"Η νύχτα του Πασκάλ "

 

Σταύρος Ζουμπουλάκης  -  Η Νύχτα του Πασκάλ διαρκεί ακόμη
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]

Από τις επετείους της φετινής χρονιάς εκείνη που με ενδιαφέρει περισσότερο, είναι τα τετρακόσια χρόνια από τη γέννηση του Πασκάλ (19 Ιουνίου 1623).

Στις 23.11.1654, από τις δέκα και μισή το βράδυ μέχρι τις δώδεκα και μισή, στο κατάλυμά του, στη σημερινή οδό Μεσιέ-λε-Πρενς, ο Πασκάλ έζησε μια αναμφισβήτητα μυστική εμπειρία.
Του αποκαλύφθηκε ο Θεός, ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ο Θεός του Ιησού Χριστού. Κανείς απολύτως δεν μπορεί να ξέρει τι ακριβώς συνέβη εκείνη τη νύχτα, ούτε ο ίδιος ο Πασκάλ.

Οι ακραίες αυτές εμπειρίες δεν λέγονται, γι’ αυτό την κράτησε και ο ίδιος μυστική.
Την κατέγραψε όμως για λογαριασμό του σε δύο αυτόγραφα, το ένα αντίγραφο του άλλου, που τα είχε πάντα ραμμένα μέσα από τη φόδρα του πανωφοριού του ως υπόμνηση προς τον εαυτό του όσων έζησε εκείνη τη νύχτα, γι’ αυτό και, όταν βρέθηκαν μετά τον θάνατό του (19/8/1662), δίκαια οι συγγενείς και οι φίλοι του ονόμασαν Mémorial το συνταρακτικό κείμενο.

Κεντρική θέση στο Mémorial κατέχει η φράση που επαναλαμβάνεται δύο φορές στο σύντομο κείμενο, μια σελίδα όλο κι όλο:
«Χωρίστηκα από Σένα. Εμέ εγκατέλιπον πηγήν ύδατος ζωής (Ιερ. 2:13).
Θεέ μου, θα με εγκαταλείψεις; Ας μη χωριστώ από σένα εις τον αιώνα.… 
…. Χωρίστηκα. Τον εγκατέλειψα, τον απαρνήθηκα, τον σταύρωσα.
Ας μη χωριστώ ποτέ από τον Χριστό!».

Σε αυτά τα θραύσματα που έγραψε με ταραγμένο χέρι ο Πασκάλ εκφράζεται, με συγκλονιστική συμπύκνωση, το κεντρικό βίωμα του πιστού: η αγωνία ότι έχει εγκαταλείψει και προδώσει τον Χριστό και η προσδοκία ότι θα μείνει για πάντα ενωμένος μαζί του.
Αυτό είναι η πίστη: βεβαιότητα και αγωνία, ειρήνη και ανησυχία, ελπίδα και φόβος.

Ο μέγας Πασκάλ μεταστράφηκε στη χριστιανική πίστη.
Ήταν ένας μεταστραφείς (converti), όχι με την έννοια που έχει σήμερα η λέξη, δηλαδή μεταστροφή από την απιστία στην πίστη, αλλά με την έννοια που είχε τότε, δηλαδή μετάβαση από μια συμβατική, κοινότοπη αποδοχή της ύπαρξης του Θεού σε θερμή πίστη στον Χριστό.

Πέρα από τις όποιες αποχρώσεις και αλλαγές στη σημασία της λέξης, η πίστη είναι πάντα μεταστροφή, μετάνοια, χωρίς βεβαίως να είναι αναγκαία κάποια μυστική εμπειρία.
Ισχυρή ή εύθραυστη, βέβαιη ή αβέβαιη, αλλά πάντως διαρκής και χαρούμενη μεταστροφή.
Αν η πίστη δεν είναι μεταστροφή, τότε είναι απλό έθιμο.

 

Kathimerini

πΖ – 2φΑ

                                                     

Share