Λήθη και ιδανικά

– Ένα σημείωμα αναθεώρησης

Η Λήθη, θυγατέρα της Έριδας στη Μυθολογία, αποτελεί μια επικίνδυνη παγίδα στην επιδίωξη της ευτυχίας - ένα τέλμα με απατηλά φιλόξενη επιφάνεια, όπου συχνά αποθέτουμε τα ιδανικά μας, αφήνοντας τα μοιρολατρικά, να βυθισθούν.
Δεν την προσχεδιάζουμε, αλλά και δεν μας εκπλήσσει μια τέτοια εξέλιξη, γιατί είναι αυτό ακριβώς που επιθυμούμε· να αποφύγουμε την συνειδητή  αυτοκριτική της πορείας μας - γι’ αυτό και αποδεχόμαστε με ευκολία ή και ανακούφιση, το χαλαρωτικό ημίφως της λησμονιάς.

Η λήθη αναλαμβάνει να καλύψει τις ενοχές των εσφαλμένων επιλογών μας στην επιδίωξη των αρχικών (ιδανικών) στόχων και να συνεργήσει έτσι, σε μια εναλλακτική μορφή ευτυχίας - της συσσώρευσης υλικών αγαθών και της κοινωνικής ανάδειξης, που τονώνουν τον εγωκεντρισμό και εκτονώνουν τον νευρωτισμό μας.
Στον απρόσωπο εναγκαλισμό της, αυτοσχεδιάζουμε τους γνήσιους ρόλους μας στη ζωή και υποκρινόμαστε αβασάνιστα τους σιωπηλούς κομπάρσους ή τους αμέτοχους θεατές της μοναδικής μας παράστασης – ουσιαστικά, αδιαφορούμε για τις καταβολές της ταυτότητας μας και αρνούμαστε την πνευματική μας κληρονομιά, που αντί να μας ενισχύει, θεωρούμε πως μας συνθλίβει.

Ξεχνούμε επιλεκτικά, πως το σήμερα θα όφειλε να είναι η ώρα της ευθύνης μας, πως η τελευταία μέρα της μακάριας και βαθιάς αμεριμνησίας μας, θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον η χθεσινή, πως η στιγμή που μόνιμα αναβάλλουμε, της επιστροφής στις αξίες των πατέρων μας και στην αναθέρμανση των πιστεύω μας, δεν θα έρθει ποτέ, με την αδράνεια που μόνιμα μας πολιορκεί.
Προτιμήσαμε μια (ωραία) ζωή σε μια κοινωνία ανταγωνισμού, ρηχότητας και μίμησης, ενώ η ζωή και η ευτυχία συναντούνται (συμπίπτουν), στο μέτρο που αντανακλούν την ομορφιά των αισθημάτων μας – τίποτα διαφορετικό, τίποτα περισσότερο - αλλά εμείς έχουμε ξεχάσει προφανώς, ν’ αγαπούμε.

Προσαρμοστήκαμε από νωρίς στην «αγάπη» της συναλλαγής, στην τυποποιημένη ευγένεια που απαιτεί η κοσμική εικόνα της εφαρμοσμένης αδιαφορίας και αμβλύναμε την ιερή απολυτότητα της αγάπης στη σχετικότητα της μικροψυχίας μας.
Υπάρχει και ο φόβος της αγάπης. Δεν ανοιγόμαστε για να μην αισθανθούμε ευάλωτοι, δεν αγαπούμε για να μην πονέσουμε, ο σκεπτικισμός και η επιφυλακτικότητα οδηγούν τα αισθήματα μας στην μοναχικότητα της αυτάρκειας και στις άμυνες της καχυποψίας.

Η λογική της ευκαιριακής αγχολυτικής διασκέδασης των καταστάσεων, αποκλείει από τη ζωή μας την πληρότητα της αγάπης.
Η έλλειψη αυτοσεβασμού, στερεί από τη συμπεριφορά μας και την ελάχιστη αίσθηση εκτίμησης προς τα πρόσωπα που σχετιζόμαστε, προς την φύση που μας περιβάλλει, στην εργασία που επιτελούμε και στην ίδια την έννοια της ζωής.
Πού να στηριχθεί η αγάπη; Πού να δομηθεί  η ευτυχία;

Όταν η ικανοποίηση είναι μια έννοια καθαρά κοσμική, χωρίς πνευματικό αντίκρισμα, μια απαίτηση του στερημένου εγώ, μέσα από τις δυνατότητες που μας παρέχει το χρήμα, η φήμη και οι ευκαιριακοί ελιγμοί, τότε ασφαλώς μας παρασύρει στην εξάρτηση της ιδιοτέλειας και στη μίμηση κοινωνικών ειδώλων - προτύπων, που παρακάμπτουν κάθε προαίρεση ποιητικής αίσθησης, και νοθεύουν την αμεσότητα και τη θερμότητα στις σχέσεις μας.

Στις σχέσεις με τους άλλους, και με τον εαυτό μας επίσης.
Γιατί τελικά, είναι φανερό πως δεν υπάρχει ξένος, ανταγωνιστής ή εχθρός.
Δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρχε, ο «άλλος». Αυτό που εισπράττουμε στις σχέσεις μας, είναι η αντανάκλαση των δικών μας διαθέσεων.
Πέρα από τις κοινωνικές συμβατικότητες, που συχνά μας απομονώνουν συναισθηματικά, είναι απόλυτα εφικτό να έχουμε για καθρέπτη του εαυτού μας τα μάτια του απέναντι μας…

Δεν αρκεί να τοποθετούμε τον «αδελφό» πλάι μας ή κοντά μας.
Η θέση που του αρμόζει είναι στην καρδιά μας, γι’ αυτό κι όταν του δείχνουμε με ειλικρίνεια την προσοχή και το ενδιαφέρον μας, του χαρίζουμε λίγο από τον χρόνο και την αγάπη μας, γεμίζουμε και τη δική μας ύπαρξη με χαρά, σταθερότητα κι εμπιστοσύνη.   
Η χαρά της αγάπης, αυτό που θέλουμε όλοι και το ονομάζουμε ευτυχία, είναι το διάχυτο άρωμα της ειλικρίνειας, όταν ανθίζει ο εύφορος κήπος της καρδιάς μας.

Είναι ο άλλος δρόμος, που περνά μέσα από το υπέρλογο της θυσίας.
Και ας μην μας φοβίζουν οι λέξεις. Οι θυσίες του απλού, καθημερινού ανθρώπου, μπορούν να είναι κι αυτές απλές και καθημερινές· στα μέτρα του.
Η κατεύθυνση όμως, είναι πάντα μία.
Αγάπη που δεν έχει στη δυναμική της την απελευθερωτική ορμή της προσφοράς μέχρι θυσίας, αγάπη με όρια, δεν είναι Αγάπη.
Και είναι αυτές οι απλές –μικρές- θυσίες του εαυτού, που μας οδηγούν στους συγκινησιακούς και ευχαριστιακούς παραδείσους του πνεύματος, γιατί ο πλούτος της αγάπης, βιώνεται μέσα στις αλήθειες της διαρκούς πνευματικής αναγέννησης – και η αναγέννηση προϋποθέτει εξάπαντος, θυσίες.

Μ Ψ

Share