"Χριστός Ανέστη, χαρά μου!"

Αποχαιρετισμός στη γιαγιά Βικτωρία

Από τον π. Ζήση Κτενίδη

Πάντα σε θυμάμαι χαμογελαστή. 

Να στέκεις στην πόρτα του αρχοντικού σου στην Καρδίτσα, πλάι στον άντρα που αγάπησες. Μπορεί οι χαλεποί καιροί στους οποίους μεγάλωσες να μην σου έδωσαν γραμματοσύνη και ο θάνατος κοντινών σου ανθρώπων -μεταξύ αυτών και του πατέρα σου στην αγκαλιά σου- να σου χάρισαν μια φυσική ευαισθησία. 
Ωστόσο, όντας άνθρωπος μιας άλλης εποχής, η φυσική σου ευσέβεια και η βαθιά σου πίστη σε έκαναν να αντιμετωπίζεις διαφορετικά τις φουρτούνες του βίου.

Αν θυμηθώ κάποια στιγμιότυπα της ζωής μου μαζί σου, αυτά σίγουρα θα περιλαμβάνουν τις παρακάτω εκφράσεις του εσωτερικού σου κόσμου:

- Μεσημέρι. Πριν φάμε κάνουμε τον σταυρό μας, όπως από μικρό με δίδασκες. 
Αν περισσέψει λίγο φαγητό στο πιάτο, όπως πολλοί άνθρωποι της γενιάς σου, βυθίζεσαι στις αναμνήσεις της Κατοχής, που ψάχνατε με αγωνία να βρείτε ένα πιάτο φαΐ. 
Αυτό σας έκανε να χαίρεστε με το ελάχιστο.

- Απόγευμα. 
Καθώς καθόμαστε στο τραπέζι της κουζίνας ακούμε την καμπάνα της κοντινής εκκλησιάς μας. Ξεκινάς και ψέλνεις με την καθάρια φωνή σου το "Φως ιλαρόν".

- Βράδυ. Όλοι έχουν κοιμηθεί. 
Εσύ, αφού έχεις φροντίσει για όλους στην οικογένεια, στέκεις μπροστά στο αναμμένο καντηλάκι και κάνεις την προσευχή σου. Μυστικά.

- Πρωί. Κυριακή. 
Δεν σε θυμάμαι ποτέ αγχωμένη ή στεναχωρημένη. Πάντα πριν φορέσεις τα καλά σου ρούχα και βάλεις στα μαλλιά σου το απαραίτητο λεμόνι για να σταθούν, είχες ήδη φορέσει το πλατύ χαμόγελο της χαράς στην ψυχή σου. Χαράς για την συνάντηση με τον Χριστό και την εκκλησία Του. 

Με παίρνεις και κάθομαι κοντά σου. Ψέλνεις μαζί με όλο το εκκλησίασμα.

Όταν ακούω για τις γιαγιάδες που κράτησαν ανοιχτές τις εκκλησίες, έχω την παρρησία να πω, πως γνωρίζω από κοντά μία. Αν και μικροκαμωμένη, κουβαλάει μια καρδιά γεμάτη αφοσίωση, τρυφερότητα, καλοσύνη και αυθεντικότητα.

Στο πρόσωπο κάθε γιαγιάς που συναντώ στην εκκλησία, αντικρίζω κάτι κι από εσένα.

Στη μνήμη μου θα είσαι δίπλα στον αγαπημένο σου Ζήση, πιασμένοι χέρι - χέρι. 
Έτσι όπως ζήσατε, αγαπημένοι. Χωρίς να επιδιώκετε τσακωμούς, αλλά ζώντας την ειρήνη και την ησυχία στην καθημερινότητά σας. 

Φέρνοντας ο ένας τον άλλο, στη χαρά της Εκκλησίας. 
Πίστη κι ελπίδα μου, είναι ότι βρίσκεστε μαζί και στην αγκαλιά του Θεού. 

Τόπος συνάντησής μας θα είναι πάντα η Θεία Λειτουργία.

Έτσι κι εγώ σήμερα, δεν μπορώ παρά να σου απευθύνω σαν χαιρετισμό, εκείνον που εσύ μου έμαθες:

"Χριστός Ανέστη, γιαγιά μου!"

π. Ζ.

Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου, Σάββατο  7 Φεβρ. 2015

Share