Χαρούκι Μουρακάμι - από το "1Q84"
(βιβλίο Ι)
[…. ]
Το ραδιόφωνο στο ταξί έπαιζε κλασσική μουσική στα FM: ένα
κομμάτι του Γιάνατσεκ, τη “Συμφωνιέτα”. Δεν ήταν το ιδανικό κομμάτι ν’ ακούς σε
ένα ταξί παγιδευμένο στην κίνηση.
Ο ταξιτζής το άκουγε μάλλον αδιάφορος.
Μεσόκοπος, με το στόμα του μισάνοιχτο και τα μάτια του καρφωμένα στην ατελείωτη ουρά
αυτοκινήτων που προπορευόταν, σαν βετεράνος γερό – ψαράς όρθιος στην πλώρη, που
ερμηνεύει δυσοίωνα σημάδια στο σημείο σύγκλισης δύο παλιρροιών.
Η Αομάμε, καθισμένη αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα, άκουγε τη μουσική με τα μάτια της μισόκλειστα.
Η Αομάμε, καθισμένη αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα, άκουγε τη μουσική με τα μάτια της μισόκλειστα.
Πόσα άτομα άραγε σ’ ολόκληρο τον κόσμο καταλαβαίνουν τη
“Συμφωνιέτα” του Γιάνατσεκ από τα πρώτα κιόλας μέτρα; Σίγουρα κάπου ανάμεσα στο
“ελάχιστοι” και στο “κανένας”.
Η Αομάμε όμως, πράγμα παράξενο, συγκαταλεγόταν
ανάμεσα στους ελάχιστους.
Ο Γιάνατσεκ είχε
συνθέσει τη μικρή αυτή συμφωνία το 1926.
Είχε γράψει το πρώτο μέρος σε ύφος φανφάρας για μια αθλητική διοργάνωση.
Η Αομάμε προσπάθησε να φανταστεί την Τσεχοσλοβακία της εποχής εκείνης.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει, η χώρα είχε απελευθερωθεί από τη μακρόχρονη κυριαρχία των Αψβούργων, στα καφενεία ο κόσμος έπινε την μπίρα πίλσνερ, ωραιότατα αυθεντικά πολυβόλα έβγαιναν στην παραγωγή και η κεντρική Ευρώπη απολάμβανε μια εφήμερη ειρήνη.
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει, η χώρα είχε απελευθερωθεί από τη μακρόχρονη κυριαρχία των Αψβούργων, στα καφενεία ο κόσμος έπινε την μπίρα πίλσνερ, ωραιότατα αυθεντικά πολυβόλα έβγαιναν στην παραγωγή και η κεντρική Ευρώπη απολάμβανε μια εφήμερη ειρήνη.
Ο Φραντς Κάφκα – άγνωστος μεταξύ αγνώστων – είχε
εγκαταλείψει τον κόσμο ετούτο πριν από δύο χρόνια.
Σε λίγο θα εμφανιζόταν ο Χίτλερ από το πουθενά και θα καταβρόχθιζε αυτή την
όμορφη και μικρή χώρα.
Εκείνη την εποχή όμως, κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί μια τέτοια εξέλιξη.
Τελικά, ίσως το σημαντικότερο δίδαγμα της Ιστορίας να είναι ακριβώς αυτό:
Τελικά, ίσως το σημαντικότερο δίδαγμα της Ιστορίας να είναι ακριβώς αυτό:
πως “εκείνη την εποχή, κανένας δε μπορούσε να φανταστεί μια
τέτοια εξέλιξη”.
Η Αομάμε, απορροφημένη από τη μελωδία, φανταζόταν ένα ανέμελο αεράκι να φυσάει
στις πεδιάδες της Βοημίας και το μυαλό της ταξίδευε. ....
bardes13coins
– [2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου