Ημερολόγιο Πλοίου – 05

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις στο περιθώριο

Το λιμάνι είναι η αγκαλιά του θαλασσοδαρμένου,

όποια στεριά πατά είναι πατρίδα του,

το κάθε σπίτι ζεστασιά και αγάπη,

όμως το σκάφος του ταξιδευτή, είναι ο ίδιος του ο εαυτός 

μ’ αυτό μετρά όλες τις θάλασσες του κόσμου…

Στην καρδιά του λιμανιού, απέναντι από τα πλοία, είναι απλωμένα τα καλά μαγαζιά.

Προσεκτικά συντονισμένα, στην ίδια εικόνα εκλεκτικότητας και εντυπώσεων.

Τραπεζομάντιλα και λουλούδια, σερβιτόροι με ύφος συγκατάβασης προς όλους.

Διακόσμηση επαγγελματική και φωτεινές επιγραφές.

Πέρα από τις εκλεκτές γεύσεις, προσφέρουν την αίσθηση πως ανήκεις κάπου.

Όσοι πηγαίνουν εκεί, θα δουν κόσμο και θα τους δουν.

Όλα συμβατικά, μ’ έναν κώδικα που απευθύνεται στην ομοιομορφία των ατόμων.
Η απρόσωπη ομαδοποίηση της μόδας, έχει τους κανόνες της παντού.
Ακόμα και στον αργό, νωχελικό τρόπο συνομιλίας των θαμώνων.
Και στην επίπλαστη ελαφρότητα της διάθεσης τους.

Αν τύχει να με ψάχνεις, μην ασχοληθείς με τα συγκεκριμένα μαγαζιά.
Τα νοιώθω ξένα.

Λίγο πιο κάτω, δίπλα σε ένα εμπορικό εκτός εποχής, θα δεις δυο τραπεζάκια ορφανά στο πεζοδρόμιο.

Μέσα, φτιάχνουν με σοβαρότητα και φροντίδα, σουβλάκι και γύρο.
Ίσως με δεις εκεί.

Στην επόμενη γωνία, υπάρχει μια παλιά αίθουσα εστιατορίου, με μεγάλα τζάμια και έναν πάγκο στο βάθος, για τα φαγητά της ημέρας.

Με ατμόσφαιρα φιλική.
Μια τετράγωνη κόλλα χαρτί στο τραπέζι, χαρτοπετσέτες, αλατοπίπερο, λαδόξιδο και ένα μπουκάλι νερό από τη βρύση, μήπως είσαι διψασμένος.

Απ’ έξω, η επιγραφή λέει: «ΖΥΘΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΝ».

Χωρίς παπιγιόν και επισημότητα. Με αμεσότητα και χαμόγελο.

Ρίξε μια ματιά.

Αλλιώς, προχωράς λίγα τετράγωνα πιο κάτω, αφήνεις τον δρόμο της παραλίας και μπαίνεις στο πρώτο ήσυχο στενό.

Θα δεις μια παλιά θαμπή τζαμαρία.
Μια ταμπέλα μισοσβησμένη, γράφει «ΟΙΝΟΜΑΓΕΙΡΕΙΟ».

Όλοι εκεί μέσα, γνωστοί και άγνωστοι μεταξύ τους, είναι αυτοί που είναι. 

Ο καθένας με το δικό του πρόσωπο και την ιστορία του γραμμένη στο μέτωπο του.
Σαν να μπαίνεις στο σκάφος σου.

Την πόρτα, δεν την περνά σχεδόν ποτέ, περαστικός. 

Εσύ, ν’ ανοίξεις και να μπεις.

Εδώ καταλαγιάζω τα όνειρα μου.

Μ[2φΑ]

Share