"Ο λαός ομίλησε! "

 

-  Γράφει η Κατερίνα Ευαγγελάτου

Από τις πάμπολλες συνεργασίες του Μίκη Θεοδωράκη με τον Σπύρο Α. Ευαγγελάτο, το Κοινό έχει σίγουρα κρατήσει στη μνήμη του το ισχυρό καλλιτεχνικό δέσιμό τους.
Ως παιδί τον θυμάμαι να έρχεται στο σπίτι μας και να παίζει στο πιάνο τα Στάσιμα, έτσι όπως τα ετοίμαζε για τις παραστάσεις στην Επίδαυρο.
Μετά ο πατέρας μου καθόταν εκείνος στο πιάνο και έπαιζε Θεοδωράκη, με τον δικό του άναρχο τρόπο, προκαλώντας πολλές φορές τα γέλια του συνθέτη για τις αυθαίρετες αλλαγές στο ρυθμό ή στην αρμονία.
Αγαπημένο του κομμάτι το "Γελαστό παιδί", που ήταν στο ρεπερτόριο σε κάθε οικογενειακή μας σύναξη, κάνοντάς μας να ξελαρυγγιαζόμαστε  από το πάθος. 

Όταν ετοίμαζαν την Ορέστεια το 1990 για την Επίδαυρο, ο Μίκης είχε γράψει μεγάλο όγκο Μουσικής, η οποία δεν ήθελε να κοπεί. Φτάνοντας στη Γενική Δοκιμή ο πατέρας μου επέμενε ότι στο φινάλε της παράστασης η σύνθεση κορυφωνόταν και έδενε με το φινάλε της Σκηνοθεσίας, αρκετά μέτρα πριν από το επίσημο τέλος του κομματιού που είχε γράψει ο Μίκης.
Προσπαθούσε να πείσει τον Θεοδωράκη λοιπόν να κόψει τα τελευταία μέτρα, περίπου δυο λεπτά μουσικής. Εκείνος αντιδρούσε, δεν ήθελε με τίποτα.
"Μα Μίκη μου, εδώ είναι που κάνει φινάλε η Μουσική, το υπόλοιπο τραινάρει, δεν είναι για φινάλε, άκουσέ με, εδώ κορυφώνει.."
"Όχι, Σπύρο, δεν το κόβω, θα παιχτεί ολόκληρο".

Έτσι φτάσανε στη Γενική Δοκιμή σε μια Επίδαυρο με αρκετό κόσμο.
Φτάνει η επίμαχη στιγμή, που γινόταν το πρώτο αυτό -σκηνικό- φινάλε και το κοινό αρχίζει να χειροκροτά μανιασμένα, διακόπτοντας την παράσταση και δίνοντας τέλος.
Ο Μίκης σηκώνεται όρθιος γελώντας και φωνάζει στον Ευαγγελάτο:
"Ο λαός ομίλησε. Το κόβω!"

 

fb – 2fA

Share