Μνήμη θανάτου

-  από τις Ψυχαποσκευές

….   Και να, δίπλα μου, αντίκρυ μου, κρυμμένη στις πτυχές της κρίσης, η σκιά του θανάτου. Το σκοτάδι, η σιωπή κι ο φόβος.
Το σκοτάδι της αβύσσου, η σιωπή του κενού και ο φόβος του χάους.
Χθες αυτά δεν υπήρχαν. Μα τάχα, υπήρχα εγώ χθες;
Ένα νούμερο ληξιαρχείου, μια πλαστική ταυτότητα και μια ψευδαίσθηση πρωταγωνιστή· αυτά ήμουν. Επιφάνεια, χωρίς άλλη διάσταση…
Σκόρπισμα, χωρίς μοίρασμα… Αδράνεια…

Η κρίση, η οποιαδήποτε κρίση, είναι η ευκαιρία.
Κι είναι εύκολο βέβαια να την ονομάζεις έτσι, και δύσκολο να την αποδέχεσαι σαν τέτοια, αλλά ακόμα πιο δύσκολο είναι να την αξιοποιείς.
Να ξεχνάς τις συνήθειες, τους φόβους και τις ενοχές σου και να βλέπεις τα πράγματα απ’ την αρχή.
Καθαρά, σ’ όλο τον δρόμο της προοπτικής τους, μέχρι τον θάνατο.
Γιατί ο θάνατος, στην άκρη της ζωής, είναι άρρηκτα δεμένος στην κρίση.
Γι αυτό και η κρίση, είναι η μοναδική ευκαιρία να υπερβείς τον θάνατο.

Λένε οι όσιοι γέροντες: Έχε μνήμη θανάτου.
Όχι να σκέφτεσαι συνέχεια τον θάνατο σαν μοιραία κατάληξη της μάταιης ζωής σου, μέσα σε θλίψη, πένθος και θρήνο για τον άθλιο ρόλο που διαδραμάτισες σ’ ένα κακοδουλεμένο από σένα σενάριο, αλλά ακριβώς το αντίθετο.
Να θυμάσαι πως υπάρχει το τέλος – κάποτε, σύντομα, πιθανόν και στον επόμενο τόνο… - και να ετοιμάζεις μεθοδικά ψυχαποσκευές συγγνώμης, αγάπης, ειλικρίνειας, εμπιστοσύνης και φιλίας, με τον εαυτό σου, με τους άλλους, με τους κεκοιμημένους αδελφούς, με τον Θεό.
Υπάρχει τίποτα καλύτερο από αυτή την χαρά της προετοιμασίας, μες στην προσδοκία του ταξιδιού, του νόστου;   ….

Μ Ψ

Share