"Τίποτε δεν είναι ίδιο "

 

-  Rowan Williams
[Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος]

Στο μυθιστόρημα του Τόμας Κένελι με τίτλο, Three Cheers for the Paraclete, που σχολιάζει με μαύρο χιούμορ τη ζωή των Καθολικών στην Αυστραλία των αρχών της δεκαετίας του '60, ο σκεπτικιστής ιερέας Μέητλαντ πρέπει να μετάσχει σε μια επιτροπή που ανακρίνει μια νεαρή μοναχή με την κατηγορία της αίρεσης.
Είναι ξεκάθαρο πως αυτή η μοναχή γνωρίζει τον Θεό πολύ καλύτερα από τους ανακριτές της, συντηρητικούς και φιλελεύθερους.

Καθώς ο Μέητλαντ τη συνοδεύει έξω, νιώθει απεγνωσμένα την ανάγκη να της θέσει ένα απλό και ασυγχώρητο ερώτημα.
«''Αδελφή Μαρτίνα'’, της φώναξε ο Μέητλαντ απ' την πόρτα, ''άκου, δεν έχω χρόνο για εθιμοτυπίες. Έχεις...'' –κόμπιασε νευριασμένος με την αδυναμία του να βρει τις λέξεις, και εν τέλει τα λόγια του βγήκαν αδέξια–  ''...έχεις δει τον Θεό;'’

... Αυτή χαμογέλασε.
''Εάν σου απαντούσα ναι, πάτερ, θα είχες κάθε λόγο να με αποκαλέσεις ψεύτρα και διόλου δεν θα μπορούσα να σε μεμφθώ γι' αυτό.
Τι θα περίμενες να σου απαντήσω, πάτερ;
Μήπως ότι βλέπεις τον Θεό, όπως βλέπεις τον υπάλληλο μιας δημόσιας υπηρεσίας, σε συγκεκριμένη ώρα και μέρα; Σαν να έχεις κλείσει κάποιο ραντεβού;''

Η μοναχή ξαφνικά πήρε την απόφασή της.
''Κρίνω εκ του αποτελέσματος'', είπε.
''Τίποτε δεν είναι ίδιο μετά. Τα πάντα έχουν μια ιδιαίτερη... λάμψη.
Βλέπεις... πώς να το πω... βλέπεις την ύπαρξη να λάμπει στο καθετί''.

Ανασήκωσε τους ώμους της…
''Λόγια, πάλι λόγια!'' είπε, και φάνηκε πολύ λυπημένη».

-  Τάσος Λειβαδίτης:
Κύριε, είσαι κρυμμένος πίσω από τόσα αινίγματα, ίσκιους,
σκοτεινές παραβολές – πώς να σε βρω;
Όμως, είναι στιγμές που σ’ αναγνωρίζω: μια ξαφνική αφθονία
στην καρδιά μου σε προδίνει.

 

πΖ – 2φΑ

                                                                           

Share