Άνοιξη!

Δώδεκα χρόνια φεγγάρι και σου μιλώ, σε νοιάζομαι, σε πλησιάζω μα δεν σε φτάνω, φωνάζεις και δεν ακούγεσαι, τρέμω μη σε χάσω και σε κρατώ σε μια διάθεση συγκεκριμένη, μυστική κι ελεύθερη.
Δώδεκα φεγγάρια αυγουστιάτικα, για κάθε προτίμηση, κάθε φάση, να αιωρούνται και να καταγράφουν εποχιακές στιγμές.
Δεν αποκαλύπτω ταυτότητες, οι πρόχειρες επιγραφές προσδιορίζουν κενό χρόνο, συμμετέχουν σε κωμωδίες χωρίς γέλιο.

Ο μήνας που πέρασε υπήρξε μοναδικός μέσα στα δώδεκα φεγγαρίσια  χρόνια. Είχε μόνο μία ανάρτηση, καθόλου σκόπιμα, απλά δεν υπήρξε δεύτερη, συμβαίνει κι αυτό σαν παράπλευρη απώλεια σε μια μάχη που πάντα επικρατεί η Άνοιξη.
Αν θα υπάρξει δεύτερη 12ετία φεγγαριού, κανείς δεν το γνωρίζει, οι φυσιογνωμίες διαμορφώνονται από τα γεγονότα και ποτέ δεν τελειώνει ό,τι αφήνει ίχνη στο πέρασμα του.

Κάποιος δίσκος παλιός ακούγεται ξανά από μακριά, οι ήχοι και οι στίχοι γεννούν διαθέσεις ή γεννιούνται απ’ αυτές…
- Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει
σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά….
κι επανέρχεται το πρώτο άκουσμα στην αυθεντική του διάθεση, αναλλοίωτο από γεγονότα κι ενδιάμεσες μαθήσεις.
- Χάθηκες μέσα στ’ απόβραδο
μέσα στη μπόρα, τον καπνό και τη νυχτιά
κι έγινε το Σαββατόβραδο
ένα λουλούδι πεταμένο στη φωτιά….

Σωπαίνεις, σωπαίνω. Πόσο είναι όμορφες οι λέξεις και πόσο φτωχές… 
Πόσο συνηθισμένες κι άγνωστες…
Ταυτίζομαι κι αναζητώ ένα σύννεφο για να κρυφτώ.

2φΑ

                                                                           

Share