"Η τελεία αγάπη "

-  Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

....    Αγαπάτε τους εχθρούς υμών. Δε λέει «μην ανταποδίδετε κακό στο κακό».
Αυτό δεν είναι σπουδαίο πράγμα. Αυτό είναι απλά ανοχή.
Ούτε και λέει «αγαπάτε εκείνους που σας αγαπούν».
Αυτή είναι μόνο παθητική αγάπη. Ο Χριστός λέει αγαπάτε τους εχθρούς υμών.
Όχι απλά να τους ανέχεστε, όχι να είστε παθητικοί, αλλά να τους αγαπάτε.
Το ξαναλέμε και πάλι, πως η αγάπη είναι ενεργητική αρετή.

Η αγάπη για τους εχθρούς δεν είναι αφύσικη;
Η αντίρρηση αυτή προβάλλεται πολύ έντονα από τους μη χριστιανούς.
Δεν βλέπουμε, πως πουθενά στη φύση δεν υπάρχει παράδειγμα αγάπης για τους εχθρούς, παρά μόνο αγάπης για τους φίλους;
Αυτή είναι λοιπόν αιτία αμφισβήτησης. Τι έχουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό;

Πρώτ’ απ’ όλα η πίστη μας αναγνωρίζει δύο φύσεις: μία άφθαρτη, φωτεινή και άτρεπτη στο κακό από την αμαρτία, σαν κι αυτήν που είχε ο Αδάμ στον παράδεισο· κι άλλη μια διεστραμμένη, σκοτεινή κι επιρρεπή στο κακό και την αμαρτία, σαν κι αυτήν που αντιμετωπίζουμε διαρκώς σ’ αυτόν τον κόσμο.

Στον κύκλο της πρώτης φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι απόλυτα φυσική.
Στη φύση αυτή η αγάπη είναι σαν τον αέρα που ανασαίνουν όλα τα πλάσματα και ζουν. 

Αυτή είναι η αληθινή φύση που δημιούργησε ο Θεός.
Απ’ αυτήν η θεϊκή αγάπη λάμπει στη φύση μας όπως οι ακτίνες του ήλιου μέσα από τα σύννεφα. Οτιδήποτε στη γη έχει αληθινή αγάπη, προέρχεται από την αγάπη αυτή.

Στον κύκλο της δεύτερης, της επίγειας φύσης, η αγάπη για τους εχθρούς είναι σπάνια και θα μπορούσε να θεωρηθεί αφύσικη. Δεν είναι πραγματικά αφύσικη.
Σε σχέση με την επίγεια φύση μας είναι στην ουσία υπερφυσική ή, καλύτερα, προ-φυσική, καθώς η αγάπη φτάνει στην αμαρτωλή φύση μας από την πρωταρχική, αναμάρτητη κι αθάνατη φύση που προϋπήρχε της δικής μας.

Η αγάπη για τους εχθρούς είναι τόσο σπάνια ώστε θα μπορούσε να κληθεί αφύσικη, λένε άλλοι αντιρρησίες.
Αν τα πράγματα είναι έτσι, τότε και το μαργαριτάρι είναι αφύσικο, όπως και το διαμάντι κι ο χρυσός. Αυτά είναι όλα σπάνια αντικείμενα.
Ποιος όμως μπορεί να τα ονομάσει αφύσικα;

Όπως υπάρχουν φυτά που ευδοκιμούν μόνο σε μία περιοχή, έτσι γίνεται και με το σπάνιο αυτό φυτό, τη σπάνια αυτή αγάπη.
Φυτρώνει κι αναπτύσσεται μόνο στην Εκκλησία του Χριστού.
Για να πειστεί κάποιος από τα πολυάριθμα παραδείγματα του φυτού αυτού και του κάλλους του, πρέπει να διαβάσει τους βίους των αποστόλων του Χριστού, των πατέρων και των ομολογητών της χριστιανικής πίστης, των μαρτύρων της μεγάλης αλήθειας κι αγάπης του Χριστού.

Μια τρίτη ομάδα αντιρρησιών ισχυρίζεται πως αν δεν είναι αδύνατη, η αγάπη αυτή είναι τουλάχιστο εξαιρετικά δύσκολη.
Είναι αλήθεια πως δεν είναι εύκολη, κυρίως για εκείνον που διδάσκεται την αγάπη μακριά από το Θεό, από τον οποίο ενισχύεται και τροφοδοτείται η αγάπη αυτή.
Πώς όμως δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε αυτούς που αγαπάει ο Θεός;

Ο Θεός δεν αγαπά περισσότερο εμάς απ’ όσο αγαπά τους εχθρούς μας και μάλιστα όταν είμαστε εχθροί άλλων. Ποιος από μας μπορεί να ισχυριστεί πως δεν υπάρχει κανένας στον κόσμο που να τον αποκαλεί εχθρό του;
Αν ο ήλιος του Θεού ζέσταινε κι η βροχή έπεφτε μόνο σ’ εκείνους που κανένας δεν τους λογάριαζε εχθρούς του, δύσκολα θα ’φτανε κάποια ακτίνα στη γη ή θα ’πεφτε κάποια σταγόνα βροχής στο χώμα.

Ο άνθρωπος φορτώνεται από μόνος του μεγάλο φορτίο έχθρας.
Η αμαρτία δημιουργεί φόβο στον άνθρωπο.
Κι ο φόβος αυτός με τη σειρά του τον κάνει να υποπτεύεται εχθρούς σ’ όλα τα πλάσματα γύρω του. Ο Θεός όμως είναι αναμάρτητος κι άφοβος κι επομένως δεν υποπτεύεται κανέναν, αλλά τους αγαπά όλους.
Μας αγαπά τόσο πολύ ώστε, όταν μας κυκλώνουν εχθροί χωρίς να φταίμε σε τίποτα, πρέπει να πιστεύουμε πως αυτό γίνεται σε γνώση Του και για το καλό μας.

Ας είμαστε δίκαιοι. Ας ομολογήσουμε πως οι εχθροί μας, μάς βοηθούν πολύ στην πνευματική μας πορεία. Αν δεν υπήρχε έχθρα στους ανθρώπους, πάρα πολλοί από εκείνους που ευαρέστησαν στο Θεό δεν θα είχαν γίνει φίλοι Του.
Ακόμα κι η έχθρα του σατανά μπορεί να βοηθήσει εκείνους που είναι ζηλωτές των ιερών πραγμάτων του Θεού και της ψυχικής τους σωτηρίας.

Ποιος ήταν περισσότερο ζηλωτής των ιερών του Θεού πραγμάτων ή είχε μεγαλύτερη αγάπη για τον Χριστό από τον απόστολο Παύλο;
Ο ίδιος απόστολος όμως λέει, πως επέτρεψε ο Θεός στο διάβολο να τον πειράξει, όταν του αποκαλύφθηκαν πολλά μυστήρια: «Και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρομαι, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρομαι»
(Β’ Κορ. ιβ’ 7).   ....

iereasanatolikisekklisias – [2φΑ]

Ένας άγιος στο σπίτι σου

-  Από τον "Συνέκδημο"

Οι σημαντικές αποφάσεις στη ζωή δεν θέλουν πολλή σκέψη.
Αν έρθει η στιγμή που θα νοιώσεις βαθιά ποιος είναι ο σωστός δρόμος για σένα, μην το σκέφτεσαι.
Ένα βήμα είναι. Κάνε το. Το πρώτο βήμα της νέας πορείας.
Μιας πορείας δύσκολης και ανηφορικής, για τους απ’ έξω.
Ευφρόσυνης κι ευλογημένης γι αυτούς που ακολουθούν με θάρρος την βούληση τους και γεύονται ευλαβικά την πίστη τους.

Η αγιοσύνη είναι ένα κελί κρυμμένο βαθιά μέσα σου, που περιέχει όλο τον ορατό και τον αόρατο κόσμο.
Περνάς το κατώφλι του μ’ ένα απλό βήμα· και ζεις μια παράλληλη πνευματικότητα, τώρα, και στους δύο κόσμους.

Δεν χρειάζεσαι τίποτα στο μικρό σου κελί.
Μόνο λίγο λαδάκι, να κρατάς αναμμένο το καντήλι της ευλάβειας σου και λίγο λιβάνι, να θυμιάζεις στους εσπερινούς απολογισμούς σου το εικόνισμα του προορισμού σου.    

Άγιος, είσαι εσύ και δυνητικά ο καθένας μας.
Ένα «όχι» απόσταση, από εκεί που η κοσμική συνείδηση σου δυσανασχετεί, κι ένα «ναι» χαρμόσυνο, στη διορατικότητα, στη λιτότητα και στη σεμνότητα του κελιού σου.

Όχι πια άλλος αργός θάνατος, νεκρού χρόνου.
Δώσε ζωή στο πρόσωπο σου, σπάσε τις συνήθειες με νέες ελεύθερες επιλογές, διάλυσε τις νευρώσεις των ενοχών στην αθωότητα της παιδικότητας σου και κάνε με σιγουριά το πρώτο βήμα της επιστροφής.
Εδώ είναι το σπίτι σου. 

Μ Ψ

"Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα.. "

-  Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης 

«Μονάχα στούς ταπεινούς ἐμφανίζεται ὁ Κύριος.
Ἡ ταπείνωση εἶναι φῶς μέσα στό ὁποῖο μποροῦμε νά δοῦμε τό φῶς τοῦ Θεοῦ.
''Ἐν τῷ φωτί Σου ὀψόμεθα φῶς''.

Ὁ Κύριος μέ δίδαξε νά κρατῶ τό νού μου στόν Ἅδη καί νά μήν ἀπελπίζομαι.
Μέ αὐτόν τόν τρόπο ταπεινώνεται ἡ ψυχή μου.
Ὅλοι θά βρίσκονται μέσα στήν ἀγάπη καί ἀπό τήν κατά Χριστόν ταπείνωση·
ὅλοι θά χαίρονται νά βλέπουν τοῦς ἄλλους ἀνώτερούς τους.
Ὤ, προσευχηθεῖτε γιά μένα ὅλοι οἱ Ἅγιοι γιά νά μάθει ἡ ψυχή μου τήν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ.

Πού εἶσαι Κύριέ μου; Ἐκρύφθηκες ἀπό τήν ψυχή μου καί Σέ ζητῶ μέ δάκρυα.
Κύριε, δώσε μου τήν δύναμη νά ταπεινωθῶ μπροστά στό μεγαλεῖο Σου.
Κύριε, σε Σένα πρέπει δόξα στούς οὐρανούς καί στή γῆ.
Δώσε καί σέ μένα, τό μικρό πλάσμα Σου, τό ταπεινό Σου πνεύμα»

fb - Panteleimon Krouskos

"Ο παππούς μου, ο Γκάντι "

ARUN GANDHI  -  Ο παππούς μου, ο Γκάντι, μου δίδαξε…
[Από το βιβλίο "Μαχάτμα Γκάντι, Το δώρο του θυμού"]

Πολλοί άνθρωποι σήμερα έχουν στο μυαλό τους μια καρικατούρα του παππού μου ως ενός αγίου ανθρώπου που απαρνήθηκε όλα τα υλικά αγαθά και ήταν ρακένδυτος.
Μάθετε λοιπόν, πως στην πραγματικότητα, κατανοούσε την αξία του χρήματος όσο και ο κάθε άνθρωπος.
Στο άσραμ δεν κάναμε ταξικές διακρίσεις και ζούσαμε μια αυστηρά λιτή ζωή.
Όλοι κάναμε τις δουλειές μαζί, από την καλλιέργεια των λαχανικών μέχρι να καθαρίζουμε τις τουαλέτες, και καθόμασταν στο χώμα για να φάμε, να μελετήσουμε και να κουβεντιάσουμε.
Όταν πηγαίναμε σε γεύματα, κανείς δεν μας σερβίριζε, και φέρναμε τα δικά μας πιάτα, μπολάκια, ποτήρια και μαχαιροπίρουνα, τα οποία μετά πλέναμε.
Κανείς δεν ένιωθε στερημένος, γιατί όλοι ζούσαμε κάτω από τις ίδιες συνθήκες.

Ο Μπάπου καταλάβαινε ότι οι περισσότεροι χρειαζόμασταν ελάχιστα για να είμαστε ευτυχισμένοι. Τα προβλήματα προκύπτουν όταν αρχίζουμε να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους και πιστεύουμε ότι αυτό που έχουν εκείνοι είναι καλύτερο – και ίσως αξίζει να παλέψουμε για να το αποκτήσουμε.
Ο Μπάπου πίστευε ότι η εξάλειψη των οικονομικών διαφορών θα αποτελούσε σημαντικό βήμα στη μείωση της βίας στον κόσμο. Δεν μπορείς να κηρύττεις τη μη βία, όπως έκανε ο παππούς μου, δίχως να αναγνωρίζεις τον θυμό που προκαλεί η ανισότητα.
Ο Μπάπου προσπαθούσε να διατηρεί τη ζωή του λιτή, αλλά συναντιόταν επίσης με τους πιο σπουδαίους ανθρώπους του πλανήτη.

Το 1930, πήγε στο Λονδίνο για την πρώτη Διάσκεψη Στρογγυλής Τραπέζης που οργανώθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση προκειμένου να συζητηθεί το μέλλον της Ινδίας. 

Όπως πάντα, φορούσε το τουρμπάνι του και χειροποίητα ρούχα, που ονομάζονταν khadi, ώστε να βοηθά τους φτωχούς αγρότες.
Οι συμμετέχοντες στη Διάσκεψη Στρογγυλής Τραπέζης προσκλήθηκαν στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ, και ο παππούς μου έφτασε φορώντας το περίζωμά του και τη μαντίλα του.
Οι βασιλικοί υπασπιστές ανησύχησαν, θεωρώντας ότι αυτή δεν ήταν κατάλληλη ενδυμασία για να συναντήσει κανείς τον βασιλιά, αλλά ο Μπάπου χαμογέλασε και είπε ότι αν ο Βασιλιάς Γεώργιος δεν τον ήθελε όπως ντύνεται πάντα, τότε δεν θα πήγαινε.

Οι δημοσιογράφοι έμαθαν για το περιστατικό και η χαρά τους ήταν ανείπωτη.
«Ο Γκάντι πάει στη δεξίωση του βασιλιά με περίζωμα!» διατυμπάνιζε μια εφημερίδα. 

Είχαν τρελαθεί στη σκέψη ότι θα περιδιάβαινε στα πορφυρά χαλιά του Παλατιού του Μπάκιγχαμ με khadi και φθαρμένα σανδάλια.
Ο Βασιλιάς Γεώργιος εμφανίστηκε φορώντας την τυπική καθημερινή του ενδυμασία, πρωινό σακάκι και ριγέ παντελόνι, ενώ η Βασίλισσα Μαίρη φορούσε μια απαστράπτουσα τουαλέτα για τσάι.
Όταν τον ρώτησαν αν ένιωσε φτωχικά ντυμένος μπροστά στον βασιλιά, ο Μπάπου είπε χαριτολογώντας: «Ο βασιλιάς φορούσε αρκετά και για τους δυο μας».

Ο Μπάπου δεν πίστευε ότι ήταν κακό να επιθυμεί κανείς την οικονομική επιτυχία – απλώς θεωρούσε λάθος το να μη βοηθάς κι άλλους να την αποκτήσουν.
Δεν τον ενδιέφεραν τα χρήματα για τον ίδιο, αλλά ήταν ρεαλιστής και ήξερε ότι το έργο του είχε ανάγκη από χρηματοδότες.
Έτσι, σκέφτηκε ένα σχέδιο. Όποτε έβγαινε έξω, ο κόσμος του ζητούσε αυτόγραφο. 

Στις προσευχές του πήγαιναν όλοι, κι έτσι συχνά υπήρχαν ινδουιστές, μουσουλμάνοι, χριστιανοί, εβραίοι και βουδιστές που τον θαύμαζαν και επιζητούσαν την υπογραφή του.
Συνειδητοποίησε ότι αν χρέωνε το μικρό ποσό των πέντε ρουπιών (λιγότερο από μία σημερινή δεκάρα) για κάθε αυτόγραφο, θα μπορούσε να συγκεντρώσει τα χρήματα για τα κοινωνικά και εκπαιδευτικά του προγράμματα.

Την πρώτη φορά που πήγα σε ταξίδι με τον παππού, μου ανατέθηκε να μαζέψω τα βιβλία για αυτόγραφα και τα χρήματα, και να τα πάω για υπογραφή στον Μπάπου. Ενθουσιάστηκα! 

Ένιωθα πολύ σημαντικός να βρίσκομαι κοντά στον Μπάπου και να συμμετέχω στον σπουδαίο σκοπό του.
Εκείνη την εποχή, πριν εμφανιστούν οι «σέλφι» και οι κάμερες των κινητών, τα αυτόγραφα των διασημοτήτων ήταν σπάνια, ορισμένα μάλιστα και πολύτιμα.
Έτσι, μερικές μέρες μετά τη συλλογή, αποφάσισα ότι ήθελα κι εγώ ένα αυτόγραφο του παππού μου.

Όμως δεν είχα χρήματα και δεν ήξερα αν ο Μπάπου θα έκανε μια εξαίρεση για μένα. 

Σκέφτηκα ότι αφού τον είχα βοηθήσει τόσο πολύ, δεν ήταν κακό να δοκιμάσω. 

Μάζεψα κομμάτια χρωματιστού χαρτιού, τα έκοψα σε μέγεθος αυτόγραφου και τα σύρραψα μεταξύ τους.
Εκείνο το βράδυ, μετά την προσευχή, έχωσα το μικρό μου βιβλιαράκι στη στοίβα που πήγα στον παππού μου. Στάθηκα δίπλα του την ώρα που υπέγραφε τα βιβλία, ελπίζοντας πως δεν θα καταλάβει τη ζαβολιά μου.

Μάταια, όμως. Ο Παππούς ήταν πολύ σχολαστικός με κάθε δεκάρα που μάζευε. 

Ήθελε χρήματα για να πραγματοποιήσει το έργο του.
Όταν έφτασε στο βιβλίο μου και δεν είδε χρήματα να το συνοδεύουν, κοντοστάθηκε.
«Γιατί δεν υπάρχουν χρήματα γι’ αυτό το αυτόγραφο;»
«Είναι το δικό μου βιβλιαράκι, Μπάπου, και δεν έχω καθόλου χρήματα».
Χαμογέλασε. «Πας να με ξεγελάσεις; Γιατί χρειάζεσαι εσύ αυτόγραφο;»
«Γιατί όλοι έχουν», απάντησα.

«Όπως βλέπεις, λοιπόν, όλοι πληρώνουν γι’ αυτό».
«Μα, Μπάπου, είσαι ο παππούς μου!» ικέτεψα.
«Χαίρομαι πολύ που είμαι ο παππούς σου, αλλά ο κανόνας είναι κανόνας.
Αν όλοι πρέπει να πληρώσουν, πρέπει να πληρώσεις κι εσύ.
Εξαίρεση δεν γίνεται για κανέναν».

Αν και ποτέ δεν μου έδωσε αυτόγραφο, ο Μπάπου μου έκανε ένα πολύ μεγαλύτερο δώρο: άρχισε να περνά μία ώρα κάθε μέρα μαζί μου, μιλώντας και ακούγοντας.
Είχε τόσο συμπιεσμένο πρόγραμμα που δεν καταλάβαινα πώς μπορούσε να χωράει και μένα, αλλά αποδείχθηκε πως με πειθαρχημένες συνήθειες μπορείς να πετύχεις πολύ περισσότερα απ’ όσα φαντάζεσαι.

Ο Μπάπου με έβαλε να γράψω το δικό μου πρόγραμμα –όπως την ώρα της μελέτης, το παιχνίδι, τις δουλειές του άσραμ και την προσευχή– και το κόλλησε στον τοίχο για να μου δείξει ότι κάθε λεπτό και της δικής μου ζωής ήταν πολύτιμο.
Ο Μπάπου με βοήθησε να δω ότι κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία.
Έδειχνε αγάπη και σεβασμό σε όλους, νέους και γέρους, πλούσιους και φτωχούς. 

Κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να εκτιμάς την αξία σου ως άτομο.
Μερικές φορές ανησυχούμε ότι οι άλλοι άνθρωποι είναι καλύτεροι από εμάς και ξεχνάμε να δούμε τι είναι αυτό που κάνει εμάς πολύτιμους στον κόσμο.
Όταν νιώθουμε αυτοπεποίθηση, αναγνωρίζουμε και τιμάμε την αξία των γύρω μας, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους υπόσταση ή τη δύναμη που τους έχουν δώσει τα εγκόσμια κριτήρια.

Κάποιοι λόγιοι που έχουν γράψει για τη ζωή του παππού μου, τον περιέγραψαν σαν άνθρωπο ενάντια στην πρόοδο και το χρήμα, αλλά παρερμήνευσαν τις αξίες του. 

Εκτιμούσε τα χρήματα γι’ αυτό που μπορούσαν να κάνουν για την εξάλειψη της δυστυχίας και τη βοήθεια σε ανθρώπους σε δεινές καταστάσεις.
Όμως δεν θεωρούσε τα χρήματα μέτρο για την αξία ενός ανθρώπου.
Ποτέ (μα ποτέ!) δεν θεωρούσε ότι κάποιος με ακριβά ρούχα που πετούσε στην πρώτη θέση, ήταν σημαντικότερος από κάποιον ρακένδυτο που κοιμόταν κάτω από μια γέφυρα. 

Έχω δει φωτογραφίες του παππού μου με την απλή του μαντίλα khadiνα συναντά ηγέτες κρατών απ’ όλον τον κόσμο.
Ο Μπάπου δεν είχε ανάγκη το περίτεχνο κοστούμι για να δείξει στον κόσμο την αξία του.

- Αν χρησιμοποιείτε το χρήμα και τα υλικά αγαθά για να δείχνετε την αξία σας, ίσως καταλήξετε να νιώθετε κούφιοι.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που προσπαθούν να με εντυπωσιάσουν με τα πολυτελή αμάξια τους ή τις βίλες τους, γιατί ξέρω ότι νιώθουν πως κάτι λείπει από μέσα τους. 

Κανένα υλικό αγαθό δεν πρόκειται να γεμίσει αυτό το κενό τους.
Από την άλλη, συχνά βλέπω ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους αποτυχημένους επειδή απολύθηκαν από μια δουλειά ή επειδή μοχθούν για να πληρώσουν το νοίκι.
Φοβούνται ότι οι πιο πλούσιοι φίλοι τους θα τους κοιτάξουν υποτιμητικά και ντρέπονται που δεν έχουν περισσότερα.

- Πρέπει να διαχωρίζουμε την προσωπική μας αξία από τα υλικά αγαθά που έχουμε αποκτήσει. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι που απολαμβάνουν μεγάλους μισθούς έχουν κάθε δικαίωμα να νιώθουν περήφανοι για όσα έχουν κατορθώσει, αλλά κάνουν λάθος αν πιστεύουν ότι το μέγεθος του τραπεζικού τους λογαριασμού είναι και μέτρο της αξίας τους.
Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι το ακριβώς αντίθετο.

«Ο υλισμός και η ηθική έχουν αντίστροφη σχέση», πίστευε ο Μπάπου.
«Όταν το ένα αυξάνεται, το άλλο μειώνεται».
Δεν εννοούσε ότι είναι ανήθικο να κερδίζει κανείς χρήματα ή ότι οι φτωχοί ήταν απαραίτητα και τίμιοι.
Διαφωνούσε μόνο με το να εστιάζει κανείς μόνο στα υλικά αγαθά και σε τίποτε άλλο.

- Αν τα χρήματα σημαίνουν κάτι για εσάς, τότε εμπρός, δουλέψτε σκληρά και κερδίστε πολλά. Αλλά πάντα να θυμάστε ότι υπάρχει κι ένα βήμα παραπέρα.

lecturesbureau – [2φΑ]

"Καθαρή θέαση και επίγνωση "

-  Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
[Ασκητικές Εμπειρίες Β΄]

Για κάθε άνθρωπο “ο σταυρός του” είναι οι θλίψεις και οι οδύνες της επίγειας ζωής, θλίψεις και οδύνες προσωπικές.
Για κάθε άνθρωπο “ο σταυρός του” είναι οι αμαρτωλές αδυναμίες και τα πάθη, προσωπικά επίσης.
Με ορισμένα από αυτά γεννιέται, ενώ άλλα τα αποκτά στην πορεία της επίγειας ζωής του.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι η διδασκαλία του Χριστού.

Μάταιος και ατελέσφορος ο σταυρός, όσο βαρύς κι αν είναι, που σηκώνουμε, ακολουθώντας τον Χριστό, αν δεν μεταβληθεί σε Σταυρό του Χριστού.
Για τον μαθητή του Χριστού “ο σταυρός του” γίνεται Σταυρός του Χριστού.
Ο μαθητής του Χριστού σηκώνει ορθά τον σταυρό του, όταν παραδέχεται ότι οι θλίψεις είναι απαραίτητες για την μεταμόρφωσή του, την ομοίωσή του με τον Χριστό και την σωτηρία του.

Η καρτερική άρση του σταυρού σου είναι η καθαρή θέαση και επίγνωση της αμαρτωλότητάς σου. Σε αυτή την επίγνωση δεν υπάρχει αυταπάτη. 

Απεναντίας, αν ομολογείς πως είσαι αμαρτωλός, αλλά βαρυγκωμάς για τον σταυρό σου, αποδεικνύεις πως έχεις επιφανειακή γνώση της αμαρτωλότητάς σου».

pemptousia – [2φΑ]

"Επιφάνια "

Γιώργος Σεφέρης  -  ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937

Τ’ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγ-
γαριού
μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ’ ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλ-
λιά σου
χρυσά. τ’ άστρα του Κύκνου κι’ εκείνο τ’ άστρο ό Αλδε-
βαράν.
Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς,
καμιά φωτιά στην κορυφή τους. βραδιάζει.
Κράτησα τη ζωή μου. στ’ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.
Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της.
Ανεβαίνω τα βουνά. μελανιασμένες λαγκαδιές. o χιονι-
σμένος
κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερημοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι’ οι
δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη
σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ. Ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα
χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των
νερών
κάτω απ’ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλει-
στά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες
πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι’ αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής.
Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού
σ’ αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπο σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτε-
ρά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.
Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο
γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν
εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ό δρόμος δεν έχει αλλαγή. κράτησα τη ζωή μου.
Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.

imerodromos – [2φΑ]

"Μ. Χρυσόστομος Σμύρνης "

«Αυτός ήταν ο ηγέτης, ο εθνάρχης, η ψυχή της Ελληνικής Μικρασίας»

(Ηλίας Βενέζης)

-  Γ. Μυλωνάς

[Στις 14 Δεκεμβρίου1982, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 60 χρόνων από την Μικρασιατική καταστροφή, σε έκτακτη συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών, ο διαπρεπής ακαδημαϊκός Γ. Μυλωνάς τελείωσε την ομιλία του με μία συγκλονιστική περιγραφή του μαρτυρίου και της θανατώσεως του Χρυσοστόμου (1867-1922 +).]

Κατά τις τελευταίες ημέρες του Σεπτεμβρίου 1922 μια ομάδα φοιτητών του Ιnternational College της Σμύρνης και εγώ, βρεθήκαμε φυλακισμένοι σε απαίσιο υπόγειο, σ’ ένα από τα μπουντρούμια του Διοικητηρίου της Σμύρνης.
Σ’ αυτό ήταν ασφυκτικά στριμωγμένοι Έλληνες Χριστιανοί αιχμάλωτοι, μάλλον άνθρωποι προορισμένοι για θάνατο.
Στις 5 το απόγευμα της τελευταίας ημέρας του θλιβερού Σεπτεμβρίου, ένας τουρκοκρής με διέταξε να τον ακολουθήσω στην αυλή.

- Είσαι δάσκαλος; με ρωτά. - Αυτήν την τιμή είχα, του απαντώ.
- Και οι άλλοι που ήσαν μαζί σου είναι φοιτητές; - Ναι, του λέγω.
- Γρήγορα μάζεψέ τους και φέρε τους εδώ.
- Ελάτε μαζί μου έξω, λέγω στους συντρόφους μου.
Φαίνεται ότι ήρθε η ώρα μας. Εμπρός με θάρρος.

Ποια ήταν η έκπληξή μας όταν ακούσαμε τον Τουρκο-κρητικό να λέει:
- Θα σας σώσω σήμερα, γιατί ελπίζω αυτό να με βοηθήσει να λησμονήσω μια τρομερή σκηνή που αντίκρισαν τα μάτια μου, σκηνή στην οποία έλαβα μέρος.
Και συνέχισε:

- Παρακολούθησα το χάλασμα του Δεσπότη σας.
Ήμουν μ’ εκείνους που τον τύφλωσαν, που του βγάζαν τα μάτια και αιμόφυρτο, τον έσυραν από τα γένια και τα μαλλιά στα σοκάκια του Τουρκομαχαλά, τον ξυλοκοπούσαν, τον έβριζαν και τον πετσόκοβαν.
Από καιρού σε καιρό, όταν μπορούσε, ύψωνε κάπως το δεξί του χέρι και ευλογούσε τους διώκτες του.

Κάποιος πατριώτης μου αναγνωρίζει τη χειρονομία της ευλογίας, μανιάζει, και με το τρομερό μαχαίρι του κόβει και τα δυο χέρια του Δεσπότη.
Εκείνος σωριάστηκε στη ματωμένη γη με στεναγμό, που φαινόταν ότι ήταν μάλλον στεναγμός ανακουφίσεως παρά πόνου.
Τόσο τον λυπήθηκα τότε, που με δύο σφαίρες στο κεφάλι τον αποτελείωσα.

Αυτή είναι η ιστορία μου. Τώρα που σας την είπα, ελπίζω πως θα ησυχάσω.
Γι’ αυτό σας χάρισα τη ζωή.
- Και πού τον έθαψαν; ρώτησα με αγωνία.
- Κανείς δεν ξέρει πού έριξαν το κομματιασμένο του κορμί …

-  Στο κανάλι του YouTube «Bahriye» παρουσιάζεται ένα σπάνιο βίντεο
με τον μάρτυρα Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο. 
Το βίντεο [Izmir-1911] ξεκινάει με πλάνα της Σμύρνης και της γύρω περιοχής
και ο άγιος Ιερομάρτυρας εμφανίζεται γύρω  στο 1:25 λεπτό.

orthodoxianewsagency 

Ivan – [2φΑ]

Λήθη και ιδανικά

– Ένα σημείωμα αναθεώρησης

Η Λήθη, θυγατέρα της Έριδας στη Μυθολογία, αποτελεί μια επικίνδυνη παγίδα στην επιδίωξη της ευτυχίας - ένα τέλμα με απατηλά φιλόξενη επιφάνεια, όπου συχνά αποθέτουμε τα ιδανικά μας, αφήνοντας τα μοιρολατρικά, να βυθισθούν.
Δεν την προσχεδιάζουμε, αλλά και δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, γιατί είναι αυτό ακριβώς που επιθυμούμε· να αποφύγουμε την συνειδητή  αυτοκριτική της πορείας μας - γι’ αυτό και αποδεχόμαστε με ευκολία ή και ανακούφιση, το χαλαρωτικό ημίφως της λησμονιάς.

Η λήθη αναλαμβάνει να καλύψει τις ενοχές των εσφαλμένων επιλογών μας στην επιδίωξη των αρχικών (ιδανικών) στόχων και να συνεργήσει έτσι, σε μια εναλλακτική μορφή ευτυχίας - της συσσώρευσης υλικών αγαθών και της κοινωνικής ανάδειξης, που τονώνουν τον εγωκεντρισμό και εκτονώνουν τον νευρωτισμό μας.
Στον απρόσωπο εναγκαλισμό της, αυτοσχεδιάζουμε τους γνήσιους ρόλους μας στη ζωή και υποκρινόμαστε αβασάνιστα τους σιωπηλούς κομπάρσους ή τους αμέτοχους θεατές της μοναδικής μας παράστασης – ουσιαστικά, αδιαφορούμε για τις καταβολές της ταυτότητας μας και αρνούμαστε την πνευματική μας κληρονομιά, που αντί να μας ενισχύει, θεωρούμε πως μας συνθλίβει.

Ξεχνούμε επιλεκτικά, πως το σήμερα θα όφειλε να είναι η ώρα της ευθύνης μας, πως η τελευταία μέρα της μακάριας και βαθιάς αμεριμνησίας μας, θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον η χθεσινή, πως η στιγμή που μόνιμα αναβάλλουμε, της επιστροφής στις αξίες των πατέρων μας και στην αναθέρμανση των πιστεύω μας, δεν θα έρθει ποτέ, με την αδράνεια που μόνιμα μας πολιορκεί.
Προτιμήσαμε μια (ωραία) ζωή σε μια κοινωνία ανταγωνισμού, ρηχότητας και μίμησης, ενώ η ζωή και η ευτυχία συναντούνται (συμπίπτουν), στο μέτρο που αντανακλούν την ομορφιά των αισθημάτων μας – τίποτα διαφορετικό, τίποτα περισσότερο - αλλά εμείς έχουμε ξεχάσει προφανώς, ν’ αγαπούμε.

Προσαρμοστήκαμε από νωρίς στην «αγάπη» της συναλλαγής, στην τυποποιημένη ευγένεια που απαιτεί η κοσμική εικόνα της εφαρμοσμένης αδιαφορίας και αμβλύναμε την ιερή απολυτότητα της αγάπης στη σχετικότητα της μικροψυχίας μας.
Υπάρχει και ο φόβος της αγάπης. Δεν ανοιγόμαστε για να μην αισθανθούμε ευάλωτοι, δεν αγαπούμε για να μην πονέσουμε, ο σκεπτικισμός και η επιφυλακτικότητα οδηγούν τα αισθήματα μας στην μοναχικότητα της αυτάρκειας και στις άμυνες της καχυποψίας.

Η λογική της ευκαιριακής αγχολυτικής διασκέδασης των καταστάσεων, αποκλείει από τη ζωή μας την πληρότητα της αγάπης.
Η έλλειψη αυτοσεβασμού, στερεί από τη συμπεριφορά μας και την ελάχιστη αίσθηση εκτίμησης προς τα πρόσωπα που σχετιζόμαστε, προς την φύση που μας περιβάλλει, στην εργασία που επιτελούμε και στην ίδια την έννοια της ζωής.
Πού να στηριχθεί η αγάπη; Πού να δομηθεί  η ευτυχία;

Όταν η ικανοποίηση είναι μια έννοια καθαρά κοσμική, χωρίς πνευματικό αντίκρισμα, μια απαίτηση του στερημένου εγώ, μέσα από τις δυνατότητες που μας παρέχει το χρήμα, η φήμη και οι ευκαιριακοί ελιγμοί, τότε ασφαλώς μας παρασύρει στην εξάρτηση της ιδιοτέλειας και στη μίμηση κοινωνικών ειδώλων - προτύπων, που παρακάμπτουν κάθε προαίρεση ποιητικής αίσθησης, και νοθεύουν την αμεσότητα και τη θερμότητα στις σχέσεις μας.

Στις σχέσεις με τους άλλους, και με τον εαυτό μας επίσης.
Γιατί τελικά, είναι φανερό πως δεν υπάρχει ξένος, ανταγωνιστής ή εχθρός.
Δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρχε, ο «άλλος». Αυτό που εισπράττουμε στις σχέσεις μας, είναι η αντανάκλαση των δικών μας διαθέσεων.
Πέρα από τις κοινωνικές συμβατικότητες, που συχνά μας απομονώνουν συναισθηματικά, είναι απόλυτα εφικτό να έχουμε για καθρέπτη του εαυτού μας τα μάτια του απέναντι μας…

Δεν αρκεί να τοποθετούμε τον «αδελφό» πλάι μας ή κοντά μας.
Η θέση που του αρμόζει είναι στην καρδιά μας, γι’ αυτό κι όταν του δείχνουμε με ειλικρίνεια την προσοχή και το ενδιαφέρον μας, του χαρίζουμε λίγο από τον χρόνο και την αγάπη μας, γεμίζουμε και τη δική μας ύπαρξη με χαρά, σταθερότητα κι εμπιστοσύνη.   
Η χαρά της αγάπης, αυτό που θέλουμε όλοι και το ονομάζουμε ευτυχία, είναι το διάχυτο άρωμα της ειλικρίνειας, όταν ανθίζει ο εύφορος κήπος της καρδιάς μας.

Είναι ο άλλος δρόμος, που περνά μέσα από το υπέρλογο της θυσίας.
Και ας μην μας φοβίζουν οι λέξεις. Οι θυσίες του απλού, καθημερινού ανθρώπου, μπορούν να είναι κι αυτές απλές και καθημερινές· στα μέτρα του.
Η κατεύθυνση όμως, είναι πάντα μία.
Αγάπη που δεν έχει στη δυναμική της την απελευθερωτική ορμή της προσφοράς μέχρι θυσίας, αγάπη με όρια, δεν είναι Αγάπη.
Και είναι αυτές οι απλές –μικρές- θυσίες του εαυτού, που μας οδηγούν στους συγκινησιακούς και ευχαριστιακούς παραδείσους του πνεύματος, γιατί ο πλούτος της αγάπης, βιώνεται μέσα στις αλήθειες της διαρκούς πνευματικής αναγέννησης – και η αναγέννηση προϋποθέτει εξάπαντος, θυσίες.

Μ Ψ

"Εκτύπωμα δωρεάς.. "

Ὁ Σταυρός ὡς Ἐκτύπωμα πάνω στό Δῶρο τοῦ Θεοῦ
-  π. Δημήτριος Στανιλοάε   [Ἀπό τό βιβλίο, "Ἡ Νίκη τοῦ Σταυροῦ"]

Ὁ κόσμος εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὁ προορισμὸς αὐτοῦ τοῦ δώρου εἶναι νὰ ἑνώσει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ ποὺ τὸ παραχώρησε.
Σκοπὸς τοῦ δώρου εἶναι νὰ αὐθυπερβαίνεται συνεχῶς.
Ὅταν παίρνουμε ἕνα δῶρο ἀπὸ κάποιον, θὰ πρέπει πρωτίστως νὰ κοιτοῦμε τὸ πρόσωπο ποὺ τὸ ἔχει δωρίσει καὶ ὄχι νὰ κρατοῦμε τὰ μάτια μας στὸ δῶρο.
Ὡστόσο, συχνά, τὸ πρόσωπο ποὺ λαμβάνει ἕνα δῶρο συνδέεται τόσο στενὰ μαζί του, ὥστε ξεχνᾶ ποιός τοῦ τὸ ἔχει δωρίσει.

Ὅμως, ὁ Θεὸς ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς ἀγάπη χωρὶς ὅρους, γιατὶ εἶναι ἀπείρως μεγαλύτερος ἀπὸ ὁποιοδήποτε δῶρο ποὺ μᾶς παραχωρεῖ, ὅπως ἀκριβῶς σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο τὸ πρόσωπο ποὺ μᾶς δίνει ἕνα δῶρο εἶναι ἀσύγκριτα πιὸ σημαντικὸ ἀπὸ τὸ δῶρο ποὺ μᾶς δώρισε, καὶ θὰ πρέπει νὰ τὸν ἀγαποῦμε γι’αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ ὄχι λόγῳ τοῦ δώρου του.

Μὲ τὸν τρόπο αὐτό, κάθε δῶρο ἀπαιτεῖ τὸν δικό του σταυρό, καὶ ὁ σταυρὸς αὐτὸς ὑπάρχει γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ δῶρα δὲν ἀποτελοῦν τὴν ἔσχατη καὶ τελικὴ πραγματικότητα.
Ὁ σταυρὸς αὐτὸς ὑπάρχει, μὲ ἄλλη μορφή, μέσα στὸ δῶρο καί, μερικὲς φορές, μέσα στὴν πλήρη ἀπώλειά του.

Μποροῦμε νὰ διακρίνουμε πολλὲς σημασίες στὸν σταυρό, ὡς ἐκτύπωμα πάνω στὸ δῶρο τοῦ κόσμου ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεός.
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς εἶπε ὅτι «ὅλες οἱ πραγματικότητες, τὶς ὁποῖες προσλαμβάνουμε μὲ τὶς αἰσθήσεις ἀπαιτοῦν τὸν σταυρὸ» καὶ «ὅλες οἱ πραγματικότητες, τὶς ὁποῖες κατανοοῦμε μὲ τὸν νοῦ μας χρειάζονται τὸν τάφο».

Σὲ αὐτὲς τὶς λέξεις τοῦ ἁγίου Μαξίμου μποροῦμε νὰ προσθέσουμε τὸ ἑξῆς: ὁ ἄνθρωπος, στὴν πεσμένη κατάστασή του, αἰσθάνεται τὴν κατάλυση τοῦ παρόντος κόσμου καὶ τῆς ἴδιας τῆς ὕπαρξής του ὡς πόνο, ὡς μαρτύριο καὶ ὡς λύπη, γιατὶ ἔχει δεσμεύσει τὶς εὐαισθησίες, ποὺ ἀποτελοῦν μέρος τῆς ἴδιας τῆς ὕπαρξής του, μὲ τὸ σχῆμα αὐτοῦ τοῦ κόσμου ποὺ παρέρχεται.
Αὐτὸς ὁ σύνδεσμος μὲ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου γίνεται αἰσθητὸς μὲ ἰδιαίτερη δύναμη ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν πιστεύουν ὅτι ὑπάρχει ὁποιαδήποτε περαιτέρω μεταμόρφωση αὐτοῦ τοῦ κόσμου μετὰ ἀπὸ τὴ ζωὴ ποὺ γνωρίζουμε τώρα.   ---

Ὁ χριστιανός, ὡστόσο, μεταφέρει αὐτὸν τὸ σταυρὸ τοῦ κόσμου καὶ τῆς δικῆς του ὕπαρξης ὄχι μόνο μὲ περισσότερη εὐκολία, ἀλλὰ καὶ μὲ ἰδιαίτερη χαρά, γιατὶ γνωρίζει ὅτι μετὰ τὸν σταυρὸ ἀκολουθεῖ ζωὴ ἄφθαρτη. 

Μὲ τὴν πίστη βλέπει τὸν κόσμο ὡς σταυρωμένο καὶ νεκρὸ γι’ αὐτὸν καὶ τὸν ἑαυτό του, μὲ ὅλες του τὶς ροπές, ὡς σταυρωμένο καὶ νεκρὸ γιὰ τὸν παρόντα κόσμο.

Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ἐνεργεῖ στὸν κόσμο καὶ ὅτι δὲν ἀσκεῖ τὴν εὐθύνη του ἀπέναντί του, ἀλλὰ ὅτι ἐργάζεται προκειμένου νὰ ἀναπτυχθοῦν στὴν παρούσα κατάσταση τοῦ κόσμου –προορισμένου καθὼς εἶναι νὰ φθαρεῖ καὶ νὰ πεθάνει– οἱ σπόροι τῆς μελλοντικῆς ἀνάστασής του.
Ποθεῖ νὰ σταυρωθεῖ ὁ κόσμος αὐτός, καὶ ἡ δική του ὕπαρξη μέσα σὲ αὐτόν, ὅπως σταυρώθηκε ὁ Χρiστός.

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἑκούσια ἐπιθυμεῖ νὰ ὑποστεῖ τὸ μαρτύριο τοῦ σταυροῦ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης σὲ ἕναν ὑψηλότερο ἄφθαρτο κόσμο, μιᾶς ἀνάστασης, ἡ ὁποία εἶναι πραγματικὰ μέσα καὶ μαζὶ μὲ τὸν Χριστό. [...]

Παρ’ ὅλα αὐτά, δὲν εἶναι μόνο ὁ χριστιανὸς ἐκεῖνος ποὺ βιώνει τὴ δική του ζωὴ καὶ τὴ ζωὴ τοῦ κόσμου μὲ τὴν προσδοκία τῆς σταύρωσής τους, ὡς καρφωμένες πάνω στὸ σταυρὸ τῆς παροδικότητας τῆς παρούσας μορφῆς τους∙ ὅλοι ἀναπόφευκτα τὶς βιώνουν.
Γιατὶ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι ὅλοι ὅσοι ἀγαποῦμε θὰ πεθάνουν, καὶ ὁπωσδήποτε αὐτὸ εἰσάγει τὴ λύπη μέσα στὴ χαρὰ τῆς κοινωνίας μας μαζί τους.

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ κάποιος συσσωρεύει εἶναι ἐφήμερα, καὶ ἡ γνώση αὐτὴ ἐπισκιάζει τὴν ἱκανοποίηση ποὺ κάποιος βρίσκει σὲ αὐτά.
Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια, ὁ κόσμος καὶ ἡ δική μας ὕπαρξη μέσα στὸν κόσμο ἀποτελοῦν ἕνα σταυρό, τὸν ὁποῖο θὰ σηκώσουμε μέχρι τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας.
Ποτὲ ἕνας ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ πλήρως μὲ τὰ δῶρα, τὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ πρόσωπα αὐτοῦ τοῦ κόσμου.

Αἰσθανόμαστε τὴν παροδικὴ φύση αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὡς συνεχὴ σταυρό.
Ὅμως, οἱ χριστιανοὶ μποροῦν νὰ βιώσουν αὐτὸν τὸν σταυρὸ μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀνάστασης καί, ἑπομένως, μὲ χαρά, ἐνῷ ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔχουν πίστη πρέπει νὰ ζήσουν αὐτὴ τὴν ἐμπειρία μὲ ὅλο καὶ αὐξανόμενη λύπη, μὲ τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ ὕπαρξη στερεῖται νοήματος καὶ μὲ μίαν ἀπόγνωση τὴν ὁποία δὲν μποροῦν νὰ ἁπαλύνουν πλήρως.  ….

antifono – [2φΑ]

"Άγιος Μιχαήλ του Μούρομ "

π. Anthony Bloom 
[από "TΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ"] 

Εἶναι ὁ σταυρικὸς θάνατος τοῦ Χριστοῦ ποὺ μᾶς ἔχει σώσει ἀπὸ τὸν αἰώνιο θάνατο, ποὺ μᾶς ἔχει δώσει τὴ δύναμη νὰ ὑπερνικοῦμε τὴν ἁμαρτία καὶ ν’ ἀρχίζουμε ἀπὸ τώρα πάνω στὴ γῆ μιὰ καινούρια ζωή, τὴ ζωὴ τοῦ Θεοῦ.
Πῶς νὰ φανταστοῦμε ὅμως τὴ δολοφονία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ φέρνει τὴ συμφιλίωση τῶν δύο μερῶν; Θὰ ἤθελα νὰ σᾶς τὸ ἐξηγήσω αὐτὸ μὲ ἕνα παράδειγμα παρμένο ἀπὸ τὴν ἱστορία μας, τὴ Ρωσικὴ ἱστορία, ποὺ δείχνει τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποίο ἡ ἀγάπη ποὺ ἐκφράζεται ὡς θυσία τῆς ζωῆς μας, ἔχει τὴ δύναμη νὰ φέρνει τὴ συμφιλίωση.

Τὸ 1192, τὸ δωδέκατο δηλαδὴ αἰώνα, ἕνας ἀπὸ τοὺς πρίγκηπές μας, ὁ πρίγκηπας τοῦ Μοῦρομ ἦταν σὲ πόλεμο μ’ ἕνα μικρὸ πριγκηπάτο, τὸ ὁποῖο δὲν εἶχε ἀκόμα ἀσπαστεῖ τὸν Χριστιανισμό.
Μ’ ἕναν γρήγορο πόλεμο κατάφερε νὰ περικυκλώσει τοὺς ἀντιπάλους του μέσα στὸ κάστρο τους. Αὐτὸ ποὺ ἀπέμενε, ἂν ἤθελε νὰ κερδίσει μία εὔκολη καὶ ἀποφασιστικὴ νίκη, ἦταν νὰ ἀποκλείσει τὴ μικρὴ πόλη καὶ νὰ περιμένει μέχρις ὅτου ἡ πείνα καὶ ἡ μιζέρια τοὺς σκοτώσουν ἤ διαφορετικά τοὺς ὑποχρεώσουν νὰ παραδοθοῦν.

Ὁ πρίγκηπας ὅμως ἦταν Χριστιανὸς καὶ δὲν μποροῦσε οὔτε νὰ διανοηθεῖ πὼς θὰ γινόταν αἴτιος ἑνὸς τέτοιου βασανισμοῦ, μιᾶς τέτοιας κακομεταχείρισης καὶ τοῦ θανάτου τόσων ἀνθρώπων τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς εἶχε δημιουργήσει μὲ ἀγάπη κι ἐλπίδα, κι ἔτσι τοὺς πρόσφερε εἰρήνη, εἰρήνη χωρὶς κανένα ὅρο, εἰρήνη γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ.
Ὅμως ἐκεῖνοι ἦταν εἰδωλολάτρες, δὲν πίστευαν στὸ Θεὸ τῶν Χριστιανῶν.
Δὲν μποροῦσαν νὰ πιστέψουν πὼς δὲν ὑπῆρχε κάποιο στρατήγημα, κάποιο ὕπουλο παιγνίδι κρυμμένο πίσω ἀπὸ τὴν εἰσήγηση αὐτή, καὶ ἀφοῦ ἔκαναν μία συνεδρίαση ἀποφάσισαν νὰ δεχτοῦν τὴν προσφορὰ τοῦ πρίγκηπα, μὲ τὸν ὅρο ὅτι θὰ τοὺς ἔστελνε γιὰ ὅμηρο στὸ κάστρο τους ἕναν ἀπὸ τοὺς γιούς του, ὥστε, ἂν ἐκεῖνος τοὺς πρόδωνε, νὰ πάρουν ἐκδίκηση μὲ τὸ νὰ σκοτώσουν τὸ παιδὶ μπροστὰ στὰ ἴδια του τὰ μάτια.

Μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε τὸ πῶς ἔνιωσε ὁ πατέρας: δὲν ἐμπιστευόταν τὴν τιμὴ καὶ τὸ λόγο τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων κι ὅμως ἔνιωθε πὼς εἶχε καθῆκον νὰ κάνει ὅ,τι περνοῦσε ἀπὸ τὶς δυνάμεις του, γιὰ νὰ φέρει τὴν εἰρήνη καὶ τὴ συμφιλίωση ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς ὅρους, γιὰ χατήρι τῆς ἀγάπης.
Ὁ βίος τοῦ Ἁγίου Μιχαὴλ τοϋ Μοῦρομ μᾶς λέει ὅτι ὁ πατέρας του βημάτιζε τὴ νύχτα πάνω καὶ κάτω μέσα στὴ σκηνὴ του ἄυπνος, ὅλος ἀγωνία.
Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιά του ποὺ ἦταν γύρω στὰ δεκατέσσερα κοιμόταν βαθειά, τὸ μικρότερο ὅμως, ποὺ ἦταν ἐννιὰ χρόνων, παρακολουθοῦσε τὸν πατέρα του κι ὕστερα τὸν φώναξε καὶ κάνοντας τὴ μία ἐρώτηση ὕστερα ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸν κατάφερε μὲ πολὺ κόπο νὰ τοῦ πεῖ τὴν ἀλήθεια.

Ὅταν ἔγινε αὐτὸ κάθισε καλὰ στὴ θέση του καὶ εἶπε στὸν πατέρα του: «Πατέρα μου, δὲν τὸ βλέπεις πὼς μποροῦμε τώρα κι ἐμεῖς νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ εἶχαν κάνει ὁ Θεὸς καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός;
Ἂν μὲ στείλεις σ’ ἐκείνη τὴν πόλη, ἀκόμη κι ἂν μὲ σκοτώσουν, ἐσὺ θὰ ἔχεις μιμηθεῖ τὸν Θεὸ κι ἐγὼ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ· ἐσὺ δὲν μ’ ἔχεις μάθει πὼς πρέπει νὰ μιμούμαστε ὅλες τὶς πράξεις τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Σωτήρα μας;»

Ὕστερα ἀπ’ αὐτὸ ὁ πατέρας δέχτηκε τὴν ἀπόφαση τοῦ παιδιοῦ.
Τὴν ἑπόμενη μέρα μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ ἥλιου μποροῦσες νὰ δεῖς αὐτὸ τὸ ἐννιάχρονο ἀγόρι, μόνο του, ὅλο ἐμπιστοσύνη, προετοιμασμένο γιὰ νὰ θυσιαστεῖ ὅπως καὶ ὁ Χριστός, ν’ ἀφήνει τὸ σκοτεινὸ δάσος στὸ ὁποῖο καθόταν ὁ πολιορκητὴς στρατὸς καὶ νὰ κατευθύνεται πρὸς τὸ εἰδωλολατρικὸ φρούριο. Μεγάλη γαλήνη βασίλευε στὸ δάσος καὶ οἱ ματιὲς ὅλων ἦταν καρφωμένες στὸν μικρὸ πρίγκηπα.
Οἱ ἄνθρωποι εἶχαν συγκινηθεῖ ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἁπλοχωριὰ τῆς καρδιᾶς του.

Ἦταν ὅμως καὶ κάποιος ποὺ δὲν εἶχε συγκινηθεῖ, ποὺ εἶχε μίσος στὴν καρδιά.
Πῆρε τὸ τόξο του, ἔρριξε ἕνα βέλος καὶ τὸ παιδὶ ἔπεσε, πληγωμένο θανάσιμα.
Τὴν στιγμὴ ἐκείνη, ὅλοι οἱ ἄνδρες τοῦ πρίγκηπα κι ὁλόκληρος ὁ λαὸς τῆς πόλης, ξεχνώντας τὸν κίνδυνο, ξεχνώντας πὼς ἦταν ἐχθροὶ ἔτρεξαν γιὰ νὰ δοῦν ἂν τὸ παιδὶ εἶχε πεθάνει ἤ ἂν ὑπῆρχε ἀκόμα ἐλπίδα.
Τὸ παιδὶ πέθαινε.

Ὅταν οἱ εἰδωλολάτρες καὶ οἱ Χριστιανοὶ ξαφνικὰ θυμήθηκαν πὼς ἦταν σὲ πόλεμο, εἶδαν τοὺς στρατοὺς τους ἀναμιγμένους καὶ κατάλαβαν τότε πὼς δὲν ἦταν πιὰ ἐχθροί: ἦταν ἁπλῶς ἄνθρωποι, βαθειὰ συγκινημένοι, μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ πόνο στὴν καρδιά, ποὺ στεκόντουσαν μὲ φρίκη μπροστὰ στὴν ἀσπλαχνία καὶ τὸ μίσος.
Τὸ παιδὶ μὲ τὸν θάνατό του τοὺς εἶχε ἐνώσει, τοὺς εἶχε φέρει τὴν εἰρήνη.

Κάτι παρόμοιο μποροῦμε ὅλοι νὰ κάνουμε, ἀπὸ τὸ μικρότερο στὸ μεγαλύτερο.
Ὅταν γίνονται τσακώματα καὶ συζητήσεις, στὸ σχολεῖο ἢ τὸ σπίτι, δὲν μπορεῖ τὸ παιδὶ νὰ πεῖ στὸν πατέρα του, τὴν μητέρα, τὸν μεγαλύτερο ἀδελφό: 

«Μὴν τὸ κάνετε αὐτό. Ἐγὼ ἀγαπῶ καὶ τοὺς δυό σας, κι ὅμως ἐσεῖς μὲ πληγώνετε, μὲ σκοτώνετε»;
Ἡ ἀγάπη φέρνει τὴν συμφιλίωση, τὴν εἰρήνη, τὴν ἀγάπη κι εἶναι δυνατότερη ἀπὸ ὅ,τιδήποτε ἄλλο στὸν κόσμο.

Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ στὸ μέσο τοῦ ταξιδιοῦ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἐκκλησία μᾶς δείχνει τὸν Σταυρό: εἶναι ἡ ἐλπίδα μας, ἡ μόνη ἀληθινή μας ἐλπίδα, εἶναι ἡ χαρά μας, εἶναι ἡ ἀπόδειξη πὼς ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ καὶ πὼς τὰ πάντα εἶναι δυνατὰ μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ.

taxiarhes-moschato

[2fA]

"11.09.2001 "

[2fA]

"11.09.2019 "

[2φΑ]

Τα δώρα της οικειότητας

-  από τις Ψυχαποσκευές

Ο ανερμάτιστος σκεπτικισμός και οι πολύπλοκες περιπλανήσεις επιφανείας, δεν έχουν την ικανότητα με την ρηχότητα τους, να εισδύσουν σε περιοχές του πνεύματος όπου η απλότητα και ο σεβασμός προσέγγισης, κάνουν τις βαθύτερες έννοιες της ζωής να μοιάζουν δυσνόητες κι απρόσιτες.
Το βάθος όμως πάντοτε υπάρχει, όσο και αν το αγνοούμε.
Εκεί βρίσκεται η αλήθεια.

Είναι σαν τα δώρα της οικειότητας.
Πόσες φορές τα παιδιά, με το θάρρος της αγάπης που τα περιβάλλει, δεν γίνονται απαιτητικά, επίμονα, ανυπάκουα και σκληρά ακόμα; Και πόσες φορές οι σύζυγοι, δεν φέρονται μεταξύ τους αδιάφορα, υπεροπτικά, κτητικά, υποτιμητικά και επιθετικά;

Κι όμως, όλα αυτά είναι δώρα της οικειότητας.
Τα επιφανειακά, απερίσκεπτα δώρα, που προσφέρονται με οικεία άνεση και πληγώνουν άδικα και αδικαιολόγητα.

Γιατί αν ψάξεις βαθύτερα στην ψυχή του άλλου, όπως και στα δικά σου αισθήματα, θα ανακαλύψεις όλη την αγάπη, την στοργή, την εξάρτηση, την ανάγκη, την συντροφικότητα και την χαρά, που απαρτίζουν την πραγματικότητα της οικειότητας και στοιχειοθετούν την αλήθεια μιας σχέσης.
Και είναι πραγματικά κρίμα, να υποφέρουμε από την άστοχη προσφορά (έστω και επαναλαμβανόμενη) τέτοιων επιπόλαιων δώρων ή και να τα προσφέρουμε οι ίδιοι αντιδραστικά, αγνοώντας τα βαθύτερα πραγματικά μας αισθήματα. 

Περισσότερη απλότητα χρειάζεται, για να είμαστε ευπροσήγοροι και προσηνείς, περισσότερη αγνότητα και ευθύτητα, για αμεσότερη επικοινωνία και περισσότερος σεβασμός στον άλλο, για να μας παρέχει κι εκείνος τον σεβασμό του, τον απαραίτητο στην αυτοεκτίμηση μας.
Η αμοιβαιότητα είναι η βάση μιας δημιουργικής σχέσης συζύγων, γονέων και παιδιών, μέσα στην οικογένεια – και η ζωή είναι πολύ μικρή και αστάθμητη, για να επιμένει κανείς στη διατήρηση αποτυχημένων προτύπων.

Μην πνίγετε την αγάπη σας, μην την συνθλίβετε ανάμεσα στον υπέρμετρο σκεπτικισμό και την τραυματισμένη σας αυτοεκτίμηση, αφήστε την να αναπνεύσει, να εκδηλωθεί αυθόρμητα σε όλες τις πτυχές της προσωπικότητας σας.
Η οικειότητα (πρέπει να) είναι η ελεύθερη έκφραση της αγάπης, τίποτα πέρα απ’ αυτό, αλλιώς μεταλλάσσεται πολύ εύκολα σε σκοπιμότητα και υποκρισία.

Εκείνοι που εκτιμούν τα δώρα που δέχονται και αναγνωρίζουν την οικειότητα στις προσφορές  των αγαπημένων τους, βλέπουν να ανοίγονται στον δρόμο τους συνεχώς, νέοι ορίζοντες αλήθειας για πανέμορφα ταξίδια.
Όσο μακριά μπορεί να φθάσει κανείς…        

Μ Ψ

"Εκεί στο Νότο.. "

Λαυρέντης Μαχαιρίτσας  -  "Νότος"

Στίχοι: Μπάμπης Στόκας

[2φΑ]

"Σχέση σαρκός και αίματος "

π. Αλέξανδρος Σμέμαν  -  Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
[Από το βιβλίο του «Η Παναγία», εκδ. "Ακρίτας"]

Η ευλάβεια που δείχνει, ή Εκκλησία στην Παναγία ριζώνει στην υπακοή της στον Θεό, στην εκούσια επιλογή της να δεχθεί μια πρόσκληση αδύνατη στα ανθρώπινα μέτρα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο και χαίρεται γι’ αυτήν και τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης ιστορίας και της αναζητήσεως του Θεού από τον άνθρωπο, της αναζητήσεως του εσχάτου νοήματος, του εσχάτου περιεχομένου της ζωής του ανθρώπου.
Αν στη Δυτική Χριστιανοσύνη ή ευλάβεια προς την Παναγία περιστράφηκε γύρω από την αειπαρθενία της, η καρδιά της ευλάβειας, της σκέψεως και της αγάπης της Ορθόδοξης Ανατολής προς την Παναγία, υπήρξε πάντοτε η Μητρότητα της, η σχέση σαρκός και αίματος που είχε με τον Ιησού Χριστό.

Η Ανατολή χαίρεται που ο ρόλος του ανθρώπου είναι βασικός στο θείο σχέδιο.
Ο Υιός του Θεού έρχεται στη γη, ο Θεός εμφανίζεται, για να λυτρώσει τον κόσμο, γίνεται άνθρωπος για να ενσωματώσει τον άνθρωπο στη θεϊκή του κλήση, και σ’ αυτό συμμετέχει ολόκληρη ή ανθρωπότητα.
Αν αντιληφθούμε πως η κοινή φύση του Χριστού με την δική μας είναι ή μεγαλύτερη χαρά και το μεγαλύτερο βάθος του Χριστιανισμού, ότι ο Χριστός είναι γνήσιος άνθρωπος κι όχι κάποιο φάντασμα ή κάποιο ασώματο φαινόμενο, ότι είναι κάποιος από μας και παραμένει αιωνίως ενωμένος μαζί μας μέσω της ανθρώπινης φύσεως Του, τότε η ευλάβεια προς την Παναγία γίνεται κατανοητή, επειδή αυτή του προσέφερε την ανθρώπινη φύση, την σάρκα και το αίμα Του. 

Αυτή δίνει την δυνατότητα στον Χριστό να ονομάζεται πάντοτε “Υιός του Ανθρώπου”.

Υιός του Θεού, Υιός του Ανθρώπου… ο Θεός που κατήλθε κι έγινε άνθρωπος, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να εξαγιαστεί, να μπορέσει να γίνει κοινωνός “θείας φύσεως” (Β’ Πέτρου 1, 4) ή σύμφωνα με την έκφραση των διδασκάλων της Εκκλησίας, να “θεωθεί”.
Ακριβώς εδώ, σ’ αυτή την εξαιρετική αποκάλυψη της αυθεντικής φύσεως και κλήσεως του ανθρώπου, βρίσκεται η πηγή αυτής της ευγνωμοσύνης και τρυφεράδας που περιβάλλει την Θεοτόκο, ως σύνδεσμο μας με τον Χριστό, και μέσω Αυτού με τον Θεό. Πουθενά δε αλλού δεν αντικατοπτρίζεται αυτό καλύτερα, απ’ ό,τι στην γέννηση της Θεοτόκου.

Σε κανένα όμως σημείο της Αγίας Γραφής δεν αναφέρεται τίποτε γι’ αυτό το γεγονός. 

Γιατί όμως θα έπρεπε να αναφέρεται;
Υπάρχει κάτι το αξιόλογο, κάτι το ιδιαίτερα μοναδικό στη συνηθισμένη γέννηση ενός παιδιού, σε μια γέννα όπως όλες οι άλλες;
Αν όμως ή Εκκλησία άρχισε να μνημονεύει το γεγονός με μια ιδιαίτερη εορτή, αυτό δεν έγινε επειδή ή γέννα καθαυτή ήταν κάτι το μοναδικό ή θαυματουργικό ή ασυνήθιστο γεγονός. Το αντίθετο, μάλιστα.

Το ότι είναι τόσο συνηθισμένο γεγονός, αποκαλύπτει μια φρεσκάδα και μια λάμψη όσον αφορά το καθετί που αποκαλούμε “ρουτίνα” και συνηθισμένο, και δίνει νέο βάθος στις “ασήμαντες” λεπτομέρειες της ζωής του ανθρώπου.
Τι παρατηρούμε στην εικόνα της εορτής, όταν την αντικρίζουμε με τα πνευματικά μας μάτια;
Πάνω σ’ ένα κρεβάτι είναι ξαπλωμένη μια γυναίκα, η Άννα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, που μόλις έχει γεννήσει μια κόρη.
Δίπλα της είναι ό πατέρας του παιδιού, ο Ιωακείμ, σύμφωνα πάλι με την ίδια παράδοση. 

Λίγες γυναίκες στέκονται εκεί κοντά, που πλένουν το νεογέννητο για πρώτη φορά.
Το πιο συνηθισμένο, δηλαδή, και απαρατήρητο γεγονός.

Ή δεν είναι έτσι; Μήπως ή Εκκλησία θέλει, μέσα απ’ αυτή την εικόνα, να μας πει πως η κάθε γέννα, η είσοδος κάθε νέου ανθρώπου στον κόσμο και στη ζωή, δεν είναι παρά ένα μέγιστο θαύμα, ένα θαύμα που διαρρηγνύει κάθε ρουτίνα, επειδή σημαδεύει την αρχή κάποιου γεγονότος δίχως τέλος, την αρχή μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης ζωής, την αρχή ενός νέου προσώπου;
Με κάθε γέννα ό κόσμος δημιουργείται, κατά μία έννοια, εξ αρχής, και προσφέρεται ως δώρο σ’ αυτόν τον νέο άνθρωπο για να είναι ή ζωή του, ο δρόμος του, ή δημιουργία του.

Κατ’ αρχάς, αυτή ή γιορτή δεν είναι παρά ένας γενικός εορτασμός της γεννήσεως του ανθρώπου, και όπως λέει το Ευαγγέλιο, δεν θυμόμαστε πλέον την αγωνία “δια την χαράν ότι εγεννήθη άνθρωπος εις τον κόσμον” (Ίωάν. 16,21).
Δεύτερον, τώρα γνωρίζουμε αυτόν, του οποίου την ιδιαίτερη γέννηση και τον ερχομό εορτάζουμε: την Παναγία.
Γνωρίζουμε την μοναδικότητα, την ομορφιά, την χάρη ακριβώς αυτού του παιδιού, τον προορισμό του, την σημασία του για μας και για ολόκληρο τον κόσμο.
Και τρίτον, γιορτάζουμε όλους όσοι προετοίμασαν τον δρόμο της Παναγίας, που συνέβαλαν στο να κληρονομήσει τη χάρη και την ομορφιά.

Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλούν για κληρονομικότητα, αλλά μόνο με μια αρνητική, υποδουλωτική και αιτιοκρατική έννοια.
Η Εκκλησία πιστεύει σε μια θετική και πνευματική κληρονομικότητα.
Πόση πίστη, πόση καλοσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων που αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν, πριν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο και ευωδιαστό λουλούδι - την Παρθένο Παναγία!

Γι αυτό η εορτή της Γεννήσεως της είναι ένας εορτασμός της ανθρώπινης ιστορίας, εορτασμός της πίστεως στον άνθρωπο, ένας εορτασμός του ανθρώπου.
Δυστυχώς όμως, η κληρονομιά του κακού είναι πολύ πιο ορατή και γνωστή σήμερα. 

Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή η πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητα του να παραδίδει στις μελλοντικές γενιές μια φωτεινή κληρονομιά καλοσύνης, έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό και την υποψία…

Αυτός ο εχθρικός κυνισμός και η αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ό,τι μας κάνει ν’ απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, την στιγμή που αυτή γιορτάζει, με τέτοια χαρά και πίστη, την γέννηση ενός κοριτσιού, στο όποιο συγκεντρώνεται όλη ή καλοσύνη, η πνευματική ομορφιά, η αρμονία και η τελειότητα, που είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως.
Μέσα απ’ αυτό το νεογέννητο κορίτσι, ο Χριστός - το δώρο του Θεού, η συνάντηση μαζί Του – έρχεται ν’ αγκαλιάσει τον κόσμο.
Εορτάζοντας έτσι την γέννηση της Παναγίας, βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς την Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.

agios-panteleimon

[2φΑ]

"Η ειρήνη του Σαββάτου "

π. Αλέξανδρος Σμέμαν  -  Το νόημα του θανάτου

Ο θάνατος βρίσκεται στο κέντρο της θρησκείας και του πολιτισμού, και η στάση μας απέναντι στον θάνατο προσδιορίζει την στάση μας απέναντι στη ζωή.
Κάθε άρνηση του θανάτου απλώς αυξάνει τη νεύρωση (συνεχή; αναφορά στην αθανασία), όπως κάνει και η αποδοχή του (ακραίος ασκητισμός, άρνηση της σάρκας).

Μόνο η νίκη κατά του θανάτου είναι η απάντηση, και προϋποθέτει την υπέρβαση και των δύο, της άρνησης και της αποδοχής – “ο θάνατος κατεπόθη εις νίκος”.
Το ερώτημα είναι «ποιά είναι αυτή η νίκη;».

Αρκετά συχνά λησμονούμε την απάντηση.
Γι' αυτό παραμένουμε αβοήθητοι όταν ασχολούμαστε με τον θάνατο.
Ο θάνατος αποκαλύπτει - πρέπει ν' αποκαλύπτει - το νόημα όχι του θανάτου, αλλά της ζωής. 

Η ζωή δεν πρέπει να είναι μια προετοιμασία για τον θάνατο, αλλά μια νίκη επί του θανάτου, έτσι ώστε ο θάνατος να γίνεται θρίαμβος της ζωής, εν Χριστώ.

Μιλάμε για την ζωή χωρίς να την αναφέρουμε στον θάνατο και για τον θάνατο, σαν να είναι κάτι το άσχετο προς την ζωή.
Ο Χριστιανισμός, όταν βλέπει την ζωή μόνο ως μια προετοιμασία για τον θάνατο, κάνει τη ζωή δίχως σημασία και υποβαθμίζει τον θάνατο σ' έναν «άλλο κόσμο», που δεν υπάρχει, επειδή ο Θεός δημιούργησε μόνο έναν κόσμο, μια ζωή.
Κάνει τον Χριστιανισμό και τον θάνατο να χάνουν τη σημασία τους ως νίκη.

Δεν λύνει το πρόβλημα της νεύρωσης του θανάτου.
Το ενδιαφέρον μας για την μοίρα των νεκρών πέρα από τον τάφο, καθιστά τη χριστιανική εσχατολογία δίχως νόημα.
Η Εκκλησία δεν εύχεται για τους νεκρούς.
Είναι (πρέπει να είναι) η συνεχής Ανάσταση τους, επειδή η Εκκλησία είναι η ζωή μέσα στον θάνατο, η νίκη επί του θανάτου, η καθολική Ανάσταση.

«Να συμβιβαστείς με τον θάνατο...». Στην ηλικία των 53 ετών είναι καιρός να σκεφτώ τον θάνατο, να τον συμπεριλάβω ως κορωνίδα στο όραμα της ζωής, ως τελείωση και νοηματοδότηση των πάντων.
Αυτό το όραμα ζωής περισσότερο το αισθάνομαι παρά μπορώ να το εκφράσω με λόγια, αλλά είναι ένα όραμα, με το οποίο ζω στις καλύτερες στιγμές της ζωής μου.

Τι είναι αυτό που εξαφανίζεται με τον θάνατο;
Η εμπειρία της ασχήμιας αυτού του κόσμου, του κακού, της ρευστότητας του χρόνου. 

Αυτό που μένει είναι η ομορφιά που χαροποιεί και ταυτόχρονα θλίβει την καρδιά. «Ειρήνη!»
Η ειρήνη του Σαββάτου, η οποία διανοίγει την πληρότητα και την τελείωση της Δημιουργίας. 

Η ειρήνη του Θεού.
Όχι του θανάτου, αλλά της ζωής στην πληρότητα της, στην αιώνια κατοχή της.

sagiastriados – [2φΑ]

"Ανάμνησις του θαύματος "

Ανάμνησις του εν Χώναις θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ

ejournals-pdf  – [2φΑ]