"Αυτό το κόκκινο σημάδι.. "

-  της Αλκυόνης Παπαδάκη

Αυτό το κόκκινο σημάδι στον ορίζοντα είναι από το πληγωμένο φεγγάρι 

που κρύφτηκε στην ανάσα τ' ουρανού.
Αυτό το κόκκινο σημάδι στο χιόνι είναι από το πληγωμένο μου όνειρο 

που κρύφτηκε στον ίσκιο της ψυχής μου.

Σήμερα ξέφυγα από τον ίσκιο μου.
Φτερούγισα ελεύθερα στα τοπία της ψυχής μου.
Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου.
Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου.
Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα από τα όνειρά μου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ.

Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά.
Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό.

Ήμουν έτοιμη να πέσω στα κύματα, όταν πέρασε ξαφνικά ένα θαλασσοπούλι
και μου ψιθύρισε:
"Έι ψιτ... εσένα μιλάω. Μου παράγγειλε η ζωή να σου δώσω ένα φιλί."

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου.
Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι
κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη.

Τι με πιάνει και θέλω πάντα να τεντώνω τα σκοινιά και ν' αρχίζω τις ακροβασίες 

δίνοντας πέντε φάσκελα στις συνέπειες.

Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια...
Να μου πει ψιθυριστά, εντάξει, εντάξει, μη φοβάσαι...
Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό του και να πιάσω
το σχήμα του χαμόγελού του.
Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Αν βρισκότανε λέει...

Ευτυχώς σου λέω που έμαθα μερικά χρήσιμα πραματάκια. Να μαζεύω,
ας πούμε, πολύχρωμα χαρτάκια και να βάζω ουρές στα όνειρά μου.

Κάνει τόση παγωνιά! 

Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία!
Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί...

Ευτυχώς που ξέχασε η αυγή όλα τα χρώματά της στην ψυχή μου.
Έτσι δε φοβάμαι πια όταν σκοτεινιάζει.

porfyrada

db – [2fA]

"Συμφωνιέτα "

Χαρούκι Μουρακάμι  -  από το "1Q84" (βιβλίο Ι)

[…. ]

Το ραδιόφωνο στο ταξί έπαιζε κλασσική μουσική στα FM: ένα κομμάτι του Γιάνατσεκ, τη “Συμφωνιέτα”. Δεν ήταν το ιδανικό κομμάτι ν’ ακούς σε ένα ταξί παγιδευμένο στην κίνηση.

Ο ταξιτζής το άκουγε μάλλον αδιάφορος. 

Μεσόκοπος, με το στόμα του μισάνοιχτο και τα μάτια του καρφωμένα στην ατελείωτη ουρά αυτοκινήτων που προπορευόταν, σαν βετεράνος γερό – ψαράς όρθιος στην πλώρη, που ερμηνεύει δυσοίωνα σημάδια στο σημείο σύγκλισης δύο παλιρροιών.

Η Αομάμε, καθισμένη αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα, άκουγε τη μουσική με τα μάτια της μισόκλειστα.

Πόσα άτομα άραγε σ’ ολόκληρο τον κόσμο καταλαβαίνουν τη “Συμφωνιέτα” του Γιάνατσεκ από τα πρώτα κιόλας μέτρα; Σίγουρα κάπου ανάμεσα στο “ελάχιστοι” και στο “κανένας”. 

Η Αομάμε όμως, πράγμα παράξενο, συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους ελάχιστους.

Ο  Γιάνατσεκ είχε συνθέσει τη μικρή αυτή συμφωνία το 1926. 

Είχε γράψει το πρώτο μέρος σε ύφος φανφάρας για μια αθλητική διοργάνωση. 

Η Αομάμε προσπάθησε να φανταστεί την Τσεχοσλοβακία της εποχής εκείνης.


Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει, η χώρα είχε απελευθερωθεί από τη μακρόχρονη κυριαρχία των Αψβούργων, στα καφενεία ο κόσμος έπινε την μπίρα πίλσνερ, ωραιότατα αυθεντικά πολυβόλα έβγαιναν στην παραγωγή και η κεντρική Ευρώπη απολάμβανε μια εφήμερη ειρήνη.

Ο Φραντς Κάφκα – άγνωστος μεταξύ αγνώστων – είχε εγκαταλείψει τον κόσμο ετούτο πριν από δύο χρόνια. 

Σε λίγο θα εμφανιζόταν ο Χίτλερ από το πουθενά και θα καταβρόχθιζε αυτή την όμορφη και μικρή χώρα. 

Εκείνη την εποχή όμως, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη.

Τελικά, ίσως το σημαντικότερο δίδαγμα της Ιστορίας να είναι ακριβώς αυτό:

πως “εκείνη την εποχή, κανένας δε μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη”. 

Η Αομάμε, απορροφημένη από τη μελωδία, φανταζόταν ένα ανέμελο αεράκι να φυσάει στις πεδιάδες της Βοημίας και το μυαλό της ταξίδευε.    ....

Leoš Janáček - Sinfonietta (1926) - youtube

bardes13coins – [2fA]

                                                                             

"Όχι, μην έρχεσαι!.. "

ΟΧΙ ΜΗΝ ΕΡΧΕΣΑΙ  -  ΡΗΝΙΩ

Μουσική:  Σπύρος - Αύγουστος Ψυλλάκης
Στίχοι:      Ερμιόνη Περδικάκη

[2φΑ]

                                            

"Η πιο σίγουρη μέθοδος "

Από επιστολή του Μητροπολίτη Αργολίδος Νεκταρίου

[…. ]

Ήτανε λέει κάποτε, ένας μεγάλος ασκητής που θέλησε ο διάβολος να τον κερδίσει. 

Έστειλε λοιπόν τον καλύτερο μαθητή του, να εφαρμόσει πάνω του ότι είχε διδαχτεί.

Έπιασε ο μαθητής να σκανδαλίζει τον γέροντα πρώτα με πειρασμούς γαστριμαργίας, μα δεν πέτυχε τίποτε· ύστερα πορνείας, μα και δω δεν κατάφερε τίποτα.

Κατέφυγε στη φιλαργυρία –τίποτε· 

στη λύπη, στην οργή, τέλος στην ακηδία, αλλά ο ασκητής έμενε ακλόνητος.

Έτσι ο μαθητής επέστρεψε άπραχτος στο δάσκαλό του: 

“Δεν μπορώ να πετύχω τίποτε μ’ αυτόν τον Γέροντα”, παραδέχτηκε αποκαρδιωμένος.

Ο διάβολος γέλασε με κείνο το σατανικό του γέλιο, που σπέρνει τον τρόμο σε όσους δεν κρατιούνται γερά από το χέρι του Θεού:

"Είσαι νέος ακόμα και ξέχασες την πιο αποτελεσματική μέθοδο απ’ όλες, την κενοδοξία και την υπερηφάνεια! 

Γύρνα πίσω λοιπόν και φρόντισε να του δημιουργήσεις οπαδούς... "

db – [2fA]

"Έξω από τη Μάσκα "

Γουώλτ Γουίτμαν  -  Έξω από αυτήν τη Μάσκα
(παίρνοντας θέση μπροστά σ' ένα πορτρέτο)

1.

Έξω από αυτήν την σκεβρωμένη Μάσκα, την κακότεχνη,
(απ’ όλες διαλεγμένη, κι από τις πιο καλοφτιαγμένες)
συνηθισμένη αυλαία του προσώπου, κλειστή σε μένα για μένα,
σε σένα για σένα, στον καθένα για κείνον,
(για τραγωδίες, λύπες, γέλια, δάκρυα - ω ουρανοί!
όλα τα παθιασμένα έργα, τα σκεπάζει),
αυτή η λάμψη απ' του Θεού τον πιο γαλήνιο, καθάριο ουρανό,
και η κρούστα η διαβολική στο λάκκο που κοχλάζει,
ο χάρτης τούτης της καρδιάς - απέραντη χώρα μικρή
- άηχη θάλασσα·
έξω από τις περιστροφές αυτής της σφαίρας,
το πιο δαιμόνιο ουράνιο σώμα κι από τον ήλιο και τη σελήνη
από τον Δία, την Αφροδίτης και τον Άρη·
το συμπυκνωμένο αυτό Σύμπαν
(μάλιστα, εδώ μπροστά μας το μόνο Σύμπαν, εδώ η ιδέα,
όλη σφιχτά κλεισμένη σ' αυτή τη χούφτα του μυστηρίου)·
αυτά τα σκαλισμένα μάτια, που αστράφτουν προς τα σένα,
στραμμένα σε μελλοντικούς καιρούς,
να εκτοξευτούν και να στροβιλιστούν πέρα για πέρα στο γειρτό,
το περιδίνητο διάστημα
- για να πηγάσει προς Εσένα, απ’ αυτά,
όποιος και να 'σαι,
ένα βλέμμα.

2.

Ταξιδευτής της σκέψης και του χρόνου
- ειρήνης και πολέμων
νεότητας σπαταλημένης και ξεπεσμένης μέσης ηλικίας
(όπως ο πρώτος τόμος μιας ιστορίας που μελετήθηκε άκαιρα
κι αφέθηκε στην άκρη, και αυτός εδώ ο δεύτερος,
τραγούδια, αποκοτιές, και εφευρήματα που ξεθυμαίνουν),
αργοπορώ για μια μόνο στιγμή, και ξάφνου
γυρνώ και πέφτω πάνω σου,
όπως στο δρόμο ή σε μια πόρτα κουφωτή αν τύχει
ή σε παράθυρο ανοιχτό,
στέκομαι, χαμηλώνω, σου βγάζω το καπέλο
με σεβασμό σε χαιρετώ,
στην αγκαλιά να σφίξω την ψυχή σου, για μια φορά
σώμα με τη δική μου,
κι ας φύγω έπειτα, να ταξιδέψω προς τα μπρος.

Ω Εαυτέ μου! Ω Ζωή!
Ω εαυτέ μου και ζωή των αναπάντητων ερωτημάτων
των ατελείωτων συρμών της απιστίας
- πόλεων έμπλεων με ανοήτους·
του εαυτού μου που αδιάκοπα με μέμφεται
(ποιος από μένα άραγε, πιότερο άπιστος και ανόητος;)
τυφλών ματιών που μάταια ποθούν το φως
και στόχους επονείδιστους
του αγώνα που ξαναρχίζει αέναα
των πενιχρών εκβάσεων στα πάντα
του βραδυκίνητου και ρυπαρού όχλου που μας κυκλώνει·
των αδειανών και άχρηστων χρόνων της αδράνειας,
-με τη δική μου ανεμελιά όμορφα ταιριαγμένης-
η θλιβερή απορία, εαυτέ μου, επανέρχεται
- Τι το καλό υπάρχει σ’ όλα αυτά, ω εαυτέ μου, ω ζωή;

Και μ’ απαντάς
- Ότι είσαι εδώ - ότι ζωή υπάρχει, και ταυτότητα·
πως το πανίσχυρο παιχνίδι συνεχίζεται
και πως αν θέλεις να προσθέσεις μια στροφή και συ,
μπορείς.

[απόδοση Μ Ψ]

db – [2fA]

"Ευλογημένο φθινόπωρο "

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Δεύτερα, 7 Οκτωβρίου, 1974

Το Σάββατο στο Σεμινάριο, εορτάστηκε η ετήσια Ημέρα Ορθόδοξης Παιδείας. 

Την περιμένει κανείς με ενδοιασμούς, αλλά όταν έρχεται, αρχίζει η χαρά!

Ένα τεράστιο πλήθος, λιακάδα, εορταστικές τέντες. 

Λειτουργία με εκατοντάδες πιστούς. 

Αυτή είναι ή Εκκλησία: αισθάνεσαι τη χαρά να διαλύεσαι στη ζωή της. 

Πέρασα όλη τη μέρα όρθιος, χαιρετώντας, αγκαλιάζοντας, καλωσορίζοντας
- και κατά κάποιον τρόπο δεν αισθάνθηκα κούραση.

Αν και ο καθένας μας, ως άτομο, ίσως είναι αδύναμος και ανεπαρκής, όταν όμως είμαστε πολλοί αισθανόμαστε το ανακλώμενο φως - μοναδικό στον κόσμο
- της αγάπης του Χριστού. 

Ρώσοι, Άραβες, Έλληνες, Ουκρανοί: πού αλλού θα συναντηθούν παρά «εν Χριστώ»; 

Αυτή είναι η δύναμη και η μοναδικότητα αυτής της μέρας.

Χθες γιορτάσαμε τα γενέθλια της Λ. 

Πήγαμε στο Μπάτερυ Πάρκ, στο Μανχάταν, και απολαύσαμε ένα ήρεμο και ζεστό, σχεδόν καλοκαιριάτικο, ηλιοβασίλεμα. 

Το άγαλμα της Ελευθερίας και τα μικρά νησιά στο χρυσαφένιο φως της θάλασσας, όπως στη Βενετία.

Μερικοί ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, κάθονταν στα παγκάκια. 

Κατόπιν αρκετά τυχαία, από περιέργεια θα έλεγα, δειπνήσαμε σ' ένα αρμένικο εστιατόριο. 

Και θυμηθήκαμε το Παρίσι, το ρώσικο εστιατόριο, το ρώσικο Παρίσι
– τα παιδικά μας χρόνια.

Διαβάζοντας τις εφημερίδες, βλέπουμε την αυξανόμενη κρίση του Δυτικού κόσμου. 

Κρίση στην Πορτογαλία, χάος στην Ιταλία, αριστερίστικες νίκες στις Παρισινές εκλογές. 

Είμαι πολύ εκνευρισμένος, όχι τόσο με την Αριστερά, όσο με την τεράστια χρεωκοπία της «Δεξιάς» που γέννησε αυτή τη σύγκρουση, αυτό το αδιέξοδο, με μια ολοκληρωτική έλλειψη ονείρων και ιδανικών.

Η πνιγηρή πλήξη του καπιταλισμού, του καταναλωτισμού, η ηθική χυδαιότητα του κόσμου που αυτός δημιούργησε. 

Όμως αυτό που προσφέρεται ως «υποκατάστατο» είναι ακόμη χειρότερο. 

Οι ένοχοι είναι αυτοί οι οποίοι έχοντας τη δύναμη και τις ευκαιρίες, έχουν οδηγήσει τον κόσμο σ' αδιέξοδο.

Ελευθερία; Ο καπιταλισμός την υποβιβάζει σ' ελευθερία του κέρδους. 

Ο φαύλος κύκλος του Δυτικού κόσμου είναι η δημοκρατία δίχως ηθική
-τουλάχιστον έτσι νομίζω.

Η επιλογή είναι τρομακτική: μια τρομερή «Δεξιά» ή μια ακόμη φοβερότερη «Αριστερά» - και οι δύο εμφορούνται από την ίδια απαξίωση για τον άνθρωπο και τη ζωή.

Φαίνεται πως δεν υπάρχει η απλή τρίτη επιλογή, η οποία προφανώς θα έπρεπε να είναι η χριστιανική. 

Αλλά οι ίδιοι οι Χριστιανοί διαιρούνται σε δεξιούς και αριστερούς, δίχως καμιά άλλη ιδέα.

Ευλογημένο ζεστό φθινόπωρο και υπέροχη η ομορφιά της αρχής του φθινοπώρου, των μισοκιτρινισμένων φύλλων, του χρυσαφένιου φωτός της δημιουργίας του Θεού.

anakalypsi – [2fA]

"Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές, χιόνι,
λουλούδια του έρωτα,
άσπρισαν απ’ τα λόγια σου, γείρανε τα κλαδιά τους
γιόμισα το μικρό μου κόρφο,
πήγα και στη μάνα μου.

Κάθονταν κάτω απ’ το φεγγάρι και με νοιάζονταν,
κάθονταν κάτω απ’ το φεγγάρι
και με μάλωνε:
- Χτες σ’ έλουσα,
χτες σ’ άλλαξα, πού γύριζες –
ποιος γιόμισε τα ρούχα σου δάκρυα
και νεραντζάνθια…

latistor - [2φΑ]

"Κάλυμνος `60 - `70 "

Κάλυμνος `60 - `70  
με τον φωτογραφικό φακό του Konrad Helbig  (1917 – 1986)

facebook – [2fA]

"Πέντε βασικοί νόμοι "

Οι 5 νόμοι της ηλιθιότητας

Από το βιβλίο: Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας
-  του Δημήτρη Α. Σωτηρόπουλου

Ο Ιταλός Κάρλο Τσιπόλα (1922-2000), καθηγητής στο Μπέρκλεϊ, δημοσίευσε σημαντικά βιβλία Οικονομικής Ιστορίας, αλλά κανένα από αυτά δεν γνώρισε την επιτυχία που είχε το δοκίμιο του "Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας" (1976).

Κατά τον Τσιπόλα υπάρχουν πέντε «νόμοι» της ανθρώπινης ηλιθιότητας.

1.- Πάντοτε και αναπόφευκτα σε έναν πληθυσμό, όλοι υποτιμούν τον αριθμό των ηλιθίων.

2.- Η πιθανότητα να είναι κάποιος ηλίθιος, είναι ανεξάρτητη από τη χαμηλή ή την υψηλή επίδοσή του σε οποιονδήποτε τομέα. 

Επιπλέον, το ποσοστό των ηλίθιων είναι το ίδιο σε κάθε κοινωνική ομάδα. 

Όπως λέει ο Τσιπόλα, υπάρχουν παντού ηλίθιοι, τόσο μεταξύ στρατηγών, όσο και μεταξύ καθηγητών πανεπιστημίου.

3.- Ηλίθιος είναι όποιος προκαλεί ζημιά σε άλλον άνθρωπο ή σε ομάδα ανθρώπων, χωρίς να ωφεληθεί τίποτε ή παρ’ ότι ζημιώνεται και ο ίδιος. 

Ο Τσιπόλα προτείνει μια τυπολογία με κριτήριο το ποιος προκαλεί ζημιά σε ποιον και ποιος ωφελείται από τη ζημιά.

Ο ηλίθιος είναι ο ένας από τους τέσσερις τύπους ανθρώπων. 

Υπάρχουν άλλοι τρεις, ο ευφυής, ο ανήμπορος ή φουκαράς) και ο κακοποιός ή ληστής.

Ο ευφυής με τις ενέργειές του ωφελεί τους άλλους και επίσης ωφελείται ο ίδιος. 

Ο φουκαράς ωφελεί μεν τους άλλους, αλλά ζημιώνεται ο ίδιος 

Και ο ληστής ζημιώνει τους άλλους, για να ωφεληθεί ο ίδιος.

4.- Οι μη ηλίθιοι πάντοτε υποτιμούν τις ζημιογόνες δυνατότητες των ηλίθιων.
Ξεχνούν ότι ο συγχρωτισμός με ηλίθιους, αποδεικνύεται ένα ηλίθιο λάθος.

5.- Οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι στον κόσμο είναι οι ηλίθιοι. 

Μάλιστα ο Τσιπόλα διατείνεται ότι οι ηλίθιοι είναι ομάδα πιο ισχυρή από τη Μαφία και το «στρατιωτικό – βιομηχανικό πλέγμα».

Αντίλογος

1.- Ο Τσιπόλα κάνει φευγαλέα αναφορά στο «γονίδιο της ηλιθιότητας», αλλά δεν αναφέρει κάποια εγγενή χαρακτηριστικά που έχουν οι ηλίθιοι και μόνον αυτοί, και εξαιτίας των οποίων προκαλούν ζημιές στους γύρω τους, χωρίς προσωπικό όφελος.

Άλλωστε, το αν πράγματι επήλθε ζημιά σε αυτόν που ενήργησε και στους γύρω του είναι μια υποκειμενική κρίση η οποία μπορεί να μεταβάλλεται κατά μήκος του χρόνου.

Αν μικρή ζημιά σήμερα μπορεί να προκαλέσει μεγάλο όφελος για όλους σε μεταγενέστερο χρόνο, τότε ο ηλίθιος του σήμερα μπορεί να αποδειχθεί ως ο προνοητικός του αύριο ή ο διορατικός του μεθαύριο.

2.- Η ζημιά ή το όφελος δεν λογίζονται μονοδιάστατα. 

Κανείς δεν διαμορφώνει τη ζωή του μόνο με όρους ζημιάς – οφέλους. 

Μπορεί κάποιος να θεωρηθεί φουκαράς επειδή δεν τον ενδιαφέρουν τα προσωπικά οφέλη, αλλά η επιτυχία της παγκόσμιας επανάστασης ή η σωτηρία μετά θάνατον.

3.- Είναι εύλογο να παραδεχτούμε ότι υπάρχουν ηλίθιες πράξεις, όχι ηλίθιοι άνθρωποι.
Δηλαδή η μονάδα ανάλυσης είναι η πράξη, όχι ο άνθρωπος.

Ο Τσιπόλα δεν το δέχεται αυτό, επειδή κατατάσσει τους ανθρώπους σε έναν από τους τέσσερις τύπους με βάση τον σταθμισμένο μέσο όρο των πράξεών τους. 

Ωστόσο, όλοι μπορούμε να φερθούμε ηλίθια κάποιες φορές.

Η ηλιθιότητα εξαρτάται και από τα πολιτισμικά συμφραζόμενα της. 

Η κρίση επομένως εκείνου που φέρθηκε ηλίθια για τον εαυτό του, καθώς και η δική μας αποτίμηση της πράξης του, επηρεάζονται από το τι θεωρείται σαν ηλίθιο και τι όχι, κατά περιόδους σε κάθε κοινωνία.

Είπαν

Τσιπόλα – «Σε μια χώρα που έχει πάρει την κάτω βόλτα, το ποσοστό των ηλίθιων είναι σταθερό, ωστόσο παρατηρείται μεταξύ αυτών που κατέχουν την εξουσία μια δραματική εξάπλωση των ληστών με καλπάζουσα ηλιθιότητα… και μεταξύ όσων δεν μετέχουν στην εξουσία, μια εξίσου ανησυχητική αύξηση των φουκαράδων».

Robert Heinlein - «Ποτέ μην αποδίδεις στην κακοήθεια, αυτό που εξηγείται επαρκώς με την ηλιθιότητα»

Αλέξανδρος Δουμάς υιός - «Προτιμώ τους κακοποιούς από τους ηλίθιους, γιατί οι κακοποιοί μερικές φορές ξεκουράζονται».

tovima – [2fA]

"Το μαντηλάκι σου "

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΑΚΙ ΣΟΥ  -  του Σωκράτη Μπάχλα

Τι μέρα είναι σήμερα - δεν είναι η Δευτέρα,
δεν είναι η Τετάρτη - ούτε η Κυριακή
μα είναι η μέρα που ’φυγες
για την Αμερική.

Τα δάκρυα στα μάτια σου - έπνιγαν το χαμόγελο,
και έκαναν κομμάτια - της νιότης μας το όνειρο
που έλαμπε στα πρόσωπα - τ’ αγνά, τα φωτεινά
και γέμιζε με Άνοιξες - όλα τα δειλινά.

''Θα γράφω συνεχώς - και θα τηλεφωνώ''
μου είπες ενώ έτρεμες, - ''Στο λέω και πονώ''
Χαμήλωσες το βλέμμα - να κρύψεις το λυγμό
να μη φανεί ο κόμπος - που είχες στο λαιμό.
Εγώ σε σφιχταγκάλιασα - σου έδωσα φιλιά
θα περιμένω ψέλλισα - με τ' άσπρα τα πανιά.

Τώρα τα χρόνια πέρασαν - τα γράμματα δεν ήρθαν,
και τα τηλεφωνήματα - στις θάλασσες χαθήκαν.
Μόνο το μαντηλάκι σου - τα βράδια μου μιλάει,
και την πικρή αγάπη σου - στην κάμαρα σκορπάει.

Μα το άρωμα του, αλλοίμονο - χάνεται πια κι αυτό
και σβήνει πια το όνειρο - και γίνεται θαμπό.

[στη Μνήμη του]

fb - kitsa

Ο Ακοινώνητος..

Ο ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΟΣ

Όλοι με έχουνε για άνθρωπο αγροίκο, ακοινώνητο
"νταή" – αρπάζομαι με το παραμικρό, φουντώνω
μου ξεφεύγουν και βαριές κουβέντες 

Συχνά αλλάζουν δρόμο σαν με δουν
και μ’ αποφεύγουν τα παιδιά ιδίως,
ορμηνεμένα σίγουρα απ’ τους γονιούς

Έχουν το δίκιο τους, σαν τους κοιτώ
με άγριο βλέμμα σκοτεινό - το σκυθρωπό μου
πρόσωπο με τα σμιγμένα φρύδια
τρομάζουνε και τον καθρέφτη μου

Δεν είμαι για τον κόσμο τούτο δυστυχώς
εριστικός, μοναχικός και επικίνδυνος
περνώ σκυφτός και μουτρωμένος
έτοιμος πάντα για καυγά

Κανείς δεν ξέρει πως όλος ο θυμός
ο στοιβαγμένος μέσα μου που άδικα ξεσπώ
στους άλλους, είναι θυμός μόνο
για μένα, τον ανίκανο
να νιώσω γαλήνη στο βασίλεμα
λίγη χαρά σαν ξημερώνει -
κανείς δεν βλέπει πόσο μου λείπουνε
δυο μάτια να βυθιστώ στο κάλεσμα τους
πόσο ζητώ δυο μάτια να με μάθουν να γελώ
να κλαίω, να μοιράζομαι
τον πόνο
να δέχομαι, να συγχωρώ
να γαληνεύω
δυο μάτια συντροφιά,
να με μερέψουν…

Μ  Ψ

"Ο κόσμος κι η ποίηση "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  Ο κόσμος κι η ποίηση

Απλά πράγματα όλα τους.
Η τάξη τους είναι
φροντισμένη απ’ το χέρι σου - μια δέσμη από χρώματα
στο βάζο του χρόνου.

Άλλωστε, τι
θαρρείς πως στο βάθος είναι η ποίηση; Είναι η γύρη
των πραγμάτων του σύμπαντος. Η γύρη σε πράξεις,
η γύρη σε οδύνη, σε φως, σε χαρά, σε αλλαγές,
σε πορεία, σε κίνηση,

Η ζωή κι η ψυχή
σ’ ένα αιώνιο καθρέφτισμα μέσα στο χρόνο.

Τι νομίζεις, λοιπόν· κατά βάθος η ποίηση
είναι μια ανθρώπινη καρδιά
φορτωμένη
όλον τον κόσμο.

[2fA]

"Στάρετς Ζωσιμάς "

Ένα περιστατικό με τον Ρώσο στάρετς Ζωσιμά (1850-1936)
Ορμύλια 1982  -  «Ο στάρετς Ζαχαρίας (Ζωσιμάς)»

[.... ]  Τελικά, ο Στάρετς έμεινε κατάκοιτος, διότι ήταν τόσο άρρωστος που δεν υπήρχε καμιά ελπίδα αποκαταστάσεως της υγείας του.
Ήταν έτοιμος με χαρά να περάσει στην αιωνιότητα και είχε πληροφορία από τον Θεό ότι θα πέθαινε σε λίγες ημέρες.

Ο Στάρετς διάβασε την ευχή εις ψυχορραγούντας μόνος του, και έψαλε τον κανόνα της Αναστάσεως σιγά, με μια φωνή που μόλις ακουγόταν. Τότε όμως, ξαφνικά, αισθάνθηκε μέσα στην καρδιά του, ότι ο Μητροπολίτης Τρύφων τον ήθελε και ότι ο Κύριος θα παρέτεινε την ζωή του και θα του χάριζε λίγο χρόνο ακόμα.

«Τι είναι αυτό; Γιατί;», στέναξε ο Στάρετς στην προσευχή του. 

«Μα, γιατί με θέλει τόσο πολύ ο Βλαντίκα Τρύφων; Νομίζω πως θα τον φωνάξω εδώ. 

Ας μου πει ο ίδιος τι σημαίνουν όλα αυτά».

Τότε ο Στάρετς πήρε το κομποσχοίνι του, το έβαλε στο μέτωπό του και μπροστά στην νοικοκυρά του διαμερίσματός του Ε.Γ.Π. είπε:
«Λοιπόν, ας είναι το κομποσχοίνι αυτό ένα τηλέφωνο για μένα. 

- Τρύφων αγαπητέ μου, έλα εδώ σε μένα αμέσως. 

Ήμουν έτοιμος να πεθάνω, αλλά η καρδιά μου, μου λέει ότι με θέλεις ακόμα.
Έλα για να μιλήσω μαζί σου».

Η νοικοκυρά κοίταξε τον Στάρετς με οίκτο: 

- «Τώρα, γιατί κοροϊδεύετε και κάνετε τον τρελό; Λέτε πως το κομποσχοίνι σας είναι ένα τηλέφωνο... Είστε μωρό και παίζετε κάποιο παιχνίδι; Ποιος θα σας ακούσει;
Μα κι αν ακόμα πράγματι τηλεφωνούσατε στον Μητροπολίτη Τρύφωνα, δεν θα ερχόταν».

- «Τον έχω φωνάξει και θα δούμε τι συμβαίνει», είπε ο Στάρετς με πραότητα.

Μετά από μισή ώρα, χτύπησε το κουδούνι στην πόρτα. Την άνοιξαν. 

Ο υποδιάκονος του Μητροπολίτου Τρύφωνος είχε φθάσει για να τούς προειδοποιήσει πως ο Μητροπολίτης θα ερχόταν στον Στάρετς, και ήδη είχε ξεκινήσει. 

Η έκπληξη της νοικοκυράς δεν είχε όρια.

Η συνάντηση των δύο Γερόντων ήταν πολύ συγκινητική. Με δάκρυα στα μάτια του ο Μητροπολίτης προσευχόταν για την θεραπεία του πατρός Ζωσιμά και του έλεγε τα εξής:

- «Σε θέλω. Ο Κύριος να σου χαρίσει ακόμα χρόνια ζωής να πας στον άλλο κόσμο μετά από μένα, ώστε να προσεύχεσαι για την ψυχή μου, όταν πετά προς την κόλαση. 

Σήκω Γέροντα, σήκω να με εξομολογήσεις», είπε ο Μητροπολίτης.

- «Αγαπητέ μου Βλαντίκα, δεν μπορώ, δεν μπορώ ούτε να σηκώσω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι, δεν μπορώ...».

- «Σήκω. Κάνε υπακοή».

Ο Στάρετς σηκώθηκε με πολλή δυσκολία και, βασταζόμενος από τον Μητροπολίτη, πήγε μπροστά στο εικονοστάσι, εξομολόγησε τον αγαπητό του επισκέπτη και ξάπλωσε πάλι. 

Είχε χειροτερέψει.

Ο Μητροπολίτης έβαλε τα κλάματα και ικέτευσε τον Παντοκράτορα, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, να δώσει στον Στάρετς την υγεία του. Όλη η καρδιά του Βλαντίκα Τρύφωνος ήταν ενωμένη με τον Κύριο. Η προσευχή του ήταν φλογερή, δυνατή. 

Προσευχήθηκε επίσης στην Θεομήτορα, την Βασίλισσα του Ουρανού και της Γης, για να συγκινήσει αυτή, η Πανάχραντος Μητέρα, με τις ικεσίες της, τον Υιόν της να χαρίσει λίγο χρόνο ζωής ακόμη στον στάρετς Ζωσιμά, έτσι ώστε να συλλειτουργήσει μαζί του, αφού θα σηκωνόταν με θαύμα και θα δυνάμωνε αρκετά.

Αποχαιρετίσθηκαν. Ο Στάρετς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του, κατάλευκος σαν λείψανο. Ο Βλαντίκα Τρύφων, βαθιά συγκινημένος από την υπακοή και την αγάπη του Στάρετς, αλλά και βαθιά στενοχωρημένος για την σοβαρή αρρώστια του, πήγε κατ’ ευθείαν στον ναό της Αναλήψεως, όπου ήταν να λειτουργήσει.

Στο τέλος της Λειτουργίας, ο Μητροπολίτης μίλησε στον κόσμο:
«Αδελφοί μου, σας παρακαλώ θερμώς να προσευχηθείτε για τον στάρετς Ζωσιμά που είναι βαριά ασθενής. Δεν τον γνωρίζετε όλοι σας εδώ, εγώ όμως θα σας πω τι άνθρωπος είναι. 

Όταν ήμουν νέος και ζούσα στην Πετρούπολη ως αρχιμανδρίτης, πέρασα μια τέτοια φρικτή κατάσταση που ήθελα να εγκαταλείψω την θέση και τον βαθμό μου και να αρχίσω μια εντελώς διαφορετική ζωή. 

Όμως κάποιος μου είπε, πως έπρεπε να γνωρίσω κάποιον μοναχό από το μοναστήρι της Αγίας Τριάδος του αγίου Σεργίου, ο οποίος είχε έλθει στην Πετρούπολη για να κάνει έρανο και που δεν ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. 

Δεν θα είναι χωρίς ενδιαφέρον για σας, μου λέγανε.

Εξέφρασα κι εγώ την επιθυμία μου να γνωρισθώ μαζί του. 

Και, μετά από μια νύκτα που πέρασα συνομιλώντας μαζί του, το πρωί οι σκέψεις μου και τα αισθήματά μου είχαν εντελώς αλλάξει. 

Και χάρη στον Στάρετς βλέπετε τώρα μπροστά σας και εμένα τον γέροντα, τον αδύνατο Μητροπολίτη Τρύφωνα».

Κατόπιν τούτου, ολόκληρο το εκκλησίασμα έπεσαν στα γόνατά τους και ο Μητροπολίτης άρχισε μια «παράκληση» για την υγεία του σοβαρά ασθενούντος στάρετς Ζωσιμά.

Πόσο φλογερά, πόσο δυνατά προσευχόταν ο Δεσπότης!

«Αυτός είναι που με έσωσε», έλεγε, «που σας έδωσε τον Μητροπολίτη Τρύφωνα.
Αυτός ήταν που έβγαλε την ψυχή μου από την ομίχλη των πειρασμών και της χάρισε το φως και την δύναμη της αγάπης. Τώρα κατάκειται στο κρεβάτι του θανάτου, αυτός που έγινε ένας μεγάλος στάρετς, στην καρδιά του οποίου ζουν χιλιάδες ζητιάνοι και άθλιοι.
Είναι κοντά στον θάνατο.

Μέσα στις καρδιές σας γονυπετήσατε πάλι και πάλι, ικετεύοντας για τον ευεργέτη μου, τον βαριά ασθενούντα στάρετς Ζωσιμά».

Και πράγματι, αυτή η ακολουθία της Παρακλήσεως έκανε το θαύμα. 

Μέσα σε λίγες ημέρες ο Στάρετς ένοιωσε καλύτερα, άρχισε κιόλας να συνέρχεται. 

Όταν πληροφορήθηκε για την παράκληση που έκαναν γι’ αυτόν στον ναό της Αναλήψεως, ο πατήρ Ζαχαρίας είπε με ένα μικρό χαμόγελο: 

«Ναι, ήδη άκουσα. Άκουσα για το θαύμα του αποκεριού Τρύφωνος».

Ο Στάρετς έλεγε τον Βλαντίκα Τρύφωνα «αποκέρι», διότι ήξερε πως η επίγεια ζωή του θα έληγε γρήγορα, πολύ γρήγορα.

Όταν λοιπόν ο Μητροπολίτης έπεσε για τελευταία φορά άρρωστος, ο Στάρετς Ζωσιμάς προσευχήθηκε γι’ αυτόν με συγκινητική αγάπη. Κι όταν κοιμήθηκε, οι ιδιαίτερες δεήσεις του Στάρετς γι’ αυτόν έγιναν πιο έντονες και έδωσε την εντολή σε μας, τα πνευματικά του τέκνα, να μνημονεύσουμε τον Μητροπολίτη και όλα τα δικά του πνευματικά τέκνα και τούς συγγενείς του.

Ο Στάρετς με έστειλε στον τάφο του Βλαντίκα Τρύφωνος. 

Δεν είχε λουλούδια επάνω του. Ο Βλαντίκα δεν είχε δώσει ευλογία να στολίσουν τον τάφο του. 

Πολύς κόσμος, με δάκρυα στα μάτια τους, συνόδευσε το λείψανό του. 

Ενταφιάσθηκε στο Γερμανικό Νεκροταφείο.

- «Ο φίλος μου ο Βλαντίκα Τρύφων ήθελε να ζήσω δύο χρόνια ακόμα μετά την κοίμησή του. Λοιπόν, ας γίνει κατά τις άγιες του ευχές».

Και πράγματι, ο Στάρετς έζησε κοντά μας δυό χρόνια ακόμα.

Έχοντας γίνει πάρα πολύ αδύνατος και βυθισμένος εντελώς στην προσευχή, οδηγούσε τις ψυχές των ανθρώπων, όπως και πριν, κοντά στον Κύριο δείχνοντάς τους την μετάνοια, η οποία τους αναγεννούσε μαζί με τις άγιές του ευχές. 

Ήταν σαν να βαστούσε τις καρδιές μας μέσα στα χέρια του. 

Μας κρατούσε με τις προσευχές του και την ζωή του. 

Προσπάθησε να μας κάνει να αγαπούμε και σκεπτόμαστε την Αγία Τριάδα πιο βαθιά, πιο δυνατά και να αγωνιζόμαστε για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στις καρδιές μας.

imdleo - [2φΑ]

"Θεέ μου, τι έκανα!.. "

Φιοντόρ Ντοστογιέβσκι
-  από τους Αδελφούς Καραμαζώφ

[…. ]   Ο πάτερ Παΐσιος βγήκε.
Το πως ο στάρετς αποδημούσε εις Κύριον, γι ' αυτό ο Αλιόσα ήταν βέβαιος, αν και υπολόγιζε πως μπορεί να ζήσει ακόμα μια-δυο μέρες.

Ο Αλιόσα αποφάσισε σταθερά και με θέρμη, πως παρ' όλη την υπόσχεση που είχε δώσει να συναντήσει τον πατέρα, τη Χοχλάκοβα, τον αδερφό του και την Κατερίνα lβάνοβνα, αύριο δε θα 'βγαινε καθόλου από το μοναστήρι, αλλά θα 'μενε κοντά στον στάρετς τoυ, ως την τελευταία του στιγμή.

Η καρδιά του πλημμύρισε αγάπη και κατηγόρησε πικρά τον εαυτό του που μπόρεσε έστω και για μια στιγμή, εκεί στην πολιτεία, να ξεχάσει έναν άνθρωπο στην επιθανάτια κλίνη του, τον άνθρωπο που σεβόταν περισσότερο από κάθε άλλον στον κόσμο.

Μπήκε στη μικρή κρεβατοκάμαρα του στάρετς και υποκλίθηκε, μπροστά στον κοιμισμένο, ως το πάτωμα. Εκείνος κοιμόταν ήσυχα. 

Ήταν εντελώς ακίνητος και η αναπνοή του μόλις μαντευόταν. 

Το πρόσωπό του ήταν ήρεμο.

Όταν γύρισε στο άλλο δωμάτιο, σε κείνο το ίδιο όπου ο στάρετς είχε δεχτεί το πρωί τους επισκέπτες του, ο Αλιόσα πλάγιασε, βγάζοντας μονάχα τα παπούτσια του, στο στενό και σκληρό πέτσινο ντιβάνι.

Εκεί κοιμόταν από καιρό τώρα, φέρνοντας μονάχα το μαξιλάρι του. 

Όσο για το στρώμα που του φώναξε το πρωί ο πατέρας του, από καιρό είχε ξεχάσει να το χρησιμοποιεί. 

Έβγαζε μονάχα το ράσο του και σκεπαζότανε μ’ αυτό, αντί για κουβέρτα.

Μα πριν πέσει για ύπνο, έπεσε στα γόνατα και προσευχήθηκε πoλλήν ώρα. 

Στη φλογερή προσευχή του δεν παρακαλούσε τον Θεό να τον λυτρώσει από την αγωνία του. 

Διψούσε μονάχα τη χαρούμενη τρυφερότητα, την τρυφερότητα που γέμιζε πάντοτε την ψυχή του μετά τους ύμνους και τα δοξαστικά προς τον Θεό, που αυτά ήταν συνήθως όλη κι όλη η προσευχή του πριν απ' τον ύπνο.

Αυτή η χαρά που τον πλημμύριζε, του 'φερνε ελαφρό και ήσυχο ύπνο. 

Καθώς προσευχόταν και τώρα, ένιωσε ξαφνικά στην τσέπη του κείνο το μικρό ροζ φακελάκι που του 'δωσε στο δρόμο η υπηρέτρια της Κατερίνας lβάνοβνας.

Ταράχτηκε κάπως, μα τέλειωσε την προσευχή.
Ύστερα, μετά από σύντομο δισταγμό, άνοιξε το γράμμα. 

Το γραμματάκι ήταν γραμμένο απ' τη Lise, από κείνη την ίδια, τη μικρή κόρη της κυρίας Χοχλάκοβα, που τόσο γέλαγε μαζί του το πρωί μπροστά στον στάρετς.

«Αλεξέι Φιοντόροβιτς» έγραφε, «σας γράφω κρυφά απ' όλους, ακόμα κι απ' τη μαμά και ξέρω πόσο κακό είναι αυτό.
Μα δεν μπορώ πια να ζήσω, αν δεν σας πω αυτό που γεννήθηκε στην καρδιά μου, κι αυτό κανένας άλλος εκτός από τους δυο μας δεν πρέπει προς το παρόν να το ξέρει.

Μα πώς να σας πω αυτό που τόσο θέλω να σας πω; 

Λένε πως το χαρτί δεν κοκκινίζει, μα σας βεβαιώνω πως αυτό δεν είναι αλήθεια και πως κοκκινίζει κι αυτό, ακριβώς όπως κι εγώ τώρα.

Καλέ μου Αλιόσα, σας αγαπώ, σας αγαπώ από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια, από τη Μόσχα, απ' όταν ήσασταν ακόμα πολύ αλλιώτικος από τώρα, και θα σας αγαπώ σ' όλη του τη ζωή. 

Η καρδιά μου σας διάλεξε για σύντροφο του βίου μου και θα 'θελα να τελειώσουμε μαζί τη ζωή μας, σαν γεράσουμε.

Φυσικά με την προϋπόθεση πως θα βγείτε απ' το μοναστήρι. 

Όσο για τα χρόνια μας, θα περιμένουμε όσο λένε οι νόμοι. 

Ως τα τότε, εγώ το δίχως άλλο θα γίνω καλά, θα περπατάω και θα χορεύω. 

Γι' αυτό ούτε κουβέντα να γίνεται.

Βλέπετε, όλα τα υπολόγισα, ένα μονάχα δεν μπορώ να φανταστώ: 

Τι θα σκεφτείτε για μένα όταν τα διαβάσετε αυτά; 

Εγώ όλο γελάω και κάνω αταξίες, το πρωί σας έκανα να θυμώσετε, όμως σας βεβαιώνω πως τώρα, πριν πάρω την πένα στο χέρι, προσευχήθηκα στην εικόνα της Μεγαλόχαρης, μα και τώρα προσεύχομαι και σχεδόν κλαίω.

Να λοιπόν που το μυστικό μου είναι στα χέρια σας.

Όταν θα έρθετε αύριο, δεν ξέρω ούτε πώς θα σας κοιτάξω.

Αχ, Αλεξέι Φιοντόροβιτς, τι θα γίνει αν και πάλι δεν συγκρατηθώ κι αρχίσω πάλι να γελάω σαν ανόητη, κοιτάζοντάς σας; 

Θα με πάρετε για κακή, θα νομίσετε πως κοροϊδεύω και δεν θα πιστέψετε το γράμμα μου.

Γι' αυτό σας ικετεύω καλέ μου, αν με λυπάστε λιγάκι, να μη με κοιτάτε εντελώς κατάματα όταν θα έρθετε αύριο, γιατί εγώ αν συναντήσω το βλέμμα σας, ίσως να βάλω τα γέλια. 

Γιατί σεις θα φοράτε κιόλας κείνο το μακρύ φουστάνι…

Ακόμα και τώρα με πιάνει σύγκρυο όταν το σκέφτομαι και γι ' αυτό όταν θα μπείτε, μη με κοιτάξετε καθόλου για κάμποσην ώρα, μα να κοιτάτε τη μαμά ή το παράθυρο.

Να που σας έγραψα ένα ερωτικό γράμμα, Θεέ μου, τι έκανα! 

Αλιόσα, μη με περιφρονήσετε κι αν έκανα κάτι το πολύ άσχημο και σας πίκρανα, τότε πια συγχωρέστε με…

Τώρα, το μυστικό της χαμένης για πάντα ίσως υπόληψης μου, είναι στα χέρια σας. 

Σήμερα το δίχως άλλο θα κλάψω. 

Εις το επανειδείν, εις το τρομερό επανειδείν, Lise.

Υ.Γ. Αλιόσα, χωρίς άλλο να έρθετε! Lisen.

Ο Αλιόσα το διάβασε με κατάπληξη, το ξαναδιάβασε και δεύτερη φορά, έμεινε για λίγο σκεφτικός, και ξαφνικά γέλασε ήσυχα και γλυκά. 

Σχεδόν ανατρίχιασε, το γέλιο τούτο του φάνηκε αμαρτωλό.

Μα ύστερ' από μια στιγμή ξαναγέλασε και πάλι το ίδιο ήσυχα κι ευτυχισμένα. 

Δίπλωσε αργά το γραμματάκι και το ’βαλε στο φάκελο. 

Έκανε τον σταυρό του και πλάγιασε.

Η ταραχή της ψυχής του πέρασε ξαφνικά. 

«Θεέ μου, ευσπλαχνίσου τους όλους, φύλαξέ τους τους δυστυχισμένους, εκείνους που τους απέλιπεν η γαλήνη κι οδήγησέ τους. Εσύ ξέρεις τον δρόμο.

Δείξε τους την οδό της σωτηρίας. Εσύ είσαι η αγάπη, και συ θα στείλεις σ' όλους τη χαρά!»

μουρμούριζε ο Αλιόσα και σταυροκοπιόταν, καθώς τον έπαιρνε ο ατάραχος ύπνος.

[2φΑ]

"Η ευφυΐα της άρνησης "

Στείρα άρνηση: η μέθοδος των ανόητων
Ιβάν Σεργκέγεβιτς Τουργκένιεφ  -  Mια μικρή ιστορία

Σε μια πόλη, ζούσε ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος, μια μεγαλοφυΐα. 

Και στην ίδια πόλη, ζούσε ένας ηλίθιος.

Μια μέρα, ο ηλίθιος πλησίασε τον έξυπνο και του ζήτησε να του δείξει έναν τρόπο να γίνει έξυπνος. 

Ο έξυπνος ρώτησε τον ηλίθιο αν ήθελε να γίνει έξυπνος ή να φαίνεται έξυπνος, επειδή το να γίνεις έξυπνος, είναι μια μεγάλη διαδικασία, το να φαίνεσαι όμως έξυπνος, είναι εύκολο. 

Ο ηλίθιος απάντησε ότι ήθελε να του δείξει με τον ευκολότερο τρόπο ό,τι χρειαζόταν για να φαίνεται έξυπνος. 

Δεν νοιαζόταν για το πώς θα γίνει έξυπνος.

Ο έξυπνος σχολίασε, ότι με το να γίνει κανείς έξυπνος, υπήρχε η πιθανότητα να κάνει και λάθη, ενώ με το να φαίνεται απλά έξυπνος, δεν θα μπορούσε να κάνει κανένα λάθος.

Ο ηλίθιος άρχισε να ανυπομονεί και ζητούσε από τον έξυπνο να του δείξει το κόλπο χωρίς άλλη καθυστέρηση. 

Έτσι, ο έξυπνος του είπε να αρνείται απλώς κάθε τι που ακούει. 

Αν κάποιος έλεγε, «υπάρχει Θεός», ο ηλίθιος έπρεπε αμέσως να του απαντήσει πως βέβαια δεν υπάρχει.

Ο ηλίθιος ρώτησε τον έξυπνο: 

«Πρέπει να λέω τέτοια πράγματα, ακόμα κι αν δεν ξέρω τίποτα για το θέμα;»

Ο έξυπνος απάντησε: «Εσύ δε χρειάζεται να σκοτίζεσαι καθόλου για να μάθεις πράγματα.
Αν ακούσεις να λένε ότι ο τάδε ζωγράφος ζωγραφίζει καταπληκτικούς πίνακες, εσύ πες απλώς ότι είναι σκέτα σκουπίδια. 

Ζήτησέ τους να σου το αποδείξουν, πως είναι καταπληκτικοί!

Αν ακούσεις να λένε ότι η μουσική του δείνα είναι ουράνια, εσύ πες ότι τέτοια μουσική παίζουν και στην κόλαση και ζήτησέ τους να σου αποδείξουν πως είναι ουράνια μουσική. 

Εσύ απλώς να αρνείσαι τα πάντα και αν κάποιος σου εναντιωθεί, προκάλεσέ τον να σου αποδείξει τον ισχυρισμό του.»

Και από εκείνη την ημέρα, ο ηλίθιος άρχισε σιγά-σιγά να γίνεται γνωστός στην πόλη ως έξυπνος. Και όλοι απορούσαν πώς τα είχε καταφέρει!

Αυτός ο αιώνας είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο αιώνας πολλών ειδών ηλιθίων 

- και το θεμέλιο της ηλιθιότητας είναι η άρνηση.

lecturebureau – [2fA]