"Αρμονικός Γάμος"

"Πώς αναπτύσσεται μία αρμονική σχέση ανάμεσα στο ανδρόγυνο"

-  Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανασίου

. . . .

Φέρνοντας κοντά ανθρώπους που έχουν προβλήματα να μιλήσουμε, γονείς που είναι εν διαστάσει και ταλαιπωρούνται και ταλαιπωρούν και την οικογένεια τους κι έχουν όλη την καλή διάθεση να ζήσουν όμορφα και αρμονικά, βλέπει κανείς αμέσως, την αδυναμία των ανθρώπων να ακούσει ο ένας τον άλλο άνθρωπο.
Λένε και οι δύο ταυτόχρονα τα δικά τους, σαν μια κασέτα που τη βάζεις στο μαγνητόφωνο κι επαναλαμβάνει όλα τα επιχειρήματα, τα υπέρ και τα κατά, για τον εαυτό του. Το ίδιο και ο άλλος άνθρωπος.
Είναι όπως δύο μαγνητόφωνα θαυμάσια, τα οποία αποδίδουν όμορφα το τι περιέχει μέσα η μαγνητοταινία.
Αλλά δύο μαγνητόφωνα δεν μπορεί ποτέ να συνεννοηθούν μεταξύ τους.
Απλώς λέει το καθένα αυτά που έχει μέσα του.
Έτσι λοιπόν είναι και δύο άνθρωποι οι οποίοι, ο καθένας βλέπει τα δικά του, αλλά δεν μπορούν να ακούσουν ο ένας τον άλλο.

Λέει κανείς: «Καλά, αυτή είναι μια θλιβερή διαπίστωση, μια πραγματικότητα.
Τι κάνουμε όμως;» Αυτή την πραγματικότητα την επιβεβαιώνει το γεγονός ότι βλέποντας αυτά όλα τα ανδρόγυνα, όντως σας ομολογώ από την προσωπική επαφή που έχω και την πείρα, ότι το 90% των γάμων δε διαλύονται λόγω τρίτων προσώπων ή τουλάχιστον η πρωτογενής αιτία δεν είναι τα τρίτα πρόσωπα.
 Το αν θα υπάρξει άλλο πρόσωπο στη σχέση έρχεται αργότερα.
Το πρώτο ρήγμα, η πρώτη κρούση ανάμεσα τους, είναι στο γεγονός ότι οι άνθρωποι, ο καθένας για δικούς του και δικαιολογημένους λόγους, κλείνεται στον εαυτό του.
Αυτό, από την πείρα μας, το είδαμε να επαναλαμβάνεται σχεδόν πάντοτε.

Ο άντρας να πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, να κάνει μια, δύο και τρεις εργασίες για να ανταποκριθεί φιλότιμα και αξιέπαινα στις ανάγκες της οικογενείας του, τις οικονομικές, των δανείων του, των σπιτιών που έχτισε, του αυτοκινήτου ή ό,τι άλλο.
Να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ, να εξουθενώνεται κυριολεκτικά.
Το ίδιο και η σύζυγος. Αλλά το αποτέλεσμα είναι, ερχόμενοι και οι δύο στο σπίτι, να είναι τόσο κουρασμένοι και τόσο φορτισμένοι που, όχι μόνο δεν είναι σε κατάσταση να επικοινωνήσουν, αλλά δυστυχώς αφήνουν τον εαυτό τους να βγάλει όλη εκείνη την κούραση, όλη την ψυχοσωματική κόπωση, ο ένας επάνω στον άλλο.
Όταν έχουν και παιδιά θεωρούν αρκετό το ότι:
«Είμαι καλός πατέρας. Είμαι καλή μητέρα. Κάνω τα πάντα για το σπίτι μου, για τα παιδιά μου. Να μην τους λείψει τίποτα. Να μην στερηθούν κάτι.
Να μην αισθανθούν ότι έχουν κάποια έλλειψη».

Αλλά τελικά, το κυριότερο που έχουν ανάγκη τα παιδιά μας, τη μεταξύ των γονέων αρμονία, δεν τη δίδουμε.
Ξέρετε πολύ καλά όλοι σας, είστε γονείς και το ξέρετε, ότι τα παιδιά μας έχουν βαθύτατη αίσθηση, έχουν βαθιά διαίσθηση, δε μπορούμε να τους ξεγελάσουμε.
Μπορεί να μην τσακωνόμαστε ή να μη λέμε λόγια μπροστά στα μωρά.
Το μωρό όμως καταλαβαίνει μέσα του τι συμβαίνει. Ακόμα και τα βρέφη.
Εγώ δε θέλω να αφήνω βρέφη να τα έχουν οι γονείς τους στην αγκαλιά τους την ώρα που εξομολογούνται. Γιατί βλέπω ότι το βρέφος, την ώρα που οι γονείς εξομολογούνται, συμμετέχει σ' αυτά που λέει ο γονιός του.

Μπορεί να είναι τριών, πέντε, οχτώ, εννιά μηνών και δεν καταλαβαίνει.
Όμως όταν η μάνα, κρατώντας το βρέφος στην αγκαλιά της, διηγείται κάτι το θλιβερό ή κλαίει ή είναι αναστατωμένη απ' αυτά τα οποία λέει, βλέπεις το βρέφος να αναστατώνεται.
Βλέπει τη μητέρα του με εκείνο το ύφος το εναγώνιο, το γεμάτο από ερωτήματα και αναστατώνεται. Λέω στη μητέρα: «Μη φέρεις το μωρό μαζί σου».
«Μα δεν θα καταλάβει, είναι μωρό».
Καταλαβαίνει το μωρό. Καταλάβαινε και πριν το γεννήσεις.
Καταλάβαινε και όταν ήταν έμβρυο, καταλάβαινε από τότε που ήταν μες στην κοιλιά της μάνας του. Το έχει αποδείξει σήμερα η Επιστήμη, ότι έχουμε ακόμη και «ψυχολογία του εμβρύου».
Δηλαδή και το έμβρυο δέχεται τα ερεθίσματα και την κατάσταση του τι συμβαίνει γύρω του, μες στο σπίτι του, με τους γονείς του.
Καταλαβαίνουν τα παιδιά.
Έχουν αισθήσεις, έχουν διαισθήσεις μέσα τους, που καταλαβαίνουν.
Έτσι λοιπόν δε μπορούμε να κρυφτούμε.

Εκείνο που είναι απαραίτητο για τα παιδιά μας είναι αυτή η αρμονία που πρέπει να έχουμε στο σπίτι μας. Πώς μπορούμε να την αποκτήσουμε; Όλα αυτά τα ξέρουμε όλοι μας.
Αλλά πώς μπορούμε να τα αποκτήσουμε; Είναι άσκηση ο γάμος.
Δεν είναι εύκολο πράγμα. Ο γάμος είναι άσκηση μεγάλη. Τέχνη μεγάλη. Επιστήμη μεγάλη.

Πολλές φορές πάω στα Γυμνάσια και στα Λύκεια της πόλης μας, πηγαίνω σε όλα τα σχολεία της πόλης και επαρχίας μας. Αφού μιλήσω στα παιδιά, μετά μένουν οι τελειόφοιτοι και κάνουμε διάλογο. Ρωτούν τα παιδιά: «Πάτερ, γιατί είναι κακό να έχουμε σχέσεις μεταξύ μας δηλαδή προγαμιαίες σχέσεις; Γιατί η Εκκλησία είναι τόσο αυστηρή;» Λέω στα παιδιά ότι, ναι, η Εκκλησία είναι αυστηρή, όχι γιατί θέλει να καταργεί τις σχέσεις των ανθρώπων, αλλά γιατί θέλει να έχει τη σχέση στη σωστή της βάση. «Αν δε μάθεις από την εφηβική σου ηλικία να βλέπεις τον άλλο άνθρωπο όχι ως φύλο, με «ύψιλον», δηλαδή αν είναι άνδρας ή γυναίκα, αλλά ως πρόσωπο, ότι είναι ο Κώστας, η Ελένη, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Αντρέας κ.τ.λ. και να αποδέχεσαι τον άλλο άνθρωπο ως πρόσωπο και να τον βλέπεις ως πρόσωπο, τότε και στο γάμο σου θα δημιουργήσεις προβλήματα.
Στο γάμο σου δε θα βλέπεις τον άλλο άνθρωπο σαν άνθρωπο, αλλά σαν γυναίκα.
 Κι η γυναίκα τον άνδρα σαν άνδρα».

Ξέρετε πολύ καλά, ότι δεν μπορεί να υπάρξει σωστή σχέση μέσα στο γάμο, αν δεν υπερβούμε το φύλο. «Αν δε μάθουμε να βλέπουμε τον άλλο σαν άνθρωπο, με όλο τον ψυχοσωματικό του κόσμο, όχι μόνο σαν σώμα, όχι μόνο σαν άνδρα ή σαν γυναίκα, αλλά σαν άνθρωπο που έχει ψυχικές και σωματικές ανάγκες, που έχει το δικό του κόσμο, τη δική του ύπαρξη. Να βλέπει ο άνδρας τη γυναίκα σαν πρόσωπο και η γυναίκα τον άνδρα μ' αυτόν τον τρόπο. Έτσι βάζουμε το γάμο στη σωστή βάση. Μετά πρέπει να μάθει ο άντρας πώς σκέφτεται μια γυναίκα και πώς είναι το "είναι" μιας γυναίκας και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Γιατί αν συμπεριφέρεσαι σε μια γυναίκα με τα κριτήρια του άνδρα, τότε ήδη επιτέλεσες την τραγωδία της οικογένειας σου.

Αν λες π.χ. "Μα γιατί η γυναίκα μου αισθάνεται παράπονο μαζί μου;
Εγώ είμαι καλός άντρας, δουλεύω, φέρνω λεφτά στο σπίτι, ό,τι θέλει αγοράζει, όσα χρήματα θέλει τα έχει, πηγαίνει εκδρομές το Καλοκαίρι. Γιατί έχει παράπονο;"
Κι η γυναίκα πάλι σκέφτεται για τον άνδρα ότι: «Εγώ του μαγειρεύω, τον πλένω, είμαι τίμια κοπέλα, δεν έχω αλλά πράγματα στη ζωή μου. Γιατί έχει παράπονο;»
Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτά είναι καλά και απαραίτητα, αλλά δεν είναι αυτά που αγγίζουν τον άλλο άνθρωπο. Ότι η συναισθηματική και ψυχική επαφή είναι αυτό που έχει σημασία στο γάμο και ύστερα όλα τα υπόλοιπα.
Κι αυτό για να γίνει πρέπει να δεις τον άλλον άνθρωπο όπως είναι».

Βλέπετε, ο Χριστός, για να σώσει τον άνθρωπο, έγινε άνθρωπος ο ίδιος.
Δεν έσωσε τον άνθρωπο στέλνοντας κάποιον άλλο ή δίδοντας εντολές ή κάνοντας ένα θαύμα και να σώσει τον άνθρωπο.
Όχι. Έγινε άνθρωπος ο Ίδιος, ώστε να μπορέσει να σώσει τον άνθρωπο.
Και μέσα στο γάμο, για να μπορέσει να σταθεί ο γάμος, πρέπει ο άνδρας να ταυτίσει τον εαυτό του με τον ψυχοσωματικό κόσμο της γυναίκας του και η γυναίκα να καταλάβει απόλυτα τον ψυχοσωματικό κόσμο του ανδρός, ώστε ο ένας να απολαμβάνει από τον άλλον αυτό που έχει ανάγκη.
Έτσι λειτουργεί το ανδρόγυνο.
Παύει πλέον να είναι άνδρας, παύει πλέον να είναι γυναίκα, αλλά γίνονται «εις σάρκα μίαν», γίνεται ένας νέος άνθρωπος, που εμείς οι Έλληνες το λέμε πάρα πολύ ωραία και όμορφα «το ανδρόγυνο». Δεν είναι άνδρας μόνο, δεν είναι γυναίκα μόνο, είναι το ανδρόγυνο.
Είναι οι δύο αυτοί άνθρωποι σε μια νέα πραγματικότητα, σε μια νέα υπόσταση.

Είναι ένας νέος άνθρωπος, τον οποίο ευλογεί ο Χριστός μέσα από το μυστήριο του γάμου και τον ενώνει αδιάσπαστα. Δε μπορεί να λειτουργεί ξεχωριστά.
Κανένας δε μπορεί ποτέ να θεωρήσει τη γυναίκα του σαν κάτι άλλο, «αλλά έσονται οι δύο εις σάρκα μία». Αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι διαφορετικοί εκ προοιμίου. Ε
ίναι διαφορετικό πράγμα ο άνδρας και διαφορετικό πράγμα η γυναίκα.
Πολύ διαφορετικά όντα. Δεν είναι όμοια. Τελείως διαφορετικά.
Ακριβώς αυτό είναι το ωραίο του ανδρογύνου, ότι ο ένας συμπληρώνει τον άλλο.

Δεν κατακτά ο ένας τον άλλο, δεν υποδουλώνει ο ένας τον άλλο, δεν απορροφά ο ένας τον άλλο. Δεν τον εξαφανίζει σαν άνθρωπο.
Δεν του χάνει την προσωπικότητά του. Όχι, αλλά και οι δύο μαζί γίνονται ένας νέος άνθρωπος. Ο άνδρας δίδει τα ανδρικά γνωρίσματα στη γυναίκα και η γυναίκα τα γυναικεία χαρίσματα στον άνδρα και οι δύο αυτοί μαζί αποτελούν πλέον τον νέο άνθρωπο, τον ευλογημένο άνθρωπο του γάμου, το ανδρόγυνο, το οποίο θα φέρει στον κόσμο τα παιδιά. Βλέπετε πως η Σοφία του Θεού τα' κάνε με τόση τέχνη ώστε τα παιδιά να μη γεννιούνται από ένα μόνο, αλλά και από τους δύο.
Και οι δύο να φέρουν τα παιδιά στον κόσμο. Το αποτέλεσμα της ένωσης των δύο ανθρώπων, της ψυχοσωματικής ένωσης, είναι τα παιδιά τους.
Γι' αυτό και ο άνθρωπος στα παιδιά του βλέπει τον εαυτό του.

Το πιο μεγάλο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας είναι την παρουσία μας.
Είναι την αρμονία της οικογένειάς μας.
Γι' αυτή την αρμονία πρέπει να θυσιάσουμε πράγματα τα οποία κάνουμε.
Ακόμη και πράγματα τα οποία μπορεί να μας φαίνονται απαραίτητα, γιατί πρέπει να καταλάβουμε ότι το πιο απαραίτητο πράγμα είναι αυτή η ειρήνη, αυτός ο πλούτος που δεν εξαρτάται από εξωτερικά πράγματα.

Να μπούμε μέσα στο γάμο με τα σωστά κριτήρια και τα σωστά δεδομένα.
Να δούμε τον άλλο άνθρωπο σαν άνθρωπο. Να τον αποδεχτούμε.
Να καταλάβουμε ποιες είναι οι ανάγκες του άλλου ανθρώπου.
Να καταλάβουμε ότι στο γάμο δίδουμε, δεν παίρνουμε.
Να καταλάβουμε ότι το δικό μας μερίδιο είναι να δώσουμε τον εαυτό μας και να μην απαιτούμε από τον άλλο να μας δώσει εκείνος τον δικό του εαυτό.
Να μην λέμε στο γάμο μας: «Εγώ το μόνο που θέλω από σένα είναι να με αγαπάς».
Τι τεράστιο λάθος είναι αυτό, όσο κι αν φαίνεται δικαιολογημένο!
Το ακούμε καμιά φορά, να λένε τα νέα ζευγάρια: «Το μόνο που θέλω από σένα είναι να με αγαπάς».

Εγώ τους λέω: «Παιδιά μου, ήδη βάλατε το θεμέλιο λάθος!»
Όταν ζητάς από τον άλλο, τότε είναι αφορμή να φιλονικήσεις.
Θα πεις της γυναίκας σου: «Το μόνο που θέλω είναι να σε αγαπώ», όχι να με αγαπάς.
Εγώ πρέπει να σε αγαπώ, εγώ πρέπει να κάμω το πρώτο βήμα να σε αγαπήσω, να σου δώσω τον εαυτό μου. Το άλλο είναι επόμενο, το άλλο θα έλθει σαν επακόλουθο.
Όταν θέτεις στον άλλο σαν όρο να σε αγαπά, «το μόνο που θέλω από σένα είναι να μ' αγαπάς, να μ' εκτιμάς, να είσαι τίμια, να είσαι καλή σύζυγος», τέλειωσε!
Υπεγράφη ο μελλοντικός καβγάς, διότι μετά θα πεις: «Κοίταξε, δεν είσαι αυτά που ζήτησα».
Δεν καταλαβαίνεις ότι πρώτα δίδεις στον άλλο άνθρωπο και ύστερα παίρνεις;
Όταν από την αρχή θέλεις να πάρεις, τότε τα πράγματα είναι λάθος.

Στην Εκκλησία η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής», λέει ο Απόστολος Παύλος.
Η αγάπη δε ζητεί τα του εαυτού της. «Η αγάπη πάντα στέγει, πάντα δίδει, πάντα υπομένει, πάντα ελπίζει». Ο Κύριος ο Χριστός, αγάπησε τον κόσμο «εις τέλος», που κανένας ποτέ δε θα μπορέσει να αγαπήσει τον άνθρωπο όσο ο Χριστός.
Φανέρωσε την αγάπη Του ως θυσία υπέρ του ανθρώπου.
Μέσα στο γάμο οι άνδρες οφείλουν να αγαπούν τας εαυτών γυναίκας, ως ο Χριστός την Εκκλησία. Δηλαδή στο γάμο πραγματώνεις την αγάπη σου, μεταδίδεις τον εαυτό σου ολόκληρο, χωρίς απαίτηση, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς να ζητήσεις κάτι για τον εαυτό σου.
Τότε δίνεις το φιλότιμο στον άλλο άνθρωπο, να συγκινηθεί και να σου προσφέρει αυτό που έχει, όσο έχει και όσο μπορεί να σου δώσει ο άλλος άνθρωπος.
Εδώ είναι το σημείο από το οποίο αρχίζει να στάζει η συζυγική σχέση και αρχίζουν μετά τα πολλά προβλήματα.

Όμως ας αρχίσουμε από την ανάγκη να δώσουμε στον γάμο μας τον εαυτό μας ολόκληρο, άνευ όρων. Ας αρχίσουμε από τη διαπίστωση να μάθουμε να ακούμε τον άλλο.
Για να ακούσεις πρέπει να σιωπήσεις.
Πρέπει να κλείσεις τον εαυτό σου και να γίνεις όλο αυτιά και να ακούσεις τον άλλο άνθρωπο. Να ακούσει ο άνδρας τη γυναίκα και η γυναίκα τον άνδρα.
Έτσι αυτοί οι δύο ενωμένοι θα δώσουν ό,τι καλύτερο για τα παιδιά τους, για τα οποία βέβαια έχει αυτή τη μεγάλη αγάπη και τη διάθεση, κάθε γονιός, να προσφέρει τα πάντα.

Σας εύχομαι να είστε πάντα καλά, να χαίρεστε τις οικογένειές σας.
Τα παιδιά σας να τα καμαρώνετε να προκόβουν, να μεγαλώνουν ευτυχισμένα κι ευλογημένα από τον Θεό.

[Απομαγνητοφωνημένη ομιλία σε εκδήλωση της

Τοπικής Επιτροπής Πολυτέκνων Λατσιών.]

*   www. pentapostagma.gr

                                                                                      

Share