"Προσδόκιμη νηφαλιότητα "

 

Αλέξανδρος Καραγιάννης  -  Από τους καιρούς με COVID
[Δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Βόλου]

Οι μέρες έγιναν θολές, οι νύχτες είναι πιο νύχτες από νύχτες.
Κάτω από το σπίτι, ο έρημος δρόμος σου δίνει από ψηλά την αίσθηση της αβύσσου.
Είναι σαν να κοιτάς την άβυσσο και η άβυσσος επίσης σε κοιτάει, όπως έλεγε ο Νίτσε, αγαπημένος μου από την αρχή της νεότητας μου.

Είμαι ένας γέρος που έχει ήδη ξεπεράσει κατά πολύ το «προσδόκιμο επιβίωσης».
Εικάζω βασίμως ότι είμαι ο πρεσβύτερος που εμφανίζεται εδώ στο διαδίκτυο.
Έχω την αίσθηση ότι είμαι ακόμη νοήμων. Δυστυχώς δεν έχω άνοια, που θα με προστάτευε από τις οδυνηρές επιγνώσεις του παρόντος, αλλά θα ταλαιπωρούσε τα παιδιά μου.
Έτσι, μπορώ, σκεπτόμενος, να κρίνω εάν «έριξα τα κομμάτια του εαυτού μου στις αβεβαιότητες των καιρών», όπως έλεγε ο Ιερός Αυγουστίνος, που πριν λίγο διάβαζα τις Εξομολογήσεις του.

Σε μας τους γέρους λίγο έχει αλλάξει η ζωή μας, αφού και πριν από το κακό, τις περισσότερες μέρες τις περνούσαμε, έτσι κι αλλιώς, μόνοι μέσα στα σπίτια μας.
Εμείς είμαστε από καιρό περασμένοι σε μια λίστα αναμονής, μια λίστα που δεν έχει σειρά προτεραιότητας γιατί επιγράφεται «πεπρωμένο».

Όσοι απομείναμε, ζούμε τώρα τα απομεινάρια της ζωής μας και της εποχής μας.
Της δίκης μας γενιάς η εποχή, άρχισε με έναν παγκόσμιο πόλεμο και τελειώνει με έναν παγκόσμια λοιμό.
Είμαστε μια παγκόσμια γενιά που έζησε μεταξύ αυτών των δυο συμφορών.
Ωστόσο, ζήσαμε, αξιωθήκαμε και καλά χρόνια, τα πιο πολλά.
 Τώρα τα φάγαμε τα ψωμιά μας.  ….  ….

Έχω πει στα παιδιά μου ότι αν νοσήσω να με αφήσουν στο σπίτι μου με την ακίνδυνη φροντίδα τους
και ει δυνατόν, με κατ´ οίκον αναγκαία νοσηλεία εφόσον είναι εφικτή.
Δεν θέλω να γίνω αίτιος να χάσει τη ζωή του κάποιος νεότερος άνθρωπος.
Γιατί εγώ έζησα ήδη πολύ και τώρα πλέον είμαι «πλήρης ημερών».

Αυτή είναι η επιθυμία μου.
Δεν είναι γενναιότητα. Θεωρώ ότι απλά είναι μια χωρίς προσωπικό κόστος απόφαση ενός υπέργηρου ανθρώπου σε αυτές τις τραγικές ημέρες για όλη την κοινωνία.
Αυτά, και τέλος με αυτά τα θλιβερά. Ξαναγυρίζω στην ζωή.

Έκανα τον απογευματινό μου περίπατο βαδίζοντας στη βεράντα.
Ο δρόμος ερημία. Σε ένα κλωνί του πλάτανου, που κάθε χρόνο το εκτείνει πιο πολύ προς τα εδώ σαν να επιδιώκει χειραψία μαζί μου, στάθηκαν δυο σπουργίτια που ερωτοτροπούν.

Αρχίζει να σουρουπώνει.
Η αναπόφευκτη νύχτα έρχεται σιγά-σιγά και τρυπώνει στο σπίτι που σκοτεινιάζει.
Γίνονται τα βραδινά τηλεφωνήματα με τα παιδιά και με δυο φίλους και ύστερα η σιωπή.
Δεν άναψα το φως. Από εδώ που κάθομαι θέλω να δω το κομμάτι του βραδινού ουρανού, αυτό που δικαιούμαι να βλέπω. Αν είμαι τυχερός μπορεί να φανεί και η Σελήνη για λίγο.
Η Σελήνη, που με τις «αγαπημένες σιωπές» της παρηγορεί και γαληνεύει.

 

Thessalia

fb–Κυριάκος
2φΑ

                                               

"Bald Guy John "

 

by John boy R. (10)

2fA

"Η Γενοκτονία του Πόντου "

 

- Τον Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Πόντο, την περίοδο 1916-1923.
Οι Έλληνες στον Πόντο ανέρχονταν σε 700.000 την παραμονή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μέχρι το τέλος του 1923 είχαν εξοντωθεί 353.000 άτομα.

Ο Σάββας Κανταρτζής εξέδωσε τις φοβερές του εμπειρίες σε βιβλίο, το 1975 στην Κατερίνη.
Μια από τις συγκλονιστικές αφηγήσεις του αναφέρεται στην καταστροφή του χωριού Μπεγιαλάν, της περιφέρειας Κοτυώρων από τους τσέτες του Τοπάλ Οσμάν.

«Τα χαράματα, στις 16 Φεβρουαρίου 1922, ημέρα Τετάρτη, μια εφιαλτική είδηση, ότι οι τσέτες του Τοπάλ Οσμάν έρχονται στο χωριό, έκανε τους κατοίκους να τρομάξουν και ν’ αναστατωθούν.
Οι άντρες, όσοι βρίσκονταν τη νύχτα στο χωριό, βιάστηκαν να φύγουν στο δάσος…
Άλλοι άντρες που είχαν κρυψώνες σε σπίτια σε σπίτια και σε στάβλους, τρύπωσαν σ’ αυτές και καμουφλαρίστηκαν έτσι που να μην τους υποπτευθεί κανείς.
Τα γυναικόπαιδα και οι γέροι κλείστηκαν στα σπίτια και περίμεναν με καρδιοχτύπι να δουν τι θα γίνει…

Δεν πέρασαν παρά λίγα λεπτά κι’ οι τσέτες , περισσότεροι από 150 έμπαιναν στο χωριό κραυγάζοντας και πυροβολώντας.
Τους ακολουθούσαν τούρκοι χωρικοί από τα γειτονικά χωριά.
Αυτούς τους είχαν μυήσει στο εγκληματικό σχέδιο τους και τους κάλεσαν για πλιάτσικο.
Μόλις μπήκαν οι συμμορίτες στο χωριό, η ατμόσφαιρα ηλεκτρίστηκε και ο ορίζοντας πήρε τη μορφή θύελλας που ξέσπασε άγρια.
Με κραυγές και βρισιές, βροντώντας με τους υποκόπανους τις πόρτες και τα παράθυρα, καλούσαν όλους να βγουν έξω από τα σπίτια και να μαζευτούν στην πλατεία- αλλιώς απειλούσαν, να δώσουν φωτιά στα σπίτια και να τους κάψουν.

Σε λίγο, όλα τα γυναικόπαιδα και οι γέροι, βρίσκονταν τρέμοντας και κλαίγοντας στους δρόμους.
Οι συμμορίτες με κραυγές και απειλές υποπτεύθηκαν, από την πρώτη στιγμή, το μεγάλο κακό που περίμενε όλους και δοκίμασαν να φύγουν έξω από το χωριό. Οι τσέτες, πρόβλεψαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο και είχαν πιάσει από πριν τα μπογάζια, απ’ όπου μπορούσε να φύγει κανείς.
Έτσι, μόλις έφτασαν, τρέχοντας, οι κοπέλες στα μπογάζια, δέχτηκαν, από τσέτες που παραμόνευαν, πυροβολισμούς στο ψαχνό. Μερικές έμειναν στον τόπο σκοτωμένες, ενώ οι άλλες τραυματίστηκαν και γύρισαν πίσω.

Οι φόνοι αυτοί αποκάλυψαν για καλά τους εγκληματικούς σκοπούς των συμμοριτών κι’ έγιναν το σύνθημα να ξεσπάσει, το τρομοκρατημένο πλήθος των γυναικόπαιδων, που είχε ριχτεί στους δρόμους σε ένα βουβό κι’ ασυγκράτητο κλάμα και σε σπαραξικάρδιες κραυγές απελπισίας.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να μαλάξει την σκληρότητα του τεράτων, που είχε διαλέξει ο Τοπάλ Οσμάν για την «πατριωτική» του εκστρατεία.
Σκληροί σαν ύαινες, που διψούν για αίμα, και διεστραμμένοι σαδιστές, που γλεντούν με τον πόνο και τα βασανιστήρια των θυμάτων τους, χύμηξαν μανιασμένοι στα γυναικόπαιδα και τους γέρους, κραυγάζοντας, βρίζοντας, χτυπώντας, κλωτσώντας και σπρώχνοντάς τους να μαζευτούν στην πλατεία.

Οι μητέρες αναμαλλιασμένες, κατάχλωμες από το τσουχτερό κρύο και τον φόβο, με τα βρέφη στην αγκαλιά και τα νήπια μπερδεμένα στα πόδια τους.
Οι κοπέλες, άλλες με τους γέρους γονείς κι’ άλλες με γριές ή άρρωστους αγκαλιασμένες, περιμαζεύτηκαν με τον κτηνώδη αυτόν τρόπο, στην πλατεία σαν πρόβατα για τη σφαγή, μέσα σε ένα πανδαιμόνιο από σπαραχτικές κραυγές και θρήνους και κοπετούς.
Η πρώτη φάση της απερίγραπτης τραγωδίας του Μπεγιαλάν έκλεισε, έτσι, θριαμβευτικά για τους θλιβερούς ήρωες του νεοτουρκικού εγκλήματος γενοκτονίας.

Όταν πια όλα τα γυναικόπαιδα κ’ οι γέροι μαζεύτηκαν στην πλατεία, οι τσέτες έβαλαν μπρος την δεύτερη φάση της σατανικής τους επιχείρησης.
Διατάξανε να περάσουν όλοι στα δίπατα σπίτια, που βρίσκονταν στην πλατεία και τα είχαν διαλέξει για να ολοκληρώσουν τον εγκληματικό τους σκοπό.
Η απροθυμία, που έδειξε το τραγικό αυτό κοπάδι των μελλοθανάτων να υπακούσει στην διαταγή, γιατί ήταν πια ολοφάνερο ότι όλους τους περίμενε ο θάνατος, εξαγρίωσε τους συμμορίτες που βιάζονταν να τελειώσουν γρήγορα την μακάβρια επιχείρηση.

Σαν λυσσασμένα θεριά, ρίχτηκαν στις γυναίκες, τα μωρά και τους γέρους, και με γροθιές, με κοντακιές και κλωτσιές έχωσαν και στρίμωξαν στα δύο σπίτια τα αθώα και άκακα αυτά πλάσματα, που ο αριθμός τους πλησίαζε τις τρεις εκατοντάδες.
Κι’ όταν έτσι, ήταν σίγουροι πως δεν έμεινε έξω κανένας, σφάλισαν τις πόρτες, ενώ ο άγριος αλαλαγμός από τα παράθυρα, οι σπαραξικάρδιες κραυγές, το απελπισμένο κλάμα κι’ οι βοερές ικεσίες για έλεος και βοήθεια, σχημάτιζαν μια άγριας τραγικότητας μουσική συναυλία, που ξέσκιζε τον ουρανό κι’ αντιβούιζε στα γύρω βουνά και δάση…

Τώρα δεν έμενε παρά η τρίτη και τελική φάση της πατριωτικής… επιχείρησης των θλιβερών ηρώων-συμμοριτών του Τοπάλ Οσμάν.
Δεν χρειάστηκαν παρά μια αγκαλιά ξερά χόρτα και μερικά σπασμένα πέταυρα (χαρτώματα) ν’ ανάψει η φωτιά. Και σε λίγο τα δύο σπίτια, έγιναν πυροτέχνημα και ζώστηκαν, από μέσα κι’ απ’ έξω, από πύρινες γλώσσες και μαυροκόκκινο καπνό. Το τί ακολούθησε την ώρα εκείνη δεν περιγράφεται.

Οι μητέρες ξετρελαμένες, έσφιγγαν, αλαλάζοντας και τσιρίζοντας με όλη τη δύναμη της ψυχής τους, στην αγκαλιά τα μωρά τους, που έκλαιγαν και κραύγαζαν «μάνα, μανίτσα!».
Οι κοπέλες και οι άλλες γυναίκες με τους γέρους γονείς, τα παιδιά και τους αρρώστους, κραύγαζαν και αρπάζονταν μεταξύ τους σαν να ήθελαν να πάρουν και να δώσουν κουράγιο και βοήθεια, καθώς έπαιρναν φωτιά τα μαλλιά και τα ρούχα τους κι’ άρχισαν να γλύφουν το κορμί οι φλόγες.
Κραυγές, που ξέσκιζαν το λαρύγγι και τ’ αυτιά, φωνές μανιακές και κλάματα βροντερά, άγρια ουρλιαχτά ανθρώπων, που έχασαν από τρόμο και πόνο τα μυαλά τους, χτυπήματα στα στήθη, στον πυρακτωμένο αέρα και στους τοίχους – χαλασμός κόσμου, ένα ζωντανό κομμάτι από την κόλαση στη γη! Αυτή την εφιαλτική εικόνα παρίσταναν, τα πρώτα λεπτά, τα δύο σπίτια που τα είχαν αγκαλιάσει οι φλόγες.

Μερικές γυναίκες και κοπέλες στον πόνο, την φρίκη και την απελπισία τους, δοκίμασαν να ριχτούν από τα παράθυρα, προτιμώντας να σκοτωθούν πέφτοντας κάτω ή με σφαίρες από όπλο, παρά να υποστούν τον φριχτό θάνατο στην φωτιά.
Οι τσέτες που απολάμβαναν με κέφι και χαχανητά το μακάβριο θέαμα, έκαναν το χατίρι τους – πυροβόλησαν και τις σκότωσαν.

Δεν κράτησε πολλά λεπτά, αυτή η σπαραξικάρδια οχλοβοή, από τους αλαλαγμούς, τις άγριες κραυγές, τα τσουχτερά ξεφωνητά και το ξέφρενο κλάμα.
Στην αρχή ο τόνος της οχλοβοής ανέβηκε ψηλά, ως που μπορούν να φτάνουν κραυγές, ξεφωνητά και ξελαρυγγιάσματα από τρεις περίπου εκατοντάδες ανθρώπινα στόματα. Γρήγορα όμως ο τόνος άρχισε να πέφτει, ως που μονομιάς κόπηκαν κι’ έσβησαν οι φωνές και το κλάμα.

Κι’ ακούγονταν μόνο τα ξύλα, που έτριζαν από τη φωτιά και οι καμένοι τοίχοι και τα δοκάρια, που έπεφταν με πάταγο πάνω στα κορμιά, που κείτονταν τώρα σωροί κάρβουνα και στάχτη κάτω στο δάπεδο, στα δύο στοιχειωμένα σπίτια του Μπεγιαλάν».

 

Epikaira – 2φΑ

                                                                           

"Μόνο μία !! "

 

Στέλιος Σπεράντζας  -  Η ΜΑΝΟΥΛΑ

Ποιος την κούνια μας κουνάει, όταν είμαστε μικράκια ;
Ποιος χαμογελά στο πλάι και γλυκά μας λέει λογάκια
και τον ύπνο προκαλεί ;
Η μαμά μας η καλή.

Τα μαλλιά μας ποιος κτενίζει : Ποιος μας καμαρώνει, αλήθεια ;
Ποιος παιγνίδια μας χαρίζει; Ποιος μας λέει παραμύθια
στη φωτίτσα μας σιμά ;
Η γλυκιά μας η μαμά.

Κι όταν κάποτε ένα στόμα κάτι με θυμό μας λέει,
κι όταν παρακούμε ακόμα, ποιος πονεί και σιγοκλαίει
κι έχει πίκρα στην καρδιά ;
Πάντα η μάνα μας, παιδιά.

 

2φΑ

                                                                  

".. ὕδωρ ζῶν "

 

-  Αγία φωτεινή, η Σαμαρείτις

[Julia Hayes]

 

Ikonographics

fb – 2fA

                                                                                        

"Μαύρη Τρύπα "

 

The "Black Hole" (UK, 2008)

Dir.: Phil Sampson and Olly Williams (Phil and Olly)


 

 

- Έχει κερδίσει 4 διεθνή βραβεία

ΕΛ – 2φΑ

                                                                                               

"Ψαλμός στη Στέψη Καρόλου"

 

Τελετή Στέψης του Βασιλέα της Αγγλίας Καρόλου Γ΄
Αβαείο του Ουέστμινστερ - Σάββατο 6 Μαΐου 2023

Βυζαντινός Χορός Ψαλτών ψάλλει στα ελληνικά στίχους από τον 71ο Ψαλμό
του Προφητάνακτος Δαυίδ, σε ήχο Δ΄

Ψαλμός 71
Εἰς Σαλωμών

Ο ΘΕΟΣ, τὸ κρίμα σου τῷ βασιλεῖ δὸς καὶ τὴν δικαιοσύνην σου τῷ υἱῷ τοῦ βασιλέως
2 κρίνειν τὸν λαόν σου ἐν δικαιοσύνῃ καὶ τοὺς πτωχούς σου ἐν κρίσει.
3 ἀναλαβέτω τὰ ὄρη εἰρήνην τῷ λαῷ σου καὶ οἱ βουνοὶ δικαιοσύνην.
4 κρινεῖ τοὺς πτωχοὺς τοῦ λαοῦ καὶ σώσει τοὺς υἱοὺς τῶν πενήτων καὶ ταπεινώσει συκοφάντην
5 καὶ συμπαραμενεῖ τῷ ἡλίῳ καὶ πρὸ τῆς σελήνης γενεὰς γενεῶν.
6 καταβήσεται ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον καὶ ὡσεὶ σταγὼν ἡ στάζουσα ἐπὶ τὴν γῆν.
7 ἀνατελεῖ ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ δικαιοσύνη καὶ πλῆθος εἰρήνης, ἕως οὗ ἀνταναιρεθῇ ἡ σελήνη.
8 καὶ κατακυριεύσει ἀπὸ θαλάσσης ἕως θαλάσσης καὶ ἀπὸ ποταμῶν ἕως περάτων τῆς οἰκουμένης.
9 ἐνώπιον αὐτοῦ προπεσοῦνται Αἰθίοπες, καὶ οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ χοῦν λείξουσι.
10 βασιλεῖς Θαρσὶς καὶ νῆσοι δῶρα προσοίσουσι, βασιλεῖς ᾿Αράβων καὶ Σαβᾶ δῶρα προσάξουσι.
11 καὶ προσκυνήσουσιν αὐτῷ πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, πάντα τὰ ἔθνη δουλεύσουσιν αὐτῷ.
12 ὅτι ἐρρύσατο πτωχὸν ἐκ δυνάστου καὶ πένητα, ᾧ οὐχ ὑπῆρχε βοηθός.
13 φείσεται πτωχοῦ καὶ πένητος καὶ ψυχὰς πενήτων σώσει.
14 ἐκ τόκου καὶ ἐξ ἀδικίας λυτρώσεται τὰς ψυχὰς αὐτῶν, καὶ ἔντιμον τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον αὐτῶν.
15 καὶ ζήσεται, καὶ δοθήσεται αὐτῷ ἐκ τοῦ χρυσίου τῆς ᾿Αραβίας, καὶ προσεύξονται περὶ αὐτοῦ διαπαντός, ὅλην τὴν ἡμέραν εὐλογήσουσιν αὐτόν.
16 ἔσται στήριγμα ἐν τῇ γῇ ἐπ᾿ ἄκρων τῶν ὀρέων· ὑπεραρθήσεται ὑπὲρ τὸν Λίβανον ὁ καρπὸς αὐτοῦ, καὶ ἐξανθήσουσιν ἐκ πόλεως ὡσεὶ χόρτος τῆς γῆς.
17 ἔσται τὸ ὄνομα αὐτοῦ εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας, πρὸ τοῦ ἡλίου διαμένει τὸ ὄνομα αὐτοῦ· καὶ ἐνευλογηθήσονται ἐν αὐτῷ πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς, πάντα τὰ ἔθνη μακαριοῦσιν αὐτόν.
18 εὐλογητὸς Κύριος, ὁ Θεὸς τοῦ ᾿Ισραήλ, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος,
19 καὶ εὐλογητὸν τὸ ὄνομα τῆς δόξης αὐτοῦ εἰς τὸν αἰῶνα καὶ εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, καὶ πληρωθήσεται τῆς δόξης αὐτοῦ πᾶσα ἡ γῆ. γένοιτο, γένοιτο.
᾿Εξέλιπον οἱ ὕμνοι Δαυΐδ τοῦ υἱοῦ ᾿Ιεσσαί.

 

- Η Βυζαντινή ψαλμωδία συνόδευσε την επίδοση του ξίφους εξουσίας
κατά το τυπικό της Στέψης, από την Penelope Mary (Penny) Mordaunt,
εν ενεργεία έφεδρο Πλοίαρχο του Βασιλικού Ναυτικού του Ηνωμένου Βασιλείου,
που υπηρετεί ως Ηγέτης της Βουλής των Κοινοτήτων του Ηνωμένου Βασιλείου 
και Πρόεδρος του Μυστικού Συμβουλίου (Privy Council) του Βασιλέα.

- Έψαλλαν ο Χοράρχης Δρ. Αλέξανδρος Λίγκας, οι Μονοφωνάρηδες
Στυλιανός Κοντακιώτης, Πρωτοψάλτης του Πανίερου Ναού Ευαγγελιστρίας Τήνου
και Θεμιστοκλής Προδρομάκης, Πρωτοψάλτης του Ιερού Καθεδρικού Ναού
Αποστόλου Ανδρέου Εδιμβούργου, και οι Γεώργιος Ζαχαριάς, Βασίλειος Μαρουλάς,
Γεώργιος Σάββας και Δημήτριος Σκρέκας, μέλη του "Συνόλου Βυζαντινών Ψαλμών".

 

ΜελίσματαΨαλτικής

2φΑ