Χρήστος Γιανναράς
[από το "Το Αλφαβητάρι της πίστης"]
“Πίστη στην αἰωνιότητα
εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη ὅτι αὐτὴ ἡ ἀγάπη δὲν θὰ σταματήσει,
ἀλλὰ θὰ συνιστᾶ πάντοτε τὴ ζωή μου, εἴτε λειτουργοῦν
εἴτε δὲν λειτουργοῦν οἱ ψυχοσωματικές μου ἱκανότητες.
Η πίστη στὴν αἰώνια
ζωὴ δὲν εἶναι μιὰ ἰδεολογική βεβαιότητα, δὲν κατοχυρώνεται
μὲ ἐπιχειρήματα.
Εἶναι μιὰ κίνηση ἐμπιστοσύνης, ἐναπόθεσης τῶν ἐλπίδων καὶ τῆς δίψας μας γιὰ ζωὴ
στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Αὐτὸς ποὺ μᾶς
χαρίζει ἐδῶ καὶ τώρα τόσον πλοῦτο ζωῆς, παρὰ τὶς δικές μας ψυχοσωματικὲς ἀντιστάσεις
στην πραγματοποίηση τῆς ζωῆς
(τῆς ὄντως ζωῆς ποὺ εἶναι ἀγαπητικὴ αὐθυπέρβαση καὶ κοινωνία),
αὐτὸς μᾶς ἔχει ὑποσχεθεί καὶ τὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς, τὴν ἄμεση υἱοθεσία,
τὴν πρόσωπο-με-πρόσωπο σχέση μαζί Του, ὅταν σβύσουν στο χῶμα
καὶ οἱ ἔσχατες ἀντιστάσεις τῆς ἀνταρσίας μας.
Πῶς θὰ ἐνεργεῖται
αὐτὴ ἡ καινούργια σχέση μαζί Του, μέσα ἀπὸ ποιὲς λειτουργίες,
δὲν τὸ ξέρω. Μόνο ἐμπιστεύομαι.
Αὐτὸ ποὺ ξέρω, ἀπὸ
ὅση ἀποκάλυψη ἀλήθειας μᾶς χάρισε, εἶναι ὅτι ἡ σχέση θὰ εἶναι πάντα προσωπική, ὅτι
ἀπέναντί Του θὰ εἶμαι ἐγώ, ὅπως μὲ ξέρει καὶ μὲ ἀγαπάει ὁ Θεός, θὰ εἶμαι μὲ τὸ ὄνομά
μου καὶ μὲ τὴν δυνατότητα τοῦ διαλόγου μαζί Του, ὅπως ὁ Μωυσής καὶ ὁ Ἠλίας στὸ ὄρος
Θαβώρ.
Τόσα ἀρκοῦν, ἴσως
καὶ περισσεύουν.”
pC – 2fA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου