"Eν τοις μυστηρίοις.. "

 

π. Νικόλαος Λουδοβίκος  -  Ο μετέωρος αρραβώνας
["Η ιστορία της αγάπης του Θεού"]

Ο ηθικισμός ήρθε από την Δύση και υποκαθιστά την οντολογία.
Με λίγα παραγγέλματα υποκαθιστά τη σχέση μας με τον Θεό.
"Μην κόψεις τα μαλλιά σου, βάλε εκείνα τα ρούχα. Κάνε ελεημοσύνη, νηστεία, συγχώρησε τους άλλους, και αυτό είναι".

Όμως δεν είναι αυτή η πραγματική θεοπτία και η πραγματική σχέση μας με τον Θεό.
Δεν είναι γάμος. Αν μπουν στη θέση της σχέσης με τον Θεό ορισμένες αρετές-όποιες και να είναι αυτές-, μπορούν να κρύψουν την θέα του Θεού.
Είναι ρεαλιστικότερο το να ξέρουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, δηλαδή να συναισθανόμαστε ότι κάτι μας βασανίζει.

Έχουμε λάβει κλήση στην αγιότητα, κλήση στη γαμήλια θέα του Θεού και στην άμεση κοινωνία μαζί Του. Τίποτα δεν εμποδίζει αυτή την θέα, εκτός από την προαίρεσή μας.
Η μεγάλη αμαρτία είναι ότι δεν λέμε εκείνο το πολύ κρυφό, το απόλυτα δικό μας "ναι" στον Θεό. όλα τα άλλα είναι αποτελέσματα αυτής. Απλές συνέπειες.

Η προαίρεση, για κάποιον λόγο είναι διχασμένη και εμείς νιώθουμε παράδοξα άρρωστοι καθημερινά. Οι πειρασμοί, λοιπόν, που επιτρέπει ο Θεός είναι για να ενοποιηθεί αυτή η σπασμένη προαίρεσή μας προς τον πόθο του αγαθού.
Όταν ενοποιηθεί η προαίρεση, ελεύθερα ο άνθρωπος στρέφεται προς την πίστη, τη γαμήλια σχέση που φθάνει ως τη θέα του Θεού, που δεν ξέρουμε τί είναι, είναι όμως αλησμόνητη γνώση.

Δεν μπορούμε να πούμε στον διασπασμένο άνθρωπο, κάνε αρετές.
Είναι υποκριτικό. Θα είναι και αμαρτωλός και υποκριτής μαζί.
Πρέπει να δει πρώτα τον Θεό, μέσα στην δωρεάν αγάπη Του, που φωλιάζει στην καρδιά της Εκκλησίας, "εν τοις μυστηρίοις".   ….

 

vatopedi-pdf

vb-pC – 2fA

"Hokkaido! "

 

Χιόνι, άμμος και θάλασσα!! - ακτή Hokkaido στην Ιαπωνία

 

fb - Πλανήτης γη
2fA

"Ο Αδάμ όλος.. "

 

-  Από τον Άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ

«Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν»
Μου δόθηκε να κατανοήσω την εντολή αυτή
με τη μορφή ενός δένδρου κοσμικών διαστάσεων,
γιγάντιου, του οποίου η ρίζα είναι ο Αδάμ.
Εγώ δεν είμαι παρά ένα μικρό φύλλο
σε κάποιο κλαδί αυτού του δένδρου.
Αλλά το δένδρο αυτό δε μου είναι ξένο.
Είναι η ρίζα μου. Του ανήκω.
Να προσεύχεσαι για τον κόσμο ολόκληρο
είναι να προσεύχεσαι
για το δένδρο αυτό στο σύνολό του,
με τις μυριάδες των φύλλων του.
Εν Χριστώ η συνείδησή μας πλαταίνει,
η ζωή μας δε γνωρίζει όρια.
Στην εντολή «αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν»,
πρέπει να εννοήσουμε το «ως σεαυτόν» με τον εξής τρόπο:
Κάθε άνθρωπος, ο «Αδάμ όλος», είναι το είναι μου.

 

fb - Panteleimon Krouskos
2fA

 

"Κοινή συνεισφορά.. "

 

-  Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος
[από το Ρωμαίικο οδοιπορικό]
 

Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἀναφέρεται καὶ σὲ ἕνα συνεκτικὸ στοιχεῖο, θεμέλιο τῆς συζυγίας, τὴν ἐπικοινωνία τῶν συζύγων.
Εἶναι ἡ καθημερινὴ ἀλληλεπίδραση τῶν δύο συζύγων. 
Ἡ ἐπικοινωνία γίνεται μὲ λόγια ἡ χωρὶς λόγια. Εἶναι θετικὴ ἡ ἀρνητική.
Τὸ σπουδαιότερο στοιχεῖο τῆς ἐπικοινωνίας εἶναι ἡ συζήτηση.

Ἐτυμολογικὰ (σὺν + ζητῶ), δηλαδὴ ἀπὸ κοινοῦ ἀναζητῶ τοῦ τί πρέπει νὰ γίνεται στὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὴν κοινὴ ζωὴ καὶ τὴν οἰκογένεια.
Ἡ συζήτηση πρέπει νὰ γίνεται μὲ οἰκειότητα, ἀλληλοσεβασμό, σὲ κλίμα ἐλευθερίας, ἰσοτιμίας καὶ ἀγάπης. Τότε μπορεῖ νὰ βρεθεῖ ἡ λύση σὲ περίπτωση διαφωνίας ἡ σύγκρουσης.

«Γιατί τίποτε δὲν εἶναι πικρότερο ἀπὸ τὴν μάχη ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν ἄνδρα ἐνάντια στὴν γυναίκα. Γιατί εἶναι πικρές, πραγματικά, οἱ μάχες ποὺ γίνονται ἀνάμεσά σε πρόσωπα ποὺ ἀγαπιοῦνται, καὶ δείχνουν ὅτι ὅταν κανεὶς διχάζεται μὲ τὸ ἴδιο του τὸ μέλος, ὅπως λέγεται, αὐτὸ πρέπει νὰ προκαλεῖται ἀπὸ μεγάλη πικρία.

Τὸ μέρος, τῶν ἀνδρῶν εἶναι νὰ ἀγαποῦν καὶ τῶν γυναικὼν νὰ ὑποχωροῦν.
Ἐὰν λοιπὸν καθένας συνεισφέρει τὸ δικό του μέρος, ὅλα θὰ εἶναι στερεά.
Καὶ ἡ γυναίκα γίνεται φιλικὴ καὶ ἀγαπιέται».

Μὲ τὴν ἀγάπη προλαμβάνεται ἡ ἀποξένωση τῶν συζύγων καὶ ἡ νέκρωση τῆς σχέσης, ποὺ συνήθως ἔρχεται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, τὴν κόπωση καὶ τὴν ἀδιαφορία.
Τότε μιλοῦμε γιὰ συμβατικὸ γάμο.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης γνωρίζει ὅτι ὁ τρόπος τῆς ἐπικοινωνίας εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ νὰ προλαμβάνονται οἱ συγκρούσεις. Αὐτὸ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ τί θὰ πεῖ καὶ τὸ πὼς θὰ μιλήσει κάποιος.

Στὸ ἐρώτημα: «Τί λοιπὸν πρέπει νὰ τῆς πῶ;» δίνει τὴν παρακάτω ἀπάντηση.
Ἀκοῦστε μὲ προσοχὴ τὶς συμβουλές του:

«Λόγια ἀγάπης νὰ τῆς λὲς… Ἐγὼ ἀπὸ ὅλα, τὴν δική σου ἀγάπη προτιμῶ καὶ τίποτε δὲν μοῦ εἶναι ὀδυνηρό, ὅσο το νὰ βρεθῶ σὲ διάσταση μαζί σου.
Κι’ ἂν ὅλα χρειαστεῖ νὰ τὰ χάσω, κι’ ἂν στοὺς ἐσχάτους βρεθῶ κινδύνους, ὀ,τιδήποτε κι’ ἂν πάθω, ὅλα μου εἶναι ὑποφερτά, ὅσο ἐσύ μου εἶσαι καλά.
Καὶ τὰ παιδιὰ τότε μου εἶναι πολὺ ἀγαπητά, ἐφ’ ὅσον ἐσὺ μὲ συμπαθεῖς.
Ὅλα δικά σου εἶναι.

Αὐτὸ μὲ συμβουλεύει ὁ Παῦλος λέγοντας ὅτι ὁ ἄνδρας δὲν ἐξουσιάζει τὸ σῶμα του, ἀλλὰ ἡ γυναίκα του. Κι ἂν δὲν ἔχω ἐγὼ ἐξουσία στὸ σῶμα μου, ἀλλὰ ἐσύ, πόσο μᾶλλον δικά σου εἶναι ὅλα τα ἄλλα».

Καὶ συνεχίζει:

«Ποτὲ νὰ μὴ μιλᾶς μὲ πεζὸ τρόπο, ἀλλὰ μὲ φιλοφροσύνη, μὲ τιμή, μὲ ἀγάπη πολλή.
Νὰ τὴν τιμᾶς, καὶ δὲν θὰ βρεθεῖ στὴν ἀνάγκη νὰ ζητήσει τὴν τιμὴ ἀπὸ τοὺς ἄλλους.
Νὰ τὴν προτιμᾶς ἀπὸ ὅλους γιὰ ὅλα, γιὰ τὴν ὀμορφιά, γιὰ τὴν σύνεσή της, καὶ νὰ τὴν ἐπαινεῖς.

Νὰ κάνεις φανερὸ ὅτι σου ἀρέσει ἡ συντροφιά της καὶ ὅτι προτιμᾶς νὰ μένεις στὸ σπίτι, γιὰ νὰ εἶσαι μαζί της, ἀπὸ τὸ νὰ βγαίνεις στὴν ἀγορά.
Ἀπὸ ὅλους τους φίλους νὰ τὴν προτιμᾶς, καὶ τὰ παιδιὰ πού σου χάρισε ἀκόμα, κι αὐτὰ ἐξ αἰτίας της νὰ τὰ ἀγαπᾶς».

 

Ρωμ.Οδοιπ. – [2fA]

"Σαν σήμερα, το 1774.. "

 

Γήσης Παπαγεωργίου  -  H EΛΛΑΔΑ ΕΝ ΠΛΩ.
- H Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή -

(Τα έχουμε ξαναπεί, αλλά καλόν είναι να τα ξαναλέμε
και καλά θα κάνετε να το ξαναδιαβάσετε).

Όταν επέρασε το 1800 κι ο κόσμος ολόκληρος επροχώραγε στον 19ο αιώνα, οι τότε «εμείς» είχαμε ακόμα στο σβέρκο μας τους Οθωμανούς.
Τα χώματα τα δικά μας που πατάγαμε, μόνο δικά μας δεν ήτανε και την δική μας πατρίδα την είχαμε μόνο στον νου μας και στ’ από μέσα μας.
Έτσι κι αφού ο έρμος ο τόπος δεν μας εχώραγε κι ας ήμασταν λίγοι και μετρημένοι, πολλοί απ’ αυτούς τους ολίγους αφήσαμε την σκλαβωμένη την στεριά κι εβγήκαμε στην Θάλασσα την Ελεύθερη.
Κι αυτή την Θάλασσα την Ελεύθερη την εκάναμε Πατρίδα.

Από πιο πριν και στο κάθε τόσο οι Ρώσοι με τους Οθωμανούς, άλλη δουλειά δεν είχανε και πλακωνόντουσαν για το ποιος θα βγάλει τα μάτια τ’ αλλονού. Σ’ ένα τέτοιο άγριο πλάκωμα, που άρχισε το 1768 και τέλειωσε το 1774, οι Οθωμανοί φάγανε τέτοια σφαλιάρα από τους Ρώσους που ακόμα τους τσούζει ο σβέρκος τους.
Μετά από την σφαλιάρα κι όσο οι Οθωμανοί ήταν ακόμα στην παραζάλη τους, οι Ρώσοι τους είπανε να βάνουνε τα καλά τους και να κουβαληθούνε σ’ ένα βουλγάρικο χωριό που το λέγανε Κιουτσούκ Καϊναρτζή.

Στολιστήκανε που λέτε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι πασάδες και μπέηδες της αυτοκρατορίας, εμπήκανε στη γραμμή με την ουρά υπό τα σκέλη και στις 21 του μήνα Ιούλιου του 1774 στηθήκανε σε κείνο το Κιουτσούκ το τέτοιο κι επεριμένανε, μα τι άλλο να κάνανε.

Ήρθανε κάποια στιγμή κι από τους Ρώσους οι καθ’ ύλην αντίστοιχοι, που ηταν ένας δούκας, δυο παραδούκες και τρεις κόμητες επί βαθμώ τμηματαρχου β΄.
Ο ένας από τους τρεις κόμητες εκράταγε το χαρτί, ο δεύτερος το καλαμάρι, κι ο τρίτος που ήτανε κι ο πιο κοντός εκράταγε τον κουρκουμά με το μελάνι.

- Υπογράφτε ρε! τους είπανε στα ρώσικα.
- Ότι πεις κι άφεριμ! οι άλλοι στα δικά τους.
Έπαιρνε ο καθένας με την σειρά το καλαμάρι από τον δεύτερο, το βούταγε στον κουρκουμά που κράταγε ο κοντός κι υπόγραφε το χαρτί που κράταγε ο πρώτος ο επί βαθμώ τμηματάρχου β’.

Όλα αυτά τα παραπάνω γινήκανε στο βουλγάρικο το χωριό, το Κιουτσούκ Καϊναρτζή στις 21 του μήνα Ιούλιου του 1774.
- Κι εμάς τι μας νοιάζει?
- Έλα ντε!

Το αν υπογράψανε στο βουλγάρικο το χωριό ή στο Μαρούσι, το ίδιο που μας έκοφτε.
Αυτό που μας έκοφτε, τους τότε «εμάς», ήτανε κείνο το χαρτί που υπογράψανε με το καλαμάρι και το μελάνι από τον κουρκουμά. Συνθήκη ήτανε, λέει, με άρθρα μπόλικα, που όλα μαζί έτσι που υπογραφήκανε, βάζανε μπρος το ξεφούσκωμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Αυτό όμως που το τσιμπήσαμε οι τότε «εμείς» κι αρχίσαμε και τρέχαμε στο χοροπηδηχτό και τρα-λα-λα ήτανε το άρθρο της συνθήκης με το νούμερο εφτά.
Άντε τώρα να πεις του κάθε σημερινού πως από ένα άρθρο με το νούμερο εφτά, στήθηκε μια ολόκληρη Ελλάδα που ακόμα στέκει.
Με δικά μας λόγια, έλεγε κείνο το άρθρο, πως ο Τσάρος έπαιρνε κάτω από την προστασία του τους ορθόδοξους υπήκοους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κι από κοντά είχε και κάποιες λεπτομέρειες, από κείνες που γράφονται με τα ψιλά τα γράμματα.

Το πήρανε τότε, που λέτε, κάποιοι νησιώτες μα και στεριανοί κι αφού διαβάσανε και τα ψιλά τα γράμματα του άρθρου, αρχίσανε και φτιάχνανε καράβια.
Κι όπως όλοι γνωρίζουμε από την πρώτη τάξη του δημοτικού, άμα φτιάξεις καράβι, δεν το παρκάρεις στο περβόλι σου για να φυλάς μέσα τα φασολάκια.
Στην θάλασσα τ’ αμολάς ν’ αρχίσει ν’ αρμενίζει.

Κι άμα του κοτσάριζες και τη ρώσικη τη σημαία, το καραβάκι σου αρμένιζε όπου ήθελε κι όποτε το’ θελε και κανείς κερατάς δεν σου ’λεγε κουβέντα.
Κι αυτό δεν ήτανε επειδή έτσι το λέω εγώ.
Το άρθρο το νούμερο εφτά το ’λεγε, στα γράμματα τα ψιλά.

Αρμενίζανε, που λέτε, τα καραβάκια μας και κουβαλάγανε πραμάτειες κι εμπορεύματα και βλέπανε οι ναυτικοί και ξεστραβωνόντουσαν και βγάζανε και παράδες μπόλικους.
Κι όσο βγάζανε παράδες, εφτιάχνανε κι άλλα καράβια και τ’ αμολάγανε στην Μεσόγειο που την είχανε πήξει με δαύτα.
Έτσι, το 1815, στα έξη χρόνια πριν από την Επανάσταση, στην Μεσόγειο αρμενίζανε 615 καράβια ελληνικά που όλα μαζί πιάνανε τους 153.580 τόνους

Εκείνη όμως την εποχή κι από πολύ πιο πριν, η πειρατεία ήτανε στο περίπου σαν τα κομμωτήρια του σήμερα, που σε κάθε γειτονιά ανοίγουνε μέχρι και δέκα τέτοια.
Δεν το ’χω ψάξει να βρω αν τότε υπήρχανε κομμωτήρια, αλλά φαίνεται πως ο άλλος προτιμούσε αντί για κομμωτής να γίνει πειρατής, που περνούσε καλύτερα, έβγαζε περισσότερα κι όλα «μαύρα» και δεν του τσιμπάγανε και τον πισινό.

Αυτό το πράμα με την πειρατεία, οι δικοί μας οι 615 καπεταναίοι, το βρίσκανε κάπως ενοχλητικό και απρεπές. Δεν μπορεί, σου λέει, εμείς να αρμενίζουμε και να θαλασσοπνιγόμεθα και να ’ρχεται ο άλλος να σου δηλώνει «πειρατής» και να σου κάνει τα πειρατικά του τα ενοχλητικά.
Έτσι, και για να γλυτώσουνε από τα ενοχλητικά τα πειρατικά και τα απρεπή τοιαύτα, πιάσανε και βάνανε κανόνια στα καράβια τους. Κι όταν λέμε κανόνια δε μιλάμε για ένα και δυο κι άντε και σαρανταδυό, αλλά για 5878 από δαύτα.

Κι επειδή, όπως γνωρίζουμε από την πυροβολική επιστήμη, τα κανόνια δεν βαράνε τις κανονιές από μόνα τους κι αυτεπαγγέλτως, αλλά θέλουνε χέρια.
Πολλά χέρια για να βάνουνε τα μπαρούτια, τις μπόμπες και τις φωτιές, όπως και το καράβι θέλει χέρια για να κουμαντάρουνε τα σχοινιά και τα πανιά και να μπορεί ν’ αρμενίζει.
Τσίμπα λοιπόν και 17.526 ναύτες από κοντά να βαράνε τις κανονιές και ν’ αρμενίζουνε τα καράβια και κάνε σούμα. Έχουμε και λέμε: καράβια 615, τόνοι 153.580, κανόνια 5878, πληρώματα 17.526, τι μας κάνει;
Μια Μεγάλη μικρή Ελλάδα.

Ναι, λόγω τιμής πατριώτες μου, όταν το 1821 ξεκίνησε η Επανάσταση για να λευτερώσουμε την Πατρίδα μας, αυτή η Πατρίδα αρμένιζε κιόλας ελεύθερη στην Μεσόγειο.
Ήταν Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΝ ΠΛΩ.

 

avlonari – 2fA

"Ο Προφήτης Ηλίας "

 

-  π. Παντελεήμων Κρούσκος
Τρία σημαντικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζουμε για τον Προφήτη Ηλία

1. Ο προφήτης Ηλίας δεν θεωρείται ένοχος φόνου, ούτε παρέβη την εντολή "ου φονεύσεις" όταν φόνευσε τους ψευδοπροφήτες, αλλά μάλιστα αυτή του η πράξη θεωρείται δικαιοσύνη και αγία, γιατί ο Νόμος πρόσταζε οι ψευδοπροφήτες να θανατώνονται άμεσα, για να εκλείπει το μίασμα στο Ισραήλ (πλὴν ὁ προφήτης, ὃς ἂν ἀσεβήσῃ λαλῆσαι ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου ῥῆμα, ὃ οὐ προσέταξα λαλῆσαι, καὶ ὃς ἂν λαλήσῃ ἐν ὀνόματι θεῶν ἑτέρων, ἀποθανεῖται ὁ προφήτης ἐκεῖνος, Δευτ. ιγ ' 5).
Το ίδιο έπραξε και ο ιερέας Φινεές, όταν θανάτωσε τους ασεβείς και αποσόβησε την θεϊκή οργή στο Ισραήλ και ο Κύριος όχι μόνο δεν τον κατηγόρησε, αλλά υποσχέθηκε να συνάψει μαζί του διαθήκη ειρήνης (Αριθμ ζ' 7 κ. εξ), γιατί τήρησε τον νόμο με ιερό ζήλο.

Οι προφήτες κρίνονται βάσει του Νόμου της εποχής τους και όχι κατά το Ευαγγέλιο, όπως διαβεβαίωσε και ο ίδιος ο Χριστός στους δύο μαθητές στην Σαμάρεια, «ἰδόντες δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης εἶπον· Κύριε, θέλεις εἴπωμεν πῦρ καταβῆναι ἀπὸ οὐρανοῦ καὶ ἀναλῶσαι αὐτούς, ὡς καὶ Ἠλίας ἐποίησε; στραφεὶς δὲ ἐπετίμησεν αὐτοῖς καὶ εἶπεν· οὐκ οἴδατε ποίου πνεύματός ἐστε ὑμεῖς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε ψυχὰς ἀνθρώπων ἀπολέσαι, ἀλλὰ σῶσαι. καὶ ἐπορεύθησαν εἰς ἑτέραν κώμην» (Λκ. θ' 54-56).

2. Ο Προφήτης Ηλίας δεν ανέβηκε στον Ουρανό, την νοητή κατοικία του Θεού, την θεϊκή κατάσταση, διότι στον Ουρανό ανέβηκε μόνο ο Υιός του Θεού, εκεί όπου πάντα υπήρχε αδιάστατος με τον Πατέρα από πάντα και απ' όπου κατέβηκε.
Ο προφήτης ανέβηκε ως εις τον Ουρανόν, δηλαδή σε μια κατάσταση αφθαρσίας και αγιότητας έτι σε ζωή, σε άδηλο τόπο γνωστό στον Θεό.

Όσον αφορά τον χαρακτηρισμό του, ως δεύτερο πρόδρομο της παρουσίας του Χριστού, αυτό μπορεί να σημαίνει είτε ότι έγινε προάγγελος της δικής μας υπάντησης του Κυρίου “εν νεφέλαις εις αέραν” με την ανάληψη του, είτε ότι πράγματι θα αποκαλυφθεί στον κόσμο για να προετοιμάσει την Δευτέρα Παρουσία.
Με το τελευταίο συμφωνούν οι Πατέρες, κατά την κατά γράμμα ερμηνεία της Γραφής.
Είτε όμως με τον ένα είτε τον άλλο τρόπο, ζει ακόμα ανάμεσα μας με έναν άγνωστο τρόπο.

3. Τέλος, τιμάται ως άγιος καίτοι δεν γεύτηκε ακόμα θάνατο, γιατί ο Θεός τον διατηρεί κατά κάποιον άγνωστο τρόπο στην αγιότητα και την τελειότητα, ώστε να μένει κατά χάρη άτρεπτος στην αμαρτία και μάλιστα στην τέλεια αυτή κατάσταση, η οποία είχε ως συνέπεια τον τρόπο της θαυμαστής αρπαγής του.
Απόδειξη, ότι κατά την Μεταμόρφωση κοιτάζει κατά πρόσωπο την θεότητα, όπως ακριβώς ο Μωυσής, ο οποίος γεύτηκε θάνατο, και παρίσταται εκεί εκπροσωπώντας έτι ζωή τους ουράνιους Αγίους, ενώ οι μαθητές σαν τότε ακόμα ατελείς, δεν αντέχουν την θέα και πέφτουν πρηνηδόν.

 

fb – 2fA

"Αποκλείεται.. "

 

Τόλης Βοσκόπουλος  -  "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ"
Cine Video

Στίχοι: Πυθαγόρας
Μουσική: Γιώργος Κατσαρός

 

2φΑ

                                                                       

"Στα χέρια του Θεού.. "

 

-  Μητρ. Λεμεσού Αθανάσιος
"Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα"


[...] «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα»:
Είναι αυτή η ευχή που λέμε συχνά στην Εκκλησία, η διακονική προτροπή που αναφέρεται εις τον λαό του Θεού και μας προσκαλεί να αφήσομε στα χέρια του Χριστού όλη τη ζωή μας!
Τους εαυτούς μας και τους άλλους ανθρώπους, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, τους συγγενείς μας, τους οικείους μας, τους συναδέλφους μας, τους συμπολίτες μας, τον κόσμο όλο να τον αφήσουμε στα χέρια του Θεού!

Και όσο κι αν φαίνεται απλή αυτή η προτροπή του διακόνου της Εκκλησίας, στις μέρες μας ιδιαίτερα έχει τεράστια σημασία και μεγάλη δύναμη.
Γιατί νομίζω ότι στις πολύπλοκες μέρες που ζούμε που φορτωνόμαστε όλοι πάρα πολλά πράγματα, έχουμε καταντήσει να είμαστε πάρα πολύ κουρασμένοι. Και συναντάει κανείς ανθρώπους πονεμένους και κουρασμένους, ακόμα και στη νεανική ηλικία.

Συναντά κανείς νέους οι οποίοι έχουν γηράσει από τον κόπο και τον μόχθο της καθημερινότητας, οι οποίοι έχουν τραυματιστεί κι έχουν πληγωθεί απ' όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω τους.
Υπάρχουν νέοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν τόση ευαισθησία που είναι αρκετό γι' αυτούς ν' ακούσουν ένα δελτίο ειδήσεων για να βυθιστεί η ψυχή τους μέσα σε μια μεγάλη απορία και για το τι γίνεται μέσα στον κόσμο και για το πού πηγαίνει ο κόσμος και για το τι θα γίνει ακόμα συν τω χρόνω.

Και μπαίνει η ψυχή του ανθρώπου μέσα σ' αυτή την αγωνία...
Και αυτή η αγωνία και αυτός ο κόπος και αυτή η δυσκολία είναι ένα σημείο των εσχάτων ημερών, ένα σημείο που ο Κύριος μάς το έδωσε ως γνώρισμα των εσχάτων χρόνων· που οι έσχατοι χρόνοι, βέβαια, είναι διαρκώς παρόντες μέσα στην Εκκλησία.
Ζούμε όλοι μας αυτή τη δυσκολία, αυτό το βάρος που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας.

Έρχεται ο Χριστός και μας λέγει να έρθουμε κοντά Του όλοι εμείς οι κουρασμένοι, οι πεφορτισμένοι και θα μας αναπαύσει. Και έρχεται η Εκκλησία και μας προτρέπει τους εαυτούς μας και τους γύρω μας και τα πάντα να τα αφήνουμε στα χέρια του Θεού. Και πολλές φορές ακούμε από πνευματικούς ανθρώπους, όταν τους εκθέτουμε τα προβλήματά μας και τις δυσκολίες μας, «άφησε το στον Θεό».

Και βλέπουμε ότι αυτή η απάντηση δεν μας πολυαναπαύει πάντοτε.
Γιατί θεωρούμε «πώς να τ' αφήσω στον Θεό; Εγώ τι πρέπει να κάμω;
Εγώ τι μπορώ να κάμω; Εγώ δεν πρέπει να κάμω τίποτε;
Να τ' αφήσω όλα στον Θεό και να μείνω με χέρια σταυρωμένα;»
Και νομίζομε ότι αυτό το πράγμα είναι ολιγωρία, ότι είναι αδιαφορία, ότι είναι δειλία, ενώ τελικά είναι μεγάλη ανδρεία!

Θέλει να είσαι πολύ ανδρείος άνθρωπος, πολύ γενναίος άνθρωπος για να τ' αφήσεις όλα στα χέρια του Θεού! Πρέπει να είσαι πολύ γενναίος άνθρωπος για να τ' αφήσεις όλα στα χέρια του Θεού και πρέπει να έχεις την ψυχή σου γεμάτη μ' εμπιστοσύνη εις την πρόνοια και εις την αγάπη του Θεού Πατέρα μας.   ….   ….

Αλλά είναι αυτό άραγε ένα πράγμα εύκολο; Δεν είναι εύκολο όπως είπα προηγουμένως.
Είναι πολύ δύσκολο γιατί μας εμποδίζει ο εαυτός μας· μας εμποδίζει ο εαυτός μας, η φιλαυτία μας.
Φοβούμαστε να τα δώσουμε στα χέρια του Θεού! Φοβόμαστε ν' αφήσουμε τον εαυτό μας στα χέρια του Θεού! Δεν είναι εύκολο πράγμα να πεις στον Θεό «γενηθήτω το θέλημά Σου»!

Να σας πω κάτι που το λέω συχνά. Είναι μια δική μου αδυναμία που την εβίωνα για αρκετά χρόνια. Όταν ήμουν νέος και σκεφτόμουν να γίνω μοναχός -από μέσα μου έβγαινε αυτή η επιθυμία του μοναχισμού- σκεφτόμουν να μείνω στο Άγιον Όρος αλλά και από την άλλη φοβόμουν να το αποδεχτώ αυτό το πράγμα: Πώς θ' αφήσω τους γονείς μου, ν' αφήσω την πατρίδα μου και να πάω σ' ένα τόπο άγνωστο, μακριά, που δεν θα με ξαναδεί κανένας, ούτε θα ξανάβλεπα εγώ κανένα!

 Και ρώτησα ένα γέροντα: Γέροντα άραγε να γίνω μοναχός;
Μου λέει: να παρακαλείς τον Θεό να κάνει το θέλημά Του! Κι εγώ ετρόμαξα!
Και λέω: έχει γούστο να θέλει ο Θεός να γίνω μοναχός! Εσκέφτηκα ότι αν ο Θεός θέλει κάτι που εγώ δεν το θέλω, τι θα κάνουμε τώρα; Κάποιος από τους δύο πρέπει να κόψει το θέλημά του! Ή ο Θεός να κόψει το θέλημά Του -θα με βόλευε βέβαια αυτό το πράγμα-, ή εγώ να έκοβα το θέλημά μου και ν' ακολουθούσα το θέλημα του Θεού που μου φαινόταν ένα μεγάλο βουνό.

Δεν μπορούσα να εννοήσω τότε, ότι το θέλημα του Θεού είναι η πιο μεγάλη ανάπαυση στον άνθρωπο! Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να θέλει κάτι, το οποίο να σε φέρει σε δύσκολη θέση.
Αντίθετα! Ο Θεός σε εξάγει από τη φυλακή που βρίσκεσαι και σε οδηγεί σε τόπο αναπαύσεως. Το θέλημα του Θεού είναι ειρήνη στην ψυχή του ανθρώπου, είναι χαρά στον άνθρωπο, είναι ανάπαυση στον άνθρωπο! Αυτό που λέει ο Χριστός «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» δεν το ήξερα, δεν μπορούσα να το καταλάβω ότι εάν αφεθώ στο θέλημα του Θεού, αυτό θα 'ταν η πιο μεγάλη ανάπαυσις.

Αυτό δεν το καταλάβαινα, δεν μπορούσα να το εννοήσω!
Φοβόμουν το θέλημα του Θεού. Φοβόμουν τον Θεό!
Όπως ένα μωρό που πηγαίνει στον γιατρό και δεν θέλει ν' αφήσει τον γιατρό να το θεραπεύσει: κλωτσά τον γιατρό, αντιδρά, κάμνει φασαρίες, τρέχει μέσα στους διαδρόμους· δεν θέλει ν' αφήσει τον γιατρό ν' αγγίξει πάνω του! Μέχρι που να βάλει μυαλό βέβαια και να καταλάβει ότι δεν πρέπει να κάνει έτσι...   ….   ….

Κι όταν ο άνθρωπος πράγματι το γευθεί αυτό και το καταλάβει και περάσει στη ζωή του πολλές δοκιμασίες και πολλές περιπέτειες και διά πολλών θλίψεων διέλθει τον δρόμο της ζωής του, τότε απομένει σαν λάφυρο πείρας αυτή η μεγάλη εμπειρία «άφησε τα στα χέρια του Θεού και μη φοβάσαι· μη φοβάσαι». Ο Θεός θα κάνει το καλύτερο, το άριστο, το θεοπρεπές. Εσύ ό,τι και να κάμεις, όσο καλό και να το κάμεις, θα 'χει και την ανθρώπινη λειψάδα πάνω, θα 'χει και την ανθρώπινη ατέλεια!

Ενώ ό,τι κάμει ο Θεός είναι τέλειο. Κι είναι αδύνατο ο Θεός να κάνει λάθος!
Ο Θεός δεν κάμνει λάθη κι ούτε αφήνει τα έργα του ατέλειωτα.
Ούτε αρχίζει κάτι και το μετανιώνει μετά! Ούτε απογοητεύει ποτέ τον άνθρωπο.
Ούτε σε αφήνει μόνο σου. Ούτε σε ντροπιάζει ο Θεός.
Δεν είναι δυνατόν ο Θεός να σε καταισχύνει, όταν εσύ ελπίζεις εις Αυτόν.

Ο ταπεινός, λοιπόν, άνθρωπος είναι αυτός που αφήνει τη ζωή του στα χέρια του Θεού· γι' αυτό εκείνο που μας χρειάζεται, αδελφοί μου, είναι να αγωνιζόμαστε καθημερινά, να κάνομε άσκηση από τα πιο απλά πράγματα, για να μάθομε τον εαυτό μας να τ' αφήνει στα χέρια του Θεού.   ....   ....

 

orthodoxos – 2φΑ

"Αγαλλίαση.. "

 

ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ  -  Αγαλλίαση της ψυχής και της καρδιάς
[Το καλοκαίρι του 1954 είναι το πρώτο που περνά ο Κόντογλου ξανά μέσα στο σπίτι του στη συνοικία Κυπριάδου, που είχε αναγκαστεί να το πουλήσει στην Κατοχή και να περιπλανηθεί από εδώ κι από εκεί, ώσπου να καταλήξει στην «φάτνη των αυτοκινήτων», στο γκαράζ της οδού Γαβριηλίδου.
Αν και ποτέ του δεν παραπονέθηκε γι αυτό – ίσα-ίσα που στα κείμενα του ευχαριστεί τον Θεό που βρήκε μια στέγη για να βάλει την οικογένειά του - η επιστροφή στο σπίτι του τον γεμίζει με μια ρομαντική διάθεση, που φαίνεται στο κείμενο που ακολουθεί, μαζί όμως και με μια αδιόρατη πίκρα..]

 (Άρθρο στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – 27 Ιουνίου 1954)

Το φετινό καλοκαίρι είναι ακατάστατο. Μα και οι λίγες μέρες που είναι καλοκαιρινές γεμίζουνε την ψυχή μας από κάποια αγαλλίαση που δεν την δίνει ποτέ ο χειμώνας.
Η πλάση ημερεύει, τ’ άγρια τα βουνά δε φοβερίζουνε πια τον άνθρωπο, ούτε τα θυμωμένα σύννεφα, που στοιβιάζονται βαρειά το χειμώνα και γεμίζουνε το θόλο του ουρανού.
Το φως είναι καθαρό. Το πρωί σηκώνεσαι από τον ύπνο και γελά ο κόσμος του Θεού.

Η μέρα είναι έμμορφη σαν τον καλόν τον άνθρωπο.
Οι αγέρηδες είναι αλαφροί κα χαροποιοί, ακόμη κι ο γέρο Βοριάς είναι τώρα σα παλληκαρόπουλο. Αντί να βγάζει εκείνα τα φοβερά μουγκρίσματα, σφυρίζει γλυκά στα κλαδιά των δέντρων και στα ξάρτια των καραβιών.

Όλα είναι ειρηνεμένα κι αναπαυμένα.
Τα ζώα κι οι άνθρωποι ξαπλώνονται στον ίσκιο από κάτω από τα δέντρα ξέγνοιαστοι και κοιμούνται. Άλλοι πάλι κουβεντιάζουνε ως να τους πάρει ο ύπνος.
Τη νύχτα τα παράθυρα των σπιτιών είναι ανοιχτά κι ο κόσμος κάθεται ως τα μεσάνυχτα στις βεράντες, στις αυλές, στις ταράτσες.
Ακούγονται από παντού φωνές χαρούμενες.

Φωνάζουνε και τα ζώα που κοιμούνται έξω στον ανοιχτό αγέρα, ενώ το χειμώνα δεν ακούγεται τίποτα, γιατί είναι κλεισμένα.
Ακούς τα πετεινάρια την αυγή, το γάιδαρο τη νύχτα. Α! Πόσο τις αγαπώ αυτές τις φωνές.
Τη μέρα με το λιοπύρι τα τζιτζίκια τραγουδάνε απάνω στα δέντρα, αχολογά ο αγέρας σα να βγαίνει μια πυρκαγιά από φωνές, ενώ φλογίζονται γη κι αγέρας λες και βράζει κανένα λεβέτι.

Το βράδυ σα σκοτεινιάσει και συντεφίζει ακόμη ο ουρανός κατά το βασίλεμα και στέκεται σα δροσοσταλίδα ο αποσπερίτης απάνω στο χάος του ουρανού αρχίζει το τραγούδι του ένας μοναχικός μουσικός – ο γρύλος.
Ενώ τα τζιτζίκια κάνουνε βουερή την καυτερή μέρα, ο γρύλος με το τρεμουλιαστό τρίξιμό του δεν κόβει την ησυχία της νύχτας, μα κάνει να τη νιώθεις πιο πολύ. 

Ω γρύλε, βλογημένο μαμούνι, που κρύβεσαι ντροπαλό, που ποτέ δε σε βλέπει μάτι σαν τραγουδάς.
Θαρρεί κανείς πως ακούγει μιαν αγγελική φωνή από τον άλλο κόσμο.
Μπροστά στο δικό σου το απλό, το λεπτό και μυστηριώδες τρίξιμο είναι, θαρρώ, χοντροειδείς βρόντοι και σαματάδες οι μουσικές που φτιάξανε οι άνθρωποι με την επιστήμη τους και με χίλιων λογιών όργανα.

Σ’ ακούω τη ώρα που κοιτάζω τ’ άστρα που κρέμονται από πάνω μου, τον Ιορδάνη Ποταμό (Γαλαξία), το πολυκάντηλο της Πούλιας, τις Πήχες και τ’ άλλα τα αμέτρητα τα άστρα.
Η ματιά μου φτάνει κουρασμένα ως τα βάθη του ουρανού, ως τα φωταράκια που σβήνουνε πια μέσα στον άπατο ωκεανό του παντός και μου φαίνεται σα να φεύγω από τούτον τον κόσμο και να πηγαίνω στον άλλον. Σ’ όλο τούτο το ταξίδι ακούγω το τρεμουλιαστό τραγούδι σου και θαρρώ πως έρχεται από κείνες τις μυστηριώδεις άκρες της αιωνιότητας.

Σε λίγο βγαίνει τι φεγγάρι και ρίχνει το υδραργυρένιο το φως απάνω στη Γή.
Κι εγώ ρίχνω απάνω του την ματιά μου και ταξιδεύω μαζί του.
Κι εκεί που ταξιδεύω ακούγω το τραγούδι σου που είναι λεπτό σαν την κλωστή της αράχνης και θαρρώ πως βγαίνει από το μισάνοιχτο στόμα της Σελήνης. Το φεγγάρι που αργοταξιδεύει στον ουρανό κι εσύ που κάνεις τρι-τρι χωρίς να κουραστείς, νομίζει κανένας πως μετράτε την αιωνιότητα.

Καμιά φορά ακούγεται μαζί σου κι η ξαδέρφη σου η τριξαλίδα, που τραγουδά κι εκείνη σεμνά και ντροπαλά μέσα στην ησυχία της νύχτας.
Μα το δικό σου τραγούδι είναι το πιο απαλό χάδι που ρίχνει σε ρεμβασμό την ψυχή μας.
Όποιος δεν ξέρει πως είσαι ένα μαμούνι, μια ακρίδα θα ‘λεγε πως είσαι ένα πουλάκι με χρυσά φτερά, ή ένα αγγελάκι.

Σαν ξημερώσει ο Θεός τη μέρα και πυρώσει ο αγέρας από τον ήλιο, πλήθος ζούζουλα πετούμενα και περπατάμενα στο χώμα παρουσιάζονται.
Μελίσσια, πεταλούδες λογιών λογιών, μύγες, μπούρμπουλοι, χρυσοβασιλιάδες, βουίζουν γύρω-γύρω στα λουλουδισμένα αγιοκλήματα, στις αγριοτριανταφυλλιές, στις ακακίες, στις μουριές, όπου είναι πρασινάδα.

Κατά τ’ απόγεμα παίρνει ο μπάτης δροσερός από το πέλαγος και ζωογονεί την πλάση.
Πέρα φαίνονται οι κάβοι γαλανοί.
Η θάλασσα γλυκοκυματίζει και σιγοβουίζει. Τα πανιά της βάρκας φουσκώνουνε σαν τα μάγουλα τ’ αθώου του παιδιού κι ισκιώνουνε το βαρκάρη που κάθεται στην πρύμη κα βαστά το τιμόνι.
Ίσκιος γλυκός κα μαυρογάλαζος, σα λουλάκι πέφτει μέσα στα δροσερά νερά από τα πανιά κι από τα άλμπουρα.

Στις ακροθαλασσιές κολυμπά ο κόσμος. Βάρκες, καΐκια διασταυρώνουνται στ’ ανοιχτά.
Τραγούδια ακούγονται σα να βγαίνουνε από τα κύματα.
Γλάροι κι άλλα θαλασσοπούλια πετάνε σα να ’ναι πλεούμενα που ταξιδεύουνε στη ατμόσφαιρα. Η μοσχοβολιά της άρμης φτάνει ως απάνω στα βουνά.
Τ’ αγεράκι σφυρίζει γλυκά.

Από πάνω από αυτή τη γιορτή της πλάσης ταξιδεύουνε αργά μέσα στον καταγάλανο ουρανό κάτι μικρά άσπρα σύννεφα σαν τουλούπες από μαλακό χνούδι.
Περνάνε ψηλά πάνω από τα κεφάλια μας και πάνε χαρούμενα σε καιρό που φανερώνονται άλλα, από πέρα μακριά.
Σα μικρές φουσκαλίδες κι έρχονται αργά κατά δώθε.

Όλα αυτά τα βλέπω μεσ’ από το παράθυρο, ξαπλωμένος μακάριος.
Δε θέλω ούτε φαγί, ούτε πιοτό. Ο αγέρας με μεθά.
Φουσκώνει και ξεφουσκώνει τις ψιλές κουρτίνες, ώρες-ώρες τις κλώθει με χάρη σα να χορεύει μαζί τους. Ανεμίζονται ψηλά, σπαρταρούνε με αγαλλίαση κι ύστερα ξαναπέφτουνε απαλά κι ολοένα παίζουνε, φτερουγίζουνε σαν άρμενα, σα σημαίες και πάλι μαζεύονται λες κι είναι ζωντανές.

Ω! Οι κουρτίνες που παίζουνε στο παράθυρο είναι από τις πιο δροσερές αναμνήσεις που μας αφήνει το καλοκαίρι. Και στο πιο θλιβερό σπίτι δίνουνε χαρά, σαν το παιχνίδι ενός μικρού παιδιού.

 

paterikos

vb – Dolly
2φΑ

"Εκ της νήσου Νάξου.. "

 

-  Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

2φΑ

           

"Eγκόσμια νηπτικός.. "

 

Ματθαῖος Μουντές  -  Ὁ κυρ-Φώτης δέν φταίει
ἢ ὁ κυρ-Φώτης θά ξαναρθεῖ

Ὁ κυρ-Φώτης δὲν φταίει γιὰ τὰ νέον στοὺς σταυροὺς τῶν τρούλλων γιὰ τὰ ἰδιωτικὰ παρεκκλήσια τῶν νεοαριστοκρατῶν καὶ τῶν νεοπλούτων. Ἐκεῖνος ἀποκατάστησε τὴν τιμὴ τῶν βυζαντινῶν εἰκόνων γιὰ τὶς καθέδρες καὶ τὰ ἐξωκκλήσια μὲ τάματα καὶ δεήσεις καὶ δάκρυα κι ὄχι μὲ λαχειοφόρες ἀγορές. Πολέμησε τοὺς εἰκονοκλάστες ἐγκόσμια νηπτικός· στάθηκε κοντὰ στοὺς καυσοκαλυβίτες ἄσκευος καὶ ἀπέριττος· κάλεσε σὲ αὐτοσχέδια τράπεζα τοὺς πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν ἁπλότητα· τὶς ὀπῶρες τῆς Ὀρθοδοξίας μάζευε στὸ καλαθάκι τῆς ἀλήθειάς του. Στὸν Ξηροπόταμο τῶν ἀγαθῶν εὐλόγησε τὰ ἄσπαρτα χωράφια· συντρόφεψε τοὺς ἀσκητὲς καὶ τὰ κυνάρια· νωτοφόρος καὶ ἄγρυπνος κουβάλησε τὸ μικρὸ κοινόβιό του στὴν ὀροφὴ τῶν οὐρανῶν. Ἔπηξε τὴ Λαύρα του στὴν πλαγιὰ τῆς ἀκτημοσύνης καὶ κλάδευε τὴν ἀμπελικιά του γιὰ νὰ τοῦ δίνει μιὰ μικρὴ νταμιζάνα κρασί. Ἐπέστρεφε συχνὰ στὴν καταγωγὴ τῶν ὑδάτων στὸ μικρὸ ἐπίνειο τῆς ταπεινοσύνης στοὺς ἀρσανάδες τῆς πολύβουης ἀκτῆς. Ἡσύχιος καὶ ἀνύπνωτος κατέγραψε τὰς ἐπιδρομὰς τῶν δαιμόνων καὶ τῶν πειρατῶν. Ὁ κυρ-Φώτης δὲν φταίει γιὰ τοὺς τοκογλύφους τῶν ἰδεῶν καὶ τοὺς χριστοκάπηλους. Πρὸς τὸ παρὸν σιωπᾶ. Ὅμως φραγγέλιο μᾶς ἑτοιμάζει ἀπὸ κεῖ ψηλὰ ποὺ μᾶς βλέπει. (Πίνει τὸ τσιπουράκι του μὲ τὸν κὺρ Ἀλέξανδρο καὶ τὸν Καροῦζο - ὁ Τσαρούχης τρώει τὸ γλυκό του.) Συχνὰ ἀποστρέφει μὲ βδελυγμία τὸ πρόσωπο. Ὀργίζεται. Καὶ θἄρθει ὥρα καὶ νῦν ἐστι ποὺ θὰ παραμερίσει βίαια τοὺς κίβδηλους καὶ τοὺς παραχαράκτες τὸν ἑσμὸ τῶν Φαρισαίων τῶν καθαρῶν τῶν κυμβάλων ποὺ ἀλαλάζουν τὴν ἀρετή τους καὶ θὰ ἀποκαταστήσει ξανὰ τὴν πονεμένη Ρωμιοσύνη. Ἐκεῖ ποὺ τὰ ξυλοκέρατα τῶν ἀνέραστων ἐκεῖ ποὺ πλαστικὰ ἰδανικὰ πλεονάζουν ἐκεῖ, στὴν πενία καὶ στὴν ἔνδεια θἄρθει καὶ θὰ μᾶς ἐμπλήσει καὶ πάλι σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου.

 

nektar – 2fA

                                                                                  

"Ο Αλαφροΐσκιωτος "

 

Άγγελος Σικελιανός
-  Ο ΑΛΑΦΡΟΪΣΚΙΩΤΟΣ

 
Ακούστε, ακούστε με! Αν ετρέμανε
στην κούνια τα βυζασταρούδια,
εμένα με νανούρισαν,
των αντρειωμένων τα τραγούδια.

Εμέ, λεχώνα η μάνα μου,
στην μπόρα τη μαρτιάτικη
που ’χε τα ουράνια ανοίξει,
εσκώθη και με πήρε στην αγκάλη της
τον πρώτο κεραυνό για  να μου δείξει!

Μάνα, φωτιά με βύζαξες
κ’ είναι η καρδιά μου αστέρι;

 

lifo – 2fA

"Η κατά Θεόν σοφία "

 

-  Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
["Η εν Χριστώ ζωή μου", εκδ. Παπαδημητρίου]

387. Τι είναι ψευδής ευγνωμοσύνη στον Θεό;
Το να ευχαριστεί κανείς τον Θεό μονάχα με τα χείλη για τα αγαθά που έλαβε και να χρησιμοποιεί αυτά τα αγαθά μονάχα για τον εαυτό του, χωρίς να γνοιάζεται για τον πλησίον του.
Το να τα λαμβάνει και να τα φυλάει για δική του αποκλειστικά χρήση, στερώντας έτσι τους αδελφούς τους απ’ αυτά.
Αυτή η ευχαριστία είναι ψευδής και απαρέσκει στον Θεό.
Τι να τις κάνει ο Θεός τις ευχαριστίες μας, όταν δείχνουμε εσχάτη αχαριστία στην πράξη;
Όταν δεν δίνουμε στους άλλους από εκείνα που μας δίνει;

388. Η κατά Θεόν σοφία είναι να νικάμε την εντός μας αμαρτία.
Λόγου χάριν, θεία σοφία είναι να μην κακιώνουμε με κανένα συνάνθρωπό μας και με καμία αφορμή. Να μη σκεπτόμαστε κακό για κανέναν, ακόμη και αν ο πλησίον μας σε κάτι μας έχει βλάψει, αλλά να τον συγχωρούμε πάντοτε.
Θεία σοφία είναι, ακόμη, να περιφρονούμε τα υλικά οφέλη και τη χλιδή, αγαπώντας την ανιδιοτέλεια, την ολιγάρκεια στο φαγητό και στο πιοτό, το να έχουμε μέτρο σε όλα.
Θεία σοφία είναι να αποφεύγουμε την κολακεία και να λέμε την αλήθεια χωρίς πάθος στον καθένα.

Θεία σοφία είναι να μη μας παρασύρουν οι σαρκικές ροπές στη θέα της ανθρώπινης ωραιότητας, αλλά να βλέπουμε και να θαυμάζουμε, σ’ αυτή την ωραιότητα, την εικόνα του Θεού.
Θεία σοφία είναι να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να μη μας παρασύρει η εκδίκηση, είτε με λόγια είτε με έργα.
Θεία σοφία τέλος, είναι να μη σωρεύουμε πλούτη για τον εαυτό μας, αλλά να δίνουμε στον φτωχό, ώστε να θησαυρίζουμε θησαυρούς ασύλητους και άφθαρτους στον ουρανό, όπως λέγει το Ευαγγέλιο (Λουκ. ιβ’ 33).

 

sostis – 2φΑ

"Νους κουφός και άλαλος.. "

 

Νείλος ο Ασκητής  -  Κεφάλαια περί Προσευχής (1-11)
[Από το βιβλίο του Αρχιμ. Ευσεβίου Νίττη "Εις ύψος νοητόν",
Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας]

1. Αν θέλει κανένας να φκιάσει ευωδιαστό θυμίαμα, πρέπει να συνθέσει σε ίση ποσότητα διάφανο και καθαρό λιβάνι, κασσία, όνυχα και στακτή, σύμφωνα με όσα λέει ο Νόμος (πρβλ. Εξόδ. λ΄ 34). Αυτά τα υλικά υποδηλώνουν τις τέσσερις βασικές αρετές. Αν έχουν δηλαδή όλη την πληρότητα και είναι στον ίδιο βαθμό αναπτυγμένες τότε δεν πρόκειται να προδοθεί ο νους.

2. Όταν καθαρθεί η ψυχή με την πληρότητα των εντολών, δηλαδή με την εκπλήρωση και εφαρμογή τους, τότε κάνει ακλόνητη την τάξη του νου, καθιστώντας τον ικανό να δεχτεί την κατάσταση εκείνη, που αναζητάει.

3. Η προσευχή είναι επικοινωνία του νου με τον Θεό. Σε ποια κατάσταση, αλήθεια, πρέπει να βρίσκεται ο νους για να μπορέσει να απλωθεί και εκταθεί αμετάστροφα ως τον Δεσπότη του και να τον συναναστρέφεται συνομιλώντας μαζί του χωρίς την παρεμβολή κανενός ενδιαμέσου;

4. Αν, όταν προσπάθησε ο Μωυσής να πλησιάσει τη φλεγόμενη βάτο, εμποδίστηκε, ώσπου να λύσει το υπόδημα των ποδιών του (Εξόδ. γ΄ 5), πώς εσύ, που θέλεις να ιδείς τον πέρα από κάθε αίσθηση και έννοια και να γίνεις φίλος του, δεν θα πρέπει να λύσεις και να πετάξεις από πάνω σου κάθε νόημα μολυσμένο από πάθος;

5. Πριν από κάθε τι άλλο να προσεύχεσαι να λάβεις το δώρο των δακρύων, για να μαλακώσεις με το πένθος την αγριάδα, που υπάρχει μέσα στην ψυχή σου, και, αφού κατηγορώντας τον εαυτό σου ομολογήσεις στον Κύριο τις ανομίες σου, να πετύχεις την άφεση των αμαρτιών εκ μέρους του.

6. Να χρησιμοποιείς τα δάκρυα για την πραγμάτωση κάθε αιτήματος.
Γιατί χαίρεται πολύ ο Δεσπότης σου, όταν προσεύχεσαι με δάκρυα.

7. Αν χύνεις άφθονα δάκρυα στην προσευχή σου, μην το παίρνεις καθόλου επάνω σου, σαν τάχατες να στέκεις πιο ψηλά απ’ τους πολλούς.
Γιατί με δάκρυα έχει αποχτήσει δύναμη η προσευχή σου, για να μπορέσεις πρόθυμα να ομολογήσεις τις αμαρτίες σου και να εξευμενίσεις τον Δεσπότη.
Μην μετατρέψεις λοιπόν σε πάθος ό,τι αποτελεί προφύλαξη από τα πάθη, για να μην παροργίσεις πιο πολύ αυτόν, που έχει δώσει τη χάρη.

8. Πολλοί χύνοντας δάκρυα για τις αμαρτίες τους, επειδή ξέχασαν το σκοπό των δακρύων, κατάντησαν σε τρέλα ξεφεύγοντας απ’ αυτόν.

9. Στάσου επίμονα και προσευχήσου έντονα και σιχάσου τις συνομιλίες των φροντίδων και των λογισμών.
Γιατί σε ταράζουν και σε συγχύζουν για να σε κάνουν άτονο.

10. Όταν σε ιδούν οι δαίμονες πρόθυμο να προσευχηθείς αληθινά, τότε βάζουν με τέχνη μέσα σου σκέψεις μερικών πραγμάτων τάχατες αναγκαίων και ύστερα από λίγο σε κάνουν να τα ξεχάσεις κινώντας έτσι τον νου σε αναζήτησή τους. Κι ο νους μη βρίσκοντάς τα πέφτει σε κατάσταση αθυμίας και λύπης.
Όταν όμως σταθεί σε προσευχή, του θυμίζουν αυτά, που αναζητούσε και είχε στη μνήμη του, με το σκοπό να κινηθεί ο νους για απόχτηση της γνώσης τους και να χάσει την καρποφόρα προσευχή.

11. Αγωνίσου να κρατάς τον νου σου την ώρα της προσευχής κουφό και άλαλο.
Έτσι θα μπορέσεις να προσευχηθείς.   ….

 

myriobiblos – 2φΑ

"Μη μας ξεχνάς!.. "

 

Jacques Prévert  -  "Κουβέντες"

Αυτός ο έρωτας
Τόσο βίαιος
Τόσο εύθραυστος
Τόσο τρυφερός
Τόσο απελπισμένος
Αυτός ο έρωτας
Όμορφος σαν τη μέρα
Κι απαίσιος σαν τον καιρό
Όταν ο καιρός είναι απαίσιος
Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
Τόσο ευτυχισμένος
Τόσο χαρούμενος

Και τόσο μηδαμινός
Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
Σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα
Αυτός ο έρωτας που έκανε τους άλλους να φοβούνται
Που τους έκανε να μιλούν
Που τους έκανε να χλομιάζουν

Αυτός ο έρωτας προφυλαγμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε προφυλάξει
Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος
Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει

Ολόκληρος αυτός ο έρωτας
Τόσο ζωντανός ακόμη
Και τόσο ηλιόλουστος
Είναι ο δικός σου
Είναι ο δικός μου
Εκείνος που υπήρξε
Πάντα ανανεωμένος
Και που δεν άλλαξε
Όμοια αληθινός σαν βλαστάρι
Όμοια τρέμοντας σαν πουλί
Όμοια ζεστός και ζωντανός σαν καλοκαίρι

Μπορούμε κ’ οι δυο
Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
Μπορούμε να ξεχνάμε
Και μετά να ξανακοιμόμαστε
Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε
Να κοιμόμαστε πάλι
Να ονειρευόμαστε τον θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε
Και να ξανανιώνουμε
Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
Πεισματάρης σαν γαϊδούρα
Ζωντανός σαν πόθος
Σκληρός σαν μνήμη
Ανόητος σαν γκρίνια
Τρυφερός σαν ανάμνηση
Κρύος σαν μάρμαρο
Όμορφος σαν μέρα
Εύθραυστος σαν παιδί

Μας κοιτάζει χαμογελώντας
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα
Κ’ εγώ τον ακούω τρέμοντας
Και φωνάζω
Φωνάζω για σένα
Φωνάζω για μένα
Σε ικετεύω
Για σένα και για όλους όσους αγαπιούνται
Και αγαπήθηκαν
Ναι, του φωνάζω
Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
Που δεν ξέρω

Στάσου εκεί
Εκεί που είσαι
Εκεί που ήσουν κάποτε
Στάσου εκεί
Μην κουνιέσαι
Μη φεύγεις
Εμείς αγαπιόμαστε
Σε ξεχάσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
Μη μας αφήσεις να παγώσουμε

Έστω και μακριά
Κι αδιάφορο πού
Δώσε μας σημάδι ζωής
Έστω και αργά στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας
Στο δάσος της μνήμης
Πρόβαλε ξαφνικά
Δώσε μας το χέρι
Και σώσε μας.

 

to23ogramma – 2fA

"Πήτερ Παν και Γουέντυ "

 

Kathleen Kelley-Lainé  -  Ο Μικρός Κλέφτης Ιστοριών
[από το "Πήτερ Παν ή το θλιμμένο παιδί", εκδ. Άγρα]

Όταν τον συναντάμε στο παιδικό δωμάτιο, είναι ένα πληγωμένο πλάσμα που έχει χάσει τη σκιά του… αλλά δεν κλαίει για πολύ· σε λίγο θα μας δείξει πώς αντιδρά ένα θλιμμένο παιδί όταν χάσει τη «φόδρα» του, τη μόνη πραγματική απόδειξη ότι υπάρχει.
Γιατί δίχως σκιά που αποδεικνύει την υλικότητα της ύπαρξης, εύκολα μας περνάει από το μυαλό ότι δεν είμαστε παρά γέννημα της μητρικής φαντασίας.

Αυτό ειδικά το θλιμμένο παιδί είναι πολύ ελαφρύ, δεν έχει ούτε όνομα ούτε διεύθυνση ούτε μητέρα.
Αυθόρμητα μας έρχεται η επιθυμία να το παρηγορήσουμε, αλλά στοπ!
Προπαντός μην το αγγίξετε!

Από φιλιά δεν έχει ιδέα. Γελάει, παίζει με πράγματα που δεν έχει και μοιάζει πολύ περήφανος για τον εαυτό του.
Είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να τον θαυμάσουμε και να τον σεβαστούμε, για να κατορθώσει επιτέλους να υπάρξει στο βλέμμα ενός άλλου, ακόμη κι αν δεν μπόρεσε να υπάρξει στο βλέμμα της μητέρας του.

Όταν περάσει ο καιρός και το γνωρίσουμε, θα καταλάβουμε πως ό,τι ευγενικό, τρυφερό και μεγαλόψυχο κάνει, το κάνει μόνο και μόνο για να βάλουμε μπροστά του έναν καθρέπτη, που κοιτάζοντας μέσα του θα σχηματίσει την εντύπωση πως υπάρχει.
Εκείνος που του κρατάει τον καθρέπτη πιθανόν να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι αναντικατάστατος, δυστυχώς όμως για αυτόν, οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να κάνει εξίσου καλά την ίδια δουλειά!

Καμιά φορά ο καθρέπτης δεν φτάνει από μόνος του να θεραπεύσει την ασήκωτη αυτή ελαφρότητα που το κατοικεί και το θλιμμένο παιδί γυρεύει άλλους τρόπους να γεμίσει το εσωτερικό του κενό.

Εισβάλλει τότε σε σπίτια, παρουσιάζεται σε οικογένειες, κατακτά καρδιές, προσπαθώντας να συλλάβει την εσωτερικότητα των άλλων, να τραφεί με την ιστορία τους.
(Ο Πήτερ θα ήθελε να αρπάξει τα παραμύθια που είχαν νανουρίσει τη Γουέντυ.)
Γίνεται αληθινός πειρατής που κυνηγάει το θησαυρό του άλλου.

Η βαθιά αυτή ανάγκη που εκπέμπει το θλιμμένο παιδί είναι πολύ συγκινητική κι ορισμένοι είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο θέμα αυτό.
Θέλουν να επανορθώσουν την τραγωδία που μαντεύουν πίσω από το γέλιο με τα άσπρα παιδικά δοντάκια.

Σ’ αυτούς ανήκε και η Γουέντυ:
«Αγοράκι, γιατί κλαις;» τον ρωτάει ευγενικά.
Μπορεί το θλιμμένο παιδί να επιτρέπει στον εαυτό του όταν είναι μόνο του πού και πού να κλαίει, όμως κάτω από το βλέμμα των άλλων πρέπει πάντα να χαμογελά: ο Πήτερ πετιέται όρθιος, πλησιάζει το κρεβάτι της Γουέντυ και της κάνει μία χαριτωμένη υπόκλιση, όπως οι νεράιδες.

Μιμείται καλά τις νεράιδες, θα ήθελε όμως τόσο πολύ  να ξέρει να φέρεται όπως τα αληθινά παιδιά. Έτσι, όταν ρωτάει τη Γουέντυ τ’ όνομά της, αυτή απαντά: «Γουέντυ, Μόιρα, Άντζελα Ντάρλινγκ».
Όμως εκείνος δεν έχει παρά μονάχα ένα όνομα, σχετικά μικρό, «Πήτερ Παν», και μία διεύθυνση που δεν είναι διεύθυνση: «στο δεύτερο δεξιά κι ύστερα ευθεία μέχρι το πρωί».

Όταν η Γουέντυ μαθαίνει ότι ο Πήτερ δεν έχει μητέρα, αντιλαμβάνεται ότι βρίσκεται μπροστά σε μια πραγματική τραγωδία.
Πηδάει από το κρεβάτι της για να τον πάρει στην αγκαλιά της, όμως εκείνος τραβιέται απότομα: «”Δεν έκλαψα για μητέρες εγώ”, είπε μάλλον αγανακτισμένο».
Μήπως φοβάται ότι μπορεί να αισθανόταν κάτι αν τον άγγιζαν;

Η Γουέντυ καταλαβαίνει τώρα γιατί έκλαιγε πριν από λίγο…
Εκείνος βέβαια το αρνείται: «Έκλαιγα γιατί δεν μπορώ να κολλήσω τη σκιά μου.
Κι έτσι κι αλλιώς δεν έκλαιγα».

Η σκιά του Πήτερ δεν είναι σαν των άλλων παιδιών, ξεκολλάει.
Εξάλλου, αναρωτιέται κανείς αν πράγματι του ανήκει, ή μήπως τη βρήκε σε κανένα ταξίδι του. Μήπως είναι η σκιά κάποιου πεθαμένου παιδιού;
Νομίζω ότι ο Πήτερ την έκλεψε για να προσδώσει λίγο περισσότερο βάρος στον εαυτό του, καθώς είναι τόσο ελαφρύς…

Απόδειξη ότι δεν έχει ιδέα από τι είναι φτιαγμένη η σκιά, είναι που νόμιζε ότι μπορούσε να την ξανακολλήσει με σαπούνι.
Η Γουέντυ τον πείθει ότι πρέπει να ραφτεί πάνω του και ότι αυτό πονάει.
Η Γουέντυ δεν είναι αποξενωμένη από τα συναισθήματά της όπως εκείνος.

Με το που ξανακόλλησε τη σκιά του, ο Πήτερ αρχίζει να μιμείται τον κόκορα, ξαναβρίσκει το κέφι και την ανεμελιά του.
Μοιάζει ξαφνικά να μην έχει πλέον ανάγκη από κανέναν, και η Γουέντυ νιώθει εγκαταλελειμμένη, σαν να μην υπήρχε πια για αυτόν.

Την καθησυχάζει με τον γνωστό τρόπο των θλιμμένων παιδιών: κολακεύοντάς την.
Όταν ένα θλιμμένο παιδί νιώθει λίγο χαμένο, αρκεί να του πεις πόσο καταπληκτικό, πόσο απαραίτητο είναι (να του ξανακολλήσεις τη σκιά του κατά κάποιον τρόπο) για να ξαναβρεί αμέσως τη ζωντάνια του.

Ο Πήτερ λοιπόν δοκιμάζει το ίδιο κόλπο με τη Γουέντυ:
«Γουέντυ,  ένα κορίτσι αξίζει πιο πολύ από είκοσι αγόρια!»
Αμέσως η Γουέντυ θέλει να τον φιλήσει. Δυστυχώς όμως, όπως και τόσα άλλα αποκλειστικά ανθρώπινα πράγματα, το φιλί είναι κάτι που ο Πήτερ το αγνοεί.
Κι είναι η σειρά της Γουέντυ να κάνει τώρα πονηριά, χαρίζοντάς του αντί για φιλί ένα κουμπί. Μήπως είχε καταλάβει ότι στον Πήτερ, για όλα τα ουσιώδη πράγματα, ήταν καλύτερο να προσφέρεις υποκατάστατα;

Συχνά, με τα θλιμμένα παιδιά που έρχονται να με δουν ανακαλύπτουμε τα υποκατάστατα που χρόνια ολόκληρα γεμίζουν την ζωή τους.
Για παράδειγμα, ένας άντρας που δεν καταφέρνει να αγαπήσει μία γυναίκα – και τότε κυρίαρχη συναισθηματική θέση στη ζωή του καταλαμβάνει ένα σπορ, η δουλειά του, ή απλώς ένας σκύλος…

Η αγάπη για μιαν αληθινή γυναίκα θα ήταν κάτι πολύ σοβαρό, με βαριές συνέπειες·
έτσι κι αυτός προτιμά να μεταφέρει τα συναισθήματά του σε κάτι άλλο, έστω κι αν απέχει πολύ από εκείνο που πραγματικά επιθυμεί.
Με αυτόν τον τρόπο βαδίζει δίπλα στη ζωή του.

 

to23ogramma – 2φΑ

"Η Μέση Ηλικία δεν υπάρχει "

 

-  Φωτεινή Τσαλίκογλου
[από την "Ψυχολογία της Καθημερινής Ζωής- η κουλτούρα του εφήμερου"
εκδ. Καστανιώτη]

Θα σταθώ στον προφητικό πίνακα του Τιτσιάνο, «Οι τρεις ηλικίες του ανθρώπου».
Στο κέντρο ενός ειδυλλιακού αρκαδικού τοπίου δεσπόζει ένα εικοσάχρονο ζεύγος.
Η δαφνοστεφανωμένη νεαρή γυναίκα με ηδυπάθεια προσφέρει μια φλογέρα στον εραστή της που την κοιτάζει με λατρεία.
Στο αριστερό μέρος του πίνακα δύο σχεδόν νεογέννητα μωρά είναι παραδομένα σε ένα μακάριο ύπνο. Η αθώα γύμνια των σωμάτων τους προστατεύεται από έναν φτερωτό ερωτιδέα.

Στο βάθος του πίνακα το ειδυλλιακό τοπίο διακόπτεται απότομα.
Ένας γέρος συλλογίζεται μελαγχολικά τις δύο νεκροκεφαλές που κρατά στα χέρια του.
Ο πιστός στο πνεύμα της Αναγέννησης πίνακας έχει ξεχάσει μία «μικρή λεπτομέρεια».
Ένα ολόκληρο ηλικιακό φάσμα που εκτείνεται ανάμεσα στη νεότητα και στο γήρας.
Τη μέση ηλικία. Η μέση ηλικία είναι ανύπαρκτη.
Και με αυτή την έννοια, ο πίνακας αποδεικνύεται εξαιρετικά μοντέρνος.

Το γήρας είναι απεχθές. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά μόνο η νεότητα.
Όπως και στον πίνακα, έτσι και στο σύγχρονο κοινωνικό τοπίο όλα περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Η νεότητα σήμερα δεν είναι το αγαθόν που ο καθένας μας ως κόρη οφθαλμού δικαιούται να διαφυλάττει.
Η νεότητα συρρικνώνεται σε ένα επιβεβλημένο καταναλωτικό είδος.
Και κατά έναν παράδοξο τρόπο, όσο περισσότερο την ψάχνεις, όταν πλέον δεν την έχεις, τόσο πιο πολύ απομακρύνεσαι από αυτήν.

Όλα γύρω μας είναι σαν να λένε: «Μείνε νέος ή πέθανε».
Με κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο εκβιάζεται η παράταση της φευγαλέας νεότητας.
Δεν υπάρχει δυνατότητα διαφυγής. Τα μίντια, οι γιγαντοαφίσες, οι φαρμακοβιομηχανίες, οι διαφημιστικές καμπάνιες, οι γιγαντιαίες εταιρείες καλλυντικών δεν σου υποδεικνύουν μόνο τι να αγοράσεις για να μείνεις νέος, σου δηλώνουν και τι οφείλεις να επιθυμείς.
Ο μύθος της παντοτινά νέας γυναίκας εντείνει τον υφέρποντα καταναγκασμό.

Το αψεγάδιαστο νεανικό γυναικείο σώμα, σαν επίμονο φάντασμα, στοιχειώνει τις συλλογικές φαντασιώσεις.
Γίνεται η κυρίαρχη μεταφορά του «καλού αντικειμένου».
Η απομάκρυνση από τη βιολογική νεότητα κατακλύζει τον ψυχισμό με τύψεις, ενοχές, φόβο, απόγνωση, απελπισία. Ιδίως για τη γυναίκα, η μέση ηλικία, πολύ περισσότερο από το ευκρινές γήρας, μετατρέπεται σε ταμπού.
Η μέση ηλικία δεν υπάρχει. Έχει απορροφηθεί από το μύθο μίας μακροημερεύουσας πλασματικής νεότητας.

Η επιστήμη, η πρόοδος της ιατρικής, της βιολογίας, της γενετικής, αθέλητα ή και ηθελημένα ενίοτε, γίνονται οι συνένοχοι μιας ανίερης συμμαχίας.
Η νεότητα αναμένεται να εξασφαλιστεί με ένα μαγικό χάπι ή με ένα μαγικό νυστέρι.
Οι παρενέργειες μπορεί να είναι κωμικοτραγικές ή απλώς τραγικές.
Ποιος όμως τις λογαριάζει;

 

to23ogramma – 2φΑ

"Ο εκπαιδευτής ερημίτης! "

 

-  Μια απλή ιστορία για μικρούς και μεγάλους

Ένας ερημίτης βρήκε καταφύγιο στο βουνό, για να διαλογιστεί και να προσευχηθεί.
Τον έβλεπαν συχνά πολύ απασχολημένο.
Μια μέρα, κάποιος τον ρώτησε:
- Πώς γίνεται να έχεις τόση δουλειά, αφού ζεις στη μοναξιά..;

Ο ερημίτης απάντησε: - Έχω αρκετά πράγματα να κάνω...
Εκπαιδεύω δυο γεράκια και δυο αετούς, ηρεμώ δυο κουνέλια,
πειθαρχώ ένα φίδι, παρακινώ ένα γάιδαρο και δαμάζω ένα λιοντάρι.

- Μα δεν φαίνεται κανένα ζώο εδώ γύρω, πού είναι;
Ο ερημίτης απάντησε: - Όλα αυτά τα ζώα τα κουβαλάμε όλοι, μέσα μας.
Πρόσεξε με…

Τα δύο Γεράκια, ρίχνονται πάνω σε ό,τι βρεθεί μπροστά τους, καλό ή κακό και πρέπει να τα εκπαιδεύσω να ρίχνονται μόνο πάνω σε καλά πράγματα:
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.

Οι δύο Αετοί με τα νύχια τους, συχνά πονάνε τους άλλους και καταστρέφουν ό,τι δεν τους αρέσει, πρέπει να τους εκπαιδεύσω να υπηρετούν και να βοηθούν, χωρίς ποτέ να βλάπτουν:
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ.

Τα κουνέλια θέλουν να κάνουνε βόλτες, να τεμπελιάζουν και να αποφεύγουν τις δύσκολες καταστάσεις, αλλά πρέπει να τα μάθω να είναι υπάκουα, ακόμα και αν υπάρχουν βάσανα, προβλήματα ή οτιδήποτε δεν μου αρέσει:
ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ.

Το πιο δύσκολο πράγμα ίσως, είναι να παρακολουθείς το φίδι, που είναι κλειδωμένο σε ένα δυνατό κλουβί, αλλά είναι πάντα έτοιμο να επιτεθεί, να δαγκώσει και να ρίξει το δηλητήριο του σε όποιον το ενοχλεί η παρουσία του, οπότε πρέπει οπωσδήποτε να το πειθαρχήσω:
ΕΙΝΑΙ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ.

Και ο γάιδαρος είναι πεισματάρης, δεν θέλει να κάνει το καθήκον του, είναι πάντα τάχα κουρασμένος και αρνείται να κουβαλήσει το βάρος μου:
ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.

Τέλος, πρέπει να δαμάσω και το λιοντάρι, που θέλει να γίνει βασιλιάς, να είναι ψηλά και πάντα πρώτο, γιατί είναι ματαιόδοξο, ψωροπερήφανο, και νομίζει πως είναι μοναδικό και ασυναγώνιστο:
Το λιοντάρι είναι Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΜΟΥ…

 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ – 2φΑ

"Carpe diem "

 

-  Οράτιος
[Ρωμαίος ποιητής του 1^ου αιώνα π.Χ. – από το πρώτο βιβλίο των Ωδών]

"CARPE DIEM"

Λευκονόη, μη ρωτάς, δεν κάνει να ξέρεις
ποιο τέλος όρισαν οι θεοί για τη ζωή τη δική μου και τη δική σου·
και μη ζητάς τ’ άστρα μελετώντας να το βρεις.
Πόσο είναι προτιμότερο να δείχνεις υπομονή σ’ ότι συμβεί!

Χειμώνες περισσότερους αν μας χρωστά ο Δίας
ή αν αυτόν μας χάρισε στερνό, που σπάει το κύμα το τυρρηνικό
στ’ αντικρινά τα βράχια, δείξε τη φρονιμάδα σου,
στράγγιζε τα κρασιά σου·
κι αφού η ζωή είναι λίγη, κλάδευε τη μακρινή ελπίδα.

Όσο μιλάμε, θα ’χει πετάξει πια ο φθονερός ο χρόνος.
Άδραξε την ημέρα (carpe diem) και δείξε όσο το δυνατόν
λιγότερη εμπιστοσύνη στο αύριο.

 

carpediem-hall – 2fA

"Το ζύγι του Κώστα "

 

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός  -  Ἀγαπᾶτε τόν πλησίον
["Διδαχαί"]

....   Ἐδῶ, χριστιανοί μου, πῶς πηγαίνετε; Ἔχετε τὴν ἀγάπην ἀνάμεσόν σας;
Ἀνίσως καὶ θέλετε νὰ σωθῆτε, κανένα ἄλλο πράγμα νὰ μὴ ζητήσετε ἐδῶ εἰς τὸν κόσμον, ἀπὸ τὴν ἀγάπην.
Εἶνε ἐδῶ κανένας ἀπὸ τὴν εὐγένιάν σας ὁποὺ νὰ ἔχῃ αὐτὴν τὴν ἀγάπην εἰς τοὺς ἀδελφούς του; Ἂς σηκωθῆ ἐπάνω νὰ μοῦ τὸ εἰπῆ, νὰ τὸν εὐχηθῶ καὶ ἐγώ, νὰ βάνω καὶ τοὺς χριστιανοὺς νὰ τὸν συγχωρήσωσι, νὰ λάβη μίαν συγχώρησιν, ὁποὺ νὰ ἔδινεν χιλιάδες φλωρία δὲν τὴν εὕρισκεν.

- Ἐγώ, ἅγιε τοῦ Θεοῦ, ἀγαπῶ τὸν Θεὸν καὶ τοὺς ἀδελφούς μου.
- Καλά, παιδί μου, ἔχε τὴν εὐχήν. Πῶς σὲ λέγουν τὸ ὄνομά σου;
- Κώστα.
- Τί τέχνη κάμνεις;
-Πρόβατα φυλάγω.
-Τὸ τυρὶ ὅταν τὸ πωλῆς τὸ ζυγιάζεις;
-Τὸ ζυγιάζω.

- Ἐσύ, παιδί μου, ἔμαθες νὰ ζυγιάζης τὸ τυρί, καὶ ἐγὼ νὰ ζυγιάζω τὴν ἀγάπην.
Τὸ ζύγι ἐντρέπεται τὸν αὐθέντην του;
- Ὄχι.
- Τώρα νὰ ζυγιάσω καὶ ἐγὼ τὴν ἀγάπην σου, καὶ ἂν εἶνε σωστὴ καὶ δὲν εἶνε ξύγκικη, τότε νὰ σὲ εὐχηθῶ καὶ ἐγώ, νὰ βάλω καὶ ὅλους τοὺς χριστιανοὺς νὰ σὲ συγχωρήσωσι.
Πῶς νὰ σὲ καταλάβω, παιδί μου, πῶς ἀγαπᾶς τοὺς ἀδελφούς σου;

Ἐγὼ τώρα ἐδῶ ὁποὺ περιπατῶ καὶ διδάσκω εἰς τὸν κόσμον, λέγω πὼς τὸν κὺρ - Κωστα τὸν ἀγαπῶ ὡσὰν τὰ μάτια μου· μὰ ἐσὺ δὲν τὸ πιστεύεις· θέλεις νὰ μὲ δοκιμάσῃς πρῶτον, καὶ τότε νὰ μὲ πιστεύσῃς.

Ἐγὼ ἔχω ψωμὶ νὰ φάγω, ἐσὺ δὲν ἔχεις· ἀνίσως καὶ σοῦ δώσω κομμάτι καὶ σέ, ὁποὺ δὲν ἔχεις, τότε φανερώνω πὼς σὲ ἀγαπῶ.
Ἀμὴ ἐγὼ νὰ φάγω ὅλο τὸ ψωμὶ καὶ ἐσὺ νὰ πεινᾶς, τί φανερώνω;
Πὼς ἡ ἀγάπη ὁποὺ ἔχω εἰς σὲ εἶνε ψεύτικη.

Ἔχω δυὸ ποτήρια κρασὶ νὰ πίω, ἐσὺ δὲν ἔχεις· ἀνίσως καὶ δώσω καὶ σὲ ἀπ᾿ αὐτὸ καὶ πίης, τότε φανερώνω πὼς σὲ ἀγαπῶ.
Ἀμὴ ἀνίσως καὶ δὲν σοῦ δώσω, εἶνε κάλπικη ἡ ἀγάπη.

Εἶσαι λυπημένος· ἀπέθανεν ἡ μήτηρ σου, ὁ πατήρ σου· ἀνίσως καὶ ἔλθω νὰ σὲ παρηγορήσω, τότε εἶνε ἀληθινὴ ἡ ἀγάπη μου.
Ἀμὴ ἀνίσως σὺ κλαίης καὶ θρηνῆς καὶ ἐγὼ τρώγω, πίνω καὶ χορεύω, ψεύτικη εἶνε ἡ ἀγάπη μου.

Τὸ ἀγαπᾶς ἐκεῖνο τὸ φτωχὸ παιδί;
- Τὸ ἀγαπῶ.
- Ἂν τὸ ἠγάπας, τοῦ ἔπαιρνες ἕνα ὑποκάμισο ὁποὺ εἶνε γυμνό, νὰ παρακαλῆ καὶ ἐκεῖνο διὰ τὴν ψυχήν σου. Δὲν εἶνε ἔτσι, χριστιανοί μου;
Μὲ ψεύτικην ἀγάπην δὲν πηγαίνομεν εἰς τὸν παράδεισον.

Τώρα σὰν θέλης νὰ κάμης τὴν ἀγάπην μάλαμα, πάρε καὶ ἔνδυσε τὰ φτωχὰ παιδιά, καὶ τότε νὰ βάλω νὰ σὲ συγχωρήσωσι.
Τὸ κάμνεις τοῦτο;
- Τὸ κάμνω.

Χριστιανοί μου, ὁ Κώστας ἐκατάλαβε, πὼς ἡ ἀγάπη ποὺ εἶχεν ἕως τώρα ἦτο ψεύτικη, καὶ θέλει νὰ τὴν κάμη μάλαμα, νὰ ἐνδύση τὰ πτωχὰ παιδιά.
Ἐπειδὴ καὶ τὸν ἐπαιδεύσαμεν, σᾶς παρακαλῶ νὰ εἰπῆτε διὰ τὸν κὺρ Κώστα τρεῖς φοράς:
Ὁ Θεὸς συγχωρῆσοι καὶ ἐλεῆσοι αὐτόν!

 

nektar – 2fA