Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023

Το σαλιγκάρι

 


- Observer


Κοιτούσα αυτό το σαλιγκάρι να περπατά στο  πεζοδρόμιο, έξω από το σπίτι μου, και στάθηκα να παρακολουθήσω την πορεία του. Έσκυψα κάτω στο έδαφος, έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και άρχισα να βιντεοσκοπώ τον ήρεμο βηματισμό του.

Πρέπει να έμεινα στο έδαφος περίπου 15 λεπτά.
Με προσπέρασε ένα ζευγάρι, μια παρέα φίλων, κάποιοι γείτονες και στάθηκε δίπλα μου μόνο ένα κοριτσάκι με τη μαμά της.

«Τα αγαπάω τα σαλιγκάρια» μου είπε, με αυτή την υπέροχη αθωότητα και κάθισε κι εκείνη, να παρακολουθήσει μαζί μου αυτή την «ατέλειωτη» διαδρομή.

Μετά, αποφασίσαμε να πάρουμε το σαλιγκάρι και να το βάλουμε στο διπλανό παρτέρι, για να μην το πατήσει κάποιος και χαθεί έτσι άδοξα ο καινούριος μας φίλος.
Έτσι και κάναμε. Αποχαιρετιστήκαμε με τη μαμά της και φύγαμε ο καθένας για τον δικό του προορισμό.

Έστριψα στη γωνία και παρατήρησα ότι το βήμα μου είχε γίνει πιο αργό.
Στα 15 λεπτά που παρατηρούσα το σαλιγκάρι είχαν «πέσει» μαζί και οι δικοί μου ρυθμοί, είχε ηρεμήσει η ανάγκη μου για ταχύτητα, είχε μειωθεί η βιασύνη να φτάσω στον προορισμό μου.

Ετούτο το μικρό και φιλήσυχο σαλιγκάρι μου είχε δείξει, με τον τρόπο του, ότι είναι όμορφο να απολαμβάνεις τη διαδρομή και τη ζωή σου.
Να χαίρεσαι τον «περίπατο» στο πεζοδρόμιο, να χαίρεσαι τους ανθρώπους που επίσης περπατούν δίπλα σου, να απολαμβάνεις τον ωραίο καιρό και να μην αφήνεις το άγχος να σε κυριεύει.
Όσο πιο γρήγορα κι αν φτάσεις, το άγχος και πάλι εκεί θα είναι να σε περιμένει κι εσύ θα το συναντήσεις πιο νωρίς…

Όπως στα μάτια ενός σαλιγκαριού ετούτο πεζοδρόμιο μοιάζει τεράστιο, έτσι και στα δικά μας μάτια μοιάζει ο κόσμος. Μόνο όταν για λίγο κάνουμε μια παύση, όταν η αρρώστια μας χτυπήσει την πόρτα ή ρίξουμε λίγο τους ρυθμούς, καταλαβαίνουμε ότι όσο γρήγορα κι αν τρέξουμε  τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ο κόσμος θα συνεχίσει να είναι εκεί, και να μένει όπως είναι, οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να μας προσπερνούν, το ίδιο βιαστικοί, κι εμείς θα συνεχίσουμε να αγχωνόμαστε ώστε να φτάσουμε σε έναν προορισμό που, και πέντε λεπτά μετά, θα είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο.
Το θέμα όμως πάντα θα είναι, σε πιο σημείο της ζωής μας θα θέλαμε να είμαστε εμείς…

Καινούρια μέρα μπροστά, καινούρια «διαδρομή», ας χαμηλώσουμε ταχύτητα, γιατί η ζωή μου έμαθε  ένα σαλιγκάρι, μοιάζει πιο όμορφη όταν την απολαμβάνεις αργά, ουσιαστικά, και με τις  κεραίες σου στραμμένες στο καλό, στο απλό και στο ωραίο.

 

vb – 2fA

                                                                                                                                   

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2023

Το Πρόσωπο του Έλληνα

              


- ΗΛΙΑΣ Γ. ΑΡΑΜΠΑΤΖΙΔΑΚΗΣ -

Ο 76χρονος αδάμαστος Πλοίαρχος Ε. Ν, ο ακατάβλητος αγωνιστής και φίλος,
συμμετείχε και φέτος στον ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΜΑΡΑΘΩΝΙΟ της ΑΘΗΝΑΣ,
στη διαδρομή των 5.000 μ. στην κατηγορία των 75+,
με το βλέμμα στραμμένο πάντοτε μπροστά!

Έφερε μάλιστα χρόνο, κατά 1 λεπτό, καλύτερο από πέρυσι!!


Φυσικά τερμάτισε και πάλι ΠΡΩΤΟΣ, όπως το συνηθίζει, για 13η συνεχόμενη φορά!




- Μπορεί η συμμετοχή και μόνο να είναι σύμφωνη διεθνώς με το Ολυμπιακό Πνεύμα,
αλλά ο Πρωταθλητισμός αναδεικνύει το Πρόσωπο του Έλληνα στους αγώνες!

 




2φΑ


                              



Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2023

Οι Δίκαιοι



Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Κάποιος που καλλιεργεί τον κήπο του, όπως θα το ’θελε ο Βολταίρος.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη, γιατί στον κόσμο υπάρχει μουσική.
Αυτός που ανακαλύπτει με χαρά μια ετυμολογία.
Δύο πελάτες που σε κάποιο καφενείο παίζουν το σιωπηλό τους σκάκι.
Ο πηλοπλάστης που προκαθορίζει ένα σχήμα ή ένα χρώμα.
Ο στοιχειοθέτης που στήνει όμορφα τούτο το κείμενο και που ίσως δεν τ’ αρέσει.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας, που διαβάζουν μαζί τις τελευταίες στροφές ενός ποιήματος.
Κάποιος, χαϊδεύοντας ένα ζωάκι που κοιμάται.
Κείνος που συγχωρεί ή θέλει να συγχωρέσει το κακό που του ’γινε.
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη, γιατί σ’ αυτό τον κόσμο έζησε ο Στήβενσον.
Κάποιος που προτιμά να ’χουν δίκιο οι άλλοι.

Οι άνθρωποι αυτοί που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο.

 

2fA

                                                                                            


Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2023

Συγχαρητήρια!

 

Συγχαρητήρια στη μαθήτριά μας, Σάντρα Αμπασχαρούν

- Το Σάββατο, 28 Οκτωβρίου 2023, η σημαιοφόρος του σχολείου μας, μαθήτρια της Γ΄ Τάξης, Σάντρα Αμπασχαρούν, εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας κατά τη Δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Αλεξάνδρου Π.Φαλήρου, στο πλαίσιο του εορτασμού της Εθνικής Επετείου της 28ης Οκτωβρίου 1940.

Ο Διευθυντής και ο Σύλλογος διδασκόντων του 1ου ΓΕΛ Παλαιού Φαλήρου εκφράζουν θερμά συγχαρητήρια στη Σάντρα για τον λόγο της που προκάλεσε ρίγη συγκίνησης και γέμισε όλους με εθνική υπερηφάνεια τιμώντας το σχολείο μας!

Παραθέτουμε τον λόγο της μαθήτριας του σχολείου μας και της ευχόμαστε καλή πρόοδο. -


«Στέκομαι με δέος ενώπιόν σας, κρατώντας στα χέρια μου την Ελληνική Σημαία.
Είναι μεγάλη μου τιμή και αισθάνομαι βαθιά ευγνωμοσύνη απέναντι σε όλους τους ανθρώπους κοντά μου, στον Θεό και απέναντι σε όλους όσους θυσίασαν τη ζωή τους για να μπορώ εγώ κι εσείς σήμερα να ζούμε σε μια χώρα ελεύθερη!
Είπαν πώς. "ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη." Πράγματι. Δεν είναι μόνο η φυσική ομορφιά, τα γραφικά νησιά, τα βουνά, τα ηλιοβασιλέματά της. Δεν είναι μόνο τα μνημεία και η ιστορία της. Ούτε μόνο η υπέροχη γλώσσα της, ο αρχαίος πολιτισμός και η τέχνη της. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που γέννησε ανθρώπους με θερμή καρδιά, ανθρώπους φιλόξενους και πάνω απ' όλα ανθρώπους με ΠΙΣΤΗ και ΙΔΑΝΙΚΑ!

Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, εξυμνώντας το θάρρος και την ανδρεία των Ελλήνων δήλωσε "Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες".
Έπειτα, ο ίδιος ο Χίτλερ σε λόγο που εκφώνησε το 1941 είπε: "Χάριν της ιστορικής αλήθειας οφείλω να διαπιστώσω ότι μόνον οι Έλληνες, από όλους τους αντιπάλους οι οποίοι με αντιμετώπισαν, πολέμησαν με παράτολμο θάρρος και ύψιστη περιφρόνηση προς τον θάνατο…".

Ακόμα, ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας, όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, αναφερόμενος στους Έλληνες, μετέδιδε το εξής μήνυμα: "Πολεμήσατε άοπλοι και νικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων. Σας οφείλουμε ευγνωμοσύνη, γιατί κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε. Σαν Ρώσοι και σαν άνθρωποι σας ευχαριστούμε".

Η Ελλάδα το 1940 ήταν μια χώρα μικρή και αδύναμη μπροστά στις ισχυρές δυνάμεις, μια χώρα περιτριγυρισμένη από εχθρούς και παρόλα αυτά 80 περίπου χρόνια από σήμερα ο Ιωάννης Μεταξάς απαντά απλά στον Εμμανουέλε Γκράτσι με μια λέξη ιστορική. "Όχι" του απάντησε απέναντι στην ιδέα της παράδοσης της Ελλάδας και η απάντηση αυτή αποδείχθηκε αντιπροσωπευτική για όλους τους Έλληνες, αφού την επόμενη κιόλας μέρα, Ελληνίδες μητέρες και παιδιά με χαρά αποχαιρετούσαν τα μέλη των οικογενειών τους που "με το χαμόγελο στα χείλη" όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Σοφία Βέμπο, κατευθύνονταν προς το μέτωπο.
Σαν να μην ηχούσαν σειρήνες πολέμου. Σαν να ξημέρωσε μια μέρα πανηγυρική!

Αυτό που οδήγησε τους Έλληνες στο μεγάλο θαύμα της νίκης ήταν η ΠΙΣΤΗ και ΑΓΑΠΗ στην πατρίδα. Χρειάστηκαν πολλές θυσίες και αυταπάρνηση για να μπορεί να κυματίζει η γαλανόλευκη σημαία σε κάθε σπίτι σήμερα. Άραγε κυματίζει στις καρδιές όλων μας;
Η ελληνική σημαία φέρει επάνω και αριστερά έναν λευκό Σταυρό.
Έναν Σταυρό που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι  της ελληνικής ταυτότητας. 

Σταυρός που σημαίνει θυσία και αγάπη! Θυσία του «εγώ» για το «εσύ», θυσία του κόπου μου και του χρόνου μου «σήμερα», για το αύριο « όσων θα γεννηθούν». Σταυρός που σημαίνει αγάπη. Αγάπη που ξεπερνά το «προσωπικό δικαίωμα» ακόμα και στη ζωή για χάριν της ελευθερίας. Σταυρός που σημαίνει πίστη στο Θεό!
Γιατί πώς μπορούμε να αμφισβητήσουμε αυτό που οι ίδιοι οι αγωνιστές ομολογούν. Ότι τα θαύματα ήταν καθημερινά  κατά τη διάρκεια της μάχης. Γι’ αυτό και σήμερα 28η Οκτωβρίου τιμούμε και την Παναγία μας, την Αγία Σκέπη που με τη προστασία και τη βοήθειά της συνέβαλε καθοριστικά στο έπος του ’40.

Γεννήθηκα στην Ελλάδα αλλά δεν είναι η πατρίδα μου. Δεν μεγάλωσα με Έλληνες παππούδες και γιαγιάδες για να κληρονομήσω μια έμφυτη αγάπη για καθετί ελληνικό μέσα από ιστορίες, βιώματα και αναμνήσεις. Όταν ήμουν μικρή η "Ελλάδα" ήταν για μένα κάτι άγνωστο και ξένο. Σήμερα όμως στέκομαι εδώ με μεγάλη υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη. Αγαπώ την Ελλάδα από επιλογή. 

Αγαπώ την Ελλάδα γιατί έχει άμεση σχέση με την ίδια μου την προσωπικότητα.
Θαυμάζω τον τρόπο που ο Έλληνας κάθε εποχής δεν διστάζει να υπερασπιστεί την γη στην οποία μεγάλωσε, τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, την ταυτότητά του, τους ανθρώπους του χωρίς φόβο, χωρίς να ζυγίζει και να υπολογίζει τις απώλειες. Αγαπώ τον Έλληνα που δεν προκαλεί αλλά υπερασπίζεται μέχρι θανάτου αν του πειράξουν ό, τι αγαπά.
Παραδειγματίζομαι από τη γυναίκα της Πίνδου που ξεπροβόδισε με δάκρυα και χαμόγελο τον άντρα της και τα αγόρια της για το μέτωπο και σήκωσε βάρη ασήκωτα με τις κόρες της ανεβαίνοντας τα κακοτράχαλα βουνά.

Η Ελλάδα μεγάλωσε Έλληνες και …Φιλέλληνες, χαρίζοντας αξίες και εμπνέοντας ιδανικά που συγκινούν. Ας την αγαπήσουμε όπως της αξίζει, όπως μας διδάσκει η θυσία των αγωνιστών του 1940, που αποτελούν πρότυπο για κάθε νέο άνθρωπο ανεξαρτήτως καταγωγής.
Ας μάθουμε την ιστορία της, ας διδαχθούμε από το παρελθόν και ας ελεγχθούμε από το παρόν, με την ελπίδα να φτιάξουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Ας κάνουμε το καθήκον μας με συνέπεια, με ζήλο και αγωνιστικότητα και ας πούμε ένα ηρωικό ΟΧΙ στον εύκολο δρόμο της άνεσης και του συμφέροντος.

Ο μεγάλος ποιητής Κ. Παλαμάς γράφει..

"Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι.
Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ’ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί."

Πράγματι χρωστάμε. Χρωστάμε να παραδώσουμε την Ελλάδα που παραλάβαμε, ελεύθερη και ΚΑΛΥΤΕΡΗ!

Σας ευχαριστώ!»

 

1lyk-p-falir

El Libero – 2fA

                                              

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2023

Αδιατάρακτος ΝΟΕΜΒΡΗΣ

 


ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΝ ΠΛΩ







Ο ίδιος αδιατάρακτος Νοέμβρης
με σημαίες παντού χθεσινής βροχής
παραδομένα στη γύμνια τα δέντρα –
δυο τρία φύλλα μόνον εστασίαζαν υπάρχοντας.

Το στρογγυλό λιβάδι σαν περιβραχιόνιο
στην ελεύθερη εξάπλωση της φύσης
και πάλι έσκυβα να πιω μέσα από την ίδια ακινησία
που έπιναν σκυμμένα εκείνα τα μουλάρια.
Αστραφτερή η διάταξη του ήλιου
πάνω στο τρίχωμά τους
δεμένη χαλαρά σε ζουζουνιού κορμό
για να μη φύγει.

[από το «Ατροφικό ένστικτο», Κική Δημουλά]












2φΑ