Anthony Bloom - Η σπουδαιότητα του βλέμματος
[Ένας θρύλος - Ποιμαντική σκέψη της εβδομάδος]
Νομίζω πως αυτή η αναγκαιότητα του να βλέπουμε και να παρατηρούμε, εκφράζεται με
ένα πολύ όμορφο τρόπο σε κάποια διήγηση του Ναθάνιελ Χόθορν (Nathaniel
Hawthorne, 1804 - 1864), σχετικά με κάποιον θρύλο του Νέου Κόσμου.
«Υπήρχε κάποτε ένα χωριό χτισμένο στις όχθες ενός μικρού
ποταμού.
Πέρα από το χωριό και τις ταπεινές του καλύβες, ψηλά στο βουνό, υπήρχε ένας
πελώριος βράχος που έφερε πάνω του, σχηματισμένη από χρόνια αμνημόνευτα, τη
φιγούρα ενός προσώπου. Ήταν το πρόσωπο του θεού των κατοίκων του χωριού.
Ήταν
ένα πρόσωπο υπερβατικής ομορφιάς, με μια έκφραση άφατης γαλήνης και
ολοκληρωτικής αρμονίας.
Και οι χωρικοί φύλαγαν, γενιά πάνω στη γενιά, την υπόσχεση
πως θα 'ρθει κάποια μέρα που αυτός ο θεός τους θα αποκολληθεί από τον βράχο και
θα ζήσει ανάμεσά τους.
Θαύμαζαν αυτό το πρόσωπο, εμπνέονταν από αυτό και επέστρεφαν ξανά και ξανά πίσω στις
μέριμνες της φτωχής κοινοτικής τους ζωής.
Ωστόσο, γεννήθηκε κάποτε στο χωριό ένα παιδί, που όταν
κατόρθωσε να μπουσουλήσει έξω από την καλύβα των γονιών του και να φτάσει μέχρι
τον βράχο, μαγεύτηκε από την ομορφιά αυτού του προσώπου.
Από εκείνη τη μέρα και μετά πήγαινε συνεχώς στον βράχο πλάι στις πηγές του
ποταμού, όπου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να κοιτά.
Τα χρόνια πέρασαν, το μωρό έγινε ένα μικρό αγοράκι κι
αργότερα ένας νεαρός άντρας.
Κι ήρθε κάποια μέρα που οι κάτοικοι του χωριού,
καθώς τον είδαν να περνά, στάθηκαν και αναφώνησαν – "Ο θεός είναι ανάμεσά μας!".
Με το να καρφώνει το βλέμμα του σ' εκείνη τη μορφή, σιγά
σιγά εξομοιώθηκε εσωτερικά με την έκφραση και το πνευματικό περιεχόμενό της -με
το να την ατενίζει συνεχώς διαποτίστηκε απ’ αυτήν- αφέθηκε στο να εισχωρήσει
μέσα του η γαλήνη, το μεγαλείο, η ειρήνη και η αγάπη, που το πέτρινο πρόσωπο
εξέπεμπε.
Και τώρα, το πρόσωπό του είχε γίνει ίδιο με αυτό του θεού που είχε λατρέψει,
απλά ατενίζοντάς το.»
πΖ – 2φΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου