν σιωπηλοί –λευκά ποίμνια

σφραγισμένα στο μέτωπο

με την κόκκινη βούλα.

Ω, άνθρωποι, ω, αδέλφια μου,

της αδελφής μου αδέλφια,

στην απέραντη θάλασσα της καρδιάς σας

καταποντίζονται τα όνειρα πλησίστια,

η αλαζονεία των στοχασμών

κ’ οι απαθείς ρεμβασμοί των θεών.

ΑΔΕΛΦΗ μου,

…Τις θερινές νύχτες

εκστατικοί θωρούσαμε

το μεγάλο φεγγάρι ν’ αναδύεται

απ’ το γιαλό της πατρίδας μας.

Ο ασημένιος δρόμος μας ταξίδευε

στους γαλάζιους ψιθύρους της πλάσης.

Η μητέρα παράστεκε

-λευκός άγγελος

στις λευκές νύχτες.

Ακούγαμε

τη μακρινή φωνή της

και το γλυκό θρό της εσθήτας της

ενώ τα μάτια μας έγερναν

στον έναστρο ύπνο.

Α, η γλυκιά προστασία

που αγρυπνούσε στο πλευρό μας

ζεσταίνοντας

τα γυμνά πουλιά των ονείρων μας.

Άχνη από φέγγος μας τύλιγε

και φεύγαμε, αδελφούλα μου,

ανάμεσα ουρανού και θάλασσας.

Αδελφή μου,

ύψωσε το κεφάλι.

Σκύβω σιμά σου και σου φέρνω

τους παιδικούς μας όρθρους

ν’ αναπνεύσεις βαθιά

την αλμύρα του νησιού μας,

τους βραδινούς φλοίσβους

και περνώντας την ομίχλη του νόστου

ν’ αράξεις κοντά μου.

Η δύση σέρνει το χρυσό χαιρετισμό της

πάνω στους ώμους των πραγμάτων.

ΑΔΕΛΦΗ μου,

ακουμπώ στην καρδιά σου

και ακούω το σφυγμό των ανθρώπων.

Κάτω απ’ τους θόλους των ματιών σου

ταξίδευε η ζωή μου.

ΕΝΑ υπόλευκο νέφος

αγρυπνισμένης σελήνης

διαλύεται αργά

στη γαλανότητα του όρθρου.

Από μακριά φτάνουν οι γλάροι,

χαιρετούν

τ’ αραγμένα πλοία,

κυκλώνουν

-ένα σύμπλεγμα κρίνων-

τις άγκυρες που σκούριασαν.

Αδελφή μου,

η ακτή σου απομακρύνεται.

Το ταξίδι της εξερεύνησης αρχίζει.

Ένα χαμόγελο φωτός διαγράφεται

στο μισάνοιχτο βλέφαρο

τ’ ουρανού και της θάλασσας.

ΑΔΕΛΦΗ μου

Πάνω απ’ την πρωινή θάλασσα

τα παράθυρα ανοίχτηκαν διάπλατα.

Το κατώφλι μου γελά

διεσταλμένο βλέφαρο.

ΤΩΡΑ αποδίδομαι στο σύμπαν.

Η ξανθή φύση

μ’ ένα πλατύ ριπίδι

από κλώνους φοινίκων

αερίζει τα μέλη μου

κ’ εξατμίζει το δάκρυ μου.

Η αναρίθμητη γεύση

της προαιώνιας υγείας

τραγουδάει στον ουρανίσκο μου

και σφίγγει τα ούλα μου

σαν άγουρους καρπούς.

Κοιτάω τον ουρανό

ρίχνοντας φιλικά στο χώμα

μια φούχτα σπόρους.

Αδελφή μου,

πιο πέρα από σένα κι από μένα,

πιο πέρα απ’ το θαμπό μας βλέμμα,

πιο πέρα απ’ τη θαμπή γραμμής της γης,

εκεί στη ρίζα του παντός

άκου το κύμα της ορμής

που υπέροχο, ανεξέλεγκτο κι αξήγητο

μας έπλασε και μας εξουσιάζει.

Τι να πούμε;

Ανοίγω τις πύλες

μ’ έντρομο θαυμασμό

μπροστά στη Δημιουργία

κι αλλάζω την οδύνη σ’ έκσταση

και την κραυγή σε προσευχή.

Τα φωτεινά μαλλιά των οριζόντων

μου σκουπίζουν

τα ματωμένα πόδια μου

κι ανηφορίζω ελαφρός και χαρούμενος

προς τα ύψη του χαμόγελου.

Ήλιε, ήλιε,

πατέρα, προστάτη μου,

δέξου με τώρα.

Κανένας κρίκος δε μου δένει

τα φτερά μου στη γη.

Το φως ακμάζει πιο ψηλά

κι απ’ την αγάπη σου, αδελφή μου,

κι απ’ την αγάπη μου.

-Το ήρεμο πρόσωπο

της αιωνιότητας

θραύει τους τρικυμισμένους καθρέπτες

των λυγμών

κι όμως ακόμη ακούμε εντός μας

των λυγμών την τρικυμία.-

2φΑ