"Επείγει!.. "

Κική Δημουλά  –  από την "εφηβεία της λήθης"  (1994)

Περιμένω λίγο
να σκουρήνουν οι διαφορές και τ' αδιάφορα
κι ανοίγω τα παράθυρα. Δεν επείγει,
αλλά το κάνω έτσι για να μην σκεβρώσει η κίνηση.
Δανείζομαι το κεφάλι της πρώην περιέργειας μου
και το περιστρέφω. Όχι ακριβώς περιστρέφω.
Καλησπερίζω δουλικά όλους αυτούς τους κόλακες
των φόβων, τα αστέρια. Όχι ακριβώς καλησπερίζω.
Στερεώνω με βλεμμάτινη κλωστή
τ' ασημένια κουμπάκια της απόστασης
κάποια που έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.
Δεν επείγει. Το κάνω μόνο για να δείξω στην απόσταση
πόσο ευγνωμονώ την προσφορά της.

Αν δεν υπήρχε η απόσταση
θα μαραζώνανε τα μακρινά ταξίδια
με μηχανάκι θα μας έφερναν στα σπίτια
σαν πίτσες την υφήλιο που ορέχτηκε η φυγή μας.
θα ήτανε σαν βδέλλες κολλημένα
πάνω στα νιάτα τα γεράματα
και θα με φώναζαν γιαγιά απ’ τα χαράματα μου
εγγόνια μου και έρως αδιακρίτως.
Και τι θα ήταν τ' άστρα
δίχως την υποστήριξη που τους παρέχει η απόσταση.
Επίγεια ασημικά, τίποτα κηροπήγια τασάκια
να ρίχνει εκεί τις στάχτες του ο αρειμάνιος πλούτος
να επενδύει ο θαυμασμός την υπερτίμηση του.

Αν δεν υπήρχε απόσταση
στον ενικό θα μας μιλούσε η νοσταλγία.
Οι σπάνιες τώρα ντροπαλές της συναντήσεις
με την πληθυντική ανάγκη μας
μοιραία τότε θ' αφομοίωναν
την αλανιάρα γλώσσα της συχνότητας.

Βέβαια, αν δεν υπήρχε η απόσταση
δεν θα 'τανε σαν άστρο μακρινό εκείνος ο πλησίον
θα 'ρχοταν στην πρωτεύουσα προσέγγιση
μόνο δυο βήματα θ' απέχανε τα όνειρα
από τη σκιαγράφηση του.
Όπως κοντά μας θα παρέμενε
η άστατη φευγάλα της ψυχής.
Προς τι η τόση περιπλάνηση. Χώρος
κενός υπάρχει. Εμείς θα κατεβαίναμε
να ζήσουμε στο υπόγειο κορμί μας
κι εκείνη με τον μύθο της και τα συμπράγκαλα του
θα μετεμψυχωνότανε σε σώμα.

Αν δεν υπήρχες εσύ απόσταση
θα πέρναγε πολύ ευκολότερα
πιο γρήγορα εν μια νυκτί η λήθη
τη δύσκολη παρατεταμένη εφηβεία της
αυτό που χάριν ευφωνίας ονομάζουμε μνήμη.

Όχι ακριβώς μνήμη. Στερεώνω
με βλεμμάτινη κλωστή ομοιώσεις
έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.
Όχι ακριβώς στερεώνω. Δουλικά περιστρέφομαι
γύρω απ' αυτούς τους κόλακες του χρόνου που
χάριν συντομίας τους ονόμασα μνήμη.
Όχι ακριβώς μνήμη. Ανεφοδιάζω διάττοντες
με παρατεταμένη εκμηδένιση. Επείγει.

[2φΑ]

                                                            

"Eπιστημονική αθεΐα "

Περί της λεγομένης «επιστημονικής αθεΐας»
-  Αλεξάνδρος Π. Κωστάρας
[Ομότιμος Καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης]

….   «Δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ο νομπελίστας φυσικός Στίβεν Γουάινμπεργκ και ο επίσης φυσικός Βίκτορ Στέιντζερ, είναι οι «γενετιστές καλλιεργητές» αυτής της «ποικιλίας», αλλά και «έμποροι» των «μεταλλαγμένων φρούτων» της,  οι οποίοι μέσα από τους κόλπους του κινήματος της «επιστημονικής αθεΐας» που οι ίδιοι δημιούργησαν, προβάλλουν ως «απόστολοι» ή «ευαγγελιστές» αυτής.

Η πεμπτουσία της «κηρύγματός» τους συνοψίζεται στη σκέψη ότι, «όπως αποδεικνύεται επιστημονικά (!), ο Θεός είναι ένας μύθος, που τον επινόησαν και τον συντήρησαν κάποιοι επιτήδειοι, για να βαυκαλίζουν τους αγράμματους και να εκμεταλλεύονται τους αφελείς». 

Η επιστήμη ως «ψευδομάρτυρας» της αθεΐας

Κατ’ αρχάς ένας από τους «αφελείς», στους οποίους συγκαταλέγεται και η ελαχιστότητα μου, νομιμοποιείται νομίζω να επισημάνει, ότι η βάση επάνω στην οποία και στηρίζεται η «διδασκαλία» της «επιστημονικής αθεΐας» είναι ένα τεράστιο ψέμα, αφού εμφανίζει την επιστήμη να έχει λόγο σε θέματα για τα οποία εξ ορισμού δεν μπορεί να μιλήσει.

Εμφανίζει δηλαδή την επιστήμη να εισέρχεται στον χώρο της μεταφυσικής, για να μας αποκαλύψει τα μυστήρια που αυτή κρύβει και προπαντός, να μας αποδείξει ότι ο Θρόνος του Θεού είναι άδειος. 

Είναι όμως πασίγνωστο στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ», ότι η επιστήμη και η μεταφυσική ανήκουν σε διαφορετικές σφαίρες και καμία από αυτές δεν μπορεί να εισέλθει στην «τροχιά» της άλλης, για να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει το αντικείμενο αυτής.  ….

Αποδειξιμότητα εναντίον ενοραματικότητας

Η επιστήμη οφείλει σε κάθε περίπτωση να αποδεικνύει την αλήθεια των προτάσεών της, για να έχουν ισχύ οι παραδοχές της. 

Αντίθετα, η μεταφυσική δεν χρωστά να μας αποδείξει κανένα από τα μυστήρια που κρύβει μέσα της. Μας τα δείχνει απλά. 

Και αν μπορούμε να τα δούμε ή να τα βιώσουμε, έχει καλώς. 

Αν όμως δεν μπορούμε, θα είναι λάθος να πούμε ότι δεν υπάρχουν, επειδή εμείς δεν τα βλέπουμε. Είναι το ίδιο λάθος που κάνει εκείνος ο οποίος, επειδή δεν μπορεί να δει με γυμνό μάτι κάποια ουράνια σώματα, λέει ότι δεν υπάρχουν.

Επομένως, αυτός που περιδιαβάζει τον χώρο της μεταφυσικής δεν υποχρεούται να μου αποδείξει τίποτε από όσα ενοράται. 

Και αυτός που μου λέει ότι βλέπει τον Θεό, δεν είναι υποχρεωμένος να μου το αποδείξει. 

Μα κι αν επιχειρήσει να το κάνει, δεν θα τον πιστέψω, διότι θα μου λείπει το μέσο της παρατήρησης και της επαλήθευσης.  ….

Τα «μάτια» του νου και τα «μάτια» της καρδιάς

H επιστήμη εργάζεται με το μυαλό, ενώ η μεταφυσική με την καρδιά, με την πίστη. 

….   Επομένως, αν πω σε κάποιον ότι βλέπω τον Θεό, που δεν τον βλέπει εκείνος και τα γυαλιά μου να του δώσω ακόμη, δεν θα μπορέσει να δει τον Θεό. 

Και το ίδιο θα γίνει ασφαλώς, ακόμα κι αν του δώσω τα μάτια μου. 

Θα βλέπει χωρίς την καρδιά μου, άρα δεν θα βλέπει τίποτε.

Ενώ λοιπόν, το δόγμα το δέχεσαι αν το πιστεύεις, δεν μπορεί να λεχθεί το ίδιο και για την επιστημονική γνώση. 

Δεν μπορείς δηλαδή να πεις ότι εγώ πιστεύω ότι το άθροισμα των γωνιών ενός τριγώνου είναι 240 μοίρες κι ας λένε οι άλλοι ότι θέλουν. 

Διότι θα έρθει η γεωμετρία, θα βάλει κάτω τους κανόνες και τους τύπους της και θα σου δείξει το μέγεθος της πλάνης σου.

Αν όμως, πεις ότι εγώ πιστεύω στην Ανάσταση των Νεκρών, διότι είδα αναστημένο Εκείνον, ο οποίος πριν από την δική Του Ανάσταση είχε αναστήσει πολλούς άλλους, δεν μπορεί να σου βρει κανένας ψεγάδι γι’ αυτό που λες, διότι απλούστατα δεν μπορεί να σου αποδείξει ότι πλανάσαι. 

Το αντίθετο μπορεί να γίνει, όπως είπαμε και πιο πάνω, αν τύχει και εσύ έχεις το εσωτερικό αισθητήριο, που λείπει από τον συνομιλητή σου.  ….

Τι επιδιώκουν οι «νεκροθάφτες» του Θεού

Όσοι εμφανίστηκαν κατά καιρούς ως «νεκροθάφτες» του Θεού, δεν άφησαν άδειο τον «Θρόνο» Του. 

Ανέβασαν κάτι άλλο επάνω σε αυτόν.

Ο Νίτσε, π.χ., αφού διακήρυξε με σαρκασμό ότι «ο Θεός είναι νεκρός» («Gott ist tot»), ανέβασε στον Θρόνο του Θεού τον Υπεράνθρωπό του. 

Πήρε λοιπόν, τις «ευλογίες» αυτού του «Θεού» ο Χίτλερ και τις έκανε πράξη. 

Και είδαμε τα αποτελέσματα αυτής της πράξης. 

Πνίγηκε ο κόσμος στο αίμα και στα δάκρυα του ολέθρου.  ….

Οι ιθύνοντες της παγκοσμιοποίησης προβάλλουν ως κοινή θεότητα όλου του κόσμου την κυριαρχία της Νέας Τάξης, η οποία απεργάζεται τη δημιουργία μιας καινούργιας κοινωνίας με ανθρώπους χωρίς πίστη στον Θεό και χωρίς συνείδηση της εθνικής τους ταυτότητας ή της ιστορικής τους καταγωγής.

Αργυρώνητα λοιπόν, όργανα της παγκοσμιοποίησης είναι οι περίφημοι «απόστολοι της επιστημονικής αθεΐας», εφόσον βάζουν ανεπίτρεπτα την επιστήμη τους να διεμβολίσει την μεταφυσική, για να συντάξουν επάνω σε ψευδεπίγραφες επιστημονικές περγαμηνές την ληξιαρχική πράξη θανάτου του Θεού. 

Η περίπτωση των «ψευδαποστόλων» προβάλλει με ιδιαίτερη σαφήνεια, την διαπιστωμένη εμπειρία που μας δείχνει πόση ζημιά μπορούν να κάνουν εκείνοι οι άνθρωποι οι οποίοι παρουσιάζουν μια κραυγαλέα αντινομία: γιγαντισμό του μυαλού και νανισμό του ήθους τους.

Η πίστη στον Θεό είναι πίστη στον άνθρωπο

Αν μελετήσουμε βαθύτερα όλες τις ιστορικά βεβαιωμένες προσπάθειες εγκαθίδρυσης της αθεϊστικής κοινωνίας (ο εθνικοσοσιαλισμός, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κ.λπ.), αλλά και τις σημερινές επιδιώξεις της παγκοσμιοποίησης, θα διαπιστώσουμε ότι συγκλίνουν σε ένα σημείο: στη χρησιμοποίηση του ανθρώπου ως μέσου για την επιτυχία του συστήματος.  ….

Επειδή δε η κλήση του Θεού προς τον άνθρωπο είναι κλήση ελευθερίας, όπως το βλέπουμε αυτό χαρακτηριστικά στο «όστις θέλει» του Χριστού, τότε ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό και ιδιαίτερα στον Χριστό, είναι ελεύθερος. 

Και ένας ελεύθερος άνθρωπος, είναι οπλισμένος με τη δύναμη της αντίστασης απέναντι σε καθετί που θα επιχειρούσε να του στερήσει την ελευθερία του.

Γι’ αυτό χτυπάνε σήμερα την πίστη λυσσαλέα οι «εργολάβοι» της παγκοσμιοποίησης με τα διάφορα όργανά τους.   ….

ikivotos – antifono

[2fA]

"Έκφραση αγάπης.. "

Αντρέι Ταρκόφσκυ
-  από συνέντευξη σε ιταλικό περιοδικό.

Μικρός, νευρικός, βίαιος, σχεδόν ασιατικός τύπος,
δεν είναι λιγότερο απαιτητικός από τις ταινίες του.
Όσο αδιαφορεί για την ικανοποίηση του κοινού,
θεωρώντας πως το έργο που έχει να κάνει, πρέπει να το κάνει,
χωρίς να ενδιαφέρεται για μόδες και για επιτυχίες,
άλλο τόσο δεν φροντίζει να προσελκύσει τον Τύπο.
Απεχθάνεται την κινηματογραφική κριτική, που τη βρίσκει στο σύνολό της
μέτρια και αποφεύγει τους δημοσιογράφους. -

- Ο ουρανός είναι άδειος; Ποτέ δεν είπα  κάτι τέτοιο!

Ο Μπέργκμαν θα μπορούσε να το πει ή ο Κίρκεγκαρντ! Εγώ ποτέ!

Πιστεύω πως ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από Κάποιον που είναι ανώτερος, είναι άπειρος και πως όλη η ζωή οφείλει να υπηρετεί αυτόν τον Κάποιον.

Αυτό το ανώτερο Ον είναι ο Θεός της χριστιανικής παραδόσεως.

Είμαι Ορθόδοξος.

Θάθελα να προσθέσω πως βρίσκομαι ακόμη μακριά από αυτό προς το οποίο τείνω.
Μιλάω για ένα ιδανικό, προσωπικά είμαι πολύ μακριά.

Ποτέ δεν πίστεψα στην τέχνη. H τέχνη είναι η αντανάκλαση μέσα στον καθρέφτη αυτού που είμαστε, μιας ανώτερης ικανότητας να δημιουργείς. 

Δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να μιμούμεθα τον Δημιουργό. 

Είμαστε πλασμένοι κατ’ εικόνα Θεού, και η πράξη της δημιουργίας είναι μια από τις κινήσεις όπου γινόμαστε όμοιοί του.

Η τέχνη είναι μια προσευχή. Είναι η προσευχή μου. 

Κι αν η προσευχή μου ενδιαφέρει κάποιον, τότε η τέχνη μου είναι χρήσιμη. 

Το χρέος του ανθρώπου είναι να υπηρετεί. 

Ο κόσμος φτιάχτηκε πάνω σ’ ένα μοναδικό τύπο σχέσεως, χάρις στον Θεό, τη διακονία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι άνθρωποι με το να μη διακονούν, αλλά να υποδουλώνουν τους άλλους, προσπαθούν ν’ αναποδογυρίσουν τη σχέση αυτή και να θεμελιώσουν έτσι την εξουσία τους. 

Γι’ αυτό η ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αγώνες για την εξουσία.

Κατά τη γνώμη μου, ο τρόπος που η τέχνη μπορεί νάναι διακονία και αγάπη, είναι ένα μυστήριο. Είναι το μυστήριο της δημιουργίας. Θα μπορούσαμε να ζήσουμε είκοσι, τριάντα αιώνες, ποτέ δεν θα μαθαίναμε πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος.
Όπως δεν θ’ αποκρυπτογραφήσουμε ποτέ και το μυστήριο της δημιουργίας.

Όταν γονατίζουμε μπροστά σε μια εικόνα και προσευχόμαστε στον Θεό μας, βρίσκουμε τα αληθινά, τα σωστά λόγια. 

Με τον ίδιο τρόπο, όταν απευθύνεις την τέχνη σου στον Θεό σαν μια προσευχή, βρίσκεις τα σωστά πρόσωπα που θα βάλεις στο έργο σου.

Θα 'θελα πολύ να πιστέψω, πως οι ταινίες μου είναι έκφραση αγάπης για τον Δημιουργό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, προσθέτουμε πάντα ένα σωρό πράγματα στην δημιουργική ορμή, αλλά το ιδανικό για μένα θάταν ν’ απελευθερωθώ από όλα τα περιττά.

Ο Μπαχ για παράδειγμα: Να η καθαρή δημιουργία.

antifono – [2fA]

                                                      

"Ο γερο-Buck κι η Melina "

-  Η συμπεριφορά μας δεν αντιπροσωπεύει πάντα
τα αληθινά μας αισθήματα

Ο Walter "Buck" Swords ήταν ένας γκρινιάρης άντρας, 89 ετών. 

Ήταν στριμμένος, παραπονιάρης και μονίμως δυσαρεστημένος με το μικρό εστιατόριο του ΒrοwnsνίΙΙe, στο Τέξαs, όπου εργαζόταν η Μelina Salazar. 

Η Μelina ήταν πάντα υπομονετική μαζί του, αλλά τον Buck δεν τον ένοιαζε. 

Ήταν ο πιο απαιτητικός πελάτης της.

Κάθε φορά που ο Buck επισκεπτόταν το Luby's, το εστιατόριο όπου ήταν εκείνη σερβιτόρα, τον αντιμετώπιζε πάντα με ευγένεια και χαμόγελο.

Μπορεί να ήταν ο πιο περίεργος πελάτης της, αλλά εκείνη τον εξυπηρετούσε με την ίδια ευγένεια που εξυπηρετούσε και τους άλλους. 

Ο Βuck επισκεπτόταν καθημερινό το Luby επί 7 χρόνια, όταν κάποτε, η Salazar παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος άντρας σταμάτησε να επισκέπτεται το εστιατόριο. 

Έμαθε τελικά ότι είχε πεθάνει και λυπήθηκε πολύ.

Μία μέρα μετά αφ' ότου η Salazar είχε μάθει για τον θάνατο του, ένας δικηγόρος σταμάτησε στο εστιατόριο αναζητώντας τη Μelina. 

Της ζήτησε, να πάνε σε μία ήσυχη γωνιά για να μιλήσουν.

Της είπε ότι ο Buck τη συμπαθούσε πολύ και της έδωσε να καταλάβει, ότι η θετική της στάση και η ευγένειά της δεν είχαν περάσει απαρατήρητες από τον παλιό της φίλο.

Στη συνέχεια της ανακοίνωσε, ότι ο Buck της είχε αφήσει στη διαθήκη του ένα αυτοκίνητο και 50.000 δολάρια. 

Μόλις η Melina άκουσε τα νέα, ξέσπασε σε δάκρυα.

- Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω, δήλωσε σε συνέντευξή της στο KG-Ν. 

Οι πελάτες μπορεί να είναι δύσκολοι μερικές φορές, αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι περνάνε. 

Όλα νομίζω λύνονται, με ένα μεγάλο χαμόγελο…

sygklonistiko – [2fA]

                                                                      

"Ο Φύλακας του Γαλαξία "

NASA  -   Planetary Protection Excites Space Fans of All Ages

Ο Jack Davis, ένα αγόρι εννέα ετών, έστειλε στη NASA το παρακάτω γράμμα:

«3 Αυγούστου, 2017

Αγαπητή NASA,
Ονομάζομαι Jack Davis και θα ήθελα να κάνω αίτηση, για την θέση του «υπεύθυνου
για την προστασία του πλανήτη».
Μπορεί να είμαι εννέα ετών, αλλά πιστεύω πως θα ταίριαζα για την δουλειά αυτή.

Ένας από τους λόγους, είναι πως η αδελφή μου λέει πως είμαι εξωγήινος.
Επίσης έχω δει σχεδόν όλες τις ταινίες για τους εξωγήινους και το διάστημα,
που θα μπορούσα να δω.
Έχω επίσης δει την σειρά Marvel Agents of Shield και ελπίζω να δω την ταινία Men in Black.

Είμαι πολύ καλός στα βιντεοπαιχνίδια.
Είμαι νέος, συνεπώς μπορώ να μάθω να σκέφτομαι σαν εξωγήινος.

Με εκτίμηση, Jack Davis
Φύλακας του Γαλαξία, Τετάρτη Δημοτικού».

Και η NASA, του απάντησε αμέσως:

«Αγαπητέ Jack,
Άκουσα πως είσαι «Φύλακας του Γαλαξία» και πως ενδιαφέρεσαι να γίνεις
«υπευθύνος για την προστασία του πλανήτη» της NASA.
Αυτό είναι υπέροχο!

Η θέση μας για την προστασία του πλανήτη είναι πολύ ενδιαφέρουσα και πολύ σημαντική.
Πρόκειται για την προστασία της Γης από μικροσκοπικά μικρόβια όταν φέρνουμε πίσω
δείγματα από τη Σελήνη, από αστεροειδείς και από τον Άρη.

Έχει να κάνει επίσης με την προστασία άλλων πλανητών και φεγγαριών από τα δικά μας
μικρόβια, καθώς εξερευνούμε υπεύθυνα το ηλιακό μας σύστημα.
Πάντα ψάχνουμε για λαμπρούς μελλοντικούς επιστήμονες και μηχανικούς για να μας
βοηθούν, έτσι ελπίζω να διαβάσεις σκληρά και να τα πας καλά στο σχολείο.

Ελπίζουμε να σε δούμε εδώ στη NASA μία από αυτές τις μέρες!

Με εκτίμηση, Dr. James L. Green,
Διευθυντής, Τμήμα Επιστήμης των Πλανητών».

nasa – tilestwra

[2fA]

                                                                             

"Μια φορά θυμάμαι.. "

Αρλέτα  -  Μια φορά θυμάμαι

Μουσική: Γιάννης Σπανός
Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου

                                         

Νύχτα βροχερή άδειο το χέρι
ψάχνει να σε βρει μα δεν το ξέρει
πού θα σε βρει

Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες τώρα βροχή
μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή

Πέτρωσ’ η φωνή και πώς να κλάψει
που ’φυγες εσύ έχουν ανάψει
χίλιοι καημοί

Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες τώρα βροχή
μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή

Θα ’ρθει το πρωί και θα περάσει
θα με λυπηθεί θα με ξεχάσει
όπως κι εσύ

Μια φορά θυμάμαι μ' αγαπούσες τώρα βροχή
μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή

[2φΑ]

"Μια ιστορία με έξι λέξεις.. "

Παρίσι, ανάμεσα στο 1920 και το 1930…

Ο Χέμινγουεϊ με μια παρέα φίλων του διανοουμένων και καλλιτεχνών, κουβέντιαζαν σε ένα καφέ-μπιστρό περί λογοτεχνίας.

Όταν η συζήτηση στράφηκε στο πόσο περιεκτικό μπορεί να είναι ένα κείμενο, ώστε να δίνει με λίγα λόγια ένα πλήρες νόημα, ο Χέμινγουεϊ ισχυρίστηκε πως μπορεί να συνοψίσει μια ολόκληρη ιστορία μέσα σε έξι μόνο λέξεις.

Οι φίλοι του επέμεναν πως αυτό θα μπορούσε να γίνει ίσως με τρεις ή τέσσερις φράσεις, όμως με έξι μόνο λέξεις ήταν κάτι αδύνατο, η νοηματική του δομή θα ήταν ελλιπής. 

Κατέληξαν να βάλουν ένα σοβαρό ποσό στοίχημα, όλοι μαζί εναντίον του συγγραφέα.

Ο Χέμινγουεϊ τότε, έβγαλε ένα χαρτάκι από την τσέπη του κι έγραψε:

«For Sale: Baby shoes. Never Worn.»

«Προς πώληση: Παιδικά παπούτσια. Εντελώς αφόρετα.»

- Tο μικρό αυτό κείμενο θεωρείται και σήμερα, πρότυπο αφηγηματικής δομής και χρησιμεύει σαν παράδειγμα στα μαθήματα Δημιουργικής Γραφής.


[Συνειρμικό - Η λέξη «bistro» προέρχεται από τη Ρωσσική λέξη bystro (быстро), 

που σημαίνει «γρήγορα»· 

κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, όταν η Γαλλία βρισκόταν 

υπό Ρωσική κατοχή, οι Ρώσοι στρατιώτες που βιάζονταν να σερβιριστούν, 

φώναζαν επίμονα «bystro, bystro!».]

womantoc – [2fA]

"Βύσσινο γλυκό "

-  Από το βιβλίο "Τρελαντώνης" της Πηνελόπης Δέλτα  (1932)

fb – [2fA]

                                                                               

                                                                                  

                                                                                 

"Θεμέλιο ελπίδας "

Σωφρονίου Σαχάρωφ  -  Στον δρόμο προς την Μεταμόρφωση...

Από τον τελευταίο λόγο του αγίου γέροντος, πριν από την κοίμηση του 

(11 Μαρτίου 1993)

Η Με­τα­μόρ­φω­ση του Κυ­ρί­ου α­πο­τε­λεί στε­ρε­ό θε­μέ­λιο της ελ­πί­δας
για την με­τα­μόρ­φω­ση ό­λης της ζω­ής μας  - η οποία τώρα εί­ναι πλή­ρης από κό­πο,
από α­σθέ­νει­ες, από φό­βο - σε ζω­ή ά­φθαρ­τη και θε­ο­ει­δή.

Εν τού­τοις, η α­νά­βα­ση αυ­τή στο υ­ψη­λό ό­ρος της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως συν­δέ­ε­ται με
με­γά­λο α­γώ­να. Συχνά ε­ξα­σθε­νού­με από την αρχή σε αυτόν τον αγώνα και α­πελ­πι­σί­α
φαί­νε­ται να κυ­ρι­εύ­ει την ψυ­χή.

Σε αυτές τις ώρες της μαρ­τυ­ρι­κής πα­ρα­μο­νής στα όρια με­τα­ξύ του έλ­κον­τος
προς το Α­πρό­σι­το Φω­ς της Θε­ό­τη­τας και της α­πει­λη­τι­κής α­βύσ­σου του σκό­τους,
ας θυμόμαστε τα δι­δάγ­μα­τα των Πα­τέ­ρων μας, οι οποίοι δι­ή­νυ­σαν αυ­τή την ο­δό  

α­κο­λου­θούν­τες τον Χρι­στό, και "ζω­σμέ­νοι τας ο­σφύ­ας η­μών" ας εν­δυ­να­μω­θούμε
με την κρα­ται­ά ελ­πί­δα σε  Ε­κείνον,  ο Οποίος στην πα­λά­μη Του βα­στά­ζει δίχως
κόπο όλη την κτί­ση.  

Ας θυμηθούμε ό­τι στην ζω­ή μας πρέ­πει να ε­πα­να­λη­φθεί ο­μοι­ο­τρό­πως οτιδήποτε ­
τε­λέ­σθηκε στην ζω­ή του Υι­ού του Ανθρώπου, για να ε­λευ­θε­ρω­θού­με α­πό κάθε
φό­βο και ο­λι­γο­ψυ­χί­α.

Η ο­δός εί­ναι κοι­νή σε όλους μας σύμφωνα με τον λό­γο  του Χρι­στού· 

« Ε­γώ ει­μί η ο­δός»· ως εκ τού­του δε εί­ναι και μο­να­δι­κή, δι­ό­τι
«ου­δείς έρ­χε­ται προς τον Πα­τέ­ρα, ει μη δι’ Ε­μού».

Ε­άν ο Κύ­ριος «ε­πει­ρά­σθη», και η­μείς πρέ­πει να δι­έλ­θου­με δια του πυ­ρός των πει­ρα­σμών.  

Ε­άν ο Κύ­ριος κα­τα­δι­ώ­χθηκε, και η­μείς με τον ίδιο τρόπο θα δι­ω­χθούμε­ από τις ί­δι­ες
ε­κεί­νες δυ­νά­με­ις, οι ο­ποί­ες ε­δί­ω­ξαν τον Χρι­στό.  

Ε­άν ο Κύ­ριος έ­πα­θε και σταυ­ρώ­θηκε, και ε­μείς α­να­πό­φευ­κτα ο­φεί­λο­υμε να πά­σχου­με
και να σταυ­ρωνόμαστε έ­στω, ί­σως, και ε­πί α­ο­ρά­των σταυ­ρών, εφ'  ό­σον πράγ­μα­τι
Τον α­κο­λου­θού­με στις ο­δούς της καρ­διάς μας.  

Ε­άν ο Κύ­ριος με­τα­μορ­φώ­θηκε, και ε­μείς θα με­τα­μορ­φω­θού­με και εδώ ακόμα στην γη,
αν ο­μοι­ω­θούμε με Αυ­τόν στις ε­σω­τε­ρι­κές μας ε­πι­θυ­μί­ες.

Ε­άν ο Κύ­ριος ­πέ­θα­νε και α­να­στήθηκε, τό­τε και όλοι όσοι πι­στεύ­ουν σε Αυ­τόν θα 

δι­έλ­θουν δια του θα­νά­του, θα κα­τα­τε­θούν σε μνη­μεί­α και έ­πει­τα θα α­να­στη­θούν 

ο­μοί­ως προς Αυ­τόν, εφ’ ό­σον ομοίως με Αυ­τόν ­πέ­θα­ναν. 

Θα α­να­στη­θούν πρώ­τα οι ψυ­χές των πι­στών, έ­πει­τα δε και τα σώ­μα­τα, κα­τά την η­μέ­ρα
της Κοι­νής Α­να­στά­σε­ως.  

Ε­άν ο Κύ­ριος με­τά την α­νά­στα­σή Του  α­να­λή­φθηκε στον ου­ρα­νό "εν δε­δο­ξα­σμέ­νη σαρ­κί",
και κά­θι­σε στα δε­ξιά του Θε­ού, έτσι και ε­μείς θα α­να­λη­φθούμε στους ου­ρα­νούς με
δο­ξα­σμέ­να σώ­μα­τα, με την δύ­ναμη του  Α­γί­ου Πνεύ­μα­τος, και θα γίνουμε 

«συγ­κλη­ρο­νό­μοι Χρι­στού» και «κοι­νω­νοί της Θε­ό­τη­τας». 

(Α´ Πε­τρ. δ´ 13, Β´ Πε­τρ. α´ 4, Ρωμ. ζ´ 17, Β´ Τιμ. β´ 11-12 κ.α.).

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΛΟΓΟΣ

[2fA]

                                                              

"Πανσέληνος Αυγούστου! "

Η πανσέληνος του Αυγούστου
στο Μουσείο της Ακρόπολης

Την Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017, στις 9 μ.μ., το Μουσείο Ακρόπολης
προσκαλεί τους επισκέπτες του στη συναυλία του Μανώλη Μητσιά
και της ορχήστρας του,
για να απολαύσουν κάτω από το αυγουστιάτικο φεγγάρι
αγαπημένες μελωδίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών (Χατζιδάκις, Θεοδωράκης,
Ξαρχάκος, Μικρούτσικος, Κηλαηδόνης, Λεοντής, Μούτσης κ.ά.).

Το Μουσείο θα λειτουργήσει όπως κάθε Δευτέρα, από τις 8 π.μ. έως τις 4 μ.μ.
Από τις 8 το βράδυ έως τα μεσάνυχτα, το Μουσείο θα είναι και πάλι ανοιχτό,
με ελεύθερη είσοδο για τους επισκέπτες,
δίνοντας τους την ευκαιρία να περιηγηθούν τις μόνιμες συλλογές,
αλλά και την περιοδική έκθεση «emotions, ένας κόσμος συναισθημάτων».

Τις ίδιες ώρες θα λειτουργεί το εστιατόριο του δευτέρου ορόφου,
καθώς και το καφέ του ισογείου.
Τηλεφωνικές κρατήσεις, στο τηλέφωνο (+30) 210 9000 915.

bonus  -  μερική έκλειψη σελήνης, 20.30΄- 22.00΄

paraskinia – [2fA]

                                                                         

"Η μεταστροφή του χρόνου "

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν  -  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Τετάρτη, 14 Μαΐου 1975

[...] 

Μου φαίνεται πως αιωνιότητα δεν θα είναι το σταμάτημα του χρόνου, αλλά η ανάσταση και η σύναξη του. 

Ο θρυμματισμός του χρόνου, η διαίρεση του είναι η πτώση της αιωνιότητας.

Ίσως τα λόγια του Χριστού ν' αναφέρονται στον χρόνο, όταν έλεγε: «... ίνα παν ο δέδωκε μοι μη απολέσω εξ' αυτού, αλλ' αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα». 

Η δίψα γι' απομόνωση, ειρήνη, ελευθερία, είναι δίψα για την απελευθέρωση του χρόνου από τα βαριά νεκρά σώματα, από τη βιασύνη· δίψα για μεταμόρφωση του χρόνου σ' αυτό που θα έπρεπε να είναι - σε δοχείο, σε ποτήρι της αιωνιότητας.

Η Λειτουργία είναι η μεταστροφή του χρόνου, η πλήρωση του με αιωνιότητα. 

Υπάρχουν δύο ασυμβίβαστοι τύποι πνευματικότητας: η μια που αγωνίζεται ν' απελευθερώσει τον άνθρωπο από τον χρόνο (Βουδισμός, Ινδουισμός, Νιρβάνα, κ.λπ.)·
η άλλη που αγωνίζεται ν' απελευθερώσει τον χρόνο.

Στη γνήσια αιωνιότητα, τα πάντα είναι ζωντανά. 

Το όριο και το πλήρωμα: όλος ο χρόνος, όλη η ζωή βρίσκονται μέσα σε κάθε στιγμή. 

Υπάρχει όμως και το διαρκές πρόβλημα: 

τι γίνεται με τις στιγμές του κακού; Με τον κακό χρόνο;

Ο τρομακτικός φόβος μπροστά στον άνθρωπο που πνίγεται, στον άνθρωπο που πέφτει από τον δέκατο όροφο για να συντριβεί στο πεζοδρόμιο; 

Τι γίνεται με τα δάκρυα ενός κακοποιημένου παιδιού; 

[2φΑ]

                                                                                           

"Το αλησμόνητο βούτθος.. "

5^ο Κινηματογραφικό μαθητικό Φεστιβάλ
Βορείου και Νοτίου Αιγαίου "CINEμάθεια"

Α΄ ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ ΛΥΚΕΙΩΝ
«Το αλησμόνητο βούτθος»

Και επί μέρους:

ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΕΝΑΡΙΟΥ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΡΩΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ (Πετρούλα Έλληνα)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΝΤΑΖ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑΣ
ΒΡΑΒΕΙΟ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑΣ – ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑΣ

από το Επαγγελματικό Λύκειο Καλύμνου

Καθοδηγητές της ομάδας, οι εκπαιδευτικοί:
Μαρία Σπυροπούλου, Χριστίνα Σπούρδουλα και Μιχάλης Πάου

                             ViDEO

-  Της μηχανής το φόρεμα - θα το μαλαματώσω
για να ’μπει το κορμάκι σου - ίσως και το γλιτώσω (…)

Θάλασσα πόσα δάκρυα - έχουν τα κύματα σου
για τούτο είναι αλμυρά - φαρμάκι τα νερά σου (…)

fb – Stoula

[2fA]

"Τα παλιά τραύματα "

ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ

-  από την Μαριαλένα Σπυροπούλου  

Γ​​​​ιατρέ, πονάει ο αστράγαλός μου.»
«Τον χτυπήσατε κάπου;»
«Όχι, δεν θυμάμαι να τον χτύπησα. Ξαφνικά με έπιασε. Ήμουν
καλά μέχρι χθες.»

...

«Νομίζω ότι είναι μια παλιά φλεγμονή...»
«Και γιατί πονάει τώρα;»
«Ποιος ξέρει, μπορεί να μην είχε “δέσει” τότε...»

Στο ενδιάμεσο όμως, ο αστράγαλος φαινόταν σαν να είχε «δέσει».
Διότι υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας που νιώθουμε καινούργιοι.
Το σώμα μας βρίσκεται σε μια άνωση, είναι γερό, ζωντανό,
δημιουργώντας την αίσθηση του παντοδύναμου. Παρά την
προηγούμενη ζωή μας, εκείνες τις περιόδους, νιώθουμε ότι
ξαναγράφεται η ιστορία μας, ότι επουλώθηκαν οι πληγές μας και
ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία. Το σώμα συνδέεται με την
ψυχή. Τέτοιες στιγμές βιώνουμε στον έρωτα, στην απόφαση για
έναν γάμο, στην απόκτηση ενός καινούργιου σπιτιού, στην έλευση
ενός παιδιού, ακόμα και στην υλοποίηση μιας επαγγελματικής
ευκαιρίας. Εκείνες τις περιόδους σαν να κλείνουμε τους
λογαριασμούς μας με το παρελθόν, νιώθουμε ότι τα παλιά
τραύματα, σωματικά και ψυχικά, δεν μας απειλούν πλέον, η ζωή
μάς ανήκει και εμείς είμαστε ρωμαλέοι, ίσως και καλύτεροι
άνθρωποι.

Υπάρχει όμως μια παλιά φλεγμονή στον αγκώνα, στον αστράγαλο,
στο γόνατο. Κάποτε τραυματιστήκαμε εκεί. Ή γεννηθήκαμε με ένα
τραύμα, μια κακή κατασκευή εκ γενετής, ένα κακό γονίδιο, μια κακή
κληρονομιά. Το σώμα μας ασθενές και ατελές πλήττεται από χίλιες
μεριές.

Όπως και η ζωή μας είναι εκτεθειμένη από χίλιες μεριές στους
ανέμους της μοίρας, του τυχαίου, της κακής κληρονομιάς, των
κακών γονιδίων, των δύσκολων παιδικών χρόνων.

Το ασυνείδητο είναι άχρονο. Το σώμα και η ψυχή σφιχτά
αγκαλιασμένα έχουν τη δύναμη να παλέψουν ενάντια σε μύρια
θεριά και να επιβιώσουν ακόμα και με πληγές, την ίδια όμως στιγμή
μπορούν να γονατίσουν απέναντι στη θύμηση ή στην υπενθύμιση
ενός παλιού τραύματος, που αναζωπυρώνεται, πονάει,
συμπεριφέρεται σαν καινούργιο.

Πόσες φορές δεν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που
την έχουμε ξαναβιώσει πολλές φορές στο παρελθόν αλλά για
κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο τούτη τη στιγμή λυγίζουμε; Μαμάδες
που κλαίνε απαρηγόρητες με το κλάμα των μωρών τους. Έμπειροι
επαγγελματίες που λυγίζουν σε μια απλή κρίση. Μεσήλικες που
επισκέπτονται το σπίτι των από χρόνια πεθαμένων γονιών τους και
κλαίνε σαν να τους έχασαν μόλις. Όπως και άνθρωποι που
προτιμούν να αποφεύγουν κάθε λογής υπενθύμιση του τραύματος,
του όποιου τραύματος, υποκρινόμενοι ότι τα έχουν βρει με τον
εαυτό τους. Και όταν σκάβεις λίγο παραμέσα έρχεσαι αντιμέτωπος
με την ψυχική φτώχεια, την έλλειψη συναισθήματος άρα και πόνου.

Είναι καλό που μερικές στιγμές στη ζωή μας νιώθουμε δυνατοί.
Τότε καταγράφονται σημαντικά επιτεύγματα στην ανθρώπινη
ιστορία. Για να γεννήσεις κάτι καινούργιο, πρέπει να φαντασιώνεσαι
μια κάποιου είδους παντοδυναμία. Τα παλιά τραύματα στο σώμα
και στην ψυχή όμως είναι πάντα εδώ. Κρυμμένα καλά, καραδοκούν
να εμφανιστούν μια στιγμή που δεν θα τα περιμένεις και συνήθως
δεν θα τα επιθυμείς. Για να σου υπενθυμίσουν ότι το σώμα σου,
εσύ ο ίδιος, είσαι για πάντα τραυματισμένος και ο πόνος είναι
σημάδι ότι παρόλα αυτά ζεις.

Αν και ατελές το ψυχόσωμα, με αναβιώσεις παλιών ελλείψεων,
τραυματισμών, πένθους ατελεύτητου και χωρίς όλα να μπορούν
τελικά να ιαθούν, ο άνθρωπος ακόμα και τότε μπορεί να
ονειρεύεται τη δημιουργία, μπορεί να στοχεύει σε μια ζωή γεμάτη
ακόμα και πονεμένη.

fb - Ειρήνη

kathimerini – [2fA]

"Κρητική Ματιά.. "

Νίκος Καζαντζάκης  -  Αναφορά στον Γκρέκο

Η Αναφορά στον Γκρέκο, που άρχισε να γράφεται το φθινόπωρο του 1956, 

ήταν το τελευταίο έργο του μεγάλου συγγραφέα

0 ίδιος, γράφει:

- «Η Αναφορά μου στον Γκρέκο δεν είναι αυτοβιογραφία,
η ζωή μου η προσωπική για μένα μονάχα έχει κάποια πολύ σχετική αξία,
για κανένα άλλον - η μόνη αξία που της αναγνωρίζω είναι ετούτη:
ο αγώνας της ν' ανέβει από σκαλοπάτι σε σκαλοπάτι και να φτάσει
όσο πιο αψηλά μπορούσαν να την πάνε η δύναμή της και το πείσμα·
στην κορφή που αυθαίρετα ονομάτισα "Κρητική Ματιά".

Θα βρεις λοιπόν αναγνώστη, στις σελίδες ετούτες την κόκκινη γραμμή,
καμωμένη από στάλες αίμα μου, που σημαδεύει την πορεία μου
ανάμεσά στους ανθρώπους, στα πάθη και στις ιδέες».

- «Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει τον σταυρό του
κι ανεβαίνει τον Γολγοθά του.
Πολλοί, οι πιο πολλοί φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι,
λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν
στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους-
να σταυρωθούν, ν’ αναστηθούν και να σώσουν την ψυχή τους.
Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν και δεν ξέρουν πως η σταύρωση
είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.
Άλλον δεν έχει».

dinfo – [2fA]

                                                                

"Αύγουστος!.. "

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  -  ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Λίνος Κόκοτος - Ρένα Κουμιώτη

Ο Αύγουστος ελούζονταν
λούζοντας την αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν
άστρα και γιασεμιά.

Αύγουστε μήνα και θεέ
σε σένα ορκιζόμαστε
πάλι του χρόνου να μας βρεις
στο βράχο να φιλιόμαστε.

Ο Αύγουστος ελούζονταν
λούζοντας την αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν
άστρα και γιασεμιά.

Απ' την Παρθένο στο Σκορπιό
χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό
στη χάρη σου ν' ανάψουμε.

db – [2fA]