π. Νικόλαος Λουδοβίκος
- Ο μετέωρος αρραβώνας
["Η ιστορία της αγάπης του Θεού"]
Ο ηθικισμός ήρθε από την Δύση και υποκαθιστά την οντολογία.
Με λίγα παραγγέλματα υποκαθιστά τη σχέση μας με τον Θεό.
"Μην κόψεις τα μαλλιά σου, βάλε εκείνα τα ρούχα. Κάνε ελεημοσύνη, νηστεία,
συγχώρησε τους άλλους, και αυτό είναι".
Όμως δεν είναι αυτή η πραγματική θεοπτία και η πραγματική
σχέση μας με τον Θεό.
Δεν είναι γάμος. Αν μπουν στη θέση της σχέσης με τον Θεό
ορισμένες αρετές-όποιες και να είναι αυτές-, μπορούν να κρύψουν την θέα του
Θεού.
Είναι ρεαλιστικότερο το να ξέρουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, δηλαδή να
συναισθανόμαστε ότι κάτι μας βασανίζει.
Έχουμε λάβει κλήση στην αγιότητα, κλήση στη γαμήλια θέα του
Θεού και στην άμεση κοινωνία μαζί Του. Τίποτα δεν εμποδίζει αυτή την θέα, εκτός από την προαίρεσή μας.
Η μεγάλη αμαρτία είναι ότι δεν λέμε εκείνο το πολύ κρυφό, το απόλυτα δικό μας
"ναι" στον Θεό. όλα τα άλλα είναι αποτελέσματα αυτής. Απλές
συνέπειες.
Η προαίρεση, για κάποιον λόγο είναι διχασμένη και εμείς
νιώθουμε παράδοξα άρρωστοι καθημερινά. Οι πειρασμοί, λοιπόν, που επιτρέπει ο
Θεός είναι για να ενοποιηθεί αυτή η σπασμένη προαίρεσή μας προς τον πόθο του
αγαθού.
Όταν ενοποιηθεί η προαίρεση, ελεύθερα ο άνθρωπος στρέφεται προς την πίστη, τη
γαμήλια σχέση που φθάνει ως τη θέα του Θεού, που δεν ξέρουμε τί είναι, είναι
όμως αλησμόνητη γνώση.
Δεν μπορούμε να πούμε στον διασπασμένο άνθρωπο, κάνε αρετές.
Είναι υποκριτικό. Θα είναι και αμαρτωλός και υποκριτής μαζί.
Πρέπει να δει πρώτα τον Θεό, μέσα στην δωρεάν αγάπη Του, που φωλιάζει στην
καρδιά της Εκκλησίας, "εν τοις μυστηρίοις". ….
vb-pC – 2fA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου