Προσεύχεσαι;

 

"Ως οι λοιποί των ανθρώπων"

Η ζωή μας είναι ένα ταξίδι, που η ασφάλεια του απαιτεί την σύνδεση της φιλοσοφικής αναζήτησης με τη θεολογική βεβαιότητα και της ποιητικής έκφρασης με την ψυχολογική ενδοσκόπηση.
Στην ορθόδοξη παράδοση, ο άνθρωπος καλείται να συνεργαστεί με τον Θεό στη διαρκή ανανέωση της δημιουργίας. Η έννοια της «θεώσεως» μας θυμίζει ότι ο σκοπός της ανθρώπινης ζωής είναι η ένωση με τον Θεό, όχι μέσω της απλής γνώσης, αλλά μέσω της εμπειρίας και της αγάπης.
Αυτή η θεολογική βάση μας προσφέρει μια βαθιά αίσθηση νοήματος και κατεύθυνσης, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μας.

Η προσευχή αποτελεί την άμεση επικοινωνία με τον Θεό της Αγάπης, που για να επιτευχθεί πρέπει να κατέβουμε (!) στο επίπεδο ταπείνωσης Του ιδίου, στην συντριβή της παράστασης μας. Τότε μια οικεία φωνή θα μας θυμίζει, ότι δεν είμαστε μόνοι και ότι υπάρχει πάντα μια πηγή φωτός, ακόμα και στη σκοτεινότερη ώρα.

Στην παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου (κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, 18:9-14), ο Ιησούς μας δείχνει δύο αντιθέτους χαρακτήρες: τον Φαρισαίο, που αντιπροσωπεύει την αυτάρεσκη ευλάβεια, και τον Τελώνη, που συμβολίζει την ταπεινή αναγνώριση της αμαρτωλότητάς του.
Ο Φαρισαίος στέκεται στο ναό και ευχαριστεί τον Θεό που δεν είναι «ως οι λοιποί των ανθρώπων» – άρπαγες, άδικοι, μοιχοί – και επιδεικνύει τις πράξεις του, όπως τη νηστεία και την φιλανθρωπία του. Αντίθετα, ο Τελώνης μένει μακριά, δεν τολμά ούτε να σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό, και χτυπά το στήθος του, λέγοντας: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ».

Η ουσία της προσευχής και της πνευματικής ζωής δεν βρίσκεται στην εξωτερική ευλάβεια ή στις θρησκευτικές πράξεις, αλλά στην ταπείνωση και στην ειλικρινή μετάνοια. Ο Φαρισαίος, παρόλο που εκτελεί θρησκευτικά καθήκοντα, πέφτει θύμα της πνευματικής υπερηφάνειας, η οποία τον κάνει να κλείνει την καρδιά του στη χάρη του Θεού. Ο Τελώνης, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζει την αδυναμία του και ανοίγει την καρδιά του στο έλεος του Θεού.

Αυτή η παραβολή μας διδάσκει ότι η σωτηρία δεν έρχεται μέσω των δικών μας «καλών έργων» ή της αυτοδικαίωσης, αλλά μέσω της ταπεινής αναγνώρισης ότι χρειαζόμαστε τον Θεό. Είναι ένα κάλεσμα να αποφεύγουμε την πνευματική υπερηφάνεια και να ζούμε με συνείδηση της ανθρώπινης μας αδυναμίας. Η Ορθόδοξη πνευματικότητα μας καλεί να ακολουθούμε το παράδειγμα του Τελώνη, ζητώντας συνεχώς το έλεος του Θεού και προσφέροντας μια καρδιά γεμάτη ταπείνωση και αγάπη.

ds – 2fA

Share