"Κλείσε το, με σεβασμό.. "

 

-  Α. Δ.

…  Παρατηρώ το περιβάλλον μου και παρατηρώ και τον εαυτό μου.
Λίγες ή πολλές σελίδες, ειδικά το βράδυ, ήταν ο μοναδικός τρόπος για κάποια ισορροπία, ακόμα κι αν δεν κρατούσε πολύ.
Θα μπορούσα να τρέχω ή να μαγειρεύω ή να έχω σκύλο, δεν ξέρω, οτιδήποτε.
Δεν μαρτυρά καμία υπεροχή η ανάγνωση, δεν αποτελεί κάποιο ηθικό ή πνευματικό πλεονέκτημα.
Ανάγκη είναι. Σαν φάρμακο.

Να ανοίξεις το βιβλίο στην τσακισμένη σελίδα (όπως χαιρετάς μια παρέα όταν τη συναντάς στο καφέ), να διαβάσεις λίγες γραμμές που έχεις ξαναδιαβάσει μέχρι να θυμηθείς που είχες σταματήσει (όπως όταν λες τα νέα σου και ακούς τα νέα των άλλων), να προχωρήσεις παρακάτω (όπως όταν εκφράζεις μια ιδέα ή όταν ακούς ένα καλό αστείο), να τσακίσεις τη σελίδα για αύριο (όπως όταν δίνεις μια υπόσχεση).
Σαν φάρμακο.

[Σχόλιο: ‘Όλα καλά, όμως η κοινόχρηστη κακή συνήθεια της τσακισμένης σελίδας δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνο. Ο σελιδοδείκτης είναι ευγενέστερος τρόπος.
Το βιβλίο θέλει σεβασμό, ακόμα και σαν αντικείμενο, για το περιεχόμενο του.
Οφείλουμε επίσης σεβασμό και στον επόμενο πιθανό αναγνώστη του βιβλίου, ώστε να μην του αμβλύνουμε την αμεσότητα με τον συγγραφέα, επισημαίνοντας του τραυματικά, τη χρήση από δεύτερο χέρι… ]

 

Σδ - 2φΑ

                                                

Share