"Όταν η ψυχή είναι ήρεμη.. "

    Όσιος Πορφύριος

- Ο ορθόδοξος ασκητισμός δεν είναι μόνο για τα μοναστήρια, αλλά και για τον κόσμο.
- Πολλοί λένε ότι η χριστιανική ζωή είναι δυσάρεστη και δύσκολη, εγώ λέω ότι είναι ευχάριστη και εύκολη, αλλά απαιτεί δυο προϋποθέσεις: ταπείνωση και αγάπη.

- Μπορεί κάποιος να μιλάει για τις αμαρτίες του και να είναι υπερήφανος κι άλλος να μιλάει για τις αρετές του και να είναι ταπεινός.

- Δε γίνεται κανείς χριστιανός με την τεμπελιά, χρειάζεται δουλειά, πολλή δουλειά.

- Το παν είναι να αγαπήσει ο άνθρωπος τον Χριστό και όλα τα προβλήματα τακτοποιούνται.

- Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δε βλέπει καθαρά. Μόνο, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπει καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.
- Η ψυχή είναι πολύ βαθιά και μόνο ο Θεός τη γνωρίζει.

- Όταν έρθει μέσα μας ο Χριστός, τότε ζούμε μόνο το καλό, την αγάπη για όλο τον κόσμο. Το κακό, η αμαρτία, το μίσος εξαφανίζονται μόνα τους, δεν μπορούν, δεν έχουν θέση, να μείνουν.

- Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους. Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή.

- Ο σκοπός μας δεν είναι να καταδικάζουμε το κακό, αλλά να το διορθώνουμε.
Με την καταδίκη ο άνθρωπος μπορεί να χαθεί, με την κατανόηση και με βοήθεια θα σωθεί.
- Το κακό αρχίζει από τις κακές σκέψεις. Όταν πικραίνεσαι και αγανακτείς, έστω μόνο με τη σκέψη, χαλάς την πνευματική σου ατμόσφαιρα. Εσύ πάντοτε να προσεύχεσαι, να αγαπάς και να συγχωρείς, διώχνοντας από μέσα σου κάθε κακό λογισμό.

- Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Δεν αδιαφορεί για μας, δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο.

-Ο Θεός μας αγαπάει πολύ, μας έχει στον νου Του κάθε στιγμή και μας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να μη φοβούμαστε τίποτε.

- Μόνο η χάρη του Θεού, μόνο η αληθινή αγάπη μας, που θυσιάζεται μυστικά για τους άλλους, μπορεί να σώσει και τους άλλους και μας.

- Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού.

- Ευτυχία μέσα στο γάμο υπάρχει, αλλά απαιτεί μια προϋπόθεση: να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του. Έτσι θα φτάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισμένοι.
- Να προσεύχεσαι χωρίς αγωνία, ήρεμα, με εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού.

- Η προσευχή κάνει θαύματα. Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται στο αισθητό χάδι στο παιδί της, αλλά να ασκείται στο πνευματικό χάδι της προσευχής.

- Η σωτηρία του παιδιού σας περνάει μέσα από τον εξαγιασμό το δικό σας.

- Ο αγιασμός δεν είναι ακατόρθωτο πράγμα, είναι μάλιστα εύκολος, φθάνει εσείς να αποκτήσετε ταπείνωση και αγάπη.

- Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δε θέλει να την παραβιάσει. Περιμένει να του ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα τη μεταμορφώσει.

Όταν έρθει και κατοικήσει σ' όλο το χώρο της ψυχής μας ο Χριστός, τότε φεύγουν όλα τα προβλήματα, όλες οι πλάνες, όλες οι στενοχώριες. Τότε φεύγει και η αμαρτία.

"Ο Άγιος Ανδρέας"

Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος

καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος,

τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε,

εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι

καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

"Όπου και όπως θέλεις Εσύ.. "

Από το βιβλίο “Βίος και Λόγοι” του Οσίου Πορφυρίου τον Καυσοκαλυβίτη

Όταν ήμουν άρρωστος βαριά και θα έφευγα για τους ουρανούς, δεν ήθελα να σκέφτομαι τις αμαρτίες μου. Ήθελα να σκέφτομαι την αγάπη του Κυρίου μου, του Χριστού μου και την αιώνια ζωή.

Και αν ο Χριστός με ελέγξει, γιατί εισήλθα χωρίς να έχω ένδυμα γάμου, θα σκύψω το κεφάλι και θα πω: "Ό,τι θέλεις, Κύριε μου, ό,τι θέλει η αγάπη σου. Το ξέρω, δεν είμαι άξιος. Στείλε με όπου θέλει η αγάπη Σου. Ένα θέλω, ένα επιθυμώ, ένα ζητώ, να είμαι μαζί Σου, όπου και όπως θέλεις Εσύ".

Όταν αγαπήσουμε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό.

Να προσεύχεστε στον Θεό με λαχτάρα κι αγάπη, μέσα σε ηρεμία, με πραότητα, μαλακά, χωρίς εκβιασμό.

Όπως Εκείνος κρούει με ευγένεια την πόρτα της ψυχής μας, έτσι κι εμείς να ζητούμε ευγενικά αυτό που επιθυμούμε κι αν ο Κύριος δεν απαντάει, να σταματάμε να το ζητούμε.

Η ευαισθησία δεν έχει διόρθωση.
Μπορεί μόνο να μετασχηματιστεί, να μεταποιηθεί και να μετατραπεί, να μεταστοιχειωθεί και να μεταμορφωθεί,  να γίνει αγάπη, χαρά, θεία λατρεία.

Η θρησκεία μας είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι τρέλα, είναι λαχτάρα του θείου, είναι ένας πνευματικός οίνος άκρατος, ανόθευτος, πολύ δυνατός κι όταν τον πίνεις, σε μεθάει.

Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο...

Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά.

Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ο θείος πόθος νικάει κάθε πόνο κι έτσι ο κάθε πόνος μεταποιείται και γίνεται αγάπη Χριστού.

Τότε γίνονται όλα Χριστός, γίνονται Παράδεισος.

Να εργάζεσθε ως αθάνατοι και να ζείτε ως μελλοθάνατοι.

"Γίνε αόρατος"

Από το βιβλίο του Τ. Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών"

Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά. Μάθε να σιωπάς.

Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου. Δουλεύεις για τον Αόρατο. Ας είναι και το δικό σου έργο αόρατο. Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι. Πρόσεξε την αυταρέσκεια.

Γι' αυτό οι άγιοι δίνουν τη συμβουλή: Να ενεργείς με διάκριση.

Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι. Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι. Αν όμως, κάποιος ή κάποιοι σε βλέπουν τι κάνεις, τότε προτίμησε να ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλέσει την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.

Προσπάθησε δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής.

Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος. Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε. Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη. Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως, ακαίρως, χωρίς να ρωτηθείς.

Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου.

Όταν διαρκώς μιλάς γι' αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ακόρεστο ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου. Μάθε να γίνεσαι αόρατος!

http://aoratigonia.blogspot.gr/2011_08_01_archive.html

"Ο Όσιος Πορφύριος"

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε, σύμφωνα με πληροφορίες, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ήδη σε κάποιες Μητροπόλεις οι καμπάνες ηχούν χαρμόσυνα, για την αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη.

Ο Γέροντας Πορφύριος γεννήθηκε το 1906 στο χωριό Άγιος Ιωάννης του δήμου Ταμιναίων της Εύβοιας. Το κοσμικό όνομά του ήταν Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης και από πολύ νωρίς έδειξε έφεση προς το μοναχισμό.

Σε ηλικία 13 χρόνων και έχοντας τελειώσει μόνο την Β' Δημοτικού, μετέβη στη Σκήτη της Αγίας Τριάδος, τα γνωστά «Καυσοκαλύβια» του Αγίου Όρους, όπου έζησε τα επόμενα 6 περίπου χρόνια, ως υποτακτικός σε δύο γέροντες μοναχούς, λαμβάνοντας το όνομα Νικήτας. Κατόπιν, λόγω σοβαρής ασθένειας, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Εύβοια, όπου και εγκαταστάθηκε στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους Λευκών Ευβοίας, στο Αυλωνάρι της Εύβοιας.

Σε ηλικία 20 ετών συναντήθηκε με τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά Πορφύριο, ο οποίος αναγνωρίζοντας σε αυτόν πνευματικά χαρίσματα, τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, δίνοντάς του και το όνομα με το οποίο έμελλε να γίνει γνωστός. Τα επόμενα χρόνια, επειδή το μοναστήρι του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών έγινε γυναικείο, ο πατήρ Πορφύριος εγκαταστάθηκε στο μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, στην Άνω Βάθεια του σημερινού Δήμου Αμαρυνθίων, επίσης στην Εύβοια.

Το 1940, σε ηλικία 34 ετών, μετέβη στην Αθήνα, όπου διορίστηκε εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Γερασίμου, στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια.

Το 1973 έλαβε τη σύνταξή του από τη θέση του εφημερίου του Αγίου Γερασίμου, για να εγκατασταθεί αρχικά στον Άγιο Νικόλαο, στα Καλίσσια (σημερινή Καλλιθέα) της Πεντέλης και μετά από μερικά χρόνια στο Μήλεσι της Μαλακάσας, όπου και οικοδόμησε το Ιερό Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Το Νοέμβριο του 1991 μετέβη στο παλαιό κελί του, στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου και κοιμήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.

www.romfea.gr
www.newsbomb.gr

"Η Αγία Αικατερίνα"

Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν,

Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ,

τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν·

ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν,

τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει

καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα,

αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

"Το θαυμάσιο βλέμμα του φακού"

Το θαυμάσιο βλέμμα του φακού

Κωνσταντίνος Μπλάθρας

«Η κινηματογραφική περίοδος αρχίζει το 1913» γράφει κάπου ο Μπουνιουέλ, «όταν ο Γκρίφφιθ, με τη χρήση του close-up, αναβάθμισε τον κινηματογράφο σε μια από τις καλές τέχνες.» Αν πάρουμε τοις μετρητοίς αυτή τη θέση, τότε ο κινηματογράφος φέτος μόλις έγινε εκατό χρονών.

Ο Μπουνιουέλ, υποστηρίζοντας περισσότερο τη θέση του, θα γράψει λίγο παρακάτω, πως έτσι πλησιάζοντας στα πρόσωπα και στα αντικείμενα ο φακός, προικισμένος με «νοημοσύνη και ευαισθησία», θα κάνει τον κινηματογράφο να «αφήσει για πάντα τη βάρβαρη πανηγυριώτική του παράγκα, για να πάρει τη σωστή του θέση στα σημερινά παρεκκλήσια.»

«Σιωπηλό σαν παράδεισος, εμψυχωτικό και απαραίτητο όσο η θρησκεία», συνεχίζει ο Μπουνιουέλ σε μια έκρηξη λυρισμού, «το θαυμάσιο βλέμμα του φακού εξανθρωπίζει όντα και αντικείμενα.» 

Όλα λοιπόν, αναπτύσσονται ζωντανά μέσα στο χρόνο, γιατί αυτό είναι που ξεχωρίζει τον φακό από τον χρωστήρα, ο χρόνος κι όλα τείνουν να εξανθρωπιστούν μέσα σε μια κινηματογραφική ταινία, μέσω του βλέμματος.

Αυτό φυσικά, προϋποθέτει κάτι που ο Μπουνιουέλ δεν βρίσκεται στην ανάγκη να το πει, αλλά σήμερα που ο κινηματογράφος κρατά μόνο ένα μέρος –ολοένα και μικρότερο– της παραγόμενης εικόνας, πρέπει να το ξεχωρίσουμε: ότι δηλαδή, πίσω από τον φακό βρίσκεται ένα ανθρώπινο βλέμμα.

Κι όχι μόνον αυτό. Ένα βλέμμα ποιητικό, που ξαναδημιουργεί και ζωντανεύει τον κόσμο δηλαδή, εάν θέλουμε να εξακολουθήσουμε να μιλάμε για τον κινηματογράφο ως μία από τις καλές τέχνες. Η επισήμανση αυτή γίνεται ζωτική σήμερα, αφ’ ενός μεν γιατί πλέον σχεδόν όλοι κρατούν στο χέρι τους μια κάμερα και καταγράφουν τον κόσμο, συχνά ανεπίγνωστα και συνήθως χωρίς «νοημοσύνη και ευαισθησία».

Έπειτα, ο φακός σήμερα έχει γίνει αυτόματο εργαλείο. Οι κάμερες, που βρίσκονται παντού, καταγράφουν άγρυπνα χωρίς απαραίτητα να κατευθύνονται από κάποιο βλέμμα. Αυτή η λειτουργία του αυτοματισμού απέχει από τη συνείδηση και κάνει τις παραγόμενες μ’ αυτόν τον τρόπο εικόνες, σχεδόν προϊόντα της αυτόματης φύσης.

Όλη η ανθρωπότητα είδε, φερ’ ειπείν τον περασμένο Ιούλιο στις ειδήσεις, ένα υπερταχύτατο τραίνο να συντρίβεται προτού εισέλθει στον Σταθμό του Σαντιάγκο ντε Κομποστέλλα, παρασέρνοντας δεκάδες προσκυνητές στον θάνατο. Το βίντεο δεν ήταν τραβηγμένο από μια κάμερα που κάποιος έστρεψε για να κινηματογραφήσει την καταστροφή. Τραβήχτηκε αυτόματα από τη μόνιμα στραμμένη πάνω στις ράγες του Σταθμού κάμερα.

Η εικόνα είναι τρομακτική, καθηλωτική. Κι ακόμα παραπάνω από το γεγονός, πως επίσης αυτόματα, μέσα από το παγκόσμιο σύστημα μετάδοσης εικόνων, το βίντεο αυτό το είδαν ταυτόχρονα εκατομμύρια θεατές σ’ όλο τον κόσμο.

Δεν ήταν εμπειρία λιγότερο καθηλωτική και τρομακτική, για τους μόλις τριάντα πέντε θεατές σ’ ένα Καφέ του Παρισιού, στις 28 Δεκεμβρίου του 1895, η πρώτη κινηματογραφική ταινία των αδελφών Λυμιέρ, εξίσου σύντομη, η Άφιξη του τραίνου στο σταθμό της Λα Σιοτά.

Πολλοί από τους θεατές εκείνους φοβήθηκαν, πως το τραίνο που κατέφθανε, θα διέσχιζε τη σκοτεινή αίθουσα. Αυτή ωστόσο, η πρώτη εμπειρία της ανθρωπότητας στην προβολή κινούμενης εικόνας, δεν ήταν προϊόν αυτόματης λήψης, έστω κι αν αυτό ήταν το ζητούμενο των εφευρετών: μια εικόνα «που δε θα βάραινε επάνω της η υποθήκη της ελεύθερης ερμηνείας ενός αρτίστα».

Αλλά όσο και αν το βίντεο της συντριβής βρίσκεται πιο κοντά στον «μύθο του απόλυτου κινηματογράφου», όπως τον φαντάστηκαν οι εφευρέτες του και όπως τον περιγράφει πιο πάνω ο Αντρέ Μπαζέν, δεν είναι εν τέλει κινηματογράφος. Εκείνο που λείπει είναι αυτό τα θαυμάσιο βλέμμα, όπως το λέει ο Μπουνιουέλ, που εξανθρωπίζει και φωτίζει.

Ο «τόσο μαγικός χαρακτήρας της κινηματογραφικής εικόνας», όπως παρατηρεί άλλωστε ο Μαρσέλ Μαρτέν, ο οποίος βρίσκει τις ταινίες των Λυμιέρ, σχετίζοντάς τες και με τ’ όνομά τους (Lumière σημαίνει φως) «ολοφώτεινες», κάνει τη μηχανή λήψης να δημιουργεί μια «τελείως διαφορετική εικόνα από ένα πιστό αντίτυπο της πραγματικότητας.» 

Ο κινηματογράφος, λοιπόν, γεννιέται απ’ αυτό το φως. Όχι μόνον εκείνο, που ο προβολέας ρίχνει πάνω στην οθόνη, στη σκοτεινή αίθουσα, αλλά κυρίως από το φως που ρίχνει το βλέμμα του κινηματογραφιστή πάνω στον κόσμο.

Αυτό το βλέμμα είναι που εξασφαλίζει πως δεν βρισκόμαστε «σ’ έναν κόσμο που τείνει ν’ απογυμνωθεί απ’ την ίδια του την εικόνα», όπως το λέει αλλού ο Μπαζέν, όπου «εκατοντάδες χιλιάδες οθόνες μας αναγκάζουν να συμμετέχουμε την ώρα των επικαίρων, στην τρομερή απογύμνωση που εκκρίνουν καθημερινά δεκάδες χιλιάδες κάμερες.»

Άρα, «ο κινηματογράφος ήταν τέχνη από τη στιγμή που γεννήθηκε», αν και –και σ’ αυτό ο Μπουνιουέλ δεν κάνει λάθος– ως τέχνη, τη γλώσσα του την καθιερώνουν οι μεγάλοι ποιητές του. Είναι μια από τις καλές τέχνες, για να ακριβολογήσουμε, ακόμα κι αν –ή μήπως, ακριβώς όταν– διατηρεί εν μέρει ατόφιο τον καταγωγικό του χαρακτήρα του θαυματοποιού των πανηγυριών. 

Άλλωστε, ο ίδιος ο Μπουνιουέλ υπερασπίστηκε αυτόν τον θαυματοποιό-ονειρικό χαρακτήρα των εικόνων του. Αρχές Σεπτέμβρη είχαμε την ευκαιρία να ξαναδούμε, σ’ ένα μικρό αφιέρωμα στο σινέ «Άστυ», μερικές από τις καλύτερες ταινίες του.

Ανάμεσά τους κι Ο Γαλαξίας (1969), όπου οι δικοί του προσκυνητές, λίγο θρησκόληπτοι, λίγο αλήτες, καταφθάνουν στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλλα με τα πόδια από το Παρίσι, για το μεγάλο ετήσιο πανηγύρι του Αγίου Ιακώβου (Σαντιάγκο στα ισπανικά), στον Καθεδρικό όπου κατά την παράδοση φυλάσσεται το σκήνωμα του αγίου.

Έτσι λοιπόν, στην κινηματογραφική πραγματικότητα του Μπουνιουέλ οι σύγχρονοι αυτοί προσκυνητές συναντώνται με πρόσωπα της δισχιλιετούς χριστιανικής ιστορίας, ακόμα και με τον ίδιο τον Χριστό και τους μαθητές του. Είναι σίγουρο, πως μόνο ο κινηματογράφος θα μπορούσε να πετύχει αυτό το θαύμα.

Οι λαϊκές αφηγήσεις θαυμάτων θα συνδυαστούν με τη μεγάλη αφήγηση της διαμάχης γύρω από τα χριστιανικά δόγματα: της ενανθρώπισης του Χριστού, της Αγίας Τριάδος, του αειπάρθενου της Θεοτόκου κ.λπ.

Πανταχού παρών εν τέλει, ο κινηματογράφος, «αυτή η νέα πίστη που μιλά σε όλους την ίδια γλώσσα (και) έχει επεκταθεί σε κάθε γωνιά του κόσμου.» Κυρίαρχο το βλέμμα του σκηνοθέτη, του θεατή πίσω από το βλέμμα του φακού.

Αυτό το θαυμάσιο βλέμμα του φακού, που μπορεί δημιουργικά να ανασυντάσσει τον κόσμο, σ’ εκείνη τη μύχια γλώσσα του ανθρώπου, που καμιά φορά φανερώνουν τα όνειρα ή κάποιο θαύμα, που ξορκίζει τον θάνατο σε τέχνη.

πηγή: Aντίφωνο, από τo περιοδικό "Νέα Ευθύνη", τχ 19, σελ.573-575

"Τέχνη και προσευχή"

Από ομιλία στα πλαίσια μαθημάτων Ορθόδοξης Αγιογραφίας
του Πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου....

Οι Ορθόδοξοι πρέπει να είναι θεολόγοι, αλλά δεν είναι θέμα πτυχίου.

Είναι θέμα προσωπικής συμμετοχής στα γεγονότα και φυσικά προσωπικής κάθαρσης και φωτισμού.

Οι αγιογράφοι, για να κάνουν εικόνες παλιά, νήστευαν πάρα πολλές μέρες, έκαναν προσευχές, Παράκληση και μετά ξεκινούσαν. Και εάν θέλετε κάτι να μάθετε εδώ, σε αυτόν το χώρο, όταν ετοιμάζεστε να αγιογραφήσετε οτιδήποτε, θα το κάνετε εν νηστεία και προσευχή.

Θα κάνετε προσευχή για τα γεγονότα, για να μετέχετε στα γεγονότα και να γίνεται τότε μια αλληλοπεριχώρηση.
Όταν αγιογραφείς τον άγιο, γνωρίζεις τον άγιο και γίνεται μια αλληλοπεριχώρηση.
Να διαβάσετε τον βίο του αγίου. Να μάθετε τα τροπάρια του αγίου.

Δεν είναι αυτό μια τεχνική.

Γι΄ αυτό η αγιογραφία έχει μια δυνατότητα να έχει αύξηση. Αύξηση δεν σημαίνει να κάνω νέα μοντέλα αγιογραφίας· [σημαίνει] να μπορώ αυτή τη θεολογία να την εκφράζω βαθύτερα.

Στην Εκκλησία τίποτα δεν είναι στατικό και δεν παραμένει αρτηριοσκληρωτικό.

Αύξηση γίνεται από ανθρώπους που είναι φωτισμένοι και η Χάρη του αγίου Πνεύματος δίνει την αύξηση.

Όχι η δική μου ιδέα, να κάνω μια μοντέρνα Σχολή αγιογραφίας.

Βλέπετε, εάν μελετήσετε τη διαχρονική πορεία της αγιογραφίας θα δείτε μια αύξηση· χωρίς να καταλαβαίνετε τη διαφορά, θα την βλέπετε.

Θα δείτε ας πούμε τη Σερβική Σχολή αγιογραφίας, που έρχεται μετά από τις δύο βασικές Σχολές Πανσέληνου και Θεοφάνη.

Παραμένουν εκεί, αλλά βάζουν μια άλλη πιο βαθιά ποικιλία, χωρίς να αλλάξουν τη θεολογία, την εικόνα, τις ισορροπίες και είναι μια πολύ βαθιά αύξηση της εικόνας, η οποία είναι μεταγενέστερη, γιατί το άγιο Πνεύμα πάντα δίνει αύξηση στους ανθρώπους.

"Η ιστορία ενός μολυβιού"

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- Γράφεις γιαγιά, μια ιστορία που συνέβη σ’ εμάς; Μήπως είναι μια ιστορία για μένα;

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- Πραγματικά γράφω για σένα, όμως αυτό που είναι πιο σημαντικό από τις λέξεις, είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό.

Το παιδί περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- Αφού είναι το ίδιο, με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου.

- Όλα όμως εξαρτώνται από τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα!

Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, που αν καταφέρεις να τις έχεις κι εσύ στη ζωή σου, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο.

Πρώτη ιδιότητα: Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι που καθοδηγεί τα βήματά σου. Είναι το χέρι του Θεού και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη: Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά έτσι γίνεται πιο μυτερό.

Μάθε λοιπόν να υπομένεις τις δοκιμασίες της ζωής σου, γιατί αυτές θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη: Το μολύβι μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη μας. Το να διορθώνουμε κάτι που δεν κάναμε σωστά, όχι μόνο δεν είναι κακό, αλλά αντίθετα είναι σημαντικό, για να παραμένουμε στον ίσιο δρόμο.

Τέταρτη: Αυτό που έχει σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο, το σχήμα ή το χρώμα του, αλλά ο γραφίτης που βρίσκεται στο εσωτερικό. Έτσι, να φροντίζεις κι εσύ πάντα γι’ αυτά που έχεις μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού είναι, πως αφήνει στο πέρασμα του στο χαρτί, πάντα τα σημάδια του. Να θυμάσαι επομένως, πως ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει τα ίχνη του και να σκέφτεσαι από πριν τις συνέπειες για κάθε σου πράξη.

του Paolo Coelho

mail z – mail db – diaforetiko.gr  [επ. 2φΑ]

"Η Σουζάννα του παπά"

Η Σουζάννα του παπά

του Γρηγορίου Ξενόπουλου (9 Δεκεμβρίου 1867 - 14 Ιανουαρίου 1951)

« – Η μάννα μου δεν είναι παπαδία; Έ κι εγώ, παπαδία θα γένω!»

Έτσι έλεγε με το τριανταφυλλένιο της πεισματάκι, η ξανθή Σουζάννα, η όμορφη θυγατέρα του παπά – Ζήσιμου του Κλοντηρά, - του ίδιου που είχε και την περίφημη γάτα.

Κι ήταν το μοναχό της αργκουμέντο, για να καταφέρει τους δικούς της να της δώσουν τον Άνθιμο τον Αναγνώστη που τη γύρευε. Ούτε τον αγαπώ έλεγε, ούτε τον θέλω, ούτε μ΄ αρέσει, ούτε είναι καλός, ούτε είναι ώμορφος. Μόνο πως έπρεπε να γίνη «παπαδία», επειδή ήταν κι η μάννα της.

Αν έξαφνα ο παπά – Ζήσιμος, που δεν ήθελε ν΄ ακούσει τέτοιο γάμο, της έλεγε : «καλά λοιπόν ּδε θα σου δώσω τον Άνθιμο τον αναγνώστη, θα σου δώσω όμως τον Αντρέα τον διάκο πάλι παπαδία θα γένεις, θέλεις;» – ω, η ξανθή Σουζάννα θα βρισκότανε πολύ μπερδεμένη. Μόνο γιατί τα είχε ψημένα με τον Άνθιμο, η κατεργαρούλα, ήθελε τώρα σώνει και καλά, να «γένει παπαδία»…

Μα δεν ήταν φόβος να της έκανε τέτοια πρότασι ο πατέρας της, ούτε στ΄ αστεία. Γιατί ο παπά – Ζήσιμος, όσο δεν ήθελε τον Άνθιμο τον αναγνώστη, άλλο τόσο δε θάθελε και τον Αντρέα τον διάκο.

«Μακρύα από ράσο! έλεγε πάντα. Μία θεγατέρα μοναχά μου άφησε ο αφέντης ο Θέος και δε θα την κάνω εγώ δυστυχισμένη, δίνοντάς τη σε παπά. Όξω!!… Και γιατί να μη ζήσει το παιδί μου, να μη χαρεί τα νιάτα του και τον κόσμο; Στον τόπο μας, η παπαδία είναι ακόμα υποχρεωμένη να ζει σα μια γυναίκα που’ χει πάντα κορέττο.

"Ζαμφίρα, η τσιγγάνα.. "

Η μετάνοια της Ζαμφίρας της τσιγγάνας

Εδώ και επτά χρόνια είμαι ιερέας στο παρεκκλήσι των φυλακών Προύνκου στο Κίσιβο (σ.σ. Δημοκρατία της Μολδαβίας). Επειδή παράλληλα υπηρετώ και στην ενορία μου, κάνω εκεί ακολουθίες τις Τετάρτες και τις Παρασκευές. Με βοηθούν κάποιοι κρατούμενοι ως εθελοντές. Ένα από τα καθήκοντά τους είναι να προετοιμάσουν τους κρατουμένους που θα συμμετάσχουν στην Ακολουθία της επομένης ημέρας, δίνοντάς τους να διαβάσουν είτε το Ωρολόγιο, είτε κάποιο από τα βιβλία που έχουμε στη μικρή μας βιβλιοθήκη.

Θέλω να σας διηγηθώ κάτι που συνέβη το φθινόπωρο του 2008.

Οι φυλακές Προύνκου είναι οι μοναδικές φυλακές-νοσοκομείο, στο οποίο βρίσκονται και άντρες και γυναίκες. Σε ένα κελί του χειρουργικού τμήματος βρισκόταν και η Ζαμφίρα η τσιγγάνα. Όταν ένας από τους εθελοντές πήγε στο κελί για να ρωτήσει ποιος θα συμμετείχε στην ακολουθία της επομένης ημέρας, η Ζαμφίρα του είπε: «Εγώ θα έρθω, αλλά δεν έχω ανάγκη τα βιβλία σου».

Η Ζαμφίρα ήταν περίπου 36 ετών, όμορφη και απ’ όσα είχα καταλάβει ”ελαφρών ηθών”. Ήταν στην φυλακή από τα δεκαέξι της χρόνια επειδή είχε σκοτώσει το παιδί της, αλλά και για άλλα σοβαρά παραπτώματα.

Την επομένη λοιπόν, η Ζαμφίρα ήρθε στην ακολουθία στο παρεκκλήσι. Την ημέρα εκείνη διαβάσαμε τον Ικετήριο κανόνα προς τον Ιησού Χριστό, την Παράκληση της Παναγίας και τον κανόνα της Θείας Μεταλήψεως. Η Ζαμφίρα όμως στο πίσω μέρος του ναού, απαντούσε σε κάθε προσευχή κοροϊδευτικά και έκανε άσχημες χειρονομίες. Φυσικά ενοχλούσε και εμένα, αλλά και τους άλλους κρατουμένους, οι οποίοι ήταν περίπου 35, άνδρες και γυναίκες.

Κανείς δεν τολμούσε να της κάνει παρατήρηση επειδή είχε ένα κάποιο ”κύρος” στον υπόκοσμο. Παρότι ήταν 36 ετών, ήταν ψηλά στην ιεραρχία, κάτι που όλοι οι κρατούμενοι σέβονταν απολύτως. Έδωσε ολόκληρη παράσταση και κάποιους τους διασκέδαζε με τα αστεία της. Την άφησα ήσυχη, μόνο την ρώτησα:

«Πώς σε λένε»; «Ζαμφίρα» μου απάντησε. Της είπα να ησυχάσει. «Καλά» μου απάντησε αυτή, συνέχισε όμως τα ίδια.

Μετά την ακολουθία τους εξομολόγησα όλους. Σε μια γυναίκα – η οποία ζούσε στο ίδιο κελί με τη Ζαμφίρα – είπα: «Δε μπορώ να σε κοινωνήσω τώρα. Θα κάνεις τον κανόνα που θα σου δώσω και θα έρθεις σε δύο εβδομάδες να κοινωνήσεις». Μόνο η Ζαμφίρα δεν εξομολογήθηκε.

Τότε την ρώτησα: «Εσύ θα εξομολογηθείς;

- Όχι δεν θα εξομολογηθώ, γιατί αν θα εξομολογηθώ θα σου πέσουν οι τρίχες από τη μύτη. (σ.σ. αργκώ των φυλακισμένων).

- Τότε γιατί ήρθες στην εκκλησία, αφού ούτε εξομολογείσαι, ούτε προσεύχεσαι, ούτε ακούς την ακολουθία. Ήρθες για βόλτα;

- Όχι, ήρθα για να δω πόσο όμορφος είσαι.

Σε όλα απαντούσε πολύ απότομα. Τότε είπα : «Ας γίνει το θέλημα του Κυρίου»

Μετά από δύο εβδομάδες έστειλα έναν εθελοντή στη γυναίκα στην οποία είχα βάλει κανόνα και η οποία έμενε στο ίδιο κελί με την Ζαμφίρα, για να της θυμίσει ότι θα κοινωνήσει και να ετοιμαστεί. Πάει ο εθελοντής στο κελί και της λεει «Ο ιερέας είπε πως επειδή αύριο θα κοινωνήσετε, να ετοιμαστείτε και να διαβάσετε την προσευχή προ της Θείας Μεταλήψεως» Της έδωσε ένα Ωρολόγιο και αμέσως πετάχτηκε η Ζαμφίρα,

- «Θέλω και εγώ να πάω αύριο στην εκκλησία».

- «Όχι δεν θα πας, επειδή δεν κάθεσαι ήσυχη» της είπε ο εθελοντής.

- «Σε παρακαλώ, θέλω να πάω» επέμενε η Ζαμφίρα. «Δώσε μου ένα βιβλίο να διαβάσω».

Της έδωσε το Ψαλτήρι. Δεν ξέρω τι διάβασε και πόσο διάβασε, αλλά την επόμενη ημέρα ήρθε και με βρήκε μια συγκρατούμενή της και μου είπε:

- «Πάτερ, η Ζαμφίρα δεν είναι καλά στο μυαλό της»

- «Δηλαδή, τι θέλεις να πεις»; ρώτησα εγώ.

- «Όλη νύχτα έκλαιγε. Διάβαζε και έκλαιγε. Δεν ξέρω τι διάβασε, αλλά έκλαιγε πάρα πολύ.

Αφού τους εξομολόγησα όλους πήγα στη Ζαμφίρα. Ήταν γονατισμένη σε μια γωνία. Φαινόταν κλαμένη. Δεν έλεγε τίποτα.

- «Θέλεις να εξομολογηθείς;

- «Ναι πάτερ θα εξομολογηθώ, αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως όλοι οι άλλοι.

- «Πες μου, πώς θέλεις».

- «Θέλω να εξομολογηθώ με δυνατή φωνή, μπροστά σε όλους.»

Και όπως στεκόμουν εγώ με το πρόσωπο προς την εικόνα του Χριστού, γύρισε προς τους άλλους κρατουμένους και άρχισε να εξομολογείται δημόσια!

Η εξομολόγηση κράτησε 45 λεπτά. Σε κάθε αμαρτία έκλαιγε, έκανε μια μετάνοια και έλεγε: «Παρακαλώ συγχωρέστε με».

Αφού τελείωσε σκέφτηκα. ”Να την κοινωνήσω”;
Σύμφωνα με τους κανόνες του Αγίου Βασιλείου, έπρεπε να μην της επιτρέψω να κοινωνήσει για τριακόσια χρόνια με τόσο βαριές αμαρτίες που είχε κάνει. Αυτό που κατάφερα να μάθω ήταν πως η γιαγιά της την είχε βαπτίσει όταν ήταν μικρή, αλλά ποτέ δεν είχε κοινωνήσει. Συνεπώς θα ήταν η πρώτη φορά.

Δεν είχε φάει τίποτα εκείνο το πρωινό. Σκεφτόμουν τι θα έκανε ο Χριστός μετά από μια τέτοια εξομολόγηση, προσευχόμενος ως εξής: «Κύριε εάν την κοινωνώ αναξίως, παίρνω εγώ επάνω μου αυτή την αμαρτία». Την κοινώνησα. Μετά τη Θεία Κοινωνία έλαμπε από χαρά και έψελνε ”Αλληλούια”.
Βρισκόταν σε μια τέτοια κατάσταση χαράς, που σπάνια συναντάς και σε χριστιανούς που ζουν ελεύθεροι στον κόσμο.

Το βράδυ μου τηλεφώνησε ένας φύλακας: «Πάτερ, η Ζαμφίρα πέθανε» μου λέει»!

Στις 9 το βράδυ έφτασα στη φυλακή και ρώτησα μια φυλακισμένη που είχε κοινωνήσει μαζί της, τι συνέβη και μου είπε:

«Πάτερ, ήταν πολύ χαρούμενη που κοινώνησε. Από το πρωί προσευχόταν στον Θεό, μου μιλούσε για τον Θεό, για την μετάνοια, για την πίστη και την αγάπη και έκλαιγε για τις αμαρτίες της. Κατά της οκτώ το βράδυ μου λέει: «Δεν αισθάνομαι καλά, κάτι έχω».

Πήγε στο μπάνιο, πλύθηκε, έβαλε τα πιο καλά της ρούχα και είπε: «Εγώ θα πεθάνω τώρα, δώστε μου ένα κερί» (σ.σ. Σε άλλες ορθόδοξες χώρες όταν κάποιος ξεψυχάει, κρατούν πάντα δίπλα του ένα αναμμένο κερί). Της έφεραν το κερί, γύρισε το κεφάλι της προς τον τοίχο και πέθανε!

Την επομένη ημέρα οι γιατροί έκαναν συμβούλιο. Έπρεπε να χειρουργηθεί για κοίλη, αλλά δεν έβρισκαν μια αιτία για τον ξαφνικό θάνατό της. Εγώ πιστεύω πως ο Θεός περιμένει τον καθένα να επιστρέψει κοντά Του και όταν αυτό γίνει και είναι καθαρός, τότε ο Θεός κρίνει εάν θα τον πάρει δίπλα Του

Ιερέας Βιορέλ Κοζοκάρου,  Κίσιβο

Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης

Από το περιοδικό "Familia Ortodoxa", τεύχος 39 - Απρίλιος 2012

Namarizathema – agiosioannisprodromos - Ομοθυμαδόν


mail db

"Τα Εισόδια της Θεοτόκου"

Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον

καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις·

ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται

καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται.

Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν,

"Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις".