"Ο καθαρώτατος ναός "

 

π. Αλέξανδρος Σμέμαν  -  Τα Εισόδια της Θεοτόκου
["Η ΠΑΝΑΓΙΑ", εκδ.''Ακρίτας'']

Έχουμε εδώ την εορτή της Εισόδου της Θεοτόκου στον Ναό.
Το θέμα της εορτής είναι πολύ απλό: ένα κοριτσάκι προσάγεται από τους γονείς του στον ναό των Ιεροσολύμων. Δεν υπάρχει τίποτε το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στο γεγονός αυτό, επειδή την εποχή εκείνη αυτό αποτελούσε μια γενικά αποδεκτή συνήθεια και πολλοί γονείς έφερναν τα παιδιά τους στον ναό, ως σημείο προσαγωγής τους στον Θεό, ως ένδειξη πως δίνουν στη ζωή τους έναν ουσιαστικό σκοπό και νόημα, πως τα φωτίζουν από μέσα με το φως μιας ανώτερης εμπειρίας.

Στην περίπτωση όμως της Παναγίας, όπως μας το υπενθυμίζει η Ακολουθία της ημέρας, οδήγησαν το παιδί στα "Άγια των Αγίων", στον τόπο που κανείς άλλος, εκτός από τους ιερείς, δεν επιτρεπόταν να πάει, στο μυστικό εσωτερικό Ιερό του ναού.
Το όνομα του κοριτσιού είναι Μαρία. Είναι ή μελλοντική μητέρα του Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου, σύμφωνα με τη Χριστιανική πίστη, ο ίδιος ο Θεός ήλθε στον κόσμο για να ενωθεί με το ανθρώπινο γένος, να μοιραστεί την ζωή του και να αποκαλύψει το θείο της περιεχόμενο.
Είναι όλα αυτά παραμύθια; Ή είναι κάτι που μας δόθηκε και που αποκαλύπτεται εδώ, κάτι που σχετίζεται άμεσα με τη ζωή μας, κάτι που δεν μπορεί ίσως να εκφραστεί με λόγια της καθημερινής ζωής;

Αυτός είναι ο μεγαλειώδης, ο ογκώδης, ο ιεροπρεπής ναός της Ιερουσαλήμ.
Και για αιώνες εκεί, πίσω από αυτούς τους βαρείς τοίχους, ένα πρόσωπο μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον Θεό.
Τώρα όμως ό ιερέας παίρνει από το χέρι την Μαρία και την οδηγεί στο Ιερότερο τμήμα του Ναού και εμείς ψάλλουμε "Ο καθαρώτατος ναός του Σωτηρος... σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου..."
Αργότερα, στο ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Χριστός λέει, "Λύσατε τον ναόν τούτον και εν τρισίν ημέραις εγερώ αυτόν", καί ό Ευαγγελιστής συμπληρώνει, "εκείνος δε έλεγεν περί του ναού του σώματος αυτού" (Ίωάν. 2,19,21).

Το νόημα όλων αυτών των γεγονότων, των λέξεων και των σκέψεων είναι απλό: από τώρα και στο έξης, ό ίδιος ό άνθρωπος γίνεται ναός.
Ούτε πέτρινος, ούτε θυσιαστήριο, αλλά ό άνθρωπος -ή ψυχή του, το σώμα του και η ζωή του- γίνεται η ιερή και θεία καρδία του κόσμου, τα "αγία των αγίων".
Ο ένας ναός, η Παναγία - ζων και ανθρώπινος - οδηγείται σ' έναν άλλο ναό φτιαγμένο από πέτρα, και ολοκληρώνει έτσι εκ των ένδον την σημασία και το νόημα του.

Μ' αυτό το γεγονός η θρησκεία, και ακόμη περισσότερο η ζωή, υφίσταται μια πλήρη μεταβολή της ισορροπίας της. Αυτό που τώρα εισέρχεται στον κόσμο είναι μια διδασκαλία, που δεν τοποθετεί τίποτε άλλο υψηλότερα από τον άνθρωπο, επειδή ό ίδιος ό Θεός αναλαμβάνει την μορφή ανθρώπου για ν' αποκαλύψει την κλήση και το νόημα του ανθρώπου ως θεϊκού πλάσματος.
Από το σημείο αυτό κι έπειτα ό άνθρωπος είναι ελεύθερος.
Τίποτε πλέον δεν βρίσκεται από πάνω του, επειδή ό ίδιος ό κόσμος είναι δικός του ως δώρο του Θεού, για να εκπληρώσει έτσι ό άνθρωπος τον θεϊκό του προορισμό.

Από τη στιγμή που η Παναγία εισήλθε στα "άγια των αγίων", η ίδια η ζωή έγινε Ναός.
Κι όταν εορτάζουμε τα Εισόδια της, εορτάζουμε το θείο νόημα του ανθρώπου και την λαμπρότητα της υψηλής του κλήσεως.
Δεν γίνεται λοιπόν να εξαφανιστούν και να ξεριζωθούν όλα αυτά, από την μνήμη του ανθρώπου.

sostis – 2φΑ

Share