"Ντέιβ Μπάρι "

Ντέιβ Μπάρι
-  Ο Αμερικανός συγγραφέας και αρθρογράφος, βραβευμένος με Πούλιτζερ,
είναι γνωστός και για τα χιουμοριστικά του αποφθέγματα

1. Ποτέ μην γλείφετε ένα (κοφτερό) μαχαίρι μπριζόλας.

2. Η πιο καταστροφική δύναμη στο σύμπαν είναι το κουτσομπολιό.

3. Ποτέ και σε καμία περίπτωση μην πάρετε υπνωτικό χάπι και καθαρτικό το ίδιο βράδυ.

4. Υπάρχει μια πολύ λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο “χόμπι” και στην “ψυχική ασθένεια... ”

5. Αν έπρεπε να συνοψίσετε σε μια λέξη τον λόγο που η ανθρωπότητα δεν έχει καταφέρει και δεν θα καταφέρει ποτέ να καλλιεργήσει όλες τις δυνατότητές της, η λέξη αυτή θα ήταν “σύσκεψη” ή  “συνέλευση”.

6. Έρχεται μια στιγμή που δεν θα πρέπει να έχετε πια την προσδοκία να κάνουν οι άλλοι μεγάλο θέμα τα γενέθλιά σας. Αυτή η στιγμή είναι γύρω στα 11 χρόνια σας.

7. Αυτό που ενώνει όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ηλικία και το φύλο, την οικονομική κατάσταση και την καταγωγή, είναι ότι βαθιά μέσα μας όλοι πιστεύουμε ότι είμαστε πολύ καλύτεροι οδηγοί από όσο είμαστε στην πραγματικότητα.

8. Ποτέ μην φοβηθείτε να δοκιμάσετε κάτι καινούργιο. 

Να θυμάστε, ότι ένας μοναχικός ερασιτέχνης έχτισε μια Κιβωτό. 

Μια εργοστασιακή ομάδα επαγγελματιών έχτισε τον Τιτανικό.

9. Οι άντρες είναι σαν το καλό κρασί. Ξεκινούν ως σταφύλια και είναι δουλειά των γυναικών να πατήσουν πάνω τους, μέχρι να τους κάνουν κατάλληλους για να δειπνήσουν μαζί τους.

tilestwra – [2fA]

"Έτσι ν’ αγωνίζεστε "

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
-  ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΛΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Έτσι ν’ αγωνίζεστε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία. 

Η ψυχή αγιάζεται και καθαίρεται με τη μελέτη των λόγων των Πατέρων, με την αποστήθιση ψαλμών, αγιογραφικών χωρίων, με την ψαλτική, με την ευχή.

… Είναι δύο δρόμοι που μας οδηγούν στον Θεό, ο σκληρός και κουραστικός με τις άγριες επιθέσεις κατά του κακού και ο εύκολος με την αγάπη. 

Υπάρχουν πολλοί που διάλεξαν το σκληρό δρόμο και «έχυσαν αίμα για να λάβουν Πνεύμα», ώσπου έφθασαν σε μεγάλη αρετή. 

Εγώ βρίσκω ότι πιο σύντομος και σίγουρος δρόμος είναι αυτός με την αγάπη. 

Αυτόν ν’ ακολουθήσετε κι εσείς.

Μπορείτε δηλαδή να κάνετε άλλη προσπάθεια. Να μελετάτε και να προσεύχεστε και να έχετε ως στόχο να προχωρήσετε στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας. 

Μην πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ’ το δωμάτιο της ψυχής σας.

Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει το φως, και το σκοτάδι θα φύγει. 

Το ίδιο ισχύει και για τα πάθη και τις αδυναμίες. 

Να μην τα πολεμάτε, αλλά να τα μεταμορφώνετε σε δυνάμεις περιφρονώντας το κακό. 

Να καταγίνεστε με τα τροπάρια, τους κανόνες, τη λατρεία του Θεού, το θείο έρωτα. …

Να διαβάζετε με χαρά και αγάπη και αγαλλίαση. Όταν δοθείτε σ’ αυτή την προσπάθεια με λαχτάρα, η ψυχή σας θ’ αγιάζεται με τρόπο απαλό, μυστικό, χωρίς να το καταλαβαίνετε.

… Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάστε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα. 

Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα σ’ αυτά. 

Ο σκοπός δεν είναι να κάθεστε, να πλήττετε και να σφίγγεστε για να βελτιωθείτε.

Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε και να προσεύχεστε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας.

Αυτό είναι το άγιο και ωραίο που ευφραίνει και απαλλάσσει την ψυχή από κάθε κακό, η προσπάθεια να ενωθεί κανείς με τον Χριστό. 

Ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να λαχταρήσει τον Χριστό…

paterikakeimena – [2fA]

"Ισαβέλλα.. "

Χειρόγραφο ποίημα του Κωστή Παλαμά

Το καλοκαίρι του 1876, ο έφηβος Παλαμάς 16 ετών μαθητής γυμνασίου στο Αργοστόλι 

της Κεφαλονιάς, γνώρισε την νεαρή Ισαβέλλα Αννίνου με τις περίσσιες αρετές και γοητεύτηκε. 

Την παραμονή του νέου έτους της αφιέρωσε ένα ποίημα, με ακροστιχίδα το όνομα της.

Το χειρόγραφο έφερε μαζί της η αδελφή της Ελένη, όταν το 1919 εισήχθη 
στο Δρομοκαΐτειο, στο Μουσείο του οποίου πλέον εκτίθεται.     

Κωστή Παλαμά  -  ΙΣΑΒΕΛΛΑ

Ίδα εις ένα ίασμον την συμπαθή μορφήν σου·
Συ και εκείνος αδελφήν δυάδα παριστάτε·
Αυτού το μύρον το γλυκύ στολίζει την ψυχήν σου·
Βαθέως εν τη όψει σου η χάρις του πλανάται.
Είθ’ ως ιάσμου άρωμα να ρέει η ζωή σου,
Λατρευομένη, πάναγνος, μυρόεσσα, ακμαία·
Λαμπράν ψυχήν να ενδυθούν οι πόθοι της ψυχής σου,
Άγιος νύμφης στέφανος να στέψη σε, ω νέα.

Αθήναι τη 31 Δεκεμβρίου 1876               Κ Μ Π

Μουσείο

fb – Antonios Beis

[2fA] 

"I'm ready, my Lord.. "

LEONARD COHEN  [21 Sep 1934 – 6 Nov 2016]

You Want It Darker

If you are the dealer, I'm out of the game
If you are the healer, it means I'm broken and lame
If thine is the glory then mine must be the shame
You want it darker
We kill the flame
Magnified, sanctified, be thy holy name
Vilified, crucified, in the human frame
A million candles burning for the help that never came
You want it darker
Hineni, hineni
I'm ready, my Lord
There's a lover in the story
But the story's still the same
There's a lullaby for suffering
And a paradox to blame
But it's written in the scriptures
And it's not some idle claim
You want it darker
We kill the flame
They're lining up the prisoners
And the guards are taking aim
I struggled with some demons
They were middle class and tame
I didn't know I had permission to murder and to maim



wiki - iefimerida

db – [2fA]

"Αντιπαράσταση "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Αντιπαράσταση

Με ανακαλύπτεις και σε ανακαλύπτω.
Δυο κόσμοι ατελεύτητοι: Ουρανοί που διαδέχονται
ο ένας τον άλλο.
Τοπία
που κρύβουν πίσω τους
άλλα τοπία. Ήλιοι κι’ αστέρια σε σχήματα
ποταμιών, που διαγράφοντας λάμπουσες
μεγάλες στροφές
κατεβαίνουν
στα βάθη μας –

Ας μας άφηνε ο Θεός
δέκα αιώνες φωτός αντιμέτωπους!

Δεν τελειώνει ο άνθρωπος
όπως κι ο κόσμος.

[2φΑ]

"Μην απελπίζεστε! "

Άγιος Νεκτάριος  -  Τίποτα να μην σας απελπίζει!
Από τη σειρά «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ»

Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και άγιοι. 

Η νηστεία, η αγρυπνία και η προσευχή από μόνες τους δεν φέρνουν τους επιθυμητούς καρπούς, γιατί αυτές δεν είναι ο σκοπός της ζωής μας, αποτελούν τα μέσα μόνο για να πετύχουμε τον σκοπό.

Στολίστε τις λαμπάδες σας με αρετές.

Αγωνιστείτε ν’ αποβάλετε τα πάθη της ψυχής.

Καθαρίστε την καρδιά σας από κάθε ρύπο και διατηρήστε την αγνή, για να έρθει και να κατοικήσει μέσα σας ο Κύριος, για να σας πλημμυρίσει το Άγιο Πνεύμα με τις θείες δωρεές.

Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν. 

Για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα, γιατί ο Κύριος βδελύσσεται τους υπερήφανους, ενώ αγαπάει και επισκέπτεται τους ταπεινούς στην καρδιά.

Αν αγωνίζεσαι τον αγώνα τον καλό, ο Θεός θα σε ενισχύσει. 

Στον αγώνα εντοπίζουμε τις αδυναμίες, τις ελλείψεις και τα ελαττώματά μας. 

Είναι ο καθρέφτης της πνευματικής μας καταστάσεως. 

Όποιος δεν αγωνίστηκε, δεν γνώρισε τον εαυτό του.

Μέσα μας έχουμε αδυναμίες και πάθη και ελαττώματα βαθιά ριζωμένα, πολλά είναι και κληρονομικά. Όλα αυτά δεν κόβονται με μία σπασμωδική κίνηση, ούτε με την αδημονία και τη βαριά θλίψη, αλλά με υπομονή και επιμονή, με καρτερία, με φροντίδα και προσοχή. 

Η υπερβολική λύπη κρύβει μέσα της υπερηφάνεια.

Ο δρόμος που οδηγεί στην τελειότητα είναι μακρύς. 

Εύχεστε στον Θεό να σας δυναμώνει.

Αγρυπνείτε και προσεύχεστε, για να μην μπείτε σε πειρασμό. 

Μην απελπίζεστε, αν πέφτετε συνέχεια σε παλιές αμαρτίες. 

Πολλές απ’ αυτές είναι και από τη φύση τους ισχυρές και από τη συνήθεια. 

Να αντιμετωπίζετε με υπομονή τις πτώσεις σας

Με την πάροδο του χρόνου και με την επιμέλεια νικιούνται. 

Τίποτα να μη σας απελπίζει..

vimaorthodoxias – [2fA]

"Σαν το κεράκι "

- από το Άγιο Όρος

Θέλω να σου το πω, πως ζηλεύω το κεράκι...
καίει ολόκληρο, ήρεμα - αθόρυβα φωτίζει...
φωτίζει ώσπου να λιώσει ολόκληρο

Έτσι πρέπει να γίνουμε και εμείς, έτσι κι εμείς πρέπει να ζούμε

Να είναι η ζωή μας αθόρυβη, μα φωτεινή
να λιώνουμε από αγάπη ανιδιοτελή - σε προσευχή καρδιακή

Να ζεσταίνουμε τους γύρω, τους φίλους, τους γνωστούς μας
αλλά και κάθε άνθρωπο που 'χει ανάγκη
με το χαμόγελο, την αισιοδοξία

με την αγάπη μας.

fb - Nota Nicolopoulou Katras

M [2fA]

"Σύναξη Αρχαγγέλων "

Σύναξις των Παμμεγίστων Ταξιαρχών
και των λοιπών αγίων ασωμάτων και ουρανίων Ταγμάτων

Των ουρανίωv στρατιών Αρχιστράτηγοι,
δυσωπούμεv υμάς ημείς οι ανάξιοι,
ιvα ταις υμώv δεήσεσι, τειχίσητε ημάς,
σκέπη των πτερύγωv, της αύλου υμών δόξης,
φρουρούvτες ημάς προσπίπτοντας εκτεvώς και βοώντας·
Εκ των κινδύνων λυτρώσασθε ημάς, ως Ταξιάρχαι των άνω Δυνάμεων.

 Πανορμίτης Σύμης

Έχων Σε προστάτην και βοηθόν,
φύλακα και ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής,
Μιχαήλ Πρωτάρχα και Μέγα Ταξιάρχα,
εν ώρα του κινδύνου, Συ μοι βοήθησον.

[2fA]

"Ταξιάρχη μου!… "

Από το βιβλίο «Το ιστορικό και τα θαύματα του Ταξιάρχη Μανταμάδου»
του πρωτοπρεσβυτέρου Ευστρατίου Δήσσου

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό στη μακρινή χώρα, κάτω στο Σουδάν. 

Στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας παρατηρείτο μια ασυνήθιστη κίνηση. 

Εκτός των κανονικών δρομολογίων, ανέμελα νιάτα, μαθητές, με τους εκδρομικούς σάκους τους, είχαν γεμίσει τις αίθουσες του αερολιμένα.

Μια σχολική εκπαιδευτική, αεροπορική εκδρομή, είχε προγραμματιστεί για την ημέρα αυτή. 

Σχολικά τραγούδια και χαρούμενες φωνές έσπαγαν το μονότονο βουητό των αεροπλάνων, που απογειωνόταν και προσγειωνόταν εις τον αερολιμένα. 

Και ξάφνου τα μικρόφωνα ανήγγειλαν:

«Οι εκδρομείς και οι κύριοι συνοδοί τους, να επιβιβαστούν εις το σκάφος. 

Το σκάφος σε 5 λεπτά απογειώνεται».
Ένας χείμαρρος από νέα παιδιά όρμισε και κατευθύνθηκε προς το αεροσκάφος.
Σε τρία λεπτά όλα ήταν έτοιμα για την απογείωση.

Ο Κυβερνήτης, ένας αθλητικός νέος, που δεν απείχε πολύ στην ηλικία από τους νέους επιβάτες του, αλλά αριστούχος και ίσως ο καλύτερος και πλέον δοκιμασμένος της Εταιρείας, τους καλωσόρισε στο σκάφος και τους υποσχέθηκε ένα ωραίο ταξίδι. Όλα ήταν έτοιμα.

Ο Κυβερνήτης έριξε μια -τυπική- τελευταία ματιά στα όργανα του σκάφους, δια του ασυρμάτου είπε ατό κέντρο το «Οκέϋ» και έβαλε σε κίνηση τους κινητήρες. 

Το κέντρο του είπε τις τελευταίες πληροφορίες της μετεωρολογικής υπηρεσίας, που ήταν πάρα πολύ καλές και του ευχήθηκε καλό ταξίδι.

Σε δύο λεπτά το αεροπλάνο φιλούσε για τελευταία φορά τη γη και ορμούσε με δύναμη στους αιθέρες, σαν ένα μεγάλο αρπακτικό πουλί, για να καταβροχθίσει την απόσταση των 500 μιλίων που τους χώριζε με το αεροδρόμιο του προορισμού τους.

Το αεροσκάφος είχε διανύσει περίπου τα 100 μίλια και όλα έδειχναν ότι συμβάλλουν σ’ ένα ωραίο αεροπορικό ταξίδι, μέσα σε ένα καταγάλανο ουρανό.
Οι επιβάτες δεν χόρταιναν να απολαμβάνουν το ωραίο θέαμα που τους προσέφερε το μεγάλο ύψος.

Κάτω από τα πόδια τους ένας πελώριος ανάγλυφος χάρτης, ζωντανός, με χωριά, βουνά, ποταμούς και πεδιάδες απλωνόταν. Η αεροσυνοδός δεν έπαυε να τους ξεναγεί και να τους ενημερώνει συνεχώς.

Ο Κυβερνήτης έπαιρνε σειρά στο δικό του μικρόφωνο για να πιάσει συζήτηση με τους επιβάτες και να τους λέει τα μυστικά του αεροπλάνου και της τεχνικής του. 

Ήταν πράγματι ένα υπέροχο ταξίδι. Ο Κυβερνήτης άνοιξε τον ασύρματο και ζήτησε από το κέντρο το στίγμα του και τον καιρό.
Αυτό με την σειρά του, του απάντησε και τον πληροφόρησε, ότι μέχρι τέλους του ταξιδιού τους δεν προβλέπεται καμιά αλλαγή του καιρού.

Έκλεισε τον ασύρματο και ζήτησε με το μικρόφωνο να μιλήσει με τους επιβάτες, όταν εμπρός του διέκρινε ένα κατάμαυρο σύννεφο. Έκλεισε το μικρόφωνο και έσφιξε το πηδάλιο να οδηγήσει το σκάφος κάτω από το σύννεφο για να μη χάσουν οι επιβάτες την οπτική επαφή τους με τη γη.

Ήταν κάτω από το σύννεφο, όταν εμπρός του εμφανίστηκε δεύτερο, πλέον κατάμαυρο, με βροντές και αστραπές. Είχαν πέσει σε καταιγίδα!

Έδωσε ύψος στο σκάφος για να ξεφύγει, το ρολόι έδειχνε 8.000 πόδια, η καταιγίδα όμως δεν σταματούσε. Έδωσε και άλλο ύψος. Το ρολόι έδειχνε 10.000 πόδια, το μάξιμουμ της αντοχής του αεροπλάνου του, οι επιβάτες άρχισαν να θορυβούνται.
Η ορατότης ήταν μηδέν.

Το χαλάζι κτυπούσε σαν σφαίρες στα παράθυρα του σκάφους.
Οι κεραυνοί και οι αστραπές φώτιζαν μόνον τον ουρανό, σαν εχθρικό πυροβολικό που προσπαθούσε να τους καταρρίψει.
Η αεροσυνοδός προσπαθούσε με ψυχραιμία να τους καθησυχάσει.

Το σκάφος σαν παιχνιδάκι μέσα στην φοβερή αγκαλιά της καταιγίδας, άρχιζε να τρίζει και το ρολόι έδειχνε 12.000 πόδια.
Ο Κυβερνήτης ψύχραιμος άρχισε να κατεβάζει το σκάφος χαμηλά. 8.000 πόδια, 6.000 πόδια, 5.000 πόδια, 4.000 πόδια, 3.000 πόδια, 2.000 πόδια, η ίδια κατάσταση!

Στο φόβο μήπως προσκρούσει σε καμιά κορυφή βουνού, άρχισε πάλι να ανεβαίνει. 

Φτάνει στα 8.000 πόδια και ανοίγει τον ασύρματο να μάθει από τον πύργο ελέγχου το στίγμα του, πού βρίσκεται και να τους πληροφορήσει ότι έχει πέσει σε καταιγίδα, παρά τις καλές μετεωρολογικές ειδήσεις, αλλά διαπίστωσε ότι δεν λειτουργεί.

Άνοιξε αμέσως το ραδιόφωνο, η ίδια σιγή. Ένα κρύο χέρι έσφιξε την καρδιά του. 

Άνοιξε το χάρτη και προσπάθησε μόνος του να προσδιορίσει τη θέση του.

Μάταιος κόπος.
Με την προσπάθεια να ξεφύγει από την καταιγίδα, είχε χάσει τον προσανατολισμό του.
Στα μάτια του συγκυβερνήτη του, άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια του πανικού. Ο Κυβερνήτης διάβασε μέσα στα μάτια του βοηθού του την αγωνία και πριν του μιλήσει έκαμε ακόμα μία προσπάθεια με τον ασύρματο και το ραδιόφωνο.

Μάταιος κόπος, η μεγάλη καταιγίδα παραδόξως τα είχε καταστρέψει! 

Προσπάθησε πάλι με τον χάρτη, το αυτό αποτέλεσμα.

Σε παρόμοιες καταστάσεις, το θάρρος και η ψυχραιμία του Κυβερνήτη, φέρνουν καλά αποτελέσματα.
Γύρισε στον συγκυβερνήτη του που τον κοίταζε ακίνητος, μαρμαρωμένος και του ζήτησε ψυχραιμία, διότι η κατάστασή τους είναι πολύ κρίσιμη και πρέπει να αποφευχθεί ο πανικός των επιβατών.

Ο πανικός όμως δεν απείχε πολύ από τους επιβάτες. 

Η αεροσυνοδός μη ξέροντας απολύτως την κρισιμότητα της κατάστασης, κατέβαλε κάθε φιλότιμη προσπάθεια να τους καθησυχάσει.

Πράγματι, η κατάσταση ήταν πάρα πολύ κρίσιμη.
Ο κυβερνήτης, χωρίς προσανατολισμό, ασύρματο, ραδιόφωνο και στίγμα, μέσα στη φοβερή θύελλα που δεν είχε τέλος, δε μπορούσε να πιλοτάρει το σκάφος με σιγουριά.
Άρχισε να κάμει κύκλους και να ανεβοκατεβαίνει, προσπαθώντας να βγει μέσα από την θύελλα. Το σκάφος τυφλά οδηγείτο από τον ψύχραιμο μέχρι στιγμής Κυβερνήτη.

Όμως οι ώρες περνούσαν, θα έπρεπε να είχαν προσγειωθεί πριν από δυόμισι ώρες περίπου και ακόμη βρισκόταν στα ύψη. Τα καύσιμα άρχισαν να λιγοστεύουν επικίνδυνα. 

Καμιά βοήθεια, κανένα φωτεινό σημείο.

Οι επιβάτες γνωρίζοντας εκ των προτέρων τον χρόνο που εχρειάζετο το ταξίδι τους και βλέποντας ότι έχουν καθυστερήσει πάρα πολύ, ξέσπασαν σε κλάματα και υστερισμούς, 

Ακόμη και η αεροσυνοδός έχασε τον έλεγχό της και δεν μπορούσε να προσφέρει καμιά βοήθεια στους επιβάτες.

Μάταια ο κυβερνήτης προσπαθούσε με το μικρόφωνο να τονώσει το ηθικό τους. 

Ο συγκυβερνήτης, ένα ράκος, ανίκανος να προσφέρει την παραμικρή βοήθεια. 

Μέσα στην αγωνία του ο κυβερνήτης ρίχνει την ματιά του στον πίνακα των καυσίμων.

Κρύος ιδρώτας τον περιέλουσε. Είχανε δεν είχανε ακόμη 20 λεπτά καύσιμα. 

Από την στιγμή αυτή άρχισε να κάμπτεται και αυτός. Του ήλθε να κλάψει! Κρατήθηκε. 

Σχεδόν ήτανε βέβαιος για την καταστροφή. 

Έβαλε τον αυτόματο πιλότο, έσκυψε πάνω στο πηδάλιο και αφέθηκε στο μοιραίο.

Σαν κινηματογραφική ταινία, στις τελευταίες αυτές στιγμές, περνούσαν από το μυαλό του όλα τα γεγονότα της ζωής του, από τα παιδικά του χρόνια. Σε μια στιγμή ταράχτηκε. 

Μα βέβαια.
Στην οθόνη των σκέψεων του παρουσιάστηκε η Ελλάδα, η Μυτιλήνη, η Συκαμνιά.

Ήταν Έλληνας και η μητέρα του καταγόταν από την Συκαμνιά της Μυτιλήνης.

Θυμήθηκε που μικρός ήλθε στην γενέτειρα της μητέρας του, στη Συκαμνιά, να γνωρίσει τη γιαγιά του, τους συγγενείς του. Θυμήθηκε ακόμη ότι η ευσεβής μητέρα του, του μιλούσε συνεχώς για τον θαυματουργό Ταξιάρχη Μιχαήλ του Μανταμάδου. Θυμήθηκε ότι μαζί της πήγε στον Μανταμάδο μικρός, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργή εικόνα του Ταξιάρχη.

Ένοιωσε το ρίγος που τότε ένοιωσε, όταν αντίκρισε την ανάγλυφη εικόνα του Αρχαγγέλου. 

Στ’ αυτιά του, ζωηρά ακούγονται και τώρα τα λόγια, των γερόντων που του έλεγαν τότε:

«Ο Αράπης, παιδί μου, όταν τον καλέσεις με πίστη, (έτσι ακόμη και σήμερα ονομάζουν τον Ταξιάρχη, λόγω της μελανής εικόνας του), είναι πάντοτε κοντά σου, και πρόθυμος να σε βοηθήσει, χειροπιαστά θαύματα έχουμε εμείς στους πολέμους».

Αναρίγησε! Αναθάρρησε! Πίστεψε πραγματικά στον Μεγαλόχαρο και σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά, μέσα από την καρδιά του φώναξε με δύναμη «Ταξιάρχη μου, Αράπη μου, σώσε μας, σώσε μας και εγώ λαμπάδα ίση με το μπόι μου θα Σου ανάψω και ολόχρυσο ομοίωμα του αεροπλάνου μας θα Σου κρεμάσω».

Τη στιγμή αυτή, μέσα στο Γραφείο της Εκκλησίας των Ταξιαρχών, όπου μου αφηγείται τα περιστατικά ο Νικόλαος Χατζόγλου, ο κυβερνήτης του αεροσκάφους, σηκώνεται όρθιος, κατακίτρινος και τρέμοντας κάνει τον σταυρό του. 

Ζει ακόμη μια φορά τα περιστατικά τα μοναδικά της ζωής του και με κόπο συνεχίζει:

"Τότε, εμπρός μου άνοιξαν τα κατάμαυρα σύννεφα και φάνηκε ο καταγάλανος ουρανός και όπως ανοίγει η αυλαία και φαίνεται το σκηνικό του θεάτρου, έτσι κάτω από τα πόδια μας, μέσα στον ήλιο λουσμένο φάνηκε το αεροδρόμιο του προορισμού μας.

Έπιασα το πηδάλιο χαρούμενος και σε λίγο προσγειωνόμασταν στο αεροδρόμιο. Έριξα μια ματιά στα καύσιμα και παρατήρησα ότι μας είχαν απομείνει ακόμη 5 λεπτά βενζίνη περίπου.

Με την πρώτη ευκαιρία πήρα την άδειά μου και σήμερα είμαι εδώ, Πάτερ μου, για να αποδώσω στον Άγιο σωτήρα μας, την ευγνωμοσύνη και την λατρεία μας και να αποθέσω εμπρός Του με ευλάβεια το τάμα μου."

Στα χέρια του που έτρεμαν, εμφανίστηκε ένα ολόχρυσο ομοίωμα αεροπλάνου. 

Ήταν το μεγάλο του τάμα. Τον κοίταξα με συγκίνηση. 

Στα δακρυσμένα μάτια του διέκρινες την μεγάλη ικανοποίηση πού νοιώθει κανείς όταν πραγματοποιεί μία ιερή του υποχρέωση. Ένιωσα τη γλώσσα μου βαριά για να μιλήσει.

Τα μάτια μου να πονούν καθώς προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα. 

Αρκέσθηκα μόνον να ψελλίσω το:

«Έχων Σε προστάτην και βοηθόν,
φύλακα και ρύστην της ψυχής μου της ταπεινής,
Μιχαήλ Πρωτάρχα και Μέγα Ταξιάρχα,
εν ώρα του κινδύνου, Συ μοι βοήθησον».

tilegrafima – [2fA]

"Κάνε υπακοή "

Xaralampos Libyos Papadopoulos

Κάποτε πέρασα ένα μεγάλο πειρασμό.
Μια δοκιμασία που φαινόταν να εξαντλεί ότι δυνάμεις είχαν απομείνει στην μάχη με το σκοτάδι μέσα μου.

Τότε ο πνευματικός μου είπε, «θέλω να Λειτουργείς κάθε μέρα».

Του λέω «γέροντα, αδύνατον, οι καταθλιπτικές σκέψεις έχουν επισκιάσει το μυαλό μου. 

Δεν είμαι σε θέση να σταθώ όπως πρέπει μέσα στην Θεία Λειτουργία". 

Μου απάντησε, «δεν πειράζει όπως και όσο μπορείς… »

«Κάνε υπακοή», μου λέει.

Πήγα την πρώτη μέρα και Λειτούργησα, αλλά ήμουν αλλού. 

Χαμένος στην θλίψη και την οδύνη. Πήγα την δεύτερη, τίποτα, ερείπιο. 

Του λέω "Γέροντα δεν μπορώ", είμαι χαμένος. Και μου απαντά με βεβαιότητα. 

"Μην απογοητεύεσαι, συνέχισε να ξεπαγώσουν τα λάδια της μηχανής".

Έκανα ότι μου είπε, παρόλο που δεν ένιωθα μέσα μου να χωρά, ούτε ακτίνα φωτός, ούτε ανάσα ελπίδας. Σκιά, σκότος, θλίψη.
Μόλις τελείωσα και την τρίτη καθημερινή Θεία Λειτουργία, ένας φως εισχώρησε μέσα μου.
Δίχως να ξέρω το πώς και το γιατί, ήμουν χαρούμενος, δίχως σκέψεις, δίχως λογισμούς, μονάχα χαρά έρεε μέσα στην καρδιά και το κορμί μου. Όλα είχαν εξαφανιστεί.

Γι αυτό σας λέω, μην απογοητεύεστε. Να λέμε όχι στην απόγνωση. 

Σαφώς όταν είμαστε μες στην θλίψη αισθανόμαστε ότι δεν θα ξαναγίνουμε καλά ή όπως είμαστε πριν. Μα αυτό είναι η κατάθλιψη. Σκέψεις μηδενιστικές, μαύρες γεμάτες θάνατο.

Κι όμως, σας το λέω μετά βεβαιότητας, θα γίνουμε καλά και καλύτερα. 

Ο Χριστός είναι φως και χαρά και ζωή. 

Τον παρακαλούμε απλά, ήσυχα, αθόρυβα και κοινωνούμε το σώμα και αίμα του.

Σε κάποιες περιπτώσεις, πρέπει να πάρουμε και φαρμακευτική αγωγή. 

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, όλα είναι του Θεού. 

Τους γιατρούς και τα φάρμακα, τα έδωσε ο Θεός, λέει η Αγία Γραφή. 

Αλληλοσυμπληρώνονται πάντα προς όφελος του ανθρώπου.

Θα το δείτε, θα σκορπίσει το σκοτάδι, θα γεμίσουμε κι πάλι φως. 

Η καρδιά θα ζεσταθεί και θα νιώσουμε μια αγκαλιά να μας ξεκουράζει. 

Δεν δεν έρθει ο Χριστός γιατί είμαστε υπέροχοι, αλλά γιατί μας αγαπάει.

Σε αυτή την αγάπη πρέπει να στηριχτούμε και όχι στις αρετές και στην δικαιοσύνη μας. 

Να πιστέψουμε στην αγάπη του Θεού, στο παράδεισο που ζει ακόμη και στην πιο βαθιά μας κόλαση.

fb – [2fA]

Τι λες..

ΤΙ ΛΕΣ…

Ας βγούμε και πάλι στο δρόμο
σαν τότε
να μετράμε πόσα κόκκινα αυτοκίνητα περνούν
να ψάχνουμε για λέξεις
που τελειώνουν σε -ισμός, σε –άλι ή σε –ώνας
να παίξουμε πέτρα-χαρτί-ψαλίδι
να κοιτάζουμε τ’ αστέρια που πέφτουν
ή να χάνει όποιος πει πρώτος όχι

θα μοιάζει σαν να σκοτώνουμε ανεξήγητα
την ώρα μας
σαν να το σκάσαμε απ’ την τάξη
της ζωής μας
και παίζουμε παλιά παιδιάστικα παιχνίδια
ανόητα, ανώριμα, ξεπερασμένα

όποιος το μάθει, θα του φανεί απίστευτο 
για κάποιους πια ενήλικες
και θα κουνήσει το κεφάλι του
οικτίροντας μας σιωπηλά

όμως εμείς, όπως και να ’χει
θα είμαστε ξανά μαζί.

Μ Ψ

"Σ’ αγαπώ "

Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ  -  Σ’ αγαπώ

Σ’ αγαπώ αγνά, όπως όταν επιστρέφουν από προσευχή
Σ’ αγαπώ με ένα πάθος βγαλμένο
μες από τις παλιές μου λύπες και με μια πίστη
από την ηλικία μου την παιδική
Σ’ αγαπώ με μιαν αγάπη που φαινόταν πως θα χάσω
με τους χαμένους μου αγίους – Σ’ αγαπώ με την αναπνοή,
με τα χαμόγελα και με τα δάκρυα όλης της ζωής μου!

Κι αν ο Θεός θελήσει,
μετά τον θάνατο μου θα σ' αγαπώ
ακόμα πιο πολύ.

fb - Nota Katras

"Το κουκούλωμα "

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - ΤΟ ΚΟΥΚΟΥΛΩΜΑ  (1925)
Διήγημα

Τέλος, μετὰ πολλὰς πλάνας, καὶ πολλὰς περιπετείας, καὶ πάθη, ἐνοικοκυρεύθη καὶ ἀποκατεστάθη ὁ κὺρ Κοσμᾶς ὁ Πουργιάκος εἰς τὸν κόσμον αὐτόν. Καὶ ἦτο καιρὸς πράγματι. Ἀπὸ τὴν ἐποχὴν ποὺ εἶχε τὸ καφενεῖον τῆς νυκτὸς εἰς ἕνα δρόμον κοντὰ στὴν Παλαιὰν Ἀγοράν, ἕως τὸν καιρὸν ὁποὺ ἐξηκολούθει νὰ κάμνῃ τὸν ὠτίατρον ἀκόμη μετὰ χρόνους πολλοὺς εἰς τοὺς πελάτας του, ὁ μύσταξ του ἐξηκολούθει ἀκόμη νὰ εἶναι βαθέος καστανοῦ χρώματος. Εἶχε γυρίσει ὅλας τὰς συνοικίας τῆς πόλεως, μεταφέρων τὸ στραταρχεῖόν του ―τὸ ἰατρεῖόν του καὶ τὸν ναργιλέ του― ἀκολουθούμενος πάντοτε ἀπὸ τὴν πολυάριθμον παρέαν του ― ἀπὸ μπακάλικον εἰς μπακάλικον καὶ ἀπὸ ταβέρναν εἰς ταβέρναν.

Ὁ μικρὸς κομψὸς ναργιλές του, δουλεύων μὲ τουμπεκὶ ἰδιαίτερον, καίων μὲ κάρβουνα κομιζόμενα ἑκάστοτε ἀπὸ τὸ πλησιέστερον καφενεῖον ―ὁμοῦ μὲ καφέδες, λουκούμια καὶ λεμονάδες δι᾿ ὅλην τὴν παρέαν― θὰ ἠδύνατό τις νὰ εἴπῃ ὅτι εἶχε διατηρηθῆ ἄσβεστος ἐπὶ τόσα ἔτη τώρα, ἀκοίμητος καὶ ἀναλλοίωτος, ὅπως ἡ ἀειθαλὴς νεότης τοῦ καπνιστοῦ. Ποτὲ δὲν ἐκάθισεν ὁ Κοσμᾶς εἰς τράπεζαν, εἰς τὰς διαφόρους ταβέρνας ὅπου εἱστιᾶτο πάντοτε, χωρὶς νὰ ἔχῃ συντροφιὰν ἀπὸ τρεῖς ἕως πέντε, ἐνίοτε μέχρις ὀκτώ, φίλους του. Τὰ τεράστια γιουβέτσια ἤρχοντο πάντοτε ἀχνιστὰ ἀπὸ τὸν φοῦρνον, καὶ οἱ φουρνάρηδες δὲν εὐκαιροῦσαν ποτὲ ἀπὸ τὰς ἀλλεπαλλήλους παραγγελίας του.

Ὁ στενώτερος κύκλος ἀπετελεῖτο ἀπὸ τὸν Ἀλέκον τὸν Δρῖνον, ἀπὸ τὸν Ἀντώνην τὸν Λιγδερόν, καὶ ἀπὸ τὸν Τάσον τὸν Ἀσπρομάτην. Αὐτοὶ καὶ ὁ Πολυζωγάκης, ὁ ἀστεῖος τῆς συναναστροφῆς, ἀπετέλουν τὴν αὐλὴν τοῦ Κοσμᾶ. Ὁ Πολυζωγάκης ὡμοίαζε μὲ τοὺς Φράγκους ἱππότας τοῦ μεσαιῶνος. Ὅπως ἐκεῖνοι δὲν ἐχόρταιναν ποτὲ τὰς ἡδονὰς οὔτε τοὺς πολέμους, οὕτω καὶ ὁ Πολυζωγάκης ὅλην τὴν ἡμέραν εἰργάζετο ἀκούραστος ―ἐμβάλωνε παπούτσια― καὶ τὸ βράδυ ἐξεφάντωνεν. Ἔπινεν, ἐχόρευεν, ἐπήδα, πρὸς τέρψιν ὅλης τῆς παρέας.

Ποτὲ δὲν ὑπῆρξε τόσον ἀνοιχτόκαρδος ἄνθρωπος, φύσει ἐπικούρειος γεννημένος, ὅσον ὁ κὺρ Κοσμᾶς. Διὰ τίποτε δὲν τὸν ἔμελε. Τὸν καιρὸν ὁποὺ εἶχεν ἐκεῖ εἰς τὴν παλαιὰν συνοικίαν τὸ νυκτερινὸν καφενεῖον ἐξενυχτοῦσε πάντοτε μὲ τοὺς φίλους πελάτας του, μοιράζων ἐπ᾿ ἴσοις τὰς ὥρας μεταξὺ τοῦ καφενείου καὶ τοῦ πατσατζίδικου, καὶ ὑπαιθριάζων πολλὰς ὥρας ὑπὸ τὴν λεύκαν τῆς μικρᾶς πλατείας. Ἐκεῖ ἐτρώγοντο συνήθως τὰ μοσχοχτάποδα, καὶ ἄλλοι νυκτερινοὶ μεζέδες, ἐν συντροφίᾳ μὲ τὸν Τζώρτζην τὸν Βλάχον, τὸν Λύσανδρον Παπαδιονύσην, καὶ τὸν Κλήμεντα τὸν Σακελλάριον. Συνήθως ὁ Κλήμης ἔτρωγε πρῶτα κρέας μὲ μελιτζάνες,κατόπιν καπαμὰ μὲ μυρωδικὰ καὶ κόκκινην σάλτσαν, καὶ τελευταῖα δύομοσχοχτάποδα τηγανητά.

Συχνὰ εἰς τὰ δεῖπνα τὰ ὑπαίθρια ἐλάμβανε μέρος καὶ ὁ Παναγὴς ὁ Τζιμιχούρης. Οὗτος ἀνῆκεν εἰς ἱστορικὴν οἰκογένειαν. Ὁ μακαρίτης ἀδελφός του ὁ Μιχάλης, ἀφοῦ εἶχε κερδίσει πολλὰ στοιχήματα, κατορθώσας νὰ φάγῃ τὴν μίαν φορὰν ἕνα ταψὶ μπακλαβᾶ, τὴν ἄλλην ζευγάρια σαρδέλες τοῦ λίπους, ἀνὰ δύο τὴν μπουκιὰν ―ἄλλοτε πάλιν ἕνδεκα ὀκάδας ξηρὰ σῦκα― τέλος, ἔχασεν ἕν, τὸ τελευταῖον, καὶ ἀπέθανεν ἐκ δυσπεψίας, μὴ προφθάσας ν᾿ ἀποφάγῃ ἐννέα ὀκάδας κεράσια μετὰ τῶν πυρήνων, ὅπως εἶχε στοιχηματίσει.

Ὁ Παναγὴς ἔφερε μαζί του, εἰς τὰ νυκτερινὰ ὑπὸ τὴν λεύκαν δεῖπνα, πότε 6 ἕως 7 δωδεκάδας χαψιά, πλέοντα ἐντὸς βαθείας πιατέλας μὲ ἑκατὸν δράμια λάδι καὶ ἀνάλογον τριανταφυλλόξιδο, καὶ ὁλάκερους σκεμπέδες παραγεμιστούς, σκληροὺς ὡς πέτρα. Ἀλλὰ τὸ μᾶλλον εὐνοούμενον φαγητόν του ἦτο τὸ ἑξῆς: ὁλόκληρον χοιρίδιον παραγεμιστόν, μὲ πολλοὺς σκόμβρους ἀντὶ σαλάτας, καὶ ὡς ἐπιδόρπιον χέλι ψητὸν μετὰ φύλλων δάφνης στὴν σούβλα. Αὐτὰ τὰ τρία, ὁμοῦ τρωγόμενα, ἀπετέλουν τὸ ἰδεῶδες τῆς γαστρονομίας… Κατόπιν ὅλοι ὁμοῦ ἐμβαρκαρίζοντο κ᾿ ἔπλεον εἰςὀνειρώδη ποταμὸν ρητινίτου, ὑπὸ τὴν αὔραν τῶν θροούντων φύλλων.

*

Ποῦ ἐκεῖνοι οἱ χρόνοι; ― Ἀκολούθως ὁ Κοσμᾶς παρῄτησε τὸ καφενεῖον καὶ διετήρησε μόνον τὸ περιπλανώμενον ἰατρεῖόν του. Πλὴν εἶχε τὸ ἄδικον νὰ μείνῃ ἄγαμος ὅλην τὴν ζωήν του. Εἶχεν ἀλλάξει ἕως τώρα τρεῖς ἢ τέσσαρας παλλακίδας, μὲ τὰς ὁποίας συνέζη κατὰ καιρούς· συνήθως συνῆπτε σχέσιν μὲ μίαν δευτέραν, πρὶν τὰ χαλάσῃ ἀκόμη καλὰ μὲ τὴν πρώτην, ἴσως διὰ τὸ ἀσφαλέστερον. Καὶ οὕτω συνέβαινεν ἐπί τινα χρόνον νὰ φαίνεται τάχα ὡς «δίγαμος». Ὅσον δι᾿ ἰδανικὰς οἱονεὶ ἐρωμένας, καὶ αὐταὶ περιστατικῶς δὲν ἔλειπον. Κάποτε συνέβη νὰ γνωρίσῃ ἐγγύτερον καὶ μερικὰς ἐκ τούτων. Εἶχε διασπείρει νόθα εἰς ὅλας τὰς γειτονιάς. Ὀλίγα μόνον ἐξ αὐτῶν εἶχον περάσει ἀπὸ τὸ βρεφοκομεῖον· ἄλλα πέντε ἢ ἓξ εὑρίσκοντο εἰς χεῖρας εὐσπλαγχνικῶν τινων ἀνθρώπων, συγγενῶν ἢ φίλων του.

*

Τέλος, μετὰ χρόνους ὁ Κοσμᾶς ἐφάνη ὅτι ἤρχισε νὰ φρονιμεύῃ. Μία ὁπωσοῦν φρόνιμη γυνή, ἡ Ρήνη ἡ Μεργιανίτισσα, κατώρθωσε νὰ τὸν συμμαζέψῃ. Αὕτη ἔτρεφεν ἀληθῆ συμπάθειαν, καὶ τοῦ ἀνέθρεψε τὸν Ἀριστογείτονα, τὸ τελευταῖον νόθον, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἐξ ἀγνώστου μητρὸς καὶ τὸ ὁποῖον ἦτο ἐκτάκτως δυσάγωγον. Ὁ Κοσμᾶς τόσον εἶχε συγκινηθῆ ἀπὸ τὴν ἀφοσίωσίν της, ὥστε ὑπεσχέθη νὰ «τὴν στεφανωθῇ». Καθότι ἡ ἁγία ἐκκλησία μας συνηθίζει ὅλους ἀδιακρίτως νὰ τοὺς στεφανώνῃ, ὡς «νομίμως ἀθλήσαντας». Δι᾿ αὐτὸ θὰ ἠδύνατό τις νὰ προτείνῃ ὅτι καλὸν θὰ ἦτο, εἰς πολλὰς περιπτώσεις, ν᾿ ἀντικατασταθῶσι τὰ στέφανα διὰ κουκούλας, ἐξ ἴσου συμβολικῆς, ἐξηγούσης τὸ ρῆμα «κουκουλώνω», τὸ ὁποῖον συνηθίζει ὁ λαὸς εἰς παρομοίας περιστάσεις.

Παρῆλθον μακρὰ ἔτη. Ὁ Κοσμᾶς ἐξηκολούθει πάντοτε νὰ ὑπόσχεται ὅτι ἔμελλε νὰ «στεφανωθῇ». Τέλος ἡ γυνή, φιλάσθενος οὖσα, ἐμαράνθη, ἔκλινε, καὶ ἀπέθανεν ἀστεφάνωτη.

*

Ὁ Κοσμᾶς, ὕστερον ἀπ᾿ ὀλίγον καιρόν, ἐστεφανώθη. Ἦτον ἀποκριά, ἐποχὴ κατάλληλος διὰ γάμους καὶ χαρές. Τὴν ἑσπέραν ἐκείνην μὲ συναντᾷ ὁ Πολυζωγάκης καὶ μοῦ λέγει:
― Ξέρεις τίποτε, κὺρ Χαράλαμπε; Ὁ Κοσμᾶς στεφανώνεται αὔριο τὸ δειλινό. Μοῦ εἶπε νὰ σὲ καλέσω. Θά ᾽ρθῃς;
―Ἀλήθεια; Καὶ ποιὰν παίρνει;
― Τὴν δεῖνα.
Περιέγραψεν ἓν πρόσωπον μέσης ἡλικίας, χήραν οἰκοκυράν, ἰδιοκτήτριαν οἰκίας.
― Μπράβο!… Κι ὁ Ἀριστογείτων τί ἔγινε;
― Τοῦ ἔψησε τὸ ψάρι στὰ χείλη, τὸ διαβολόπαιδο. Ἐβγῆκε πάρα πολὺ σκυλίσιο σόι παιδί. Τώρα ἐπῆγε κι αὐτὸς καὶ τὸ ἔκλεισε στ᾿ ὀρφανοτροφεῖο. Τὴν ἄλλην ἑσπέραν, εὑρίσκω πάλιν εἰς τὸ ἴδιον μέρος τὸν Πολυζωγάκην. Ἐκράτει δύο ντόμινα τυλιγμένα εἰς τὸν βραχίονα, καὶ εἰσήρχετο εἰς τὸ μπακάλικο τῆς γωνίας.
― Ἔλα νὰ μὲ δῇς, μοῦ λέγει, ποὺ θὰ μασκαρευθῶ. Θὰ πᾶμε στοῦ Κοσμᾶ, νὰ ἰδοῦμε κ᾿ ἐμεῖς τί θὰ πῇ νοικοκυριό, ἀπόψε. Ὁ γάμος ἔγινε. Δὲν ἦρθες!
― Δὲν πειράζει. Τοῦ λέτε τὰς εὐχάς μου.

Ἐστάθην ἐπὶ μίαν στιγμὴν βλέπων τὸν Πολυζωγάκην, ἐνῷ ἐφόρει τὸ παρδαλὸν ἔνδυμά του. Αἴφνης βλέπω καὶ τὸν μικρὸν Ἀριστογείτονα ἐκεῖ.
― Μὰ δὲν μοῦ εἶπες ὅτι εἶναι στ᾿ ὀρφανοτροφεῖο; εἶπα στὸν Πολυζωγάκην.
― Ἐδραπέτευσε, τὸ διαβολόπαιδο, καὶ μᾶς ἦρθε στὸ γάμο. Ἐπέμενε νὰ μπῇ κι αὐτὸς ὑποκάτω ἀπ᾿ τὸ στεφάνι, φαντάσου, μαζὶ μὲ τ᾿ ἀνδρόγυνο… Τώρα πλέον ὅλοι τοῦ εὔχονται «μὲ γειὰ καὶ τὴν καινούργια μάννα». Εὐχήσου τον.
― Νὰ τοῦ ζήσῃ!

papadiamantis-org

GT - [2fA]

Σου χρωστώ ένα απόγευμα

ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Σου χρωστώ ένα απόγευμα
που μου ξέφυγε απρόσεκτα
μέσα στα τόσα που περάσαμε μαζί
ένα απόγευμα αφημένο παράμερα
από τα πρώτα
τα μαγικά, τ’ αξέχαστα

Σου χρωστώ ένα απόγευμα
καλοκαιριού ή από κείνα τα ήρεμα του φθινοπώρου
όταν κρατούσε ο αέρας
την ανάσα του
όταν η φύση όλη αφουγκραζόταν
τις ανεπαίσθητες θωπείες
του γέλιου σου

Τώρα που σκέψεις και ιδέες παίρνουν
μορφές ανεξέλεγκτες
θα βγω στα πιο στενά περάσματα
της μνήμης
να μαζέψω στιγμές απ’ τα παλιά
να συλλέξω στην απλωμένη παλάμη μου
σαν ικεσία
στάλα-στάλα ένα απόγευμα
ελπίδες, εκστατικό πρελούδιο στην άκρη της θάλασσας
ένα απόγευμα όνειρα
αδιαμφισβήτητα δικό σου
από την πρώτη ως την τελευταία του στιγμή
ένα ταξίδι  ακόμα, όλο δικό σου
από την πρώτη ως την τελευταία του στροφή.

Μ Ψ

"Πέντε απλές ιστορίες.. "

… που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο

-  Ιστορία #1  

Πριν από λίγο καιρό, ξέσπασε μια φωτιά στο διαμέρισμά μας, αλλά ευτυχώς εγώ με την οικογένειά μου και ο σκύλος μας καταφέραμε να βγούμε έξω, χωρίς να πάθουμε τίποτα.

Μόλις, βγήκαμε έξω από το κτίριο, ξαφνικά θυμήθηκα, ότι η χελώνα μας είχε μείνει πάνω. 

Μετά όμως, η ματιά μου πήγε στον σκύλο μας, που κρατούσε την χελώνα στο στόμα του!

-  Ιστορία #2

Σήμερα, καθώς ψώνιζα, παρατήρησα ένα 9χρονο κοριτσάκι που παρακαλούσε την μητέρα της να της πάρει μια σοκολάτα.
Η μητέρα είπε τελικά ναι και αγόρασε την σοκολάτα στην κόρη της. 

Μόλις, η μικρή πήρε την σοκολάτα στα χέρια της πήγε κατευθείαν σε ένα αγοράκι που έκλαιγε και του την έδωσε.

Όταν η μητέρα ρώτησε την κόρη της, γιατί το έκανε αυτό, η μικρή της είπε, ότι άκουσε το αγοράκι να ζητάει μια σοκολάτα από την μαμά του και εκείνη του απάντησε, ότι δεν έχουν λεφτά για σοκολάτες μέχρι να βρει δουλειά.

-  Ιστορία #3

Χθες, γύρισε η γυναίκα μου από την δουλειά κουρασμένη, παγωμένη κι εκνευρισμένη.
Αμέσως, άρχισε να μου φωνάζει, επειδή έπρεπε να είχα πλύνει τα πιάτα και είχα αφήσει τις κάλτσες πεταμένες. Ήξερα ακριβώς τι έπρεπε να κάνω.

Πρώτα από όλα τύλιξα την γυναίκα μου με μια ζεστή κουβέρτα και της έφτιαξα ένα τσάι.
Στην συνέχεια, πήγα στην κουζίνα και έπλυνα τα πιάτα.

Είναι σημαντικό να τα κάνεις όλα γρήγορα και αθόρυβα.

Μετά από περίπου 9 λεπτά είχε χαλαρώσει, ήθελε να κάτσουμε αγκαλιά και μου ζήτησε συγγνώμη για αυτά που είπε.

-  Ιστορία #4

Μια γειτόνισσά μου είχε έναν παπαγάλο, που είχε μάθει να μιμείται τον ήχο του κουδουνιού της πόρτας. Αυτό σήμαινε, ότι η γυναίκα έπρεπε να τρέχει στην πόρτα κάθε 15 με 20 λεπτά, απλά για να δει, ότι δεν είναι κανείς στην πόρτα.

Πέρσι, κάποιος αγόρασε στην γειτόνισσά μου έναν σκύλο για τα γενέθλιά της. 

Η γυναίκα αμέσως αγάπησε τον σκύλο, αφού γάβγιζε μόνο, όταν κάποιος ήταν πραγματικά στην πόρτα. Πλέον, δεν χρειαζόταν να τρέχει στην πόρτα κάθε τρεις και λίγο.

Η χαρά της, όμως, δεν κράτησε πολύ.

Δυο βδομάδες αργότερα, ο παπαγάλος είχε μάθει να μιμείται το γάβγισμα του σκύλου!

-  Ιστορία #5

Όταν ήμουν 5 ετών η νονά μου και εγώ είχαμε πάει σε μια παιδική θεατρική παράσταση.
Καθώς πηγαίναμε στο θέατρο, αγοράσαμε μερικά λουλούδια για να τα δώσουμε στους ηθοποιούς μετά την παράσταση.

Στο τέλος της παράστασης όλοι οι ηθοποιοί ανέβηκαν στην σκηνή για το χειροκρότημα του κόσμου.
Πολλά παιδιά σηκώθηκαν και πήγαν να δώσουν λουλούδια στον αγαπημένο τους ηθοποιό.
Όλοι πήραν λουλούδια εκτός από αυτόν που υποδυόταν την αγελάδα.
Καθόταν μόνος και αμήχανος στη γωνία.

Τότε, αποφάσισα να πάω να του δώσω εγώ λουλούδια.

Χάρηκε τόσο πολύ που φώναζε “Κοιτάξτε! Και εμένα με συμπαθούν!” 

Εκείνη την μέρα κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι το να είσαι καλός και ευγενικός και με τους πιο ταπεινούς ανθρώπους.

tilestwra – [2fA]