Συνεδρία Αζά - 1

[ - 10]

Καταιγιστικά τα αρνητικά ερεθίσματα στο ταξίδι μας. Τα αποφεύγουμε, όσο γίνεται. Πληθώρα και τα θετικά, αν επιδιώκουμε την προσέγγιση τους. Αν δεχόμαστε με χαρά την επιρροή τους, κάποτε καταλήγουμε στα πλαίσια που επιθυμούμε να εντάξουμε τη ζωή μας, στο πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε, τι αξίζει να επιδιώκουμε.

Τότε μπορούμε να πούμε, πως ξέρουμε πια τι θέλουμε. Οι προθέσεις μας είναι άριστες. Οι κατευθύνσεις, ξεκάθαρες. Η φιλοσοφία της ζωής διαμορφώνεται σε σχεδιασμούς σαφείς και με προοπτικές αισιόδοξες. Η συνείδηση μας, αναπτύσσει τις ευαισθησίες της και αναγνωρίζουμε ποιο είναι το «καλό», την κάθε στιγμή.  

Όμως γιατί οι προσπάθειες μας δεν φέρνουν πάντοτε τη συγκλονιστική αλλαγή που ποθούμε, για ποιον λόγο ξεφυτρώνουν στον δρόμο μας κάθε τόσο δυσκολίες και διλήμματα, γιατί νοιώθουμε συχνά ανικανοποίητοι και στερημένοι, αφού έχουμε πια αποδεχτεί και εφαρμόζουμε σωστές αρχές και αξίες στη ζωή μας;    

Φυσικά, δεν φταίνε οι εξωτερικές συνθήκες, που δεν εξελίσσονται όπως περιμέναμε, ούτε το οποιοδήποτε καταπιεστικό, άσχημο ή αδιάφορο περιβάλλον, ούτε ακόμα και τα προβλήματα που συσσωρεύονται ή οι «άλλοι», που μας αδικούν.

 

Και για να μην αφήνουμε συγκεχυμένες έννοιες να διαιωνίζουν την αμφιθυμία μας, ας δεχτούμε συνειδητά αυτό που όλοι γνωρίζουμε βαθύτερα μέσα μας και ας του δώσουμε ένα όνομα, για να επισημοποιήσουμε στην αντίληψη μας την ύπαρξη του, αλλά και τη δική μας ευθύνη για τον ρόλο που του επιτρέπουμε να διαδραματίζει στη ζωή μας.

Ο μικρός Αζά (ας τον ονομάσουμε έτσι), είναι ο βιολογικός μας εαυτός. Ένας απρόσωπος, απαιτητικός, εγωκεντρικός, κυριαρχικός και νωθρός υποβολέας, που αν και δεν έχει βούληση, υπαγορεύει επιθυμίες, αλλά δεν αγαπά κανέναν και επιζητά συνεχώς την αγάπη των άλλων, τη φροντίδα και την ικανοποίηση, χωρίς μέτρο, χωρίς συνέπεια και ευαισθησία.

Κι εμείς, συνειδητά ή ασυνείδητα, τον αφήνουμε να μας χειρίζεται και ταυτιζόμαστε μαζί του, (υπο)λειτουργούμε στο επίπεδο του και πολλές φορές υπεραμυνόμαστε των θέσεων του και των δικαιωμάτων του (!). 

Βέβαια για να πούμε την αλήθεια, δεν μας χειρίζεται εκείνος, εμείς είμαστε που βολευόμαστε την τόση ανευθυνότητα του, περιορίζουμε αλόγιστα την πνευματική μας ελευθερία στα μέτρα των δικών του ενστίκτων και επιθυμιών και καθορίζουμε τη λειτουργικότητα της προσωπικότητας μας στο μοντέλο των ιδιοτήτων του.

Και αν δούμε την αλήθεια βαθύτερα, θα πρέπει να αποδεχτούμε πως στην πραγματικότητα, δεν είναι ο μικρός Αζά, ο δυνάστης μας. Είναι το άλλοθι της δικής μας ανικανότητας να σταθούμε σαν «άνθρωποι» με βούληση, με αυτοέλεγχο, με πνευματική ζωή και με τη βασική δυνατότητα να εκπαιδεύσουμε ουσιαστικά τον μικρό Αζά, ώστε να γίνει ένας καλός βοηθός και συνεργάτης μας.

Επειδή όμως μια συνεδρία δεν είναι ποτέ μονόλογος, προκύπτει αμέσως το θέμα της πρακτικής εφαρμογής του αυτοέλεγχου, της συγκεκριμενοποίησης της πνευματικής ζωής και του τρόπου εκπαίδευσης του μικρού Αζά.

Καλά δηλαδή όλα αυτά, αλλά πώς θα διαχειριστούμε την κατάσταση εύκολα, πρακτικά και κατανοητά, για να αλλάξουμε τον μικρό μας εαυτό, από άτακτο, ανώριμο και αυθάδη, σε ικανό συμπαραστάτη της προσπάθειας μας να οργανώσουμε σωστά τη ζωή μας;  

Το πώς λειτουργεί ο εαυτός μας, είναι ευθύνη δική μας. Παράλληλα ο μικρός Αζά, μαθαίνει και εκπαιδεύεται υπάκουα, αν είμαστε αποφασισμένοι, λογικοί και σταθεροί.

Κάπου φθάσαμε στο σημερινό μας ταξίδι. Ας αφομοιώσουμε ήρεμα τα καινούργια στοιχεία της συνεδρίας μας, για να αξιολογήσουμε καλύτερα αυτά που θα ακολουθήσουν.

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Δέσαμε γι’ απόψε σε ένα λιμανάκι φιλικό, μα άγνωστο.

2. Το αύριο θα ξημερώσει με τα δικά του θαύματα.

3. Μια παλαιότερη επίκαιρη ανάρτηση: "Ο μικρός μου εαυτός"

   

    http://paradeka.blogspot.gr/2012/08/blog-post_22.html

"Όταν γράφεις.. "

Από το blog: "μια φορά κι έναν καιρό η μικρή ελένη"

Όταν γράφεις σ’ ένα μπλογκ, είναι σαν να αφήνεις στη θάλασσα ένα μπουκάλι, απ’ αυτά με τους μυστικούς χάρτες. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος, πού, πότε και γιατί θα σε διαβάσει, τι θα καταλάβει, πώς θα σε ερμηνεύσει, αν θα κρατήσει τελικά τον αυτοσχέδιο χάρτη σου και αν αυτός θα τον οδηγήσει σε άνθρακες ή σε θησαυρό.

Είναι αυτό το τυχαίο του πράγματος, αυτή η μοναξιά μπροστά στην οθόνη, η οποία ποτέ δεν ξέρεις πότε θα μεταλλαχτεί σε μια επικοινωνία φτιαγμένη μόνο από λέξεις, που κάνει το μπλόγκινγκ τόσο γοητευτικό.

Παρ’ όλη τη γοητεία του πράγματος πάντως, δεν έγινα μπλόγκερ από μια γενική κι αόριστη ανάγκη να επικοινωνήσω. Ξύπνησα ένα πρωί του περασμένου Ιουλίου, με μια πολύ συγκεκριμένη ιδέα σφηνωμένη στο κεφάλι: να φτιάξω ένα μπλογκ για παιδικά βιβλία, να μιλήσω στους φίλους και γνωστούς, αλλά και σ’ όποιον άγνωστο τύχαινε να συναπαντηθεί με τα κείμενα μου, για τις αναγνώσεις που μοιραζόμουν με τα παιδιά μου, να τους προτείνω συγγραφείς και ιστορίες.

Όταν λίγες μέρες μετά ξεκίνησα το μπλογκ μου, άφησα τις πρώτες εκείνες αναρτήσεις να ταξιδέψουν στην καλοκαιρινή θάλασσα, παρέα με τις ευχές λίγων καλών φίλων.

Δεν το είπα σε πολλούς: Δεν ήθελα να επιβάλω τα κείμενα μου σε κανένα κοινό, δεν ήθελα να εκβιάσω κανένα αποτέλεσμα. Προτιμούσα να με ανακαλύψουν κατά τύχη, κι αν κάποιους τους αφορούσαν αυτά που έγραφα, ευπρόσδεκτοι! Άλλωστε πάντα πίστευα –κι εξακολουθώ να πιστεύω– στη γοητεία του τυχαίου, του αναπάντεχου. Όχι στη μοίρα, αλλά στη μαγεία της στιγμής.

Και νομίζω πως αποζημιώθηκα γι’ αυτή μου την απόφαση: Οι στιγμές ήταν εκείνες που το έφεραν να ανακαλύψω πολλά συναρπαστικά ιστολόγια, να γνωρίσω, έστω διαδικτυακά, ενδιαφέροντες ανθρώπους, αλλά και να γνωριστώ εκ νέου με παλιούς γνώριμους, με τρόπους ιδιαιτέρως αποκαλυπτικούς.

Και μια προσωπική διαπίστωση: Πριν από πολλά, πολλά χρόνια, τουτέστιν μια φορά κι έναν καιρό, η μικρή Ελένη διάβαζε μανιωδώς παιδικά βιβλία. Ύστερα από ένα διάλειμμα δεκαετιών, η μεγάλη Ελένη αποφάσισε να φτιάξει αυτό το μπλογκ για να προτείνει παιδικά βιβλία σε κάθε ενδιαφερόμενο. Αν αυτή η δεύτερη πίστεψε στο ξεκίνημα τούτης της διαδρομής, ότι με κάποιον τρόπο αυτές οι αναγνώσεις θα σηματοδοτούσαν μια επιστροφή στην παιδικότητα, είναι σίγουρο ότι λάθεψε.

Το μόνο που τελικά δύναται να αναβιώσει, είναι η ανάμνηση του παιδιού που υπήρξαμε, έστω και ποτισμένη με μπόλικη δόση νοσταλγίας, άρα διαπαντός αλλοιωμένη από συναισθήματα που έπονται της παιδικότητας. Παιδιά, ας το πάρουμε απόφαση, δεν ξαναγινόμαστε – ωστόσο, ποιος είπε ότι τα παιδικά βιβλία είναι μονάχα για παιδιά;

*  http://miaforakienankairoimikrieleni.blogspot.gr [περικ.]

"Αν σου πω... "

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Αν σου πω, νήστεψε, πολλές φορές μου προβάλλεις σαν δικαιολογία την ασθένεια του σώματος.

Αν σου πω, δώσε στους φτωχούς, μου λες ότι είσαι κι εσύ ο ίδιος φτωχός και έχεις να αναθρέψεις τα παιδιά σου.

Αν σου πω, να έρχεσαι πιο τακτικά στις συνάξεις της Εκκλησίας, μου λες πως έχεις διάφορες μέριμνες.

Αν σου πω, πρόσεχε αυτά που λέγονται στην Εκκλησία και κατανόησε το βάθος των λόγων του Θεού, μου προβάλλεις σαν δικαιολογία την έλλειψη μόρφωσης.

Αν σου πω, φρόντισε να βοηθήσεις ψυχικά τον αδελφό σου, μου λες ότι δεν υπακούει όταν τον συμβουλεύεις, αφού πολλές φορές του μίλησες και περιφρόνησε τα λόγια σου.

- Βέβαια, δεν ευσταθούν οι προφάσεις αυτές και όλα αυτά είναι λόγια χλιαρά, αλλά παρά ταύτα, μπορείς να προφασίζεσαι. -

Αν όμως σου πω, άφησε πίσω την οργή και συγχώρεσε τον αδελφό σου, ποια από τις προφάσεις αυτές μπορείς να χρησιμοποιήσεις;

Γιατί νομίζω, πως δεν μπορείς να φέρεις σαν πρόφαση ούτε ασθένεια σώματος, ούτε φτώχεια, ούτε αμάθεια, ούτε απασχόληση και μέριμνα, ούτε τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό απ’ όλες σου τις αμαρτίες, αυτή η αμαρτία θα σου είναι ασυγχώρητη.

"Ο Άγιος Παντελεήμων"

Αθλοφόρε Άγιε και ιαματικέ Παντελεήμων,

πρέσβευε τω ελεήμονι Θεώ,

ίνα πταισμάτων άφεσιν,

παράσχη ταις ψυχαίς ημών.

"Η Αγία Παρασκευή"

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον,

ἐργασαμένη φερώνυμε,

τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι,
Παρασκευὴ ἀθλοφόρε·

ὅθεν προχέεις ἰάματα καὶ πρεσβεύεις

ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

"Η Κοίμηση της Αγίας Άννας"

Ζωὴν τὴν κυήσασαν, ἐκυοφόρησας,

Ἁγνὴν Θεομήτορα, θεόφρον Ἄννα·

διὸ πρὸς λῆξιν οὐράνιον, ἔνθα εὐφραινομένων,

κατοικία ἐν δόξῃ, χαίρουσα νῦν μετέστης,

τοῖς τιμῶσί σε πόθῳ, πταισμάτων αἰτουμένη ἱλασμόν,
ἀειμακάριστε.

"Χάδι ψυχής"

-  Πόσο δύσκολο να επιλέξουμε το σωστό χάδι...!

Πρέπει να θυμόμαστε, πως η κάθε ψυχή έχει τις άμυνες της.

Η κάθε ψυχή είναι ένα μικρό πεισματάρικο παιδί, που ζητά το γλυκό του.

Κάποιο παιδί θα επιλέξει να σταυρώσει τα χέρια του θυμωμένο, θα μας γυρίσει την πλάτη και θα περιμένει εκεί αμίλητο, μέχρι να καταλάβουμε, ότι το μόνο που θέλει, είναι να το πλησιάσουμε.

Κάποιο άλλο παιδί, θα τρέξει πάνω μας και θα αρχίσει να τραβά επίμονα την άκρη του παντελονιού μας, ζητώντας ανυπόμονα το χάδι μας.

Τόσο αντιφατικές, και τόσο διαφορετικές μεταξύ τους αντιδράσεις, που όμως συνοψίζουν και οι δύο το κοινό, πανανθρώπινο αίτημα για αγάπη.

Κι αφού η αγάπη είναι τόσο περίπλοκη και οι άμυνες τόσο εύκολο να ενεργοποιηθούν, προσπαθούμε να σκεπάζουμε τους αγαπημένους μας με τη φροντίδα μας σιωπηλά, αθόρυβα, κρυφά..

Κάποιες φορές, μόνο κρυφά...

Και είναι τόσο δύσκολο να επιλέξουμε το σωστό χάδι...!

Εκείνο το χάδι που δεν θα πληγώσει, δεν θα πονέσει, δεν θα ξυπνήσει τις αρχέγονες εκείνες ενστικτώδεις αντιδράσεις...

Ίσως το μόνο αλάνθαστο, στοργικό, ανόθευτο χάδι, να είναι αυτό της προσευχής.

Η προσευχή για ένα αγαπημένο πρόσωπο, είναι η μόνη ενέργεια που δεν παραβιάζει την ελευθερία του, που δεν πονά την ψυχή του, που δεν ενεργοποιεί τις άμυνες του, που βοηθά, που σκεπάζει...

Η προσευχή είναι εκείνη που μας ενώνει με όσους αγαπάμε, με τη διαμεσολάβηση του Θεού. Υπάρχει πιο ευλογημένη, πιο ουσιαστική αγάπη, από εκείνη που μπολιάζεται στη δική Του τέλεια αγάπη;

http://apostagmatakardias.blogspot.gr/

"Verona"

23 Ιουλίου - Verona

"N. G. - Greece"

Φωτο- από αφιέρωμα του National Geografic, στην Ελλάδα.

        

"Φτιάχνω καράβια"

Φτιάχνω καράβια και τα ρίχνω στα νερά
με τόσα πέλαγα εντός μου... ποιος το ξέρει
μπορεί μια μέρα και να φτάσουν στη στεριά
που ήθελα πάντα η ζωή μου να με φέρει

Ύστερα αφήνω τα παράθυρα ανοιχτά
σαν ξένα να κοιτώ τα ίδια μέρη
που όλο τα βλέπω... μα δεν βγάζουν πουθενά
γιατί δεν φύσηξε τόσο πολύ το αγέρι....

*  Από το fb - Efterpi Bakkal -

"Ο Προφήτης Ηλίας"

Ο ένσαρκος Άγγελος των Προφητών η κρηπίς,

ο δεύτερος Πρόδρομος της Παρουσίας Χριστού,

Ηλίας ο ένδοξος.

Άνωθεν καταπέμψας Ελισσαίω την χάριν,

νόσους αποδιώκει και λεπρούς καθαρίζει,

διο και τοις τιμώσιν αυτώ βρύει ιάματα.

Ο ένδοξος και μεγάλος Προφήτης Ηλίας, ήταν υιός του Σωβάκ και καταγόταν από τη φυλή του Ααρών. Γεννήθηκε στην Θέσβη, πόλη της Γαλαάδ, η οποία βρισκόταν πέραν του Ιορδάνου. Η Θέσβη, από το όνομα της οποίας ονομάσθηκε ο άγιος και Θεσβίτης, ήταν δοσμένη στους ιερείς.

Όταν γεννήθηκε ο Ηλίας, ο πατέρας του Σωβάκ είδε οπτασία, ότι άνδρες λευκοφόροι τον ονόμαζαν Ηλία (που σημαίνει θεός η θείος, παραγόμενο από το Ηλί, το οποίο στα εβραϊκά σημαίνει Θεός), ότι τον σπαργάνωναν με φωτιά και ότι του έδιναν να φάει φωτιά. Γι αυτό πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, φανέρωσε την οπτασία αυτή στους ιερείς, οι οποίοι του είπαν μέσω προφητικής ενοράσεως και αποκαλύψεως τα εξής: «Μη φοβηθείς, ω άνθρωπε, ότι η κατοίκησις του τέκνου θα είναι φως, ο λόγος του απόφασις, η ζωή του κατά Κύριον και ο ζήλος του θα φανή ευάρεστος εις τον Θεόν, θέλει δε κρίνει τον Ισραήλ δια πυρός και μαχαίρας».

Ο Προφήτης Ηλίας προφήτευσε εικοσιπέντε χρόνια, από το 921 έως το 896 π.Χ.

"Ιερά Μονή Χοζεβά"

Η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου Χοζεβά, από τα αρχαιότερα μοναστήρια της αγίας Γης, βρίσκεται σε μια ερημική και άγρια χαράδρα, κοντά στον παλαιό Ρωμαϊκό δρόμο που ενώνει την Ιεριχώ με τα Ιεροσόλυμα, στην έρημο της Ιουδαίας.

Η Παράδοση λέει, πως εδώ κρύφτηκε ο Προφήτης Ηλίας (910 π.Χ.) για να γλιτώσει από τη σκληρή καταδίωξη του ασεβέστατου βασιλιά Αχαάβ και της ειδωλολάτριδας συζύγου του, της Ιεζάβελ.

Σ' αυτό το μέρος είναι η σπηλιά, στην οποία ο ζηλωτής προφήτης έμεινε για μήνες και τρεφόταν κατά ένα θαυμαστό τρόπο. Μερικά κοράκια του έφερναν πρωί και βράδυ ψωμί και κρέας.

Νερό έπινε από έναν χείμαρρο. Όταν όμως κι από εδώ έλειψε το νερό, εξ αιτίας της ανομβρίας, ο προφήτης αναχώρησε κατ' εντολή του Θεού, στα Σάρεπτα της Σιδώνος.

Στη σπηλιά αυτή ύστερα από χρόνια, ήρθε και κλείστηκε κι ο θεοπάτορας Ιωακείμ. Σαράντα μερόνυχτα έμεινε εδώ νηστεύοντας, προσευχόμενος να του χαρίσει ο Θεός ένα παιδί, επειδή ήταν άτεκνος.

Σ' αυτό το διάστημα κι η σύζυγος του Άννα προσευχόταν στο σπίτι τους θερμά. Με δάκρυα παρακαλούσε και ζητούσε να της λύσει ο Πανάγαθος Θεός την ατεκνία της.

Πολύ συγκινητική είναι η προσευχή του Ιωακείμ στη σπηλιά, όπως μας την διέσωσε η αρχαία παράδοση: «Ου καταβήσομαι», έλεγε μονολογώντας ο ευσεβής Ιωακείμ, «ούτε επί ποτόν, έως ότου επισκέψεταί με Κύριος ο Θεός μου και έσται μου η ευχή βρώμα και πόμα».

Και δεν κινήθηκε απ' εκεί, παρά μονάχα όταν ο Θεός εισάκουσε τη δέηση του και μ' έναν άγγελο του διεμήνυσε το χαρμόσυνο μήνυμα, πως θα αποκτούσε παιδί, τη Μαρία, την Παναγία μας.

*  fb – Takis και Google

Συνεδρία Ευτυχίας

[ - 09]

Τι είναι αυτό που επιδιώκουμε περισσότερο στη ζωή μας;

Από τη βασική αρχή της επιβίωσης μέχρι την απόλυτη έννοια της ευτυχίας, η επιδίωξη κάποιου στόχου ανάλογου με τη φιλοσοφία που έχουμε αναπτύξει στον τρόπο ζωής μας, μας δραστηριοποιεί καθημερινά για την επίτευξη του.

Ωστόσο, όλα φαίνονται να είναι σχετικά.
Ενώ κάποιοι αισθάνονται ευτυχείς έχοντας εξασφαλίσει ελάχιστα αγαθά σε μια δύσκολη πορεία, άλλοι σε κάθε ματαίωση των λογικών ή υπερφίαλων σχεδίων τους, βιώνουν, περιφέρουν και εκδηλώνουν την απύθμενη κενότητα της δυστυχίας τους.

Θα μπορούσαμε να αναλογιστούμε πόση πραγματική δυστυχία κυκλοφορεί τριγύρω μας, που για λόγους όμως «ευαισθησίας» αποφεύγουμε να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη της, αλλά δεν ωφελεί. Ο εγωισμός τρέφεται ή υποφέρει, από τη σύγκριση. 

Η αισθητική προσπαθεί να παραγκωνίσει την ηθική, σε έναν κόσμο που εννοεί την αισθητική σαν τρόπο εκλεπτυσμένης απόλαυσης (αποδεκτό), ενώ η λέξη ηθική ακούγεται κακόηχη, απωθητική και απαγορευτική (μη αποδεκτό). Το καθήκον, το «πρέπει», το σωστό, δεν είναι πια έννοιες συμβατές με την πρόοδο της κοινωνίας μας.
Τις συνδέσαμε με την υποκρισία και επαναπαυμένοι, τις παρακάμπτουμε.
Ο εγωισμός διογκώνεται από την «υπέρβαση» του καλού. 

Κανένας φυσικά, δεν ασχολείται με το να αναλύσει τους όρους, να ξεκαθαρίσει τα νοήματα, να βάλει τη ζωή του σε μια λογική ακολουθία.
Δεν προλαβαίνουμε, γιατί συνεχώς αγωνιούμε και τρέχουμε.
Τρέχουμε να προλάβουμε την Ευτυχία.

Πρωταρχικός –και μοναδικός σκοπός- η Ευτυχία. Όπως την εννοεί ο καθένας.
Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ευτυχία. Και την επιδιώκουμε, όπου, όπως και σε όποια μορφή νομίζουμε. Σαν οικονομική άνεση ή καλοπέραση, σαν οποιουδήποτε είδους ικανοποίηση, σαν δύναμη, ασφάλεια, αναγνώριση ή υστεροφημία.
Συχνά σε βάρος των «άλλων».

Αλλά το απόγευμα είναι ειδυλλιακό, η θάλασσα πάντα προκλητική σαν παρουσία, το λεπτό αεράκι γεμάτο μηνύματα απλά και κατανοητά.
Το σκάφος, μας δέχεται σαν πλήρωμα του, σε ένα μικρό ταξίδι προσιτής «ευτυχίας».

Γιατί ευτυχία είναι να βρίσκεσαι -νοερά ίσως, μα πάντα- κοντά σ’ αυτούς που αγαπάς, ευτυχία είναι να νιώθεις ελεύθερος από συνήθειες που σε απομονώνουν, να νιώθεις μέλος ενεργό του πληρώματος, που σαν ένα σώμα, είναι έτοιμο να ανταποκριθεί την κάθε στιγμή, στην κάθε ανάγκη του ταξιδιού.

Ευτυχία είναι να προσφέρεις τον χρόνο σου, την άνεση σου, την ανάπαυση σου, τον ίδιο τον εαυτό σου –πάντα χωρίς δεύτερη σκέψη- σ’ αυτό που θεωρείς σωστό.
Ό,τι κι αν είναι αυτό. Μια συμμετοχή, μια ιδέα, ένα αίσθημα, μια χειρονομία.
Ή και μια ολόκληρη ζωή.

Να μην επιθυμείς τίποτα για τον εαυτό σου και να μη διεκδικείς τίποτα για σένα.
Να μην προβάλλεις δικαιώματα, μα να ενεργείς άμεσα, όπως πρέπει, για το καλό όλων.

Ευτυχία είναι η ικανοποίηση σου, ότι κάνεις πάντα το σωστό, όσο δύσκολο κι αν σου είναι, όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες.

Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να έχεις ψυχική υγεία και ισορροπία, να βρίσκεσαι στην καλύτερη φυσική κατάσταση, για να έχεις καθαρό πρόσωπο» απέναντι στο πλήρωμα του σκάφους σου, άριστες διαπροσωπικές σχέσεις με όλους και παρρησία στο μόνο σταθερό σημείο αναφοράς, τον καπετάνιο σου.

Σκέψου λίγο πάνω σ’ αυτό. Μήπως η ευτυχία τελικά είναι ταυτόσημη της αγάπης;

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Τα δεδομένα της ζωής, δεν εξαρτώνται από μας.
Εμείς πρέπει να σχεδιάζουμε και να προσπαθούμε για το καλύτερο, ποιο θα είναι όμως και με ποιες συνθήκες το επόμενο ταξίδι μας, άλλος τα ρυθμίζει.  

2. Η ευτυχία μας στο σκάφος, εξαρτάται απόλυτα από μας.
Αν ανταποκρινόμαστε πάντα στις απαιτήσεις των καιρών και ενεργούμε σωστά, όλα θα είναι ιδανικά. Αν πάλι παραπονιόμαστε και βαρυγκωμούμε σε κάθε δυσκολία, τότε κι εμείς θα είμαστε δυστυχισμένοι και τους συντρόφους μας θα λυπούμε με τη στάση μας αυτή.

3. Οι σωστές επιλογές και ενέργειες, είναι χαρά.
Ας μην τις επιβάλλουμε στον εαυτό μας, αν δεν νοιώθουμε ελεύθεροι για κάτι τέτοιο, ο καταναγκασμός είναι νεύρωση και όταν δεν υπάρχει ψυχική υγεία, δεν υπάρχει ευτυχία.

4. Η επιλογή του «σωστού» είναι μια βουλητική, δηλαδή προσωπική, πνευματική ενέργεια. Ο βιολογικός μας εαυτός θα προβάλλει σίγουρα τις αντιρρήσεις του και θα εφαρμόσει τις αντιστάσεις του, γιατί επιθυμεί πάντα την αδράνεια, την άνεση και την απόλαυση.
Αν του επιβάλλουμε ωστόσο την ευτυχία, θα την δεχθεί ευχάριστα, σαν υπέροχη αίσθηση ευεξίας!

5. Είναι τόσο απίστευτα κοντά μας... Μια απόφαση πιο πέρα...

"Το κλειδί του Παραδείσου"

Το κλειδί του Παραδείσου

του Πρωτ. Στέφανου Αναγνωστόπουλου

Όταν ήμουν στον Άγιο Βασίλειο στην περίοδο 1970-80 είχα γνωρίσει μια οικογένεια, μέλος της οποίας ήταν και η υπέργηρη κυρία Κατερίνα, την οποία περιποιόταν η κόρη της Καλλιρρόη. Ο σύζυγος της κυρίας Καλλιρρόης ήταν δικηγόρος και λεγόταν Χριστόφορος Σταμάτουζας.

Η κυρία Κατερίνα, λόγω της ηλικίας της ήταν συνεχώς σε μια καρέκλα, όπου καθόταν με πολλή δυσκολία. Δεν βάδιζε. Άρχισε να μη βλέπει κιόλας. Ήταν όμως μια καλή χριστιανή που έκανε τα θρησκευτικά της καθήκοντα: πρωί και μεσημέρι την προσευχή της, το βράδυ το Απόδειπνο, τους Χαιρετισμούς…

Όταν άρχισε να μη βλέπει, μου έλεγε:

- Στενοχωρούμαι, γιατί δεν ξέρω τώρα πώς να περάσω όλη την ήμερα, πώς να διαβάσω τις προσευχές μου.

Της είπα λοιπόν:

- Να λες το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».

Της έδωσα κι ένα κομποσχοινάκι κι όπως καθόταν σε μια πολυθρόνα απ’ αυτές τις πάνινες, που έχουν και χερούλια, έλεγε την ευχή. Κι αυτό την είχε γλυκάνει και πολύ ευχαριστιόταν.
- Α, όλη την ήμερα, ούτε καταλαβαίνω πώς περνάει, λέγοντας συνεχώς το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με»! Ευχαριστιέμαι μ’ αυτό, ευχαριστιέμαι πολύ, γλυκαίνεται το στόμα μου. Όλο έτσι έλεγε.

Κάποτε με ρώτησε:

- Θα με βοηθήσει αυτό, όταν θα έρθει ή ώρα να φύγω απ’ αυτόν εδώ τον κόσμο;
- Βεβαίως, της λέω, και να μη στενοχωριέσαι. Αν λες συνεχώς την ευχούλα να μην ανησυχείς καθόλου! Θα έρθω εγώ και θα σου δώσω το κλειδί για να ανοίξεις την πόρτα του Παραδείσου. (Εγώ αυτό το είπα, για να της τονώσω την ελπίδα και να της αφαιρέσω τον φόβο του θανάτου).

Αρρώστησε και βάρυνε πολύ. Πήγαινα και την κοινωνούσα σχεδόν κάθε εβδομάδα, για να παίρνει δύναμη. Ένα βράδυ κατά τις 2.00 ή ώρα, ξυπνάει την κόρη της και λέει:
- Ετοιμάσου. Όπου να 'ναι έρχεται ο πατήρ Στέφανος να με κοινωνήσει.

- Ο πατήρ Στέφανος θα κοιμάται τώρα στο σπίτι του, της απάντησε ή κόρη της.

- Όχι, όχι, θα έρθει, θα έρθει τώρα! Σε παρακαλώ, ετοίμασε το τραπεζάκι. Βάλε το θυμιατό, βάλε και το κερί.

(Έτσι έκαμαν πάντοτε. Ετοίμαζαν ένα τραπεζάκι στρογγυλό, με άσπρη πετσέτα και επάνω το καντήλι, το κηροπήγιο και το θυμιατό δίπλα, αναμμένα όλα. Άπλωνα το “μάκτρο”, ακουμπούσα πάνω τα τίμια Δώρα, έκανα την ένωση και την κοινωνούσα.)
- Τα ετοίμασες; ρώτησε την κόρη της.

- Τα ετοίμασα.

- Χτυπάει η πόρτα. Πήγαινε να ανοίξεις.

Έκανε η κόρη της ότι πήγαινε να ανοίξει. Αυτή περίμενε. Έκανε τον σταυρό της, πήρε το “μάκτρο”, (υποθετικά), το έβαλε κάτω από το σαγόνι της, άνοιξε καλά το στόμα της, κατάπιε, σκουπίστηκε, έδωσε πίσω το “μάκτρο”, έκανε με ευλάβεια το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χέρια της και με περίμενε να φύγω. Ποιος ξέρει; Προφανώς Άγγελος την κοινώνησε στο πρόσωπο το δικό μου. Αποκλείεται να ήταν παραίσθηση. Ήταν ένα γεγονός πραγματικό, όπου κοινώνησε των άχραντων Μυστηρίων, αλλά σε πνευματική μορφή.

Την άλλη μέρα με ειδοποίησαν, πήγα και μου είπαν ιδιαιτέρως τι συνέβη. Πλησίασα την άρρωστη και μου είπε:

- Σ’ ευχαριστώ που ήρθες τη νύχτα… Το κλειδί που είναι;…

- Μη στενοχωριέσαι κυρία Κατερίνα και το κλειδί θα πάρεις!

Την επομένη το βράδυ με ειδοποίησαν ότι κοιμήθηκε. Πήγα στο σπίτι τους και μου διηγήθηκαν τα εξής: Ήρθε η στιγμή να φύγει και έλεγε:

Πάτερ Στέφανε, φεύγω! Ήρθαν οι Άγγελοι! Που είσαι; που είσαι; Έλα… ήδη με έφεραν μπροστά στην πόρτα του Παραδείσου και είναι κλειστή… Θέλω το κλειδί, το κλειδί που μου υποσχέθηκες, το κλειδί, το κλειδί… Α, ευχαριστώ…

Άπλωσε το χέρι της και φάνηκε σαν να πήρε ένα μεγάλο παλαιό κλειδί, γύρισε το χέρι της, όπως κάνουμε όταν ανοίγουμε με κλειδί μια πόρτα, κατέβασε το χέρι της, έκανε το σημείο του σταυρού, “σ’ ευχαριστώ…” είπε και κοιμήθηκε.

Έτσι έφυγε ή κυρία-Κατερίνα, με το κλειδί του Παραδείσου στο χέρι!

Διασκευασμένο Απόσπασμα από το Βιβλίο

“ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ”

*  fb

"Η Αγία Μαρίνα"

Μνηστευθείσα τω Λόγω Μαρίνα ένδοξε,

των επιγείων την σχέσιν πάσαν κατέλιπες

και ενήθλησας λαμπρώς ως καλλιπάρθενος·

τον γαρ αόρατον εχθρόν, κατεπάτησας στερρώς,

οφθέντα σοι Αθληφόρε.

Και νυν πηγάζεις τω κόσμω,

των ιαμάτων τα χαρίσματα.