Like Dandelion Dust

Like Dandelion Dust [ΗΠΑ – 2009]

Σε μια υπόθεση υιοθεσίας, όπου οι φυσικοί γονείς διεκδικούν μετά από επτά χρόνια, την επιστροφή του υιοθετημένου παιδιού τους, η ζωή όλων αναστατώνεται και αναπόφευκτα δημιουργούνται προβλήματα και δυσαρέσκειες. Παράλληλα, παρουσιάζονται και αντίστοιχες ευκαιρίες, για να γνωρίσει ο καθένας καλύτερα τον εαυτό του και να αντιληφθεί, πως τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. 

Η σκηνοθεσία του Jon Gunn, βασισμένη σε μυθιστόρημα της Karen Kingsbury, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, εστιάζοντας στους χαρακτήρες των δυο ζευγαριών γονέων –φυσικών και θετών-, που ζουν σε δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους.
Όσο ανόμοιες κι αν είναι όμως οι συνθήκες της ζωής τους, οι ελπίδες, τα όνειρα και οι ενέργειες τους επικεντρώνονται στον ίδιο στόχο, στον μικρό Τζόι.

Ο Τζακ Κάμπελ [Cole Hauser] με τη γυναίκα του Μόλλυ [Kate Levering] και τον γιο τους Τζόι [Maxwell PerryCotton], αποτελούν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Το παιδί μεγαλώνει σε ένα υγιεινό περιβάλλον χαράς και ευημερίας.

Η Μόλυ, είναι μια μητέρα ιδιαίτερα δοτική και τρυφερή. 

Ο Τζακ, ένα «ιδανικό» πρότυπο πατέρα, με την αυτοπεποίθηση που του παρέχει και η οικονομική του άνεση. Η άνεση αυτή, τον κάνει να υποτιμά κάποτε τα αισθήματα και τις προθέσεις των λιγότερο προνομιούχων από κείνον, όμως διαθέτει την τιμιότητα (όταν αντιλαμβάνεται τα λάθη του), να ζητά συγγνώμη και ταυτόχρονα την οξυδέρκεια, να διδάξει με απλότητα στον γιο του κάποιες βασικές αλήθειες της ζωής.

Η τόσο ισορροπημένη ωστόσο, ζωή των Κάμπελ, ξαφνικά κλονίζεται.

Ο Τζόι τους, -το υιοθετημένο παιδί-, θα πρέπει να αποδοθεί με απόφαση του Δικαστηρίου, στους Πόρτερ, τους φυσικούς γονείς του. Η υιοθεσία θεωρήθηκε άκυρη, γιατί ο πατέρας του παιδιού δεν ήταν ενήμερος των ενεργειών της συζύγου του.

Όλα ξεκίνησαν, όταν η μητέρα του Τζόι τον έφερε απελπισμένη στον κόσμο, ενώ ο αλκοολικός άνδρας της βρισκόταν ήδη στη φυλακή για επτά χρόνια, μετά από δική της καταγγελία για βιαιοπραγία.

Η ευτυχία φυσικά, ποτέ δεν είναι σταθερή στον κόσμο μας και τίποτα δεν εξαρτάται μόνο από τις δυνατότητες μας. Η ένταση έχει τη δική της έκφραση. 

Οι διαπροσωπικές σχέσεις επηρεάζονται και οι αντιδράσεις ακολουθούν ανεξέλεγκτες δυναμικές, όταν θίγονται τα αισθήματα και παρακάμπτονται οι επιθυμίες.

Οι προθέσεις και οι σχεδιασμοί συμπαρασύρονται στους ρυθμούς των γεγονότων και οι χαρακτήρες εξαντλούν τις ιδιομορφίες τους. Παραμένει όμως, σταθερή στη συνείδηση όλων και κοινή αξία, η αγάπη για το παιδί, τόσο των θετών, όσο και των φυσικών του γονιών.

                                                                             

Η αγάπη βιώνεται διαφορετικά από τον καθένα, όπως και εκφράζεται διαφορετικά.
Ο μικρός Τζόι θα είναι ο τελικός αποδέκτης της αγάπης αυτής. Ένας αποδέκτης με ελεύθερη προσωπικότητα, που διαθέτει κι αυτός τα δικά του αισθήματα. Αν και τυπικά τίποτα δεν εξαρτάται από κείνον, ίσως είναι αυτός που θα δώσει την τελική λύση, με την εμπιστοσύνη της αθωότητας του.

Σύμφωνα με την απόφαση του Δικαστηρίου, ο Τζόι θα πρέπει να κάνει τρεις εβδομαδιαίες επισκέψεις προσαρμογής στους φυσικούς του γονείς, με την εποπτεία της Κοινωνικής Λειτουργού, προτού μάθει την αλήθεια.
Οι υποχρεωτικές αυτές επισκέψεις σε μια «φιλική οικογένεια», μακριά από τους δικούς του, είναι για το παιδί και ακατανόητες και σκληρές, ο Νόμος ωστόσο, έχει τη δική του λογική.

Ο Ριπ Πόρτερ [Parry Pepper], βγαίνοντας από τη φυλακή, είχε πάρει την απόφαση να αλλάξει ζωή. Όταν μαθαίνει την ύπαρξη του Τζόι, η απόφαση του εδραιώνεται. Από την πρώτη συνάντηση μαζί του, χτίζει βήμα-βήμα μεταξύ τους μια φιλική σχέση εμπιστοσύνης, ενώ όμως όλα πηγαίνουν καλά, η ικανοποίηση που αντλεί από το καινούργιο του πρόσωπο, αμβλύνει την εγρήγορση του, με συνέπεια το στρες του εγχειρήματος του, να μειώνει τις αντιστάσεις του.

Η αυτοπεποίθηση του κλονίζεται. Πάντα βρίσκεται μια αφορμή.
Μπορεί να ήταν τα εκατομμύρια δολάρια που του πρόσφερε ο Κάμπελ, για να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση του παιδιού. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο.

Η συναισθηματική αστάθεια που παραμένει ακάλυπτη, ακόμα κι όταν η εξάρτηση φαίνεται πως έχει ξεπεραστεί, απλώς περιμένει την ευκαιρία της.
Μόλις αυτή υπάρξει, ξυπνά αιφνίδια η επιτακτική ανάγκη για φυγή και η τυφλή επιστροφή στη γνώριμη συνήθεια, είναι η μόνη διέξοδος.
Όλες οι αποφάσεις παραμερίζονται, η σωματική μνήμη επανέρχεται πανίσχυρη και η επιθυμία γίνεται πιεστική.

Το εσωτερικό κενό, καταπίνει το θύμα του χωρίς οίκτο και δισταγμό.
Το μονοπάτι της αυτοκαταστροφής είναι οικείο. Λήθη, απόσυρση, ηδονική χαλάρωση από την ένταση και δαιμονική αίσθηση αυτάρκειας. Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από έναν τέτοιο κλοιό;

Το πάθος πολεμιέται με ισχυρή βούληση, σθένος κι επιμονή, αλλά νικιέται οριστικά μόνο με τη βοήθεια του Θεού.

Γιατί μόνο Εκείνος, μπορεί καλύψει το κενό της έλλειψης Του.

Το ενέργεια του αλκοόλ μεταφέρει τον Ριπ επτά χρόνια πίσω, στην ίδια ομίχλη αθλιότητας κι εγωισμού, που τον είχε οδηγήσει στη φυλακή. Ο αλαζονικός εαυτός του αναβιώνει και θολωμένος διεκδικεί άμεσα, όσα πιστεύει πως δικαιούται και έχει άδικα στερηθεί.

Ο μικρός Τζόι παίρνει μια γεύση αδικαιολόγητα βίαιης συμπεριφοράς, που τον αναδιπλώνει στον εαυτό του.

Η Γουέντι Πόρτερ [Mira Sorvino, Όσκαρ β' Γυναικείου Ρόλου στο Mighty Aphrodite το 1995], βλέπει το παιδί της αποτραβηγμένο, δυστυχισμένο κι εγκλωβισμένο σε μια άμορφη δίνη, αδύναμο να αντιδράσει.
Τι παρηγοριά μπορεί να του δώσει, πως μπορεί να το πλησιάσει μετά από τόσα χρόνια;

Αυθόρμητα του προσφέρει μια μικρή διέξοδο, μια προοπτική απελευθέρωσης. Κόβει μια πικραλίδα και του τη δίνει, για να κάμει μια ευχή σκορπίζοντας την στον αέρα.
Τον παρακολουθεί ήρεμη, γνωρίζοντας καλά ποια θα είναι η ευχή του.
Είναι η στιγμή που συγκεντρώνει υπέροχχα, τη δυναμική όλου του έργου.

Η αλήθεια συνήθως, βρίσκεται βαθύτερα από την επιφάνεια της πρώτης εντύπωσης. Η νοερή ευχή του Τζόι, μπορεί να θεωρηθεί σαν δεισιδαιμονία των μεγάλων ή σαν ένα απλό παιδικό παιχνίδι. Και αν η ευχή τελικά πραγματοποιηθεί, να αποδοθεί στην «τύχη» ή να χαρακτηριστεί σαν «σύμπτωση».

Όμως η ευχή που βγαίνει μέσα από τα βάθη μιας αγνής καρδιάς, είναι πίστη και η πίστη είναι η δύναμη της πραγμάτωσης.

Η «απόλυτη αυτή στιγμή» του Τζόι και της μητέρας του, ήταν γεμάτη από αγάπη, αγάπη που άγγιζε τα όρια της θυσίας και όπου υπάρχει τέτοια αγάπη, είναι αισθητή η παρουσία του Θεού.

Όλα τώρα θα ακολουθήσουν ένα νέο δρόμο.
Οι Κάμπελ αποφασίζουν να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, αλλά θα καταλάβουν σύντομα πως είναι μάταιο να εκβιάζουν τις καταστάσεις.

Οι Πόρτερ θα εκτιμήσουν με καθαρότερο βλέμμα τα γεγονότα και θα ξεκινήσουν πάλι τη ζωή τους, με σταθερότερες βάσεις.

Όταν μετέχουμε στη ζωή χωρίς έπαρση, τότε όλα γίνονται απλά και αυτονόητα.
Παύουμε να ψάχνουμε για λύσεις στα προβλήματα μας, όταν πάψουμε να τα βλέπουμε σαν ανεπιθύμητες καταστάσεις και αποσύρουμε την αγωνία μας απ’ αυτά. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η αποδοχή των δώρων του, είτε τα κατανοούμε είτε όχι, θα γεμίσουν το κενό της καρδιάς μας.

Χωρίς να γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας καμία άμεση αναφορά στον Θεό, είναι διάχυτη μια αίσθηση πληρότητας, που τεκμηριώνεται κλιμακωτά με την εξέλιξη του έργου και ολοκληρώνεται στη συνείδηση του θεατή, όταν όλες οι επιμέρους σκηνές θα πάρουν τη συγκεκριμένη θέση τους στο σκηνοθετικό παζλ και θα το συμπληρώσουν αρμονικά.

Άλλωστε είναι χαρακτηριστικό των θεϊκών ενεργειών και επεμβάσεων, η αθόρυβη και ήρεμη ανατροπή των λογικών και διαφαινόμενων προοπτικών, τόσο που όποιος δεν έχει την ευαισθησία να βλέπει την καρδιά των πραγμάτων, χάνει την ουσία της πραγματικότητας.

Ο θεατής χωρίς καμιά προτροπή, αφήνεται ανεπηρέαστος να αποκομίσει ό,τι μπορεί από την ιστορία αυτή.

Η Κοινωνική Λειτουργός κυρία Μπόουερ, δίνει στο έργο μια αισιόδοξη πινελιά, με τον γεμάτο ανθρωπιά επαγγελματισμό της, που εξευγενίζει την έννοια του καθήκοντος.
Σαν καταλύτης εξομαλύνει τις αντίξοες καταστάσεις και μετατρέπει σε πράξη τις ευχές και σε γέφυρες τις αντιθέσεις.

Η αδελφή της Μόλυ Κάμπελ, Μπεθ, αλλά και ο σύζυγος της Μπιλ, συμπληρώνουν τις χαρακτηριολογικές αντιθέσεις των ζευγαριών της ταινίας. Ο Μπιλ, επιφανειακά αδιάφορος, εκπέμπει σταθερότητα, καλοσύνη και κατανόηση, ενώ η Μπεθ, μέσα από ένα κοσμικό θρησκευτικό οπτικό πεδίο, ερμηνεύει τα σχέδια του Θεού και θεωρεί καθήκον της να επέμβει στις εξελίξεις.

Μπορεί όμως κανείς να εικάζει τους σχεδιασμούς του Κυρίου και να προδικάζει το μέλλον; Είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτοί από τον άνθρωπο, οι τρόποι που ενεργεί ο Θεός;

Ενώ είναι ακατάληπτος στη ουσία Του, την ίδια στιγμή είναι και απλός και προσηνής, προσφερόμενος πάντοτε στην ελάχιστη ειλικρινή μας επίκληση. Διευθετεί τα πάντα κατά την οικονομία Του, αντιμετωπίζει με άπειρη υπομονή και επιείκεια την επιπολαιότητα των παιδιών Του και βέβαια, βρίσκεται παντού.

Ο μικρός Τζόι, Τον συνάντησε στην καρδιά της δαντελωτής πικραλίδας. Με ένα φύσημα τη σκόρπισε σαν σκόνη στον αέρα μαζί με τις αντίξοες δυνάμεις και η αγωνία της ανάσας του έγινε η ευχή που άγγιξε τον Θεό που κρυβόταν στο μικρό, εύθραυστο κι ανεκτίμητο αυτό δώρο της πονεμένης μητέρας του και όλα τότε πήραν τη θέση που έπρεπε στη ζωή του.

Μ. Ψ.

http://pamtaxtainies.blogspot.gr/2012/06/like-dandelion-dust-2009.html

[2φΑ]

Share