"Οι σταυρωμένοι.. "

π. Λίβυος  -  «Οι σταυρωμένοι του Αυγούστου…»

….   Κάθε μια ώρα σχεδόν είχε πλοίο.
Κόσμος, άνθρωποι όλων των ηλικιών, κοινωνικών και μορφωτικών τάξεων, γινόντουσαν ίσοι. 

Ο πόνος τους ένωνε.
Μάτια δακρυσμένα, πρόσωπα απελπισμένα, γεμάτα φόβο και αγωνία, αδύναμα να ελέγξουν το ανεξέλεγκτο της θνητότητας.
Σαφέστατα υπήρχαν και οι χαρούμενες όψεις του προσκυνήματος, άλλα κι εκείνοι είχαν περάσει από την κόλαση και τώρα χαμογελούσαν από τον παράδεισο. 

Ερχόντουσαν αυτή την φορά να πούνε ένα «ευχαριστώ» στην μεγάλη Μάνα.

Η πιο συγκλονιστική όμως εικόνα ήταν εκείνη των ανθρώπων που σχεδόν από το πλοίο, από το λιμάνι, διέσχιζαν γονατιστοί την μεγάλη λεωφόρο, την τεράστια ανηφόρα που οδηγούσε στον ναό της Παναγίας.
Ένας Γολγοθάς γεμάτος πόνο και πολύ ελπίδα.
Εκεί ένιωθες να ραγίζουν τα μέσα σου, συγκίνηση και απόλυτο σεβασμό σε ανθρώπινα πρόσωπα που ο πόνος τα είχε γονατίσει.

Όλοι έκαναν στην άκρη και με ρίγη συγκινήσεως κοιτούσαν.
Κάποιοι προσεύχονταν γι αυτούς κι ας μην τους ήξεραν, γνώριζαν όμως ότι κουβαλούσαν αβάστακτο πόνο.
Αυτή η μυσταγωγία ολοκληρώνονταν όταν εισέρχονταν μετά από πολύ ώρα ματωμένοι και ταλαιπωρημένοι, μέσα στο ναό.
Δέος, κατάνυξη, δάκρυα και συγκίνηση.
Σταυρωμένοι άνθρωποι που αναζητούσαν την ανάσταση.

Σαφέστατα και η Παναγία δεν έχει ανάγκη τίποτε από όλα αυτά, για να συντρέξει εις βοήθεια. 

Όμως έχει αξία να σταθούμε στον πόνο, την αγωνία, την απελπισία αυτών των ανθρώπων.
Στην πίστη τους για θεραπεία, για λύτρωση, για μια ζωή "Αλλιώς".
Και ξέρετε όταν φτάσει κανείς στα όρια του θανάτου, όχι μόνο του δικού του, αλλά του παιδιού του, γενικότερα του ανθρώπου του, τότε μπορεί ολότελα να αντιληφθεί αυτό τον σωματοποιημένο σπαραγμό.

Να νιώσει το δικαίωμα σε αυτή την σωματοποιημένη κραυγή, στο μοναχικό "γιατί".

Βέβαια όλα αυτά, για να τα καταλάβεις και να μην τα λοιδορήσεις, χρειάζονται τρεις προϋποθέσεις: πίστη, ταπείνωση και πόνος.   ….

facebook-libyos

[2fA]

Share