"Γη των απουσιών "

Κική Δημουλᾶ  -  ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἑαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἡσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

-------
Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

nektar – [2fA]

"Πόσο κοστίζει ένα θαύμα.. "

Ένα κοριτσάκι κάποτε, πήρε τον κουμπαρά του κι άδειασε όσα είχε μέσα.
Μέτρησε τρεις φορές τα κέρματα, για να μην κάνει κανένα λάθος.
Ήταν ένα ευρώ και 11 λεπτά..
Πήρε τα κέρματα και πήγε στο φαρμακείο της γειτονιάς.

Ο φαρμακοποιός, εκείνη την στιγμή, μιλούσε με ένα καλοντυμένο κύριο και δεν πρόσεξε την μικρή.
Το κοριτσάκι έκανε κάποιο θόρυβο με τα πόδια του.
- Τι θέλεις; την ρωτά κάπως εκνευρισμένος εκείνος. Τώρα μιλώ με τον αδελφό μου, που έχω χρόνια να τον δω!.
Τότε η μικρή του είπε:
- Εμένα ο αδελφός μου είναι πολύ άρρωστος κύριε, και θέλω να αγοράσω ένα θαύμα!

- Συγγνώμη, της απάντησε αυτός, αλλά δεν πουλάμε θαύματα.
- Ξέρετε, είπε το κοριτσάκι, ο αδελφός μου έχει κάτι στο κεφάλι του, που μεγαλώνει, κι ο μπαμπάς μου λέει, ότι μόνο ένα θαύμα θα μας σώσει.
Λοιπόν, πόσο κάνει ένα θαύμα για να το αγοράσω. Έχω χρήματα…

Ο αδελφός του φαρμακοποιού, που παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την συζήτηση, ρώτησε την μικρή τι είδους θαύμα χρειαζόταν ο αδελφός της.
- Δεν ξέρω, του απάντησε με μάτια βουρκωμένα.
Εκείνο που ξέρω είναι, ότι χρειάζεται εγχείρηση και ο μπαμπάς δεν έχει τα χρήματα. 

Γι’ αυτό, θέλω να πληρώσω εγώ, με τα δικά μου χρήματα.
Έχω ένα ευρώ και 11 λεπτά, κι αν χρειασθούν και άλλα, θα τα βρω.

- Τι σύμπτωση! χαμογέλασε ο καλοντυμένος κύριος.
Τόσο κοστίζει ακριβώς ένα θαύμα, για ένα μικρό αδελφό!

Πήρε τα λεπτά, έπιασε την μικρή απ’ το χεράκι, και της είπε:
- Πάμε μαζί στο σπίτι σου για να δω τον αδελφό σου και τους γονείς σου και να κάνουμε το θαύμα.
Ο καλοντυμένος κύριος ήταν γνωστός νευροχειρουργός.

Η εγχείρηση έγινε με επιτυχία και ο μικρός αδελφός επέστρεψε στο σπίτι του υγιής.
- Η εγχείρηση ήταν ένα αληθινό θαύμα, ψιθύρισε η μαμά.
Απορώ πόσο θα κόστισε.
Η μικρούλα χαμογέλασε. Ήξερε ακριβώς πόσο κοστίζει ένα θαύμα:
«Ένα ευρώ και 11 λεπτά! - συν την πίστη ενός μικρού παιδιού… »

fb – [2fA]

"Ο Λόγος του Αυτοκράτορος "

Ο Λόγος του Κωνσταντίνου ΙΑ' Παλαιολόγου
προς τους συμπολεμιστές του, κατά την μαρτυρία του Φραντζή

-  Ήταν 29 Μαΐου 1453, όταν η Κωνσταντινούπολη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων.

«Αι προπαρασκευαί των τούρκων διά την τελική εξόρμησιν κατά της Κωνσταντινουπόλεως έχουν ολοκληρωθή και αναμένεται μόνον το σύνθημα τού σουλτάνου. 

Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ διέταξε να γίνη την ημέραν αυτήν μεγάλη λειτουργία εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας, και αφού μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων, αποχαιρέτισε εν μέσω λυγμών και δακρύων τους οικείους και συμπολεμιστάς του:

"Υμείς μεν, ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί και γενναιότατοι συστρατιώται και πας ο πιστός και τίμιος λαός, καλώς οίδατε ότι έφθασεν η ώρα... στήτε ανδρείως και μετά γενναίας ψυχής...
Παραδίδωμι δε υμίν την εκλαμπροτάτην και περίφημον ταύτην πόλιν και πατρίδα ημών και βασιλεύουσαν των πόλεων.
Καλώς ουν οίδατε, αδελφοί, ότι δια τέσσαρά τινα οφειλέται κοινώς εσμέν πάντες ίνα προτιμήσωμεν αποθανείν μάλλον ή ζήν·
πρώτον μεν υπέρ της πίστεως ημών και ευσεβείας, δεύτερον δε υπέρ της πατρίδος, τρίτον δε υπέρ του βασιλέως ως χριστού κυρίου, και τέταρτον υπέρ συγγενών και φίλων…
Λοιπόν, αδελφοί και συστρατιώται, κατά νουν ενθυμήθητε ίνα το μνημόσυνον υμών και η μνήμη και η φήμη και η ελευθερία αιωνίως γενήσηται. "

Μετέβη κατόπιν εις την πύλην τού Ρωμανού, που ήτο το ασθενέστερον σημείον, και καθ’ όλην την νύκτα, παρέμεινε άγρυπνος, αναμένων τον εχθρόν εις την θέσιν ην είχε προκαθορίσει διά τον εαυτόν του.»

fb - ΕΣΤΙΑ Νέας Σμύρνης

[2fA]

"Σεβασμό στον χρόνο! "

Θανάσης Φωκάς:
-  Ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας μαθηματικός μιλά στη LiFO

- Στη ζωή μπορείς να αντλήσεις απόλαυση και ευδαιμονία από πολυάριθμες πηγές.
Οι άνθρωποι για πολλά χρόνια πίστευαν ότι για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να καταναλώνεις.
Χάθηκαν οι υπόλοιπες πηγές ευδαιμονίας, οι οποίες πρέπει να ανακαλυφθούν πάλι.  

- Οι νέοι είναι εκ φύσεως παρορμητικοί. Είναι απαραίτητο να προστατεύονται από κατάλληλες κοινωνικές δομές.
Χρειάζεται ένα σωστό πλαίσιο, χωρίς καταλήψεις και ανομία.
Ξέρετε, δεν υπάρχει τίποτα σημαντικότερο στα νεανικά μας χρόνια από τη μάθηση. 

Δεν μπορεί, λοιπόν, να μη μας ενδιαφέρει η αριστεία.
Δεν μπορείς να πετύχεις χωρίς σκληρή εργασία, χωρίς μόχθο και χωρίς ψυχική επένδυση.
Η ζωή ενός ανθρώπου καθορίζεται από την ορθολογική του σκέψη, την ψυχολογική του δύναμη και τη στάση του απέναντι στην εργασία.
Όταν με ρωτούν ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας μου, πάντοτε λέω:
«Προστατεύω τον χρόνο μου, όσο προστατεύω τα παιδιά μου».
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις άπειρο σεβασμό για τον χρόνο σου.

- Μελέτες έχουν δείξει ότι ο εγκέφαλος έχει πολύ μεγάλη πλαστικότητα, αλλάζει διαρκώς και προσαρμόζεται.
Κάποτε, σε κάποιες μετρήσεις που έγιναν σε οδηγούς ταξί στο Λονδίνο, είχαν βρει ότι ο ιππόκαμπός τους, όπου αποθηκεύονται μνήμες απαραίτητες για να βρίσκεις διευθύνσεις, ήταν πιο μεγάλος από των υπολοίπων.
Τώρα έγιναν ανάλογες μετρήσεις σε νέους και βρήκαν ότι ο ιππόκαμπός τους είναι πιο μικρός επειδή χρησιμοποιούν τους χάρτες της Google.
Ο εγκέφαλος αναζητά την ηδονή. Υπάρχει μια περιοχή στον εγκέφαλο η οποία, όταν νιώθεις ευχαρίστηση ή ευδαιμονία, εκκρίνει ντοπαμίνη.

Στη δική μου γενιά η απόλαυση απαιτούσε μια ολόκληρη διαδικασία. Έπρεπε, για παράδειγμα, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να το τελειώσεις, να το καταλάβεις και να το συζητήσεις.
Σήμερα ο εγκέφαλος προσαρμόζεται σε έναν τελείως διαφορετικό τρόπο ηδονής.
Στο Διαδίκτυο βλέπεις μια εικόνα η οποία έχει ωραία χρώματα, σε ευχαριστεί κι έτσι παίρνεις ένα quantum ντοπαμίνης.
Μετά πατάς ένα πλήκτρο και μεταβαίνεις σε μια άλλη εικόνα.
Πλέον δεν έχει κάποιος την πειθαρχία να ολοκληρώσει ένα βιβλίο γιατί επιζητά τη γρήγορη απόλαυση.

- Η ζωή μου είναι γεμάτη από χρήσιμες αποτυχίες. 

«Προσπάθησε, απότυχε. Προσπάθησε ξανά, απότυχε καλύτερα».
Χρειάζεται ψυχολογική δύναμη ώστε να μην εφησυχάζεις με τις εφήμερες νίκες ούτε να στενοχωριέσαι με τις ήττες.
Να έχεις μια ισορροπημένη ζωή και κυρίως, να την απολαμβάνεις.

- Στο Κέμπριτζ έχω έναν φοιτητή πολύ διάσημο επειδή είναι ο νεότερος που κατάφερε να μπει στο πανεπιστήμιο από το 1774 και ολοκλήρωσε τις διδακτορικές του σπουδές του πριν διαβεί το εικοστό έτος της ηλικίας του.
Ήρθε πριν από λίγες μέρες και με ρώτησε ποιο είναι το μυστικό της λύσης τόσων προβλημάτων.
Του απάντησα ότι είναι πολύ απλό: να ξυπνάς και να κοιμάσαι με το πρόβλημα.

- Θα είχαμε αυτή την τεράστια εξέλιξη και την τεχνολογική πρόοδο αν δεν υπήρχε ο ηλεκτρονικός υπολογιστής;
Θα υπήρχε ηλεκτρονικός υπολογιστής χωρίς τα Μαθηματικά;
Μόνο αν δεις την επιστήμη των Μαθηματικών σε γενικό πλαίσιο θα αντιληφθείς την μέγιστη σημασία τους στην πορεία του κόσμου.
Είναι βέβαιο ότι δεν μπορείς να πλησιάσεις την ουσία του κόσμου χωρίς τη γνώση των Μαθηματικών. 

- Τα Μαθηματικά είναι σημαντικά γιατί εκφράζουν μια ουσιαστική ιδιότητα του εγκέφαλου, την ικανότητά του για αφαίρεση.
Πιστεύω ότι κάτι είναι σημαντικό αν, και μόνο αν, έχει άμεση σχέση με τη λειτουργία του εγκεφάλου και αυτή η σχέση Μαθηματικών και εγκεφάλου αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, την ουσία των Μαθηματικών.
Επίσης, εξηγεί την τεράστια υπολογιστική ικανότητά τους.
Είναι ενδιαφέρον ότι ο εγκέφαλος δημιουργεί τα Mαθηματικά και τα Mαθηματικά, διαμέσου των σύγχρονων απεικονιστικών τεχνικών, βοηθούν στην κατανόηση της λειτουργίας του εγκεφάλου.  

- Η έμφυτη γνώση είναι η αρχιτεκτονική των νευρώνων στις οποίες είναι γενετικά αποθηκευμένη η a priori γνώση.
Η επίδραση του περιβάλλοντος είναι η έκφραση της πλαστικότητας των νευροδιαβιβαστών.

- Το ασυνείδητο προηγείται του συνειδητού.
Δεν υπάρχει εμπειρία της οποίας να μην προηγείται μια ασυνείδητη διαδικασία. 

Ακόμη και όταν το ασυνείδητο γίνεται συνειδητό, αυτό συχνά συμβαίνει σε βάρος της αλήθειας.
 Όσο καλύτερη σχέση έχεις με το ασυνείδητό σου τόσο περισσότερο δημιουργικός είσαι.
Η έννοια της διαίσθησης εκφράζει το γεγονός ότι ο εγκέφαλός μας γνωρίζει πολύ περισσότερα από αυτά για τα οποία μας ενημερώνει.
Οι πιο δημιουργικές σκέψεις μου έρχονται τη στιγμή που ξυπνάω. 

Είναι ένα μικρό παράθυρο στο ασυνείδητου και το σημαντικό είναι τι θα προλάβεις να δεις.  

- Η εξέλιξη των αλγορίθμων είναι ταχύτερη από εκείνη του ανθρώπου.
Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσουμε να προσαρμοστούμε. Ανησυχώ.
Αυτή η εξέλιξη έχει μεγάλη επίδραση και στον τρόπο σκέψης μας και στον τρόπο συμπεριφοράς μας.
Το Διαδίκτυο έχει δημιουργήσει τον εθισμό στην εικόνα.
Ζούμε με ρηχές, πλαστές και επιφανειακές μορφές απόλαυσης.
Χάνουμε το ουσιαστικό νόημα της ζωής.
Όσον αφορά τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, παρατηρούμε πόσο εύκολο είναι να βρεις σεξ της μιας βραδιάς, αντί να επενδύσεις, προσπαθώντας να αποκτήσεις μια μακροχρόνια σχέση.
Η ευτυχία, όμως, επιτυγχάνεται μόνο όταν μοιράζεσαι τις μεγάλες σου στιγμές με τον σύντροφο μιας ολόκληρης ζωής.

- Κάποτε, πριν εκφωνήσω μια ομιλία, την έδωσα να τη διαβάσει η μεγάλη κυρία της ποίησης Κική Δημουλά, η οποία έσβησε απ' αυτήν δύο γραμμές και μου είπε, ότι αυτές θα μπορούσε να τις είχε πει ο καθένας.
Μια δεύτερη συμβουλή, σε πλήρη συνέπεια με την πρώτη, ήλθε από τον σημαντικότερο συνεργάτη της ζωής μου, τον Israel Gelfand:
«Ποτέ μη λύσεις ένα πρόβλημα που μπορεί να λύσει κάποιος άλλος, διότι αν κάποιος άλλος μπορεί να το λύσει, τότε η επιστήμη δεν σε χρειάζεται».

- Αυτό που έχει σημασία είναι να ζεις ενεργητικά και να προσπαθείς να καταλάβεις ότι είναι ελάχιστα αυτά για τα οποία αξίζει πραγματικά να στενοχωριέσαι.
Μια ποιοτική επένδυση πάντα είναι ανταποδοτική, όχι μόνο σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό επίπεδο.
Όπως είπε ο Σοστακόβιτς όταν παρουσίασε τη 14η Συμφωνία:
«Ο άνθρωπος πρέπει να ζει τη ζωή του με τέτοιο τρόπο ώστε, όταν φτάσει η στιγμή του θανάτου, να μη νιώσει οξύ πόνο ότι τη σπατάλησε, ούτε και τύψεις ότι θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα στην κοινωνία, αλλά δεν το έκανε».

lifo – wikipedia

[2fA]

"Η ράχη της καμήλας "

ROBIN SHARMA  -  ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΡΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΑΣ
["ΓΙΑ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΖΩΗ", Διόπτρα]


Οι περισσότεροι οργανισμοί δεν καταρρέουν εξαιτίας ενός και μόνο συντριπτικού χτυπήματος.
Οι περισσότερες σχέσεις δεν τελειώνουν εξαιτίας μιας και μόνο μεγάλης φιλονικίας. 

Οι περισσότερες ζωές δεν γίνονται κομμάτια εξαιτίας ενός και μόνο θλιβερού γεγονότος.
Όχι! - αυτό που ισχυρίζομαι, είναι ότι η οριστική αποτυχία προκαλείται από μικρές καθημερινές αμέλειες, που στοιβάζονται με τον χρόνο και οδηγούν σε μια εκρηκτική κατάρρευση.

Θυμηθείτε το μεταφορικό παράδειγμα με τη ράχη της καμήλας.
Φόρτωναν το φτωχό ζώο με δεμάτια σανό.
Κάθε δεμάτι μόνο του ήταν ελαφρύ και δεν προκαλούσε μεγάλο πρόβλημα.
Τα δεμάτια συνέχισαν όμως, να στοιβάζονται πάνω στη ράχη της καμήλας μέχρι τη στιγμή που το βάρος έγινε τόσο μεγάλο, ώστε ένα μόνο άχυρο που έπεσε πάνω στη ράχη της, κατάφερε να τη σπάσει.

Αυτό είναι που αποκαλώ σύνδρομο της ράχης της καμήλας.
Μια μικρή αμέλεια οδηγεί αναπόφευκτα σε ζωές που είναι πραγματικά ερείπια.
Οι κορυφαίοι μοχθούν και για τις μικρές λεπτομέρειες.
Κάνουν σωστά ακόμα και τα φαινομενικά ασήμαντα πράγματα.

Έχουν την πειθαρχία να διακρίνονται ακόμα και σε μικρές εργασίες και δραστηριότητες και καθημερινές υποχρεώσεις, από όπου ξεπηδούν θεαματικά αποτελέσματα.

Κατανοούν ότι οι ανθεκτικές επιτυχίες είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης και όχι της επανάστασης.

 lecturesbureau – [2φΑ]

"Έλα και δες! "

Κυριακή της Σαμαρείτιδος
-  Αντώνιος Bloom, Μητροπολίτης Σουρόζ

Όταν η Σαμαρείτιδα επέστρεψε βιαστικά στην πόλη της και κάλεσε όλους όσους ζούσαν κοντά της να δουν τον Χριστό, είπε:
«Ελάτε! εδώ είναι ένας άνθρωπος που μου είπε όλα όσα έχω κάνει!»
Και τα πλήθη συνέρρευσαν, κι άκουσαν όσα ο Χριστός είχε να πει.
Κάποιες φορές σκεφτόμαστε, πόσο εύκολο ήταν γι’ αυτήν την γυναίκα να πιστέψει και πόσο εύκολο της ήταν, μετά από αυτήν την συγκλονιστική εμπειρία, να στραφεί στους άλλους και να πει: «Ελάτε! Ακούστε κάποιον που μιλά όπως κανένας άλλος δεν μίλησε ποτέ, κάποιον, που χωρίς μια δική μου λέξη είδε στα βάθη της καρδιάς μου, στο σκοτάδι της ζωής μου και γνώριζε τα πάντα.

Αλλά αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας.
Ο Χριστός δεν της είπε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Της είπε ποια ήταν· ποια ήταν η ζωή της, πως την έβλεπε ο Θεός.

Αλλά αυτό μπορεί να μας το λέει κάθε μέρα στη ζωή μας, όχι σαν μια μυστική εμπειρία, όχι όπως συμβαίνει σε κάποιους αγίους, αλλά με τον απλούστερο δυνατό τρόπο.
Αν στραφούμε στο Ευαγγέλιο και το διαβάζουμε κάθε μέρα ή το διαβάζουμε μια φορά για λίγο, αλλά με πνεύμα ανοιχτό που δεν το έχουμε πάντα, πιθανόν να σκεφτούμε ότι ο Χριστός κρατάει μπροστά μας έναν καθρέφτη στον οποίο βλέπουμε τους εαυτούς μας όπως είναι: είτε με μια αγαλλίαση από αυτό που βλέπουμε, ή αντίθετα, συγκλονισμένοι από το γεγονός ότι είμαστε τόσο διαφορετικοί απ’ αυτό που φαίνεται ή που φανταζόμαστε ότι είμαστε.

Ο Χριστός είπε στη Σαμαρείτιδα: Φώναξε τον άνδρα σου!
Κι αυτή είπε: «Δεν έχω άνδρα.» Κι ο Χριστός απάντησε: «Είπες την αλήθεια. Είχες πέντε άνδρες κι εκείνος που έχεις τώρα, δεν είναι άνδρας σου περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο.»
Κάποιοι πνευματικοί συγγραφείς έχουν σχολιάσει αυτό το εδάφιο λέγοντας ότι ο Χριστός ήθελε να της πει: Ναι, είχες δεθεί με όλα όσα οι πέντε αισθήσεις σου έδιναν, και διαπίστωσες ότι σε καμία δεν βρήκες ικανοποίηση, πληρότητα. Και τώρα ο,τι σου έχει απομείνει είναι ο εαυτός σου, το σώμα, το μυαλό σου και αυτό, δίχως πια να σε ικανοποιούν οι πέντε αισθήσεις σου, σου δίνει αυτήν την πληρότητα χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις.

Δεν είναι αυτό που μας λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο, όταν μας παρουσιάζει αυτό που μπορούμε να είμαστε, όταν μας καλεί σ’ αυτό το μεγαλείο, που είναι το δικό μας μέσα από το Θεϊκό κάλεσμα· το μεγαλείο που ο Παύλος περιγράφει, καλώντας μας να φτάσουμε «εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» – να γίνουμε άνθρωποι όπως Εκείνος, με τον ίδιο τρόπο, όπως ο Χριστός είναι πραγματικός άνθρωπος πλήρης από την σχέση Του με τον Θεό.

Έτσι λοιπόν, ας μάθουμε από αυτήν τη γυναίκα πως προσπαθήσαμε να βρούμε τρόπους για να δεχθούμε το μήνυμα τούτου του κόσμου και να ολοκληρωθούμε, και να ανακαλύψουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να μας γεμίσει, γιατί η ψυχή του ανθρώπου είναι πιο βαθιά από τα υλικά και τα ψυχολογικά πράγματα – μόνο ο Θεός μπορεί να γεμίσει αυτό το βάθος.
Αν μπορούσαμε μόνο να το συνειδητοποιήσουμε, θα βρισκόμασταν ακριβώς στην θέση της Σαμαρείτιδας. Δεν μας χρειάζεται να συναντήσουμε τον Χριστό στο πηγάδι· το πηγάδι, βεβαίως είναι το Ευαγγέλιο, ο τόπος απ’ όπου ίσως πηγάζει το ύδωρ της ζωής – όχι ένα πραγματικό πηγάδι, εκείνο το πηγάδι είναι ένα σύμβολο.
Το νερό που θα πιούμε είναι διαφορετικό.

Ας μιμηθούμε αυτή τη γυναίκα, ας συνέλθουμε, ας συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ολοκληρωθήκαμε από όλα όσα έχουν δεσμεύσει την ζωή μας· κι ας αναρωτηθούμε: 

«Ποιος είμαι σε σχέση με το όραμα του Θεού;»
Και μετά μπορούμε να πάμε στους άλλους και να πούμε: Συνάντησα κάποιον που κρατούσε έναν καθρέφτη μπροστά στα μάτια μου, και είδα τον εαυτό μου όπως είμαι, και είπε για μένα: Έλα και δες! Έλα – κι άκουσέ Τον!…
Και άλλοι θα έρθουν, θ’ ακούσουν, και θα γυρίσουν να μας πουν: 

Δεν είναι πλέον η μαρτυρία σας που μας έκανε να πιστέψουμε – είδαμε με τα μάτια μας, ακούσαμε με τ’ αυτιά μας, γνωρίσαμε. Πιστεύουμε. Αμήν.

iconandlight – [2fA]

"Άφησα να μην ξέρω "

Κική Δημουλά  -  Άφησα να μην ξέρω      
[από "Tο λίγο του κόσμου", Στιγμή 1994]

Εκτύπωση
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Δεν έχω βλάψει στη ζωή μου αίνιγμα:
δεν έλυσα κανένα.
Oύτε κι αυτά που θέλαν να πεθάνουν
πλάι στα παιδικά μου χρόνια:
έχω ένα βαρελάκι που 'χει δυο λογιών κρασάκι.
Tο κράτησα ώς τώρα
αχάλαστο ανεξήγητο,
γιατί ώς τώρα
δυο λογιών κρασάκι
έχουν λυμένα κι άλυτα που μου τυχαίνουν.
Συμβίωσα σκληρά
μ' έναν ψηλό καλόγερο που κόκαλα δεν έχει
και δεν τον ρώτησα ποτέ
ποιας φωτιάς γιος είναι,
σε ποιο θεό ανεβαίνει και μου φεύγει.

Δεν του λιγόστεψα του κόσμου
τα προσωπιδοφόρα πλάσματά του,
του ανάθρεψα του κόσμου το μυστήριο
με θυσία και με στέρηση.
Mε το αίμα που μου δόθηκε
για να τον εξηγήσω.
Ό,τι ήρθε με δεμένα μάτια
και σκεπασμένη πρόθεση
έτσι το δέχτηκα
κι έτσι τ' αποχωρίστηκα:
με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόθεση.
Aίνιγμα δανείστηκα,
αίνιγμα επέστρεψα.
Άφησα να μην ξέρω
πώς λύνεται ένα χθες,
ένα εξαρτάται,
το αίνιγμα των ασυμπτώτων.
Άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω,
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.

Oύτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως
να σε διακρίνω.
Στάθηκα Πηνελόπη
στη σκοτεινή ολιγωρία σου.
Kι αν ρώτησα καμιά φορά πώς λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα 'ταν κάποια καλοκαιριάτικη ημέρα
που, Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα
πώς μένουμε αξεδίψαστοι.
Aπό τον κόσμο των γρίφων
φεύγω ήσυχη.
Aναμάρτητη:
αξεδίψαστη.
Στο αίνιγμα του θανάτου
πάω ψυχωμένη.

snhell – [2φΑ]

"Αλάθητε σκοπευτή.. "

"Επίκληση"
-  Δημήτρης Φαφούτης

Τώρα νάρθεις σκοπευτή αλάθητε.

Ρυτιδωμένος και αχτένιστος επιβάτης 
στην χρεωκοπημένη χορδή του σκοταδιού.

Οι λέξεις γυμνές να σε χειροκροτούν 
και του νυχτοπουλιού το πένθος
ας αναθεματίζει την ανοχύρωτη ώρα.

Μπες στην αυλόπορτα, θάχω δεμένο το σκυλί.

polydrososparnassou – [2φΑ]

"Υπέρβαση της ύλης!.. "

-  Το παραδοσιακό κιλό «πέθανε», ζήτω το νέο… άυλο κιλό
[ΑΠΕ-ΜΠΕ]

Από τις 20 Μαΐου (Διεθνή Ημέρα Μετρολογίας) το κιλό έπαψε και επίσημα να ορίζεται με βάση ένα χειροπιαστό υλικό πράγμα, αλλά θεωρείται πια κάτι αφηρημένο που έχει να κάνει με το φως και την ενέργεια.
Οι φυσικοί αντικατέστησαν πλέον το παλιό κιλό (ένα κύλινδρο από πλατίνα και ιρίδιο που ζύγιζε ένα κιλό, φυλασσόταν στη Γαλλία και από το 1889 αποτελούσε το σημείο αναφοράς του κιλού) με μια «ασώματη» μέτρηση που βασίζεται στα φωτόνια και στη σταθερά του Πλανκ.

Με το νέο ορισμό, που είχε αποφασιστεί ομόφωνα πέρυσι το Νοέμβριο από τη διεθνή Γενική Διάσκεψη Μέτρων και Σταθμών στις Βερσαλλίες, το κιλό θα είναι πια αμετάβλητο και δεν θα μεταβάλλεται έστω και αδιόρατα με το πέρασμα του χρόνου, όπως συνέβαινε με τον κύλινδρο, ο οποίος έχανε άτομα κατά καιρούς (τα τελευταία 130 χρόνια είχε συνολικά χάσει περίπου 50 μικρογραμμάρια).
Το κιλό είναι πια μια αφηρημένη ιδέα, που έχει την ίδια ισχύ οπουδήποτε στο σύμπαν και όχι ένας κύλινδρος που θα ζύγιζε λιγότερο στη Σελήνη από ό,τι στη Γη, λόγω της διαφοράς βαρύτητας.

Το νέο κιλό βασίζεται στη θεμελιώδη σχέση μεταξύ μάζας-ενέργειας (το διάσημο Ε=mc² του Αϊνστάιν) και στην κβαντική σταθερά του Πλανκ που είναι αμετάβλητη στο σύμπαν.
Η μάζα του νέου κιλού αντιστοιχεί στην ενέργεια 1,4755214 Χ 10⁴⁰ φωτονίων με τη συχνότητα ενός ατομικού ρολογιού καισίου.

Εκτός από το κιλό, στις 20 Μαΐου τέθηκαν σε ισχύ και οι νέοι ορισμοί τριών ακόμη μονάδων: του κέλβιν, του αμπέρ και του γραμμομόριου.
Έτσι, και οι επτά θεμελιώδεις μονάδες του Διεθνούς Συστήματος Μονάδων (γνωστού και ως μετρικού συστήματος) ορίζονται πλέον με βάση θεμελιώδεις και αμετάβλητες σταθερές της φύσης.
Το αμπέρ με βάση το φορτίο του ηλεκτρονίου, το γραμμομόριο (μολ) με βάση τη σταθερά Αβογκάντρο και το κέλβιν με βάση τη σταθερά Μπόλτσμαν.

Οι άλλες τρεις μονάδες (δευτερόλεπτο, μέτρο και καντέλα ή κηρίο) είχαν ήδη ορισθεί στο παρελθόν με βάση κάποια φυσική σταθερά.
Για παράδειγμα, από το 1983 το μέτρο ορίζεται με βάση την ταχύτητα του φωτός, ως η απόσταση την οποία ταξιδεύει το φως στο κενό σε χρόνο 1/299.792.458 δευτερολέπτων.

kathimerini – [2φΑ]

"Η Ευτυχία του Ελύτη "

«Στην απλότητα βρίσκεται η ευτυχία»
-  Οδυσσέας Ελύτης

Mπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα
και με τα πιο μικρά..
Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.
Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές.
Μου φτάνει που τα χρόνια φυλάνε Χριστούγεννα για το τέλος τους.

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.
Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.
Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.
Πολύ...
Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.
Πολύ...
Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.
Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.
Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.
Που μπορώ και κλαίω ακόμα.
Και που τραγουδάω... μερικές φορές...
Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.
Και ευωδιές που με γοητεύουν...

[2φΑ]

"Χρυσάφι και μαγιά "

-  Χρήστος Γιανναράς
[από Λόγο που εξεφώνησε τήν ἡμέρα μνήμης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, 

στην πλατεία της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη, 19 Μαΐου του 2006]

….  Ἔχει νόημα νά διασώζουμε τη μνήμη τῆς  Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ  Πόντου, ἄν ἡ ἐγρήγορσή μας εἶναι  ἱστορικά γόνιμη.
Ἄν δηλαδή ἔχει ἔμπρακτες  συνέπειες πού ἐγγυῶνται γιά  τό μέλλον, τόν αὐτοσεβασμό μας  καί τή συλλογική μας ἀξιοπρέπεια. …

Στόν  Πόντο ἄνθισε, γιά εἰκοσιοχτώ ὁλόκληρους αἰῶνες, ἕνας πολιτισμός— ὄχι ἡ φυλή ἁπλῶς ἤ τό γένος τῶν Ἑλλήνων.
Ὁ ἴδιος ἐκεῖνος πολιτισμός πού κόμισε στήν ἀνθρωπότητα τήν ἔκπληξη, γιά πρώτη φορά, τῆς κριτικῆς σκέψης, δηλαδή τή βάση τῆς ἐπιστήμης καί τῆς ἔρευνας.
Κόμισε, γιά πρώτη φορά, τήν ἐκδοχή τῆς συλλογικότητας ὡς κοινοῦ ἀθλήματος προκειμένου νά «ἀληθεύει» ὁ βίος, τοῦ ἀθλήματος τῆς πολιτικῆς.
Δίχως αὐτό τόν πολιτισμό ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων σήμερα, σέ καθολική κλίμακα, θά ἦταν ἄλλη. Ἡ Γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ στοιχειοθετεῖ, πρωταρχικά, ἔγκλημα ἀπέναντι σέ ἕναν πολιτισμό μέ πανανθρώπινη ἐμβέλεια.

Πόντος χωρίς Ἑλληνισμό σημαίνει ἐξάλειψη καί διακοπή τῆς συνέχειας μιᾶς πληθυσμικῆς παρουσίας ταυτισμένης μέ πρόταση πολιτισμοῦ πού ἐνδιαφέρει πανανθρώπινα.
Τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ μαρτυρικοῦ ποντιακοῦ  Ἑλληνισμοῦ στό ποσοστό πού διασώζουμε τήν ἐπίγνωση τῆς πρότασης πολιτισμοῦ πού ἐνσάρκωνε.
Οἱ Ἕλληνες τοῦ  Πόντου ἦταν ζωντανό κατάλοιπο τῆς οἰκουμενικῆς δυναμικῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ προτοῦ αὐτή νά ὑποταχθεῖ στόν ἐθνικιστικό ἐπαρχιωτισμό καί ἀλλοτριωθεῖ σέ βαλκανικό περιθώριο τῆς Εὐρώπης.

Τότε, πρίν ἀπό τούς δυό παγκόσμιους πολέμους, ὁ Ἕλληνας, ὅπως ἔγραψε ὁ Ἐλύτης, «ἀνάσαινε ἀκόμα τόν ἀέρα μιᾶς περίπου αὐτοκρατορίας.
Οἱ δυνατότητές του νά κινηθεῖ χωρίς διαβατήριο γλώσσας καλύπτανε μεγάλα μέρη τῆς Ἰταλίας καί τῆς Αὐστρίας, ὁλόκληρη τήν Αἴγυπτο, τή νότια Βουλγαρία, τή Ρουμανία, τή Ρωσία τοῦ Καυκάσου καί, φυσικά, τήν Κωνσταντινούπολη μέ τήν ἐνδοχώρα της, ὥς κάτω, κατά μῆκος τοῦ Αἰγαίου, τή λεγόμενη στίς μέρες μας νοτιοδυτική Τουρκία».
Καί προσθέτει ὁ ’Ελύτης:
«Εἶναι, τό ξέρω δύσκολο νά ἀξιολογεῖς τό σημερινό μολύβι σάν χθεσινό χρυσάφι».
Ὅμως, πρέπει νά προσθέσουμε, ἀλλοίμονο ἄν πάψει τό χρυσάφι νά μετράει τήν ποιότητα τῆς ζωῆς ἀκόμα καί σέ χρόνια μολυβένιου λήθαργου.   ….

Θρηνοῦμε  γιά τή Γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων  τοῦ Πόντου ἀλλά δέν υἱοθετοῦμε τόν ρόλο τοῦ θύματος —θά ἦταν ἡ εὔκολη λύση φυγῆς ἀπό τίς  ἱστορικές προκλήσεις. 

Κάθε ἐτήσια σύναξη στή μνήμη τοῦ ποντιακοῦ ὁλοκαυτώματος ὀφείλει νά διαδηλώνει ἀνυποχώρητη ἐμμονή στήν αὐτοσυνείδητη ἑλληνικότητα πού σάρκωσε ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός.  …
Ἐμμονή στήν ταυτότητα πολιτισμοῦ τῶν Ἑλλήνων. Δηλαδή, στή διαχρονική ἑνότητα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Στήν πρωτογενή ἑλληνική ταυτότητα τῆς πολιτικῆς ὡς κοινοῦ ἀθλήματος σχέσεων κοινωνίας.

Στήν ἑλληνική ἐμμονή σέ μεταφυσικό ἄξονα νοήματος τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί συνύπαρξης, στή βεβαιότητα ὅτι τό κατόρθωμα τῆς δημοκρατίας εἶναι ἀνέφικτο χωρίς ἔμπρακτο σέβας τοῦ «ἱεροῦ»: δέν γίνεται δημοκρατία χωρίς Παρθενώνα καί Ἁγιά Σοφιά.
Ὁ ποντιακός Ἑλληνισμός μᾶς κατέλειπε  μέτρα ἀρχοντιᾶς, ἀριστοκρατίας τοῦ ἤθους —τά ψηλαφοῦμε τά μέτρα ἀκόμα καί σέ μόνη τήν αὐτοκυριαρχημένη εὐγένεια τῶν ποντιακῶν χορῶν.   ….

Δύσκολο νά ἀξιολογεῖς τό σημερινό μολύβι σάν  χθεσινό χρυσάφι. 

Μοναδική  μας ἐλπίδα ὁ λόγος τοῦ Μακρυγιάννη:
«Ὅτι ἡ τύχη μᾶς ἔχει τούς Ἕλληνες πάντοτε  ὀλίγους.
Ὅτι ἀρχή καί τέλος, παλαιόθε καί ὥς τώρα, ὅλα τά θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε καί δέν μποροῦν. Τρῶνε ἀπό μᾶς καί μένει καί μαγιά».

Γι’ αὐτή τή μαγιά, ἡ ἀποψινή τελετή μας.

antifono – [2φΑ]

"Δράμα και Τραγωδία "

-  Φώτης Σχοινάς "Περί του τραγικού"

Στήν τραγωδία δέν ὑπάρχει σωτηρία, τοὐλάχιστον μέ τή χριστιανική ἐκδοχή της.
Τό κακό δέν ὑπερβαίνεται.
Τουναντίον εἰσβάλλει καί ἐγκαθιδρύεται κυριαρχικά μέσα στόν κόσμο.
Στήν τραγωδία οἱ πύλες τῆς Κολάσεως εἶναι ὀρθάνοιχτες γράφει ὁ Τζώρτζ Στάϊνερ.
Ἀμετακίνητο κέντρο τῆς τραγωδίας εἶναι κατά τόν Αἰμ. Χουρμούζιο ἡ ἀπελπισία τοῦ ἀνθρώπου πρός ὅ,τι τόν ὑπερβαίνει καί περιορίζει τήν ἐλευθερία του, ἡ ἀδυναμία του νά κατισχύσει στήν ἀδυσώπητη μοῖρα του.
Ἡ ἀνταρσία του νά θραύσει τό σιδερένιο κλοιό τῆς ἄτεγκτης Εἱμαρμένης δέν ἔχει καμμία προοπτική ἐπιτυχίας. Ἡ συντριβή εἶναι κάτι παραπάνω ἀπό ἀναμενόμενη καί βέβαιη.
Ἀλλά, ἄν δέν ὑπάρχει σωτηρία στόν τραγικό κόσμο, ὑπάρχει κάθαρση, ὅπως λέγει ὁ Ἀριστοτέλης.

Κάθαρση βέβαια ὄχι τῶν τραγικῶν παθημάτων τοῦ τραγικοῦ ἥρωα, ἀλλά τῆς ψυχῆς τοῦ θεατῆ ἀπό τά τραγικά συναισθήματα πού προκαλοῦνται ἀπό τά παθήματα τοῦ τραγικοῦ ἥρωα (θεωρῶ πώς στό περίφημο ἀριστοτελικό χωρίο “δι᾿ ἐλέου καί φόβου περαίνουσα τήν τῶν τοιούτων παθημάτων τήν κάθαρσιν”(Ποιητική 1449 b 25) ἡ γενική “τῶν παθημάτων” εἶναι γενική ἀντικειμενική καί ὄχι ὑποκειμενική· ἑπομένως καθαίρεται ἡ ψυχή τῶν θεατῶν ἀπό τά παθήματα καί ὄχι αὐτά ταῦτα τά παθήματα). 
Καί ἡ ἐπιζητούμενη κάθαρση εἶναι ἀπότοκη τῆς συναισθηματικῆς ταύτισης τοῦ θεατῆ μέ τά παθήματα τῶν τραγικῶν ἡρώων.
Ὁ ἔλεος καί ὁ φόβος ἐγείρονται ἀπό τή μέθεξη τοῦ θεατῆ στά δρώμενα.
Ἡ τραγική μοῖρα τοῦ ἥρωα εἶναι, δυνητικά τοὐλάχιστον, καί δική του μοῖρα.

Ὁ Χριστιανισμός στή βαθύτερη οὐσία του εἶναι ἀντιτραγικός.
Ἡ ἄκρα φιλανθρωπία τοῦ ἐσταυρωμένου Κυρίου τῆς δόξης συγχωρεῖ πᾶσα ἠθική νόσο καί παράβαση τοῦ θείου νόμου.
Βέβαια κάθε πάθος, ὡς “ἀλλόκοτος καί δύσερως ἔρως” (Γρηγόριος Παλαμᾶς) συνιστᾶ ἀνταρσία κατά τοῦ Θεοῦ καί προδοσία τῆς ἐσταυρωμένης ἀγάπης του.
Ἄρα κάθε ἐφάμαρτο πάθος ἐνέχει τό τραγικό στοιχεῖο.
Ὅμως δέν ὑπάρχει καί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει πάθος καί ἠθικό νόσημα, τό ὁποῖο δέν μπορεῖ νά θεραπεύσει ὁ Χριστός (π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ).
Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ὡς ἐγγύηση καί προτύπωση τῆς ἀναστάσεως κάθε πιστοῦ, ἀποτελεῖ τόν ὁριστικό καί ἀνέκκλητο θρίαμβο πάνω στό κακό.
“Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καί γῆ καί τά καταχθόνια”
(Κανών τῆς Ἀναστάσεως).

Τό τραγικό στοιχεῖο στόν Χριστιανισμό ὑπάρχει μόνο στό χῶρο τῆς Κολάσεως, αὐτοῦ τοῦ ἀνιάτου – οἰκειοθελῶς ἀνιάτου – τραύματος τῆς δημιουργίας.
Εἶναι ἐπίσης χαρακτηριστικό ὅτι γιά  τό πάθος καί τό θάνατο τοῦ Χριστοῦ νομιμοποιούμαστε   νά μιλᾶμε γιά Θεῖο Δράμα, οὐδόλως ὅμως γιά Θεία Τραγωδία.

antifono – [2fA]

"Αδελφή μου.. 3"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ  -  ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ

….   Τώρα αποδίδομαι στο σύμπαν.
Η ξανθή φύση
μ’ ένα πλατύ ριπίδι
από κλώνους φοινίκων
αερίζει τα μέλη μου
κ’ εξατμίζει το δάκρυ μου.
Η αναρίθμητη γεύση
της προαιώνιας υγείας
τραγουδάει στον ουρανίσκο μου
και σφίγγει τα ούλα μου
σαν άγουρους καρπούς.
Κοιτάω τον ουρανό
ρίχνοντας φιλικά στο χώμα
μια φούχτα σπόρους.
Αδελφή μου,
πιο πέρα από σένα κι από μένα,
πιο πέρα απ’ το θαμπό μας βλέμμα,
πιο πέρα απ’ τη θαμπή γραμμής της γης,
εκεί στη ρίζα του παντός
άκου το κύμα της ορμής
που υπέροχο, ανεξέλεγκτο κι αξήγητο
μας έπλασε και μας εξουσιάζει.
Τι να πούμε;
Ανοίγω τις πύλες
Μ’ έντρομο θαυμασμό
μπροστά στη Δημιουργία
κι αλλάζω την οδύνη σ’ έκσταση
και την κραυγή σε προσευχή.
Τα φωτεινά μαλλιά των οριζόντων
μου σκουπίζουν
τα ματωμένα πόδια μου
κι ανηφορίζω ελαφρός και χαρούμενος
προς τα ύψη του χαμόγελου.
Ήλιε, ήλιε,
πατέρα, προστάτη μου,
δέξου με τώρα.
Κανένας κρίκος δε μου δένει
τα φτερά μου στη γη.
Το φως ακμάζει πιο ψηλά
κι απ’ την αγάπη σου, αδελφή μου,
κι απ’ την αγάπη μου.

- Το ήρεμο πρόσωπο
της αιωνιότητας
θραύει τους τρικυμισμένους καθρέπτες
των λυγμών
κι όμως ακόμη ακούμε εντός μας
των λυγμών την τρικυμία. -

eclass-uop – [2φΑ]

"Αδελφή μου.. 2"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ  -  ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ

…  Τις θερινές νύχτες

εκστατικοί θωρούσαμε

το μεγάλο φεγγάρι ν’ αναδύεται

απ’ το γιαλό της πατρίδας μας.

Ο ασημένιος δρόμος μας ταξίδευε

στους γαλάζιους ψιθύρους της πλάσης.

Η μητέρα παράστεκε

-λευκός άγγελος

στις λευκές νύχτες.

Ακούγαμε

τη μακρινή φωνή της

και το γλυκό θρό της εσθήτας της

ενώ τα μάτια μας έγερναν

στον έναστρο ύπνο.

Α, η γλυκειά προστασία

που αγρυπνούσε στο πλευρό μας

ζεσταίνοντας

τα γυμνά πουλιά των ονείρων μας.

Άχνη από φέγγος μας τύλιγε

και φεύγαμε, αδελφούλα μου,

ανάμεσα ουρανού και θάλασσας.

…Κ’ ύστερα

οι κλεισμένες πόρτες

τ’ αδιάφορα παράθυρα

οι γυρισμένες πλάτες.

Η φωνή της μητέρας νεκρή.

Μόνοι

πιασμένοι απ’ το χέρι

μέσα στις άγνωστες πολιτείες

-δυό μικροί επαίτες

του ζεστού μας ονείρου

κάτω απ’ το ραγισμένον ουρανό.  ...

Θυμάσαι;

Σούχε χαρίσει κάποτε η μητέρα

ένα ρόδινο φόρεμα

και μια μικρή ρόδινη ομπρέλα.

Ανέβαινες την ανθισμένη πλαγιά

το εαρινό πρωινό

ανάλαφρη και διάφανη

-ένα ρόδινο νέφος φωτός.

Κοιτούσες τον ουρανό

σαν κάτι από ψηλά να σε καλούσε.

Μόνο οι θλιμμένες πλεξίδες
των μαύρων μαλλιών σου
βάραιναν τη λεπτή σου ράχη.

Φοβόμουν

μήπως μιαν ώρα χαθείς

όμοια με ρόδινο φως

μέσα στη δύση.

Μάζευα τότε

όστρακα στιλπνά

και πολύχρωμα βότσαλα

απ’ τ’ ακρογιάλι του νησιού μας

για να δω τα μάτια σου

να χαμογελούν

και να μαζέψω την καρδιά σου

που διαλυόταν αθόρυβα

στη θλίψη του κόσμου.

Μα δεν ήξερες να γελάς.

Έκανα φτερά τα δάκρυα σου

κ’ έφευγα μακριά για να σου φέρω

τη γύρη του αιθέρα

να ραντίσω τη σιωπή σου.

Όμως δεν ήξερες να δέχεσαι.

Χάριζες.

Μόνο χάριζες.

Όλα τα δώρα σου

τα μοίρασες

κ’ έμειναν άδειες

οι παλάμες σου.

Έγειρες το κεφάλι

-πικραμένο πουλί,

στη σκοτεινή φτερούγα σου

και τραγούδησες το απίστευτο τραγούδι

του πληγωμένου σύμπαντος.

Αδελφή μου,

ύψωσε το κεφάλι.

Σκύβω σιμά σου και σου φέρνω

τους παιδικούς μας όρθρους

ν’ αναπνεύσεις βαθιά

την αλμύρα του νησιού μας,

τους βραδινούς φλοίσβους

και περνώντας την ομίχλη του νόστου

ν’ αράξεις κοντά μου.   ….

eclass-uop – [2φΑ]

"Αδελφή μου.. 1"

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ  -  ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΗΣ ΜΟΥ

…  Θ’ άξιζε ολόρθος να σταθώ
κατάντικρυ στον ήλιο
και των στίχων τους κίονες να υψώσω
προς το κυανό διάστημα
για να περιπατείς τα βράδια
χαμογελώντας πλάι στην Ευρυδίκη
κάτω απ’ τους έναστρους θόλους
του άφθαρτου θέρους.
Όμως, αδελφή μου,
δε δύναμαι άλλο.
Το άπειρο συνέτριψε
το στιλπνό του τόξο
στο μέτωπο μου
και στροβιλίζομαι
στην άπειρη Στιγμή
θρυμματισμένος και αδαής.
Η φωνή μου ναυάγησε.
Η σκέψη μου μάδησε
τα τελευταία της άνθη.
Μονάχα με λυγμούς
αρθρώνω το άσμα σου.
Δεν τολμούν
μήτε ο πόνος μήτε η έκσταση
με ματωμένα χείλη να ψελλίσουν
τ’ όνομα σου.
Πάνω στη χλόη τ’ ουρανού
η Ρούθ γονατίζει
για να προσευχηθεί στα πόδια σου.
Τα λευκά περιστέρια
των παιδικών ονείρων
χαμοπετούν στους κάμπους
του δικού σου χαμόγελου.
Οι ρεμβασμοί των σοφών
δεν αναρριχήθηκαν ποτέ
ως τα κράσπεδα
του σεπτού μεγαλείου σου.
Οι ποιητές που ατμίστηκαν στο φως
Αναγνωρίζουν στο φως του προσώπου σου
των στίχων τη μηδαμινότητα.
Μόνο η μεγάλη Σιωπή
μ’ ένα κρίνο στα χέρια
θωπεύει την κυρτή σου ράχη
που ύψωσε ως τον κόρφο του Θεού
τους οικτιρμούς των ανθρώπων,
ενώ οι γαλάζιες νύχτες
ακινητούν σε κατάνυξη
δακρύζοντας άστρα.
Αδελφή μου,
διπλώνω τα φτερά μου
λυγίζω το σώμα
για ν’ ασπασθώ
τις άκρες των γυμνών ποδιών σου.
Ευδόκησε να πραϋνθεί το πνεύμα μου
για να ψάλω τον ύμνο που αρμόζει
σε σένα, αδελφή μου,
αδελφή όλου του κόσμου.   ....

eclass-uop – [2φΑ]

"Σεβασμός και παράδειγμα "

–  Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
«Νηπτική ζωή και ασκητικοί κανόνες»

Ουδέποτε προσβάλλομε ή λυπούμε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνομε να νοιώσει στερημένος, ελαττωμένος, να νοιώσει κατωτερότητα, διότι του σκοτώνομε την ψυχή.
Αυτός ο άνθρωπος θα τραυματισθεί και δεν θα μπορεί να επιτύχει στην ζωή του.

Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του, το πρόβλημά του.
Ποτέ δεν του υπενθυμίζουμε την κακία του, την αμαρτία του.
Μόνον τον έπαινο χρησιμοποιούμε, αλλά τον ευγενή έπαινο, όχι τον αφελή.

Διότι ο άνθρωπος ουδέποτε διορθώνεται με ονειδισμό, όπως και με παρατήρηση. 

Πρέπει να είναι πολύ άγιος, για να δεχθεί να διορθωθεί με τον ονειδισμό, την υπόδειξη ή την παρατήρησή σου. Αλλά, εάν ήταν τόσο άγιος, δεν θα είχε αυτό το ελάττωμα, για το οποίο χρειάσθηκε να του κάνεις παρατήρηση εσύ.

Αφού λοιπόν το έχει, το μόνο που χρειάζεται, είναι ο άκρος σεβασμός σου, για να μπορέσει κάποτε να ταπεινωθεί και να διορθωθεί, βλέποντας την δική σου ειρήνη, πραότητα, ταπείνωση, αγάπη, μακροθυμία, χρηστότητα, επιείκεια, γλυκύτητα.
Μόνον όποιος έχει αυτές τις αρετές μπορεί να διορθώσει κάποιον άλλον.

vimaorthodoxias

Savvas – [2φΑ]

"Tείχος εν γνώσει.. "

-  ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ

Όταν κρίνει κανείς, φεύγει η χάρη του Θεού.
Γι' αυτό ας μην κρίνουμε τον αδελφό μας, ας μην ανακατευόμαστε στην ζωή του, ας μην τον κατηγορούμε για τίποτε, διότι για μας είναι άγιος.
Χθες όμως αμάρτησε, πήγε με μια γυναίκα.
Εμάς δεν μας ενδιαφέρει τι έκανε, για μας παραμένει άγιος.

Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε αν από χθες μέχρι σήμερα δεν μετανόησε, δεν έκλαψε; 

Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε αν ήταν μεθυσμένος και δεν καταλάβαινε τι έκανε;
Το μη κρίνειν, το μη εισέρχεσθαι στην ζωή του άλλου είναι ένα τείχος των "εν γνώσει πολεμούντων".
Είναι απαραίτητη η γνώση.
Εάν δεν την έχεις, τίποτε δεν κάνεις, ούτε Θεόν μπορείς να έχεις.

Όταν όμως κατηγορείς τον άλλον, όταν τον κρίνεις, όταν μπαίνεις στην ζωή του με την σκέψη σου, με την διάθεσή σου, με την απαίτησή σου, με τον λόγο σου, με την συμβουλή σου, τότε καταλύεις το "τείχος εν αγνωσία" και μένεις αθωράκιστος, στην διάθεση των πονηρών βελών του δαίμονος.

facebook

Ειρήνη – [2φΑ]