Το σαλιγκάρι

 

- Observer

Κοιτούσα αυτό το σαλιγκάρι να περπατά στο  πεζοδρόμιο, έξω από το σπίτι μου, και στάθηκα να παρακολουθήσω την πορεία του. Έσκυψα κάτω στο έδαφος, έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και άρχισα να βιντεοσκοπώ τον ήρεμο βηματισμό του.

Πρέπει να έμεινα στο έδαφος περίπου 15 λεπτά.
Με προσπέρασε ένα ζευγάρι, μια παρέα φίλων, κάποιοι γείτονες και στάθηκε δίπλα μου μόνο ένα κοριτσάκι με τη μαμά της.

«Τα αγαπάω τα σαλιγκάρια» μου είπε, με αυτή την υπέροχη αθωότητα και κάθισε κι εκείνη, να παρακολουθήσει μαζί μου αυτή την «ατέλειωτη» διαδρομή.

Μετά, αποφασίσαμε να πάρουμε το σαλιγκάρι και να το βάλουμε στο διπλανό παρτέρι, για να μην το πατήσει κάποιος και χαθεί έτσι άδοξα ο καινούριος μας φίλος.
Έτσι και κάναμε. Αποχαιρετιστήκαμε με τη μαμά της και φύγαμε ο καθένας για τον δικό του προορισμό.

Έστριψα στη γωνία και παρατήρησα ότι το βήμα μου είχε γίνει πιο αργό.
Στα 15 λεπτά που παρατηρούσα το σαλιγκάρι είχαν «πέσει» μαζί και οι δικοί μου ρυθμοί, είχε ηρεμήσει η ανάγκη μου για ταχύτητα, είχε μειωθεί η βιασύνη να φτάσω στον προορισμό μου.

Ετούτο το μικρό και φιλήσυχο σαλιγκάρι μου είχε δείξει, με τον τρόπο του, ότι είναι όμορφο να απολαμβάνεις τη διαδρομή και τη ζωή σου.
Να χαίρεσαι τον «περίπατο» στο πεζοδρόμιο, να χαίρεσαι τους ανθρώπους που επίσης περπατούν δίπλα σου, να απολαμβάνεις τον ωραίο καιρό και να μην αφήνεις το άγχος να σε κυριεύει.
Όσο πιο γρήγορα κι αν φτάσεις, το άγχος και πάλι εκεί θα είναι να σε περιμένει κι εσύ θα το συναντήσεις πιο νωρίς…

Όπως στα μάτια ενός σαλιγκαριού ετούτο πεζοδρόμιο μοιάζει τεράστιο, έτσι και στα δικά μας μάτια μοιάζει ο κόσμος. Μόνο όταν για λίγο κάνουμε μια παύση, όταν η αρρώστια μας χτυπήσει την πόρτα ή ρίξουμε λίγο τους ρυθμούς, καταλαβαίνουμε ότι όσο γρήγορα κι αν τρέξουμε  τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Ο κόσμος θα συνεχίσει να είναι εκεί, και να μένει όπως είναι, οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να μας προσπερνούν, το ίδιο βιαστικοί, κι εμείς θα συνεχίσουμε να αγχωνόμαστε ώστε να φτάσουμε σε έναν προορισμό που, και πέντε λεπτά μετά, θα είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο.
Το θέμα όμως πάντα θα είναι, σε πιο σημείο της ζωής μας θα θέλαμε να είμαστε εμείς…

Καινούρια μέρα μπροστά, καινούρια «διαδρομή», ας χαμηλώσουμε ταχύτητα, γιατί η ζωή μου έμαθε  ένα σαλιγκάρι, μοιάζει πιο όμορφη όταν την απολαμβάνεις αργά, ουσιαστικά, και με τις  κεραίες σου στραμμένες στο καλό, στο απλό και στο ωραίο.

 

vb – 2fA

                                                                                                                                   

Share