"Συγχωρείς τους άλλους;"

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: "Συγχωρείς τους άλλους;"

Αν σου πω, νήστεψε
πολλές φορές μου προβάλλεις σαν δικαιολογία
την ασθένεια του σώματος.

Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς
μου λες ότι είσαι φτωχός
και έχεις να αναθρέψεις παιδιά.

Αν σου πω, να έρχεσαι στις συνάξεις της Εκκλησίας
μου λες, έχω διάφορες μέριμνες.

Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία
και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού,
μου προβάλλεις σαν δικαιολογία την έλλειψη μόρφωσης.

Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου,
μου λες πως δεν σε υπακούει όταν τον συμβουλεύεις,
αφού πολλές φορές του μίλησες και περιφρόνησε τα λόγια σου.

Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές
και όλα αυτά είναι λόγια χλιαρά,
αλλά παρά όλ’ αυτά, μπορείς να προφασίζεσαι.

Αν όμως σου πω, άφησε την οργή σου

και συγχώρεσε τον αδελφό σου

ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;

Γιατί νομίζω, δεν μπορείς να φέρεις σαν πρόφαση
ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια,
ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό, απ’ όλες σου τις αμαρτίες,
αυτή η αμαρτία

θα σου είναι ασυγχώρητη.

Αλήθεια, πως θα μπορέσεις να υψώσεις τα χέρια σου στον Ουρανό;
Πως θα κινήσεις τη γλώσσα σου να προσευχηθείς;
Πως θα ζητήσεις συγγνώμη;

Ακόμη κι αν θέλει ο Θεός να σου συγχωρέσει τις αμαρτίες
δεν Του το επιτρέπεις εσύ,
αφού δεν συγχωρείς τις αμαρτίες του αδελφού σου.

Γιατί, αν εσύ ο ίδιος τον εκδικείσαι και επιτίθεσαι εναντίον του
είτε με λόγια, είτε με κατάρες,
είτε με ανάλογες συμπεριφορές
ο Θεός δεν θα επέμβει πια, αφού εσύ ανέλαβες την τιμωρία του.

Και όχι μόνο δεν θα επέμβει, αλλά και από σένα θα ζητήσει τον λόγο,
γιατί φέρθηκες υβριστικά προς Αυτόν.

*  Από:  http://paterikakeimena.blogspot.gr/

                                                       

"Τι μπορούμε να λέμε.."

Τί μποροῦμε νὰ λέμε

τοῦ Γέροντα Παϊσίου

Ρωτήσαμε μιὰ μέρα τὸν Γέροντα γιὰ τὸ ἑξῆς πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μᾶς λέτε συνέχεια νὰ ἔχουμε καλὸ λογισμό, θὰ σᾶς ποῦμε ὅμως, μία περίπτωση, γιὰ νὰ δοῦμε τί μᾶς συμβουλεύετε νὰ ἀπαντοῦμε.

Ἔρχονται μερικοὶ ἄνθρωποι καὶ μᾶς λένε:
Ὁ τάδε ἱερέας παίρνει πολλὰ λεφτὰ ἀπὸ τὰ μυστήρια, ὁ δεῖνα καπνίζει πολλλὰ τσιγάρα καὶ πηγαίνει στὰ καφενεῖα, ὁ ἄλλος λένε πὼς εἶναι ἀνήθικος καί γενικά, βγάζουν ἕνα δριμὺ κατηγορητήριο ἐναντίον τῶν κληρικῶν καὶ μάλιστα παρουσιάζουν μαζὶ κι ἀποδείξεις τῶν ὅσων λένε. Σ' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, τί μποροῦμε νὰ λέμε;»

Τότε, ὁ Γέροντας ἄρχισε νὰ μᾶς λέει: «Γνώρισα ἐκ πείρας ὅτι σ' αὐτὴ τὴ ζωὴ οἱ ἄνθρωποι εἶναι χωρισμένοι σὲ δύο κατηγορίες. Τρίτη δὲν ὑπάρχει -ἢ στὴ μία θὰ εἶναι ἢ στὴν ἄλλη. Ἡ μία, λοιπόν, κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Ἡ μύγα ἔχει τὴν ἑξῆς ἰδιότητα: νὰ πηγαίνει πάντα καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι βρώμικο ὑπάρχει.

Γιὰ παράδειγμα, ἂν ἕνα περιβόλι εἶναι γεμάτο λουλούδια, ποὺ εὐωδιάζουν καὶ σὲ μία ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ κάποιο ζῶο ἔχει κάνει μία ἀκαθαρσία, τότε μιὰ μύγα, πετώντας μέσα σ' αὐτὸ τὸ πανέμορφο περιβόλι, θὰ πετάξει πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ἄνθη καὶ σὲ κανένα δὲν θὰ καθίσει. Μόνο ὅταν δεῖ τὴν ἀκαθαρσία, τότε ἀμέσως θὰ κατέβει καὶ θὰ καθίσει πάνω σ' αὐτὴν καὶ θὰ ἀρχίσει νὰ τὴν ἀνασκαλεύει, ἀναπαυόμενη στὴ δυσωδία ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὸ ἀνακάτεμα αὐτὸ καὶ δὲ θὰ ξεκολλᾶ ἀπὸ ἐκεῖ.

Ἂν τώρα ἔπιανες μιὰ μύγα καὶ αὐτὴ μποροῦσε νὰ μιλήσει καὶ τὴ ρωτοῦσες νὰ σοῦ πεῖ, μήπως ξέρει ἂν πουθενὰ ὑπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε ἐκείνη θὰ ἀπαντοῦσε πὼς δὲ γνωρίζει κἄν τί εἶναι αὐτά. Ἐγώ, θὰ σοῦ πεῖ, ξέρω πὼς ὑπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ἀκαθαρσίες ζώων, μαγειρεῖα, βρωμιές. Ἡ μία λοιπὸν μερίδα τῶν ἀνθρώπων, μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Εἶναι ἡ κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχει μάθει πάντα νὰ σκέφτεται καὶ νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ ὅ,τι κακὸ ὑπάρχει, ἀγνοώντας καὶ μὴ θέλοντας ποτὲ νὰ σταθεῖ στὸ καλό.

Ἂς ποῦμε τώρα γιὰ παράδειγμα, πὼς σὲ μία αἴθουσα, ποὺ εἶναι γεμάτη ἀκαθαρσίες ἔχει κάποιος τοποθετήσει σὲ μία γωνιὰ ἕνα λουκούμι. Ἂν φέρουμε ἐκεῖ μία μέλισσα, ἐκείνη θὰ πετάξει και δὲν θὰ καθίσει πουθενὰ ἕως ὅτου βρεῖ τὸ λουκούμι καὶ μόνον ἐκεῖ θὰ σταθεῖ. Ἡ ἄλλη κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μέλισσα. Ἡ ἰδιότητα τῆς μέλισσας, εἶναι νὰ βρίσκει καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι καλὸ καὶ γλυκὸ ὑπάρχει.

Ἂν πιάσεις τώρα τὴ μέλισσα καὶ τὴ ρωτήσεις ποῦ ὑπάρχουν σκουπίδια, αὐτὴ θὰ σοῦ πεῖ ὅτι δὲ γνωρίζει, θὰ σοῦ πεῖ ἐκεῖ ὑπάρχουν γαρδένιες, ἐκεῖ τριανταφυλλιές, ἐκεῖ θυμάρι, ἐκεῖ μέλι, ἐκεῖ ζάχαρη, ἐκεῖ λουκούμια καὶ γενικὰ θὰ εἶναι γνώστης ὅλων τῶν καλῶν καὶ θὰ ἔχει παντελῆ ἄγνοια ὅλων τῶν κακῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη ὁμάδα τῶν ἀνθρώπων, ἐκείνων ποὺ ἔχουν καλοὺς λογισμοὺς καὶ σκέπτονται καὶ βλέπουν τὰ καλά.

Καὶ κατέληξε ὁ Γέροντας:
«Ἐγὼ σὲ ὅσους ἔρχονται καὶ μοῦ κατηγοροῦν τοὺς ἄλλους -καὶ μὲ δυσκολεύουν- τοὺς λέω αὐτὸ τὸ παράδειγμα καὶ τοὺς ὑποδεικνύω νὰ διαλέξουν σὲ ποιὰ κατηγορία θέλουν νὰ βρίσκονται καὶ ἀναλόγως νὰ ψάξουν νὰ βροῦν καὶ τοὺς ἀνάλογους ἀνθρώπους τῆς κατηγορίας τους».

*  από το fb.

"Φ΄΄φωτο: x5"

                                   

*  από το fb.

"Change for a Dollar"

Μια δεκάλεπτη ταινία σκηνοθετημένη απο την Sharon Wright,

με πολλά βραβεία, ενθουσιώδεις κριτικές και μεγάλη αποδοχή του κοινού.

Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς υπότιτλους.

Change? - ψιλά, κέρματα ή ΑΛΛΑΓΗ; 

*  Ήχος και Full Screen

      

"Γέννηση στο νερό"

Γέννηση στο νερό - ένα δελφίνι γεννιέται στη Χαβάη!!

       

"π. Βασ. Θερμός"

Από συνέντευξη του ψυχιάτρου π. Βασίλειου Θερμού στην Καθημερινή, για το Συνέδριο Ορθόδοξων Ψυχοθεραπευτών

-  Οι εποχές σταθερότητας έχουν πολλά καλά, αλλά έχουν και ένα ελάττωμα: ότι μπορεί να αποκοιμίσουν τον υπαρξιακό προβληματισμό. Ο άνθρωπος ναρκώνεται μέσα στην ευμάρεια.

-  Η απελπισία είναι αφάνταστα γόνιμη, όταν απελπιζόμαστε από τον ναρκισσιστικό εαυτό μας. Διότι έτσι παραιτούμαστε απ' αυτόν. Παύουμε να ποντάρουμε τόσο πολύ σε εμάς και στις ναρκισσιστικές μας επιδιώξεις. Εάν όμως απελπιστούμε από τους ανθρώπους γενικά, από τη ζωή γενικά, τότε η απελπισία αυτή είναι καταστροφική,

-  Πάντα η θεολογική πρόταση για τον άνθρωπο είναι: όλες οι ανθρώπινες δυνατότητες συν κάτι παραπάνω, που έρχεται από πάνω...

-  Είμαστε σε πόλεμο με αυτή την όψη του εαυτού μας, που ενώ είναι σκοτεινή και καταστροφική, την παραχαϊδέψαμε, την ανεβάσαμε στην επιφάνεια, της δώσαμε τα ηνία της ζωής μας.

-  O απελπισμένος γονέας που στερείται τόσα πράγματα, είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσει ότι ο πραγματικός πόλεμος είναι με εκείνη την πλευρά του εαυτού του, που του λέει «το παιδί σου έχει απόλυτη ανάγκη να του πάρεις αυτό το πράγμα», ενώ το παιδί έχει απόλυτη ανάγκη το χαμόγελο του πατέρα και της μάνας και να παίξουν μαζί και να δει στα μάτια τους την ελπίδα και στις πράξεις τους την τιμιότητα. Τα παιδιά, τα τρέφει η ωραία σχέση με τους γονείς τους.

-  Υπάρχουν καλές και κακές ενοχές. Οι κακές ενοχές είναι όταν γίνονται μοχλός να μας χειριστεί ο άλλος. Αλλά οι καλές, μας βοηθάνε να αλλάξουμε και αυτές τις χρειαζόμαστε.

-  Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάπου γράφει, ότι αυτόν που δεν αδικεί ο ίδιος τον εαυτό του, δεν μπορεί να τον βλάψει κανείς.

-  Αν υπάρχει μια κρυμμένη τελεολογία μέσα στον ψυχισμό είναι αυτό: Ότι κρίσεις αποσταθεροποιητικές, σπρώχνονται από κάτω για να γίνουν οι κατάλληλες διορθωτικές κινήσεις και τα πράγματα να οικοδομηθούν σε άλλη βάση. Και αυτή μπορεί να είναι η ευλογία της κρίσης.

*  Το 5ο συνέδριο ορθόδοξων ψυχοθεραπευτών με τίτλο «Ψυχοθεραπεία και Ποιμαντική - Αποκαλύψεις της ύπαρξης» θα πραγματοποιηθεί στις 27-30 Σεπτεμβρίου στον Βόλο, στο συνεδριακό κέντρο Θεσσαλίας, με τη συμπαράσταση της Μητρόπολης Δημητριάδος. Υπάρχουν συμμετοχές από την Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ κάποιες ενότητες που θα απασχολήσουν το συνέδριο είναι: «Η ψυχοθεραπεία σαν υπαρξιακή διεργασία», «Στον στίβο των διαπροσωπικών σχέσεων», «Η πάλη ενάντια στην αυτοκαταστροφικότητα», «Η γονιμότητα της απελπισίας», «Όταν η εξουσία εισχωρεί στην ποιμαντική τέχνη», «Υπαρξιακά ερωτήματα παιδιών και εφήβων».

                                                   

"Το άπειρο"

Giacomo Leopardi

Το άπειρο

Αγαπημένος μου ήταν πάντα αυτός ο λόφος
ο έρημος, κι αυτά τα δέντρα που μας κρύβουν
τον μακρινό ορίζοντα. Μα εδώ που στέκω
οραματίζομαι τις αχανείς εκτάσεις
τ’ ουρανού και την υπερκόσμια γαλήνη
κι ανατριχιάζω. Και καθώς ακούω
μέσα απ’ το φύλλωμα το θρόισμα του αέρα
συγκρίνω την αμόλυντη σιωπή του απείρου
μ’ αυτόν τον ήχο. Κι αισθάνομαι το αιώνιο,
και τις σβησμένες εποχές, και τη δική μας
που ζει και πάλλεται. Κι ο στοχασμός μου
πνίγεται στη βαθιά απεραντοσύνη.
Σ’ αυτή τη θάλασσα γλυκό είναι το ναυάγιο.

[Μετάφραση :  Νάσος Βαγενάς] 

*  http://logocafe.blogspot.gr

Ο Τζιάκομο Λεοπάρντι γεννήθηκε στο Ρεκανάτι το 1798 σε αριστοκρατική οικογένεια και έλαβε ευρύτατη μόρφωση. Θεωρείται ο σπουδαιότερος ποιητής της Ιταλίας μετά τον Δάντη και ο σπουδαιότερος λυρικός, μαζί με τον Πετράρχη.

Η ποίηση του επηρέασε τους Pirandello, Quasimodo, Nietzsche και Schopenhauer.

Πέθανε στη Νεάπολη το 1837, σε ηλικία 39 ετών.

"Σύγκριση μεγεθών"

Η σύγκριση των φυσικών μεγεθών, μπορεί να οδηγήσει σε πολλά οφέλιμα συμπεράματα για τη δική μας παρουσία στο σύμπαν..

*  Ρύθμιση ήχου, full screen και τοποθετηθείτε στον χώρο..

    

"Ένα καλάθι φρούτα"

"Ένα καλάθι φρούτα

Ένας ανθρωπολόγος, πρότεινε το ακόλουθο παιχνίδι στα παιδιά μιας Αφρικάνικης φυλής, για να μελετήσει τη συμπεριφορά τους: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σε ένα δένδρο και είπε στα παιδιά, πως όποιο από αυτά φτάσει πρώτο στο καλάθι, θα πάρει σαν βραβείο όλα τα φρούτα.

Μόλις τους έδωσε το σύνθημα για να τρέξουν, κανένα παιδί δεν έφυγε, αλλά πρώτα πιάστηκαν χέρι-χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν σ’ ένα κύκλο γύρω από το δέντρο, για να φάνε τα φρούτα.

Όταν ρώτησε τα παιδιά γιατί το έκαναν αυτό, αφού κάποιο από αυτά θα μπορούσε να έχει να έχει όλα τα φρούτα δικά του, τα παιδιά απάντησαν “Ubuntu”, δηλαδή «δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, αν έστω και ένας από εμάς είναι στενοχωρημένος!»

Η λέξη “Ubuntu” στη γλώσσα τους, σημαίνει ακριβώς: «Υπάρχω, γιατί υπάρχουμε!»

*  από e-mail φίλου.

"Η ύψωσις του Τιμίου Σταυρού"

 

Το 326 αναχώρησε για τους Αγίους Τόπους η ευσεβής χριστιανή μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η αγία Ελένη. Με τη γενναία επιχορήγηση του υιού της, άρχισε το κτίσιμο λαμπρών ναών επί των ιερών προσκυνημάτων. Επίκεντρο ήταν ο Πανάγιος Τάφος του Κυρίου. Στο σημείο εκείνο ο αυτοκράτορας Αδριανός είχε κτίσει το 135, κατά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ, ναό της Αφροδίτης.

Πρώτη ενέργεια της αγίας Ελένης ήταν η ανεύρεση του Τιμίου Σταυρού, ο οποίος είχε ριχτεί από τους ρωμαίους σε παρακείμενη χαράδρα. Σύμφωνα με την παράδοση οδηγήθηκε εκεί από ένα αρωματικό φυτό που φύτρωνε στο μέρος εκείνο, τον γνωστό μας βασιλικό. Ύστερα από επίπονες ανασκαφές τελικά βρέθηκαν οι τρεις σταυροί, του Κυρίου και των δύο ληστών. Οι εκκλησιαστικοί ιστορικοί Φιλοστόργιος και Νικηφόρος, αναφέρουν ότι ο Σταυρός του Κυρίου εντοπίσθηκε ύστερα από θαύμα, όταν τοποθετήθηκε πάνω σε νεκρή γυναίκα και αυτή αναστήθηκε!

Η πιστή βασιλομήτωρ, με δάκρυα στα μάτια παρέδωσε τον Τίμιο Σταυρό στον Πατριάρχη Μακάριο, ο οποίος στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 τον ύψωσε στον φρικτό Γολγοθά και τον τοποθέτησε στον πανίερο και περικαλλή ναό της Αναστάσεως, τον οποίο είχε ανεγείρει η αγία πάνω από τον Πανάγιο Τάφο και ο οποίος σώζεται ως σήμερα.

*  από apostoliki-diakonia.gr

"Δεν συγκρίνεται.."

Με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, αντί Εγκυκλίου Επιστολής, κατηύθυνε τους μαθητές σε μια πρόσφατη συνέντευξη του σε μαθητές επίσης, από την οποία σταχυολογήσαμε τα παρακάτω σημεία, για όσους φίλους μας δεν θα ευτυχήσουν να ανατρέξουν στο πλήρες κείμενο [http://www.imml.gr].

Δεν συγκρίνεται ο κόσμος του Θεού, ούτε με το σύμπαν, ούτε με τον άνθρωπο, ούτε με τα εντυπωσιακότερα τεχνολογικά επιτεύγματα. Η επιστήμη και η έρευνα, είναι απόλαυση. Η αφιερωμένη ζωή της Εκκλησίας, είναι μαγεία και έκσταση.

Αν ο Θεός υπάρχει –και φυσικά υπάρχει-, τότε τι είναι ανώτερο, η κοινωνία με το πρόσωπό Του ή η μελέτη των έργων Του;

Αν η επιστήμη βασίζεται στην ανακάλυψη της αλήθειας του κτιστού κόσμου και η αληθινή και υγιής θρησκεία στην αποκάλυψη της αλήθειας του Θεού, τότε πού βρίσκεται το πρόβλημα;

Τα προβλήματα ανακύπτουν όταν η επιστήμη κυριαρχείται από αλαζονεία και η θρησκευτική αντίληψη από στενότητα. Η επιστήμη δεν συμπληρώνει τη θρησκεία, δηλαδή την αλήθεια του Θεού∙ ο Θεός δεν χρειάζεται συμπληρώματα.

Η πίστη στον Θεό, ολοκληρώνει την επιστημονική γνώση. Σκοπός της επιστήμης είναι η ερμηνεία του κόσμου, ενώ της πίστης η υπέρβασή του.

Η επιστήμη μοιάζει με ένα αεροπλάνο που ταξιδεύει στην ατμόσφαιρα, χαμηλά, ενώ η πίστη είναι ταξίδι με πύραυλο στο άπειρο. Δεν συγκρίνεται το δεύτερο με το πρώτο.

Εμένα πραγματικά με ωφέλησε η ερευνητική εμπειρία μου. Δεν μου απέδειξε τον Θεό, αλλά μου Τον επιβεβαίωσε. Καταλαβαίνω τις εξισώσεις, σαν μαθηματική περιγραφή των δημιουργικών κινήσεων του Θεού. Θα έλεγα ότι στην επιστήμη βρήκα τα όριά μου, ενώ στην Εκκλησία ζω την ελευθερία μου.

Η αίσθηση των ανθρώπινων ή των κοσμικών ορίων, είναι μαγευτική εμπειρία. Αλλά η υπέρβασή τους, είναι θεϊκή γεύση.

Όσο και αν η κατανόηση του κόσμου κρύβει κάποιο μεγαλείο, η κοινωνία του Θεού δεν συγκρίνεται με τίποτα. Αυτό ψάχνουμε στην Εκκλησία. Η δυσκολία να τα καταλάβει κανείς αυτά, οφείλεται σε αυθαίρετη υπερεκτίμηση της επιστήμης και αδικαιολόγητη παρεξήγηση της πίστης και φυσικά της Εκκλησίας.

Αν κάποιος δεν θέλει να πιστέψει στον Θεό, δεν μπορώ να του το επιβάλλω. Αν πάλι θέλει και δεν γνωρίζει τον δρόμο, του λέω: «έρχου και ίδε». Ο Θεός είναι τόσο αληθινός που σκοντάφτουμε επάνω του. Καιρός να ανοίξουμε τα μάτια και την καρδιά μας.

Η Εκκλησία είναι τόσο υπέροχος δρόμος για να γνωρίσουμε τον Θεό, που είναι ανεπίτρεπτα άδικο για τον εαυτό μας να την αγνοούμε ή να επιμένουμε σε παρεξηγημένη εικόνα γι’ αυτήν. Πρέπει να αποβάλουμε τις προκαταλήψεις μας.

Η Εκκλησία υπάρχει για να με αλλάξει, όχι για να την αλλάξω. Εμείς έχουμε το πρόβλημα, όχι αυτή. Εκκλησία που πρέπει να την αλλάξουμε, δεν αξίζει καθόλου να την πιστέψουμε. Αυτό που κάνει μια υγιής Εκκλησία, είναι να δείξει την κατανόησή της, τον σεβασμό της στη ζωή, αλλά και στο κάθε πρόσωπο, να ξεχύσει το έλεός της.

Λέγει ένα ψαλμός: «έλεος και αλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη και ειρήνη κατεφίλησαν». Τι ωραίο που είναι! Η αλήθεια, πρέπει να λέγεται με έλεος. Χωρίς αυτό δεν είναι αυθεντική, αλλά πάσχει. Αυτό λείπει από την εποχή μας.

Σκοπός της Εκκλησίας, δεν είναι να αυξήσει τους οπαδούς της. Σκοπός και αποστολή της, είναι να διατηρεί ακέραια την αλήθεια για να έχουμε όλοι μια αναφορά.

Η Αγία Γραφή είναι μεταφρασμένη σε χιλιάδες γλώσσες και στη νέα ελληνική, κυκλοφορεί και ερμηνευμένη για να μπορεί κανείς να διεισδύσει στα νοήματά της. Η Εκκλησία, το μήνυμα της πίστεως δεν το μεταφέρει με την ανάγνωση και κατανόηση κειμένων, όσο με τη θεία λατρεία της. Και αυτή, έχει ως γλώσσα την αγάπη και τη λαχτάρα του Θεού.

Οι νέοι σήμερα φαντάζονται, ότι η Εκκλησία στην καλύτερη περίπτωση είναι μία φυλακή της σκέψης και στη χειρότερη ένας χώρος σκοταδισμού, υποκρισίας, ψεύδους, ίσως και διαστροφής. Πώς να πλησιάσουν; Ο μόνος τρόπος είναι, η ζωή των πιστών να διαψεύδει τις συκοφαντίες. Δίπλα σε έναν άγιο, διαλύεται κάθε αμφιβολία.

Πάντοτε θα υπάρχουν οι άνθρωποι, που και θαύμα να τους κάνεις, θα διατηρούν τις επιφυλάξεις ή και την άρνησή τους. Και τον Χριστό, «πλάνο» τον είπανε.

Η καθαρή επιστροφή στη ζωή της πίστης, όχι μόνο τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα θα βελτιώσει, αλλά ολόκληρο τον άνθρωπο θα μεταμορφώσει. Όταν ένα άγριο δέντρο μπολιάζεται, τότε βγάζει νόστιμους καρπούς. Και ο πιο αμαρτωλός αν δεχτεί το μπόλι της χάριτος του Θεού, γίνεται άλλος άνθρωπος. Από άγριος γίνεται άγιος. Ένα ρ κάνει όλη τη ζημιά. Καιρός να φύγει από τη μέση. Οι πιο ωραίοι άγιοι είναι οι ήρωες της μετανοίας: ο τελώνης, ο άσωτος, ο ληστής, η πόρνη.

Η πίστη δεν είναι μάθημα. Είναι έμπνευση.

Η αγάπη δεν συζητιέται, ούτε και η αλήθεια. Η πρώτη εκφράζεται και η δεύτερη ομολογείται.

Είμαι πολύ υπερήφανος που γεννήθηκα Έλληνας. Δοξάζω τον Θεό γι’ αυτό, κάθε στιγμή. Η ιστορία μας εναρμονίζει το ωραίο με το αληθινό, το λεπτό με το βαθύ, τη σοφία με τη σεμνότητα. Το ίδιο και οι συνήθειες και οι τρόποι μας.

Τα ψηλά βουνά έχουν και βαθιές χαράδρες. Έτσι είναι και ο λαός μας. Σπάνιες αρετές και μεγάλα ελαττώματα. Καιρός να ανανήψουμε. Καιρός να λειτουργήσουμε με βάση τα χαρίσματά μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε ζωντανεύοντας την εθνική μας υπερηφάνεια. Και παντρεύοντάς την, με την ελευθερία και την εξυπνάδα μας. Δεν επιτρέπεται να μην είμαστε η καλύτερη χώρα στον κόσμο.

Η Εκκλησία αυτό που οφείλει να κάνει, είναι να μας δείξει τον δρόμο της επιστροφής στις αξίες και κυρίως στην πίστη μας.

Αποστολή της Εκκλησίας είναι να εμπνεύσει εσάς τα νέα παιδιά, να ενεργοποιήσει τον ηρωισμό και την πίστη σας. Και αυτή πρέπει να το κάνει κι εσείς να ανταποκριθείτε.

Είναι πολύ καλύτερο να διεκδικείς τη ζωή σου, παρά να την κληρονομείς.

"Φωτο- 11 Σεπτεμβρίου"

Η καταστροφή των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης, όπως φωτογραφήθηκε από τον Διαστημικό Σταθμό, σε απόσταση από τη Γη την ώρα εκείνη, 402 χιλιομέτρων.

"Σοκ στο Άγιο Όρος"

Το σοκ ενός άθεου φοιτητή στο Άγιο Όρος

Του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου

Πριν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, αλλά και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μου δήλωσε ότι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα..

Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους. Άλλα δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του. Μου ζήτησε μια επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.

-Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις; τον ρώτησα.
-Δυστυχώς όχι, μου απαντά. Είμαι της Φιλοσοφικής.
-Κρίμα! διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη, είπα εμφανώς αστειευόμενος.
Ένιωσε αμήχανα και κάπου σιώπησε για λίγο.
-Κοίταξε, του λέω. Συγγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Άλλα ο Θεός δεν είναι εξίσωση, ούτε μαθηματική απόδειξη. Αν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιο Όρος; Έχεις ποτέ συναντήσει κανέναν ασκητή;
-Όχι, πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά.. Αν μου πείτε, μπορώ να πάω και αύριο.

Ξέρετε κανέναν μορφωμένο, να πάω να τον συναντήσω;
-Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;
-Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους.
-Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Για δοκίμασε με κανέναν άγιο. Πώς σε λένε; ρωτώ.
-Γαβριήλ, μου απαντά.

Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο προσβάσεως και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες. Κάναμε κι ένα σχεδιάγραμμα. Θα πας, του είπα και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα. Είμαι άθεος, θα του πεις και θέλω να πιστεύσω.
Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως του Θεού.
-Φοβάμαι, ντρέπομαι, μου απαντά.
-Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι έμενα; ρωτώ. Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα.

Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά τη θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα από δέκα λεπτά και η συνομιλία του Γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.

-Τι γίνεστε παιδιά; ρωτάει. Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιει λίγο νεράκι;
-Ευχαριστούμε, Γέροντα, απήντησαν, με συμβατική κοσμική ευγένεια.
-Έλα εδώ, λέει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ, ξεχωρίζοντας τον από τους υπόλοιπους. Θα φέρω εγώ το νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια και έλα πιο κοντά να σου πω ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, αλλά να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μου συμβαίνει.

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα από τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό.
Πού γνώριζε το όνομα του; Ποιος του αποκάλυψε το πρόβλημα του; Τι τελικά, ήθελε να του πει ο γέροντας;
-Πάτερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο; Μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.
-Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιες και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις.
-Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;
-Τι να πούμε, ρε παλικάρι; Για ποιον λόγο ήλθες;

-Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου, μου αφηγήθηκε με την επιστροφή του. Η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη. Ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται. Οι απορίες να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμία συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνον το πώς και το τι από δω κι εμπρός.

Ότι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων, του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός άγιου, αποφοίτου μόλις της τέταρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σου κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν τη μεταμόσχευση χωρίς να σου ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές, δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη στην καρδιά, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό.

*  http://www.agioritikovima.gr

"Η γέννηση της Παναγίας"

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

π. Αλεξάνδρου Σμέμαν  (από το βιβλίο του, “Η Παναγία”)

Η ευλάβεια που δείχνει η Εκκλησία στην Παναγία, ριζώνει στην υπακοή της στον Θεό, στην εκούσια επιλογή της να δεχθεί μια πρόσκληση αδύνατη στα ανθρώπινα μέτρα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο και χαίρεται γι’ αυτήν και τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης ιστορίας και της αναζητήσεως του Θεού από τον άνθρωπο, της αναζητήσεως του εσχάτου νοήματος, του εσχάτου περιεχομένου της ζωής του ανθρώπου.

Αν στη Δυτική Χριστιανοσύνη, η ευλάβεια προς την Παναγία περιστράφηκε γύρω από την αειπαρθενία της, η καρδιά της ευλάβειας, της σκέψεως και της αγάπης της Ορθόδοξης Ανατολής προς την Παναγία, υπήρξε πάντοτε η Μητρότητα της, η σχέση σαρκός και αίματος που είχε με τον Ιησού Χριστό.

Η Ανατολή χαίρεται που ο ρόλος του Ανθρώπου είναι βασικός στο θείο σχέδιο. Ο Υιός του Θεού έρχεται στη γη, ο Θεός εμφανίζεται για να λυτρώσει τον κόσμο, γίνεται άνθρωπος για να ενσωματώσει τον άνθρωπο στη θεϊκή του κλήση και σ’ αυτό συμμετέχει ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Αν αντιληφθούμε πως η κοινή φύση του Χριστού με τη δική μας, είναι η μεγαλύτερη χαρά και το μεγαλύτερο βάθος του Χριστιανισμού, ότι ο Χριστός είναι γνήσιος άνθρωπος και όχι κάποιο φάντασμα ή κάποιο ασώματο φαινόμενο, ότι είναι κάποιος από μας και παραμένει αιωνίως ενωμένος μαζί μας, μέσω της ανθρώπινης φύσεως Του, τότε η ευλάβεια προς την Παναγία γίνεται κατανοητή, επειδή αυτή του πρόσφερε την ανθρώπινη φύση, τη σάρκα και το αίμα Του. Αυτή δίνει τη δυνατότητα στον Χριστό, να ονομάζεται πάντοτε “Υιός του Ανθρώπου”. 

Υιός του Θεού, Υιός του Ανθρώπου... ο Θεός που κατήλθε κι έγινε άνθρωπος, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να εξαγιαστεί, να μπορέσει να γίνει κοινωνός “θείας φύσεως” (Β΄ Πέτρου 1, 4) ή σύμφωνα με την έκφραση των διδασκάλων της Εκκλησίας να “θεωθεί”.

Ακριβώς εδώ, σ’ αυτή την εξαιρετική αποκάλυψη της αυθεντικής φύσεως και κλήσεως του ανθρώπου, βρίσκεται η πηγή αυτής της ευγνωμοσύνης και τρυφεράδας που περιβάλλει τη Θεοτόκο, ως σύνδεσμο μας με τον Χριστό και μέσω Αυτού με τον Θεό. Πουθενά δε αλλού δεν αντικατοπτρίζεται αυτό καλύτερα, απ’ o, τι στη γέννηση της Θεοτόκου.

"Μπλε φεγγαρό-φωτο"

                                      

Η δεύτερη πανσέληνος του Αυγούστου στις 31 του μήνα, έκλεισε το φετινό Καλοκαίρι.
Το μπλε φεγγαρό-φωτο, θα αργίσει να φωτίσει ξανά κάποιο Αυγουστιάτικο βράδυ.

Φωτογραφίες με τη σειρά από πάνω, απο το Διάστημα, το Αμμάν, Ρίο ντε Τζανέιρο, Σαν Ντιέγκο, Σκόπια και Πίτσμπουργκ

"Το εν Χώναις θαύμα.."

Το εν Χώναις θαύμα του Άρχοντος Μιχαήλ

+ Αρχιμανδρίτου Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου


Κάθε χρόνο στις 6 Σεπτεμβρίου, γιορτάζεται το μεγαλειώδεις θαύμα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, γνωστό ως το «Εν Χώναις θαύμα», απόδειξη ότι ο Αρχάγγελος Μιχαήλ είναι ο φύλακας των δικαίων και τιμωρός των αδίκων.

Λένε πως, όταν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης κήρυττε το Ευαγγέλιο στα μέρη της Φρυγίας, είπε προφητικώς ότι ύστερα απ’ ολίγον καιρό, ο τόπος αυτός θα βρίσκεται κάτω από τη σκέπη και τη μέριμνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. 

Ύστερα πράγματι από λίγον καιρό μετά από την πρόρρηση αυτή, άρχισε να βγαίνει από τη γη αγίασμα, το οποίο με τη δύναμη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ θεράπευε τα πλήθη των ασθενών. Ένας Χριστιανός, επειδή θεραπεύθηκε η κόρη του, έκτισε έναν ναό ωραιότατον εις το όνομα του Αρχιστρατήγου. Ομοίως έφτιαξε επάνω από το αγίασμα μια σκεπή πολύ ωραία και πολυδάπανη.

Μετά από 99 έτη εγκαταστάθηκε στο ναό του Αρχαγγέλου, κάποιος θεοφιλής και ευλαβής νέος, ο Άρχιππος και φρόντιζε γι’ αυτόν. Ζούσε δε εκεί μια ζωή αρκετά εγκρατή και ασκητική. Οι ειδωλολάτρες όμως κινήθηκαν εναντίον του από φθόνο και μοχθηρία και τον καταδίωκαν συνεχώς. 

Και τέτοιο ήταν το μίσος τους, που μια μέρα τον άρπαξαν από τα μαλλιά και τον χτυπούσαν με ραβδιά στο σώμα του. Εκεί δε που έδειξαν όλη την κακία τους, ήταν το Αγίασμα. Όταν κάποτε πήγαν να το χαλάσουν και να το εξαφανίσουν , ω του θαύματος! Άλλοι έμειναν με τα χέρια παράλυτα, άλλους δε μια φλόγα πυρός τους εμπόδιζε από κάθε δυσσεβή πράξη και τους ανάγκαζε να επιστρέφουν πίσω. 

Μη μπορώντας λοιπόν τότε να πλησιάσουν, σκέφτηκαν άλλο τρόπο. Να γυρίσουν το νερό από το ποτάμι, που έτρεχε εκεί κοντά, κατά το Αγίασμα και έτσι να πνίξουν και τους πιστούς που πήγαιναν να βρουν την υγείαν τους και τον Άρχιππον και να εξαφανίσουν το Αγίασμα, να το καταστρέψουν.

Και τότε το ποτάμι σαν λογικό ον, σαν να είχε μέσα του ψυχή, στράφηκε προς το άλλο μέρος. Γεμάτοι οργή οι άπιστοι, σαν είδαν ότι απέτυχε και αυτή τους η προσπάθεια σκέφτονται κάτι άλλο. Να ενώσουν τα δύο ποτάμια, τον Λυκόστρατον και τον Κούφον και να τα στρέψουν μαζί καταπάνω στην Εκκλησία. Και ήταν τόσο ορμητικό το νερό τους και ήταν τόσο πολύ κατηφορικό το μέρος, που αν το κατόρθωναν δεν θα έμενε ούτε σταγόνα από το Αγίασμα και ούτε μια πέτρα από τον Ναό. 

Συγκεντρώθηκαν λοιπόν αυτοί οι καταραμένοι, έσκαψαν ένα βαθύ χανδάκι και γύρισαν μέσα και τα δύο ποτάμια με κατεύθυνση προς το Αγίασμα. Τότε ο Άρχιππος που κατάλαβε το σχέδιό τους, με θερμά δάκρυα παρακαλούσε τον Αρχάγγελο να σώσει τον ναό και το Αγίασμα και να ντροπιάσει τα σχέδια των ασεβών.

Ο Αρχάγγελος άκουσε την θερμή δέηση του. Παρουσιάζεται λοιπόν και τον φωνάζει με το όνομα του! Ο Άρχιππος κατάπληκτος από την όψη του Αρχαγγέλου, βγήκε από τον ναό και πέφτει μπρούμυτα στη γη. «Σήκω πάνω, του λέγει ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ και μη φοβάσαι. Έλα μαζί μου και θα ιδείς με τα μάτια σου τη δύναμη του Θεού, την ακαταμάχητη!» 

Μόλις λοιπόν σημείωσε ο Αρχάγγελος τον τύπον του Σταυρού, αμέσως τα δύο ποτάμια που κατηφόριζαν ορμητικά και απειλούσαν με αφανισμό το ναό, σταμάτησαν ακίνητα σαν ένα τείχος!! Η σκηνή αυτή θυμίζει το ψαλμικόν: «Είδοσαν Σε ο Θεός, είδοσαν σε ύδατα και εφοβήθησαν». 

Έπειτα, χάραξε ο Αρχάγγελος το σημείο του Σταυρού επάνω σε μία πέτρα πάρα πολύ υψηλή, που ήταν κοντά στο ναό και ω του θαύματος! Αμέσως έγινε μεγάλη και φοβερή βροντή. Η γη σείσθηκε και η πέτρα σχίσθηκε και δημιουργήθηκε ένα βαθύ φαράγγι, ένα χωνευτήρι. Ο Αρχάγγελος έπειτα σημειώνει και πάλιν τον τύπον του Σταυρού και λέγει:
- Ας συντριβεί η δύναμις του διαβόλου και ας γίνεται κάθε καλό σ’ αυτούς που πλησιάζουν με πίστη στον τόπον αυτόν.

Έπειτα δε με φωνή μεγάλη και λαμπρή, πρόσταξε στα ποτάμια με τούτα τα λόγια:
- Εις την χώνην ταύτην χωνευθήτε, ω ποταμοί!

Και αμέσως το νερό των ποταμών καταχωνεύθηκε μέσα σε εκείνη την καταβόθρα. Και μέχρι σήμερα οι ποταμοί εκείνοι φαίνονται χωνευμένοι στην πέτρα, προς το επάνω μέρος της Εκκλησίας, λίγο ανατολικότερα από το Ιερό βήμα. Εκεί χάνονται. 

Από τότε ο τόπος εκείνος, από Κολοσσαί που λεγόταν πριν, μετονομάσθηκε και λέγεται Χώναι. Ο Άρχιππος με δάκρυα χαράς δόξαζε τον Θεό για τη σωτηρία του Αγιάσματος, της Εκκλησίας και του ιδίου από τον βέβαιο θάνατο. Έζησε εκεί στην Εκκλησία 70 ολόκληρα χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του, με τρόπον καλό και θεάρεστο.



http://arxontariki.forumup.gr/about1158-arxontariki.html

"Προτεραιότητες..."

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας, εμφανίστηκε μια μέρα στην τάξη του κρατώντας ένα μεγάλο χάρτινο κουτί.

Χωρίς να μιλήσει, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλες, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;

Οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε μόνο και πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να τα προσθέτει στο βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά ανάμεσα στις πέτρες.
Όταν το βάζο δεν χωρούσε πια άλλα, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;

Οι μαθητές απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να πει τίποτα άλλο, πήρε από τη χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στις πέτρες και τα βότσαλα. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλη άμμο, ρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;

Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
- Ναι, είναι γεμάτο.

Πάλι χαμογέλασε ο καθηγητής και χωρίς άλλη κουβέντα, πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Το υγρό μούσκεψε την άμμο και γέμισε όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε τίποτα άλλο, ξαναρώτησε:
- Είναι γεμάτο το βάζο;

Οι μαθητές αυτή τη φορά γέλασαν και είπαν:
- Ε ναι, είναι γεμάτο.


- Τώρα, λέει ο καθηγητής, να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

1. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Ό, τι είναι τόσο σημαντικό, που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

2. Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που ακολουθούν στη ζωή μας, όπως οι σπουδές, η δουλειά μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας. Προσοχή όμως! Αν βάλετε αυτά πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.

3. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αλλά αν βάλεις πρώτα την άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες, ούτε για τα βότσαλα.

Το βάζο λοιπόν, είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε την ώρα και τη δύναμη σας για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας και τη γυναίκα σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να ασχοληθείτε με το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα χόμπυ σας. Όμως να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι.

Ένας όμως ρώτησε:
- Καλά και η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;

Ο καθηγητής χαμογελώντας και πάλι, του απαντά:
- Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένοι αισθάνεστε... Αν κρατάτε καλά τις προτεραιότητες, να θυμάστε πως στο τέλος, πάντα θα υπάρχει λίγος χώρος για δυο μπυρίτσες…