28η Οκτωβρίου!

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ:  28η Οκτωβρίου 1940

Είναι τρεις μέρες που άρχισε να γίνεται γνωστή η διεύθυνση του 2^ου φεγγαριού.
Κάποιοι φίλοι το επισκέπτονται, δεν ξέρω ποιοι είναι, παρακολουθώ να αλλάζει ανώνυμα και αυτόματα ο αριθμός των επισκέψεων. 

Σκέφτομαι πως ένα ημερολόγιο, όπως αυτές οι γραμμές που γράφω τώρα κατ’ ευθείαν στον προθάλαμο της ανάρτησης, ώστε χωρίς επεξεργασία με ένα κλικ να ανεβαίνουν στο blog, θα έδιναν ένα διαφορετικό παλμό ζωής.   

Χωρίς ειδησεογραφία, χωρίς ταξίδια στο χώρο της φαντασίας, σαν ένας μικρός περίπατος σε παλιές αξίες που κάποτε γέμιζαν τις καρδιές.

Αύριο ξημερώνει η 28^η Οκτωβρίου.
Ιδιαίτερη μέρα για όλους τους Έλληνες! Για μένα κάπως περισσότερο.
Το 1940 η Κάλυμνος βρισκόταν στα χέρια των Ιταλών.
Πριν μερικά χρόνια ο πατέρας μου, νεαρός τότε καθηγητής φιλόλογος, παρουσιάστηκε μετά από πρόσκληση στον Ιταλό Διοικητή, γιατί αντιδρούσε μαζί με άλλους στα σχέδια του, για αμιγή ιταλική παιδεία στα σχολεία του νησιού.

–Μη μεγαλοποιείτε το θέμα, του είπε ο Διοικητής.
  Στην αρχή θα φανεί κάποια διαφορά, σύντομα όμως θα συνηθίσετε.

–Αυτό ακριβώς φοβούμαι κύριε Διοικητά, απάντησε ο πατέρας, το να συνηθίσουμε! 

Δεν ξαναδίδαξε στο Γυμνάσιο της Καλύμνου.
Τον έδιωξαν οι Ιταλοί, ήρθε στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγητής στη Χίο.
Μόλις έγινε γνωστή η κήρυξη του πολέμου, πολλοί Δωδεκανήσιοι, που δεν είχαν βέβαια καμιά στρατιωτική υποχρέωση στον Ελληνικό στρατό, παρουσιάστηκαν και απετέλεσαν το Σύνταγμα Δωδεκανησίων Εθελοντών.
Από τους 1529 που κατατάχθηκαν εθελοντικά, οι 433 ήταν Καλύμνιοι. Ανάμεσα τους και ο πατέρας μου, που άφησε πίσω του τη μητέρα μου με δύο παιδιά, την αδελφή μου 6 χρονών κι εμένα 6 μηνών.

Για τις συνθήκες στο Αλβανικό μέτωπο, έφθασαν σε μένα πολύ λίγες πληροφορίες.
Θυμάμαι τον πατέρα μου να διηγείται πως παρά τις απίστευτες ταλαιπωρίες στα αλβανικά βουνά, υπήρξαν όλοι αληθινά γενναίοι. Του είχαν αναθέσει τον χειρισμό του τηλέμετρου, για τον υπολογισμό της απόστασης από τον εχθρό που θα έριχναν τους όλμους.

Είχε δεχθεί με χαρά την υπηρεσία αυτή, γιατί αν και θεωρούσε απόλυτη υποχρέωση του να θυσιαστεί ο ίδιος για να βοηθήσει την πατρίδα του και την προοπτική απελευθέρωσης των Δωδεκανήσων, δεν ήθελε να έχει αφαιρέσει τη ζωή κάποιου Ιταλού στρατιώτη.
Δεν του ζήτησα ποτέ να αναφερθεί σε λεπτομέρειες του πολέμου.
Αρκέστηκα σε όσα ο ίδιος έλεγε.

Επέστρεψαν με τα πόδια από την Αλβανία και κατευθύνθηκαν στο Ναύπλιο.
Όταν το Σύνταγμα διαλύθηκε και έφθασε στο σπίτι, οι στρατιωτικές γκέτες, είχαν γίνει ένα σώμα με τα πόδια του από τα κρυοπαγήματα.
Ένα βράδυ στην επιστροφή από το μέτωπο του πολέμου, παγωμένοι οι στρατιώτες είχαν σταματήσει έξω από ένα χωριό. Ο καθένας προσπάθησε να βρει κάποιο σημείο που να μη φυσάει πολύ ο αέρας, για να κλείσει λίγο τα μάτια του.
Ο πατέρας μου στριμώχτηκε δίπλα σε ένα φράχτη μέσα στο σκοτάδι και κουλουριάστηκε από την πείνα και την παγωνιά.

Έξαφνα άκουσε μια κότα να σιγοκακαρίζει δίπλα του. Άπλωσε το χέρι του μέσα από τον φράχτη και έπιασε ένα αυγό. Του ήρθαν δάκρυα στα μάτια.. Έκαμε μια τρύπα στο αυγό και το ρούφηξε.
Έκλεισε τα μάτια του με νοερές ευχαριστίες στον Θεό και κοιμήθηκε αρκετές ώρες μετά από πολλές νύχτες. Αμφέβαλλε αν θα είχε κατορθώσει να γυρίσει πίσω, χωρίς εκείνο το αυγό.

Συχνά αναρωτιόταν μας έλεγε, αν θα ξαναέρθουν μέρες, που θα κάθεται με τους δικούς του γύρω από ένα τραπέζι και θα υπάρχει μπροστά τους ψωμί.
Σε όλη του τη ζωή το φαγητό του ήταν λιτό, λίγο και το έτρωγε με πολύ σεβασμό.

Φυσικά όλα αυτά τα έμαθα σε ηλικία που μπορούσα να τα συγκρατήσω και να μπορώ να τα θυμάμαι ακόμα, αλλά θα ήμουν αρκετά μικρός γιατί ακούγοντας τα, έβαλα τα κλάματα γιατί πήγε στον πόλεμο μόνος του και δεν με πήρε μαζί του!
Τη σκηνή αυτή τη θυμούμαι ακόμα καλά, να κλαίω με παράπονο και να φαντάζομαι τι ωραία θα ένοιωθα να με κρατά από το χέρι ο μπαμπάς μου και να περπατούμε μαζί πάνω στα βουνά για να πολεμήσουμε τους Ιταλούς.

Ο πατέρας μου δεν ήταν σοβαροφανής, ήταν πραγματικά σοβαρός. Ήταν απόλυτα σεμνός και σε όλες του τις ενέργειες μετρημένος. Με τα χαρακτηριστικά αυτά ήταν άνθρωπος χαμηλών τόνων, αλλά επιβαλλόταν όπου χρειαζόταν χωρίς προσπάθεια.
Στην Ευαγγελική Σχολή στη Νέα Σμύρνη που υπηρέτησε από την απελευθέρωση μέχρι τη συνταξιοδότηση του, μέσα στη τάξη που έκανε μάθημα δεν επέτρεπε να ακούγεται ο παραμικρός ψίθυρος.

Αυτά τα αναφέρω, γιατί κάποτε έμαθα πως κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για το Σύνταγμα των Δωδεκανησίων, με ονόματα και φωτογραφίες.
Δεν του είπα τίποτα, για να του κάμω έκπληξη. Ήταν πια συνταξιούχος.
Αγόρασα το βιβλίο, νομίζω του Κλαδάκη, και κάθισα να το ξεφυλλίσω προτού του το δώσω.

Πήγα στον κατάλογο των Καλύμνιων εθελοντών, Σακελλάριος Ψαράς, κοίταξα στο Σ, κοίταξα στο Ψ, δεν υπήρχε το όνομα. Δεν ήθελα να πιστέψω, ότι κανένας από τόσους Καλύμνιους που ρωτήθηκαν για άλλους εθελοντές, δεν θυμήθηκε ότι μαζί τους ήταν και ο καθηγητής. Ήρεμος, λιγόλογος, μετρημένος όπως είπαμε, αλλά παρών.

Θα είχα αρχίσει ίσως, να αμφιβάλω αν ήταν πραγματικά όσα είχα ακούσει για τη συμμετοχή του στο Σύνταγμα, αλλά όταν υπηρετούσα σαν γιατρός στο Νοσοκομείο της Ρόδου, έτυχε να περάσει ο γιατρός ο Μελάς που θυμόμουν το όνομα του μαζί με μερικά άλλα από διηγήσεις του πατέρα, δώσαμε γνωριμία και μου περιέγραψε σε διάφορα περιστατικά του στρατοπέδου, τη σεμνότητα και την ευθύτητα του πατέρα μου στις κοινές περιπέτειες του μετώπου.

Είχα χρέος να τα θυμηθώ όλα αυτά και τα αναφέρω για όσους συγγενείς μας δεν τον γνώρισαν, αλλά και για τους δικούς μου φίλους, γιατί αν και δεν ήταν πληθωρικός στις εκδηλώσεις του, υπήρξε για μένα ένα ισχυρό πρότυπο πατέρα και η σημερινή ημέρα του ανήκει ολοκληρωτικά στη μνήμη μου, φέρνει ολοζώντανη την παρουσία του κοντά μου και η καρδιά μου γεμίζει από τη ζεστασιά του. 

Ας αναπαύσει ο Κύριος όλους τους αγωνιστές του κόσμου και όσους έδωσαν και τη ζωή τους,  προσφορά στο ύψιστο αγαθό της Ελευθερίας. 

 

 

Share