"Μου αρκεί αυτή η σκάλα "

 

Paul Claudel  -  Άσπρο χαρτί

Ο ψαράς πιάνει το ψάρι μ' αυτό το καλάθι το βαθιά χωμένο
κάτω απ' τα κύματα.
Ο κυνηγός, μ' αυτό τον άφαντο βρόχο ανάμεσ' από δυο
κλαδιά, πιάνει τα μικρά πουλιά.
Κι εγώ, λέει ο κηπουρός, για να πιάσω το φεγγάρι
και τ' αστέρια, μου
φτάνει λίγο νερό
και τις ανθισμένες κερασιές,
και τα φλογισμένα σφεντάμια,
μου φτάνει τούτη η κορδέλα νερό που ξετυλίγω.

Κι εγώ λέει ο ποιητής, για να πιάσω τις μορφές και τις ιδέες,
μου φτάνει τούτο το δόλωμα από άσπρο χαρτί
οι θεοί δε θα περάσουν χωρίς ν' αφήσουν
απάνω τ' αχνάρια τους, σαν τα πουλιά στο χιόνι.
Για να δελεάσω τα βήματα της Αυτοκρατόρισσας
της Θάλασσας, μου φτάνει αυτό το χάρτινο χαλί
που ξετυλίγω
για να κάμω
τον Αυτοκράτορα τ' Ουρανού να κατέβει,
μου αρκεί αυτή
η αχτίδα φεγγαριού,
μου αρκεί αυτή η σκάλα από χαρτί
άσπρο.

(Μετάφραση: Τέλλος Άγρας)

 

2φΑ

"Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν "

 

ΜΗΝΥΜΑ του Μ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἐποχὴ μας ἀδικεῖ μιὰ μεγάλη εὐλογία ποὺ ἔχει δώσει ὁ Θεός: τὴν εὐλογία τῶν ἐντολῶν. Θεωρεῖ ὅτι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν ἀποτελεῖ μιὰ μηχανική, ἐπιφανειακὴ ἠθικὴ καὶ ὅτι ὁ λόγος περὶ τηρήσεως τῶν ἐντολῶν εἶναι μία ἠθικολογία ποὺ προάγει τὸν εὐσεβισμό.
Δὲν εἶναι ὅμως ἔτσι τὰ πράγματα.
Ἂν προσέξουμε, θὰ δοῦμε ὅτι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἡ πατερικὴ γραμματολογία καὶ ἡ ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γεμάτα ἀπὸ προτροπὲς γιὰ τήρηση τῶν ἐντολῶν καὶ προσδιορίζουν τὴν ἁγιότητα -μεταξὺ ἄλλων- καὶ ὡς ἔκφραση τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν· «ἐὰν ἀγαπᾶτε με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμᾶς τηρήσατε», λέει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος.

Ἡ προσπάθεια τηρήσεως τῶν ἐντολῶν μᾶς μεταφέρει ἀπὸ τὴν ἀμφιβολία καὶ τοὺς ἐπικίνδυνους ἀκροβατισμοὺς τῶν «βιωμάτων», στὴν πραγματικότητα τῶν ἀδυναμιῶν μας.
Διαβάζουμε συχνὰ ἕνα βιβλίο, κάνουμε μιὰ ὡραία συζήτηση, μιλᾶμε γιὰ τὸν πλατυσμὸ τῆς καρδιᾶς, γιὰ τὶς ἀναρριχήσεις τοῦ νοός, γιὰ τὶς πνευματικὲς ἀναβάσεις, καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο μᾶς διακόπτει ὁ ἄντρας ἢ ἡ γυναίκα μας στὸ σπίτι καὶ ἀντιδροῦμε μὲ ἔνταση καὶ ἐκνευρισμό.

Τί ἔννοια ἔχουν τότε ὅλες αὐτὲς οἱ συζητήσεις;
Κρατᾶμε τὸ κομποσχοίνι στὸ χέρι, τηροῦμε ἴσως τὶς νηστεῖες, ἐπειδὴ ἔτσι μάθαμε, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς τῆς ἀγάπης, τῆς ὑπομονῆς, τῆς ἀμοιβαίας ἀνοχῆς, τῆς συγχωρητικότητας.
Καὶ παρατηρεῖται τὸ ἑξῆς φαινόμενο: Ἐνῶ ἐμφανιζόμαστε μὲ μιὰ μοναχικοῦ χαρακτήρα παραδοσιακότητα, εἴμαστε πολὺ σκληρόκαρδοι ἄνθρωποι.
Αὐτὸ ποὺ μαλακώνει τὴν ψυχὴ σὰν σφυρὶ ποὺ τὴ χτυπάει, εἶναι οἱ ἐντολὲς καὶ ὁ ἀγώνας τους.

Οἱ ἐντολὲς ὑπάρχουν γιὰ δύο λόγους: Πρῶτον, γιὰ νὰ μᾶς ταπεινώνουν καί, δεύτερον, γιὰ νὰ μᾶς δείχνουν τὴν πορεία μας.

Πόσο ἀγώνα ἔχει μία ἐντολή! Πόση προσπάθεια! Εἶναι πιὸ εὔκολο νὰ διαβάσουμε ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὴ Φιλοκαλία ἢ τὰ Ἀσκητικά του Ἀββᾶ Ἰσαάκ, νὰ νομίσουμε ὅτι τὸ καταλάβαμε καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε ὅτι φτάσαμε σὲ μιὰ δῆθεν «πνευματικὴ κατάσταση», ἀπὸ τὸ νὰ προσπαθήσουμε νὰ μὴν ποῦμε ἕνα ψέμα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀποκαλοῦμε συμβατικὰ ψέματα ἢ ἀπὸ τὸ νὰ δεχθοῦμε τὸ παιδί μας ὅπως εἶναι ἢ νὰ ἀνεχθοῦμε τοὺς γονεῖς μας ἢ ἀμοιβαία ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.
Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ὅταν προσπαθοῦμε νὰ τηρήσουμε τὶς ἐντολὲς δυσκολευόμαστε πολύ.
Κι ἔτσι, ταπεινωνόμαστε ἐπώπιόν τους.

Οἱ ἐντολὲς ὅμως, πέρα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι μᾶς ταπεινώνουν, λειτουργοῦν καὶ ὡς ὁδοδεῖκτες στὴν πορεία μας. 

Βλέπει κανεὶς πολλὲς φορὲς στοὺς ὀρεινοὺς δρόμους νὰ ὑπάρχουν στὰ δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ τῆς ἀσφάλτου, πάσσαλοι μὲ φθορίζουσα ὕλη πάνω τους, ὥστε νὰ δείχνουν τὸν δρόμο, ὅταν αὐτὸς καλύπτεται ἀπὸ τὰ χιόνια.
Τὸ ἴδιο κάνουν κι οἱ ἐντολές· μᾶς δείχνουν ποῦ πορευόμαστε.
Γι’ αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ ἀναζητήσει κανείς, μὲ τὴ συμπαράσταση τοῦ πνευματικοῦ του, νὰ προσδιορίσει τὶς ἐντολὲς γιὰ τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ ἀγωνιστεῖ στὴ ζωή του.

Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο μαθητεύει συνεχῶς στὸ συγκεκριμένο ἀγώνα του.
Δὲν δικαιολογεῖ εὔκολα τὸν ἑαυτὸ του, ὅταν δὲν τὰ καταφέρνει, δὲν ἀδιαφορεῖ.
Στέκεται μὲ τιμιότητα ἀπέναντι στὴν ἀλήθεια.
Δὲν ψεύδεται, οὔτε ξεγελᾶ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ κοιτάζει ποιὲς ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐντολὲς θὰ ἐφαρμόσει καὶ σὲ ποιό βαθμό.
Ἔτσι, διακρίνει τὸ δρόμο καὶ τὴν πορεία του, καὶ στὴ συνέχεια ζητάει μὲ τὴν προσευχὴ του τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν εὐλογία Του· ὥστε, ἂν κάποια ἀπὸ τὶς ἐντολὲς μπορεῖ νὰ μεταμορφωθεῖ σὲ ἐμπειρία προσωπική, αὐτὸ νὰ γίνει μόνο μὲ τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ.

Στὴν πνευματικὴ ζωή, οἱ ἀρετὲς δὲν ἀποτελοῦν κατάκτηση ἢ ἐπίτευγμα, ἀλλὰ δῶρο Θεοῦ καὶ καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Σὲ μᾶς ἀνήκει ἡ συναίνεση καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη στὴ χάρι Του.

Σεπτέμβριος 2020

 

imml - 2fA

"Καλόν ενιαυτό! "

 

-  π. Παντελεήμων Κρούσκος

Σήμερα ξεκινά και πάλι ένα εκκλησιαστικό έτος. 

Οι πιστοί κατακλύζουμε τις κατά τόπους εκκλησίες και ευχαριστούμε τον Θεό για τις ευεργεσίες Του στο παρελθόν έτος.
Απροϋπόθετα όμως και χωρίς αποδείξεις ζωντανές, τον ευχαριστούμε για το έτος που μπαίνει και ζητάμε να ευλογήσει τον ενιαυτόν της χρηστότητος Του, χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει και τι έχει ετοιμάσει και παραχωρήσει για μας η αγάπη Του.
Αυτό σημαίνει πίστη δηλαδή εμπιστοσύνη.

Ο χριστιανός ζει με τα λόγια του Ησαΐα: Όποιος περιμένει με υπομονή και πίστη την παρουσία του Κυρίου θα ενδυναμωθεί και θα του φυτρώσουν φτερά όπως στον αετό.
Αυτό πού ζητάμε κατά βάθος σήμερα από τον Θεό κοντά στα τόσα πνευματικά και υλικά ζητήματα, είναι η δύναμη να υπομείνουμε και να δεχτούμε αυτά που θα έρθουν.
Και αυτό φανερώνει μια παιδική εμπιστοσύνη, μια ξεχωριστή απλότητα, η οποία δεικνύει Αυτόν Πατέρα και εμάς υπήκοα τέκνα Του.

Καλό εκκλησιαστικό ενιαυτό σε πατέρες και αδελφούς!

 

fb – 2fA

- Σεπτέμβριος 2020

 

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Εσύ είσαι ο κόσμος μου, ομορφιά μου

Αυτό είναι το πιο κρυμμένο μυστικό. Η ρίζα της ρίζας. 

Ο ανθός του ανθού. Ο ουρανός του ουρανού. Του δέντρου που λέγεται ζωή.

Που ψηλώνει πιο πολύ απ' όσο η ψυχή ελπίζει ή το μυαλό μπορεί να κρύψει.

Είναι το θαύμα που κρατά  τ' αστέρια χώρια.

Κουβαλώ την καρδιά σου. Την κουβαλώ στην καρδιά μου.

(Edward Estlin Cummings)

2φΑ

"Πολυεύσπλαγχνη Δέσποινα "

-  Άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως

Συ δε, Πάναγνε και Πανάγαθη και Πολυεύσπλαγχνη Δέσποινα, η παραμυθία των Χριστιανών, η θερμή παρηγοριά των θλιβομένων, το έτοιμο καταφύγιο των αμαρτωλών, μη μας εγκαταλείπεις ορφανούς χωρίς τη θεία σου βοήθεια.
Γιατί αν Εσύ μας εγκαταλείψεις πού άραγε θα προστρέξουμε;
Και τότε τί θα γίνουμε, ω Παναγία Θεοτόκε, Συ που είσαι η πνοή και ζωή των Χριστιανών;
Όπως το σώμα μας έχει την αναπνοή ως απόδειξη της ζωής, έτσι και το πανάγιον όνομά Σου προφερόμενο συνεχώς από τους δούλους Σου κάθε στιγμή, σε κάθε τόπο και με κάθε τρόπο, δεν θα είναι μόνο απόδειξη, αλλά θα προκαλεί τη ζωή και τη χαρά και τη βοήθεια.

Ποιος άλλος μετά τον Υιό Σου φροντίζει το ανθρώπινο γένος όπως Εσύ;
Ή ποιος με τέτοιο τρόπο μετέχει στις δικές μας θλίψεις;
Ποιος με τόση ταχύτητα μας απαλλάσσει από τους επερχόμενους πειρασμούς;
Ποιος τόσο πολύ ακούει τις ικεσίες και υπερασπίζεται τους αμαρτωλούς;
Ποιος υποστηρίζει τόσο πολύ τους αδιόρθωτους; 

Επειδή Εσύ έχεις μητρική παρρησία και δύναμη προς τον Υιό σου, εμάς τους καταδικασμένους λόγω των αμαρτιών μας, που δεν τολμούμε να κοιτάξουμε προς το ύψος του ουρανού, με τις προσευχές και τις μεσιτείες Σου, και μας σώζεις και μας λυτρώνεις από την αιώνια κόλαση.
Γι’ αυτό ο θλιμμένος προς Σε καταφεύγει, ο αδικημένος τρέχει Σε σένα· όποιος πιέζεται από συμφορές ζητά τη βοήθειά Σου.
Ό,τι είναι δικό Σου δεν το χωράει ανθρώπινος νους.

Ποιο άλλο γένος ανθρώπων εκτός από τους χριστιανούς απόλαυσε τόσο μεγάλη δόξα, κέρδισε τόσο μεγάλη βοήθεια και τόσο μεγάλη προστασία;
Ποιος κοιτάζοντας με πίστη την Τιμία σου Ζώνη, Θεοτόκε δεν γεμίζει αμέσως με χαρά και ευχαρίστηση;
Ποιος που με πόθο την προσκύνησε έφυγε χωρίς απάντηση στο αίτημά του;
Ποιος βλέποντας την εικόνα Σου δεν ξέχασε αμέσως κάθε θλίψη του;
Όσοι δε προσέρχονται στον σεπτό ναό Σου στον οποίον θέλησες να βρίσκεται η Τιμία σου Ζώνη, που την κατάθεσή της σήμερα εορτάζουμε, δεν μπορούμε να περιγράψουμε τη μεγάλη χαρά, την ευφροσύνη και την απόλαυση που αξιώνονται.

Αλλ’ ω Θεοτόκε, Συ είσαι η στάμνα, από την οποία ήπιαμε το δροσιστικό μάννα όλοι οι ταλαιπωρημένοι από τα δεινά!
Θεοτόκε, Συ είσαι η τράπεζα, από την οποία χορτάσαμε με τον άρτον της ζωής όλοι οι πεινασμένοι. Ω Θεοτόκε, Συ είσαι η λυχνία, από την οποίαν όσοι καθόμασταν στο σκοτάδι γεμίσαμε από το μεγάλο φως!
Συ Θεοτόκε έχεις από τον Θεό τον έπαινο που Σου αξίζει και Σου αρμόζει.

Μην απορρίψεις και τον δικό μας ανάξιο έπαινο, τον οποίον όμως με πόθο Σου προσφέρουμε.
Μην αποστραφείς τον ικετευτικό λόγο που προέρχεται από ανάξια χείλη.
Αλλά, Θεοδόξαστε, αφού υπολογίσεις τον πόθο δώσε μας την συγχώρηση των αμαρτιών, την απόλαυση της αιώνιας ζωής και τη λύτρωση από κάθε βλάβη.

 

fb - Panteleimon Krouskos

2φΑ

                                                                            

"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν"

 

ΕΣΤΙΑ Νέας Σμύρνης

Σαν σήμερα 30 Αυγούστου 1922

Κανείς δεν ήξερε το πιο μεγάλο κακό που ερχόταν..... την μεγάλη φωτιά ...

η Σμύρνη βυθισμένη ολοκληρωτικά στο χάος.....

Το μακελειό δεν περιοριζόταν μόνο στην αρμένικη συνοικία, αλλά σε ολόκληρη την πόλη και τα προάστια, με εξαίρεση την τουρκική συνοικία. 

Ο Άγγλος εφημέριος Τσαρλς Ντόμπσον τόλμησε να περιδιαβεί την πόλη για να καταγράψει την κατάσταση: Έπεφταν διαρκώς τυχαίοι πυροβολισμοί στα σοκάκια, και ακολουθούσαν ουρλιαχτά και πανικόβλητα τρεχαλητά.

Παντού γίνονταν λεηλασίες και βιασμοί. Υπήρχαν πτώματα στις εισόδους των σπιτιών και στα σοκάκια κάθε γειτονιάς… 

Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μια μεγάλη ομάδα από γυναίκες και μωρά όπως και ένα μικρό κορίτσι, σχεδόν γυμνό, που είχε πυροβοληθεί στο στήθος… 

Οι Τούρκοι λεηλατούσαν τα πάντα.

Ένας άνδρας είχε πυροβοληθεί και στους δύο μηρούς, και τα ουρλιαχτά του άφηναν ασυγκίνητους τους έντρομους ανθρώπους [Μίλτον: 2008, σ. 231-2]. 

Από τους 5.000 χιλιάδες περίπου Αρμένιους που είχαν καταφύγει στον μητροπολιτικό ναό και στην Επισκοπή τους, οι περισσότεροι σφαγιάστηκαν στην προσπάθειά τους να διαφύγουν.

Χιλιάδες χριστιανοί είχαν στριμωχτεί στους τοίχους της προκυμαίας, αναζητώντας κάποιο πλεούμενο για να τους μεταφέρει σε κάποιο από τα ξένα πλοία που βρίσκονταν στον κόλπο. 

Η αναζήτησή τους όμως άκαρπη. 

Οι ψαρόβαρκες των ντόπιων βρίσκονταν σε κοντινά ελληνικά νησιά και τα ξένα σκάφη είχαν αυστηρές εντολές να μην δέχονται Έλληνες ή Αρμένιους [Μίλτον: 2008, σ. 326].

Η φυγή από τη Σμύρνη για όποιον δεν ήταν υπήκοος ξένων κρατών ήταν πλέον αδύνατη. 

Τα τελευταία ελληνικά πλοία είχαν αποπλεύσει πριν από τρεις ημέρες και 500.000 Έλληνες και Αρμένιοι βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε παγίδα θανάτου. 

Κάποιες υπερφορτωμένες βάρκες πλησιάζουν τα συμμαχικά πλοία, αλλά οι διαταγές ήταν ρητές . . . . .

"Οι πρόσφυγες δεν επιτρέπεται να επιβιβασθούν".

 

fb – 2fA

"Μονάχα που τον κοιτάζεις.. "

 

-  Φώτης Κόντογλου

Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεμακρύνανε, αλλοίμονο, από τη πίστη και την απλότητα.
Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος αρχίζει να αποστρέφεται τα απλά και ταπεινά πράγματα.
Πολλές φορές όμως ξανάρχεται στον παλιό τον εαυτό του.
Σαν τον μεθυσμένο που ξεμέθυσε - και τότε καταλαβαίνει πάλι μεγάλη όρεξη για την απλότητα και για τη φτώχεια και χαίρεται και ειρηνεύει και θέλει να ζει ταπεινά και ήσυχα.
Νιώθει μέσα του τη γλυκύτητα του Χριστού και την ειρήνη που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο.
Γιατί χωρίς απλή καρδιά δε γίνεται κανένας χριστιανός.
Οι άνθρωποι κάνανε και τον Χριστιανισμό πολύπλοκη θεωρία, τον ξεντύσανε την ταπεινή και απλή στολή του, τον κάνανε φιλοσοφία. Κι εσύ, όποιος κι αν είσαι που απόμεινες απλός, ξέρω πως πικραίνεσαι γι αυτή τη κατάσταση και αποζητάς καταφύγιο.

Η χαρά που νιώθει ο άνθρωπος για τον Θεό είναι πιο δυνατή από τούτη τη ζωή.
Όποιος φτωχαίνει από τα πλούτη του κόσμου πλουταίνει από τον πλούτο του Θεού.
Κάποιοι που δεν αγαπάνε τα θρησκευτικά ας μην βαρεθούνε επειδή μιλάνε συχνά για τον Χριστό, για την ταπείνωση και την απλότητα. Σαν νιώσει η καρδιά τους τη γεύση τους θα πούνε ότι είχα δίκιο. Θέλω να τους μεταδώσω τη μια και μοναδική χαρά, την αληθινή χαρά ίδια ευωδιά, που βγαίνει από τα αγριολούλουδα των βουνών μας.
Από αυτή την ευωδιά μοσχοβολάνε και τα φτωχά ρημοκλήσια μας, που είναι χτισμένα σε κάθε μέρος κι ημερεύουνε την πλάση. Όπου και να πας θα σε καλωσορίσουν και θα σε προσκαλέσουνε να μπεις μέσα από την χαμηλή πόρτα τους, για να σε ειρηνέψουνε και να σε παρηγορήσουνε.

Μονάχα που κοιτάζεις τον Πρόδρομο ησυχάζουνε τα εντός σου, φεύγουνε από την καρδιά σου οι στενοχώριες, καθαρίζει η διάνοιά σου, γίνεσαι ξέγνοιαστος σαν το παιδί.
Το κεφάλι του Αγίου είναι αναμαλλιασμένο σαν πρίνος, το πρόσωπο και τα χέρια του κεραμιδιά από τον ήλιο, το ρούχο του είναι πράσινο ξεθωριασμένο και από την πολυκαιρία επήρε μια αλλόκοτη γλυκύτητα.
Ειρήνη σε περισκεπάζει εδώ που κάθεσαι, ξεχασμένος από τον κόσμο στη ζεστή φωλιά του Χριστού. Και ρωτάς μοναχός σου: Γιατί να μην απογεύονται όλοι ό άνθρωποι από τούτο το καθαρό νερό της ζωής «το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον»;

Αγιασμένη Ελλάδα. Κορμιά βασανισμένα, ψυχές πικραμένες.
Βάσανα που δε γράφουνται στο χαρτί. Κι από τούτη τη συντριβή, κι από τούτη τη βουβή θλίψη έρχεται στη καρδιά η αληθινή ελπίδα και η παρηγοριά του Χριστού.
Αυτό είναι το μυστήριο της Ορθοδοξίας, δηλαδή της αληθινής πίστης του Χριστού.
Και μέσα από τον σπόρο της θλίψης ανθίζει ο σπόρος της αληθινής χαράς.

fb – Panteleimon Krouskos

2fA

"Θέλω να γράψω.. "

 

Τσαρλς Μπουκόφσκι  -  Ώστε θες να γίνεις συγγραφέας;

Αν δεν έρχεται με ορμή από μέσα σου
και σε πείσμα όλων - μην το κάνεις.
Αν δε βγαίνει απρόσκλητο
από την καρδιά κι απ’ το μυαλό σου, απ’ το στόμα
κι απ’ τα σωθικά σου - μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι με τις ώρες
και κοιτάς την οθόνη του PC σου
ή σκύβεις σαν καμπούρης πάνω στη γραφομηχανή
ψάχνοντας βασανιστικά για λέξεις - μην το κάνεις.
Μην το κάνεις για τα λεφτά ή για τη δόξα
- ασ’ το καλύτερα.
Αν το κάνεις γιατί νομίζεις πως θα σου φέρει
παρτενέρ στο κρεβάτι σου - μην το κάνεις.
Αν κάθεσαι και γράφεις όλο τα ίδια και τα ίδια,
στο λέω, μην το κάνεις.
Αν ζορίζεσαι στη σκέψη να το κάνεις,
κι αν προσπαθείς να γράψεις όπως άλλος,
ασ’ το καλύτερα.
Αν περιμένεις να βγει μουγκρίζοντας από μέσα σου,
τότε κάνε υπομονή και περίμενε.
Μα αν δεν σου βγει με βρυχηθμό βαθύ,
μη συνεχίζεις.
Αν πρέπει πρώτα να το διαβάσεις στη γυναίκα σου,
στη φιλενάδα σου ή στον αγαπητικό σου,
στους γονείς ή σε κάποιον τρίτο,
δεν είσαι έτοιμος να γίνεις συγγραφέας.
Μην γίνεις σαν όλους τους αργόσχολους,
μην μπεις στο πλήθος όσων
αυτοαποκαλούνται συγγραφείς,
μην γίνεις κουτός και βαρετός και ξιπασμένος,
κι αφήνεις την αυταρέσκεια να σε κατασπαράξει
- οι βιβλιοθήκες του κόσμου έχουν πνιγεί
στο χασμουρητό τόσων άσχετων.
Μην προστεθείς κι εσύ σ’ αυτούς - μην το κάνεις.
Αν δεν νιώσεις πως ο καυτός ήλιος μέσα σου
καίει τα σπλάχνα σου και πάλι μην το κάνεις.
Κι αν δεν εκτοξεύεται σαν πύραυλος απ’ την ψυχή σου,
ασ’ το καλύτερα.
Καν’ το μονάχα αν νιώσεις, πως αν δεν το κάνεις
θα τρελαθείς, θα σκοτωθείς ή θα σκοτώσεις
- αλλιώς, άφησε το.
Όταν έρθει στ’ αλήθεια εκείνη η ώρα,
και το μπορείς, θα συμβεί από μόνο του
κι έτσι θα συνεχίσει να συμβαίνει
ώσπου εσύ να πεθάνεις ή εκείνο σβήσει.
Άλλος τρόπος δεν υπάρχει - δεν θα υπάρξει
και ποτέ δεν υπήρξε.

 

2φΑ

"Πάμε για ύπνο Κατερίνα "

 

 Γιάννης Πουλόπουλος - Πάμε για ύπνο Κατερίνα 

2φΑ

Τ’ Αυγουστιάτικα

 

«Χρόνια Πολλά»!! 

- Το 2^ο φεγγάρι συμπλήρωσε στους ουράνιους κύκλους του, 

εννέα Αύγουστους  [2011-2020]

- Οι πρώτες αναρτήσεις, τέσσερα ποιήματα του Μ Ψ

 

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ

Αυτή η ώρα που χαράζει

και το δειλινό

οι πιο όμορφες της μέρας

ευχαριστήρια προσευχή

Θα ανοίξω τις βορινές γρίλιες

να κάμει ρεύμα

όλη τη νύχτα έξω το σταμνί

δρόσισε

ας πάμε πρώτα στο εκκλησάκι

να κατεβούμε στη θάλασσα νωρίς

Έχουμε καρπούζι

κουλούρες κρίθινες

και αναμνήσεις

θα βγάλουμε και αχινούς.

 

ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Βασιλικός

στο λευκό πεζούλι της θάλασσας

στάλες δροσιάς νυχτερινής

τρεμοπαίζουν στο πελαγίσιο αεράκι

τα χθεσινά τζιτζίκια

σίγησαν

σιωπή αλλαγής

στο ξύπνημα καινούργιας μέρας

το αχνό φως εντείνει

τις αποχρώσεις του

αισθήσεις μετουσιώνονται δειλά

σε αισθήματα

Γαλήνη

ο ήχος της μικρής καμπάνας

επαναφέρει απαλά

τον ρυθμό της ζωής.

 

ΑΝΤΗΛΙΑ

Έξω

οι τελευταίες βουτιές

θαλασσινή ζάλη

μεσημέριασε

Εκτυφλωτική η ζέστη

παραλύει κινήσεις, σκέψεις

προθέσεις

Μέσα

δροσιά ψηλοτάβανη

παντζούρι κουφωτό

μυρωδιά χορταστική

από καρπούζι

δεντρολίβανο

και βρεγμένο σφουγγάρι.

 

ΔΙΑΘΛΑΣΗ

Στο φως της πανσελήνου

ο παλμός στο λιμάνι συστέλλεται

το χρώμα διαφοροποιείται

οι όγκοι αμβλύνονται

αχνή ηρεμία εισχωρεί

στα νοτισμένα μόρια

ταξιδεμένων προσδοκιών

ο υδάτινος όγκος

εξαϋλωμένος

διάφανος

με αιωρούμενα αιθέρια σκάφη

προσφέρει διαυγή

τη θέαση του βυθού

ψυχή εξαγνισμένη

καθαρή.

 

… και του χρόνου!

 

2φΑ

"Τάλαντα και δηνάρια "

 

- «Αγίου Λουκά, επισκόπου Κριμαίας-Λόγοι και ομιλίες»

[Τόμος Γ΄, Ορθόδοξος Κυψέλη]

Ποιος άνθρωπος δεν θα θυμώσει και δεν θα δια­μαρτυρηθεί ακούγοντας την παραβολή του κακού δού­λου στον οποίο ο Κύριος του συγχώρεσε ένα μεγάλο χρέος, ενώ αυτός δεν ήθελε να συγχωρέσει στον πλη­σίον του ένα μικρό;

Ταράζεται ή καρδιά μας όταν βλέπουμε τις χειρό­τερες εκδηλώσεις των παθών και της αμαρτωλότητας των ανθρώπων. 

Σωστά είπε ο προφήτης Δαβίδ «καὶ ἐρρύσατο τὴν ψυχήν μου ἐκ μέσου σκύμνων. ἐκοιμήθην τεταραγμένος· υἱοὶ ἀνθρώπων, οἱ ὀδόντες αὐτῶν ὅπλα καὶ βέλη, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν μάχαιρα ὀξεῖα» (Ψαλ. 56, 5).

Και δεν το λέει για τους φονιάδες και τους κακούργους αλλά για μας τους απλούς ανθρώ­πους. 

Εμάς μας αποκαλεί λιοντάρια και λέει ότι τα δόντια μας είναι όπλα και βέλη και η γλώσσα 

- ακο­νισμένο σπαθί. Και το σπαθί είναι όργανο του φόνου.

Αν ή γλώσσα μας είναι σαν το αιχμηρό σπαθί, τό­τε μπορούμε να την χρησιμοποιήσουμε για 

να φο­νεύουμε τους ανθρώπους.

Και όντως πολλές φορές το κάνουμε και δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας δολοφόνους. 

Πληγώνουμε την καρδιά του πλησίον με συκο­φαντία και ψέμα, προσβάλλουμε τη δική του ανθρώ­πινη αξιοπρέπεια, ταράζουμε την καρδιά του με κακο­λογία, - αυτό δεν είναι πνευματικός φόνος;

Ακούμε πως κάποιος από τους γνωστούς ανθρώ­πους μοιχεύει και θυμώνουμε μ' αυτόν. 

Δεν είναι δύ­σκολο να θυμώνεις με τους άλλους. Δύσκολο είναι να  θυμώνεις με τον εαυτό σου. 

Έχουμε δικαίωμα να θυ­μώνουμε με τους άλλους, ενώ οι ίδιοι δεν έχουμε την καθαρότητα που ζητά από μας ο Χριστός;

Πόσοι από μας δεν έχουν κοιτάξει ποτέ γυναίκα ή άνδρα με πό­θο; Λίγοι, πολύ λίγοι.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός κάθε ακάθαρτο βλέμ­μα που ρίχνουμε στη γυναίκα, το ονομάζει μοιχεία. 

Και αν ακόμα δεν την κάναμε με το σώμα, στην καρ­διά μας την είχαμε κάνει.

Ένας μεγάλος ιεράρχης, ο άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ, λέει το εξής: «Τις αμαρτίες που βλέπουμε στους άλλους, τις έχουμε και εμείς». Αυτό είναι πολύ σωστό.

Όλες οι αμαρτίες πού βλέπουμε στους άλλους υ­πάρχουν και μέσα μας, ίσως σε βαθμό πιο μικρό, αλ­λά έχουμε το ίδιο ακάθαρτη καρδιά, που ή ακαθαρσία της φανερώνεται με τις προσβολές του πλησίον και το μίσος εναντίον του. 

Τέτοια ακαθαρσία υπάρχει στην καρδιά κάθε ανθρώπου.

Γι’ αυτό, τον λόγο του μεγάλου Ιεράρχη πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον έχουμε πάντα στην καρδιά μας.

Όταν βλέπουμε την αμαρτωλότητα των άλλων, πρέπει να δούμε και την δική μας καρδιά και να αναρωτη­θούμε «Εγώ είμαι καθαρός από αμαρτία, δεν υπάρχει μέσα μου το ίδιο πάθος που βλέπω στον αδελφό μου;»   ….

 

kirigmata – 2φΑ

"Αὔριο θά σοῦ ἀπαντήσω "

 

Κική Δημουλά  -  ΓΡΑΜΜΑ

Ὁ ταχυδρόμος,

σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου

μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο

μὲ τὴ σιωπή σου.

Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.

Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.

Ὅμως ὁ ταχυδρόμος

τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,

κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,

διαβάζοντας τὰ χέρια μου

ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.

Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου

καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου

τ᾿ ἄγραφά σου.

Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω

στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.

Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,

στὸ στῆθος σκαμμένο

τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.

Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω -συλλογίσου-

τὴ σιωπή σου.

 

cnn – 2φΑ

                                          

"Δάσκαλε, είσαι επικίνδυνος! "

 

OSHO  -  ΕΠΙΓΝΩΣΗ

Υπήρχε ένας σπουδαίος βουδιστής δάσκαλος, ο Ναγκαρτζούνα.
Κάποτε ήρθε και τον βρήκε ένας κλέφτης, που τον είχε αγαπήσει, γιατί ποτέ του δεν είχε δει πιο σημαντικό άνθρωπο, με τόσο απέραντη σοφία.
Ρώτησε λοιπόν τον Ναγκαρτζούνα:
«Υπάρχει καμία πιθανότητα να φτάσω κι εγώ, εκεί που έφτασες εσύ;
Πρέπει όμως να σου ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: Εγώ είμαι κλέφτης.

Και κάτι ακόμη: Εγώ δεν μπορώ να σταματήσω να κλέβω, γι’ αυτό μη μου το βάλεις σαν όρο. Θα κάνω ό,τι μου πεις, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να κλέβω.
Το προσπάθησα πολλές φορές και απέτυχα, γι’ αυτό κι έχω εγκαταλείψει την όλη προσπάθεια.
Έχω αποδεχτεί το πεπρωμένο μου, ότι είμαι κλέφτης.
Ας μη μιλήσουμε λοιπόν γι’ αυτό. Σου το ξεκαθαρίζω από την αρχή.»

Ο Ναγκαρτζούνα είπε: «Γιατί φοβάσαι ότι θα σου μιλήσω γι’ αυτό;|»
Ο κλέφτης είπε: «Μα όποτε πηγαίνω σε έναν καλόγερο, σε έναν ιερέα, σε έναν άγιο άνθρωπο, πάντοτε μου λέει: - Πρώτα πρέπει να σταματήσεις να κλέβεις. »
Ο Ναγκαρτζούνα γέλασε και είπε: «Τότε, θα πρέπει να είχες πάει σε κλέφτες, αλλιώς γιατί να τους νοιάζει; Εμένα δεν με νοιάζει καθόλου!»
Ο κλέφτης γέλασε και είπε: «Τότε, εντάξει. Μου φαίνεται ότι μπορώ να γίνω μαθητής σου.
Είσαι ο σωστός δάσκαλος.»

Ο Ναγκαρτζούνα τον δέχτηκε για μαθητή και του είπε:
«Τώρα μπορείς να φύγεις και να κάνεις ό,τι σου αρέσει, αλλά με έναν όρο:
Να το κάνεις με επίγνωση. Πήγαινε, άνοιξε σπίτια, πάρε πράγματα, κλέψε, κάνε ό,τι σου αρέσει, εμένα δεν με νοιάζει, δεν είμαι κλέφτης.
Οτιδήποτε κάνεις όμως, κάνε το με πλήρη επίγνωση, με βαθιά συναίσθηση και πλήρη γνώση της πράξης σου.»
Ο κλέφτης δεν κατάλαβε ότι έπεφτε στην παγίδα.
Είπε: «Εντάξει, θα το προσπαθήσω.»

Μετά από τρεις εβδομάδες, γύρισε πίσω και του είπε:
«Δάσκαλε, εσύ είσαι επικίνδυνος! Όταν έχω επίγνωση, δεν μπορώ να κλέψω.
Αν κλέβω, η επίγνωση εξαφανίζεται. Είμαι καθηλωμένος.»
Ο Ναγκαρτζούνα είπε: «“Αρκετά με τις κλεψιές σου! Εμένα δεν με ενδιαφέρουν.
Εγώ δεν είμαι κλέφτης για να με ενδιαφέρουν. Εσύ αποφασίζεις για τον εαυτό σου!
Αν θέλεις να έχεις επίγνωση, εσύ θα το αποφασίζεις.
Αν δεν θέλεις, τότε πάλι εσύ αποφασίζεις.»

Ο άνθρωπος είπε: «Τώρα όμως είναι πολύ δύσκολο. Έχω πάρει μια μικρή γεύση από την επίγνωση και είναι τόσο όμορφη! Τίποτε άλλο δεν αξίζει στη ζωή!»
«Χθες βράδυ», συνέχισε ο κλέφτης, «κατάφερα για πρώτη φορά να μπω μέσα στο παλάτι του βασιλιά. Άνοιξα το θησαυροφυλάκιο.
Θα μπορούσα να είχα γίνει ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, με ακολουθούσες όμως εσύ κι έπρεπε να έχω επίγνωση…

Όταν είχα επίγνωση, ξαφνικά δεν υπήρχε κανένα κίνητρο, καμία επιθυμία.
Όταν είχα επίγνωση, τα διαμάντια έμοιαζαν πέτρες, με συνηθισμένες πέτρες.
Όταν έχανα την επίγνωση, ο θησαυρός βρισκόταν και πάλι εκεί.
Κι εγώ περίμενα και το έκανα αυτό πολλές φορές και γινόμουν σαν βούδας και δεν μπορούσα ούτε να τον αγγίξω, επειδή το όλο πράγμα έμοιαζε ανόητο, βλακώδες – πέτρες, συνηθισμένες πέτρες!

Τι πάω να κάνω; Να χάσω τον εαυτό μου για σκέτες πέτρες;
Ύστερα όμως, έχανα την επίγνωση και τότε τα διαμάντια γίνονταν πάλι όμορφα – ξανά η όλη αυταπάτη. Τελικά, αποφάσισα ότι δεν άξιζαν.”

 

lecturesbureau – 2φΑ

"Άραχτοί και παροιμίες "

 

Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι  -  Σύννεφο μέ παντελόνια

Τὴν σκέψη

στὸ πλαδαρὸ μυαλό σας ποὺ ὀνειρεύεται,

σὰν ὑπηρέτης λαίμαργος σὲ καναπὲ λιγδιάρικο

μὲ τὴν καρδιὰ κουρέλι ματωμένο θὰ ἐρεθίσω·

χορταστικὰ χλευαστικός, ξεδιάντροπος καὶ καυστικός.

Οὔτε μιὰ γκρίζα τρίχα δὲν ἔχω στὴν ψυχή,

μήτε τῶν γηρατειῶν τὴν στοργή!

Μέγας ὁ κόσμος μὲ τῆς φωνῆς τὴ δύναμη

ἔρχομ᾿ ὄμορφος,

στὰ εἰκοσιδυό μου χρόνια.

Τρυφεροί μου!

Ἀφῆστε τὸν ἔρωτα στὰ βιολιά.

Εἶναι βάρβαρο στὰ τύμπανα νὰ μένει.

Καὶ δὲν μπορεῖτε νὰ φέρετε τὰ πάνω κάτω ὅπως ἐγώ,

ὥστε νὰ μείνουν μόνο τὰ χείλη.

Ἐλᾶτε νὰ μάθετε -

ἀπ᾿ τὸ βελούδινο σαλόνι

τοῦ τάγματος τῶν ἀρχαγγέλων τὸ πρωτόκολλο

ποὺ ἤρεμα τὰ χείλη ξεφυλλίζει

ὅπως ἡ μαγείρισσα τὸ βιβλίο τῶν συνταγῶν.

Πηγαίνετε -

Ἡ σάρκα πάει νὰ μὲ τρελάνει

-κι ὅπως ἀλλάζει χρῶμα ὁ οὐρανός-

Πηγαίνετε -

θὰ εἶμαι ἄψογα τρυφερός,

δὲν εἶμαι ἄντρας ἐγώ, εἶμαι ἕνα σύννεφο μὲ παντελόνια!

Πὼς ἡ ὁλάνθιστη Νίκαια ὑπάρχει δὲν πιστεύω!

Καὶ πάλι θὰ ὑμνήσω

τοὺς ἀραχτοὺς σὰ νοσοκομεῖα ἄντρες

καὶ τὶς παλιὲς σὰν παροιμίες γυναῖκες.

 

nektar – 2φΑ

                                                   

"Ένθεη ψυχανάλυση "

 

-  Του Αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου

Να ψυχαναλύεις την ύπαρξή σου, ψειρίζοντας το σκοτάδι σου, είναι ο μισός δρόμος που σταματά στην μέση της ερήμου, εκεί όπου όλα είναι άνυδρα, ξερά, μαραμένα.

Ο υπόλοιπος δρόμος, που καταλήγει στις δροσερές πηγές της Χάριτος του Θεού, είναι η ουσιαστική πορεία σου, στην οποία τρέχεις με την ορμή που σου έδωσε η πικρή εμπειρία του σκότους σου.

Οι σύγχρονες ψυχαναλυτικές πρακτικές που σε αφήνουν «στα κρύα του λουτρού», στη μέση του πουθενά, είναι απόλυτα τραγικές.

Έρχονται όμως οι ψαλμοί του Δαβίδ, αυτά τα βαθειά ένθεα ποιήματα του εξαϋλωμένου Προφητάνακτος, να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους και να μας μιλήσουν για μια ένθεη και όντως θεραπευτική ψυχανάλυση.

Ας δούμε δι’ ολίγων τον 72ο ψαλμό:

Από τον 1ο έως τον 16ο στίχο ο Δαβίδ περιγράφει τα βασανιστικά εσωτερικά βιώματά του, καθώς παρακολουθεί όλους τους ασεβείς και άνομους να ευδοκιμούν, να ζουν ανέμελα, ειρηνικά, πλούσια, μακρόβια.

«Εγενόμην μεμαστιγωμένος όλην την ημέραν και ο έλεγχός μου εις τας πρωίας» (στ. 14), θα πει με πόνο ψυχής.

Βλέπει πως «ματαίως εδικαίωσα την καρδίαν μου και ενιψάμην εν αθώοις τας χείρας μου» (στ. 13), καθώς φαίνεται ότι ο Θεός αδιαφορεί για την δικαία διαπαιδαγώγηση των ανόμων, ενώ ο ίδιος ταλαιπωρείται από όλους τους υπεναντίους του.

Όμως από τον στίχο 17, όλα αλλάζουν στην ψυχή του Δαβίδ. 

Φως, άπλετο φως εισέρχεται και κατακλύζει την ύπαρξή του. 

Γίνεται διορατικός και προορατικός. Πώς έγινε αυτή η θεία αλλοίωσις;
Εισήλθε στο Άγιο Πνεύμα. Έγινε ένθεος. Να πώς το περιγράφει: «έως ου εισέλθω εις το αγιαστήριον του Θεού και συνώ εις τα έσχατα αυτών» (στ. 17). 

Όλη τώρα η ύπαρξή του φωτίζεται από την θεία γνώση.
Όχι την εξωτερική και επιφανειακή γνώση που τον είχε μέχρι πρότινος γεμίσει με άγχη, φόβους, ταραχές, μικροψυχίες, ζήλειες, και ενοχές, ώστενα γράφει: «παρά μικρόν εσαλεύθησαν οι πόδες, παρ΄ ολίγον εξεχύθη τα διαβήματά μου, ότι εζήλωσα επί τοις ανόμοις, ειρήνην αμαρτωλών θεωρών» (στ. 2-3).

Τώρα τον κατακλύζει η άνωθεν κατερχόμενη, η Αγιοπνευματική γνώση, και βλέπει μέχρι το τέλος, τα έσχατα των χρόνων των ασεβών. 

Κατανοεί πλέον πως όλη η δόξα και τα μεγαλεία, και όλες οι ανομίες των ανόμων

θα παρέλθουν «ωσεί ενύπνιον εξεγειρομένου» (στ. 20).

Όπως το όνειρο δηλαδή αυτού που ξυπνάει και μέσα στην ημέρα το έχει ξεχάσει.

Έχοντας πλέον ο Δαβίδ, αυτή την ολοκληρωμένη εικόνα του δρόμου μέχρι τις πηγές όπου κατοικεί ο Θεός, εκεί όπου βρίσκεται το Αγιαστήριό Του, κλείνει τον ψαλμό με την μεγάλη και παγκόσμια διαπίστωση: «…ιδού οι μακρύνοντες εαυτούς από σου απωλούνται, εξολόθρευσας πάντα τον πορνεύοντα από σου. Εμοί δε το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί, τίθεσθαι εν τω Κυρίω την ελπίδα μου, του εξαγγείλαι με πάσας τας αινέσεις σου εν ταις πύλαις της θυγατρός Σιών» (στ. 26 -28).

Με άλλα λόγια: «Κύριε, τώρα που έφτασα προορατικά και είδα το τέλος του δρόμου, εδώ στα άκρα του κόσμου, όπου μας περιμένεις για να μας προσφέρεις από τις καθαρές πηγές σου τις δροσιές του πνεύματος τώρα κατάλαβα πως όσοι μακραίνουν από σένα χάνονται και ξεραίνονται σαν τους οδοιπόρους που αράζουν στη μέση της ξερής ερήμου.

Για μένα πλέον, το να είμαι προσκολλημένος σε Εσένα Κύριε, είναι το μόνο αγαθό, αφού η αποστασία από Σένα και η προσκύνηση των δημιουργημάτων Σου είναι μέγιστη πορνεία και προκαλεί στους πορνεύοντες εξολόθρευση.

Τώρα θέλω Κύριε, εδώ στις πύλες της πόλης Σου της Αγίας και μακαρίας Σιών, εδώ που οι άνθρωποι ταλαντεύονται και διστάζουν να εισέλθουν εδώ θέλω να στέκομαι, τώρα που σταθεροποιήθηκα μέσα στο Αγιαστήριο της Χάριτός Σου, για να εξυμνώ τα μεγαλεία Σου, και να κηρύττω μεγαλόφωνα πώς στερέωσες και τα δικά μου βήματα, πώς έδιωξες από πάνω μου όλες τις αμφιβολίες, τις φοβίες, τα σκότη των παθών.

Θέλω να οδηγώ μέσα στην πόλη Σου όλους όσους στέκουν απέξω μαστιζόμενοι από τα δεινά της απομάκρυνσης από Εσένα». 

Με αυτά τα λόγια προς τον Κύριο, κλείνει ο Δαβίδ τον ψαλμό του. 

Αλλά και σε άλλο ψαλμό γράφει: «Αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών υπέρ πάντα τα σκηνώματα Ιακώβ» (Ψαλ. 86, 1).

Ναι, οι πύλες από τις οποίες αν δεν περάσεις, δεν μπορείς να κάνεις σκηνές «εν τω Παραδείσω». Μία πύλη είναι το Ψαλτήριον που σε οδηγεί στα βαθειά μυστήρια του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία του ανθρώπου.
Πύλες είναι τα μυστήρια της Εκκλησίας μας που σε μυούν στην πνευματική ζωή. 

Πύλη είναι η Καινή Διαθήκη που σε οδηγεί στη γνώση του Λόγου του Θεού.
Πύλη είναι η Παναγία μας γιατί δι’ αυτής εισήλθε ο Χριστός στον κόσμο.
«Της ευσπλαχνίας την πύλην άνοιξον ημίν ευλογημένη Θεοτόκε…» ψάλλουμε στον παρακλητικό κανόνα Της.

Ο Δαβίδ, που έφτασε να παραδοθεί ολικά στον Θεό, μέσα από τα οριακά σκαμπανεβάσματά του μεταξύ φωτός και σκότους, τόλμησε να πει: «..καγώ διαπαντός μετά σού.
Εκράτησας της χειρός της δεξιάς μου, και εν τη βουλή Σου ωδήγησάς με, και μετά δόξης προσελάβου με. Τι γάρ μοι υπάρχει εν τω ουρανώ; και παρά σου τι ηθέλησα επί της γης;
Εξέλιπεν η καρδία μου και η σάρξ μου, ο Θεός της καρδίας μου και η μερίς μου, ο Θεός εις τον αιώνα» (στ. 23 -25).   ....

 

romfea – 2φΑ