Από "Το διατηρητέο χάος" του π. Βασιλείου Χριστοδούλου
….
Οι αλλαγές δεν έρχονται με το να
νηστέψω περισσότερο, να προσευχηθώ εντονώτερα, να αυξήσω τις γονυκλισίες μου.
Όλα αυτά θα μου θρέφουν τον εγωισμό μου, όπως και στον Φαρισαίο της παραβολής,
αν δεν υπάρξει η πάλη με την μικρή αδηφάγα καθημερινότητα.
Αυτή η πάλη στο καθημερινό
πλαίσιο των σχέσεων μας είναι που δημιουργεί τις διόδους, ώστε τα μαστόρια της
πνευματικής ζωής (προσευχή, εγκράτεια, ταπείνωση κ.α.) να αναλάβουν εργασία
ενδοσκαφής και ανακαίνισης.
Ακολουθώντας και πάλι την
ποιήτρια (Κική Δημουλά), στην είσοδο της τώρα στο σπίτι το καλοκαιρινό,
φαντάζομαι ένα καλοκαίρι τον Θεό και σπίτι την καρδιά μου, αναστενάζοντας τον
τελευταίο της λυγμό:
«Για ν’ ανέβω τη σκάλα και να μπω
στο σπίτι του καλοκαιριού πρέπει να παραμερίσω πυκνά εμπόδια: κισσούς,
γιασεμιά, κοράλλια, μπιγόνιες, κλαδιά από την κληματαριά, κι ολόκληρες αγκαλιές
βασιλικό.
Να ’ταν, Θε’ μου, όλα τα εμπόδια
λουλούδια!»
[2φΑ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου