Ο μικρός Θωμάς

-  Από τις Ψυχαποσκευές

….  Κάποιο βράδυ, μόλις είχε πέσει το πρώτο σκοτάδι, παιδί εγώ σε καλοκαιρινές διακοπές, βρίσκομαι με τον μικρό Θωμά στο λιμάνι.
Έχουν ανάψει τα φώτα, η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη πανσέληνο, φθάνει το καράβι της γραμμής κατάφωτο, κάποιες βάρκες το πλησιάζουν, κόσμος πολύς στην προκυμαία και η βάρκα του θείου Αντώνη δεμένη πιο πέρα.
Χωρίς πολλή σκέψη, μπαίνουμε στη βάρκα και πιάνω τα κουπιά. 

Πλησιάζουμε προς το καράβι και σταματώ στη μέση της απόστασης.
Δυο παιδιά μόνα τους, γνωστή η βάρκα του θείου, δεν ήθελα να μας δει κανένας και να του το πει.

Δεν ήταν σωστή η απόφαση μου, το ήξερα, όμως η βραδιά ήταν μαγική.
Τα νερό στο λιμάνι λάδι, σαν να μην υπήρχε, σαν να ήταν μετέωρη η βάρκα, σε μια νοητή ευθεία στο ύψος του καραβιού. 

Κάτω, στο φως του φεγγαριού, βλέπαμε στον βυθό με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα.
Σταθήκαμε εκεί λίγη ώρα αμίλητοι, συνεπαρμένοι από αυτό που ζούσαμε.

Ξαναζώ την αίσθηση εκείνη.
Την αίσθηση της ομορφιάς και της συντροφικότητας. Όχι της παρέας.
Ο Θωμάς, αρκετά μικρότερος από μένα, μ’ ακολουθούσε σιωπηλός όπου τον πήγαινα,
μ’ απόλυτη εμπιστοσύνη.
Εγώ ένοιωθα την ώρα εκείνη, την συντροφικότητα της ευθύνης.
Μοιραζόμουν μαζί του πρωτόγνωρες στιγμές, αλλά με πλήρη αίσθηση της ευθύνης μου. 

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Αυτή την αίσθηση έχω και τώρα.
Μικρός Θωμάς ο εαυτός μου, ο φίλος, ο σύντροφος, αδελφός, πατέρας και γιος. 

Χάνω την έννοια του «εαυτού», ταυτίζομαι ξανά μαζί του, αναλαμβάνω την ευθύνη του και έτσι νοιώθω πως τον αγαπώ.
Όπως η Ελευθερία, το ίδιο και η Αγάπη, βασίζεται στην υπευθυνότητα.
Τώρα, έχω πρότυπο αγάπης και για τον πλησίον μου.  ….

Μ Ψ

Share