"Ο Λαζαρής της Κυθραίας "

Aναστασία Χατζηπαύλου -  Μνήμες Κύπρου...

Ο Λάζαρος Δημητρίου υπήρξε αυτοδίδακτος μουσικός.
Έπαιζε βιολί και τραγουδούσε την κυπριακή μουσική που παραδίδεται από το βάθος των χρόνων, μ' εκείνη την ατόφια χροιά που σε πάει κατευθείαν στην έννοια της αυθεντικότητας, του γνήσιου ταλέντου, του καθαρού τοπικού ιδιώματος.

Ήταν τυφλός. Γεννήθηκε τυφλός, μα όσοι τον έζησαν μαρτυρούν ότι δεν μπορούσες να το καταλάβεις από την όψη του· η ματιά σε έκανε να πιστεύεις ότι βλέπει.
Λαζαρής το όνομά του.
"Στραολαζαρή" τον φώναζαν κι όσο κι αν σήμερα η πολιτική ορθότητα θα μας έκανε να κρίνουμε την κοινωνία για ασπλαχνία, το παρατσούκλι προδίδει μάλλον οικειότητα.
Γιατί ο Λαζαρής ήταν αυτός που συντρόφευε τις χαρές των ανθρώπων, αφού δεν υπήρχε γάμος στο χωριό και στη γύρω περιοχή που να μην τον καλούσαν να παίξει και να τραγουδήσει για τα "αλλάματα" της νύφης και του γαμπρού.

Γεννήθηκε στην Αμαργέτη, ορεινό χωριό της επαρχίας Πάφου.
Εκεί ζούσαν μαζί Έλληνες και Τούρκοι. Αρμονικά.
Ο Λαζαρής έπαιζε για όλους, δεν ξεχώριζε κανέναν. Τούρκοι και Έλληνες τον ήθελαν κοντά τους στα γλέντια τους· ήταν ιδιαίτερα αγαπητός.

Πέρασαν τα χρόνια, ο Λαζαρής παντρεύτηκε και πήγε να ζήσει στον τόπο της γυναίκας του, στην Κυθραία. Θυμούνται κάποιοι ότι με το λεωφορείο κατέβαινε κάθε πρωί στη Λευκωσία, καθόταν στην κεντρική πλατεία και έπαιζε, για να έχει ένα εισόδημα.

Το 1974 πρέπει να ήταν 55 χρονών. Τότε έγινε η εισβολή των Τούρκων.
Η Κυθραία κατακτήθηκε από τους εισβολείς.
Ο Λαζαρής καθόταν στην αυλή του. Είχε δύο ραδιόφωνα.
Από εκεί άκουγε και μάθαινε νέους σκοπούς και μελωδίες - είχε παίξει κι αυτός για το ραδιόφωνο.

Ο Τούρκος στρατιώτης πρόταξε το όπλο και σημάδευε την καρδιά.
Του ζήτησαν τα ραδιόφωνα. Ήξερε τούρκικα - όλοι όσοι ζούσαν με Τούρκους ήξεραν, και αντιστρόφως. Δεν ήξερε ότι τον σημάδευαν.
Έκρυψε βιαστικά το ένα στο μανίκι του, σαν παιδί που δεν θέλει να του πάρουν το αγαπημένο του παιχνίδι κι έδωσε το άλλο.
Ο πυροβολισμός δεν άργησε και τα μάτια εκείνα που φως δεν έβλεπαν μα φως ακτινοβολούσαν, έκλεισαν για πάντα.

Η συνέχεια έχει τις λεπτομέρειες εκείνες που θέλουμε να ξεχνάμε όταν περνούν τα χρόνια και που μόνο όσοι έζησαν μπορούν να τις βλέπουν καθαρά πίσω από την τυποποιημένη καταγραφή των γεγονότων, που παραθέτει για τις επόμενες γενιές η ιστορία.

Η γυναίκα του, που παρακολουθούσε από μέσα, περίμενε να νυχτώσει για να σύρει το άψυχο σώμα και να το βάλει στο σπίτι.
Οι Τούρκοι δεν άφηναν να ταφούν οι νεκροί, για να φοβούνται λέει οι ζωντανοί.
Τον έκλαψε, μοναδική μάρτυρας του θρήνου της εκείνη και έπλυνε το αγαπημένο σώμα με ζιβανία - 3 μερόνυχτα ξανά και ξανά.

Ύστερα ο κατακτητής έδωσε εντολή: άνοιξαν ένα μεγάλο λάκκο με εκσκαφέα κι έριξαν μέσα όλα τα νεκρά σώματα, όχι μόνο ανθρώπων μα και ζώων.
Ποια δύναμη βρήκε αυτή η γυναίκα και προχώρησε;
Πόσοι αλήθεια σαν αυτήν, γυναίκες, άντρες, παιδιά στην πολύπαθη ιστορία της ανθρωπότητας...

Θέλησα να διηγηθώ την ιστορία αυτού του προγόνου μου, εξαδέλφου της γιαγιάς μου Κλεονίκης (κάτι από το αίμα του ρέει και στις δικές μου φλέβες και κάτι από το τάλαντό του πιθανόν να φωλιάζει στο δικό μου dna) για να παραμείνει το "δεν ξεχνώ" ζωντανό.
Όχι για να μεγαλώνει το μίσος. Όχι.
Μα για να φωτίζει τις υπάρξεις αφανών ηρώων της ζωής, που μέσα στη φθορά και μέχρι να τους βρει ο θάνατος έγιναν παραδείγματα καλοσύνης και ανθρωπιάς για τους γύρω τους.

Έτσι που να μένουν στη μνήμη των ανθρώπων με αγάπη και στη βασιλεία του Θεού δοξασμένοι παντοτινά...
Αιωνία η μνήμη...

-  Στο επισυναπτόμενο ηχητικό youtube ακούγεται πρώτος...

 

vb – 2fA

                                                                           

"Επίγνωση του Θεού "

 

Καλλιστος Ware - Περί προσευχής

           
Ήταν ένας γεράκος που συνήθιζε να περνά κάθε μέρα πολλή ώρα μέσα στην εκκλησία.
Οι φίλοι του τον ρώτησαν. «Μα τι κάνεις;».
«Προσεύχομαι», είπε εκείνος. «Θα πρέπει να ᾽χεις πολλά να ζητήσεις απ’ τον Θεό».
«Δεν ζητώ τίποτε από τον Θεό».
«Και τι κάνεις τόσες ώρες στην εκκλησία;». Κι ο γέροντας απάντησε:
«Απλώς κάθομαι και Τον κοιτάζω. Κι ο Θεός κοιτάζει εμένα».

- Στα δώδεκα χρόνια μου, μου φάνηκε μάλλον καλός αυτός ο ορισμός της προσευχής.
Απλώς κάθομαι και κοιτάζω τον Θεό και με κοιτάζει κι Αυτός.

Προσευχή δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι ζητώ πράγματα, παρόλο που μπορεί να είναι κι αυτό. Ούτε σημαίνει ότι χρησιμοποιώ οπωσδήποτε λέξεις.
Βασικά, προσευχή σημαίνει «επίγνωση του Θεού».

Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης μιλά για την προσευχή με την έννοια της παρουσίας.
Επίγνωση του Θεού.
Συνειδητοποιώ ότι είμαι μέσα στον Θεό κι ο Θεός είναι μέσα μου.
Και αυτό τα περικλείει όλα.

Γι’ αυτό και ο Απόστολος λέει: «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε».
Είναι κάτι που ενυπάρχει σε οτιδήποτε άλλο κάνω – μια αίσθηση, ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Έτσι, η προσευχή δεν είναι μια χωριστή δραστηριότητα, αλλά κάτι που μπορεί να συνυφανθεί με όλη τη ζωή μας.

 

ianos

vb - πΧ - 2fA

                                                               

"«Νύμφη» Χριστού! "

 

H Αγία Αικατερίνη γεννήθηκε και έζησε στην Αλεξάνδρεια, επί Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαξιμιανού (250-310).
Ήταν κόρη του έπαρχου της πόλης Κώνστα και διακρίθηκε για τη σπάνια σοφία και ομορφιά της.

Χάρις στην ομορφιά, αλλά και τη μεγάλη σοφία της Αικατερίνης, πλούσιοι άρχοντες της συγκλήτου τη ζητούσαν εκείνη την εποχή σε γάμο.
Τόσο οι συγγενείς, όσο και η μητέρα Της, η οποία λόγω των διωγμών είχε κρυφά ασπαστεί τον Χριστιανισμό, συμβούλευαν τη νεαρή Αικατερίνη να παντρευτεί, ώστε να μην περιέλθει η βασιλεία του πατέρα Της σε ξένο άνδρα.

Ωστόσο εκείνη, αγαπώντας θερμά την παρθενία της, απέφευγε τις προτάσεις, μέχρι τη στιγμή που άρχισαν να την ενοχλούν συστηματικά.
Η παράδοση λοιπόν, αναφέρει το εξής περιστατικό:

Όταν άρχισαν οι συστηματικές ενοχλήσεις, η νεαρή Αικατερίνη είπε «βρείτε μου έναν νέο ο οποίος να μου μοιάζει στα 4 χαρίσματα που ομολογείτε ότι ξεπερνώ τις άλλες νέες και εγώ θα τον κάνω σύζυγό μου.
Ερευνήστε εάν υπάρχει κάποιος όμοιός μου στην ευγένεια, στον πλούτο, στη σοφία και στην ωραιότητα. Εάν του λείπει κάτι από αυτά δεν είναι άξιος για εμένα.»

Γνωρίζοντας ότι ήταν αδύνατον να βρεθεί τέτοιος νέος, της έλεγαν ότι ο γιος του Βασιλιά της Ρώμης, καθώς και άλλοι ευγενείς είναι πλουσιότεροι από εκείνη, αλλά υστερούν σε σοφία και ομορφιά. Η κόρη όμως, τους ενημέρωνε ότι δε θα δεχόταν να παντρευτεί κάποιον «αγράμματο».

Τότε η μητέρα της, αποφασίζει να πάει μαζί με τη νεαρή Αικατερίνη να συμβουλευθούν τον πνευματικό της, έναν άγιο άνθρωπο που ζούσε έξω από την πόλη. Ο ασκητής, αφού άκουσε τα λόγια της, σκέφθηκε να την προσελκύσει στην πίστη του Χριστού. Της είπε λοιπόν:
«Γνωρίζω έναν θαυμάσιο άνθρωπο που σε υπερβαίνει σε όλα τα χαρίσματα και σε άλλα αναρίθμητα. Η ωραιότητά Του νικά σε λάμψη τον Ήλιο, η σοφία Του κυβερνά όλα τα όντα, ο πλούτος Του διαμοιράζεται σε όλον τον κόσμο και δε λιγοστεύει ποτέ, ενώ η ευγένειά Του είναι ασύλληπτη και ακατανίκητη».

Η Αγία Αικατερίνη πίστεψε αρχικά ότι πρόκειται για επίγειον άρχοντα και ρωτούσε αν αυτά τα χαρίσματα ήταν αληθινά. Ο ασκητής τότε, της αποκρίθηκε ότι Αυτός δεν έχει πατέρα στη Γη, αλλά γεννήθηκε υπερφυσικά από μια Υπερ-Αγία Παρθένο, που αξιώθηκε για την αγιότητά Της να μείνει αθάνατη στην ψυχή και το σώμα.

Όταν λοιπόν, η κόρη ζήτησε να δει αυτόν τον νέο για τον οποίο της διηγήθηκε τόσα θαυμαστά ο ασκητής, της έδωσε μια εικόνα της Παναγίας, που κρατούσε το θείο Βρέφος και της είπε:
«Αυτή είναι η αειπάρθενος Μητέρα Εκείνου. Πάρε Την και αφού κλείσεις την πόρτα του δωματίου σου, κάμε ολονύκτια προσευχή και παρακάλεσέ Την, ονομάζεται Μαρία, να σου δείξει τον Υιό Της.
Ελπίζω, ότι αν παρακαλέσεις με πίστη, θα σε ακούσει».

Η Αγία Αικατερίνη πήρε την εικόνα και όλη τη νύκτα κλεισμένη στο θάλαμό της, προσευχόταν. Εξαντλημένη αποκοιμήθηκε και είδε σαν σε όραμα την Παναγία με το θείο Βρέφος. Αλλά είχε στραμμένο το πρόσωπό Του προς τη Μητέρα Του, έτσι η κόρη έβλεπε τα νώτα του. Επιθυμώντας να δει το πρόσωπό Του, πήγε προς το άλλο μέρος, αλλά ο Χριστός έστρεφε πάλι το πρόσωπό Του. Αυτό έγινε τρεις φορές. Τότε άκουσε την Παναγία να λέει:

«Κοίταξε, παιδί μου, τη δούλη σου Αικατερίνη, πόσο είναι ωραία και καλή» και το Βρέφος αποκρίθηκε: «Είναι σκοτεινή και άσχημη, τόσο που δεν μπορώ να την δω καθόλου.
– «Δεν είναι πάνσοφη παραπάνω από όλους τους ρήτορες, πλούσια και ευγενής;»
– «Μητέρα μου, είναι αμαθής και πολύ χαμηλά.
Όσο βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση, δεν πρέπει να με δει στο πρόσωπο»

– «Σε παρακαλώ, παιδί μου, να μην περιφρονήσεις το πλάσμα σου, αλλά να την νουθετήσεις κα να Την οδηγήσεις για να απολαύσει τη δόξα σου και να δει το πρόσωπό σου, που επιθυμούν και οι Άγγελοι να βλέπουν».
– «Ας πάει στο γέροντα, που της έδωσε την εικόνα και ας κάνει ό,τι θα την συμβουλεύσει και τότε θα με δει».

Την άλλη μέρα το πρωί, ξεκίνησε συνοδεία λίγων γυναικών και έφθασε στο κελί του γέροντα. Με δάκρυα του διηγήθηκε το όραμα και του ζήτησε τη συμβουλή του. Ο όσιος της διηγήθηκε όλα τα Μυστήρια της αληθινής πίστεως, αρχίζοντας από τη δημιουργία του ανθρώπου.
Μετά την κατήχηση, η Αγία αποθέτοντας τον παλαιό άνθρωπο και φορώντας στολή θεοΰφαντη, γύρισε στα ανάκτορα. Όλη τη νύκτα την πέρασε προσευχόμενη μέχρι την ώρα που κοιμήθηκε και είδε σε οπτασία την Παρθένο με το βρέφος, που κοίταζε πλέον την Αικατερίνη, με πολύ ιλαρότητα. Στην ερώτηση δε της Παναγίας αν ήταν τώρα αρεστή η κόρη, ο Δεσπότης απάντησε:

«Τώρα έγινε ένδοξη η άσχημη και σκοτεινή, η πτωχή και χωρίς γνώση έγινε πλούσια και πάνσοφη, η καταφρονημένη και άσημη, έγινε ευγενής και ένδοξη.
Είναι στολισμένη με τέτοια χαρίσματα, ώστε επιθυμώ να τη μνηστευθώ για νύφη μου άφθορη».
- «Δεν είμαι άξια, Υπερένδοξε Δέσποτα, να βλέπω τη βασιλεία σου, αλλά αξίωσέ με να συναριθμηθώ με τους δούλους σου», αποκρίθηκε η Αικατερίνη.

Η Θεοτόκος τότε πήρε το δεξί χέρι της Αικατερίνης και της είπε:
«Δώσε της, παιδί μου, δακτυλίδι σαν αρραβώνα, για να την αξιώσεις της βασιλείας σου».
Τότε ο Κύριος της έδωσε ένα ωραίο δακτυλίδι λέγοντας:
«Σήμερα σε παίρνω για Νύμφη μου αιώνια και άφθορη.
Να φυλάξεις αυτή τη συμφωνία. Να μην πάρεις άλλον νυμφίο στη γη».

Από τη στιγμή εκείνη ελκύσθηκε η Αγία Αικατερίνη από τον Ουράνιο Νυμφίο και αιχμαλωτίσθηκε η καρδιά της από τον θείο έρωτα του Χριστού.

Με διαταγή του Μαξιμιανού συμμετείχε σε συζήτηση με 50 φιλοσόφους, γύρω από τη χριστιανική πίστη. Όχι μόνο έπεισε πολλούς από αυτούς με τα επιχειρήματά της, αλλά κατόρθωσε να τους μεταστρέψει στον Χριστιανισμό.

Όταν ο Μαξιμιανός το πληροφορήθηκε, εξοργίστηκε πολύ, αλλά αρχικά προσπάθησε να την προσεγγίσει και να την καλοπιάσει.

Μόλις όμως πληροφορήθηκε, ότι ή όμορφη αλεξανδρινή διανοούμενη προσηλύτισε και την σύζυγό του Φαυστίνα, τον σωματοφύλακά της Πορφύριο και 200 στρατιώτες του, διέταξε τον αποκεφαλισμό όλων τους και τη σύλληψη της Αικατερίνης, την οποία και εξόρισε.

Η επιμονή της να μην απαρνηθεί τον Χριστιανισμό, προκάλεσε τη δήμευση της περιουσίας της και την καταδίκη της σε αργό θάνατο, στον οδοντωτό τροχό.
Ο τροχός έσπασε μόλις άγγιξε το σώμα της κι έτσι ο Μαξιμιανός διέταξε τελικά τον αποκεφαλισμό της. Τότε, από την ασώματο κεφαλή της, αντί για αίμα έτρεξε γάλα, σύμφωνα πάντα με την εκκλησιαστική παράδοση.

Τον έκτο αιώνα ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός μετέφερε το λείψανο της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, όπου ιδρύθηκε η ομώνυμη περίβλεπτος μονή.

 

2φΑ

                                                

"Εγκώμιον "

 

-  Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, λόγος:
"ΠΑΝΑΓΙΑ, ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ"

…Και είδεν ο Θεός τα πάντα όσα εποίησεν, και ιδού καλά λίαν… (Γεν. 1, 31)

….  Αφού λοιπόν προσάρμοσα τον λόγο με τις δυνάμεις μου, θα πλέξω το εγκώμιο της Παρθένου, προσθέτοντας ότι δεν το επιχειρώ αυτό για να κάμω γνωστές στους ακροατές τις χάριτες της Παρθένου που τυχόν αγνοούν, γιατί δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να αγνοεί το κοινό αγαθό, αλλά για να κάμω, με την ανάμνηση της αιτίας της σωτηρίας μου, καλύτερη την ψυχή, σε όσους βέβαια είναι τούτο δυνατόν, αφού θυμηθώ και τη δική μου σωτηρία,

Γιατί γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, μου φαίνεται ότι όλοι ύμνησαν την Παναγία και δεν υπάρχει κανείς που να μην έκαμε αυτόν τον αγώνα, επιτυγχάνοντας βέβαια άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο τον σκοπό του.
Γιατί είναι πολυύμνητη η Παρθένος όχι μόνο αφότου γεννήθηκε, αλλά και πριν ακόμη χαρισθεί στους ανθρώπους.

Γιατί βέβαια και οι προφήτες και οι οραματισμοί και οι προφητείες τους την μακάρια Παρθένο υμνούσαν. Κι αν υπήρχε κάτι πραγματικά σεβαστό, όπως η Σκηνή και η Κιβωτός και τα ιερά στρατόπεδα του Μωυσή κι όλα εκείνα για τα οποία υπερηφανεύονταν οι Εβραίοι, πέρα από την ονομασία τους, το θαύμα της Παρθένου συμβόλιζαν.
Γιατί όλα αυτά όχι μόνο ήσαν σεβαστά, αλλά και δημιουργήθηκαν από την αρχή ακριβώς για να την προεικονίσουν και να την προαναγγείλουν στους ανθρώπους,

Αλλά τι λέγω; Αφού τα εγκώμια που ψάλθηκαν στους ανθρώπους, είτε σε έπαινο γενικά του ανθρωπίνου γένους, είτε για ιδιαίτερα αγαθά, πρέπει να αποδοθούν όλα στην Παρθένο.
Γιατί δεν υπάρχει κι ούτε είναι δυνατό να υπάρξει μικρό ή μεγάλο αγαθό άξιο να τιμήσει το ανθρώπινο γένος, που να μην το έφερε στον κόσμο η καινή μητέρα και ο καινός τόκος της,

Κι όχι μόνο όταν φανερώθηκε, αλλά από πολύ πιο πριν, με μόνο το γεγονός ότι επρόκειτο να φανερωθεί.
Γιατί, αν όλα τα κάνουμε για να αποκτήσουμε τον Θεό, αν αυτή είναι η κατάληξη όλων των αγαθών, η οποία όμως δεν ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί από τους ανθρώπους χωρίς τις δωρεές της Παρθένου, πώς δεν αναφέρονται τα πάντα σ’ αυτήν;

Αυτή λοιπόν είναι η αιτία να επαινείται οτιδήποτε επαινετό υπάρχει στους ανθρώπους.
Αλλά η αιτία πάλι όλων των αγαθών που έχουμε, είναι η ένωση με τον Θεό.
Κι αυτή όμως η ένωση στην Παρθένο οφείλεται.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η πολυύμνητη πρέπει να θεωρείται η αιτία όλης της ωραιότητας και της μεγαλοπρέπειας και κάθε άλλου πράγματος που είναι άξιο να υμνείται μέσα στο ανθρώπινο γένος.

Και γι’ αυτό όλα τα εγκώμια, προς αυτήν πρέπει να αναφέρονται μόνο.
Αλλά και για το γεγονός ότι υπάρχουμε κι είμαστε άνθρωποι, την μακάρια Παρθένο πρέπει να θεωρούμε αιτία.

Ακόμη περισσότερο: όπως για χάρη του καρπού υπάρχει το δένδρο, έτσι για χάρη της Παρθένου δόθηκε και η αρμονία και η ίδια η ύπαρξη σ’ όλη την κτίση, και στον ουρανό και στη γη και στον ήλιο και σε καθετί που υπάρχει.

Αν λοιπόν για τον καρπό επαινούμε το δένδρο, αν τον καρπό επιδοκιμάζει όποιος χαίρεται για το δένδρο, ποιος δεν γνωρίζει ότι όλη η ιερή μεγαλοπρέπεια της κτίσεως και η χάρη και η ωραιότητα, «καθετί που είναι αγαθό και άξιο επαίνου», σύμφωνα με το ρητό του Παύλου, πρέπει ν’ αποδοθεί αποκλειστικά και μόνο στην Παρθένο;

Ώστε μπορούμε να πούμε, πως η κρίση που διατύπωσε ο Θεός λέγοντας ότι τα δημιουργήματά Του είναι καλά και «καλά λίαν», αποτελούσε εγκώμιο της Παρθένου.

 

ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΤΟΠΟΣ

2φΑ

                                                                                     

"Τίποτε δεν είναι ίδιο "

 

-  Rowan Williams
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Στο μυθιστόρημα του Τόμας Κένελι με τίτλο, Three Cheers for the Paraclete, που σχολιάζει με μαύρο χιούμορ τη ζωή των Καθολικών στην Αυστραλία των αρχών της δεκαετίας του '60, ο σκεπτικιστής ιερέας Μέητλαντ πρέπει να μετάσχει σε μια επιτροπή που ανακρίνει μια νεαρή μοναχή με την κατηγορία της αίρεσης.
Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η μοναχή γνωρίζει τον Θεό πολύ καλύτερα από τους ανακριτές της, συντηρητικούς και φιλελεύθερους.

Καθώς ο Μέητλαντ τη συνοδεύει έξω, νιώθει απεγνωσμένα την ανάγκη να της θέσει ένα απλό και ασυγχώρητο ερώτημα.
«''Αδελφή Μαρτίνα'’, της φώναξε ο Μέητλαντ απ' την πόρτα, ''άκου, δεν έχω χρόνο για εθιμοτυπίες. Έχεις...'' –κόμπιασε νευριασμένος με την αδυναμία του να βρει τις λέξεις, και εν τέλει τα λόγια του βγήκαν αδέξια–  ''...έχεις δει τον Θεό;'’

... Αυτή χαμογέλασε.
''Εάν σου απαντούσα ναι, πάτερ, θα είχες κάθε λόγο να με αποκαλέσεις ψεύτρα και διόλου δεν θα μπορούσα να σε μεμφθώ γι' αυτό.
Τι θα περίμενες να σου απαντήσω, πάτερ;
Μήπως ότι βλέπεις τον Θεό, όπως βλέπεις τον υπάλληλο μιας δημόσιας υπηρεσίας, σε συγκεκριμένη ώρα και μέρα; Σαν να έχεις κλείσει κάποιο ραντεβού;''

Η μοναχή ξαφνικά πήρε την απόφασή της.
''Κρίνω εκ του αποτελέσματος'', είπε.
''Τίποτε δεν είναι ίδιο μετά. Τα πάντα έχουν μια ιδιαίτερη... λάμψη.
Βλέπεις... πώς να το πω... βλέπεις την ύπαρξη να λάμπει στο καθετί''.

Ανασήκωσε τους ώμους της…
''Λόγια, πάλι λόγια!'' είπε, και φάνηκε πολύ λυπημένη».

-  Τάσος Λειβαδίτης:
Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα, ίσκιους,
σκοτεινές παραβολές – πώς να σε βρω;
Όμως, είναι στιγμές που σ’ αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία
στην καρδιά μου σε προδίνει.

 

πΖ – 2φΑ

                                                                           

"Ο αργόσχολος πλησίον "

 

-  Soren Kierkegaard 
[Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]

Είναι απερίγραπτα θλιβερό αυτό που μου συμβαίνει.
Αισθανόμουν απέραντη ευχαρίστηση να ζω με τους απλούς ανθρώπους, αυτή την αγνοημένη τάξη του «χριστιανικού κράτους».
Δίνω ένα παράδειγμα από τα τόσα που έχω.
Μια γυναίκα που πουλά φρούτα στην πλατεία,l; έχει μια γριά μάνα την οποία χαιρετώ κάθε πρωί. Πόσο την ευχαριστεί να την καλημερίζει ένας κύριος και να συζητά μαζί της!

Το κράτος χρειάζεται αργόσχολους σαν κι εμένα, για να αντισταθμίζει τις σκανδαλώδεις αδικίες του. Όταν όλοι κυνηγούν τις υψηλές επαφές, ποιος νοιάζεται για τον απλό άνθρωπο;

Ο αργόσχολος ενεργεί ως σύνδεσμος με τους απλούς ανθρώπους.
Πόσο εμψυχώνει την ταπεινή κοινωνική τάξη, που περιμένει ορθή στις αίθουσες αναμονής χωρίς το δικαίωμα διαμαρτυρίας, να συναντά στον δρόμο έναν που μπορεί να του ανοίξει την καρδιά της, έναν που έχει εκατό μάτια για τα βάσανά της - και αυτός ο ένας ήμουν εγώ, και μάλιστα ένας διανοούμενος.
Ακόμα κι αν το κίνητρό μου ήταν η μελαγχολία, δεν παύει να είναι χριστιανισμός.

Όμως τώρα αναγκάζομαι να τους αγνοήσω για να μην καταντήσω σαν τον τρελο-Μάγιερ που τον περιπαίζανε στον δρόμο.
Να τι συμβαίνει, όταν ο Τύπος αναλαμβάνει να μορφώσει τους απλούς ανθρώπους, όταν μας κρίνουν τα παιδαρέλια.
Ένας έξυπνος νεαρός (δημοσιογράφος, εκδότης περιοδικού της εποχής) που με άκουγε με την προσήλωση του μαθητή σήμερα, έχει τρεις χιλιάδες συνδρομητές, όταν εγώ έχω πενήντα αναγνώστες.

Ωστόσο, όταν κάποτε με καταλάβουν, ο σκοπός μου θα συγκινήσει και τον πιο σκληρόκαρδο. Σκοπός μου είναι ο απλός άνθρωπος, και ας τον υπερασπίζομαι από το δώμα της καλλιέργειας.
Δεν είναι οι καλλιεργημένοι εκείνοι που αδικούν τους φτωχούς, αλλά αυτοί που οι φτωχοί θαυμάζουν και τους αφήνουν να τους κατευθύνουν.

 

πΖ – 2φΑ

                                                              

"Έξοδος στην Αλήθεια "

 

-  Λογική και μυστήριο
[Ποιμαντική σκέψη της Εβδομάδος
«Σε λάθος ώρα νυχτώνει», εκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ 2020]

Θυμάσαι μήπως εκείνη τη μέρα στο σπίτι του Ιάειρου του άρχοντα της Συναγωγής;
Με κατεύθυνση προς το δωδεκάχρονο νεκρό κορίτσι ήσουν, όταν γύρισες και είπες στους συγγενείς και φίλους πως το παιδί δεν πέθανε, αλλά βαριά κοιμάται.
Θέατρο του παραλόγου συνιστούσε και ο δικός Σου λόγος τότε, δημιουργώντας μια ισχυρή αντίφαση μεταξύ της λογικής και του μυστηρίου.

Ο λόγος Σου προκαλεί την ανθρώπινη λογική που τεκμαίρεται την αλήθεια μόνο από τα προφανή, μόνο από την εμπειρική πιστοποίηση.
Απευθύνεσαι σε βαθιά θρηνούντες ανθρώπους σε μία γλώσσα που δεν γνωρίζουν, που τούς είναι παντελώς ακατανόητη.
Είναι μία γλώσσα που έρχεται απ’ αλλού κι είναι πολύ νωρίς ακόμα για ’κείνους, γι’ αυτό και αμήχανοι βάζουν τα γέλια: «καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν» (Λκ. η΄ 53).

Με τον λόγο Σου αυτό αντέστρεφες την πραγματικότητα, προκαλώντας όλους να τη δουν από την πλευρά του μυστηρίου.
Τους άνοιγες έξοδο στη θέα της πλήρους αλήθειας.

Εκείνοι όμως αδυνατούν να κατανοήσουν τα λόγια Σου, αν και νιώθουν την ορμή ενός άλλου κόσμου που αυτά φέρουν. Δεν μιλούν τη γλώσσα Σου, τη γλώσσα του μυστηρίου· μιλούν τη γλώσσα της λογικής και των αισθήσεων.

Το γέλιο τους λοιπόν δεν είναι ζήτημα κοροϊδίας του λόγου Σου· είναι η απόδειξη πως αδυνατούν να βαστάξουν την αντίφαση μεταξύ αυτού που ξεκάθαρα βλέπουν και εκείνου που καλούνται να εμπιστευθούν.

 

πΖ – 2φΑ

                                                                     

"Πάλι τα ίδια!! "

 

     

                                                                                                                                               

Ηλίας Γ. Αραμπατζιδάκης  

  

Για 12^η (ολογράφως:δωδέκατη) χρονιά ο 75χρονος φέτος, αγέραστος καπετάνιος
Ηλίας Αραμπατζιδάκης, ο αγωνιστής, ο οραματιστής, ο στοχαστής, ο πρωταθλητής
και ΦΙΛΟΣ, τερμάτισε και πάλι πρώτος στη διαδρομή των 5.000 μέτρων
του 39ου Αυθεντικού Μαραθωνίου 2022, στην κατηγορία του, των 75+ ετών.

Ο σεβασμός σε μια τέτοια διαδρομή ζωής απαιτεί σιωπή, χωρίς περιττά σχόλια!!                

                                                               

                                                                                                  

-  Πάντα επιτυχίες, επιβράβευση προσπάθειας και αυτοέλεγχου!!!!

2φΑ

"Λιμάνια πνευματικά "

 

Ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος - Ὁ Ἐκκλησιασμός
[Ἀπό τό βιβλιάριο: «Φωνή τῶν Πατέρων»,
Ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2005]

Μὲ λιμάνια μέσα στὸ πέλαγος μοιάζουν οἱ ναοί, ποὺ ὁ Θεὸς ἐγκατέστησε στὶς πόλεις· πνευματικὰ λιμάνια, ὅπου βρίσκουμε ἀπερίγραπτη ψυχικὴ ἠρεμία ὅσοι σ᾿ αὐτὰ καταφεύγουμε, ζαλισμένοι ἀπὸ τὴν κοσμικὴ τύρβη.
Κι ὅπως ἀκριβῶς ἕνα ἀπάνεμο κι ἀκύμαντο λιμάνι προσφέρει ἀσφάλεια στὰ ἀραγμένα πλοῖα, ἔτσι καὶ ὁ ναὸς σῴζει ἀπὸ τὴν τρικυμία τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν ὅσους σ᾿ αὐτὸν προστρέχουν καὶ ἀξιώνει τοὺς πιστοὺς νὰ στέκονται μὲ ἀσφάλεια καὶ ν᾿ ἀκοῦνε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ γαλήνη πολλή.

Ὁ ναὸς εἶναι θεμέλιο τῆς ἀρετῆς καὶ σχολεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς.
Πάτησε στὰ πρόθυρά του μόνο, ὁποιαδήποτε ὥρα, κι ἀμέσως θὰ ξεχάσεις τὶς καθημερινὲς φροντίδες. Πέρασε μέσα, καὶ μία αὔρα πνευματικὴ θὰ περικυκλώσει τὴν ψυχή σου.
Αὐτὴ ἡ ἡσυχία προξενεῖ δέος καὶ διδάσκει τὴ χριστιανικὴ ζωὴ· ἀνορθώνει τὸ φρόνημα καὶ δὲν σὲ ἀφήνει νὰ θυμᾶσαι τὰ παρόντα· σὲ μεταφέρει ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό.

Κι ἂν τόσο μεγάλο εἶναι τὸ κέρδος ὅταν δὲν γίνεται λατρευτικὴ σύναξη, σκέψου, ὅταν τελεῖται ἡ Λειτουργία καὶ οἱ προφῆτες διδάσκουν, οἱ ἀπόστολοι κηρύσσουν τὸ Εὐαγγέλιο, ὁ Χριστὸς βρίσκεται ἀνάμεσα στοὺς πιστούς, ὁ Θεὸς Πατέρας δέχεται τὴν τελούμενη θυσία, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χορηγεῖ τὴ δική Του ἀγαλλίαση, τότε λοιπόν, μὲ πόση ὠφέλεια πλημμυρισμένοι δὲν φεύγουν ἀπὸ τὸ ναὸ οἱ ἐκκλησιαζόμενοι;

Στὴν ἐκκλησία συντηρεῖται ἡ χαρὰ ὅσων χαίρονται· στὴν ἐκκλησία βρίσκεται ἡ εὐθυμία τῶν πικραμένων, ἡ εὐφροσύνη τῶν λυπημένων, ἡ ἀναψυχὴ τῶν βασανισμένων, ἡ ἀνάπαυση τῶν κουρασμένων.
Γιατί ὁ Χριστὸς λέει: «Ἐλᾶτε σ᾿ ἐμένα ὅλοι ὅσοι εἶστε κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι μὲ προβλήματα, κι ἐγὼ θὰ σᾶς ἀναπαύσω» (Ματθ. 11:28).

Τί πιὸ ποθητὸ ἀπ᾿ αὐτὴ τὴ φωνή; Τί πιὸ γλυκὸ ἀπὸ τούτη τὴν πρόσκληση;
Σὲ συμπόσιο σὲ καλεῖ ὁ Κύριος, ὅταν σὲ προσκαλεῖ στὴν ἐκκλησία· σὲ ἀνάπαυση ἀπὸ τοὺς κόπους σὲ παρακινεὶ· σὲ ἀνακούφιση ἀπὸ τὶς ὀδύνες σὲ μεταφέρει.
Γιατὶ σὲ ξαλαφρώνει ἀπὸ τὸ βάρος τῶν ἁμαρτημάτων.
Μὲ τὴν πνευματικὴ ἀπόλαυση θεραπεύει τὴ στενοχώρια καὶ μὲ τὴ χαρὰ τὴ λύπη.

 

nektar – 2fA

                                                                     

"Mε το νόημα του νόμου "

-  Από το βιβλίο του Αγίου Παϊσίου "Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης"

Στον εξαϋλωμένο άνθρωπο του Θεού, Πατέρα Αρσένιο, λειτουργούσαν οι πνευματικοί νόμοι.
Ενώ ζούσε μυστικά και έφευγε τις δόξες του κόσμου, τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. 
Έλιωνε στην άσκηση την σάρκα του από την θερμή του αγάπη προς τον Θεό και αλλοίωνε τις ψυχές με την Θεία του Χάρι.

Πίστευε πολύ και θεράπευε πολλούς, πιστούς και απίστους.
Λίγα λόγια, πολλά θαύματα. Ζούσε πολλά και έκρυβε πολλά.
Πολύ στοργικός Πατέρας στα παιδιά του.
Δεν τα χτυπούσε με τον νόμο, αλλά με το φιλότιμο, με το νόημα του νόμου.

Όταν ύψωνε τα χέρια προς τον ουρανό για να ικετεύσει υπέρ κάποιου άλλου, έμοιαζε να είναι με την ψυχή στο στόμα.
Έδινε την εντύπωση ότι έπιανε τον Χριστό από τα πόδια, και δεν Τον άφηνε, παρά μόνον όταν η δέησή του είχε πλέον εισακουσθεί.

Αφότου πήγε πεζός να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, ένα προσκύνημα που επαναλάμβανε κάθε δέκα χρόνια, ο κόσμος πήρε τη συνήθεια να τον φωνάζει Χατζη-Εφέντη.

 

vb - 2fA

                                                       

"Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας "

Ἅγιος Νεκτάριος - "Διδαχές"

 
Τίποτα δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατὶ μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ;
Ἀσφαλῶς τίποτα.
Λέει ὁ Θεὸς γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά: «Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου». (Β´ Κορ. 6, 16).

Ποιοὶ λοιπὸν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους;
Καὶ ἀπὸ ποιὸ ἀγαθὸ μπορεῖ νὰ μείνουν στερημένοι;
Δὲν βρίσκονται ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς μακάριες ψυχές τους; Τί περισσότερο χρειάζονται;
Τίποτα, στ᾿ ἀλήθεια, τίποτα!
Γιατὶ ἔχουν στὴν καρδιά τους τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό: τὸν ἴδιο τὸν Θεό!

Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν τὴν εὐτυχία μακριὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, στὶς ξένες χῶρες καὶ στὰ ταξίδια, στὸν πλοῦτο καὶ στὴ δόξα, στὶς μεγάλες περιουσίες καὶ στὶς ἀπολαύσεις, στὶς ἡδονὲς καὶ σ᾿ ὅλες τὶς χλιδὲς καὶ ματαιότητες, ποὺ κατάληξή τους ἔχουν τὴν πίκρα!
Ἡ ἀνέγερση τοῦ πύργου τῆς εὐτυχίας ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μας, μοιάζει μὲ οἰκοδόμηση κτιρίου σὲ ἔδαφος ποὺ σαλεύεται ἀπὸ συνεχεῖς σεισμούς.
Σύντομα ἕνα τέτοιο οἰκοδόμημα θὰ σωριαστεῖ στὴ γῆ...

Ἀδελφοί μου! Ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο σας τὸν ἑαυτό, καὶ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατάλαβε αὐτό.
Ἐξετάστε τὴν καρδιά σας καὶ δεῖτε τὴν πνευματική της κατάσταση.
Μήπως ἔχασε τὴν παρρησία της πρὸς τὸν Θεό;
Μήπως ἡ συνείδηση διαμαρτύρεται γιὰ παράβαση τῶν ἐντολῶν Του;
Μήπως σᾶς κατηγορεῖ γιὰ ἀδικίες, γιὰ ψέματα, γιὰ παραμέληση τῶν καθηκόντων πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον;
Ἐρευνῆστε μήπως κακίες καὶ πάθη γέμισαν τὴν καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αὐτὴ σὲ δρόμους στραβοὺς καὶ δύσβατους...

Δυστυχῶς, ἐκεῖνος ποὺ παραμέλησε τὴν καρδιά του, στερήθηκε ὅλα τ᾿ ἀγαθὰ κι ἔπεσε σὲ πλῆθος κακῶν. Ἔδιωξε τὴ χαρὰ καὶ γέμισε μὲ πίκρα, θλίψη καὶ στενοχώρια.
Ἔδιωξε τὴν εἰρήνη καὶ ἀπόκτησε ἄγχος, ταραχὴ καὶ τρόμο.
Ἔδιωξε τὴν ἀγάπη καὶ δέχτηκε τὸ μίσος.
Ἔδιωξε, τέλος, ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ δέχτηκε μὲ τὸ βάπτισμα, καὶ οἰκειώθηκε ὅλες τὶς κακίες ἐκεῖνες, ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο ἐλεεινὸ καὶ τρισάθλιο.

Ἀδελφοί μου! Ὁ Πολυέλεος Θεὸς θέλει τὴν εὐτυχία ὅλων μας καὶ σ᾿ αὐτὴ καὶ στὴν ἄλλη ζωή.
Γι᾿ αὐτὸ ἵδρυσε τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία.
Γιὰ νὰ μᾶς καθαρίζει αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ μᾶς ἁγιάζει, νὰ μᾶς συμφιλιώνει μαζί Του, νὰ μᾶς χαρίζει τὶς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ.
Ἂς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαριὰ τὴ συνείδηση.
Ἂς τρέξουμε καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ σηκώσει τὸ βαρὺ φορτίο μας, νὰ μᾶς χαρίσει τὴν παρρησία πρὸς τὸν Θεό,  νὰ γεμίσει τὴν καρδιά μας μὲ εὐτυχία καὶ μακαριότητα...

 

nektar – 2fA

                                                  

 

"Αγάπη.. "

 

Ἅγιος Κοσμᾶς Αἰτωλός – "Διδαχαί"

….  Ἡ τελεία ἀγάπη εἶνε νὰ πωλήσῃς ὅλα σου τὰ πράγματα καὶ νὰ τὰ δώσῃς ἐλεημοσύνην, καὶ σὺ νὰ πωληθῆς σκλάβος, καὶ ὅσα παίρνεις νὰ τὰ δίδης ἐλεημοσύνην.

Εἰς τὴν ἀνατολὴν ἦτον ἕνας Δεσπότης, τοῦ ἐπῆραν ἀπὸ τὴν ἐπαρχίαν του ἑκατὸν σκλάβους, ἐπώλησεν ὅλα του τὰ πράγματα καὶ τοὺς ἐξεσκλάβωσεν.

Ἕνα παιδὶ μιᾶς χήρας ἀπέμεινε σκλαβωμένο.
Τί κάμνει ὁ Δεσπότης; Ξυρίζεται καὶ πηγαίνει καὶ παρακαλεῖ τὸν ἀφέντη, ὁποὺ εἶχε τὸ παιδί, νὰ τὸ ἐλευθερώση, καὶ νὰ κρατήσῃ ἐκεῖνον σκλάβον, ὅπερ καὶ ἐγένετο.
Καὶ ἐπερνοῦσε μεγάλην σκληραγωγίαν, ἕως ὁποὺ διὰ τὴν ὑπομονήν του τὸν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε θαύματα.
Ὕστερα τὸν ἠλευθέρωσεν ὁ ἀφέντης του καὶ πάλιν ἔγινεν ἀρχιερεύς.

Αὐτὴν τὴν ἀγάπην θέλει ὁ Θεὸς νὰ ἔχωμεν καὶ ἡμεῖς.
Εὑρίσκεται κανένας νὰ ἔχῃ αὐτὴν τὴν ἀγάπην; Ὄχι!

Μὴ πωλεῖσαι σύ, πώλησον μόνον τὰ πράγματά σου καὶ δός τα ἐλεημοσύνην.
Δὲν δύνασαι νὰ τὸ κάμης; Δόσε τὸ ἥμισυ, τὸ τρίτον, ἢ τὸ τέταρτον.
Δὲν δύνασαι καὶ τοῦτο; Μὴ παίρνης τὸ ψωμὶ τοῦ ἀδελφοῦ σου, μὴ τὸν κατατρέχης, μὴ τὸν συκοφαντῆς.

Πῶς θέλομεν νὰ σωθῶμεν, ἀδελφοί μου; Τὸ ἕνα μας φαίνεται βαρύ, τὸ ἄλλο πικρόν.
Ὁ Θεὸς εἶνε εὔσπλαγχνος, ναί! ἀλλ᾿ εἶνε καὶ δίκαιος· ἔχει καὶ ράβδον σιδηρᾶν.
Λοιπὸν ἂν θέλωμεν νὰ σωθῶμεν, πρέπει νὰ ἔχωμεν τὴν ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας.  ….

 

 nektar - 2φΑ

                                                     

"Ὅσο δέν σβήνει τό κερί "

 

- Είναι δεδομένο, πως το 2φΑ δεν ασχολείται με κριτική της τρέχουσας καθημερινότητας, ωστόσο το άρθρο που αναδημοσιεύει σήμερα, καταγράφει μια ιστορική πραγματικότητα και δικαιούται επομένως μια θέση στο φεγγάρι -

-  Μανώλης Κοττάκης
"Ἡ καταστροφή τῆς ταυτότητας, ἡ σπονδυλική στήλη καί τό Ἔθνος"

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ τῆς μετατροπῆς τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους σέ κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό πού εἶναι, βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη. Μέ πολύ ὑπόγειο τρόπο.
Χωρίς ἰδεολογικές μάχες ἐκ τοῦ συστάδην καί ἄλλα συναφῆ.

Παρακολουθοῦσα προχθές τό βράδυ σέ τηλεοπτικό σήριαλ μεγάλης θεαματικότητας τόν νέο τρόπο ἀποχαιρετισμοῦ τῶν νεκρῶν μας. Πέντε συγγενεῖς, βουβοί, στήν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ ἑνός πελάγους νά σκορποῦν τήν τέφρα τοῦ οἰκείου τους στήν θάλασσα.
Αὐτός εἶναι ὁ νέος ἀποχαιρετισμός. Κάπου, στό πουθενά.
Χωρίς προσευχή. Χωρίς μία λέξη γιά ἀντίο. Χωρίς προορισμό.
Χωρίς σημεῖο «συνάντησης». Αὐτή εἶναι ἡ τελευταία κατοικία. Τά κύματα.

Στό ὄνομα τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας καθενός καί τοῦ κατά πῶς θέλει νά διατίθεται τό σῶμα του, καταργοῦμε παραδόσεις καί ἔθιμα πού μᾶς ἔρχονται κατ’ εὐθεῖαν ἀπό τήν ἀρχαιότητα, καί συνεχίστηκαν μέ ἄλλο τελετουργικό ἀπό τήν Ὀρθοδοξία.
Ἡ Μεγάλη Κοινωνία ὑποχωρεῖ στήν ἀτομική ἐλευθερία.
Δέν ζοῦμε μεταξύ ἄλλων. Ἀποφασίζουμε νά φύγουμε σά νά ζήσαμε ὅλη μας τήν ζωή μόνοι.

Αὐτή εἶναι ἡ νέα μόδα. Ἐάν κοιτάξουμε τήν ἱστορία μας καί τήν συγκρίνουμε μέ αὐτό πού ζοῦμε τώρα, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἀντέξαμε, δέν ἀλλοιωθήκαμε καί δέν μεταλλαχθήκαμε ἐπί ὑποτέλειας, Κατοχῆς καί Τουρκοκρατίας, ἐπειδή ἤμασταν χάρις στήν πίστη μας καί τήν γλῶσσα μας ἕνα γένος ὁμοιογενές.
Καί πότε διαλυόμαστε; Τώρα!

Αὐτό πού καταφέραμε μέ συγκολλητική οὐσία τήν γλῶσσα, τήν θρησκεία καί τήν κοινή καταγωγή ἐπί δουλοπαροικίας, τό χάνουμε σήμερα ἐπί… ἐλευθερίας.
Δέν εἶναι φοβερό; Νά σώζεις τήν ταυτότητά σου ὡς δοῦλος καί νά τήν χάνεις ὡς ἐλεύθερος; Καί ὅμως, ἰσχύει.

Τό τέλος τῶν θρησκευτικῶν γάμων καί ἡ ἀντικατάστασή τους ἀπό κάτι νομικά παλιόχαρτα πού ἔχουν ἐλάχιστη πνευματικότητα ὅπως τό σύμφωνο συμβίωσης, τό τέλος τῶν βαπτίσεων, τό «λάδι» τῶν ὁποίων ἀντικαταστάθηκε ἀπό τήν ἄνοστη «ὀνοματοδοσία» καί τήν ἐγγραφή στά ληξιαρχεῖα, ἡ κατάργηση τῆς ὀρθόδοξης κηδείας μέ τό τελετουργικό της καί ἡ ἀντικατάστασή της ἀπό τήν ὑψικάμινο, ἡ κατάργηση τῆς ἐπιλογῆς νά ἀναγράφεται τό θρήσκευμα στήν ταυτότητα, ἡ ἀντικατάσταση τοῦ θρησκευτικοῦ ἀπό τόν πολιτικό ὅρκο πού ἀπαλείφει κάθε ἀναφορά στήν Ἁγία Τριάδα, ἡ προώθηση τῆς οὐδετεροθρησκίας μέσα στά σχολεῖα καί τά πανεπιστήμια μέ τήν ἐκδίωξη κάθε τί χριστιανικοῦ, ἡ νέα μόδα νά μήν δίνεται φῦλο στούς γονεῖς γιά νά μήν θίγονται οἱ ὁμοφυλόφιλοι (γονέας Α καί γονέας Β), ἡ ἀλλοίωση παραδοσιακῶν ἐννοιῶν (τό καλάθι τοῦ «νοικοκυριοῦ»), ὁ «μοντέρνος» νόμος γιά τήν συνεπιμέλεια πού ἀμφισβητεῖ τήν πρωτοκαθεδρία τῆς μητρός στήν ἀνατροφή τοῦ τέκνου, ὅλα αὐτά τά ὡραῖα, συντείνουν στό ἑξῆς:

- στό νά μετατραποῦμε σέ ἕνα ἄχρωμο Ἔθνος. Ἔθνος πού δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν ἱστορία μέ τά δικά του ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ἔθνος πού δέν μπορεῖς νά τό ξεχωρίσεις ἀπό τά γειτονικά του.
Δυστυχῶς, δύο εἶναι τά «Ἔθνη» τῆς νέας ἐποχῆς: ἔθνος εἶναι τό ἄτομο καί οἱ ἐπιθυμίες του χωρίς τήν παραμικρή ἔγνοια γιά τήν συλλογική μοῖρα.
Ἔθνος εἶναι ἡ ὁμάδα. Ἄν ἀνήκεις στήν ὁμάδα τῶν ἀποτεφρωτῶν, τῶν δικαιωματιστῶν, τῶν ἀνθρώπων πού διακηρύσσουν ὡς ταυτότητά τους τόν διαφορετικό σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τότε νομίζεις ὅτι ἀνήκεις σέ ἕνα Ἔθνος μέ «συνιστῶσες» μέσα σέ κάθε κράτος. Ὁριζόντιο «πολυ- Έθνος».

Προχθές, ὁ νέος καλλιτεχνικός διευθυντής τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου στήν πρώτη ὀργανωμένη ἀπόπειρα ἐπικοινωνίας του μέ τό κοινό μέ τηλεοπτικές καί ἔντυπες συνεντεύξεις, θεώρησε πρωτότυπο νά μᾶς μιλήσει ἀνοικτά γιά τήν διαφορετική σεξουαλική του ταυτότητα καί ὄχι γιά τόν θεσμό πού ἐκπροσωπεῖ, τίς «αὐλαῖες» του καί τό εἰδικό βάρος του στόν πολιτισμό μας.
Ἡ ἀνάγκη του νά διακηρύξει urbi et orbi μέ ποιόν περνᾶ τά βράδια του, ὑπερίσχυσε τῶν προτεραιοτήτων ἑνός τόσο σημαντικοῦ θεσμοῦ τοῦ πολιτισμοῦ μας.

Θέλω νά τό ξεκαθαρίσω: Δέν ἔχω πρόβλημα μέ τίς διαφορετικές ταυτότητες.
Ζῶ μαζί τους. Πλοῦτος εἶναι.
Μέ τούς μοναχικούς δρόμους μέσα στίς ὀργανωμένες κοινωνίες ἔχω πρόβλημα.
Μέ τό νά μήν κοιτᾶμε ὅλοι μαζί πρός μία κοινῶς ἀποδεκτή κατεύθυνση, παρά τίς διαφορές μας. Ἄν οἱ διαφορετικές ταυτότητες ἐντάσσονται ἁρμονικά μέσα στήν Μεγάλη Κοινωνία καί δέν θέλουν νά τήν καταργήσουν, ζήτω.

Ἀλλά ἐμεῖς ἐδῶ τείνουμε νά γίνουμε Ἔθνος χωρίς σπονδυλική στήλη.
Ἀμφίθυμον. Ξέπνοον. Χωρίς διάθεση νά ὑπερασπιστοῦμε τήν ἐπικράτεια.
Εἰρωνευόμαστε τόν Πούτιν ἐπειδή ἀπέτυχε στήν ἐπιστράτευσή του, ἀλλά δέν σκεφτόμαστε τί ἀνταπόκριση θά ὑπάρξει στήν Εὐρώπη γενικώτερα, καί στήν Ἑλλάδα εἰδικώτερα, ἄν ὅ μή γένοιτο χρειαστεῖ νά γίνει ἐπιστράτευση καί ἐδῶ.
Γιά νά ὑπερασπιστοῦμε τό ἔδαφος πού πατᾶμε καί τόν ἀέρα πού ἀναπνέουμε.

Βεβαίως δέν φθάσαμε ἕως ἐδῶ ἔτσι ξαφνικά.
Ἅμα ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει τόν νοῦ της στά κοσμικά καί στά ὑλικά ἀγαθά, στό Σχιστό καί στά «φιλέτα» τῆς Βουλιαγμένης, ποῦ νά τῆς μείνει χρόνος γιά πνευματικότητα καί γιά ἄμυνα ἀπέναντι στούς παγκοσμοποιητές;

Ἅμα ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας βρίσκεται, ὅπως χθές, μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Στρατηλάτη προστάτη τῆς Θεσσαλονίκης Ἁγίου Δημητρίου καί χασκογελᾶ εἰρωνικῶς στήν θέα τοῦ ἀσθενοῦς Ἀνθίμου, ἀπαξιοῖ νά κάνει τόν σταυρό της καί νά φέρει στά χείλη της μαζί μέ τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τούς στίχους τοῦ ἐθνικοῦ ὕμνου, καί αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ ἀρχηγός τοῦ κατά πλειοψηφίαν Ὀρθόδοξου Γένους, τί νά περιμένει κανείς.
Δέν χρειάζεται νά τήν παρακολουθήσεις μέ κοριό, κύρια εἰσαγγελεῦ Βλάχου, γιά νά μάθεις τό ξεπούλημα τῆς ταυτότητάς μας. Τό ζεῖς καί σέ ζωντανή μετάδοση, “live”.

Παρά ταῦτα πάντως, ἔχω μία μικρή ἐλπίδα.
Ὅσο καίει ἡ φλόγα στό κερί, ἡ ἐλπίδα νά ξαναφουντώσει δέν χάνεται.
Τό στοίχημά μας εἶναι νά μήν σβήσει διά παντός τό κερί.
Εὐτυχῶς ὑπάρχει στήν πατρίδα μας ἕνας μεγάλος ἀριθμός πολιτῶν πού θυμᾶται ἀπό ποῦ ἔρχεται, ποιός εἶναι καί ποῦ θέλει νά πάει.

Ὅσο ὑπάρχουν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, καί ἄς τρεμοπαίζει τό κερί, καί ἄς πασχίζουν νά τό σβήσουν οἱ κοσμοπολῖτες, δέν μπορεῖ…
Κάποια στιγμή θά θεριέψει σάν τό φῶς τῆς Ἀνάστασης.
Ἄς μήν χάνουμε τήν ἐλπίδα μας καί τήν πίστη μας!

 

estianews

El libero – 2fA

                                                      

    

- ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2022

 

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

Βαδίζω μέσα στις στοές των ήχων,
ρέω ανάμεσα στις παρουσίες που αντηχούν,
σαν τον τυφλό διασχίζω τις διαφάνειες,
ένας κατοπτρισμός μ’ εξαφανίζει

γεννιέμαι μέσα σ’ έναν άλλον,
δάσος με τους μαγεμένους κίονες,
κάτω απ’ τα τόξα του φωτός διεισδύω
σε διαδρόμους φθινοπώρου διάφανου.

(O. L. Paz) 

2φΑ