"‎Θαλασσινές αισθήσεις "

-  της Πόπης Αυλωνίτου‎ 

Όλες οι αισθήσεις μου, εσύ...
Είσαι τόσο μακριά μου κι όμως, σε βλέπω, σ' αγγίζω, σε μυρίζω,
σ' ακούω, σε γεύομαι.
Νοητά, ζω μαζί σου. Κοντά σου, δίπλα σου, μέσα σου.
Δυο ζωές που ήταν γραφτό ν' ανταμώσουν, ένα πελαγίσιο πρωινό,
για ταξίδια αισθημάτων.
Μοναδική η αλμύρα τους... Θαλασσινή η μοίρα τους...

Σε κοιτάζω και μέσα απ' τα μάτια σου βλέπω όλες τις Θάλασσες.
Τα πρωινά παίρνουν χρώμα γαλανό.
Όχι αυτό τ' ουρανού μιας μέρας καλοκαιρινής...
Το μαγικό γαλάζιο της Θάλασσας, όταν μπουνατσάρει ο καιρός
και ο ήλιος την κάνει να λάμπει...

Τις νύχτες όλα τ' αστέρια τ' ουρανού χαμηλώνουν, φωτίζουν το χαρτί.
Είναι η ώρα που η καρδιά στάζει και η πένα γράφει τ' όνομά σου.

Βλέπω να μου χαμογελάς κι όλα γύρω μου λάμπουν,
μ' αυτό το έντονο κόκκινο της παρουσίας...
Ή θολώνουν, με το σκούρο γκρι της απουσίας...

Σ' αγγίζω με χέρια που τρέμουν και νιώθω την αγάπη που ψάχνει αγκαλιά.
Τα σχοινιά φερμάρουν κι εγώ αρυμούλκητη στην αγκαλιά σου.
Οι σκέψεις γίνονται κύματα που λυσσομανάνε
κι εγώ ανήμπορη να τα κουμαντάρω, αφήνομαι στον κυματισμό τους.

Η μυρωδιά σου είναι παντού σαν γλυκοβραδιάζει.
Όχι η μυρωδιά από τ' άρωμά σου. Μα η ευωδία του ιδρώτα σου.
Γιασεμί και νυχτολούλουδο, ποτισμένα με την αλμύρα της Θάλασσας.

Νοσταλγώ την γεύση του φιλιού σου. Γεύση ποτισμένη με αλάτι.
Γλυκό του κουταλιού η αλμύρα σου.
Απ' αυτό που το κρύβω στο ντουλάπι, γιατί φοβάμαι μην τελειώσει.

Ακούω την ανάσα σου.
Άλλοτε ηχώ από βιολί κι άλλοτε άνεμος που μου δίνει φτερά
και με ταξιδεύει σε πέλαγα ανοιχτά.
Εσύ ο ταξιδευτής στα ταξίδια του μυαλού μου.

Ένας δυνατός ψίθυρος μ' ανατριχιάζει
και η χροιά της φωνής σου, αστραπή που με γλυκοταράζει.
Απόπλου λοιπόν... γι' αυτό το ταξίδι
που το γαλάζιο της Θάλασσας και το κόκκινο της καρδιάς,
αγγίζουν το ουράνιο τόξο.

Γι' αυτό το ταξίδεμα των αισθήσεων,
για εκεί που η μοναξιά δεν θα 'ναι κι απόψε μοναχή...

fb – ΚΑΡΑΒΟΛΑΤΡΕΣ

[2fA]

Share