Massimo Recalcati
- Η συγχώρεση του πατέρα
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]
Στην παραβολή του Λουκά είναι η συγχώρεση του πατέρα που
–ελευθερώνοντας τον Νόμο από την αυτόματη εφαρμογή του, από την ίδια του την
κανονιστικότητα– επιτρέπει την επικράτηση της ζωής μπροστά στον θάνατο και την
ατελείωτη χάρη μιας νέας συνάντησης.
Η συγχώρεση του πατέρα υψώνει την αγάπη για το παιδί του σε
μια πράξη που δίνει άλλο νόημα σε ολόκληρο τον κόσμο, επειδή η συγχώρεση
καθιστά πάλι τη ζωή ζωντανή, άξια να τη ζήσει, άξια της δυνατότητας να
ξαναρχίσει.
Στη χριστιανική διδασκαλία, η συγχώρεση είναι η πιο υψηλή απόδειξη που αναμένει
η ανθρώπινη αγάπη γιατί αυτή (η συγχώρεση) θεωρείται πως είναι μια
αποκλειστικότητα του Θεού, και όταν ο άνθρωπος πλησιάζει τη δυνατότητα της
συγχώρεσης, πλησιάζει κατά συνέπεια τον Θεό.
Το δώρο της συγχώρεσης δεν ζητάει τίποτα σε αντάλλαγμα, δεν
απαντάει σε καμιά λογική συνδιαλλαγής, δεν αντιδρά σε καμία συμμετρία.
Η συγχώρεση εξανεμίζει κάθε ανταποδοτική απεικόνιση της δικαιοσύνης.
Γι' αυτόν τον λόγο είναι αυτό που διαφωτίζει –με τον πιο ριζοσπαστικό τρόπο–
την αγάπη ως απόλυτη έκθεση.
Η συγχώρεση δεν είναι κάποια αμνησία, δεν είναι σβήσιμο της
πληγής, δεν είναι άρνηση του τραύματος της πληγής.
Το έχουμε ήδη δει: Δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε επειδή έχουμε ξεχάσει, αλλά
αντίθετα μπορούμε να ξεχάσουμε μόνο αν έχουμε συγχωρέσει.
Το να συγχωρούμε δεν είναι σαν να επισκευάζουμε ένα σπασμένο
βάζο.
Κάτι το ανεπανόρθωτο έχει μεσολαβήσει: Υπάρχει μια πραγματική μη αντιστρεψιμότητα
της προσβολής και του τραύματος της εγκατάλειψης.
Ο πατέρας για τον οποίο μιλάει η παραβολή του Ιησού, είναι ο πατέρας που ξέρει
να αγαπά το μυστικό του παιδιού, που ξέρει να το αφήνει να πάρει τον δρόμο του,
που ξέρει επίσης να το περιμένει και να το αγαπάει στο πλαίσιο της συγχώρεσης.
Είναι αυτή η αγάπη, για την οποία είναι ικανός ο πατέρας του
γιου που ξαναβρέθηκε.
[Auguste Rodin
– “Ο άσωτος υιός», 1884]
πΖ – 2φΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου