"Διάβασα το βιβλίο σας.. "

-  π. Λίβυος

Απόψε με πολύ χαρά δέχθηκα ένα μήνυμα, που έλεγε «πάτερ, διάβασα το βιβλίο σας, και ξεκίνησα και πάλι να προσεύχομαι..».
Όχι δε με κολακεύει, θα ήταν πολύ φτηνό και λίγο να μείνω σε αυτό, αλλά με συγκινεί. 

Διότι γνωρίζω από τα δικά μου παθήματα και αδιέξοδα, πόσο μεγάλο δώρο είναι η προσευχή. Πόσο οξυγόνο μεταγγίζει στην ψυχή και καθαρότητα χαρίζει στις σκέψεις μας.

Είναι τόσο άδικο για τον εαυτό μας, να του αποστερούμε την προσευχή, να μην του δίνουμε την δυνατότητα να φεύγει από την φυλακή του νου και να κατεβαίνει στην ελευθερία της καρδιάς. Θα έλεγα ότι αποτελεί μια μορφή αναπηρίας να μην γνωρίζεις ότι εκτός από νους και σώμα είσαι και πνεύμα.
Ότι ο Θεός μέσα σου έβαλε μια άλλη διάσταση, μια δυνατότητα κοινωνίας με χώρους έξω από τις αισθήσεις. Πέρα από το έτσι και το αλλιώς.

Ένας ολάκερος ουρανός ζει μέσα μας, ο οποίος ποτέ δεν χάνεται από σύννεφα και κακοκαιρίες. Έχει πάντα λιακάδα και πολύ φως.

Θα μου πεις βέβαια, «μα πάτερ, τότε γιατί εγώ αισθάνομαι βαρυχειμωνιά στην ψυχή μου;» 

Μα γιατί ακριβώς ζούμε εγκλωβισμένοι στο επίπεδο του νου και μόνο.
Ταυτίζουμε την αλήθεια της ύπαρξης μας, με αυτό που κάνουμε, αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε. Είμαστε όμως μόνο αυτό; Σαφέστατα όχι.
Δεν είναι αυτή η εσώτερη αλήθεια μας.
Δεν είμαστε οι ρόλοι, οι σκέψεις και τα μεταβλητά συναισθήματα μας.
Είμαστε κάτι πολύ βαθύτερο και περισσότερο.

Και σε αυτό το βαθύτερο εαυτό μας μπορεί να μας οδηγήσει η προσευχή.
Αυτή αποκαλύπτει το θεϊκό στοιχείο που ζει και υπάρχει μέσα μας.
Αυτή την πνοή του Θεού που ποτέ δεν έφυγε και ποτέ δεν μας εγκατέλειψε, αλλά μένει πάντα εκεί. Ώστε να μας θυμίζει από που ερχόμαστε και που πάμε.
Γιατί όσο χώμα μυρίζουμε, άλλο τόσο ουρανό κουβαλάμε μέσα μας.
Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ, όσο κι αν λασπώνουν καθημερινά τα γόνατα μας..

fb – [2fA]

Το όνειρο

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ

0.

Ξυπνώ από ένα όνειρο. Εξακολουθώ να έχω την αίσθηση του.

Ένα καινούργιο βιβλίο μπροστά μου, κλειστό, κι ανυπομονώ να το διαβάσω.
Σαν να μην υπήρχε τίποτα στον κόσμο πριν από το βιβλίο αυτό, σαν να εξαρτάται η συνέχεια της ζωής στη γη από τις σελίδες του.

Γιατί διαβάζει κάποιος ένα βιβλίο; Γιατί γράφει ένα βιβλίο;
Ο ίδιος ονειροπόλος είναι, που διαβάζει στ’ αστέρια πανάρχαιες ζωές, μαζί και την δική του και αντιγράφει, όσο πιστότερα μπορεί κάποιες σελίδες.
Δεν είναι εύκολη η νοερή αντιγραφή, ούτε και το καλοπροαίρετο διάβασμα.
Όλοι ζητούν με τις λέξεις να κατοχυρώσουν την αλήθεια, να την δεσμεύσουν, να την κρατήσουν αντέρεισμα της πίστης τους απέναντι στην αβεβαιότητα τους.
Την αλήθεια για τον άνθρωπο και για τον εαυτό τους.
Αλήθεια, μαζεμένη λέξη-λέξη, σταγόνα-σταγόνα, από θάλασσες, αίμα, ιδρώτα και δάκρυα. Από την άκρη του κόσμου, με κάθε τρόπο και με κάθε τίμημα.

Κάθε όνειρο έχει την δική του διαδρομή. Όλα είναι αληθινά, μέχρι το ξύπνημα.
Εφιάλτες είναι τα όνειρα που έχουν χάσει τον δρόμο τους ή τα όνειρα κάποιου, που έχει χάσει τον δρόμο του.
Όμως ο δρόμος είναι πάντα εδώ. Βαθιά χαραγμένος στην ψυχή μας, από την αγάπη που μας δόθηκε και που μας οδηγεί.

Μ Ψ

"Ατομισμός και ενότητα "

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ (ΖΑΧΑΡΩΦ) ΤΟΥ ΕΣΣΕΞ
-  ΑΤΟΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

Θα μοιραστώ μαζί σας αυτό πού έχω στην καρδιά μου.
Όταν συμβαίνουν μεταξύ μας μικροπαρεξηγήσεις, που είναι αδύνατον να αποφευχθούν, να μη δίνετε σημασία στις μικρές αυτές δοκιμασίες.
Φέροντας μέσα σας την εικόνα τού Χριστού, να έχετε υπ' όψιν σας ότι Αυτός είναι ή απoκάλυψη της προαιώνιας ιδέας του Θεού για τον άνθρωπο.
Να έχετε πάντοτε μόνο την σκέψη αυτή, και τότε όλα θα γίνουν εύκολα.

Ελπίζω ότι σταδιακά με όλες τις ομιλίες και τις παρατηρήσεις μου, θα δημιουργηθεί ή πραγματική εικόνα αυτού που φέρω στη συνείδησή μου.
Αυτό μπορεί πραγματικά να σώσει την ζωή μας απ’ όλες τις συμφορές.
Στην καθημερινή μας ζωή συνηθίζουμε να βλέπουμε τους πολέμους που διεξάγονται ή τα άλλα δεινά, σαν να ήταν φυσικά για μας.
Αυτό γίνεται διότι, διαβάζοντας την βιβλική απoκάλυψη για την αμαρτία τον Αδάμ, δεν συλλαμβάνουμε την κοσμική και υπερκόσμια σημασία της πτώσεως του.

Ο κόσμος είναι διασπασμένος σε πολλά μέρη και σε τέτοιο βαθμό, που οι Έλληνες ονομάζουν τον μεμονωμένο άνθρωπο, άτομο.
Άτομο, με την έννοια ότι δεν μπορεί να διασπαστεί περισσότερο.
Ο «ατομισμός» λοιπόν αυτός όλης της ανθρωπότητος οδήγησε στη διάλυση τώρα και του γάμου, για τον οποίο ο Κύριος είπε: «ούς ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω».

Ακόμη και στον γάμο οι άνθρωποι δεν βλέπουν την δυνατότητα, να ζήσουν μαζί. 

Το εγχείρημα λοιπόν που προβάλλει ενώπιον μας είναι: πως από το «άτομο», από αυτή την μορφή του είναι, να μεταβούμε σε εκείνην, κατά την οποία αρχικά ο καθένας μας να αισθάνεται τον εαυτό του κληρονόμο του Αδάμ, και ακολούθως ως τέκνο του να αφομοιώσει μέσα του την συνείδηση τού Αδάμ· να ζει κατά κάποιον τρόπο, την ζωή όλης της ανθρωπότητος ως δική του ζωή. 

Αυτό όμως, είναι δύσκολο να το εκφράσουμε με λόγια.

Έτσι, είναι δυνατόν μερικοί να νομίσουν: Δεν είναι άραγε η προσευχή τον Σιλουανού για όλο τον Αδάμ επακόλουθο κάποιας ιδέας και όχι της αληθινής πραγματικότητος; 

Αυτό δεν είναι ορθό, και να γιατί: Ο Αδάμ σε όλο του το πλήρωμα γενικά, δεν αποτελεί κάποια ανθρώπινη ιδέα, αλλά την πιο συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Όταν λοιπόν γίνουμε πρόσωπα-υποστάσεις κατ’ εικόνα της υποστάσεως του Ίδιου του Χριστού, τότε θα φέρουμε μέσα μας όλη την ανθρωπότητα.

Και θα την γνωρίσουμε ζώντας κατ’ αρχάς το προσωπικό μας δράμα.
Είμαστε κύτταρα του μεγάλου σώματος της ανθρωπότητος.
Εφόσον όμως η ανθρωπότητα είναι άρρωστη και η αρρώστια διαπερνά το μεγάλο αυτό σώμα, αυτό αντανακλάται σε όλους μας.
Να ζείτε κάθε γεγονός, ως αποκάλυψη που πραγματοποιείται σε όλον τον κόσμο.

Δεν είμαστε έξω από αυτόν τον χώρο, αλλά βρισκόμαστε εντός του.
Λίγα από αυτά που σας είπα σήμερα είναι αρκετά για να τα σκέφτεστε χρόνια, να τα ζείτε με την προσευχή, να τα ζείτε με όλη την καρδιά και τον νου.

apantaortodoxias – [2φΑ]

"Ιλιάδα του Γκανά "

Από την ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΔΑ
-  του ΜΙΧΑΛΗ ΓΚΑΝΑ

….   ….

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Χαίρετε, κήρυκες καλοί,

μαντατοφόροι των θεών αλλά και των ανθρώπων

σηκώστε το κεφάλι σας, κοιτάξτε με στα μάτια

και πλησιάστε πιο κοντά, δεν είστε εσείς οι φταίχτες.

Φταίει ο Αγαμέμνονας! Αυτός σας έχει στείλει

να πάρετε απ’ τα χέρια μου την κόρη του Βρισέως.

Έλα, καλέ μου Πάτροκλε, φέρε τη Βρισηίδα,

για να την πάρουν γρήγορα οι κήρυκες μαζί τους.

Κι ας είναι οι δυο τους μάρτυρες, ενώπιον των πάντων,

και των θεών και των θνητών μα και του βασιλέως

–σκληρόκαρδο ή άκαρδο πώς να τον πω δεν ξέρω–

όταν θα έρθουν σίγουρα τα ζόρια τα μεγάλα

και θα χρειάζεται εγώ και πάλι να τους σώσω.

Δεν πρόκειται ν’ αναμειχθώ, ας καθαρίσει μόνος,

ενώ οι Τρώες οι σκληροί τους Αχαιούς θα σφάζουν.

Αν κουνηθώ απ’ τη θέση μου, ευθύς να μαρμαρώσω

και ας με κάνουν άγαλμα για τη σκληρότητά μου.

Και τότε βγήκε ο Πάτροκλος απ’ της σκηνής την πόρτα

κρατώντας απ’ το χέρι της την κόρη τη μελένια

που φάνταζε πανέμορφη και τόσο λυπημένη.

Σαν να βοηθούσε η λύπη της την ομορφιά ν’ ανθίσει,

όπως ανθίζουν οι όμορφες όταν μοιρολογούνε

κι η ομορφιά τους σε πονά σαν να ’χασες δικό σου

και κλαις μαζί τους σιωπηλά και θέλεις να πεθάνεις,

σαν να μιλούν για έρωτα ακόμα και στον πόνο

και να σου λένε γοερά εκείνο το τραγούδι:

Τα ματάκια σου μου λένε να πεθάνω να με κλαίνε.

Ο Αχιλλέας βούρκωσε και στον γιαλό κατέβη

και κοίταζε της θάλασσας την απεραντοσύνη

ώσπου τα χέρια σήκωσε σαν να παραδινόταν

σε κάτι ακαταμάχητο και απαγορευμένο.

Λόγια ζεστά αναβλύσανε απ’ της ψυχής τα βάθη

σαν προσευχή στη μάνα του από τα έγκατά του.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Λιγόζωο με γέννησες, θαλασσινή μου μάνα.

Αυτό το ξέρουμε κι οι δυο, κι ο Δίας πριν απ’ όλους,

ίσως γι’ αυτό και θα ‘πρεπε να μ’ αποζημιώσει

με κάποιον τρόπο, μάνα μου, κάπως να με τιμήσει.

Αντίθετα, με πρόσβαλε αυτός ο Αγαμέμνων

και με ταπείνωσε βαθιά παίρνοντας με τη βία

την κόρη που μου χάρισαν και σαν τρελός τη θέλω,

κι αυτός ο τρισκατάρατος την έκανε δική του.

Η μάνα του τον άκουσε απ’ τον βυθό που ζούσε

μαζί με τον πατέρα της, τον μυθικό Νηρέα,

και σαν ομίχλη ανέβηκε και κάθισε κοντά του

του χάιδεψε την κεφαλή και του ’πε λυπημένα:

ΘΕΤΙΔΑ: Γιε μου καλέ, γιε μου γλυκέ, μονάκριβο παιδί μου,

έλα να μοιραστούμε οι δυο αυτή τη στενοχώρια

μην την κρατάς για πάρτη σου. Πες μου τι σου συμβαίνει;

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Μάνα, δεν έχω μυστικά, ούτε σου κρύβω κάτι.

Δεν θα σου πω τρίτη φορά αυτά που ξέρεις ήδη.

Άλλο είναι το πρόβλημα. Μπορείς να βοηθήσεις;

Να πιάσεις το Αφεντικό και να του πεις δυο λόγια

αν είναι αλήθεια που ’λεγες συχνά στο σπιτικό μας

πως είσαι η μόνη απ’ τους θεούς που βόηθησες τον Δία

κι έφερνες και παράδειγμα εκείνη την ημέρα

που θέλαν να τον δέσουνε Ήρα και Ποσειδώνας

και η Παλλάδα Αθηνά, κι εσύ πήρες χαμπάρι

και γλίτωσες απ’ τα δεσμά τον Νεφεληγερέτη.

Το πώς, το τι και το γιατί το ξέρουμε κι οι δυο μας.

ΘΕΤΙΔΑ: Και τι θα πρέπει να του πω, πες μου το αίτημά σου.

ΑΧΙΛΛΕΑΣ: Εκεί που θα ’σαι δίπλα του αυτά να του θυμίσεις

και να του πεις, αν γίνεται, τους Τρώες να βοηθήσει.

Να πάρουνε τους Αχαιούς φαλάγγι ως τα πλοία

και να τους πετσοκόψουνε εκεί που σκάει το κύμα.

Κι εγώ να βλέπω από ψηλά τον Μέγα Στρατηλάτη

να τρέχει κάπου να κρυφτεί, με τα βρακιά πεσμένα.

Και να του γίνει μάθημα και πάθημα τ’ Ατρείδη

πως ήταν μέγα λάθος του μαζί μου να τα βάλει,

γιατί ποτέ δεν αψηφάς το πρώτο παλικάρι.

Η Θέτιδα τον άκουγε χωρίς να τον κοιτάζει

να μη φανούν τα δάκρυα που τρέχανε ποτάμι.

ΘΕΤΙΔΑ: Αχ, μωρέ πικραμένο μου, γιατί να σε γεννήσω

να πιεις φαρμάκι μπόλικο να ζήσεις τόσο λίγο

και τίποτε να μη χαρείς απ’ της ζωής τη γλύκα.

Καλύτερα στη θέση σου να έκανα κορίτσι,

στα σκοτεινά να το ’λουζα, νύχτα να το χτενίζω

στ’ άστρα και στον Αυγερινό να πλέκω τα μαλλιά της.

Μου φαίνεται, αγόρι μου, σου δίνω κι άλλες πίκρες

μ’ αυτά που λέω αστόχαστα. Θέλω καλά να ξέρεις

πως δεν σ’ αλλάζω, μάτια μου, με τίποτε στον κόσμο

είσαι η μοίρα μου εσύ κι εγώ ’μαι η δική σου

ώσπου να γίνεις ήρωας δικός μου και του κόσμου.

Θα πάω στον Όλυμπο να βρω τον Νεφεληγερέτη

μόλις απ’ τους Αιθίοπες γυρίσει χορτασμένος

και θα του πω τον πόνο σου και το παράπονό σου.

Σε δώδεκα μερόνυχτα εμείς τα ξαναλέμε.

Έχω ένα προαίσθημα πως θα μ’ ακούσει ο Δίας.

Η Θέτις έκανε βουτιά και χάθηκε στο κύμα

κι ο Αχιλλέας θυμήθηκε την κόρη που ποθούσε

καλλίζωνη, βαθύκολπη κι η μέση δαχτυλίδι.

Πόνος βαθύς τον έσκισε απ’ την καρδιά ως τη φτέρνα.

Κι ενώ αυτά συνέβαιναν, το γρήγορο καράβι

του Οδυσσέα έφτανε στης Χρύσας το λιμάνι.

Αφού σιγούρεψαν καλά πανιά, σχοινιά και ξάρτια,

εβγάλανε τα σφάγια που ’χαν για τη θυσία,

για να τιμήσουν τον Θεό, να τον εξευμενίσουν

τον εκηβόλο Απόλλωνα, που τον φωνάζουν Φοίβο.

Ο Οδυσσέας συνόδευσε ως τον βωμό την κόρη

και την παρέδωσε ευθύς στα χέρια του πατρός της.

Εκείνος την αγκάλιασε και δάκρυσε ο καημένος

και ευχαρίστησε θερμά τον Φοίβο από καρδίας

που την ευχή του εισάκουσε αμέσως, και εμπράκτως

τιμώρησε τους Δαναούς με τ’ αργυρά του βέλη.

ΧΡΥΣΗΣ: Τιμή μεγάλη μου ’κανες μα τώρα σου ζητάω

να σταματήσεις το κακό και τον αφανισμό τους

αφού κρατώ στην αγκαλιά σφιχτά τη Χρυσηίδα.

Ο Απόλλωνας συμφώνησε, κι έστησαν ένα γλέντι,

μία γιορτή τρικούβερτη και μέγα πανηγύρι,

που οι Θεοί αγάλλονται και οι θνητοί γλεντάνε

τρώγοντας και χορεύοντας και πίνοντας κρασάκι

και γίνονται μικροί Θεοί που Χάρο δεν φοβούνται.

Την άλλη μέρα το πρωί ανέλαβε ο Φοίβος

με πρίμο αέρα στα πανιά, στην Τροία να τους πάει.

Το μελανό καράβι τους γλιστρούσε σαν δελφίνι

και φτάσανε στον ναύσταθμο χωρίς να καταλάβουν.

Άλλοι σκορπίσαν στις σκηνές και άλλοι στα καράβια

μα κείνος ολομόναχος, ο θείος Αχιλλέας,

ούτε στη σύνοδο παρών ούτε στη μάχη πρώτος,

να βγάλει άγρια κραυγή από τα σωθικά του

σ’ όλο τον κόσμο ν’ ακουστεί, την Τροία να γκρεμίσει.

Περάσανε σιγά σιγά οι δώδεκα ημέρες

και οι θεοί γυρίσανε στον Όλυμπο χορτάτοι

και βρήκανε τη Θέτιδα στο απέραντο σαλόνι

ανήσυχη να τους ρωτά αν γύρισε κι ο Δίας.

Της έδειξαν πού κάθονταν και πήγε και τον βρήκε

στην υψηλότερη κορφή πολύ συλλογισμένο.

Λύγισε τη μεσούλα της και με τ’ αριστερό της,

το ντελικάτο χέρι της, του έπιασε το γόνα

κι αμέσως με το άλλο της τον άγγιξε στο γένι

λίγο σαν χάδι κοριτσιού και ώριμης γυναίκας

κι είχε τα μάτια της υγρά και σαν βασιλεμένα.

ΘΕΤΙΔΑ: Δία πατέρα, Βασιλιά Θεών μα και ανθρώπων,

αν μου αξίζει η αγάπη σου για όσα έχω κάνει

μια χάρη μόνο σου ζητώ. Βόηθα τον Αχιλλέα,

το πικραμένο μου παιδί, που νέος θα πεθάνει,

πάνω στης νιότης τον ανθό, καθώς του ’ναι γραμμένο.

Ύστερα τον πλησίασε και του ’πε επί λέξει

αυτά που συμφωνήσανε με τον μονάκριβό της.

Ο Δίας όσο άκουγε όλ’ έσμιγε τα φρύδια

και φαίνονταν απρόθυμος να κάνει το ρουσφέτι.

Κάποια στιγμή σηκώθηκε, την κοίταξε στα μάτια

κι ένευσε δυο και τρεις φορές με τα παχιά του φρύδια.

Το πρόσωπό της έλαμψε, σημάδι πως τα βρήκαν,

αλλά την ώρα που ’φευγε συνάντησε την Ήρα

που τους κοιτούσε από μακριά χωρίς ν’ ακούει τι λένε

μα τώρα το κατάλαβε πως κέρδισε η Θέτις

κι ανέκρινε τον άντρα της ποιο ήτανε το θέμα

τι είπε με τη σουρλουλού και τι εσυμφωνήσαν,

μέχρι που ο Δίας άστραψε και βρόντηξε όπως ξέρει.

Πήραν την Ήρα τα ζουμιά, μα ο Ήφαιστος ο γιος της

την παρηγόρησε γλυκά με λόγια και με νέκταρ.

Ύστερα κέρασε σειρά όλους τους αθανάτους,

που έτρωγαν και έπιναν μέχρι τη δύση του ήλιου

κι αποσυρθήκανε μετά στο δώμα του ο καθένας.

….   ….

[2φΑ]

"Ακαταπαύστως μεγάλῃ φωνῇ"

Η Αγία Αικατερίνα

Ἡ παρθένος καὶ σεμνή, Αἰκατερῖνα ἡ σοφή,
τῇ δυνάμει τοῦ Χριστοῦ, ἐπιρρωσθεῖσα ἀληθῶς,
ἀγαλλομένη εἰσέρχεται ἐν σταδίῳ,
καὶ τύραννον ὠμόν, καταβαλοῦσα στερρῶς,
καὶ πᾶσαν τὴν πληθύν, τῶν δυσσεβούντων ἐχθρῶν,
μετ' εὐφροσύνης ἔψαλλεν, ἀκαταπαύστως μεγάλῃ φωνῇ·
Χριστέ μου δόξα, Σωτὴρ καὶ ῥύστα, σὺ οὖν δέξαι τὸ πνεῦμά μου.

[2φΑ]

"Αλλαγή ψυχολογίας "

-  Μητροπολίτης Σουρόζ Anthony Bloom

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αισθανόμαστε ανήμποροι, ακόμη και απελπισμένοι. 

Κάθε ημέρα, όμως, είναι ευλογημένη από τον Θεό και καλούμαστε να της δώσουμε την αξία που της πρέπει. Όσο καταβεβλημένοι και αν νιώθουμε υπάρχει τρόπος, για να «φτιάξουμε« τη διάθεσή μας.

Ακολουθείστε τους 10 αυτούς τρόπους και θα αλλάξει η ψυχολογία σας:

- Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ’ αυτή.
Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού.
Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού.
Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου.
Αυτό είναι το καθήκον σου, αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.

- Τό πρῶτο πού θά σκεφθεῖς ὅταν ξυπνᾶς, εἶναι ἡ σκέψη τοῦ Χριστοῦ.
Νά στρέψουμε τόν νοῦ μας στόν Χριστό.
Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: “Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό σκοτάδι, ἄνοιξε τό παράθυρο στό φῶς”.

- Προσευχή.
Μπορεῖς νά προσεύχεσαι ἀκόμη κι ὅταν κάνεις ἁπλά καθημερινά πράγματα.
Γιά παράδειγμα, ὅπως ἔλεγε ἕνας μοναχός ὅταν κατέβαινε τά σκαλιά τοῦ μετρό, πού τοῦ θύμιζαν κατάβαση στά ἔγκατα τῆς γῆς, μπορεῖς νά λές τό “Κύριε Ἐλέησον” κατεβαίνοντας κάθε σκαλί.
Τόσα πολλά σκαλιά πού εἶναι, σκέψου πόσες φορές θά τό ἔχεις πεῖ!

- Κάθε μέρα νά μήν τήν βλέπουμε σάν ρουτίνα.
Ἡ κάθε μέρα ἔχει μία ἔκπληξη γιά τούς Χριστιανούς.
Ὡς τό βράδυ κάτι θά γίνει καί ὁ Θεός κάποιο μήνυμα θά σοῦ στείλει.
Ἡ ζωή δέν κυλάει ἐπίπεδα καί μονότονα σάν καρδιογράφημα…

- Νά πλησιάσουμε λίγο περισσότερο τήν ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων.
Ὅποιος ἀγαπάει, γιά νά τοῦ ποῦν εὐχαριστῶ, θά ἔχει πάντα ἄγχος.

- Κάθε μέρα νά βρίσκεις λίγο χρόνο νά ἡρεμεῖς. Ἔστω καί δέκα λεπτά.
Νά δεῖς λίγο τή ζωή χωρίς τήν βιασύνη της.
Καί τότε θά ἀκούσεις τή φωνή τοῦ ἐσωτερικού σου κόσμου.
Γιατί “ὅταν ὑπάρχει τρικυμία, δέν μπορεῖς νά δεῖς τό βυθό τῆς θάλασσας”.

- Τό ἄγχος φεύγει μέ τήν μνήμη θανάτου.
Ἅμα σκεφθεῖς τό τέλος, ἀποφορτίζεις τήν ζωή σου ἀπό τά ἀσήμαντα.
Αὐτή ἡ σκέψη μᾶς προσγειώνει καί μᾶς ἀπογειώνει ταυτόχρονα.
Προσγειώνεσαι καί ταπεινώνεσαι καί τό ἄγχος φεύγει.

- Νά σκεφτόμαστε ὅτι δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε τούς Ἁγίους.
Μποροῦμε νά προσευχόμαστε καί νά τούς ἐπικαλούμαστε.
“Ἅγιοι Πάντες, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν”.

- Νά σκεφτόμαστε πῶς κυλάει ἡ ζωή μας κάθε μέρα, γιά νά κάνουμε ἕναν ἀπολογισμό τῆς ἡμέρας. Ὅπως ὁ Ἅγιος Δωρόθεος, πού κατέγραφε κάθε μέρα ποιόν πλήγωσε και προσπαθούσε να επανορθώσει.

- Κάθε μέρα βλέπε τά δῶρα τοῦ Θεοῦ καί λέγε “Εὐχαριστῶ” στόν Θεό.
Ἔλεγε ὁ π. Παΐσιος,“Εὐχαριστεῖς τόν Θεό πού μπορεῖς νά περπατᾶς;”.
Ακόμα και αυτό το απλό, υπάρχουν άλλοι που δεν το έχουν.

- Κάθε μέρα νά σκεφτόμαστε ὅτι ο Χριστός πρίν ἀπό 2000 χρόνια σταυρώθηκε γιά μᾶς. 

Σοῦ δίνει τήν αἴσθηση, ὅτι κάποιος σέ ἀγαπᾶ πάρα πολύ.
Ἄν ἡρεμήσει ἡ ψυχή σου καί ταπεινωθεῖ, ἔστω καί στό παρά πέντε, θά φανερωθεῖ καί θά σε βοηθήσει ὁ Χριστός.

"Όσο για τη μέρα που αρχίζει, αν αποδεχτείς ότι είναι ευλογημένη από το Θεό, διαλεγμένη από το ίδιο Του το χέρι, τότε κάθε πρόσωπο που συναντάς είναι δώρο του Θεού, κάθε περίσταση που θα συναντήσεις είναι δώρο του Θεού, έστω και αν είναι πικρή ή γλυκιά, αν σου αρέσει ή δεν σου αρέσει.

Είναι δώρο του Θεού σε σένα και αν το πάρεις μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε κατάσταση. Να την δεχτείς με την ετοιμότητα, ότι μπορεί να σου συμβεί οτιδήποτε ευχάριστο ή δυσάρεστο."

orthodoxia - [2φΑ]

"Μάρκο Πασά "

Μάρκος Πιτσιπιός  [1824-1888]

-  O Έλληνας Ιδρυτής της Ερυθράς Ημισελήνου  [1878]

Πασάς, Αρχίατρος της Υψηλής Πύλης
Διευθυντής της Ιατρικής Σχολής
Αρχιστράτηγος  [Korgeneral]
Μέλος της Γερουσίας  [Meclis-i Ayan –senato]

eptalofos – omospamari – syrosagenda

ivan – [2fA]

"Στα Εισόδια της Θεοτόκου "

ΛΟΓΟΣ ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
-  Άγιος Ταράσιος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

Χαρούμενη και παράδοξη είναι η σημερινή πανήγυρη, δηλαδή η είσοδος της Αειπαρθένου και Θεοτόκου στον ναό, οδηγεί δε σε υμνωδία τον πόθο των φιλεόρτων. Σήμερα ο ουρανός και η γη συνεορτάζουν και δοξολογούν τον Δημιουργό, που διάλεξε από την ανθρώπινη φύση, αυτήν την ευλογημένη από τον Θεό κόρη, για δική του κατοικία. Σήμερα ετοιμάζεται η κατοικία του προαιώνιου μυστηρίου που επρόκειτο να φανερωθεί στο μέλλον. Σήμερα αυτή που γεννήθηκε από τον Ιωακείμ και την Άννα μετά την υπόσχεση σ’ αυτούς, προσφέρεται από τους ίδιους ως τίμιο δώρο σ’ Αυτόν, που αργότερα καταδέχθηκε να γεννηθεί απ’ αυτήν. Σήμερα το ξεκίνημα της χαράς, δηλαδή η Θεοτόκος, τριών ετών μπαίνει στο ναό, και προπορεύονται παρθένες κρατώντας λαμπάδες. Σήμερα η κατάργηση της κατάρας της στειρώσεως οδηγείται ως δώρον στα Άγια των αγίων. Σήμερα το περιεχόμενο του κηρύγματος των προφητών οδηγείται στα άδυτα από τον αρχιερέα και προφήτη Ζαχαρία.

Εκεί που αυτός μια φορά τον χρόνο με ευλάβεια εισερχόταν, η Θεοτόκος παρέμενε συνεχώς ημέρα και νύκτα. Ποιος δεν θα εκπλαγεί με το θαυμαστό γεγονός; Ποιος δεν εκπλήττεται με το παράδοξο θαύμα; Ποιος δεν θα παραξενευτεί βλέποντας την απρόσιτη στους ιερείς αμόλυντη Μαρία να παραμένει στο ιερό;
Αυτή είναι η αρχή της συνενώσεως με εμάς. Αυτή είναι το υπόδειγμα της συνενώσεως των αγγέλων με τους ανθρώπους. Αυτή είναι το αντίτυπο της δικής μας ανακαινίσεως. Αυτή είναι η αλλαγή της ζωής μας που μετά τη παρακοή στο παράδεισο γέμισε αγκάθια. Αυτή είναι η αλλαγή της προηγούμενης αποφάσεως που είναι γνωστή με τα λόγια «επικατάρατος η γη εν τοις έργοις σου, ακάνθας και τριβόλους ανατελεί σοι»· και «εν τω ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου». Αυτή είναι η απολύτρωση από το «πληθύνω τας λύπας σου και τους στεναγμούς σου» και του «εν λύπαις τέξη τέκνα».

Αυτήν την πάντιμη εορτή και λαμπρή πανήγυρη, ας γιορτάσουμε οι πιστοί, που φωτίζει με θεϊκό και νοητό φως, που καταλάμπει με μυστικές ακτινοβολίες και που δίδαξε με τη γνώση της αληθινής Τριαδικής μίας θεότητας, την παντοκρατορία του Πατρός και Υιού και Αγίου Πνεύματος. H γεμάτη χάρη Άννα με χαρά, τον πολύτιμο θησαυρό της Τριάδος, την τριών ετών Παρθένον και Θεοτόκον οδήγησε στον ναό του Κυρίου και μαζί με τον Ιωακείμ λέγοντας ωδές ευχαριστήριες, αφού συγκέντρωσε πλήθος παρθένων που κρατούσαν λαμπάδες, έφθασε μέχρι τα Άγια των αγίων. Εκεί και οι δύο γονείς με χαρά και αγαλλίαση προσκαλούσαν τον Ζαχαρία, τον προφήτη, ιερέα, συγγενή και λειτουργόν της Παλαιάς διαθήκης λέγοντας:

«Δέξου τη σεμνή, την αμόλυντη· δέξου, ιερέα, την ολοκάθαρη νύμφη του Λόγου· δέξου, προφήτη, το δοχείο του αΰλου φωτός· δέξου, δίκαιε, το φλογισμένο άρμα του Υψίστου· δέξου, άμεμπτε, την ωραία άμπελο που θα καρποφορήσει το σταφύλι της αιώνιας ζωής. Πέρασέ την στα ενδότερα του ναού του Κυρίου. Πρόσφερέ την στον τόπο του αγιασμού, που δημιούργησε ο Κύριος ως κατοικία του. Οδήγησέ την εις τα άδυτα, αυτήν που βιάζεται να δεχθεί στην κοιλιά της τον αόρατο. Μακάρισε αυτήν που ανάδειξε μακαρίους όλους τους ανθρώπους. Δόξασε αυτήν που αναδείχθηκε θεόγραφο βιβλίο των μεγάλων έργων του Θεού. Πάρε στα χέρια σου αυτήν, η οποία μας απάλλαξε από την κατάρα της προμήτορος Εύας. Χαιρέτησε αυτήν, που μας ένωσε με την αγάπη της με τον Θεό και κατάργησε την έχθρα του διαβόλου με Αυτόν που γέννησε. Αγκάλιασε αυτήν που μας άρπαξε από την αγκαλιά του διαβόλου. Προφήτευσε γι’ αυτήν, που εκπλήρωσε τις προρρήσεις των προφητών και πραγματοποίησε την υπόσχεση του Θεού στους ανθρώπους.

Αυτήν που είναι η τράπεζα του θείου άρτου, το κρασί που προκαλεί ευφροσύνη, η τροφή που δίνεται δωρεάν, το περιστέρι το άκακο και αθώο, ο έμψυχος ουρανός, η πολύφωτη λυχνία, η πολυτραγουδισμένη νύμφη, η πολυύμνητη μητέρα, η θεοπότιστη ελιά, το θείον όχημα της οικονομίας του Υψίστου, η σκηνή η αγία, η λυχνία η θεολάξευτη, η λογική αμνάδα, το ιλαστήριο του Θεού, ο ένδοξος θησαυρός, η καλόηχη σάλπιγγα, το εύφορο όρος και «τετυρωμένον», που μετατράπηκε δηλαδή σε τυρί χάριτος και χαράς, ο θείος «πόκος», δηλ. το ξηρό μαλλί που προείδε ο Γεδεών ότι γέμισε με τη δροσιά της χάριτός σου, το σύννεφο της θεϊκής βροχής, η τιμημένη πόλη, το νοητό καταπέτασμα, το λυχνάρι που κατασκεύασε ο Θεός, η σκάλα με την οποίαν κατέβηκε ο Δημιουργός και εμφανίσθηκε στους ανθρώπους, η κλίνη η αγία, το δοχείο της καλοσύνης, η άβυσσος των θαυμάτων, η πηγή των αγαθών, ο διαρκής πλούτος, η πολυώνυμη και πολυποίκιλη και αειπάρθενος Θεοτόκος.

Αυτήν να οδηγήσεις στα Άγια των αγίων, να την προσφέρεις στον Βασιλέα, ως πολύτιμο δώρο. Αυτήν να την υμνήσεις ως βασίλισσα της κτίσεως· στόλισέ την ως παλάτι του Βασιλιά, δοξολόγησέ την ως σταθερό φρουρό και φύλακα όλων των παρθένων. Εγκατάστησέ την στο χειροποίητο ναό αυτήν που έγινε έμψυχος ναός του Λόγου που δημιούργησε τα πάντα.

Συ είσαι η ερμηνεία των προφητών και η πραγματοποίηση των λόγων τους. Εσένα ο προφήτης Ιεζεκιήλ ονόμασε "πύλην κεκλεισμένην", δηλαδή κλειστή πύλη, από την οποία ποτέ κανένας άνθρωπος δεν θα περάσει παρά μόνο ο Κύριος ο Θεός και θα τη διατηρήσει κλειστή. Εσένα αναφέρει ο μεγαλοφωνότατος Ησαΐας ότι είσαι η ράβδος του Ιεσσαί από την οποίαν θα προέλθει το άνθος, δηλαδή ο Χριστός, ο οποίος αφού ξεριζώσει τα φυτά της κακίας θα φυτεύσει την γη της θεογνωσίας. Για σένα ο Ιερεμίας προείπε ότι «Να, έρχονται ημέρες, λέει ο Κύριος, και θα συνάψω καινούρια συμφωνία με τους Ισραηλίτες και τη φυλή του Ιούδα, την οποίαν έκανα με τους πατέρες τους» αποκαλύπτοντας την παρουσία του Υιού σου με τη γέννησή του και καλώντας σε προσκύνηση τους ειδωλολατρικούς λαούς που βρίσκονται σ’ όλη τη γη. Εσένα ο Δανιήλ, που ονομάζεται "άνδρας επιθυμιών", ανακήρυξε όρος μεγάλο, από το οποίο ο Χριστός, ο ακρογωνιαίος λίθος θα κοβόταν και την εικόνα του πολύμορφου φιδιού θα καταστρέψει και θα διαλύσει. Εσένα έχοντας προτύπωση οι Τρεις Παίδες στη Βαβυλώνα, επειδή κατάλαβαν την επιθυμία του Υιού σου πέρασαν μέσα από το καμίνι που έκαιε υπερβολικά χωρίς να πάθουν καμιά βλάβη και χόρευαν σαν να βρίσκονταν σε κάποιο δωμάτιο. Εσένα ο προφήτης Αββακούμ ονομάζει όρος Θαιμάν, από το οποίο εμφανίστηκε βασιλιάς με μεγάλη δύναμη, τον οποίον θα τρέμουν οι Αιθίοπες και οι κάτοικοι της Μαδιάμ.

Εσένα δοξάζω την καθαρή κόρη· εσένα υμνώ την κεχαριτωμένη· εσένα δοξολογώ που αναδείχθηκες από όλες τις γενιές νύμφη Θεού· εσένα υμνολογώ που πρόκειται να αναδειχθείς νέος ουρανός· εσένα προσφέρω ως πολύτιμο θησαυρό στον ναό του Κυρίου· εσένα δοξάζω ως τη νέα Διαθήκη, στην οποίαν ο Μεσσίας Χριστός, θα καταργήσει το γράμμα του νόμου και θα καλέσει τους ανθρώπους στη ζωή της Χάριτος με το Βάπτισμα, θα σταματήσει τις συνήθειες του Μωσαϊκού νόμου και θα στείλει στους ανθρώπους το Πανάγιον Πνεύμα.

Αφού ο Προφήτης Ζαχαρίας στόλισε με αυτά τα ιερά λόγια την Μαρία την οδήγησε στο θυσιαστήριο και την αφιέρωσε στον Κύριον και Θεό. Τότε απότον ναό αναχώρησαν οι γονείς της Ιωακείμ και Άννα με χαρά θαυμάζοντες τη σύνεση, την πραότητα και ηρεμία της Παρθένου. Αφού αυτή ξεπέρασε τα παιδιάστικα λόγια, λάτρευε μόνη της τον Παντοκράτορα, και αφού δεχόταν ουράνια τροφή από Άγγελο περιφρόνησε την ανθρώπινη, και παραμένοντας συνεχώς στον ναό, την κοσμική ζωή θεώρησε ασήμαντη, σαν τον ιστό της αράχνης. Αφού κέρδισε την ουράνια ευτυχία αρνήθηκε τον επίγειον πλούτο. Συμμετέχοντας καθημερινά στην χαρά των αγγέλων, αποδεικνυόταν ανώτερη των βιοτικών φροντίδων, και βλέποντας συνεχώς το Πνεύμα το άγιον, έδιωχνε αοράτως τα πλήθη των πονηρών πνευμάτων.
Τι έκανε η Παρθένος μένοντας στα Άγια των αγίων; Δεχόταν από Άγγελο αγγελική τροφή. Και ως αμόλυντο περιστέρι ζώντας παρθενικά, τον Δημιουργό του ναού και του ουρανού και της γης ικετεύοντας με ευχαριστία και παρρησία καρδίας έλεγε: «Σε υμνώ, Παντοκράτορα Ύψιστε, γιατί αφαίρεσες τη ντροπή της προμήτορός μου Εύας και λόγω της ανείπωτης ευσπλαχνίας σου πρόκειται να στείλεις στη γη τον μονογενή σου Υιό για να συναναστραφεί με τους ανθρώπους και γι’ αυτό θα γίνω καθαρή και αμίαντη κατοικία του».

Εμείς δε που είμαστε ο λαός του Θεού, έθνος άγιον, εκλεκτή συνάθροιση, πλήθος ορθοδόξων, βαπτισμένοι στην κολυμβήθρα, παιδιά της Χάριτος, που γιορτάζουμε την Είσοδο της Παρθένου στον ναό, με καθαρές ψυχές και αμόλυντα χείλη, ας ψάλλουμε μελωδικά τιμώντας όπως πρέπει την χαρούμενη εορτή, την πρώτη πανήγυρη, που είναι για τους αγγέλους ευφρόσυνη και για τους ανθρώπους άξια επαίνων. Ας απευθύνουμε στην Πάναγνη Θεοτόκο με φόβο και χαρά το «Χαίρε» του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.

Χαίρε, η ευδοκία του Πατρός με την οποία έφθασε η αληθινή γνώση του Θεού σ’ όλο τον κόσμο. Χαίρε, η κατοικία του Θεού, από την οποία προήλθε ο σαρκωμένος Λόγος. Χαίρε, η διαμονή του Αγίου Πνεύματος που δεν μπορεί να περιγραφεί. Χαίρε, το πολυθρύλητο θαύμα των Αγγέλων. Χαίρε, η αγιοτέρα των Χερουβίμ. Χαίρε, η ενδοξοτέρα των Σεραφίμ. Χαίρε, η πλατυτέρα των ουρανών. Χαίρε, η λαμπρότερη από τον ήλιο. Χαίρε, η φωτεινότερη από τη σελήνη. Χαίρε, η λαμπρότητα του πλήθους των άστρων. Χαίρε, η ελαφρά νεφέλη που έβρεξε την ουράνια βροχή. Χαίρε, η αστραπή που γλυκά φωτίζει τα πρόσωπα των πιστών. Χαίρε, η πνευματική βροντή που ήρεμα ακούεται στα αυτιά των ανθρώπων. Χαίρε, το άγιο φύσημα, που εξαφάνισε από τη γη τα πνεύματα της κακίας. Χαίρε, το σπουδαίο κήρυγμα των προφητών. Χαίρε, η παγκόσμια δόξα των Αποστόλων. Χαίρε, η δοξασμένη ομολογία των Μαρτύρων. Χαίρε, η πολυύμνητη δοξολογία των Πατριαρχών. Χαίρε, το υπέροχο στολίδι των Οσίων. Χαίρε, η αληθινή απόλαυση των Δικαίων. Χαίρε, το πολυδόξαστο καύχημα των παρθένων.

Χαίρε, η σταθερότητα των βασιλέων. Χαίρε, το μέγιστο λειτούργημα των αρχιερέων. Χαίρε, η σταθερή καταφυγή των αμαρτωλών. Χαίρε, ο σπουδαίος κυβερνήτης των πλεόντων. Χαίρε, Δέσποινα που είσαι η ανόρθωση των αμαρτανόντων. Χαίρε, η δωρεάν θεραπεία των νοσούντων. Χαίρε, η βέβαιη ανάσταση των νεκρών. Χαίρε, η αφορμή της σωτηρίας όλων των ανθρώπων. Χαίρε, η ανείπωτη χαρά του κόσμου. Χαίρε, Βασίλισσα που φέρνεις την ειρήνη. Χαίρε, Άχραντε, η δόξα των μητέρων. Χαίρε, ευρύχωρε τόπε του Θεού Λόγου. Χαίρε, σταθερό στήριγμα των γερόντων. Χαίρε, θεία καθοδήγηση των νέων. Χαίρε, λαμπρή προστασία των νηπίων. Χαίρε, η μεσίτρια όλων των ανθρώπων. Χαίρε, η επίκληση όλης της οικουμένης. Χαίρε, η ένδοξη πανήγυρη του ουρανού και της γης. Χαίρε Κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σου· Αυτός που ήταν πριν από σένα, και ο οποίος γεννήθηκε από σένα και που είναι μαζί μας και στον οποίον αρμόζει ύμνος μαζί με τον Πατέρα και το Πανάγιο και αγαθό και ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατελεύτητους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

fb - π. Παντελεήμων Κρούσκος

"Μαζί με τα πουλιά.. "

Μία συναρπαστική πτήση  -  Πετώντας παρέα με σμήνος από πουλιά

Τον αποκαλούν «birdman» (άνθρωπο – πουλί) και όχι άδικα.
Ο Κριστιάν Μουλέκ έχει αναπτύξει εδώ και χρόνια μια ιδιαίτερη σχέση με τα πτηνά. 

'Έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να μεγαλώνει και να εκπαιδεύει ορφανές χήνες και να βοηθάει πτηνά που απειλούνται με εξαφάνιση.
Πετά μαζί τους με το ανεμόπτερό του και δίνει την ευκαιρία και στον κόσμο να ζήσει αυτή τη μοναδική εμπειρία.

Ουκ εστιν ουδέν του πέτεσθαι γλυκύτερον
[Αριστοφάνης, "Όρνιθες"]

[2φΑ]

"Ο Ήλιος στην Πόλη.. "

Ο Ήλιος δεν φωτίζει στην Πόλη όπως παλιά
- ένα βίντεο [05.17΄] με εικόνες γεμάτες αναμνήσεις και νοσταλγία

[το ανακάλυψε και μας το έστειλε από την Πόλη, ο φίλος Ivan Denisenko]

[2φΑ]

"Με κλειστά τα μάτια.. "

Εσείς με εμπνεύσατε για να γίνω καθηγητής!
- Μια διδακτική διαδικτυακή ιστορία, για καθηγητές

Ένας νεαρός κύριος συναντά έναν ηλικιωμένο.
- Κύριε Καθηγητά! Υπήρξα μαθητής σας. Με θυμάστε;
- Ειλικρινά, όχι. Δεν βλέπω και καλά… Τι κάνεις; Με τι ασχολείσαι;
- Έγινα κι εγώ καθηγητής. Εσείς με εμπνεύσατε και ήθελα να σας μοιάσω.

Περίεργος ο ηλικιωμένος κύριος, ρωτά να μάθει τι του έμεινε στο μυαλό και τον ενέπνευσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να θέλει να γίνει κι ο ίδιος καθηγητής.

- Να σας θυμίσω, του απαντά ο νεαρός…
Κάποια μέρα, ένας συμμαθητής μου σας κατήγγειλε ότι του έκλεψαν το καινούργιο ρολόι του. Ήταν φίλος μου και το ρολόι του το είχα πάρει εγώ.

Εσείς, λοιπόν, απευθυνθήκατε στην τάξη και είπατε:
- "Το ρολόι κάποιου συμμαθητή σας εκλάπη κατά την διάρκεια του μαθήματος. 

Όποιος το έκλεψε, παρακαλώ να το επιστρέψει αμέσως."

- Ντράπηκα τόσο πολύ την ταπείνωση μπροστά στους συμμαθητές μου, που δεν τόλμησα να αποκαλυφθώ. Έπειτα εσείς κλείσατε την πόρτα, μας είπατε να σταθούμε όρθιοι στη σειρά, και ότι θα ψάχνατε τις τσέπες όλων μας. Αλλά θέσατε και μια προϋπόθεση. 

Ότι έπρεπε να έχουμε όλοι μας τα μάτια μας κλειστά, για να μην δούμε τον ένοχο.

Έτσι και συνέβη. Όταν φτάσατε σε μένα, βρήκατε το ρολόι στην τσέπη μου και το πήρατε. 

Όμως συνεχίσατε το ψάξιμο στις τσέπες όλων και όταν τελειώσατε, μας είπατε: 

"Τώρα, μπορείτε να ανοίξετε τα μάτια σας. Το ρολόι βρέθηκε!"

Δεν αναφέρατε ποτέ το όνομά μου στην τάξη και ούτε μου σχολιάσατε ποτέ το περιστατικό σε προσωπικό επίπεδο. Περίμενα να με επιπλήξετε και να μου κάνετε κατήχηση, αλλά τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Εκείνη την ημέρα σώσατε την αξιοπρέπειά μου για πάντα.
Εκείνη ήταν η πιο ντροπιαστική μέρα της ζωής μου όλης και μου δώσατε με τον τρόπο σας ένα ηχηρό μάθημα.
Το θυμηθήκατε, κ. Καθηγητά;

- Ναι, ακούγοντάς σε, θυμήθηκα καλά το περιστατικό. Αλλά και πάλι δεν μου ήταν δυνατόν να θυμηθώ εσένα, γιατί όταν σας έψαχνα είχα κι εγώ τα μάτια μου κλειστά!

amfoterodexios – [2φΑ]

"Σεβασμός και αυτοεκτίμηση "

Οι άνθρωποι σε μειώνουν, όταν οι ίδιοι μειονεκτούν
-  από την Πόπη Κλειδαρά

Εκείνοι που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν παιδιά, σαν παιδιά που δυστυχώς διδάχτηκαν ορισμένα μόνο μαθήματα.
Κάποιοι δεν τους κάλυψαν την ύλη, δεν τους έδωσαν ένα βασικό μάθημα που θα αποτελούσε εφόδιο για τη ζωή τους.

Το μάθημα αυτό είναι δύσκολο και έχει περισσότερες απαιτήσεις απ αυτόν που θα το διδάξει, παρά από αυτόν που θα το διδαχθεί.
Γι' αυτό, η παιδεία που έχει κανείς έχει πολλές φορές να κάνει με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε, τους μέντορές του αν είχε, τους ανθρώπους εκείνους που βρέθηκαν μπροστά του κ.ά.

Οι άνθρωποι σε μειώνουν, όταν οι ίδιοι μειονεκτούν και δεν μπορούν να το αποδεχτούν, ώστε να διώξουν το αίσθημα μειονεξίας απ' το οποίο διακατέχονται, αλλάζοντας και προχωρώντας.
Άρα το μάθημα έχει να κάνει με το πώς πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς αυτούς τους ανθρώπους που οι ίδιοι υποφέρουν, αλλά και πώς να μην επηρεάζεται απ' τις κουβέντες τους και απ' τις κακίες τους.

Το μάθημα λέγεται «ΣΕΒΑΣΜΟΣ».
Αυτή η λέξη, αν υπήρχε στο λεξιλόγιο και στη ζωή όλων, δεν θα υπήρχαν φαινόμενα που υποτιμούν τον άνθρωπο.
Εκείνον που δεν σέβεται και χωρίς λόγο ρίχνει την ψυχολογία του άλλου, δεν αξίζει να κάθεται κανείς και να τον ακούει.

Άρα όποιος έχει χαμηλή αυτοεκτίμηση πρέπει να καταλάβει, ότι δεν θα έπρεπε να αισθάνεται έτσι. Εκείνοι που τον οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση, προφανώς και είχανε πρόβλημα με τον εαυτό τους.

Το θέμα είναι αυτή η νοοτροπία να μη συνεχίζεται, να μη δίνονται μαθήματα που μειώνουν και ταυτόχρονα πληγώνουν.
Γιατί υπάρχουν και καρδιές σ' αυτόν τον σκληρό κόσμο που ζούμε, πολύ ευαίσθητες, που χρειάζονται δύναμη και λόγια που θα ακουμπούν απαλά την ψυχή τους και δεν θα τους πονάνε.

Η ευθύνη πέφτει στους δασκάλους και δάσκαλοι αυτού του μαθήματος οφείλουμε να είμαστε όλοι, ο καθένας στη γειτονιά του, στο χώρο της εργασίας του, στην καθημερινότητά του.
Κι αυτό, γιατί όποιος τη μάθει αυτή τη λέξη και ξέρει να σέβεται, τότε είναι δάσκαλος γι' αυτόν που ακόμα δεν την γνωρίζει.

dinfo – [2φΑ]

"Πέντε τρόποι σωτηρίας "

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος  -  Oι πέντε σωτήριοι τρόποι μετανοίας
[Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Χριστός χριστιανούς χαρά χαρίζει»]

Η έγκαιρη εξέγερση της συνειδήσεως σου δια της αυτοκατηγορίας, δεν θα έχει κατήγορο στο ουράνιο κριτήριο.
Ο Κύριος εκτιμά ιδιαίτερα αυτή σου την πράξη. Αυτός που μόνος του καταδίκασε τ’ αμαρτήματά του, πολύ δύσκολα θα τα επαναλάβει.

Δεύτερος αξιόλογος δρόμος μετανοίας είναι να μη βαστάς κακία για κανέναν, ακόμα και γι’ αυτούς τους εχθρούς σου.
Να συγκρατείς πάντοτε την οργή σου, να συγχωρείς τ’ αμαρτήματα των άλλων, γιατί έτσι θα εξαλείψει και τα δικά σου ο Κύριος.
Είναι αυτό ένα αποτελεσματικό καθαρτικό, αφού μας το υπέδειξε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας: Αν συγχωρέσετε τους χρεώστες σας, τότε θα σας συγχωρήσει σίγουρα και ο ουράνιος πατέρας μας (Ματθ. 6. I).

Τρίτος ασφαλής δρόμος μετανοίας είναι η ορθή, θερμή και εκ βαθέων καρδιακή προσευχή. 

Μη λησμονάμε την ευαγγελική χήρα που επέμενε στο αίτημα της στον δύστροπο δικαστή και τελικά έλαβε το ποθούμενο (Λουκ. 18, 1-8).
Αν εκείνη έλαβε για την επιμονή της από τον αδιάντροπο δικαστή, πόσο μάλλον εμείς που έχουμε ουράνιο πατέρα ήμερο, φιλικό και φιλάνθρωπο και οπωσδήποτε θα μας δωρίσει τα προς τη σωτηρία μας αιτήματα.

Τέταρτος σίγουρος δρόμος μετανοίας, είναι της ελεημοσύνης, που η δύναμή της είναι ανέκφραστα μεγάλη.
Ο προφήτης Δανιήλ είπε στον βασιλέα Ναβουχοδονόσορα να ξεπλύνει τις πολλές αμαρτίες του μ’ ελεημοσύνη και τ’ ανομήματά του με το να ευσπλαγχνισθεί τους φτωχούς. 

Η αγάπη είναι ικανή να εξαλείψει αμαρτήματα.
Ο μετανοημένος παραβάτης, με τη φιλανθρωπία επανορθώνει τα πάντα με τον αγώνα του και τη χάρη του Θεού.

Πέμπτος δρόμος σταθερός, ο συνδυασμός πηγαίας μετριοφροσύνης κι εγκάρδιας ταπεινοφροσύνης.
Μάρτυρας προς τούτο ο τελώνης της ευαγγελικής παραβολής.
Η γνήσια ταπεινοφροσύνη του αποτίναξε όλο το βαρύ φορτίο των αμαρτημάτων του.

Καταλήγει λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ο ιερός Χρυσόστομος:
Να καταδικάζουμε τις αμαρτίες μας, να συγχωρούμε τις αμαρτίες των αδελφών μας, να ‘χουμε κερδοφόρα προσευχή, καρπούς ελεημοσύνης και ταπεινοφροσύνης, δίχως να καθυστερούμε, δίχως να χάνουμε ούτε μία μέρα και ώρα βαδίζοντας τους πέντε αυτούς σωτήριους δρόμους καθημερινά.

greekpress – [2φΑ]