12.04.28 - "Ένα γράμμα αναμονής"

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Ένα γράμμα αναμονής

Το γράμμα αυτό, ίσως το βρεις μετά από χρόνια να σε περιμένει. 

Τότε, θα έχεις μάθει γράμματα, θα ξέρεις να διαβάζεις και αργότερα που όλα θα τα καταλαβαίνεις, θα θέλεις να μάθεις περισσότερα για σένα, για τούς άλλους γύρω σου και για τον κόσμο.  

Σήμερα το μεσημέρι γιορτάσαμε νοερά τα γενέθλια σου, συμπλήρωσες κιόλα τρεις ημέρες που είσαι κοντά μας. Κάθε στιγμή τη νοιώθουν γιορτή όλοι που έρχονταν να σε γνωρίσουν και πιο πολύ απ’ όλους πανηγυρίζουν η μαμά και ο μπαμπάς, που είναι συνέχεια μαζί σου και λάμπουν από χαρά τα μάτια τους, που δεν χορταίνουν να σε κοιτάζουν. 

Περιμένοντας σε να γεννηθείς, σου μιλούσε ο καθένας μας κρυφά, όμως είμαι σίγουρος πως εσύ καταλάβαινες καλά την ουσία από όλα αυτά που σου λέγαμε και δεν έχασες ούτε λέξη από τη ζεστασιά της αγάπης που ήταν γεμάτα τα λόγια μας.  

Όσο σε περιμέναμε, σκεφτόμουνα πόσα πολλά θα είχες να κάμεις για μας μόλις έρθεις στον κόσμο μας. Πόσο σημαντικά θα ήταν για μας τα δώρα που έφερνες μαζί σου. 

Πόσο μεγάλη ανάγκη είχαμε, να σε βλέπουμε την ώρα που κοιμάσαι και αφομοιώνεις την αγάπη που σε περιβάλλει, για να καταλάβουμε πως αρκετά κοιμηθήκαμε κι εμείς στη ζωή μας και πως είναι καιρός πια να αγρυπνούμε περισσότερο για σένα. 

Όχι για να σε προστατεύουμε σαν «άγρυπνοι φρουροί», αλλά για να σε ακολουθούν σε κάθε βήμα σου οι προσευχές μας.

Είχαμε ανάγκη ακόμα να ακούσουμε λίγο τη γκρίνια σου όταν πεινάς, λίγο το κλάμα σου όταν κρυώνεις, για να καταλάβουμε πόσο ανόητα γκρινιάζουμε εμείς και κλαίμε πολλές φορές, χωρίς λόγο. 

Να βλέπουμε το χαμόγελο σου να ξεκινά από το τίποτα, για να ξαναθυμηθούμε πώς είναι να χαίρεται κανείς μέσα από την καρδιά του, για όσα απλά μα σημαντικά πράγματα μας χαρίζει η ζωή.

Περιμέναμε με λαχτάρα να αντικρίσουμε το αθώο σου βλέμμα, για να μετρήσουμε το βάρος των λαθών μας, να νοιώσουμε την αμέριστη  εμπιστοσύνη της αδυναμίας σου σε μας, για να συνειδητοποιήσουμε τη ρηχότητα της δικής μας πίστης στον Θεό.

Μόλις όμως γεννήθηκες, όλα τα παραπάνω παραμέρισαν. 

Ήσουν μια ιδέα, μια προοπτική, μια ακαθόριστη εικόνα και αίσθηση. 

Έξαφνα έγινες παρουσία, έγινες ζωή, άνθρωπος με τη δική σου υπόσταση, με το δικό σου πρόσωπο. Οι σκέψεις γίνανε λουλούδια ανθισμένα και δάκρυα χαράς. 

Οι προσευχές και οι ικεσίες μας, έγιναν δοξολογίες κι ευχαριστίες. 

Τα αισθήματα μας έγιναν χάδια και φιλιά, αγγελάκια που σε τριγυρίζουν και ξεδιπλώνουν τα όνειρα του τρυφερού ύπνου σου.

Ναι, το ίδιο συμβαίνει παντού όταν γεννιέται ένα μωρό, όμως εσύ είσαι το δικό μας μωρούλι, ο μικρούλης που εμπιστεύθηκε ο καλός Θεός σε μας, για να του δείξουμε τι μάθαμε ως τώρα.

Έξαφνα γίναμε γονείς, μαμά και μπαμπάς, παππούδες και γιαγιάδες, θείοι και θείες και οι λέξεις αυτές απόκτησαν για μας χαρμόσυνο νόημα, γιατί είναι οι νέοι ρόλοι που μοίρασες στη ζωή μας, μια νέα ευκαιρία για τον καθένα μας που έχει φυλαγμένα για σένα τα δικά του δώρα.  

Έχουμε τόσα να κάνουμε μαζί! 

Να σου δίνουμε ένα δάχτυλο να σφίγγεις για να νοιώθεις σιγουριά, να συνοδεύουμε με γέλια τη μελωδία του δικού σου γέλιου, να καλωσορίζουμε τον ύπνο σου με νανουρίσματα, να σου δείξουμε τον κόσμο των τραγουδιών, των χρωμάτων και των παραμυθιών και τόσα, τόσα άλλα...

Είναι πολλοί και πανέμορφοι οι θησαυροί που κρύβει η φύση και η γη μας, η θάλασσα και τ΄ αστέρια, τα λουλούδια και οι φίλοι μας τα ζώα και σίγουρα θα θέλεις να τα ανακαλύψεις όλα μόνος σου και γρήγορα. 

Να μην ξεχνάς όμως πως είμαστε πάντα δίπλα σου, ότι και να γίνει. 

Γιατί εσύ είσαι τώρα για μας, ο πιο μεγάλος θησαυρός!

Θα σου πω και ένα μυστικό. Πως όλα τα φανερώνει η αγάπη, όλα τα ομορφαίνει η αγάπη, που είναι η μεγαλύτερη χαρά, το πιο σπουδαίο, το πιο δυνατό, το πιο πολύτιμο δώρο που φυλάει η ζωή κρυμμένο, μόνο γι’ αυτούς που έχουν το κλειδί. 

Και το κλειδί της αγάπης είναι, πως όσο περισσότερη μοιράζεις γύρω σου, τόσο πιο γεμάτη από αγάπη θα είναι πάντοτε η καρδιά σου. Θα δοκιμάσεις και θα δεις. 

Τότε θα καταλάβεις, ποιος γεμίζει τον κόσμο με αγάπη.

Τώρα κοιμήσου. Οι ώρες, οι μέρες σου, θα αρχίσουν σιγά-σιγά να γεμίζουν με φως. 

Θα είναι οι ευχές μας για σένα, που δεν θα σταματήσουν ποτέ. 

        

Καλωσόρισες μικρούλη!

Ο δρόμος σου στη ζωή, να είναι πάντοτε φωτεινός, γεμάτος χαρά και ευλογία!

Ο παππούς σου Μ.

                                       

"Ο Άγιος Μάρκος, ο Ευαγγελιστής"

"Ο Άγιος Γεώργιος"

Ο Άγιος Γεώργιος, ο Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος, μαρτύρησε και αποκεφαλίσθηκε επί Αυτοκράτορος Διοκλητιανού στα τείχη της Νικομήδειας το 303 μ.Χ. και είναι ο προστάτης της Αγγλίας, των χριστιανών της Παλαιστίνης, της Γεωργίας, της Βηρυτού, του Ελληνικού Πεζικού, του βουλγαρικού Στρατού, της Καταλανίας και των Προσκόπων. Ήταν επίσης και προστάτης άγιος των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.

"Ιππότης του Αγίου Ιωάννου"

                                          
                                         IΠΠΟΤΗΣ  ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ  ΙΩΑΝΝΟΥ

Περνούσε από την Πύλη ντ’ Αμπουάζ

στα αγριολούλουδα

γνώριζε μόνο το όνομα της

και τα μάτια της

Στην εγκατάλειψη της Ρόδου

η γελαστή ματιά της χλόμιασε

στης Μεσογείου τις ρότες

τον ακολούθησε πιστά η αίσθηση της

Τώρα στη Μάλτα

έχει σπίτι δικό του

και γραμμένο στην πόρτα

το όνομα της.

 



  

Νηστεύσαντες και μη ...

Νηστεύσαντες και μη ...

Ο Κατηχητικός λόγος του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, διαβάζεται κάθε χρόνο κατά την πανηγυρική θεία Λειτουργία της νύχτας της Αναστάσεως. Είναι ένας λόγος ενθουσιώδης, που προσφέρει τα πλούσια διδακτικά του νοήματα με τον άμεσο τρόπο, της πέρα από κάθε λογική και δισταγμό χαράς, της αγάπης που δεν βιώνεται μόνο σαν προσωπική ολοκλήρωση, αλλά σαν ολόψυχη ένταξη στην υπέρτατη γιορτή των πάντων. 

Στον υπέροχο αυτόν Αναστάσιμο Ύμνο, καλούνται όλοι στη Μεγάλη Εορτή. Ακόμα και όσοι δεν νήστεψαν, δεν εργάσθηκαν, δεν προετοιμάστηκαν έγκαιρα. Και οι υστερήσαντες και οι ράθυμοι, χωρίς καμιά διάκριση, μαζί με τους ευσεβείς και τους ευγνώμονες, με τους εγκρατείς και φιλόπονους.

Όμως δεν είναι η γιορτή αυτή, σαν τα δώρα που μοιράζει ο Κύριος επί δικαίους και αδίκους, σαν την Θεία πρόνοια της αγάπης Του που σκεπάζει το ίδιο στοργικά όλα τα παιδιά Του.

Εδώ πρόκειται καθαρά για μια πρόσκληση. Μια πρόσκληση σε όλους και στους πιο ανάξιους και στους πιο αμαρτωλούς, που απαιτεί απάντηση, αποδοχή. Δεν επιβάλλεται τίποτα σε κανέναν. Δεν θα υπάρξουν κυρώσεις για την αδιαφορία, επιπτώσεις για τη βραδύτητα. Θα πρέπει μόνο να το θελήσουν, όσοι το θελήσουν, να συμμετάσχουν στη γιορτή αυτή της Ανάστασης, στο πανηγύρι της καταπάτησης του θανάτου. Κι αυτό θα είναι αρκετό. Η βούληση συμμετοχής στην πανδαισία της Ζωής, η προσωπική αποδοχή της θυσίας του Ιησού, θα σβήσει κάθε προηγούμενη ολιγωρία και χλιαρότητα της πίστεως. Η διατήρηση βαθιά στην ψυχή ζωντανού του σπόρου της επιστροφής, της μετάνοιας, της υπέρβασης, θα αποτελέσει τη δικαίωση όλης της μέχρι σήμερα ζωής.     

Η δικαίωση του αμαρτωλού, φαίνεται στο «Μνήσθητι μου, Κύριε!» των τελευταίων στιγμών του ληστή, που πρώτος δέχθηκε τη διαβεβαίωση της συμμετοχής του στη χαρά της Ανάστασης. Δικαίωση, που φέρει τη σφραγίδα της χάριτος του Θεού. Η στάθμιση του Γολγοθά, με τους ληστές να αποτελούν τα πρότυπα της επιλογής όλων μας, έχει παραχωρήσει τη θέση της σήμερα, στον εορτασμό του αναστάσιμου Πάσχα. Από τη δυνατότητα επιλογής της στάσης μας απέναντι στη ζωοποιό θυσία του Θεανθρώπου, το γεγονός της επανόδου Του στη ζωή, μας προάγει στη βεβαιότητα της παράκαμψης του Άδη και μας φέρει όλους ισότιμα μέτοχους στην ευφροσύνη του συμποσίου της πίστεως, του πλούτου της χρηστότητος.

Αλληλένδετο με το πρώτο μέρος του λόγου, της πρόσκλησης στον εορτασμό, είναι και το δεύτερο μέρος, του περιεχομένου του εορτασμού. Η προσωπική ευθύνη της σχέσης μας με τον Χριστό, αποκτά την πληρότητα του νοήματος της στη μετάβαση από τη λύπη της μετάνοιας, στον εορτασμό της Ανάστασης. Αλλά η γιορτή είναι πνευματικό βίωμα, δεν μπορεί να έχει ατομικούς περιορισμούς και ποσοτικές εκτιμήσεις. Κανείς δεν εορτάζει μόνος. Η χαρμόσυνη ευφορία στη γιορτή, διατρανώνεται στην κοινωνία με το σύνολο όλων των προσώπων που συμμετέχουν, στο μοίρασμα με την πληρότητα της Εκκλησίας, το αναστημένο σώμα του Χριστού. Τα πρόσωπα στον κοινό εορτασμό, διαχέονται στην προσφορά χαράς και αγάπης στο πρόσωπο του Χριστού και δια του Χριστού στο σύνολο της Εκκλησίας.

Η ένωση αυτή με τον Χριστό και όλη την Εκκλησία, θριαμβεύουσα και μαχόμενη, με τις Ουράνιες δυνάμεις να συνεορτάζουν, το ευφρόσυνο γεγονός της Αναστάσεως που ακολούθησε την Σταύρωση τότε, επαναλαμβανόμενο σήμερα και πάντοτε, αποτελεί την κατάργηση του πεπερασμένου χρόνου, τη συρρίκνωση του πικραθέντος Άδη, την οριστική ήττα του θανάτου, την υπέρβαση των συνόρων του «εγώ» και της ύλης. Ανέστη Χριστός!

Όσοι αποδέχθηκαν την πρόσκληση, συμμετέχουν στην Αναστάσιμη Λειτουργία με αποτυπωμένη στην έκφραση του προσώπου τους την αγαλλίαση, τη συγκίνηση της ιλαρής αίσθησης της αύρας θεώσεως, που τους διακατέχει. Όποιος επιτείνει την ώρα εκείνη την πνευματική του ευαισθησία, πλήρης και δεκτικός στο διαμοιρασμό του, νοιώθει γύρω του τους πανηγυρισμούς των αγγέλων και την ψυχή του να δονείται από τις γλυκύτατες δοξαστικές ψαλμωδίες τους.

Ανέστη Χριστός!

Μ. Σ. Ψαράς

"Κατηχητικός λόγος"

πλήρης
ο Κατηχητικός λόγος Ιωάννου του Χρυσοστόμου
και απόδοση στην καθομιλουμένη

"Η Ανάσταση"

" Χριστός Ανέστη ! "

   
      

Ει τις ευσεβής και φιλόθεος,
απολαυέτω της καλής ταύτης και λαμπράς πανηγύρεως.

Ει τις ευγνώμων,
εισελθέτω χαίρων εις την χαράν του Κυρίου αυτού.

Ει τις έκαμε νηστεύων,
απολαυέτω νυν το δηνάριον.

Ει τις από της πρώτης ώρας ειργάσατο,
δεχέσθω σήμερον το δίκαιον όφλημα.

Ει τις μετά την τρίτην ήλθεν,
ευχαρίστως εορτασάτω.

Ει τις μετά την έκτην έφθασε,
μηδέν αμφιβαλλέτω˙ και γαρ ουδέν ζημειούται.

Ει τις υστέρησεν εις την ενάτην,
προσελθέτω, μηδέν ενδοιάζων.

Ει τις εις μόνην έφθασε την ενδεκάτην,
μη φοβηθή την βραδύτητα˙


φιλότιμος γαρ ων ο Δεσπότης,
δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον˙

αναπαύει τον της ενδεκάτης,
ως τον εργασάμενον από της πρώτης˙

και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει˙
κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται˙

και τα έργα δέχεται και την γνώμην ασπάζεται˙
και την πράξιν τιμά και την πρόθεσιν επαινεί.


Ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου υμών˙
και πρώτοι και δεύτεροι τον μισθόν απολαύετε.

Πλούσιοι και πένητες μετ’ αλλήλων χορεύσατε˙
εγκρατείς και ράθυμοι την ημέραν τιμήσατε˙
νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, ευφράνθητε σήμερον.

Πάντες απολαύσατε του συμποσίου της πίστεως˙
πάντες απολαύσατε του πλούτου της χρηστότητος.

*  Από τον Κατηχητικό λόγο Ιωάννου του Χρυσοστόμου

 

"Η Σταύρωση"

                                              

     Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας.

                                                        

"Ο Μυστικός Δείπνος"

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΧΕΡΙΟΥ

[Ἐπάνω στὸ « Μυστικὸ Δεῖπνο » τοῦ Ντὰ Βίντσι.]

Ἀριστοτέλης Κουρτίδης (1858-1928)

Τὶς ἡμέρες τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος, ἀκούοντας τὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὸ Μυστικὸ Δεῖπνο, βλέπομε νά προβάλλη ἐμπρός μας μιὰ τοιχογραφία: τὸ ἐξαιρετικὸ ἀριστούργημα ἑνὸς ἐξαιρετικοῦ καλλιτέχνη, τοῦ Ντὰ Βίντσι, ποὺ καμωμένο γιὰ τοὺς καλόγερους ἐνὸς Μοναστηριοῦ Δομινικάνων, ἀψηφώντας δόγματα κι ἐθνικότητες, ἔγινε ἡ παγκόσμια ζωγραφικὴ ἀπεικόνιση τοῦ προλόγου τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ, αἰώνιο ὅσο καὶ τοῦτο.

῾Ο Λεονάρδος Ντὰ Βίντσι!

Ἡ ἀπίστευτη αὐτὴ μεγαλοφυΐα, ποὺ τά ἤξερε ὅλα, τὰ μάντευε ὅλα, ποὺ προεῖδε τὴν ἀεροπορία - ἀπὸ τὸ 1439 - ποὺ ἐφαντάσθη τὰ σημερινὰ τὰνκς (τὸ ὑπόμνημά του τὰ χαρακτηρίζει: ἅρματα τόσο θωρακισμένα μὲ κανόνια, ποὺ συντρίβουν τὸν ἐχθρὸ καὶ πίσω τους προχωρεῖ ἀκίνδυνα τὸ πεζικό), ποὺ ἄνοιγε διώρυγες καὶ πρότεινε νὰ ξεθεμελιώση καὶ νὰ μεταφέρη μιὰ ὁλόκληρη ἐκκλησία τῆς Φλωρεντίας, χωρὶς νὰ τὴ χαλάση, ποὺ συγκράτησε καὶ διαφύλαξε γιὰ τὴν αἰωνιότητα τὸ αἰνιγματικὸ χαμόγελο τῆς Τζοκόντας, μόνο αὐτὴ ἡ μεγαλοφυΐα ἦταν ἱκανὴ νὰ ἐμπνευσθῆ κι ἐδῶ κάτι ξεχωριστὸ καὶ θαυμαστὸ καὶ ζωγράφισε τὸ Cenacelo degli Apostoli.

Γιὰ νὰ μποῦμε μέσα στὸ νόημα τοῦ ἔργου καὶ ἀπὸ τεχνικὴ καὶ ἀπὸ ἐκφραστικὴ ἄποψη, πρέπει νὰ ξέρωμε τὸ μέρος, ὅπου τὸ ζωγράφισε. Μέσα σὲ μιὰ τραπεζαρία μοναστηριοῦ (τῆς Santa Maria delle Grazie), τί πιὸ ταιριαχτὸ μποροῦσε νὰ ζωγραφιστῆ ἀπὸ τὸ κρυφὸ ἀποχαιρετιστήριο δεῖπνο τοῦ Θεανθρώπου, μὲ τὴ μυστικὴ ἱερότητά του; ῾Ο Γκαῖτε πρόφτασε νὰ τὸ ἰδῆ σχεδὸν ἀπείραχτο στὸ κοινοβιακὸ αὐτὸ ἐστιατόριο.

"Κυριακή των Βαΐων"

    

" Ὡσαννά· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου."

   

        

"Η Ανάσταση του Λαζάρου"

Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Αλέξανδρου Σμέμαν
«Μεγάλη Σαρακοστή. Πορεία προς το Πάσχα»

Από καθαρά φυσιολογική πλευρά η μνήμη είναι μια διφορούμενη λειτουργία. Έτσι το να θυμόμαστε κάποιον που αγαπάμε και πού τον χάσαμε, σημαίνει δυο πράγματα. Από τη μια πλευρά η μνήμη είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλή γνώση του παρελθόντος. Όταν θυμάμαι τον μακαριστό πατέρα μου, τον βλέπω· είναι παρών στη μνήμη μου όχι σαν ένα συνολικό άθροισμα όλων όσων γνωρίζω γι' αυτόν, αλλά με όλη τη ζωντανή του πραγματικότητα. Aλλά από την άλλη πλευρά, αυτή η παρουσία με κάνει να συνειδητοποιώ ότι δεν είναι πια εδώ, ότι ποτέ δεν θα ξαναείναι σ’ αυτόν τον κόσμο και σ’ αυτή τη ζωή, ούτε θα αγγίξω το χέρι που τόσο ζωντανά βλέπω με τη φαντασία μου. Η μνήμη λοιπόν είναι η πιο θαυμάσια και ταυτόχρονα η πιο τραγική απ’ όλες τις ανθρώπινες λειτουργίες, γιατί τίποτε άλλο δεν αποκαλύπτει καλύτερα την σπασμένη φύση της ζωής μας. την ανικανότητα του ανθρώπου να διατηρήσει κάτι πραγματικά, να το κατέχει αληθινά σ’ αυτόν τον κόσμο. H μνήμη μας φανερώνει ότι ο «χρόνος και ο θάνατος βασιλεύουν στη γη». Aλλά ακριβώς γι’ αυτό η μοναδικά ανθρώπινη αυτή λειτουργία της μνήμης γίνεται το κέντρο του Χριστιανισμού, γιατί μ’ αυτή τελεί την ανάμνηση ενός Aνθρώπου, ενός Γεγονότος. μιας Νύχτας, μέσα στο βαθύ σκοτάδι της οποίας ακούμε τα λόγια: «τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν...» Και να, το θαύμα γίνεται! Τον θυμόμαστε και Εκείνος είναι εδώ - όχι σαν μια νοσταλγική εικόνα από το παρελθόν, όχι σαν ένα θλιβερό «ποτέ πια...», αλλά με μια τέτοια έντονη παρουσία που η Εκκλησία μπορεί αιώνια να επαναλαμβάνει τα λόγια που είπαν οι μαθητές μετά τη συνάντηση στην Εμμαούς «...ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν...;»(Λουκ. 24,32).

H φυσιολογική μνήμη είναι πρώτα απ’ όλα μια «παρουσία του απόντος», έτσι ώστε όσο περισσότερο παρών είναι αυτός πού θυμόμαστε τόσο πιο οξύς είναι ο πόνος από την απουσία του. Aλλά «εν Χριστώ» η μνήμη ξανάγινε η δύναμη που γεμίζει το διασπασμένο χρόνο, διασπασμένο από την αμαρτία και το θάνατο, από το μίσος και τη λησμοσύνη. Αυτή λοιπόν η νέα μνήμη, η μνήμη σαν δύναμη πάνω από το χρόνο και την καταστροφή του, αποτελεί την καρδιά της λειτουργικής γιορτής και του λειτουργικού «σήμερον». Σίγουρα η Παρθένος δεν γεννάει σήμερα, ούτε κάποιος «ουσιαστικά» στέκεται μπροστά στο Σταυρό· και σαν γεγονότα τούτες oι πράξεις ανήκουν στο παρελθόν. Aλλά «σήμερον» μπορούμε να θυμόμαστε αυτές τις πράξεις και η Εκκλησία είναι βασικά το δώρο και η δύναμη αυτής της ανάμνησης που μεταβάλλει πράξεις από το παρελθόν, σε αιώνια σημαντικά γεγονότα.

H λειτουργική γιορτή λοιπόν είναι μια νέα είσοδος της Εκκλησίας στο γεγονός και αυτό σημαίνει είσοδο όχι μόνο στις «ιδέες» του γεγονότος, αλλά στη χαρά του, στη λύπη, στη ζωή του και στη συγκεκριμένη πραγματικότητά του. Ένα πράγμα πρέπει να ξέρουμε, ότι με την κραυγή «...Θεέ μου, Θεέ μου ίνα τι με εγκατέλειπες» ο Σταυρωμένος Χριστός φανέρωσε την «κένωση» Του και την ταπείνωση Του. Είναι όμως πολύ διαφορετικό πράγμα να γιορτάζουμε κάθε χρόνο αυτό που έγινε εκείνη τη μοναδική Παρασκευή· οπότε χωρίς καμιά λογικοποίηση ξέρουμε με πλήρη βεβαιότητα ότι αυτά τα λόγια, που ακούστηκαν μια μόνο φορά παραμένουν αιώνια αληθινά και τίποτε, ούτε η νίκη, ούτε η δόξα μπορούν ποτέ να τα εξαλείψουν. Αυτό που πρέπει να εξηγήσουμε είναι ότι η ανάσταση του Λαζάρου έγινε για να βεβαιωθούμε για «την κοινήν ανάστασιν» (τροπάριο της ημέρας). Είναι κάτι το συναρπαστικό να γιορτάζουμε κάθε μέρα για μια ολόκληρη εβδομάδα αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, που αργά-αργά πλησιάζει, να γινόμαστε μέρος της, να βλέπουμε με τα μάτια μας και να νιώθουμε με όλο το είναι μας αυτό πού υπονοεί ο Ιωάννης με τα λόγια του: «Ιησούς ουν ως είδεν αυτήν κλαίουσαν και τους συνελθόντας...ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν εαυτόν... και εδάκρυσεν» (Iωάν. 11,33-35). Για μας και σε μας όλα αυτά συμβαίνουν «σήμερον». Δεν ήμασταν τότε εκεί, στη Βηθανία κοντά στον τάφο με τις αδερφές που θρηνούσαν. Μόνο από το Ευαγγέλιο ξέρουμε όλα όσα έγιναν εκεί. Aλλά μέσα στην Εκκλησία με τη γιορτή της σήμερα, ένα ιστορικό γεγονός γίνεται ένα γεγονός και για μας, για μένα, γίνεται μια δύναμη στη ζωή μου, μια ανάμνηση, μια χαρά. Η θεολογία δεν μπορεί να πάει πέρα από την «ιδέα». Και όσον αφορά την Ιδεολογική πλευρά, άραγε έχουμε ανάγκη αυτές, τις πέντε συνεχείς μέρες εφ' όσον είναι κάτι τόσο απλό να λέμε: «την κοινήν ανάστασιν... πιστούμενοι»; Aλλά το όλο θέμα είναι ότι η πρόταση αυτή καθ' αυτή δεν βεβαιώνει τίποτε. H αληθινή επιβεβαίωση πηγάζει από τη γιορτή και συγκεκριμένα απ' αυτές τις πέντε μέρες οπότε διακηρύττουμε την αρχή της φοβερής μάχης ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, και αρχίζουμε όχι τόσο πολύ να καταλαβαίνουμε όσο να μαρτυρούμε ότι ο Χριστός πρόκειται να θανατώσει το θάνατο.

H ανάσταση του Λαζάρου, η υπέροχη γιορτή αυτού του μοναδικού Σαββάτου, είναι πέρα από τη Μεγάλη Σαρακοστή. Την Παρασκευή, παραμονή του Σαββάτου, σ’ ένα ιδιόμελο λέμε: «την ψυχωφελή πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν, την αγίαν εβδομάδα του Πάθους Σου, αιτούμεν κατιδείν». Μέσα στη λειτουργική ορολογία, το Σάββατο του Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων είναι η «έναρξη του Σταυρού». Aλλά η τελευταία εβδομάδα της Σαρακοστής, η προεόρτια αυτών των ημερών, είναι η τελική αποκάλυψη του νοήματος της Μεγάλης Σαρακοστής.

...
Η σωστή αντίληψη της γιορτής προϋποθέτει και τα δυο, και το γεγονός (που η ανάμνηση του το καθιστά και σήμερα παρόν) και την κοινωνική ή ομαδική συμμετοχή σ’ αυτό. Μια γιορτή, ένα πανηγύρι, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν οι άνθρωποι συναντιώνται όλοι μαζί, ξεπερνώντας τον φυσικό χωρισμό και την απομόνωση, δρουν όλοι μαζί σαν ένα σώμα, πραγματικά σαν ένα πρόσωπο μπροστά σ’ ένα γεγονός (γάμος, κηδεία, νίκη κλπ.). Και το πιο φυσικό θαύμα σε όλες τις γιορτές είναι ακριβώς το ότι ξεπερνιέται, έστω και προσωρινά, το επίπεδο των ιδεών και αυτής ακόμα της ατομικότητας. Χάνει πραγματικά κανείς τον εαυτό του μέσα σε μια γιορτή και συναντάει τους άλλους κατά ένα μοναδικόν τρόπο.

"Pyotr Mamonov"

Το καλοκαίρι του 2006, αμέσως μετά την πρεμιέρα της ταινίας OCTPOΒ [Ostrov - Το Νησί], ο εξαίρετος Pyotr Mamonov, o αξέχαστος Ανατόλιος, στα πλαίσια μιας συνέντευξης του στο Σότσι, στη Μαύρη Θάλασσα, είπε:

 

Πόσο διεστραμμένα είναι όλα σήμερα!.. Οι κριτικοί συζητούσαν πρόσφατα για την ταινία “Ostrov” του Pavel Lunghin και μιλούσαν για την εκκλησία σαν να είναι κάτι φανταστικό, σαν να είναι ο Ilya Murometz (μυθικό πρόσωπο της παλαιάς ρωσικής παράδοσης σ.σ.)

Πώς να ζήσεις εάν δεν πιστεύεις τίποτα; Τριγυρίζεις συγχυσμένος, δεξιά και αριστερά. Ενώ όταν έχεις πίστη, όσο κουρασμένος και να είσαι, θα δώσεις τη θέση σου σε μια γριούλα στο λεωφορείο. Κι αυτό είναι χριστιανισμός. Τρέχεις στο σπίτι να πλύνεις τα πιάτα, χωρίς να σου το ζητήσουν. Είναι αυτό μια χριστιανική πράξη; Είναι!

Μην επιμένεις συνεχώς ότι έχεις δίκιο. Μη φωνάζεις “Το φαγητό είναι κρύο!” Κάνε υπομονή δύο λεπτά, να στο ξαναζεστάνουν. Η καημένη η γυναίκα σου, θα το κάνει γρήγορα. Είναι και αυτή κουρασμένη. Ο καθένας με τον ρυθμό του και τις έννοιες του. Γιατί όλο επιμένετε, «η γυναίκα είναι υποχρεωμένη…» ή «ο άντρας πρέπει…» κτλ.

Αγάπη είναι να πορεύεσαι με κάποιον και να τον υπομένεις. Να βλέπεις κάποιον πεσμένο με τα μούτρα στο χιόνι (συνηθισμένο στη Ρωσία σ.σ.)..., εμείς αμέσως θα σκεφτούμε ότι είναι μεθυσμένος. Τι κι αν είναι μεθυσμένος; Βοήθησέ τον να σηκωθεί, βάλε τον σ’ ένα παραπέτο να μην παγώσει. Αλλά όχι.., εμείς συνεχίζουμε τον δρόμο μας. Ξεφεύγουμε από τον ίδιο τον εαυτό μας.

Πρέπει να ζούμε, όχι λέγοντας: “Δώσε μου”, αλλά “να, πάρε από εμένα”. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν, πώς είναι να δώσεις το πουκάμισο που φοράς. Έχουμε συνηθίσει να ζούμε ανάποδα. Όσα είναι ευάρεστα στον Θεό τα απορρίπτουμε. Το κυριότερο, μη διστάζεις να βοηθήσεις τον αδύνατο. Για μας ισχύει το αντίθετο – “κατάπιε τον!” Ο πλούσιος παίρνει από τον φτωχό κι αυτό το λίγο. Κλέβει όσο πιο πολύ γίνεται και μετά κρύβεται πίσω από ψηλούς φράχτες, για να μην του τα πάρουν άλλοι.

Έχουμε μια στρεβλή αντίληψη για τον χριστιανισμό. Αλλά τα πράγματα είναι απλά. Πόσο αίμα μπορείς να δώσεις στον άλλο; Είναι γραμμένο: “Όσα κάνεις για τους αδελφούς μου τους ελαχίστους, σ' Εμένα το κάνεις!”

Να μπορείς να καθίσεις όσο πιο πολύ γίνεται στο προσκέφαλο της μάνας σου, που υποφέρει από τα χρόνια και τις αρρώστιες...
Να, πού και πώς πρέπει να πεθαίνουμε κάθε μέρα!

Όπως τα παιδιά που έστειλαν στην Τσετσενία...
Ένας κρετίνος τους πέταξε μια χειροβομβίδα και ένας αντισυνταγματάρχης έπεσε πάνω της... Δεν δίστασε και σκοτώθηκε. Έσωσε οχτώ άτομα. Ήταν κομμουνιστής, αβάπτιστος.
Έπραξε όμως, χριστιανικά!

Γιατί, τι σου χρησιμεύει να πηγαίνεις στην εκκλησία και η καρδιά σου να είναι άδεια; Χωρίς μια χριστιανική πράξη; Μπορείς εσύ να επισκεφτείς όλα τα Άγια Όρη και να προσκυνήσεις όλα τα λείψανα. Τσάμπα! Βλέπεις έναν φτωχό, κακομοίρη και σκέφτεσαι “καλά, θα είναι από εκείνους τους απατεώνες που δείχνει η τηλεόραση”.
Δώσε του 50 καπίκια, δε θα φτωχύνεις. Η αληθινή μαφία είναι αυτοί οι πέντε-έξι, που χειραγωγούν τα πλήθη από την τηλεόραση….

Δεν διακόπτω τους άλλους όταν μιλούν. Οι Άγιοι Πατέρες, μας μαθαίνουν να στεκόμαστε μπροστά στους άλλους, σαν να είμαστε μπροστά σε μια παλιά εικόνα.
Τι σημαίνει να μην κρίνεις; Να μη βγάζεις καταδικαστικές αποφάσεις. Γνώμη, είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε. Ο Χριστός προσπάθησε να κάνει κάποιες διευκρινίσεις στους Φαρισαίους, ενώ ο θυμός του ήταν δίκαιος.
Έχεις δίκιο όταν θυμώνεις με τον εαυτό σου, επειδή π.χ. χτες βράδυ μέθυσες. Να αποστρέφεσαι την αμαρτία σου, τα πάθη σου, αυτά που σε βασανίζουν και δεν βρίσκεις γιατρικό. Μόνο αν απαρνηθείς την αμαρτία βαθιά, θα γευτείς το άρωμα της νίκης.

Αν και μεγάλος, κάθε μέρα προσπαθώ να μαθαίνω. Να, πηγαίνω συχνά με το λεωφορείο μέχρι τη Μόσχα. Δυο ώρες, χωρίς στάση. Μπροστά μου κάθονταν δυο νεαροί, μεθυσμένοι. Έβριζαν, μιλούσαν πάρα πολύ άσχημα. Έτρεμα και μόνο στη σκέψη ότι θα πρέπει να τους υποστώ για δύο ώρες. Μετά όμως σκέφτηκα. Για να δούμε. Ποιοι είναι αυτοί οι νεαροί; Μεγάλωσαν σε χωριό. Τι είδαν εκεί; Τον πατέρα μεθυσμένο, τη μάνα να τους δίνει σφαλιάρες, βρισιές. Η τηλεόραση συνεχώς ανοιχτή. Αυτή είναι η νέα γενιά. Τι να τους ζητήσεις. Εγώ προσωπικά τους έμαθα κάτι; Πέρασα το κατώφλι του σπιτιού τους; Τους διάβασα κάποιο βιβλίο;
Βγαίνω από τον λαβύρινθο των σκέψεών μου και διαπιστώνω ότι φθάσαμε...

...Ξεχνάμε ότι η αμαρτία, είναι έλλειψη φωτός.  Εμείς της δίνουμε μορφή, την κάνουμε χειροπιαστή... Με τους ερεθισμούς μας. Με την έλλειψη σεβασμού στον άλλο… Τι είναι παράδεισος και τι είναι κόλαση; Οι Πατέρες, μας μαθαίνουν ότι παντού υπάρχει ένας ωκεανός θεϊκής αγάπης. Όσους λαθεύουν, ο Θεός τους τιμωρεί με το μαστίγιο της αγάπης. Σκεφτείτε – έναν ωκεανό αγάπης, όπου όλος ο κόσμος αγαπιέται. Αυτό μας λείπει σ’ αυτή τη ζωή, η αγάπη. Να λοιπόν η κόλαση, η έλλειψη αγάπης. Κι αν το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός, η σκοτεινή ψυχή όταν βγαίνει στο φως της αγάπης, λειώνει.

...Διαβάζω: «Δεν ζούμε ποτέ τη στιγμή. Ακόμη και τότε που καθόμαστε στο τραπέζι, οι σκέψεις μας πετάνε πότε στα αγγουράκια, πότε στο κβας, πότε στη σούπα. Δοκιμάστε έστω ένα λεπτό την ημέρα, όταν δεν έχετε κάτι άλλο να κάνετε, να συγκεντρωθείτε στον εαυτό σας, για να ζήσετε το τώρα. Σ’ εκείνο ακριβώς το λεπτό. Είναι πολύ δύσκολο. Αποτέλεσμα όμως αυτής της προσπάθειας, θα είναι να αισθανθείτε την παρουσία του Θεού!»

 ...Όταν ο Χριστός μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί πώλου όνου, τον έραναν με λουλούδια και τον υποδέχθηκαν με επευφημίες. Το ζωάκι, πίστευε ότι σ’ αυτό απευθύνονταν όλα αυτά. Έτσι είμαστε και εμείς, σαν τον όνο που έφερε τον Χριστό...

Εγώ έχω πολλά ταλέντα, αλλά τα έχω με την αξία μου; Ένα γενναιόδωρο χέρι τα έσπειρε… Ζω μ’ αυτά. Προσπαθώ να μην τα διαψεύσω, να μην τα προδώσω. Δεν έχω οργασμούς με το “εγώ” μου. Καταλαβαίνω ότι εγώ, ο Πέτρος Μαμόνωφ, δεν έκανα κάτι με την αξία μου. Έχω, με τι να περηφανευτώ; Σε όσους ο Θεός δίνει, Του το οφείλουν!

Πρέπει να ζήσουμε όσο πιο καθαρά μπορούμε. Όλα είναι τόσο εύθραυστα, απροστάτευτα…

*  Από  http://pamtaxtainies.blogspot.com

    ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ - www.proskynitis.blogspot.com

    Larisa Maljucov - www.novayagazeta.ru

*  Μπορείτε να βρείτε τη σχετική φιλμοκριτική (Μ. Ψ.) στο "Αρχαγγέλων Ταινιόραμα"

      http://pamtaxtainies.blogspot.com/2010/10/t-ostrov-2006.html

      ή στο "Δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου"

      http://www.paradeka.blogspot.com/2011/10/octpo.html

      και ολόκληρη την ταινία "OCTPOB" (1:32΄) με ελληνικούς υποτίτλους στο "YouTube"

      http://www.youtube.com/watch?v=K2iRe9cNy4c&feature=related