"Και στην Αυστραλία.. "

OXI

Όπου υπάρχουν Έλληνες με ψυχή και φρόνημα, γιορτάζουν σήμερα το «ΟΧΙ» 

του 1940.
Δεν γιορτάζουν το τέλος του πολέμου, αλλά την έναρξη του!

Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική -
ακόμα και στην Αυστραλία!...

 fb - [2φΑ]

"Ανέκδοτο του ’40! "

Ένα ανέκδοτο, ενδεικτικό του ενθουσιασμού των ημερών εκείνων…

Μια ομάδα Ιταλών στρατιωτών το 1940, στα Αλβανικά βουνά, προχωρούν προς τα σύνορα όταν ακούγεται μια φωνή. 

«Ένας Έλληνας αξίζει όσο 10 Ιταλοί»!

Ο Ιταλός διοικητής αμέσως διατάζει μια ομάδα από δέκα από τους καλύτερους στρατιώτες του, να πάνε να εξοντώσουν αυτόν τον Έλληνα που έχει το θράσος να τους προκαλεί. 

Πάνε πίσω από τον λόφο απ' όπου ακούστηκε η φωνή, ακούγεται μπαράζ πυροβολισμών και έπειτα πλήρης σιγή! 

Μετά από λίγο ακούγεται πάλι η ίδια φωνή... 

«Ένας Έλληνας είναι καλύτερος από 100 Ιταλούς»!

Νευριασμένος ο Ιταλός διοικητής στέλνει τότε τους 100 καλύτερους στρατιώτες του και επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. 

Πυροβολισμοί, ουρλιαχτά, φασαρία και μετά από πέντε λεπτά, σιγή. 

Μια ήρεμη Ελληνική φωνή ακούγεται και πάλι. 

«Ένας Έλληνας αξίζει παραπάνω από 1000 Ιταλούς»!

Έξαλλος ο Ιταλός διοικητής επιλέγει ακόμα 1000 Ιταλούς και τους στέλνει να πάνε και να εξοντώσουν τον Έλληνα! 

Πολυβόλα, καραμπίνες, όλμοι, αυτόματα, πιστόλια, χειροβομβίδες, κραυγές και ουρλιαχτά ακούγονται και όλα δείχνουν ότι μια λυσσώδης μάχη μαίνεται και κατόπιν σιγή!

Μετά από λίγο, ένας βαριά τραυματισμένος Ιταλός εμφανίζεται από τον λόφο, πέφτει στα πόδια του διοικητή και ψελλίζει. 

«Μη στείλεις άλλους Comandatore… πρόκειται για παγίδα! 

Είναι ΔΥΟ οι Έλληνες»!

"Ἡ ὡραιότερη στιγμή "

endiaferonta - [2φΑ]

"Ημέρα Σάββατο "

Οι ημέρες της εβδομάδας και ο εορτασμός τους 
από το πλήρωμα της Εκκλησίας

Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Είναι η Ημέρα της Αναστάσεως. 

Κάθε Κυριακή Εορτάζουμε το Πάσχα ή κάποια γεγονότα, όπως την Είσοδο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ κατά την Κυριακή των Βαΐων, την Αποστολή και Κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους την Κυριακή της Πεντηκοστής, καθώς και την Γέννηση του Χριστού και την Βάπτιση Του, όταν οι ημερομηνίες των σταθερών αυτών εορτών συμπίπτουν με ημέρα Κυριακή.

Η Δευτέρα είναι αφιερωμένη στου Αγίους Ταξιάρχες και όλες τις Ουράνιες Δυνάμεις.

Η Τρίτη είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή.

Η Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην ανάμνηση της Άρνησης και Προδοσίας του Κυρίου μας από τον άνθρωπο, Ιούδα τον Ισκαριώτη – τακτική νηστεία.

Είναι αφιερωμένη επίσης στην Παναγία μας, την Υπεραγία Θεοτόκο.

Η Πέμπτη είναι αφιερωμένη στους Αγίους Δώδεκα Αποστόλους και στον Άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό, τον Αρχιεπίσκοπο Μύρων της Λυκίας.

Η Παρασκευή είναι αφιερωμένη στα Άγια Πάθη και την Σταύρωση του Κυρίου – τακτική νηστεία.

Το Σάββατο είναι αφιερωμένο στους Αγίους Πάντες, τους Μάρτυρες της Πίστεως μας, και ακόμα στους κεκοιμημένους, λόγω της Καθόδου του Κυρίου μας στον Άδη κατά την Ημέρα του Σαββάτου, πριν από την Ανάσταση.

Γι’ αυτό και τα δύο Ψυχοσάββατα - αλλά και κάθε Σάββατο, θεωρούνται ημέρες πρόσφορες για περισσότερη μνήμη όσων έφυγαν από τον κόσμο μας, με πλούσια την αίσθηση αγάπης, που θα συνοδεύει τις μνήμες αυτές, προσδοκώντας την επαύριο, την Ανάσταση!


==>   http://paradeka.blogspot.gr/2017/06/blog-post_57.html

[2φΑ]

"Σε μια χώρα μυστηρίου.. "

                                                 



                                                 

ΠΟΛΛΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΙ - ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ
-  από την Marwa Al Agroubi  (Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα)

Μιλάμε πολλές γλώσσες κι έχουμε ρίζες διαφορετικές
μοιραζόμαστε όμως τις ίδιες ιστορίες
Παγκόσμιες ιστορίες... λαϊκά παραμύθια
Είναι η ίδια ιστορία που μας έχουν πει
με διαφορετικές φωνές, με διαφορετικά χρώματα
Δεν αλλάζει όμως ποτέ 
Αρχή... πλοκή...
και τέλος...
Είναι η ίδια ιστορία που ξέρουμε όλοι και την αγαπάμε
την ακούσαμε όλοι
σε διαφορετικές εκδοχές, με διαφορετικές φωνές
αλλά είναι πάντα η ίδια
Υπάρχει ένας ήρωας... μια πριγκίπισσα... ένας κακός 
Δεν έχει σημασία η γλώσσα, τα ονόματα
ή τα πρόσωπα
Είναι πάντα η ίδια, Αρχή, πλοκή
και τέλος
Πάντα εκείνος ο ήρωας, εκείνη η πριγκίπισσα, εκείνος ο κακός
αναλλοίωτοι από αιώνες
μας κρατούν συντροφιά
Μας ψιθυρίζουν στα όνειρά μας
μας νανουρίζουν το βράδυ
Οι φωνές τους έχουν σβήσει από καιρό
αλλά ζουν για πάντα στην καρδιά μας
γιατί μας φέρνουν κοντά σε μια χώρα μυστηρίου και φαντασίας
Κι έτσι οι διάφοροι πολιτισμοί ενώνονται όλοι
σε Μια ιστορία.

[Μετάφραση: Λότη Πέτροβιτς – Ανδρουτσοπούλου]

fb – Google – [2fA]

"Ελεύθερα Δωδεκάνησα "

Εορτασμός στην Κάλυμνο σήμερα

       



       














                         

[2φΑ]

"Η κυρά Σαρακοστή "

Μέχρι να ’ρθει η Πασχαλιά..

fb – Nikolas

[2fA]

"Κώστας Ε. Τσιρόπουλος "

Κώστας Ε. Τσιρόπουλος  [1930 - 2017]
-  Συγγραφέας, εκδότης, φίλος παλιός

Περισσότερη ζωή μέσα στη μύχια ζωή μας έχουν τα ενδύματα
που ασυναίσθητα και ταχτικά τα χαϊδεύουμε τρυφερά, αγγίζουμε
τις πτυχές τους, στεκόμαστε κρατώντας τα μυστηριώδη εσώρουχά μας,
ένα πανωφόρι μας που σέρνει κρυμμένες τόσες στιγμές ζωής φευγάτες.

Καταλαβαίνουμε τότε, έστω και αν δεν δικαιολογούμε, εκείνους
που δεν αντέχουν ν’ αποχωριστούν τα παλιωμένα τους ενδύματα.
Τα φυλάγουν αναρτημένα, σε ερμάρια, σ’ επιβλητικά σεντούκια
που κάποτε τ’ ανοίγουν σιωπηλά, όταν πυκνώνει μέσα τους η τυραννική
μνήμη του παρελθόντος, και τ’ αγγίζουν τρυφερά,
καθώς πρόσωπα φίλων παλιών.

Ανοίγουν συρτάρια από καιρό σφαλισμένα και αφήνουν το χέρι τους
να εισχωρήσει ανάμεσα σε φθαρμένα πουκάμισα, σε κάλτσες, σε μπανιερά,
σε μαντήλια και χειρόκτια, μ’ ένα μακρό, σιωπηλό χάδι,
ωσάν τα χέρια ν’ αναζητούν να κερδίσουν, να σύρουν το παρελθόν πίσω,
στην εγκυρότητα του παρόντος.

Τίποτα όμως δεν έρχεται πίσω. Μονάχα η τρυφερότητα ποτίζει
και με το νάμα της αναζωογονεί τη μνήμη, καθώς η μνήμη θρέφει
την τρυφερότητα. Και όλοι, και όλα σιωπούν.

-  "Για την τρυφερότητα"

Από σύμπαν γεμάτο ανθρωπωνυμία βγήκα, σε σύμπαν πυκνόφυτο
ανθρωπωνυμία ήλθα. Τα ονόματα μάχονται το υλικό της σιγής που φέρω,
το ονοματεπώνυμό μου φέρει το φορτίο της σιγής του θανάτου μου.

Και πάνω από τον θάνατο –καθώς πάνω από τον Σταυρό του Μυστηρίου
του Χριστού ο εύοσμος βασιλικός– είδα να χλοΐζουν μυριάδες ανθρωπωνύμια
στο Κοιμητήριο. Εδιάβασα κι εννόησα.

Με αυτά εμέτρησα τον άνθρωπο, τη δύναμη της μνήμης, της αγάπης
και του θανάτου. Είμαι πυκνός από ανθρωπωνύμια, είμαι ένα ανθρωπωνύμιο
που ταξιδεύει κάτω απ’ την έναστρη σιγή του Θεού, στου θανάτου τον πόντο, 

μεθυσμένο άγρια ζωή.

Τελικά, θα κλειστώ μέσα στο ανθρωπώνυμό μου-βόμβυκα και θ’ αποκρυβώ
ως ψυχή για να πετάξω ψηλά.

-  "Τo σημείο της στίξης"

frear – [2fA]

"Νίκος Κούνδουρος "

Νίκος Κούνδουρος  [1926 - 2017]
-  Ανήσυχος, ασυμβίβαστος, με εικαστικό ταλέντο και γνώσεις
έντονη και εκρηκτική προσωπικότητα

«Η αλήθεια είναι πως γεννήθηκα στην Αθήνα, σε κάποια από τις κλινικές της εποχής, αλλά ο πατέρας και η μάνα μου, από ατελείωτες γενιές τους Κρητικοί, δεν το ανέχονταν να πολιτογραφηθώ Αθηναίος. 

Με πήραν τυλιγμένο σε μία πάνα, με πήγαν στην Κρήτη και βρέθηκα γραμμένος στα δημοτολόγια του Δήμου Αγίου Νικολάου με αύξοντα αριθμό 6 του έτους 1926.

Έτσι σφραγίστηκε η παρουσία μου σ’ αυτόν τον κόσμο
- με ένα πλαστογραφημένο πιστοποιητικό Κρητικού. 

Κατά κάποιο τρόπο έζησα ένα μέρος της ζωής μου μέσα σε προνόμιο.

Υπήρξα γόνος μιας μεγαλοαστικής οικογένειας και μεγάλωσα ως χαϊδεμένο παιδί, ακόμα και στην Κατοχή. 

Όταν η Ελλάδα θρηνούσε χιλιάδες νεκρούς από πείνα, εμείς ως εύπορη Κρητική οικογένεια τα είχαμε όλα.

Τελευταία χρονιά του πολέμου άλλαξε και η ζωή μου, όταν εντάχθηκα σε μια αριστερή οργάνωση, με τη συμμετοχή μου στον ένοπλο αγώνα που ονομάστηκε Αντίσταση.
Τραυματίστηκα με τρεις σφαίρες στο πόδι. 

Γλίτωσα από την εκτέλεση γιατί με πέρασαν για Άγγλο, έτσι όπως ήμουν ξανθός με γαλανά μάτια… »

….

«Η μνήμη, χαλαρή, κάνει τα πάντα να σμίγουν σε μια γιορτή, απρόσιτη στους άλλους, στημένη μόνο για μένα.

Αφήνω μια εικόνα και πιάνω μιαν άλλη που θα την αφήσω κι αυτή στη μέση, σαν τα ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης που οι τραγουδιστάδες δε λένε ποτέ τον τελευταίο στίχο, γιατί κάθε τέλος σέρνει μαζί του θλίψη. 

Τις αγάπες, τους έρωτες, τα πείσματα, τις προδοσίες, τους φίλους, τους φόβους. 

Και τέλος το θάνατο. 

Το θάνατο των άλλων και το θάνατο το δικό σου».

tvxs – [2fA]

"Γιάννης Βαλαβανίδης "

Γιάννης Βαλαβανίδης  [1939-18 Φεβρουαρίου 2017]
-  από συνέντευξη του

" …. Ο «ρεαλισμός» του 2000, έχει στόχους που σχετίζονται με κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία όμως ανήκουν περισσότερο στην ιδιωτική, παρά στη δημόσια σφαίρα της κοινωνικής ζωής. 

Επιπλέον τα βασικά ζητήματα έχουν γίνει πιο πολύπλοκα και δυσερμήνευτα.

Γι' αυτό η κριτική ματιά οφείλει να είναι όσο το δυνατό ακριβέστερη και διεισδυτικότερη. 

Η ζωγραφική, πρέπει να ερμηνεύει, μέσα από τις δικές της εντάσεις και μόνο, το κύριο περιεχόμενο των θεμάτων.

Στη ζωγραφική μου δεν απορρίπτω φυσικά το ανθρώπινο συναίσθημα, προσπαθώ όμως να αποφύγω το πομπώδες διδακτικό μελόδραμα και την ηθογραφία. 

Δεν το κάνω προγραμματισμένα, αλλά το βλέπω να συμβαίνει αναπόφευκτα, από τη στιγμή που η πρόθεσή μου στοχεύει στη δημιουργία ερωτημάτων σχετικά με την ουσία του θέματος - ερωτήματα που απευθύνονται, πάντως, τόσο στη λογική σκέψη όσο και στο συναίσθημα.

Η μορφή που θα πάρει τελικά μια ζωγραφική μου εικόνα, δεν ορίζεται εκ των προτέρων. 

Δεν έχω έτοιμες τεχνικές λύσεις ούτε σαφή δεδομένα για το αποτέλεσμα. 

Ξεκινώντας, μπαίνω στη διαδικασία να ανακαλύψω τη μορφή που χρειάζεται η εικόνα μου.

Είναι μια διαδικασία έρευνας, που στηρίζεται και στο συνειδητό, και στο τυχαίο, περνάει από διάφορες φάσεις και διαδοχικές ανατροπές, ώσπου να βρεθεί εκείνη η μία μορφή, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του θέματος.

Φθάνοντας στο τελικό αποτέλεσμα, νομίζω ότι έχουν εξαντληθεί όλα τα όρια των πιθανών μορφικών επιλογών.
Έχουν αποκλειστεί εκδοχές της εικόνας που μπορεί να ήταν πιο ελκυστικές, αλλά όχι αρκετά αποτελεσματικές για τις προθέσεις μου. …. "

nikos-arts – google

[2fA]

             

"Παίζε ελεύθερα.. "

Ronaldinho
-  Από ένα γράμμα του στον 8χρονο εαυτό του.

«Αγαπητέ 8χρονε Ροναλντίνιο,

Αύριο, όταν επιστρέψεις σπίτι μετά το ποδόσφαιρο, θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί. 

Οι θείοι σου, οι φίλοι της οικογένειάς σου και κάποιοι άλλοι άγνωστοι στην κουζίνα. 

Αρχικά, θα πιστέψεις ότι έχεις αργήσει για το πάρτι. 

Όλοι είναι εκείνοι για να γιορτάσουν μαζί σου τα 18α γενέθλια του αδερφού σου Ρομπέρτο.

Συνήθως, όταν επιστρέφεις σπίτι από το ποδόσφαιρο, η μητέρα σου μαγειρεύει και κάνει αστεία. Αυτή τη φορά, όμως, θα κλαίει. 

Και τότε θα δεις τον Ρομπέρτο. 

Θα σε πάρει αγκαλιά και θα σε οδηγήσει στο μπάνιο, ώστε να μείνετε μόνοι σας.

«Έγινε ένα ατύχημα. Ο πατέρας έφυγε. Πέθανε».

Δεν θα το συνειδητοποιήσεις. Τι σημαίνει αυτό; Πότε θα έρθει; Πώς μπορεί να έφυγε; 

Ο πατέρας ήταν εκείνος που σου είπε να παίζεις δημιουργικά στο γήπεδο. 

Εκείνος που σου είπε να παίζεις ελεύθερα. Πίστευε σε σένα περισσότερο από κάθε άλλον. 

Όταν ο Ρομπέρτο άρχισε να παίζει επαγγελματικά για την Παλμέιρας πέρυσι, ο πατέρας είπε σε όλους: «ο Ρομπέρτο είναι καλός, όμως προσέξτε τον μικρότερο που έρχεται».

Δεν πρόκειται να νιώσεις άμεσα θλίψη. Αυτό θα έρθει αργότερα. 

Σε λίγα χρόνια από εκείνη τη στιγμή, θα καταλάβεις ότι ο πατέρας δεν πρόκειται να είναι ξανά δίπλα σου. Αυτό που θέλω να καταλάβεις, όμως, είναι ότι κάθε φορά που έχεις την μπάλα στα πόδια σου, ο πατέρας θα είναι μαζί σου.

Όταν θα έχεις την μπάλα στα πόδια σου, θα είσαι ελεύθερος. 

Θα είσαι χαρούμενος. Θα είναι σαν να ακούς μουσική. 

Αυτό το συναίσθημα θα σε κάνει να σκορπάς τη χαρά στον κόσμο. 

Είσαι τυχερός επειδή έχεις τον Ρομπέρτο. Ακόμη και αν είναι 10 χρόνια μεγαλύτερος και ήδη παίζει για την Γκρέμιο, θα είναι πάντα δίπλα σου. 

Δεν θα είναι απλά αδερφός, θα είναι σαν πατέρας. 

Και πάνω από όλα θα είναι ο ήρωάς σου.

Όταν δεν θα ταξιδεύει, ο Ρομπέρτο θα σε παίρνει μαζί του να παίξετε ποδόσφαιρο. 

Εκεί που θα ζείτε, στο Πόρτο Αλέγκρε, υπάρχουν συμμορίες και ναρκωτικά. 

Θα είναι δύσκολα, όμως όσο θα παίζετε ποδόσφαιρο, στο δρόμο, στο πάρκο, με τον σκύλο σας, θα νιώθετε ασφαλείς.

Ναι, είπα τον σκύλο σας. Είναι ακούραστος αμυντικός. 

Θα παίζεις με τον Ρομπέρτο, με άλλα παιδιά και τους μεγαλύτερους στο πάρκο. 

Στο τέλος όμως, όλοι θα κουράζονται και εσύ θα συνεχίσεις να παίζεις. 

Έτσι, θα πρέπει πάντα να παίρνεις μαζί τον σκύλο σου, τον Μπομπόμ. 

Οι Βραζιλιάνοι σκύλοι λατρεύουν το ποδόσφαιρο. 

Θα είναι η καλύτερη πρακτική για ντρίμπλες και τεχνική.

Μέχρι να γίνεις 13 ετών, οι άνθρωποι θα αρχίσουν να μιλάνε για σένα. 

Θα μιλάνε για τις ικανότητές σου και αυτά που μπορείς να κάνεις με την μπάλα. 

Το ποδόσφαιρο σε εκείνο το σημείο θα είναι απλά παιχνίδια για σένα. 

Το 1994 όμως, όταν θα είσαι 14, το Μουντιάλ θα σου δείξει ότι το ποδόσφαιρο είναι πολλά περισσότερα.

Η 17η Ιουλίου του 1994 είναι μία μέρα που όλοι οι Βραζιλιάνοι θα θυμούνται. 

Εκείνη τη μέρα θα ταξιδεύεις με την Γκρέμιο για ένα ματς στο Μπέλο Οριζόντε. 

Η τηλεόραση θα δείχνει τον τελικό με την Ιταλία. 

Ναι, η Βραζιλία θα είναι στον τελικό για πρώτη φορά μετά από 24 χρόνια. 

Όλη η χώρα θα παραλύσει. Παντού στο Μπέλο Οριζόντε θα υπάρχουν σημαίες. 

Δεν υπάρχουν άλλα χρώματα εκτός από το κίτρινο και το πράσινο. 

Σε κάθε σημείο της πόλης θα υπάρχει και μία τηλεόραση.

Ο Μπάτζο παίρνει φόρα και αστοχεί. Η Βραζιλία είναι παγκόσμια πρωταθλήτρια. 

Κατά τη διάρκεια των τρελών πανηγυρισμών, θα σου γίνει ξεκάθαρο τι θες να κάνεις στη ζωή σου. Θα καταλάβεις τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για τους Βραζιλιάνους. 

Θα καταλάβεις τη δύναμη των σπορ. 

Το πιο σημαντικό, θα δεις την ευτυχία που μπορεί να φέρει το ποδόσφαιρο στους καθημερινούς ανθρώπους.

«Θα παίξω για τη Βραζιλία», θα πεις στον εαυτό σου εκείνη τη μέρα.  ….

Η μόνη συμβουλή που μπορώ να σου δώσω είναι η εξής: παίζε με τον δικό σου τρόπο. 

Παίζε ελεύθερα. Άκου τη μουσική. Αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να ζήσεις τη ζωή σου. 

Το να παίζεις για την Βραζιλία θα αλλάξει τη ζωή του. 

Εντελώς ξαφνικά πόρτες που ποτέ δεν γνώριζες ότι υπάρχουν, θα σου ανοίξουν.

Πώς μπορώ να πω σε ένα παιδί που γεννήθηκε σε μία καλύβα στις φαβέλες, πώς θα είναι η ζωή στην Ευρώπη; Είναι αδύνατο. 

Δεν πρόκειται να καταλάβεις, ακόμη και να σου το πω. 

Από τη στιγμή που θα φύγεις για το Παρίσι, τη Βαρκελώνη μετά και το Μιλάνο, όλα θα γίνουν πολύ γρήγορα. 

Κάποια από τα ΜΜΕ στην Ευρώπη δεν θα καταλάβουν το παιχνίδι σου. 

Δεν θα καταλάβουν γιατί πάντα θα χαμογελάς. 

Λοιπόν, θα χαμογελάς γιατί το ποδόσφαιρο είναι χαρά. Γιατί να είσαι σοβαρός; 

Σκοπός σου θα είναι να σκορπάς τη χαρά. 

Θα σου το ξαναπώ: δημιουργικότητα αντί για υπολογισμούς.

Το 2001 θα υπογράψεις στην Παρί Σεν Ζερμέν. Θα κερδίσεις το Μουντιάλ με τη Βραζιλία. 

Θα κερδίσεις το Champions League, τη La Liga, τη Serie A. Θα κερδίσεις τη Χρυσή Μπάλα. 

Εκείνο, όμως, για το οποίο θα είσαι πιο περήφανος θα είναι ότι βοήθησες την Μπαρτσελόνα να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού. 

Θα φτάσεις εκεί, όταν η Ρεάλ θα είναι η μεγαλύτερη δύναμη. 

Μέχρι να φύγεις, τα παιδιά θα ονειρεύονται να παίζουν με τον «τρόπο της Μπαρτσελόνα».

Πολλά μπορούν να συμβούν στη ζωή, καλά και άσχημα. 

Ό,τι και να συμβεί, όμως, το χρωστάς στο ποδόσφαιρο. 

Όταν οι άνθρωποι θα αμφισβητούν το στυλ σου ή γιατί χαμογελάς έπειτα από μία ήττα, θέλω να σκέφτεσαι ένα πράγμα. 

Όταν ο πατέρας σου άφησε αυτόν τον κόσμο, δεν είχες πολλές αναμνήσεις από εκείνον.

Ανάμεσα στα υπάρχοντα σου, όμως, υπάρχει κάτι που θα σε κάνει να μην τον ξεχάσεις ποτέ. 

Είναι μία φωτογραφία, στην οποία παίζετε μαζί ποδόσφαιρο.

Χαμογελάς, είσαι χαρούμενος, με μία μπάλα στα πόδια και εκείνος χαρούμενος που σε κοιτάζει. Όταν θα έρθουν τα χρήματα – μαζί με την απόλαυση και την κριτική – μείνε ελεύθερος. 

Παίζε όπως σου είχε πει εκείνος. Παίζε ελεύθερα.»

Πλήρες το γράμμα:
gazetta – theplayertribune

[2fA]

"Λουκιανός – μια εποχή.. "

Λουκιανός Κηλαηδόνης  [1943-2017]

-  Τα Θερινά Σινεμά

Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια - ώρα με την ώρα βιαστικά
νιάτα που περνούν - που δεν θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω - να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι - μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν - που δεν θα ξαναρθούν
μ' αγιόκλημα και γιασεμιά

Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια - κάποιος μας τα κλέβει μυστικά
χρόνια που περνούν - που δεν θα ξαναρθούν
κι εκείνο που βλέπω - να μένει τελικά

Είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι - μες τα θερινά τα σινεμά
νύχτες που περνούν - που δεν θα ξαναρθούν
μ' αγιόκλημα και γιασεμιά

[2φΑ]

"Σπύρος Ευαγγελάτος "

Σπύρος Ευαγγελάτος  [1940-2017]

"Δροσιά ποτέ δεν θ’ αναβρύσει, 

αν δεν πηγάζει απ’ τη δική σου την ψυχή. "

[2fA]

"Μνήμη Νικολάου Βουβάλη "

Ο θάνατος του ευεργέτη Νικολάου Βουβάλη  -  από την "ΡΟΔΙΑΚΗ"

Στις 19 Ιανουαρίου 1919 πεθαίνει ένας από τους μεγαλύτερους ευεργέτες της Δωδεκανήσου, ο Νικόλαος Βουβάλης, ο μεγαλύτερος ίσως σπογγέμπορος του Κόσμου.
Την είδηση του θανάτου του καταγράφει ο Κάρολος Φλέγγελ, επίτιμος διερμηνέας του Ρωσικού Προξενείου στη Ρόδο και ο πλέον ειδικός μέχρι σήμερα στα σκάφανδρα και σε ό,τι αναφέρεται στο φυσικό σφουγγάρι.

«Ιστάμεθα θρηνούντες προ του νωπού ανθοστεφούς τάφου του αειμνήστου Νικολάου Βουβάλη, του μειλιχίου και μεγαλουργού ανδρός, του αναδείξαντος το σπογγεμπόριον εν υπερτάτω βαθμώ και ποιήσαντος σοφωτάτην χρήσιν του πλούτου αυτού, του εκ του σπογγεμπορίου πηγάζοντος.

Είδον τον αείμνηστον άνδρα δια τελευταίαν, οίμοι (σ.σ. αλίμονο), φοράν, χωρίς να μαντεύσω, εν τω λιμένι της Ρόδου επί του «Ligure» ασθενούντα και θεραπευόμενον υπό των αρίστων ιατρών της πόλεως, Ιταλών και εγχωρίων, έτοιμον δε προς τον εις Πειραιά πλουν, ίνα ανακτήση εν Αθήναις την πολύτιμον υγείαν.

Αλλά δυστυχώς αντί της υγείας εύρεν εκεί το μοιραίον τέλος, εν ηλικία μόλις 55 ετών, και ήδη θρηνούσι μετ’ εμού τον αείμνηστον άνδρα, πάντες οι κάτοικοι της γενετείρας αυτού Καλύμνου και οι ανά την Υφήλιον διεσπαρμένοι Καλύμνιοι, ώσπερ και πλείστοι Έλληνες και ξένοι μέχρι του Λονδίνου και των Παρισίων, μέχρι της Φλορίδος, Κούβας και των νήσων Μπαχάμας και όπου είχεν υποκαταστήματα του Γραφείου του.
Μέχρι των βορείων ακτών της Αφρικής και των δυτικών παραλίων του Ατλαντικού.

Ιδρύσας τον εν Λονδίνω και Καλύμνω μέγαν σπογγεμπορικόν Οίκον «Ν. Βουβάλης και Σία», έφθασε ταχέως εις το ζενίθ διά της εμπορικής ικανότητος αυτού, ως επίσης και των δύο γυναικαδέλφων και συνεταίρων αυτού, Πανταλέοντος και Σόλωνος Πελεκάνων.
Αποκτήσας δε μεγάλην περιουσίαν, ενεθυμείτο πάντοτε της γενετείρας αυτού, η εχαρίσατο μεγαλοπρεπές μέγαρον διά το Kοινοτικόν Παρθεναγωγείον, επονομασθέν Βουβάλειον.

Ετέλει πολλάς αγαθοεργίας ως θρησκευτικόν καθήκον εν κρυπτώ, σθεναρώς βοηθούμενος υπό της ανταξίου συζύγου αυτού Αικατερίνας το γένος Πελεκάνου, ατομικώς και ως προέδρου της εν Καλύμνω φιλοπτώχου Αδελφότητος των Κυριών.

Ο διάσημος ανήρ με ετίμα από πολλών ετών, εξ ότου εγνώρισα αυτον, διά της αβράς φιλοφροσύνης αυτού, ην δε η μετ’ αυτού συναναστροφή λίαν γοητευτική και εν τω εν Καλύμνω φιλοξένω μεγάρω αυτού ή εν τω άστει του Λονδίνου και εις τα πολλά ταξείδια, άπερ έκαμνεν , αφού είχεν εν υπερτάτω βαθμώ το χάρισμα των αβροφρόνων και μειλιχίων τρόπων.

Ο θάνατος δεν ισχύει να διακόψη τας στενάς σχέσεις μεγάλων ψυχών. 

Κυβερνώσι δε ημάς τους επιζώντας διά του αγήρω φαεινού παραδείγματος αυτών οι διαπρεπείς μετανάστες, εις την φάλαγγα των οποίων ανήκει και ο αείμνηστος Νικόλαος Βουβάλης, ευτυχείς δε οι λαοί, οι έχοντες τοιαύτα τέκνα».

rodiaki – [2fA]

"Για να υπάρχει.. "

… στη μνήμη σου

[2φΑ]

"Νικηφόρος Βρεττάκος "

Νικηφόρος Βρεττάκος   [ 1.1.1912 - 4.8.1991]

Πρόσωπο με Πρόσωπο  [Ηλιακός Λύχνος]

Βλεπόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο
Κύριε·
τόσο είσαι κοντά μου
Όταν ανοίγω το παράθυρο - όποια ώρα κι αν είναι
βλεπόμαστε

Έχω τα μάτια μου κι έχεις κι εσὺ
όλου του γύρω μας κόσμου
τα μάτια
Τα λουλούδια με βλέπουν

Κάθε που αγκαλιάζω έναν άνθρωπο, Κύριε
θαρρώ πως κρεμιέμαι
από τον λαιμό σου

                Αρχείο N. Βρεττάκου

«Ζει ο Νικηφόρος Βρεττάκος κοντά στο βουνό του, στο Αρχείο του,
στη σκέψη των φίλων του»

Με αυτά τα λόγια οι R. Lavaguini και S. Nicosia, φίλοι του ποιητή
και το Istituto di Filologia Greca του Πανεπιστημίου του Παλέρμο
χαιρέτισαν την ίδρυση του Αρχείου του ποιητή στη Σπάρτη,
στις 9 Δεκεμβρίου 2000.

Η επιλογή της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Σπάρτης
ως φορέα υπευθύνου για τη συγκέντρωση, καταγραφή, διαφύλαξη,
αξιοποίηση και προβολή του Αρχείου Νικηφόρου Βρεττάκου
έγινε από τον ίδιο τον ποιητή λίγο πριν το θάνατό του.

nikiforos

Nota - [2fΑ]