"Κρίση στέγης "

Τίτος Πατρίκιος  -  ΚΡΙΣΗ ΣΤΕΙ'ΗΣ  

Όπως τα σπίτια καταλαμβάνονται 

από άστεγους με επείγουσες ανάγκες
ανέργους, πρόσφυγες, μετανάστες
έτσι και τ' άστεγα βιώματα των άλλων
που θέλουν κάπου να κατοικήσουν
καταλαμβάνουν τη ζωή μας, εισδύουν
στους πιο ενδόμυχους μας χώρους
μπαίνουν σε υπνοδωμάτια και μπάνια
στριμώχνονται σε καθιστικά και σε κουζίνες
εκτοπίζοντας τις δικές μας μνήμες κι εμπειρίες.
Μάταια προσπαθούμε να τους κάνουμε έξωση
εξοντωμένοι από τη συγκατοίκηση μετακομίζουμε
τους αφήνουμε το σπίτι χωρίς καμιά συντήρηση
ώσπου να καταρρεύσει ολόκληρο.
Άστεγα πάλι τα βιώματα των άλλων ψάχνουν
κάπου να κουρνιάσουν, να μη χαθούν στη λησμονιά
βρίσκουν στο τέλος καταφύγιο στα ερείπια
μιας έρημης, εγκαταλειμμένης πόλης
ελπίζοντας πως κάποιοι εργολάβοι εμπειριών
κάποιοι αρχαιολόγοι των αισθήσεων
μπορεί στο μέλλον να τ' ανακαλύψουν
να τα στεγάσουν μόνιμα σ' ένα τους βιβλίο.

[2φΑ]

"Το ασυνείδητο και ο Αββάς "

Η Αγία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου

Το ασυνείδητο ως αφετηρία της πνευματικής ζωής
-  Ιωάννης Κορναράκης, Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής ΕΚΠΑ (+)
[«Ψυχολογία και πνευματική ζωή», εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη]

Το ασυνείδητο προβάλλεται από την ψυχολογία του βάθους, σαν η βασική πνευματική λειτουργία της προσωπικότητος.
Κατά την άποψη της ψυχολογίας αυτής, η συμπεριφορά του ανθρώπου, ο τρόπος της προσαρμογής του στη ζωή, οι βασικές, αλλά και δευτερεύουσες αντιδράσεις του στις εμπειρίες και στα γεγονότα της ζωής, εξαρτώνται συνήθως άμεσα από το περιεχόμενο και τη λειτουργία του ασυνειδήτου.

Η άποψη αυτή της ψυχολογίας είναι πράγματι μια επαναστατική ανακάλυψη και μια υπογράμμιση που ανατρέπει τα κριτήρια της αυθεντικότητας της πνευματικής ζωής, που περιορίζονται στην επιφάνεια μόνο της ζωής αυτής.  ….  ….  

Αλλά στην ορθόδοξη Ανατολή η λειτουργία του ασυνειδήτου και του αρνητικού του ρόλου ήσαν γνωστά από τότε που ο ασκητισμός της ερήμου άρχισε να ιστορεί τη δομή και το περιεχόμενο της προσωπικότητας του ανθρώπου, με τη βοήθεια της αδέκαστης ενδοσκοπήσεως και μιας απροκατάληπτης αυτογνωσίας.
Έτσι πολλούς αιώνες πριν πληροφορηθεί ο ευρωπαίος από την ψυχολογία του Βάθους την αποφασιστική σημασία της δραστηριότητας του ασυνειδήτου, στην περιοχή του ασκητισμού της Ανατολής, τα προβλήματα της αρνητικής λειτουργίας του ασυνειδήτου ήσαν καθημερινά θέματα της πνευματικής ζωής.

Ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος, για να αναφέρουμε ένα από τα πολλά παραδείγματα, που έζησε τον 5ο μ.Χ. αιώνα και περιήλθε τα μοναστήρια της Αιγύπτου, της Θηβαΐδος και του Όρους της Νιτρίας, της Καππαδοκίας, της Μ. Ασίας και του Πόντου, διασώζει διάλογους και εμπειρίες της ζωής της χριστιανικής ασκήσεως που υπογραμμίζουν τη δράση του ασυνειδήτου κατά την ανάπτυξη και πρόοδο της πνευματικής ζωής.
Σύμφωνα λοιπόν με τις πληροφορίες που μας διασώζει ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος σε μια επιστολή του «Προς Λεόντιον Ηγούμενον», οι μοναχοί της Ανατολής, στις προσπάθειες της ατομικής ενδοσκοπήσεως και αυτογνωσίας, είχαν ως κύριο στόχο τη μελέτη και επομένως την εξουδετέρωση του ασυνειδήτου.

Μια φορά, γράφει ο Άγιος Κασσιανός, άκουσε το μοναχό Γερμανό να ερωτά τον έμπειρο πνευματικό Αββά Μωυσή:
- Για πες μας, άγιε πατέρα, πώς συμβαίνει πολλές φορές, χωρίς εμείς να το θέλουμε, να μας έρχονται στο νου διάφορες σκέψεις και να μας ενοχλούν πονηροί λογισμοί;
Και πώς συμβαίνει, ενώ εμείς δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι γίνεται μέσα μας, να μας κλέπτουν οι λογισμοί αυτοί, αφού εισέρχονται με τέτοιο λεπτό τρόπο ώστε όχι μόνο να μην μπορούμε να τους εμποδίσουμε να έλθουν, αλλά να συναντούμε και πολλή δυσκολία στην προσπάθειά μας να τους γνωρίσουμε καλά;
Και πες μας ακόμη, άγιε πατέρα, είναι άραγε δυνατόν να ελευθερωθεί η διάνοια τελείως από αυτούς τους κακούς κλέπτες και να μην ενοχλείται πλέον από αυτούς;

Και ο πραγματικά έμπειρος Αββάς Μωυσής απήντησε ως εξής, δείχνοντας μια τέλεια γνώση της λειτουργίας του ασυνειδήτου:
- Είναι αδύνατον να μην ενοχλείται η διάνοια από αθέλητες σκέψεις και επιθυμίες. 

Αλλά το να δέχεται κανείς αυτές τις σκέψεις και τις επιθυμίες και να τις μελέτα ή να τις απορρίπτει είναι δυνατόν σ’ αυτόν που είναι εξοικειωμένος με το έργο αυτό.
Γιατί όπως ακριβώς το να έλθουν οι σκέψεις αυτές δεν εξαρτάται από εμάς, έτσι και η απόρριψή τους είναι έργο μόνο δικό μας.

Η πνευματική αυτή στιχομυθία, αλλά και ένα αμέτρητο πλήθος παρόμοιων διαλόγων και περιστατικών μέσα στη ζωή της ασκητικής ερήμου, δείχνουν καθαρά την εξοικείωση του ασκητού με τη λειτουργία του ασυνειδήτου και μάλιστα με τον αρνητικό του ρόλο.
Η πνευματική ζωή του ασκητού δεν αρχίζει από την επιφάνεια, αλλά από το βάθος. 

Οι πρώτες εμπειρίες του, σχετικά με το βάθος της ζωής του πνεύματος, αλλά και οι κατοπινές, είναι εμπειρίες που ανήκουν στην περιοχή της ασυνειδήτου όψεως της προσωπικότητος.

Ο διάλογος του ασκητού με την εσωτερικότητά του είναι πρώτα-πρώτα διάλογος με τον αρνητικό ρόλο του ασυνειδήτου.
Έτσι η ασκητική αυτή πραγματικότης μας βεβαιώνει πειστικά ότι το ασυνείδητο, σαν ψυχικό περιεχόμενο, αλλά και σαν ψυχική λειτουργία, είναι πράγματι η αφετηρία της πνευματικής ζωής.

Εξάλλου όμως, η μακραίωνη αυτή εμπειρία της αυτογνωσίας της ασκητικής παραδόσεως, έχει σήμερα έναν αξιόπιστο μάρτυρα: την ψυχολογία του Βάθους.
Γι’ αυτό άλλωστε το βάθος της ψυχολογίας του Βάθους έχει ένα χαρακτήρα ασκητικό, δηλ. αφυπνιστικό.

Έτσι η Ψυχολογία του Βάθους και η ασκητική πνευματικότητα συναντώνται αναπόφευκτα στην εμπειρία του αρνητικού ρόλου του ασυνειδήτου.
Μόνο που κάθε μια από τις πνευματικές αυτές δράσεις εκτιμά διαφορετικά τις αξιολογικές προεκτάσεις του ρόλου αυτού.
Το γεγονός αυτό δικαιολογεί πλήρως μια βαθύτερη διερεύνηση των σχέσεων της ψυχολογίας με την ασκητική πνευματικότητα.

pemptousia – [2φΑ]

"Φιλάνθρωπε Κύριε.. "

Ο Άγιος Παντελεήμων

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ
Ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης», Ἀρχιμ. Σωφρονίου (Σαχάρωφ)

Φιλάνθρωπε Κύριε, πῶς δὲν λησμόνησες τὸν ἁμαρτωλὸ δοῦλο Σου, ἀλλὰ γεμάτος ἔλεος μὲ εἶδες ἀπὸ τὴ δόξα Σου καὶ μοῦ ἐμφανίστηκες μὲ ἀκατάληπτο τρόπο;
Ἐγὼ πάντα Σὲ πρόσβαλλα καὶ Σὲ ἔθλιβα. Ἐσὺ ὅμως, Κύριε, γιὰ τὴ μικρή μου μετάνοια μοῦ ἔδωσες νὰ γνωρίσω τὴ μεγάλη Σου ἀγάπη καὶ τὴν ἄμετρη ἀγαθότητά Σου.

Τὸ ἱλαρὸ καὶ πράο βλέμμα Σου ἔθελξε τὴν ψυχή μου.
Τί νὰ σοῦ ἀνταποδώσω, Κύριε ἢ ποιὸν ὕμνο νὰ Σοῦ προσφέρω;
Ἐσὺ δίνεις τὴ χάρη Σου, γιὰ νὰ φλέγεται ἀδιάλειπτα ἡ ψυχὴ ἀπὸ ἀγάπη - καὶ δὲν βρίσκει πιὰ ἀνάπαυση, οὔτε νύχτα οὔτε μέρα ἀπὸ τὴ θεϊκὴ ἀγάπη.

Ἡ μνήμη Σου θερμαίνει τὴν ψυχή μου καὶ τίποτε στὴ γῆ δὲν τὴν ἀναπαύει ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα. 

Γι᾿ αὐτὸ Σὲ ζητῶ μὲ δάκρυα καὶ πάλι Σὲ «χάνω» καὶ πάλι ποθεῖ ὁ νοῦς μου τὴ γλυκύτητά Σου, ἀλλὰ Ἐσὺ δὲν ἐμφανίζεις τὸ Πρόσωπό Σου, ποὺ ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή μου νύχτα καὶ ἡμέρα.

Σὺ μὲ ἔπλασες, σὺ μὲ φώτισες μὲ τὸ ἅγιο Βάπτισμα, σὺ συγχωρεῖς τὰ ἁμαρτήματά μου καὶ μοῦ δίνεις τὴ χάρη νὰ κοινωνῶ τὸ τίμιο Σῶμα καὶ Αἷμα σου.
Δῶσε μου τὴ δύναμη νὰ μένω πάντα κοντά σου. 

Κύριε, δῶσε μου τὴ μετάνοια τοῦ Ἀδὰμ καὶ τὴν ἁγία ταπείνωσή σου. Ἀμήν

nektar – [2fA]

"Με τον καιρό μαθαίνεις.. "

-  Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Με τον καιρό μαθαίνει κανείς…
… την λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή.
… πως αγαπώ δεν σημαίνει στηρίζομαι και ότι συντροφικότητα
δεν σημαίνει ασφάλεια.. κι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει….

πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και ότι τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις.
και να δέχεται τις ήττες του με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα.

Και μαθαίνει να χτίζει όλες τις διαδρομές του στο σήμερα,
γιατί το έδαφος του αύριο είναι υπερβολικά αβέβαιο για να κάνεις σχέδια…
και κάθε τι μελλοντικό μπορεί να μείνει στη μέση.

Μετά από κάποιο καιρό μαθαίνει κανείς, πως αν είναι υπερβολική,
ακόμα και η ζέστη του ήλιου μπορεί να τον κάψει.
Έτσι φυτεύει τον δικό του κήπο και διακοσμεί την δική του ψυχή,
αντί να περιμένει κάποιον άλλο να του φέρει λουλούδια.

Μαθαίνει κανείς ότι μπορεί πραγματικά ν’ αντέξει,
πως είναι πραγματικά δυνατός, πως πραγματικά αξίζει
και μαθαίνει και μαθαίνει… κάθε του μέρα μαθαίνει.

Με τον καιρό μαθαίνεις ότι το να είσαι με κάποιον επειδή σου προσφέρει
ένα καλό μέλλον, σημαίνει
πως αργά ή γρήγορα θα θελήσεις να γυρίσεις στο παρελθόν σου.

Με τον καιρό καταλαβαίνεις, πως μόνο αυτός που είναι ικανός να σε αγαπάει
με όλα σου τα ελαττώματα, δίχως να προσπαθεί να σε αλλάξει,
μπορεί να σου προσφέρει όλη την ευτυχία που επιθυμείς.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι, πως αν βρίσκεσαι στο πλευρό κάποιου
μόνο και μόνο για να συντροφεύεις την μοναξιά σου,
στο τέλος θα φτάσεις να μη θέλεις ούτε να τον βλέπεις.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς, ότι οι πραγματικοί φίλοι είναι μετρημένοι
και ότι εκείνος που δεν αγωνίζεται γι’ αυτούς, αργά ή γρήγορα
θα βρεθεί τριγυρισμένος μόνο από ψεύτικες φιλίες.

Με τον καιρό μαθαίνεις, πως τα λόγια που λέχθηκαν σε μια στιγμή θυμού
μπορούν να συνεχίσουν να πληγώνουν αυτόν στον οποίο τα απεύθυνες
για μια ολόκληρη ζωή.

Με τον καιρό μαθαίνεις, να συγχωρείς αυτόν που έφταιξε,
αλλά η συγχώρεση αφορά μόνο μεγάλες ψυχές.

Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι, πως αν πλήγωσες σκληρά ένα φίλο,
το πιθανότερο είναι ότι η φιλία ποτέ πια δε θα ξαναγίνει όπως πριν.

Με τον καιρό συνειδητοποιείς, ότι ακόμα κι αν είσαι ευτυχισμένος
με τους φίλους σου, κάποια μέρα θα κλάψεις για εκείνους που άφησες
να φύγουν.

Με τον καιρό θα καταλάβεις, ότι κάθε εμπειρία που βίωσες με κάθε άνθρωπο
είναι ανεπανάληπτη.

«Μαθαίνει κανείς, μαθαίνει και μαθαίνει, κάθε μέρα που περνάει, μαθαίνει».
Ελπίζω, όπως και σε μένα,
αυτά τα λόγια να μπορέσουν να μαλακώσουν λίγο τον δρόμο σου.

simeiakairwn – [2φΑ]

"Εξομολόγησις Μοναχού "

-  π. Φιλόθεος Ζερβάκος, Καθηγούμενος Ι.Μ. Λογγοβάρδας Πάρου († 1980)
[χειρόγραφο σημείωμα, στο αρχείο της Μονής των Θαψανών, στην Πάρο]

"Δεν αγαπώ τον Θεόν με όλην μου την ψυχήν...
Δεν προσεύχομαι με προσοχήν, με κατάνυξιν και ευλάβειαν...
Εις δε τας ιεράς ακολουθίας και αγρυπνίας ακόμη και κατά την φρικτήν ώραν της λειτουργίας, ίσταμαι χωρίς φόβον, προσοχήν και ευλάβειαν.
Πολλάκις δε έχω απρεπείς, αισχρούς, ακαθάρτους και βλασφήμους λογισμούς κατ’ αυτήν την φοβεράν ώραν της θείας λειτουργίας και της ιεράς ακολουθίας.

Δεν έχω μετάνοιαν αληθινήν, γνησίαν, ειλικρινή, ούτε πένθος, ούτε δάκρυα.
Δεν εξομολογούμαι με συντριβήν καρδίας και με συναίσθησιν ότι εξομολογούμενος και παριστάμενος ενώπιον του πνευματικού μοι πατρός παρίσταμαι και εξομολογούμαι ενώπιον του παντοκράτορος Θεού.
Εις το μυστήριον της θείας κοινωνίας προσέρχομαι αναξίως, άνευ της πρεπούσης ετοιμασίας, άνευ συναισθήσεως...

Δεν αγαπώ τον πλησίον μου καθώς αγαπώ τον εαυτόν μου...
Δεν έχω αγάπην ούτε τον πρέποντα σεβασμόν εις τον πνευματικόν μου πατέρα...
Δεν έχω εγκράτειαν, υπομονήν, πραότητα, ταπείνωσιν· κατακρίνω, καταλαλώ, ψεύδομαι, πολυλογώ, αστείζομαι, γελώ, οργίζομαι, θυμώνω, μνησικακώ...
Είμαι κοιλιόδουλος, γαστρίμαργος, λαθροφάγος, ιδιόρρυθμος.

Αμαρτάνω με όλας μου τας αισθήσεις, με την όρασιν, με την ακοήν, με την γεύσιν, με την όσφρησιν, με την αφήν.
Αμαρτάνω εν έργω και λόγω, εκουσίως και ακουσίως, εν γνώσει και αγνοία, με τον νούν και την διάνοιαν·
εξ αμελείας και ραθυμίας μου έχω κακάς και αισχράς επιθυμίας·
έχω ατόπους, αισχρούς, ρυπαρούς, βλασφήμους και υπερηφάνους λογισμούς.

Είμαι υπερήφανος, κενόδοξος, ανθρωπάρεσκος·
είμαι φίλαυτος, φιλάργυρος, πλεονέκτης·
δεν έχω εγκράτειαν·
έχω ατόπους, αισχρούς, ακαθάρτους και βλασφήμους λογισμούς·
είμαι φθονερός, θυμώδης, οργίλος, μνησίκακος·
είμαι οκνηρός και αμελής και εις τα σωματικά και εις τα πνευματικά...

Διά ταύτας τας αμαρτίας, τας οποίας εξωμολογήθην ενώπιον του Θεού και ενώπιόν σου, πνευματικέ μοι πάτερ, και δι’ άλλας αναριθμήτους, τας οποίας έπραξα και από λήθην και άγνοιαν παρέλειψα να εξομολογηθώ,
ζητώ παρά Θεού την συγχώρησιν και παρά σου πνευματικέ μοι πάτερ, τον πρέποντα κανόνα των αμαρτιών μου.

amfoterodexios – [2φΑ]

"Μητρότητα "

Μητρότητα είναι:

…  να έχεις ξεχάσει τι θα πει βραδινός ύπνος.
…  να ξυπνάς με ένα μικρό πόδι στο πρόσωπό σου.
…  να θηλάζεις οπουδήποτε.
…  να μάθεις πώς να κάνεις τα πάντα με το ένα χέρι, και μ’ ένα μωρό στο άλλο.
…  να είσαι στη θέση σου 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα.
...   ...

Αλλά στο τέλος, να σου αρέσουν όλα αυτά!

Το να είσαι μητέρα, σημαίνει να είσαι εντελώς και απόλυτα συγκλονισμένη
από την αγάπη, τη χαρά, την ευθύνη και την ανιδιοτέλεια.

babyradio - newside

[2φΑ]

Συνέπεια στην Αγάπη

-  από τις Ψυχαποσκευές

….   Συνέπεια, προπαντός στην αγάπη.
Όχι αγάπη εγκεφαλική, νοητική, αλλά βαθιά καρδιακή.
Ν’ αγαπάς, χωρίς να σκέφτεσαι περί αγάπης,
να δίνεσαι, να προσφέρεις
την έννοια, την φροντίδα, τα υπάρχοντα, τον κόπο και τον χρόνο σου
στον άλλο,
χωρίς να μετράς.

Οι ορισμοί της αγάπης άπειροι, όσοι και οι τρόποι εκδήλωσης της,
όμως η ουσία της μία, ενιαία,
όπως ο ήλιος που λάμπει και θερμαίνει όλους,
ένα ποτάμι ορμητικό ή γαλήνιο η αγάπη,
που με την ίδια σύσταση του καθαρού νερού του,
αρδεύει και δέντρα και γρασίδι,
στάρι, ρύζι και μπαμπάκι, οπωροφόρα και παράσιτα.

Και λουλούδια!
[- τι θαύμα, να μεγαλώνει με φως κι αγάπη ένα λουλούδι…]

Ο Θεός είναι η πηγή της αγάπης,
κι εσύ ένα αυλάκι στο χώμα, να ρέει η αγάπη Του
- όλο και πιο χαμηλά, όλο και ταπεινότερα,
μέχρι την θάλασσα της αγιότητας.   ….

Μ Ψ

"Δρ Αλεξέγιεβιτς "

-  Dr Πέτρος Αλεξέγιεβιτς
   Γυναικολόγος

                                  

fb – [2fA]

"Το όνειρο του Τζου.. "

Το Όνειρο του Τσουάνγκ Τζου
-  από τον ΠΑΟΛΟ ΚΟΕΛΟ

Ήταν μια δροσερή βραδιά στην αρχαία Κίνα.
Ο φίλος του Τσουάνγκ Τζου πήγε στο πανδοχείο ψάχνοντάς τον.
Τον βρήκε να κάθεται σε ένα τραπέζι σκεπτικός και να πίνει το ποτό του.
«Να ‘σαι!» είπε χαιρετώντας τον.
«Πίστευα πως θα σε βρω να αφηγείσαι μια από τις ιστορίες σου.
Γιατί κάθεσαι τόσο ήσυχος;»

«Με απασχολεί κάτι», αποκρίθηκε ο Τσουάνγκ Τζου, «και έχει να κάνει με την ύπαρξη…»
«Δηλαδή;» ρώτησε ο φίλος του. Και ο δάσκαλος Τζου συνέχισε:

«Αργά το απόγευμα βγήκα για βόλτα και πήγα σε ένα από τα αγαπημένα μου μέρη κάτω από ένα δέντρο.
Κάθισα και άρχισα να αναρωτιέμαι για το νόημα της ζωής.
Έκανε ζέστη και ήταν τόσο ευχάριστα που πολύ γρήγορα χαλάρωσα και με πήρε ο ύπνος. Ονειρεύτηκα ότι πετούσα πάνω από το λιβάδι.
Κοίταξα προς τα πίσω και είδα ότι είχα μεγάλα και πανέμορφα φτερά, που πετάριζαν με μεγάλη ταχύτητα. Είχα μεταμορφωθεί σε πεταλούδα!

Ήμουν ελεύθερος, χαρούμενος, ανέμελος και μπορούσα να πετάω ανάλαφρα οπουδήποτε επιθυμούσα.
Τα πάντα στο όνειρο έμοιαζαν τόσο αληθινά!
Πριν καν το καταλάβω, ξέχασα ότι ήμουν ο Τσουάνγκ Τζου.

Και αυτό που με προβληματίζει είναι, μήπως τώρα ονειρεύομαι.
Μπορεί η κουβέντα που κάνουμε τώρα να μοιάζει αληθινή, αλλά το ίδιο συνέβη και στο όνειρό μου.
Πίστευα πως ήμουν ο Τσουάνγκ Τζου, που ονειρευόταν ότι είναι πεταλούδα.
Μήπως όμως είμαι πεταλούδα, και τώρα ονειρεύομαι πως είμαι ο Τσουάνγκ Τζου;

lecturesbureau – [2φΑ]

"Πυρακτωμένη Αγάπη "

Ο Προφήτης Ηλίας

-  π. Lev Gillet   (1893-1980)

Όποιος κι αν είσαι, λέει ο Κύριος-Αγάπη, σε σένα αυτή την στιγμή ακουμπάει το χέρι μου.
Θέλω να σου πω ότι σε αγαπώ και σε καλώ με τ' όνομά σου.
Ποτέ δεν έπαψα να σ’ αγαπώ, να σου μιλώ, να σε φωνάζω με τ’ όνομά σου.
Άλλοτε μέσα στην σιωπή και στην μοναξιά.
Άλλοτε εκεί όπου κι άλλοι ήταν συγκεντρωμένοι στο όνομά μου.

Αυτή την φωνή πολλές φορές δεν την κατάλαβες, διότι δεν άκουγες.
Άλλοτε πάλι την έπιανες αλλά μ' έναν τρόπο αόριστο και συγκεχυμένο.
Μερικές φορές πλησίαζες να μου δώσεις την απάντηση της αποδοχής.
Άλλες φορές μου έδωσες αυτή την απάντηση, αλλά χωρίς μόνιμη συνέπεια.
Σταματούσες στην συγκίνηση του να μ’ ακούς.
Οπισθοχωρούσες μπροστά στην απόφαση.

Ακόμη δεν πήρες την αποφασιστική στάση ν’ ακούς ολοκληρωτικά και απόλυτα, την Αγάπη.
Να που και τώρα έρχομαι σε σένα.
Θέλω ξανά να σου μιλήσω. Σε θέλω ολόκληρον.
Το επαναλαμβάνω, η Αγάπη σε θέλει μ' έναν τρόπο ολοκληρωτικό και απόλυτο.

Θα σου μιλήσω μυστικά, στην καρδιά. Βάζω το στόμα μου πολύ κοντά στ’ αυτί σου.
Άκουσε αυτό που τα χείλη μου θα σου πουν με χαμηλή φωνή, αυτό που θέλουν να ψιθυρίσουν για σένα:
«Είμαι η Αγάπη, ο Κύριός σου. Θέλεις να μπεις στη ζωή της Αγάπης»;

Δεν πρόκειται για μια ατμόσφαιρα χλιαρής τρυφερότητας.
Πρόκειται να μπεις μέσα στη φλόγα της Αγάπης.
Εδώ είναι η αληθινή επιστροφή, η επιστροφή στην πυρακτωμένη Αγάπη.
Θέλεις να γίνεις άλλος από εκείνον που ήσουν, από εκείνον που είσαι;
Θέλεις να είσαι και να υπάρχεις για τούς άλλους και πρώτα για κείνον τον Άλλον και μαζί με αυτόν τον Άλλον, απ' τον οποίον κάθε ον έχει την ύπαρξη;

Άκουσε αυτό που η Αγάπη μου θα ήθελε να σου πει…

taxiarhes-moschato

[2fA]

"Mητέρα Γλώσσα "

Κωστής Παλαμάς  -  Με τη μητέρα Γλώσσα μας   [1908]

Με τη μητέρα Γλώσσα μας, την καταφρονεμένη
από τον άδειο ανάξιο νου, την άξια δουλεμένη,
στο πείσμα των ανήξερων, από τον ποιητή,
χτίστε τα χτίσματα, λογής· ανθεί και σβει στα χείλη

τ’ άυλο λουλούδι· δέσε το με νέα ζωή, κοντύλι,
στην πέτρα τη θαματουργή του λόγου· στο χαρτί.

Κόφτε φλωριά, σφραγίστε τα —χαίρε, νοερό χρυσάφι,
πλέχτες του στίχου αρχοντικοί, λεβέντες πεζογράφοι!—
μ’ όποια βούλα, με τ’ άχραντα φτερά του τραγουδιού,

με του κριτή τη ζυγαριά, μ’ όποια θωριά, όποια χάρη,
με του σοφού το νόημα, και με τ’ αλφαβητάρι,
της γνώσης θαμποχάραμα στα μάτια του παιδιού.

Κι εσείς που μας ποτίζετε του κόρφου σας το γάλα,
γυναίκες, και τον έρωτα, την πιο μεθύστρα στάλα,

νά της αλήθειας γάλα, νά κρασί της αρετής!
Για τη μητέρα γλώσσα μας τα λάβαρα κρατήστε,
βοηθήστε, μάισσες της καρδιάς, το Λόγο· οι Μοίρες είστε,
πληρώστε όσα τραγούδησε για σας ο ποιητής.

Κι εσύ που πρωτοβάλθηκες τα νιάτα να φωτίσεις

κι έφερες μέσα στης ζωής τη γλώσσα και στης φύσης,
—σα σε καθάριο κρούσταλλο φως, του ματιού φιλί,—
τα πρώτα απλά μαθήματα, στου δάσκαλου το πείσμα,
και χάρισες του πράσινου περιβολιού το σείσμα
στ’ ασάλευτο νεκρό σκολειό — χαίρε κι εσύ, Καλή!

greek-language – [2fA]

"Μπράβο, Έλλη! "

[2φΑ]

"Όνειρο ξεχωριστό.. "

π. Σπυρίδων Ράπτης  -  ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ...

Κάποια
"καλή"
ψυχή
ένα βράδυ
σα να βρέθηκε
μπροστά
σε μια ολόλαμπρη πόρτα
που του θύμιζε
κάτι από παράδεισο...

Απ' έξω βρήκε
έναν πανέμορφο άνδρα
που του θύμιζε άγγελο...

Έκανε να μπει...

Ο άγγελος του είπε
να θυμηθεί
έναν λόγο,
που του ανήκει
ο παράδεισος.

Δεν βρήκε
έναν πρόχειρο...

Άρχισε όμως
να κοιτά
μέσα με περιέργεια...

- Καλά, μέσα είναι
και ο φίλος μου
που τον θεωρούσα
δύσκολο!
- Ναι ήταν δύσκολος
γι' αυτό πέτυχε
το δύσκολο,
του απάντησε ο άγγελος.

- Καλά, μέσα είναι
και ο σύζυγος
που τον θεωρούσα
απρόσεχτο!
- Ναι είναι
και μάλιστα
είναι κοντά
στους "μάρτυρες",
συνέχισε ο άγγελος.

- Καλά, μέσα
είναι και ο ιερέας
που νόμιζα
ότι δεν ήταν άξιος!
- Ναι είναι
γιατί και αυτός
το ίδιο νόμιζε,
ανταπάντησε ο άγγελος.

- Καλά, μέσα είναι
και εκείνος
που νομίζαμε
πλούσιο!
- Ναι είναι
γιατί κατάφερε
να είναι φτωχός
όταν τον ζητήσαμε
να ανέβει,
συμπλήρωσε ο άγγελος.

- Καλά, είναι
και εκείνος
ο απρόσεκτος;
Και εκείνος
ο ανήθικος;
Και εκείνος ο ....

- Άκου παιδί μου...
Μέσα είναι πολλοί ...

- Εγώ δεν θα περάσω;

- Όχι, γιατί είναι όνειρο
αυτό που βλέπεις..
Θα ξυπνήσεις...

Αλλά προσπάθησε,
να μην κοιμάσαι
πλέον
μ' αυτό το πλευρό...

fb – spirosraptis

[2fA]

"Το καλύτερο μνημόσυνο "

Άγιος Παΐσιος: Το καλύτερο μνημόσυνο για τους κεκοιμημένους
[ΛΟΓΟΙ Δ΄ – ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ]

Το καλύτερο από όλα τα μνημόσυνα που μπορούμε να κάνουμε για τους κεκοιμημένους είναι η προσεκτική ζωή μας, ο αγώνας που θα κάνουμε, για να κόψουμε τα ελαττώματά μας και να λαμπικάρουμε την ψυχή μας.
Γιατί η δική μας ελευθερία από τα υλικά πράγματα και από τα ψυχικά πάθη, εκτός από την δική μας ανακούφιση, έχει ως αποτέλεσμα και την ανακούφιση των κεκοιμημένων προπάππων όλης της γενιάς μας.

Οι κεκοιμημένοι νιώθουν χαρά, όταν ένας απόγονός τους είναι κοντά στον Θεό. 

Αν εμείς δεν είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, τότε υποφέρουν οι κεκοιμημένοι γονείς μας, ο παππούς μας, ο προπάππος μας, όλες οι γενεές.
«Δες τι απογόνους κάναμε!», λένε και στενοχωριούνται.
Αν όμως είμαστε σε καλή πνευματική κατάσταση, ευφραίνονται, γιατί και αυτοί έγιναν συνεργοί να γεννηθούμε και ο Θεός κατά κάποιον τρόπο, υποχρεώνεται να τους βοηθήσει.

Αυτό δηλαδή που θα δώσει χαρά στους κεκοιμημένους, είναι να αγωνισθούμε να ευαρεστήσουμε τον Θεό με την ζωή μας, ώστε να τους συναντήσουμε στον Παράδεισο και να ζήσουμε όλοι μαζί στην αιώνια ζωή.
Επομένως, αξίζει τον κόπο να χτυπήσουμε τον παλαιό μας άνθρωπο, για να γίνει καινός και να μη βλάπτει πια ούτε τον εαυτό του ούτε τους άλλους ανθρώπους, αλλά να βοηθά και τον εαυτό του και τους άλλους, είτε ζώντες είναι, είτε κεκοιμημένοι.

taxiarhes – [2fA]

Ασυνέπεια κι επαναλήψεις

-  από τις "Ψυχαποσκευές"

….   Η ασυνέπεια είναι καρπός της υποκρισίας και της αδικίας.
Οι δικαιολογίες σου μόνο σε μένα περνούν, τον παραγκωνισμένο εαυτό σου, που ζω την κάθε στιγμή σου με αγωνία και πόνο.
Μα δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, από το να περιμένω…
Βαθιά μέσα σου ελπίζω, ίσως ο πόνος κι η αγωνία της αλήθειας να αναδύουν θυμιάματα προσευχών και ικεσίας, που τελικά θα μας σώσουν.

Δεν αμφέβαλα ποτέ για τα αισθήματα σου, όμως η σωτηρία από την μανία της φουρτουνιασμένης θάλασσας, δεν θα έρθει σαν επιβράβευση της υποτονικής καλής σου προαίρεσης, θα πρέπει να ορμήσεις στα κύματα, να παλέψεις.
Δεν ήταν τυχαίο, το όνειρο που είδες. Μην το αγνοήσεις.
Μην το αφήσεις να ξεχαστεί.

Η πίστη σου δεν είναι ένα εικονοστάσι, να στρέφεσαι σ’ αυτό περιστασιακά όταν υπάρχει ανάγκη ή και τακτικά πριν ξεκινήσεις την ημέρα σου.
Οι άγιοι που σε κοιτούν μέσα από το τζάμι, σου φωνάζουν κι εσένα ο νους σου είναι αλλού, έχει στρίψει ήδη την γωνία κι απομακρύνεται βιαστικός, να προλάβει τις δουλειές σου.
Δεν κάνεις καλά.
Άνοιξε το εικονοστάσι σου και πάρε τους αγίους μαζί σου.
Βάλε τους στην καρδιά σου, μίλα τους, δέξου την γλυκύτητα, την σοφία και την ευλογία τους.
Έχε την Παναγία μας μόνιμα στην καρδιά σου και το βλέμμα του Χριστού θα είναι συνεχώς στραμμένο πάνω σου.

Τα έχεις ακούσει όλα αυτά, τόσες και τόσες φορές θα μου πεις, κι εγώ επίσης, άλλες τόσες. 

Κάθε επανάληψη όμως, είναι και ένα παράθυρο στο φως, μέχρι να ’ρθει η στιγμή μας.
Να επιδιώκεις τις επαναλήψεις. Την δεκτικότητα μας, πρέπει υπομονετικά και σταθερά, εμείς οι ίδιοι να την προετοιμάσουμε.
Αν δεν έχει ευαισθητοποιηθεί ακόμα, είναι γιατί χανόμαστε στον λαβύρινθο της λήθης, στην ομίχλη των καιρών… Ως πότε;   ….

Μ Ψ

"Γιαγιά, Χριστός Ανέστη! "

Για την μητέρα και γιαγιά μας...

-  Από την Δ.

Χέρια ροζιασμένα απ' το διάβα του χρόνου, αλλά τόσο τρυφερά στο άγγιγμα. 

Καρδιά ολάνθιστη που δεν παύει να αναζητά άλλο ένα λουλούδι, για να το συμπεριλάβει στον υπέροχο κήπο της.
Ακόμα κι αυτές τις ενοχλητικές τσουκνίδες!
Μα πόσο όμορφες τις βλέπει κι αυτές!
Την ώρα που εμείς παλεύουμε για να βρούμε την ομορφιά στον άλλον.

Αν τα μάτια είναι το λυχνάρι του σώματος, καταλαβαίνω γιατί φωτίζεται ολόκληρη και φωτίζει και τα πάντα γύρω της. 
Χαμόγελο βαθειάς επίγνωσης μα και αυθόρμητο γέλιο μικρού παιδιού.
Ψυχή σίγουρα μικρού παιδιού που λαξεύεται, ενίοτε σκληρά, για τόσα πολλά χρόνια. 

Και συνεχίζει... μόνο που το λάξευμα είναι πιο μαλακό τώρα... είναι οι τελευταίες λεπτομέρειες... λίγο πριν το τέλειο.

Νους οξύς, βλέμμα καθαρό, σοφία που αποτυπώνεται σε κάθε της λέξη, σε κάθε της σκέψη. 

Δεν χορταίνει να μοιράζει, κι εσύ δεν χορταίνεις να την ακούς... να τραγουδά, να χορεύει, να αστειεύεται, να διηγείται.
Δεν κουράζεται, αλλά ούτε και κουράζει. Γεμίζεις.
Κι εσύ δεν έχεις να της προσφέρεις κάτι. Τίποτα.
Παίρνεις μόνο. Από την πίστη της, από την ελπίδα της, από την αγάπη της, από την πραότητα και την υπομονή της.

Το καλάθι σου γέμισε κιόλας από τα τόσα καλούδια που γνώρισες δίπλα της.
Νιώθεις ότι δεν μπορείς να σηκώσεις κι άλλα, δεν έχεις χώρο για άλλα.
Μα αυτή πόσες αρετές φέρει μέσα της! Την βλέπεις.
Η ίδια είναι ένα ολόλευκο πούπουλο. Δεν παρασύρεται όμως από τον αέρα.
Χορεύει μαζί του, στον ρυθμό του.
Θαρρείς πως έχει τη δύναμη ακόμα και να τον παρασύρει στον δικό της ρυθμό.

Το πρώτο μεγάλο δώρο, μάς το χάρισε πριν από μισό περίπου αιώνα.
Όταν ακόμα πολλοί από εσάς δεν είχατε δει το φως της ζωής.
Μου χάρισε τον σύντροφο μου ΚΑΙ πατέρα μας και μαζί με αυτόν μια μεγάλη οικογένεια.

Για τον ύστατο καρπό της κοιλίας της δεν θα πω τίποτα.
Όλοι γνωρίζουμε, όλοι βλέπουμε, όλοι αναγνωρίζουμε.
Για κάθε έναν έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του.

Έκτοτε η γιαγιά χάριζε μόνο δώρα, κατά το "δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε"!
Δεν ξέρω, όμως, αν είχε καταλάβει ότι η ίδια ήταν ένα δώρο.
Ολάκερη η πορεία της ζωής της μέχρι σήμερα είναι ένα δώρο Θεού.
Ολοζώντανο, για όλους μας.
Έτσι όπως αποκαλύπτεται αυτός ο θησαυρός που κρύβει μέσα της, είναι στο χέρι μας να τον αποτιμήσουμε.

Μάνα, πόση χαρά μου έδωσες!
Γιαγιά μας, Χριστός Ανέστη!

db - [2fA]

"Sine palabras "

Che  -  χωρίς λόγια

[2φΑ]

"Θα τον βρεις εκεί.. "

Αυτοί οι άνθρωποι με την φωτεινή, σπάνια ψυχή!
-  Από την Μαρία Βουζουνεράκη

«Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνια, αλλά την αναγνωρίζεις όταν την δεις.
Κυρίως γιατί αισθάνεσαι όμορφα, πολύ όμορφα, όταν είσαι κοντά της»
Charles Bukowski

Λένε πως είναι εύκολο να τους διακρίνεις. Άλλοι πάλι λένε, πως δυσκολεύονται αρχικά και πρέπει να έρθουν τα ζόρια στη ζωή τους, για να τους καταλάβουν.
Όπως και να ’χει, θα τους συναντήσεις αν είσαι τυχερός, μια φορά στη ζωή σου και θα τους διακρίνεις από εκείνη την περίεργη λάμψη στα μάτια.
Λάμψη και ανεξήγητο φως!

Συνήθως είναι εκεί σε αυτά που ονομάζουμε «δύσκολα», χωρίς να τους έχουμε καλέσει. 

Δεν το κάνουν από καμιά περίεργη διαστροφή, ούτε γιατί δεν ξέρουν πως είναι.
Το αντίθετο!
Κάθε τους μέρα είναι διαφορετική και κάθε μέρα θα χρειαστεί να δώσουν μια μάχη. 

Χαμογελούν, όχι γιατί δεν τους αγγίζει η πραγματικότητα, αλλά γιατί έχουν μάθει να την αντιμετωπίζουν με χαμόγελο.

Απλώνουν το χέρι, γιατί δεν βρήκαν ένα απλωμένο για τους ίδιους.
Ακουμπούν, αγκαλιάζουν, αισθάνονται.
Προσφέρουν χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Αρκεί να τους ανταμείψεις και εσύ με το χαμόγελο σου.

Ξέρουν καλά το σκοτάδι και δεν το φοβούνται. Μα αν δείξεις να τρομάζεις εσύ, έχουν πάντα στην τσέπη τους ένα φακό για την μαυρίλα της νύχτας.
Ξέρουν καλά τα λάθη τους, μα δεν επικρίνουν τα δικά σου.
Θάβουν κάθε ίχνος εγωισμού, γιατί μέσα τους υπερισχύει το ένστικτο της βοήθειας.
Παρεξηγήσιμοι σχεδόν πάντα, αντιμετωπίζονται με καχυποψία από τους γύρω τους.

Είναι βλέπεις δύσκολο για τους άλλους να καταλάβουν την έννοια της προσφοράς, χωρίς αντάλλαγμα.
Ξέρουν καλά πως μετά από κάθε καταιγίδα, βγαίνει ένας ολόλαμπρος ήλιος και πάντα διακρίνουν το ουράνιο τόξο.
Έχουν πέσει και έχουν σηκωθεί ισάριθμες φορές, μα δεν το δείχνουν.
Αν όμως χρειαστεί, θα στο εμπιστευτούν για να σε παρακινήσουν.
Υπάρχουν για κάποιο λόγο!

Αν βρεθεί ένας τέτοιος άνθρωπος στον δρόμο σου, μην επιχειρήσεις να τον κρατήσεις με φθηνά τεχνάσματα. Θα απομακρυνθεί πριν καν το καταλάβεις.

Μην προσπαθήσεις να τον κατανοήσεις, απλά ακολούθησε τον.
Ακολούθησε και νιώσε ευλογημένος που τον έχεις.
Αν είσαι αληθινός, θα τον βρεις εκεί να σε περιμένει, κάθε που θα υψώνεις το βλέμμα ψηλά.

metaximas

stavroula – [2fA]