"Διαφορετική έκφραση "

 

- ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ
[από συνεντεύξεις της, στη Ματούλα Κουστένη για το lifo.gr
και στη Μυρτώ Λοβέρδου για το bovary.gr]

Σερνόμουν από την κατάθλιψη. Ζήτησα βοήθεια.
Δεν ήθελα να καταλήξω στην απομόνωση.
Είμαι το μοναχοπαίδι μιας μητέρας εκπαιδευτικού κι ενός πατέρα τελωνειακού.
Έδωσα στη Νομική μόνο και μόνο γιατί οι γονείς μου
κόντεψαν να αυτοκτονήσουν, όταν τους ανακοίνωσα
ότι θα δώσω εξετάσεις σε δραματική σχολή.
Για να αλαφρώσω την ψυχή τους, έδωσα και στα δύο.
Παρακολούθησα τη Νομική ένα έτος,
και στη συνέχεια αφοσιώθηκα στην υποκριτική.
Με τα χρόνια μαλάκωσαν και καμάρωναν την προσπάθειά μου.

Από μικρή ήθελα το θέατρο.
Κλεινόμουν στο δωμάτιο κι έπαιζα ρόλους.
Στα 16 μου είπα: ''θα γίνω ηθοποιός''.
Ορκίστηκα στους γονείς μου, πως αν δεν κάνω γι' αυτή τη δουλειά,
θα την αφήσω μέσα σε δυο χρόνια.
Από τη σχολή κατάλαβα ότι κάνω.
Ήταν κέρδος η σχολή του Κουν. Είχα ραγδαία εξέλιξη.
Είχα μια αίσθηση ευθύνης, μια σιγουριά ότι αυτό που κάνω,
δεν είναι ψεύτικο και θα βρει αποτέλεσμα.
Τα κυκλώματα δεν τα βρήκα μπροστά μου.
Τον φθόνο τον παρέκαμπτα.
Μόλις ένιωσα ότι μπορώ, έκανα δικό μου θίασο.
Ήξερα ότι τα θέλω μου δε θα μπορούσα να τα επιβάλλω
σε έναν παραγωγό. Έπρεπε να τα χρεωθώ εγώ.
Έκανα πραγματικότητα τα όνειρά μου.
Ένιωσα πολύ νωρίς, ότι ο κόσμος μ' αγαπάει.
Η σχέση μας είναι χτισμένη στην ειλικρίνεια.
Δεν πούλησα κάτι που δεν ήμουν.
Και αυτό το κρατάει ο κόσμος.

Την αναζητούσα την προστασία στο αντρικό στοιχείο.
Με ενδιέφερε ο σύντροφός μου να ξέρει περισσότερα,
να τον θαυμάζω, να με οδηγεί.
Είχα αυτό το μαθητικό σύνδρομο,
εξ ού και μοιράστηκα τη ζωή μου με τον Μάριο Πλωρίτη.
Η παρουσία του Μάριου ήταν ένας ήλιος που με φώτισε.
Ζήσαμε μαζί 30 χρόνια, τα 12 παντρεμένοι.
Ήταν καθηγητής μου στη δραματική σχολή.
Μου είχε μια σχετική αδυναμία, αντιθέτως εγώ με το που τον είδα,
είπα αυτός ο άνθρωπος θα σφραγίσει τη ζωή μου.
Ερωτικά βρεθήκαμε 10 χρόνια μετά τη σχολή,
όταν συμπτωματικά έκανε τη μετάφραση
στο δεύτερο θεατρικό που ανέβασα στο θέατρο Μουσούρη.

Ποτέ δεν ένιωσα οι παρέες του να με αμφισβητούν.
Έτρωγα στο ίδιο τραπέζι με τον Πατσιφά, τον Κακογιάννη,
τη Μελίνα, τον Ντασέν, τον Χατζιδάκι, τον Ελύτη,
και ήταν σαν να έχω γεύμα με τους 12 θεούς του Ολύμπου.
Το ξέραμε και οι δύο όταν πλησίαζε το τέλος.
Εκείνος το αντιμετώπισε όπως πάντα,
με αυτήν την σπάνια και φιλοσοφημένη θλίψη του.
Προχωρήσαμε μαζί χέρι - χέρι, ενωμένοι.
Πέθανε το 2006
και μου πήρε 7 χρόνια για να ξαναπιάσω τη ζωή από την αρχή.

Σερνόμουν από την κατάθλιψη.
Ζήτησα βοήθεια για την ψυχή μου, είδα σύμβουλο αυτογνωσίας.
Αποφάσισα ότι δεν ήθελα να κυλήσω προς τα πίσω
και να καταλήξω στην απομόνωση.
Ο θρήνος; υπήρξε μια μακρά διαδικασία που δεν σταμάτησε ποτέ,
απλώς σήμερα έχει διαφορετική έκφραση.
Αν μετά το θάνατό του
η ψυχή του έχει μείνει κάπου εδώ γύρω,
θα ήθελα να βλέπει ότι είμαι πια χαρούμενη.
Όχι μια παραιτημένη.

 

fb – 2fA

Share