"Αμφίστομη όραση "

 

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ

7.  ΠΟΙΗΣΗ

- Όσο πιο γήινοι και υλιστές δηλώνουμε στη συνείδηση μας, τόσο λιγότερο απολαμβάνουμε τον κόσμο μας – έναν κόσμο γεμάτο ομορφιά, ποίηση και συγκινήσεις. 

Κάποιες φορές, φοράμε εφαρμοστά το σώμα στην ψυχή μας, τόσο σφικτά, που ταυτιζόμαστε απόλυτα μαζί του. Δεν αφήνουμε χώρο στην ψυχή να αναπνεύσει. 

Αυτές οι εμπειρίες είναι καταδικαστικές, γιατί καμιά αίσθηση, καμιά πραγματική απόλαυση δεν είναι καθαρά σωματική. 

Το σώμα, πέρα από την ευεξία της υγείας και την ευφορία του σφρίγους, τις τόσο ευμετάβλητες και εύθραυστες αυτές καταστάσεις, δεν εκτιμά ούτε την ομορφιά, ούτε την αγάπη, ούτε την ποίηση. 

Δεν εκτιμά τίποτα, γιατί δεν διαθέτει ανάλογες λειτουργίες, σεβασμού, εκτίμησης, ευγένειας, ευαισθησίας και συγκίνησης. 

Αν κάποτε κινητοποιούνται σωματικές παράμετροι σε τέτοιες καταστάσεις, αυτό οφείλεται καθαρά στο ότι το σώμα έχει προδιαγραφές συμμετοχής, συντονισμού και ανταπόκρισης στα πνευματικά βιώματα. 

Ο ιδρώτας δεν προκαλείται μόνο από την ζέστη, το κλάμα μόνο από την βία, ούτε το γέλιο αποκλειστικά από το ιλαρυντικό αέριο.  

Η σωματική ταύτιση είναι λάθος. Ζεις μαζί του, αλλά δεν είσαι το σώμα σου.

Αν του αρνηθείς τον εαυτό σου, σαν ένοικο του, ένα κουρδισμένο όργανο είναι και τίποτα περισσότερο. Μπορείς να το δεις και σαν απλό παιχνίδι ενστίκτου και μάθησης. 

Το γυμνάζεις αν θέλεις να αντέχει στις φυσικές κακουχίες ή να επιδεικνύει την δύναμη του, το στολίζεις να ελκύει την αισθητική αποδοχή των άλλων ή να προκαλεί το ενδιαφέρον τους και το ρυθμίζεις να λέει και να κάνει όσα ορίζουν τα ρεύματα της εποχής, ώστε να εξασφαλίσεις την ένταξη σου σε μια  κοινωνικά εδραιωμένη αγέλη της προτίμησης σου. 

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα στέρησης πνευματικών στόχων, δίνεις όσο λιγότερα μπορείς στους άλλους, και παίρνεις απ’ αυτούς όσο περισσότερα καταφέρεις, από αποδοχή και θαυμασμό μέχρι φροντίδα και υποστήριξη. 

Περιορίζεσαι σε έναν κόσμο συναλλαγής, όπου δεν έχεις να φροντίσεις και να ικανοποιήσεις τίποτα άλλο, πέρα από τις αισθήσεις και το εγώ σου. 

Διατηρείς επιφανειακές σχέσεις, γιατί τα αισθήματα πονούν. 

Υιοθετείς τέλος, κάποιο είδος κυνικής φιλοσοφίας, όπου σε καλύπτουν απόλυτα ειδικοί επιστήμονες, ρεαλιστές διανοούμενοι και άλλοι θεωρητικοί, αλλά κυρίως σε επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή, στην χειρότερη βέβαια εκδοχή της.

………

Όσο λιγότερο γήινοι και υλιστές δηλώνουμε στη συνείδηση μας, τόσο περισσότερο απολαμβάνουμε τον κόσμο μας, έναν κόσμο κόπου, ευθύνης και προσφοράς. 

Κάποιες στιγμές ξεγυμνωνόμαστε κυριολεκτικά από το σώμα μας, και ταυτιζόμαστε απόλυτα με την ψυχή μας. 

Αυτές οι εμπειρίες είναι αναστάσιμες, γιατί όλες οι αισθήσεις συντείνουν στο πνεύμα, όλες οι πραγματικές απολαύσεις στη ζωή, είναι καθαρά πνευματικές. 

Το σώμα, μέσα από την ευεξία της υγείας και την ευφορία του σφρίγους, τις τόσο πολύτιμες καταστάσεις για την ψυχική υγεία, προσφέρει την αμεσότητα των αισθήσεων του στην εκτίμηση και της ομορφιάς και της αγάπης και της ποίησης. 

Ζεις με το σώμα σου, αλλά είσαι η ψυχή σου.

Αν του εμπιστευτείς τον εαυτό σου, σαν ένοικο του, θα αποκτήσεις ένα θαυμάσιο μουσικό όργανο, μοναδικό. Μην το βλέπεις σαν ένα απλό παιχνίδι. 

Μπορείς κάλλιστα να το γυμνάζεις αν θέλεις να βοηθάς τους άλλους σε δύσκολες καταστάσεις, να το περιποιείσαι δείχνοντας έτσι τον σεβασμό σου σ’ εκείνους που σε δέχονται ανάμεσα τους και να το ρυθμίζεις να λέει και να κάνει όσα του υπαγορεύουν οι ευαισθησίες σου, ώστε να εξασφαλίσεις επάξια την ένταξη σου στην πανανθρώπινη οικογένεια.

Σε μια τέτοια ατμόσφαιρα πλεονασμού πνευματικών στόχων, δίνεις όσο περισσότερα μπορείς στους άλλους, και δέχεσαι απ’ αυτούς μόνο τα απαραίτητα, από στοιχειώδη βιοτικά αγαθά μέχρι αγάπη.

Χαίρεσαι να ζεις σε έναν κόσμο αλληλεγγύης, όπου δεν σε απασχολεί να φροντίσεις και να ικανοποιήσεις τίποτα άλλο, πέρα από την ψυχή και το πνεύμα σου. 

Διατηρείς βαθιές σχέσεις, με αισθήματα που συγκινούν. 

Αναστρέφεις κάθε επιφάνεια σκοτεινών αποχρώσεων, σε πανδαισία χρωμάτων και φωτός.

Υιοθετείς ολοκληρωτικά την φιλοσοφία της αγάπης τέλος, όπου σε καλύπτουν σ’ αυτήν απόλυτα οι ποιητές, οι επαναστάτες του πνεύματος, οι αισιόδοξοι ταπεινοί και πονεμένοι του κόσμου μας, αλλά κυρίως σε επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή, στην καλύτερη ασφαλώς εκδοχή της.

[Από χειρόγραφα του Μ Ψ]

Share