"Εκμυστηρεύσεις.. "

 

Τρίτο Πρόγραμμα  -  Μαρία Κάλλας  (1923 – 16.09.1977)
[Αποσπάσματα από συνεντεύξεις στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο]

Στις πρόβες όταν με κοιτάζουν αισθάνομαι μεγάλη δειλία,
η οποία εξωτερικεύεται ως δυσαρέσκεια.
Παραδέχομαι ότι δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.
Αυτή είναι η ουσία του χαρακτήρα μου.
Για να δώσεις σε μια παράσταση τον καλύτερό σου εαυτό,
έχεις ανάγκη από ψυχική ηρεμία.
Θέλεις επίσης να ξέρεις ότι το κοινό θα είναι πάντοτε μαζί σου,
κι ότι αν κάποιο βράδυ δεν είσαι στις καλύτερες στιγμές σου,
θα δείξει κατανόηση και θα σε αγαπάει.
Η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, είναι κάτι που μπορεί πολύ εύκολα
να ανατραπεί.
Να γίνει φόβος ότι δε θα σταθείς στο ύψος των περιστάσεων.
Πολλές φορές παρεξηγήθηκα εξαιτίας αυτού του φόβου.
Όταν καμιά φορά οργίζομαι, η οργή έχει στόχο
τον ίδιο μου τον εαυτό και όχι τους άλλους ανθρώπους.
Είναι ένας τρόπος άμυνας.
Με βασανίζουν αμφιβολίες και φόβοι. ''Δεν είμαι ικανή. Δεν έχω φωνή.''
Βρίζω τον εαυτό μου.
Ακόμη κι όταν οι άνθρωποι με περιβάλλουν με φανερή αγάπη,
εγώ εξοργίζομαι και λέω:
''Αυτοί οι άνθρωποι σε θαυμάζουν. Γιατί; Δεν το αξίζεις!''
Αναρωτιέμαι αν αυτά τα συναισθήματα είναι ειλικρινή
και αν πηγάζουν από το ταπεραμέντο του κάθε καλλιτέχνη,
ίσως να αποτελούν συστατικά στοιχεία κάθε δημιουργικής προσωπικότητας.
Ίσως πάλι αντανακλούν τον χαρακτήρα του συνειδητού καλλιτέχνη:
ένας χαρακτήρας ευπαθής, που εύκολα περιπίπτει σε σύγχυση,
που φοβάται μήπως γελοιοποιηθεί. Αλλά ποτέ δεν είναι ματαιόδοξος.
Καθόλου, μα καθόλου.
Αυτή η επώδυνη πορεία προς την τελειότητα, είναι ένας δρόμος στρωμένος
με παρεξηγήσεις.
Μπορώ να σας πω, με κάθε εντιμότητα, ότι είμαι πιο αυστηρή
από τους κριτικούς μου.
Αν αγαπάς αληθινά τη μουσική, δεν μπορείς παρά να σταθείς ταπεινά
απέναντι στις απέραντες δυνατότητές της και να παραδεχτείς ότι
οι περιορισμένες δυνάμεις σου θα σε εμποδίζουν πάντα
να την υπηρετείς με τον τρόπο που θα ήθελες
κι ας σημαίνει αυτό, ίσως, ότι ποτέ δε θα γνωρίσεις
μια σταθερή και διαρκή ευτυχία.

 

liberopoulos

fb – 2fA

Share