"Φως η Αγάπη! "

 

"ΆΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΉΜΩΝ"

-  "Βίος και Λόγοι του Αγίου Πορφυρίου"

Με τη σιωπή, την ανοχή και κυρίως την προσευχή ωφελούμε τον άλλον μυστικά.
Η χάρις του Θεού καθαρίζει τον ορίζοντα του νου του και τον βεβαιώνει
για την αγάπη Του.
Εδώ είναι το λεπτό σημείο.

Άμα δεχθεί ότι ο Θεός είναι αγάπη, τότε ένα άπλετο φως θα έλθει πάνω του,
που δεν το έχει δει ποτέ.

Θα βρει έτσι τη σωτηρία.

 

2φΑ

                                                          

"Ωδή στο φως.. "

 

Αλλά κάτεχε
ότι μονάχα κείνος
που παλεύει το σκοτάδι μέσα του,
θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο!

Οδυσσέας Ελύτης

 

2φΑ

                                               

"Ηλίας, ο πύρινος προφήτης "

 

Βασιλείου Σελευκείας  -  "ΕΓΚΩΜΙΟΝ
ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΕΝΔΟΞΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΛΙΑΝ"

Τὸν μακάριον λοιπόν, ἐκεῖνον καὶ μεγάλον Ἠλίαν, τὸν προφήτην αὐτόν, ποὺ εἶναι πιὸ ἐπάνω ἀπὸ τὰ νέφη, ἡ χήρα ἐκείνη, ἡ ὁποία ὑμνήθηκε καὶ ἐπαινέθηκε πολύ, φιλότιμα τὸν ὑποδέχθηκε κάποτε, ἔχοντας μόνον μίαν μικρὴν φούχταν ἀλεῦρι, νικώντας μὲ τὸν πόθον τῆς φιλοξενίας τὸ βάθος τῆς φτώχειας της.
Ἐγὼ δὲ τώρα, αὐτὸ τὸ ποίμνιον τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ πού, ἐνῷ οἱ δυνάμεις μου δὲν τὸ ἐπιτρέπουν, ἀναγκάζομαι νὰ φιλοξενήσω, μὲ μίαν γλῶσσαν, ἡ ὁποία εἶναι πιὸ φτωχὴ ἀπὸ τὴν φούχτα τὸ ἀλεύρι, πῶς θὰ παραθέσω τράπεζαν; καὶ ποιὸν καμψάκη (δοχεῖον λαδιοῦ καὶ ἄλλων ὑγρῶν) θὰ εὕρω, νὰ πηγάζῃ, γιὰ νὰ ὑποδεχθῶ αὐτὴν τὴν ὥραν τὴν νύμφην τοῦ Χριστοῦ; Χρησιμοποίησε ἐσὺ γιὰ ἐμᾶς, ὦ μακαρία χήρα, λίγο ἀλεύρι τῆς πίστεως.

Μᾶλλον δὲ ἐσὺ ὁ ἴδιος, ὦ μακάριε Ἠλία, ἐσὺ ποὺ ἔθρεψες ἐκείνην τὴν χήραν, ποὺ σὲ ἔθρεψε, εἶπε καὶ σὲ ἐμᾶς ἕνα λόγον φιλανθρωπίας ἀνεξάντλητον. Γιατὶ αὐτὸς ὁ λαὸς εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ μαζὶ μὲ τὸν Μωϋσῆν ὕμνησεν ἐπάνω στὸ ὄρος τὴν ἐνανθρώπησιν. Ὄχι, βέβαια, ἐκεῖνος ὁ λαὸς τοῦ Μωϋσέως, ὁ ἀχάριστος πρὸς τὸν εὐεργέτην, διὰ τὴν ἀχαριστίαν τῶν ὁποίων ἐζήτησες καὶ ἐπῆρες τὴν τιμωρίαν των, ἀφοῦ τοὺς ἔκρινες. Διότι εἶδεν ὁ προφήτης τὸν λαὸν τῶν Ἰουδαίων, νὰ τρέφεται πλούσια μὲ τὰ ἀγαθά, ποὺ προῆλθαν ἀπὸ τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν, νὰ ἀγνοοῦν ὅμως τὸν αἴτιον καὶ δωρητὴν τῆς τροφῆς. Νὰ μετατρέπουν τὴν θείαν φιλανθρωπίαν σὲ πρᾶξιν ἀσεβείας καὶ νὰ στρέφουν τὸν σεβασμόν των ἀπὸ τὸν Κτίστην Θεὸν εἰς τοὺς δαίμονας. Τότε ὁ προφήτης, ἀφοῦ ἔκανε τὸν θυμὸν σύμμαχον καὶ βοηθὸν τῆς εὐσεβείας, ἔβγαλε μεγάλην φωνήν, ἐπιβάλλοντας στὸν οὐρανὸν νόμον ἀνομβρίας καί, ἀφοῦ ἔδεσε τὴν ἀπόφασιν μὲ ὅρκον, ἐκλείδωσε τὰ σύννεφα. 

«Ζῇ Κύριος, δὲν θὰ ὑπάρξῃ αὐτὰ τὰ χρόνια δροσιὰ ἡ βροχὴ ἐπάνω εἰς τὴν γῆν». Ὢ θυμὸς εὐσεβείας! Ὢ γλῶσσα, χαλινάρι τοῦ οὐρανοῦ! Ὢ φιλανθρωπία τοῦ Δεσπότου! Παραχωρεῖ στὸν δοῦλον, νὰ διοικήσῃ τὴν κτίσιν. Ἐντράπηκε ἀπὸ τὸν ζῆλον τῆς εὐσεβείας (τοῦ προφήτου) καὶ παρεχώρησε τὰ ἡνία τῆς κτίσεως. «Ζῇ Κύριος». Ὁρκίζεται κατὰ τοῦ Δημιουργοῦ, ὥστε ἡ κτίσις, ἐπειδὴ θὰ ἐντραπῇ τὸν ὅρκον, νὰ συγκρατήσῃ τὴν ἐνέργειαν. «Ζῇ Κύριος». Ἐπειδή λέγει, οἱ Ἰουδαῖοι συγκατατέθηκαν στὴν λατρείαν τῶν εἰδώλων, ἐπειδὴ ἐγκατέλειψαν τὸν ζωοποιὸν Θεὸν καὶ παρέδωσαν τοὺς ἑαυτούς των στοὺς νεκροποιοὺς δαίμονας, ἂς διδαχθοῦν τώρα μὲ τὶς συμφορές των τὸν Ζῶντα Θεόν. Καὶ ἂς ἐκπαιδευθοῦν στὸν θάνατον μὲ ἐκεῖνα, διὰ τῶν ὁποίων πεθαίνουν. Ἂς δεχθοῦν τὴν πεῖναν, ὡς παιδαγωγόν στὴν εὐσέβειαν, ἂς μάθουν τὸν χορηγὸν τῶν βροχῶν, πληττόμενοι ἀπὸ τὴν ἀνομβρίαν.

Φοβοῦμαι ὅμως τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ. Διότι γνωρίζω, ὅτι γρήγορα πείθεται ἀπὸ τὰ δάκρυα, γνωρίζω, ὅτι λυγίζει ἀπὸ τὶς ἱκεσίες, γνωρίζω, ὅτι μὲ μίαν μικρὴν μετάνοιαν μειώνει καὶ παίρνει πίσω τὶς τιμωρίες. Φοβοῦμαι, λοιπόν, μήπως, πρὶν τὴν ὥραν της, λύσῃ τὴν ἀνομβρίαν καὶ ἔτσι τὸ φάρμακον τῆς τιμωρίας δὲν φέρῃ κανένα ἀποτέλεσμα καὶ μήπως μείνη πάλι ἀγνώμων ὁ λαὸς αὐτός, καταφρονώντας τὴν ἀγαθότητα τοῦ Δεσπότου. Τί νὰ κάνω λοιπόν; Μὲ ὅρκον θὰ πιέσω καὶ αὐτὴν τὴν ἴδιαν τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἂν μοῦ πῇ ὁ Θεός, ὅταν αὐτοὶ Τὸν ἱκετεύουν: «Νὰ δώσω τὴν βροχὴν στοὺς ἀνθρώπους, Ἠλία;» Θὰ πῶ πρὸς Αὐτόν. «Ὄχι. Ζῇ Κύριος, δὲν θὰ ὑπάρξῃ αὐτὰ τὰ χρόνια δροσιὰ ἢ βροχὴ ἐπάνω στὴν γῆ, παρὰ μόνον διὰ τοῦ στόματός μου». 

Βάζουν σὲ περιορισμὸν τὴν φύσιν οἱ λέξεις. Ἂς εἶναι. Κρατᾷς τὸν οὐρανόν. Γιατὶ θέλεις νὰ κατέχῃς καὶ τὴν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ; Ἂς εἶναι. Ἐναντίον τῶν συνανθρώπων σου προτείνεις τιμωρίαν. Γιατί ὅμως ἁρπάζεις καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ Δεσπότου; Ἐσὺ ἐδέσμευσες τὰ σύννεφα, νὰ μὴ βρέχουν, ἀλλὰ τουλάχιστον ἐπίτρεψε στὸν Ποιητήν, νὰ ὁμιλήσῃ. «Ὄχι. Ζῇ Κύριος. Μόνον διὰ τοῦ στόματός μου». Μὲ ἔστειλες, λέγει, στὸν λαόν, ὡς παιδαγωγὸν τῆς θεοσεβείας, μὲ ἔκανες διδάσκαλον ἑνὸς πλήθους ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι δὲν σέβονται τὸν Θεόν, δῶσε καὶ τὴν ἐξουσίαν τῆς τιμωρίας. Γνωρίζω, ποιὸ εἶναι τὸ μέτρον τῆς τιμωρίας γιὰ αὐτούς, ποὺ ἀσεβοῦν κατὰ τὴν ἀξίαν των. «Μόνον διὰ τοῦ στόματός μου».

Ὁ Θεὸς ὑποχωρεῖ καὶ δίνει στὸν Ἠλίαν τὴν ἐξουσίαν. Λυπᾶται, βέβαια, καὶ συμπονεῖ αὐτούς, ποὺ ἀξίζει νὰ τιμωρηθοῦν, σέβεται, ὅμως, τὸν ζῆλον τοῦ προφήτου. Νικημένος καὶ ἀπὸ τὶς δύο πλευρὲς ὁ Δεσπότης τῶν ὅλων, τί νὰ κάνει; Ἀφοῦ ἀνέμιξε τὴν σοφίαν μὲ τὴν καλωσύνην, χρησιμοποιεῖ τὴν ἀνάγκην. Δίνει, βέβαια, στὸν προφήτην τὴν ἐξουσίαν τῆς ἀνομβρίας, ἀλλά, μαλακώνοντας τὴν ὀργήν του, τὸν καθιστᾷ συμμετέχον καὶ αὐτὸν τῆς τιμωρίας. Καταδικάζει καὶ τὸν προφήτην μαζὶ μὲ τὸν λαόν, ἀναγκάζοντάς τον, νὰ γίνῃ ἀκουσίως φιλάνθρωπος γιὰ τοὺς συνανθρώπους του. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴν ἀποθάνη ὁ εὐσεβὴς ἐπίσης ἀπὸ τὴν πεῖναν μαζὶ μὲ τοὺς ἀσεβεῖς, παραβιάζει κρυφὰ τὴν ἀπόφασίν Του χορηγώντας του τὴν τροφήν. Τὸν τρέφει, λοιπόν, μὲ κόρακες, γιὰ νὰ λύσῃ αὐτὸς τὴν τιμωρίαν τῆς πείνας, νιώθοντας ἀποστροφὴν γιὰ τὴν τροφήν, ποὺ θὰ ἔπαιρνε ἀπὸ ἕνα ἀκάθαρτον ζῷον. «Διατάσσω, λέγει, τοὺς κόρακες, νὰ σὲ τρέφουν». Βλέπε τὴν θείαν σοφίαν. Ὁ κόρακας κατηγορεῖται μέσα στὴν Ἁγίαν Γραφήν, σὰν ἕνα ζῷον, τὸ ὁποῖον μισεῖ τὰ παιδιά του. Γιατί, ἀφοῦ γεννήσουν, ἀρνοῦνται τὴν συγγένειαν καὶ δὲν φροντίζουν γιὰ τὴν τροφὴν τῶν παιδιῶν των. 

Ἀλλὰ ἡ Θεία Πρόνοια κυβερνᾶ ὅλην τὴν πλάσιν καὶ στὰ νεογέννητα πουλιὰ οἰκονομεῖ μυστικὰ τὴν τροφὴν μὲ μερικὰ μικρὰ ζῷα. Καὶ αὐτὴν τὴν Θείαν Πρόνοιαν ὑμνώντας ὁ προφήτης Δαυὶδ ψάλλει «Καὶ τοῖς νεοσσοῖς τῶν κοράκων τοῖς ἐπικαλουμένοις αὐτόν» (Ψαλμ. 146, 9). «Δίνω ἐντολήν, λέγει, στοὺς κόρακες, νὰ σὲ τρέφουν». Οἱ προδότες τῶν παιδίων των, ἐργάτες τῆς δικῆς σου τροφῆς. Νὰ μὴ γίνῃς, λοιπόν, χειρότερος ἀπὸ τοὺς κόρακες, ποὺ μισοῦν τὰ τέκνα των, νὰ μὴ μιμηθῇς τὴν δικήν των μισοτεκνίαν, ὅσον ἀφορᾷ στοὺς Ἰουδαίους, ἀλλὰ νὰ μιμηθῆς τὴν φροντίδα των καὶ περιποίησίν των γιὰ σένα. Οἱ κόρακες ἐξεπέρασαν τὴν φύσιν των, λειτουργώντας ἔτσι γιὰ σένα. Ξεπέρασε καὶ ἐσὺ μὲ τὴν φιλανθρωπίαν τὴν κακίαν τῶν Ἰουδαίων καὶ μὴ γίνεσαι πιὸ ἀπάνθρωπος ἀπὸ τοὺς κόρακες γιὰ τοὺς συναθρώπους σου. Νιῶσε ντροπήν, βλέποντας τοὺς κόρακες, νὰ γίνωνται κήρυκες φιλανθρωπίας.

Ἀλλά, μόλις εἶδεν ὁ Θεὸς τὸν Ἠλίαν ἀνένδοτον, σταματᾶ τοὺς κόρακες, νὰ τὸν ὑπηρετοῦν, σταματᾷ τὴν τροφήν, γιὰ νὰ τοῦ ἀλλάξῃ τὴν γνώμην. Ἂν καί, δίχως τὴν συμφωνίαν τοῦ προφήτου, ἦταν εὔκολη στὸν Θεὸν ἡ παραχώρησις βροχῆς, δὲν ἤθελε, νὰ λύσῃ τὴν ἀπόφασίν του ἀγαπητοῦ του δούλου, καὶ συμπονώντας τὸν Ἠλίαν δὲν τὸν πρόσβαλε, συνεχίζοντας, νὰ τιμωρῇ ἐκείνους. Μὲ σοφίαν δὲ ἐμεθόδευε τὰ σχετικὰ μὲ τὸν προφήτην. Διότι, μόλις εἶδεν αὐτό, ποὺ εἶπαν, νὰ μὴν ὑποχωρῇ καὶ νὰ νικᾷ τὴν βίαν τῆς πείνας μὲ τὴν ἐπιμονὴν τῆς γνώμης, μᾶλλον μόλις τὸν εἶδε, νὰ τρέφεται πλούσια μὲ τὴν τιμωρίαν τῶν ἀσεβῶν, τὸν προστάζει, νὰ περάσῃ διαδοχικὰ ἀπὸ διαφόρους τόπους καὶ νὰ προχωρήσῃ βιαστικὰ πρὸς Σαραφθᾶ. Τὸν στέλνει σὲ μιὰ γυναῖκα χήραν. 

Αὐτόν, ποὺ μὲ τὴν φωνήν του τὴν φύσιν χήραν κατέστησε. «Διατάσσω, λέγει, μία γυναῖκαν χήρα νὰ σὲ τρέφῃ». Μόνον ποὺ δὲν εἶπεν. Ἐὰν δὲν ἐντρέπεσαι τὴν τροφήν, μὴ σβήσῃς τὴν ἀγανάκτησιν. Χήρα καὶ φτωχὴ καὶ ἐπὶ πλέον εἰδωλολάτρισσα ἐπιλέγεται. Ἢ γιὰ νὰ λυπηθῇ τὴν φτώχειάν της ἢ ὡς εἰδωλολάτρισσας, νὰ ἀποστραφῇ τὴν τροφήν της καὶ γίνῃ καὶ δίχως τὴν θέλησίν του φιλάνθρωπος καὶ λύσῃ τὰ σύννεφα, ποὺ ἐδέθησαν μὲ τὴν σιωπήν. Ἀλλὰ δὲν παραιτεῖται ὁ Ἠλίας, ἀπὸ τὸ νὰ βαδίζῃ πρὸς τὴν χήραν. Καὶ αὐτὴ ἐλέγχει τὴν φτώχειαν μὲ τὸ σχῆμα. Διότι ἑτοίμασε τὴν τροφὴν μαζὶ καὶ τὸν τάφον. Καὶ γίνεται ζητιάνος τῆς χήρας, αὐτός, ὁ ὁποῖος διὰ τοῦ στόματός του καὶ τῶν χειλέων του ἔδεσε τὶς κλειδαριὲς τοῦ οὐρανοῦ.

Καὶ αὐτὴ τί λέει; «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός σου». Αὐτόν, τὸν ὁποῖον βλέπεις ζητιάνον, τὸν τιμᾷς σὰν προφήτην; Ἀπὸ ποῦ γνωρίζεις, ὅτι εἶναι προφήτης; Θυμήσου ἀγαπητὲ τὰ λόγια του Θεοῦ πρὸς τὸν Ἠλίαν. «Διατάσσω, λέγει, χήρα, νὰ σὲ διατρέφῃ». Καὶ εἶναι ὁλοφάνερον, ὅτι, δι᾿ ἀποκαλύψεως εἶχε πλήρως φανερωθῆ στὴ χήραν ἡ παρουσία τοῦ προφήτου.

Καὶ ἦταν ἡ θέα τῶν ὀφθαλμῶν ὑπενθύμισις τοῦ δράματος, ποὺ εἶδε κατὰ τὴν διάρκειαν τοῦ ὕπνου. Ἀνεγνώρισε, λοιπόν, τὴν ἀξίαν τοῦ παρόντος καὶ ἐθρηνοῦσε γιὰ τὴν φτώχειαν. «Ζῇ Κύριος ὁ Θεός σου λέγει, δὲν ὑπάρχει σὲ μένα ψωμί, παρὰ μόνο μία φούχτα ἀλεύρι στὴ στάμναν καὶ λίγο λάδι στὸν καμψάκην. Ἀλλά, νά, ἐγὼ μαζεύω δύο ξυλαράκια καὶ θὰ εἰσέλθω καὶ θὰ φτιάξω τροφὴν γιὰ μένα καὶ τὰ παιδιά μου καὶ θὰ φᾶμε καὶ θὰ ἀποθάνωμεν». Τὸ τελείωμα τῆς τροφῆς μας θὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τοῦ θανάτου μας. Θὰ παραθέσω αὐτήν, τὴν τελευταίαν τράπεζαν. Μέτρον τῆς ζωῆς γιὰ μᾶς στάθηκε ἡ φούχτα τοῦ ἀλεύρου. Μίαν προθεσμίαν περιμένομεν τῆς τροφῆς καὶ τοῦ θανάτου. 

Ἐπόνεσεν ὁ προφήτης μὲ τὴν φωνὴν τῆς μητέρας ἐκείνης. Εὐσπλαχνίζεται τὴν μητέρα, ποὺ βασανίζεται ἀπὸ τὴν πεῖναν μαζὶ μὲ τὰ παιδιά της, εἶδε τὰ μητρικὰ σπλάγχνα, νὰ σπαράζουν ἀπὸ τὴν πεῖναν τῶν παιδιῶν της καὶ ἄφησε φωνήν, ἡ ὁποία εἶχε γλυκύτητα φιλανθρωπίας. «Αὐτὰ λέγει ὁ Κύριος. Ἡ στάμνα τοῦ ἀλεύρου δὲν θὰ ἀδειάσῃ καὶ ὁ καμψάκης μὲ τὸ λάδι δὲν θὰ λιγοστέψη μέχρι τὴν ἡμέραν, ποὺ θὰ στείλη ὁ Κύριος βροχὴν στὴ γῆν». Γιὰ πρώτη φορὰ ὑπόσχεται βροχήν, τακτοποιεῖ καὶ στολίζει τὰ σύννεφα μὲν τὴν ἐλπίδα καὶ χρησιμοποιεῖ, γιὰ πηγὴν τῆς τροφῆς, τὴν στάμναν. Καὶ ὅση εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς ἡμέρας, τόση θὰ εἶναι καὶ ἡ προμήθεια τῆς στάμνας. Κάθε ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ χήρα εἶχεν ἀνάγκην, τρυγοῦσε καρποὺς ἀπὸ τὴν στάμναν.

Ἀλλὰ ἔτσι, καὶ αὐτὸς ἔκανε τὸν χρόνον νὰ περισσεύῃ καὶ ἡ πεῖνα κυριαρχοῦσε καὶ ἡ κτίσις ἔγινε, σὰν κατεργασμένον μέταλλον. Ὁ προφήτης ὅμως δὲν συνθηκολογοῦσε. Τί κάνει λοιπὸν ἡ πηγὴ τῆς φιλανθρωπίας;

Μὲ τρίτον τέχνασμα περικυκλώνει τὸν προφήτην, μὲ τὸ ὁποῖον νὰ ἡττηθῇ ὁ Ἠλίας καὶ χωρὶς νὰ τὸ θέλῃ, νὰ καμφθῇ πρὸς φιλανθρωπίαν. Γιατί παρουσιάζεται ἀρρώστια καὶ ὁ υἱὸς τῆς χήρας ἔφευγε ἀπ᾿ αὐτὴν τὴν ζωήν. Πρόσταγμα Θεοῦ διέταζε τὴν ψυχήν, νὰ φύγῃ ἀπὸ τὸ σῶμα. Καὶ παρίσταται ἡ χήρα στὸν προφήτην. «Τί ὑπάρχει ἀνάμεσά σε μένα καὶ σὲ σένα ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Ἦλθες σὲ μένα, γιὰ νὰ μοῦ θυμήσῃς τὶς ἁμαρτίες μου καὶ νὰ θανατώσῃς τὸν υἱόν μου;». Μακάρι, λέγει, νὰ εἶχα χαθῇ ἀπὸ τὴν πεῖναν. Μακάρι ἐρχόμενος ὁ θάνατος νὰ μὲ ἔπαιρνε, πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατον τοῦ παιδιοῦ μου. Τώρα, ὅμως, χορηγώντας μου τὴν τροφήν, μοῦ διεφύλαξες ἕνα τέτοιο θέαμα; Ἀποροῦσε γιὰ τὸ συμβὰν ὁ Ἠλίας καὶ θαυμάζοντας γιὰ τὴν φιλοξενίαν τῆς γυναικὸς ζητοῦσε, νὰ μάθῃ γιὰ τὸν θάνατον τοῦ παιδιοῦ της. Καὶ ἀναζητώντας βρῆκε τὸ ὑπάρχον τέχνασμα τοῦ Θεοῦ γι᾿ αὐτόν, τὸν θάνατον τοῦ παιδιοῦ. Καὶ στὸν Θεὸν προσπίπτει καὶ ἀναγγέλλει τὸ τέχνασμα.

«Ἀλλοίμονο Κύριε, ὁ μάρτυρας τῆς χήρας, Σύ, τῆς ἔκαμες κακὸν καὶ ἐθάνατωσες τὸν υἱόν της;». Κατάλαβα τὸ ἐναντίον μου τέχνασμα. Ἀντιλήφθηκα, τί μοῦ προξένησες. Ἀπαιτεῖς ἀπὸ ἐμένα ἀνταπόδοσιν φιλανθρωπίας, ὥστε, ὅταν ἐγὼ ἱκετεύσω γιὰ τὸ παιδὶ τῆς χήρας, «Λῦσε, ὦ Κτῖστα», τὸν θάνατον τοῦ παιδιοῦ», νὰ μοῦ ἀνταποδώσῃς καὶ Σὺ τὴν ἰδίαν ἀμοιβήν, «Λῦσε λοιπὸν καὶ ἐσὺ τὴν ἀπόφασιν τῆς ἀνομβρίας κατὰ τοῦ παιδός μου Ἰσραήλ». Γίνομαι, λοιπόν, μαθητής Σου τῆς φιλανθρωπίας, ὑπηρέτης Σου πραότατος. Δεῖξε, ὦ Δέσποτα, τὸν θάνατον, νὰ ἐξημερώνεται ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ἂς μάθῃ τὰ γνωρίσματα τῆς φιλανθρωπίας Σου. Ἂς φθάσουν καὶ μέχρι τὸν Ἅδη τὰ δείγματα τῆς καλωσύνης Σου. Ἂς λυθοῦν καὶ ἡ τιμωρία τῶν ζώντων καὶ οἱ φύλακες τῶν κεκοιμημένων.

Τὴν εὐχὴν τοῦ προφήτου τὴν ἐπακολούθησεν ἡ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ καὶ ὁ ἀνίκητος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους θάνατος, ἐμάθαινε ἀπὸ τὸν Ἠλίαν τὴν ἧτταν καὶ θρηνοῦσε, γιατὶ παραβιάσθηκεν ἀπὸ τὴν προφητικὴν γλῶσσαν. Διότι τοῦ ἀπέσπασαν τὸν πρῶτον του νεκρὸν καὶ ἐδιδασκόταν, νὰ πενθῇ κι᾿ αὐτὸς σὰν τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἔλεγε: Τί μεταβολὴ εἶναι αὐτὴ τῶν πραγμάτων, ἐνῷ δὲν τὴν περίμενα; Νεκροὶ ἐπιστρέφουν στὴν ζωὴν καὶ ψυχὲς κατοικοῦν ξανὰ μετὰ τὸν θάνατον στὰ σώματά των. Λύνεται ὁ νόμος τοῦ θανάτου, ποὺ ἐγράφη μέσα εἰς τὸν Παράδεισον. Ἔχω ὅμως ἐνέχυρον τῆς ἐξουσίας μου τὰ παραπτώματα τῶν φυλακισμένων. Τὰ ὅπλα μου κατὰ τῶν ἀνθρώπων, τῶν ἀνθρώπων τὰ πταίσματα. Τόσον πλῆθος δικαίων εὑρίσκεται στὴν κυριαρχίαν μου καὶ ἀπὸ τὰ δίκτυά μου κανεὶς δὲν δραπετεύει.

Χιλιάδες ἁμαρτωλοὶ εἶναι κλεισμένοι στὶς φυλακές μου. Ὁ μόνος, ποὺ μὲ ἐλύπησεν εἶναι ὁ Ἐνώχ, ποὺ ἐπάτησε τὴν ἐξουσίαν μου ἀπὸ πεῖραν, διότι, ἂν καὶ ὑπέκειτο στοὺς νόμους τῆς φύσεως, ἐφάνηκεν ἀνώτερος ἀπὸ τὸν νόμον τοῦ θανάτου. Τώρα δὲ καὶ αὐτούς, ποὺ εἶχα στὴν κατοχήν μου καὶ αὐτῶν τὴν ζωὴν δίνω πίσω. Μὲ μάταιες ἐλπίδες ἐξεγελοῦσα τὸν ἑαυτόν μου καὶ ἐνόμιζα, ὅτι ἡ ὀργὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους δὲν θὰ σβήσῃ. Ἴσως, καὶ ἂν τὸν ἱκετεύσουν ἰδιαιτέρως, νὰ λύσῃ καὶ τὸ «Γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ». Διότι, ἂν ἐσεβάσθηκε τὴν φωνὴν ἑνὸς δικαίου καὶ μοῦ ἐστέρησε τὴν ἐξουσίαν τῶν νεκρῶν, φοβοῦμαι, μήπως οἱ ἄνθρωποι ἀρχίσουν, νὰ μὲ περιπαίζουν λέγοντας, «Ποῦ σου, θάνατε, τὸ νῖκος; Ποῦ σου, ᾅδη, τὸ κέντρον;».

Ὁ υἱός, λοιπόν, τῆς χήρας παρεδόθη στὶς μητρικὲς ἀγκάλες καὶ ὁ Ἠλίας, ἀφοῦ μὲ τὰ τεχνάσματα τοῦ Θεοῦ ἐλύγισε πρὸς φιλανθρωπίαν, ἔστειλε στοὺς ἀνθρώπους τὴν βροχὴν μὲ τὰ σύννεφα. Καὶ πάλιν ὁ οὐρανὸς ἐνδύεται μὲ σύννεφα καὶ ἡ γῆ ἀποβάλλει τὴν χηρείαν τῆς ἀκαρπίας. Πάλιν ἡ κτίσις διὰ τῆς βροχῆς ἀνανεώθηκε. Τὰ ἁμαρτήματα ὅμως τῶν ἀνθρώπων καθόλου δὲν ὀλιγόστευαν. Ὁ Θεός, ὅμως, βλέποντας τὸν Ἠλίαν, νὰ φλογίζεται πάλιν ἀπὸ ζῆλον ἐναντίον τῶν ἀσεβῶν καὶ μὲ μάχαιρα νὰ θερίζῃ τὸ πλῆθος τῶν ψευδοπροφητῶν μὲ πύρινον ἅρμα τὸν παίρνει σὲ ἄλλον τόπον μέσα ἀπὸ τοὺς ἀσεβεῖς. Εἶπε δὲ περίπου αὐτὰ πρὸς τὸν προφήτην. 

«Θαυμάζω τὸν ζῆλον σου Ἠλία καὶ παραδέχομαι τὴν ἀρετήν σου. Οἱ γενεὲς ὅμως τῶν ἀνθρώπων ἔχουν ἔντονη κλίσιν πρὸς τὴν ἁμαρτίαν. Καὶ ἐάν, ἀνάλογη μὲ τὶς ἁμαρτίες ἐπιφέρων τὴν τιμωρίαν θὰ ἐκλείψῃ τὸ ἀνθρώπινον γένος, κυβερνώμενον ἀφιλανθρώπως. Σὲ ἐσένα εἶναι πολὺ βαρύ, νὰ βλέπῃς αὐτούς, ποὺ ἁμαρτάνουν. Σὲ Ἐμένα, ὅμως, ποὺ εἶμαι Δεσπότης, ὑπάρχει ἄγραφος νόμος φιλανθρωπίας. Γιατί Ἐγὼ ὁ Ἴδιος παρουσίασα τὸν Ἑαυτόν Μου ἐγγράφως ὀφειλέτην τοῦ καλοῦ. Καὶ ἐὰν σκεφθῶ ποτὲ τὴν τιμωρίαν ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας, ἐντρέπομαι τὸν νόμον τῆς φιλανθρωπίας, ποὺ λέγει: «Δὲν θέλω τὸν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἀλλὰ νὰ ἐπιστρέψῃ πρὸς Ἔμενα καὶ νὰ ζήσῃ».

Ἐσὺ μέν λοιπόν, δέξου νὰ μείνῃ ἐλεύθερος ὁ τόπος τῆς διαφθορᾶς καὶ ἂς συμπολιτεύεσαι μαζὶ μὲ τὸ σῶμα σου μὲ τοὺς ἀγγέλους. Ἐγὼ δὲ θὰ ἔλθω πρὸς τοὺς ἀνθρώπους διὰ οἰκονομίας καὶ θὰ ἐπισπεύσω διὰ τὴν σωτηρίαν των. Θὰ λάβω πρῶτα τὴν ἀνθρώπινην φύσιν καὶ θὰ θεραπεύσω τὰ πάθη τους μὲ τὸ πάθος καὶ θὰ λύσω τὸν θάνατον μὲ θάνατον. Γιατὶ αὐτὰ διεκήρυττε στοὺς ἀνθρώπους ὁ πρὶν ἀπὸ ἐσένα προφήτης Ἡσαΐας, λέγοντας: «Μὲ τὸ τραῦμα του ἐμεῖς ἐθεραπευθήκαμε».

Εἰς Αὐτὸν ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν.

 

nektar – 2fA

                                              

"Τί ἔκανα; "

 

-  Από το Γεροντικό

"Ο ΑΒΒΑΣ  Ἰσαὰκ ὁ Θηβαῖος ἐπισκέφθηκε κάποτε ἕνα κοινόβιο καὶ βλέποντας ἕναν ἀδελφὸ νὰ ἁμαρτάνει τὸν κατέκρινε. 
Ὅταν ἀναχώρησε στὴν ἔρημο, ἦρθε ἄγγελος Κυρίου καὶ στάθηκε μπροστὰ στὴν εἴσοδο τοῦ κελιοῦ του λέγοντας,
 - Δὲν σ᾽ ἀφήνω νὰ μπεῖς μέσα.

Ἐκεῖνος τότε τὸν παρακαλοῦσε:
- Τί ἔκανα;
Καὶ ὁ ἄγγελος τοῦ ἀποκρίθηκε,
- Μ᾽ ἔστειλε ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἐντολὴ “πές του: ποῦ διατάζεις νὰ βάλω τὸν ἁμαρτωλὸ ἀδελφὸ ποὺ κατέκρινες;”

Κι ἐκεῖνος ἀμέσως μετανόησε καὶ εἶπε,
-  Ἁμάρτησα, συγχώρησέ με.
Καὶ ὁ ἄγγελος εἶπε,
- Σήκω, σὲ συγχώρησε ὁ Θεός.
Ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς πρόσεξε, νὰ μὴν κρίνεις κανέναν πρὶν τὸν κρίνει Ἐκεῖνος."

 

orthmad – 2fA

                                               

"Χρυσός και μάρμαρο "

 

-  Ιωάννης Πολέμης

Λέγει ο χρυσός στο μάρμαρο :
- Στα πέρατα του κόσμου
ποιος ήλιος λάμπει ωσάν εμέ, ποιο φως έχει το φως μου;
Εγώ τον κόσμο κυβερνώ, την ευτυχία υφαίνω,
ποδοπατώ την εμορφιά, την ασχημιά ομορφαίνω.
Εγώ οδηγώ στα σκοτεινά του κλέφτη μου το χέρι,
εγώ ακονίζω του φονιά το δίκοπο μαχαίρι.
Εγώ αγοράζω την τιμή και την πουλώ στο δρόμο,
εγώ νικώ την αρετή, καταπατώ τον νόμο.
Περίσσες είν’ οι χάρες μου, κι η δύναμή μου μόνη
κρεμνίζει θρόνους απ’ εδώ, θρόνους εκεί στηλώνει...
Εσύ τι κάνεις, μάρμαρο;

Και τ’ απαντάει εκείνο :
- Εγώ σε τάφου σκοτεινιά την δύναμή σου κλείνω.

 

2φΑ

                                               

"Μη με διαβάζετε "

 

Νίκος Καρούζος  -  «Ρομαντικός Επίλογος»
[Από την “Πενθήματα”, Αθήνα 1969]

Μη με διαβάζετε όταν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Όταν δεν έχετε
μαντέψει τη δύναμη
που κάνει την αγάπη
εφάμιλλη του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αϊτό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγκο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.
Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα τη νύχτα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να τα διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.
Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.
ΠΡΟΣΟΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ
Μη με διαβάζετε
όταν
έχετε
δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…
Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.

 

fb – 2fA

                                              

"Aυτοσκηνοθεσία "

 

-  π. Νικόλαος Λουδοβίκος
[Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Ο άγιος Μάξιμος ο ομολογητής λέει ότι ο άνθρωπος είναι «το όλον αυτού» και σπεύδει να εξηγήσει, πώς εννοεί αυτή τη φράση.
Ο άνθρωπος δεν είναι η ψυχή του, όπως έλεγε η μεγάλη φιλοσοφική ελληνική παράδοση.
Δεν είναι ούτε μόνο το σώμα του.
Επίσης, δεν είναι μόνο το άθροισμα αυτών των δύο.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται ένα εκπληκτικό νέο στοιχείο, που ουσιαστικά αποτελεί το άνοιγμα στη νέα εποχή.

Τι σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν είναι το άθροισμά του;
Αν πάρουμε έναν συγκεκριμένο άνθρωπο, λέει ο άγιος Μάξιμος, και του κάνουμε όλες τις ψυχολογικές, ας πούμε διερευνήσεις, στη συνέχεια τις βιολογικές, τις οικονομικο-κοινωνιολογικές και όποιες άλλες, τελικά όταν τα προσθέσουμε όλα αυτά, αυτό που θα πάρουμε δεν είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος.
Για να μιλήσουμε με πιο απλά λόγια, σύμφωνα με τον άγιο Μάξιμο, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο τα δεδομένα της φύσεως που τον αποτελούν, αλλά είναι και αυτό που ο ίδιος θέλει, επιθυμεί, σχεδιάζει, προβάλλει, σχετικά με τον εαυτό του.

Ο άνθρωπος είναι η αυτοσκηνοθεσία του.
Είναι η αυτοσκηνοθεσία ενός όλου, είναι μία εκδοχή του όλου.
Είναι μια εκδοχή του κοσμικού και του θείου μαζί.
Είναι μια ιδιαίτερη λάμψη ετερότητας, την οποία ο ίδιος ο άνθρωπος φτιάχνει μέσα στο μέλλον του.
Ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Είναι αυτό που γίνεται.

Έτσι, εισάγεται για πρώτη φορά η ελευθερία μέσα στην ανθρώπινη οντολογία.
Ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένα δεδομένο «είναι» στον εαυτό του, ένα δεδομένο σώμα, μια δεδομένη ψυχή.
Είναι επίσης και εξίσου και απολύτως και πολύ περισσότερο, μια ελευθερία να φτιάξει τον εαυτό του.

Είναι ένας εαυτός, ο οποίος επέρχεται, ο οποίος έρχεται από το μέλλον, ο οποίος γίνεται.
Και πώς γίνεται αυτός ο εαυτός;
Γίνεται σε ελεύθερη απόκριση, ως ανθρώπινος λόγος, ο οποίος απαντά στον θείο άκτιστο Λόγο, που δημιουργεί τον άνθρωπο.
Είναι δηλαδή, αποτέλεσμα ενός διαλόγου, μας διαλογικής αμοιβαιότητας μεταξύ Θεού και ανθρώπου.

 

πΖ – 2φΑ

                                                        

"Δεν είναι ότι ξεχνώ.. "

-  Βερόνικα Αντετοκούνμπο
[Από συνέντευξη της στη Vogue Greece]

Απ’ όταν ήταν ακόμα παιδιά, ήξερα πως όταν μεγαλώσουν θα καταφέρουν κάτι.
Δεν γνώριζα αν θα ασχολούνταν με το μπάσκετ, με το ποδόσφαιρο ή με οτιδήποτε άλλο, αλλά έβλεπα το μέλλον στα μάτια τους και ήθελα να τους βοηθήσω να καταφέρουν ό,τι επιθυμούσαν.

Δεν τους πίεσα ποτέ για κάτι. Πρέπει να βλέπεις τι θέλουν τα ίδια, δεν τους λες εσύ, γιατί, αν είναι δική τους απόφαση, τότε θα είναι ευτυχισμένα.
Εγώ απλώς ήμουν και είμαι πάντα δίπλα τους για να τα βοηθάω.

Τους επαναλαμβάνω πόσο περήφανη είμαι γι’ αυτούς, τους ευχαριστώ για το παιχνίδι που έπαιξαν και τους λέω πόσο εκτιμώ την προσπάθειά τους, ειδικά αν ο αγώνας δεν έχει πάει καλά και ξέρω ότι θα είναι στενοχωρημένοι.

Το να είμαι μητέρα γι’ αυτά τα παιδιά είναι ό,τι αγαπώ περισσότερο στη ζωή μου.
Να τα μεγαλώνω, να τα φροντίζω, να τα βοηθάω.
Ο ρόλος της μητέρας, ειδικά αν εργάζεται, είναι δύσκολος.
Πολλές φορές γύριζα σπίτι και ένιωθα αδύναμη και κουρασμένη, και έπρεπε να πλύνω εκείνη την ώρα τις κάλτσες τους που ήταν μούσκεμα από την προπόνηση, γιατί δεν είχαν άλλο ζευγάρι.

Ήξερα ότι μου έλειπαν πολλά απ’ αυτά που ήθελα να τους προσφέρω.
Αλλά δεν τους έδειχνα ποτέ την κούραση μου, ήθελα να είμαι χαρούμενη, να τους δίνω αγάπη, γιατί τα παιδιά θυμούνται, συγκρατούν τα πάντα και δεν ήθελα να έχουν άσχημες μνήμες.
Τους μαγείρευα, τους τραγουδούσα, χορεύαμε, αγαπούσα το σπίτι μου.

Ακόμα και μετά απ’ όσα περάσαμε, δεν σκέφτομαι τις δύσκολες στιγμές, αλλά πόσο χαρούμενοι ήμασταν.
Δεν είναι ότι ξεχνώ, δεν είναι αυτή η δύναμη μου, αλλά η αγάπη και ο Θεός.

Είμαι περισσότερο περήφανη για τα παιδιά μου, όχι για τις επαγγελματικές επιτυχίες τους, αλλά επειδή έχουν μάθει να αγαπούν ο ένας τον άλλο, να αγαπούν τους ανθρώπους, να τους σέβονται και να βοηθούν.
Να δίνουν κι εκείνοι πίσω με τη σειρά τους.

 

newsitamea – 2fA

                                                                

 

"Ω πολιτεία.. "

 

Γ. Βογιατζής  -  ΛΑΥΡΙΟ    (1966)

Πικρό το χώμα,
καπνιασμένος ουρανός,
στο ταβερνάκι σμίγουνε κρασί και πόνος.
Κλειστό το στόμα,
δαχτυλίδια ο καπνός,
θύμησες, μίση χάνονται· και μένεις μόνος.

Φτωχό μουράγιο,
μεγαλείο μακρινό,
κι ο γέρο κάβος διηγιέται ιστορίες.
Πολύ κουράγιο,
το ψωμί νυχτερινό,
μα στην καρδιά μου κι ο ναός κι οι γαλαρίες.

Μουντή πλατεία,
κουρνιασμένες γειτονιές,
όλα νανούρισμα στα πρώτα όνειρα μου.
Ω πολιτεία,
που ζεσταίνεις παγωνιές,
από τον κόρφο σου ξανοίγω τα φτερά μου.

 

fb-Takis
2fA 

                                                           

"Πού τελειώνει η Γη "

 

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΝΙΚΗΤΑΣ – JOE PHELAN  -  Η γραμμή Κάρμαν

Όταν οι ορειβάτες σκαρφαλώνουν στο Έβερεστ, μεταφέρουν συνήθως φιάλες οξυγόνου, συσκευές που τους επιτρέπουν να αναπνέουν ελεύθερα σε μεγάλα υψόμετρα.
Αυτό είναι απαραίτητο γιατί όσο πιο κοντά πλησιάζετε στην άκρη της ατμόσφαιρας της Γης, τόσο λιγότερο οξυγόνο υπάρχει σε σύγκριση με τις άφθονες ποσότητες που βρίσκονται στο επίπεδο της θάλασσας.

Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα του πόσο μεταβλητή είναι η ατμόσφαιρα της Γης και δείχνει τη στοιχειακή σύνθεση των στρωμάτων της, από την τροπόσφαιρα, κοντά στο επίπεδο της θάλασσας, έως την εξώσφαιρα, στις εξόχως απόκεντρες περιοχές της.
Το πού τελειώνει και ξεκινά κάθε στρώμα ορίζεται από τέσσερα βασικά χαρακτηριστικά, σύμφωνα με την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία: αλλαγή θερμοκρασίας, χημική σύνθεση, πυκνότητα και κίνηση των αερίων μέσα σε αυτό.

Λοιπόν, έχοντας αυτό κατά νου, πού καταλήγει στην πραγματικότητα η ατμόσφαιρα της Γης; Και από πού αρχίζει το διάστημα;
Καθένα από τα στρώματα της ατμόσφαιρας παίζει ρόλο στο να διασφαλίσει ότι ο πλανήτης μας μπορεί να φιλοξενήσει κάθε είδους ζωή, κάνοντας τα πάντα, από τον αποκλεισμό της κοσμικής ακτινοβολίας που προκαλεί καρκίνο, έως τη δημιουργία της πίεσης που απαιτείται για την παραγωγή νερού, σύμφωνα με τη NASA.

Καθώς απομακρύνεστε από τη Γη, η ατμόσφαιρα γίνεται λιγότερο πυκνή.
Η σύνθεση αλλάζει επίσης και τα ελαφρύτερα άτομα και τα μόρια αρχίζουν να κυριαρχούν, ενώ τα βαριά μόρια παραμένουν πιο κοντά στην επιφάνεια της Γης.
Καθώς ανεβαίνετε στην ατμόσφαιρα, η πίεση ή το βάρος της ατμόσφαιρας από πάνω σας εξασθενεί γρήγορα. Παρόλο που τα εμπορικά αεροπλάνα έχουν καμπίνες υπό πίεση, οι γρήγορες αλλαγές στο υψόμετρο μπορεί να επηρεάσουν τις λεπτές ευσταχιανές σάλπιγγες που συνδέουν το αυτί με τη μύτη και τον λαιμό.
Αυτός είναι ο λόγος που τα αυτιά σας μπορεί να σκάσουν κατά την απογείωση σε ένα αεροπλάνο.

Τελικά ο αέρας γίνεται πολύ λεπτός, ώστε τα συμβατικά αεροσκάφη δεν μπορούν να παράγουν επαρκή ανύψωση και να πετάξουν.
Αυτή είναι η περιοχή που οι επιστήμονες έχουν αποφασίσει, ότι σηματοδοτεί το τέλος της ατμόσφαιράς μας και την αρχή του διαστήματος.

Είναι γνωστή ως η γραμμή Κάρμαν, που πήρε το όνομά της από τον Theodore von Kármán (1881–1963), τον Ούγγρο-Αμερικανό φυσικό, που το 1957 έγινε ο πρώτος άνθρωπος που προσπάθησε να καθορίσει το όριο μεταξύ της Γης και του διαστήματος.
Αυτή η γραμμή, όχι μόνο υποδηλώνει πού βρίσκονται τα όρια πτήσης ενός αεροσκάφους, αλλά είναι επίσης κρίσιμη για τους επιστήμονες και τους μηχανικούς, που επιχειρούν να διατηρήσουν τα διαστημόπλοια και τους δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Η γραμμή Κάρμαν είναι μια κατά προσέγγιση περιοχή, που υποδηλώνει το υψόμετρο πάνω από το οποίο οι δορυφόροι θα μπορούν να περιφέρονται γύρω από τη Γη, χωρίς να καούν ή να πέσουν εκτός τροχιάς, πριν κάνουν τον κύκλο της Γης τουλάχιστον μία φορά.
Από αυτό το ύψος και πάνω η γήινη ατμόσφαιρα είναι υπερβολικά αραιή, ώστε να μη μπορεί πλέον να υποστηρίξει αεροναυτική πτήση, καθώς ένα σκάφος σε αυτό το υψόμετρο θα έπρεπε να κινείται ταχύτερα από την τροχιακή ταχύτητα, ώστε να βρίσκει αρκετή αεροδυναμική άνωση, που να το κρατά σε σταθερό ύψος (μη λαβαίνοντας υπόψη τη φυγόκεντρο δύναμη).

Τυπικά ορίζεται στα 100 χιλιόμετρα πάνω από τη Γη.
Είναι πιθανό κάτι να περιφέρεται γύρω από τη Γη σε υψόμετρα κάτω από τη γραμμή Κάρμαν, αλλά θα απαιτούσε εξαιρετικά υψηλή τροχιακή ταχύτητα, η οποία θα ήταν δύσκολο να διατηρηθεί λόγω της τριβής.
Η γραμμή αυτή είναι ένα φανταστικό, αλλά πρακτικό κατώφλι μεταξύ αεροπορικών και διαστημικών ταξιδιών.

Διάφοροι παράγοντες, όπως το μέγεθος και το σχήμα του δορυφόρου, παίζουν ρόλο στον καθορισμό της αντίστασης του αέρα και κατά συνέπεια, στην ικανότητά του να περιφέρεται με επιτυχία γύρω από τη Γη.
Συνήθως, δορυφόροι που βρίσκονται σε χαμηλή τροχιά της Γης -μια ταξινόμηση που τείνει να δίνεται σε δορυφόρους σε υψόμετρο μικρότερο από 1.000 χιλιόμετρα, αλλά μερικές φορές έως και 160 χιλιόμετρα μόνο πάνω από την Γη, σύμφωνα με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος- θα πέσει από την τροχιά μετά από μερικά χρόνια, λόγω της έλξης που ασκείται από την ανώτερη ατμόσφαιρα της Γης και που επιβραδύνει σταδιακά την τροχιακή ταχύτητα.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η ατμόσφαιρα της Γης είναι μη ανιχνεύσιμη πέρα από τα 1.000 χιλιόμετρα. Τα εξωτερικά άτομα από την ατμόσφαιρα της Γης, τα άτομα υδρογόνου που αποτελούν το γεωστεφάνι της [την εξώτερη περιοχή της ατμόσφαιρας], μπορούν ακόμη να επεκταθούν και πέρα από τη σελήνη.

lecturesbureau – 2φΑ

                                     

"Αν θέλει ο Θεός!.. "

 

-  Άγιος Παΐσιος

Ο Θεός ποτέ δεν μας αφήνει. Εμείς Τον αφήνουμε.
Όταν ο άνθρωπος δεν ζει πνευματικά, δεν δικαιούται την θεία βοήθεια.
Όταν όμως ζει πνευματικά και είναι κοντά στο Θεό, την δικαιούται .
Τότε, αν συμβεί κάτι και πεθάνει, είναι έτοιμος για την άλλη ζωή, οπότε είναι κερδισμένος και σε αυτή τη ζωή και στην άλλη.

Η βοήθεια του θεού δεν εμποδίζεται, ούτε από ανθρώπους ούτε από δαίμονες.
Δεν είναι τίποτε δύσκολο για τον Θεό, ούτε για έναν Άγιο.
Το εμπόδιο σε εμάς τους ανθρώπους είναι η ολιγοπιστία, με την οποία εμποδίζουμε τις μεγάλες δυνάμεις να μας πλησιάσουν.
Και ενώ υπάρχει τόσο μεγάλη δύναμη δίπλα μας, εμείς, επειδή υπάρχει μέσα μας σε μεγάλο βαθμό το ανθρώπινο στοιχείο, δεν μπορούμε να καταλάβουμε το θείο, που ξεπερνάει όλου του κόσμου τις ανθρώπινες δυνάμεις, γιατί οι θείες δυνάμεις είναι παντοδύναμες.

Καθόμαστε πολλές φορές άδικα, ώρες ολόκληρες, για να βρούμε μόνοι μας λύση σε ένα θέμα, χρησιμοποιώντας όλη την απειρία μας.
Το κεφάλι μας γίνεται κουδούνι, ο ύπνος δεν μας πιάνει, γιατί μας έχει πιάσει το ταγκαλάκι με επίμονες σκέψεις.
Τελικά βρίσκουμε μια λύση, αλλά μετά ο Θεός μας βρίσκει άλλη, καλύτερη λύση, που δεν την είχαμε σκεφθεί εμείς, και μας μένουν ο πονοκέφαλος και τα ξενύχτια.

Όσο και αν είναι σωστή η δική μας σκέψη, όταν δεν είναι ο Θεός μπροστά, το κεφάλι κουράζεται και έρχεται πονοκέφαλος, ενώ η προσευχή με την εμπιστοσύνη στον Θεό ξεκουράζει.
Για αυτό ας αφήνουμε με εμπιστοσύνη στον Θεό τα δυσκολοκατόρθωτα ανθρωπίνως και να μην στηριζόμαστε στις δικές μας ανθρώπινες προσπάθειες, και Εκείνος θα κάνει ό,τι είναι καλύτερο.

Και πάντα για καθετί που σκέφτεστε να κάνετε, να λέτε «αν θέλει ο Θεός», μην πάθετε κι εσείς ό,τι έπαθε κάποιος μια φορά.
... Είχε αποφασίσει ένας αγρότης, να πάει στο αμπέλι του για δουλειά.
«Αύριο πρωί-πρωί, λέει στην γυναίκα του, θα πάω στο αμπέλι».
«Αν θέλει ο Θεός, θα πας!» του λέει εκείνη.
«Θέλει – δεν θέλει ο Θεός , λέει εκείνος, εγώ θα πάω».

Την άλλη μέρα ξεκίνησε νύχτα. Στον δρόμο εν τω μεταξύ, πιάνει τέτοιος κατακλυσμός, που αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω.
Δεν είχε φέξει ακόμη. Χτυπάει την πόρτα.
«Ποιος είναι;», ρωτάει η γυναίκα του.
«Αν θέλει ο Θεός, λέει εκείνος, ο άντρας σου είμαι!»… 

 

greekaffair – 2φΑ

                                             

                   

"Ο πειρασμός του Παΐσιου "

 

Ο κατά κόσμον Αρσένιος Εζνεπεκίδης, Άγιος, εκάρη μικρόσχημος μοναχός και πήρε το όνομα Παΐσιος, στις 3 Μαρτίου 1957, στη μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους.
Στις 3 Μαΐου 1957 έστειλε στη μητέρα του φωτογραφία, στην οποία γράφει:
«Μοναχός Παΐσιος Φιλοθεΐτης».

Τον Αύγουστο του 1958 αναχώρησε από το Άγιο Όρος και πήγε στην Κόνιτσα.
Εκεί εγκαταστάθηκε στην ιερά Μονή Παναγίας Στομίου, που είναι χτισμένη σε μία από τις εντυπωσιακότερες τοποθεσίες της χώρας μας, στη χαράδρα του Αώου ανάμεσα στις απότομες πλαγιές της Τύμφης (2.497 μ.) και της Τραπεζίτσας (2.024 μ.).
Ο Παΐσιος άρχισε την ανοικοδόμηση της μονής που βρισκόταν σε κατάσταση εγκατάλειψης. Παράλληλα έστρεψε το ενδιαφέρον του στους Ευαγγελικούς και τους Μωαμεθανούς που υπήρχαν τότε στην Κόνιτσα.

Ένα άγνωστο γεγονός που συνέβηκε όταν ο Παΐσιος βρισκόταν στη μονή Στομίου είναι το ακόλουθο:
Ο Γέροντας ανησυχούσε όταν μάθαινε ότι κάποιος γνωστός του δεν ακολουθεί τον δρόμο του Θεού. Ήθελε δε να τον βοηθήσει προκειμένου να μετανοήσει.

Κάποτε έμαθε για την αμαρτωλή ζωή μιας γυναίκας, η οποία ήταν συμμαθήτριά του στο δημοτικό σχολείο. Της έστειλε μήνυμα να πάει στο μοναστήρι να τον δει.
Εκείνη πήγε και ο Γέροντας της μίλησε αυστηρά.
Φεύγοντας η γυναίκα, ο Γέροντας αισθάνθηκε σαρκικό πειρασμό, τον οποίο δεν μπορούσε ν’ αντιμετωπίσει.
Ταραγμένος πήρε το τσεκούρι και αυτοτραυματίστηκε στο πόδι, με σκοπό ν’ αποφύγει τον πειρασμό. Μετά απομακρύνθηκε απ’ το μοναστήρι και κάποια στιγμή έπεσε στο μονοπάτι εξαντλημένος.

Δεν μπορούσε να δώσει κάποια εξήγηση σ’ αυτό που του συνέβη.
Ο νους του στράφηκε πάλι προς τη γυναίκα και μονολόγησε:
«Θεέ μου, αν αυτή αισθανθεί έναν τέτοιο πειρασμό, πώς θα τον αντέξει;».
Και αμέσως ο Γέροντας ελευθερώθηκε.
Ήδη είχε μετανιώσει για τα σκληρά λόγια, που είχε πει στην αξιολύπητη γυναίκα.

 

protothema – 2φΑ

                                             

"Έρπουσα φινέτσα "

 

Στυλιανός Αντωναράκης  -  "Ωδή στο ταπεινό σκουλήκι!"
[Ομότιμος καθηγητής Γενετικής Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης
- Από άρθρο στην εφημερίδα "Η Καθημερινή", 10.07.2022]

Τα ζώα που μας χρησιμεύουν για τις βιοϊατρικές ανακαλύψεις είναι αρκετά, και το καθένα έχει μια εξέχουσα θέση στη μακροχρόνια πάλη με τους άγνωστους μοριακούς μηχανισμούς της κάθε ασθένειας.
Εκτός από τους ποντικούς και τις δροσόφιλες, σήμερα θα σταθούμε σε ένα επιφανειακά ταπεινό μακρινό μας ξάδερφο, το μικρό σκουλήκι που έχει όμως ένα φινετσάτο όνομα, Caenorhabditis elegans (C. elegans).
Είναι ένα σκουληκάκι, ένα χιλιοστό του μέτρου μικρό, της οικογένειας των νηματωδών, που ζει στο χώμα και φυσικά και στα εργαστήρια ιατρικών μελετών. Είναι ένα ερμαφρόδιτο σκουληκάκι που έχει γίνει διάσημο για τη χρησιμότητά του στις βιοϊατρικές μελέτες.

Περίπου 60 χρόνια πριν ο εκκεντρικός, πανέξυπνος και πολυτάλαντος ερευνητής από το Transvaal της Νότιας Αφρικής, ο Sidney Brenner (Βραβείο Νoμπέλ 2002), πρότεινε να χρησιμοποιηθεί το σκουλήκι αυτό σαν εργαστηριακό μοντέλο για τη μελέτη της ανάπτυξης του νευρικού συστήματος. ….

Ο καταπληκτικός και μοναδικός Brenner κατάφερε για πρώτη φορά κάτι, που για την εποχή του, και τώρα ακόμη, ήταν/είναι απίστευτο.
Μπόρεσε να μελετήσει και να καταγράψει την αναπτυξιακή ιστορία καθενός από τα 959 κύτταρα του ερμαφρόδιτου σκουληκιού, και καθενός από τα 1.031 κύτταρα του αρσενικού ενήλικου σκουληκιού.
Επιπροσθέτως, μπόρεσε να καταγράψει τις συνδέσεις των 302 νευρώνων του σκουληκιού, ανοίγοντας έτσι ένα θαυμαστό παράθυρο παρατήρησης στον κόσμο της Νευροβιολογίας.
Το γονιδίωμα του σκουληκιού διαβάστηκε και τα περίπου 20.000 γονίδιά του (όσα και του ανθρώπου) έγιναν θαυμαστά εργαλεία στη μελέτη του νευρικού συστήματος από εκατοντάδες ερευνητές. ….

Ο μέσος όρος ζωής του σκουληκιού είναι δύο με τρεις εβδομάδες, μια γενιά του διαρκεί τρεις με τέσσερις ημέρες, και τρέφεται με βακτηρίδια.
Έτσι είναι ένα θαυμαστό και πολύ χρήσιμο μοντέλο για βιοϊατρικές παρατηρήσεις.
Ακόμα, το σκουλήκι αυτό είναι διαφανές και έτσι τα εσωτερικά του όργανα μπορούν να μελετηθούν εύκολα στο μικροσκόπιο.
Το σκουλήκι αντάμειψε τους ερευνητές με τρία βραβεία Νομπέλ και πολλά άλλα σημαντικά βραβεία της βιοϊατρικής έρευνας. Η εφημερίδα New York Times έχει δημοσιεύσει πάμπολλα άρθρα για αρρώστιες και σχετικές ανακαλύψεις που έγιναν παρατηρώντας τα δεδομένα των πειραμάτων με το σκουλήκι. ….

Το φαινόμενο της απόπτωσης, δηλαδή του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου κατά την ανάπτυξη ενός οργανισμού, η έκφραση και η ρυθμιστική λειτουργία των γονιδίων, οι μοριακοί μηχανισμοί της γήρανσης, η μελέτη νευροεκφυλιστικών νόσων, όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ, του Πάρκινσον, και του Χάντιγκτον, η ανεύρεση νέων φαρμάκων, οι βιοχημικές μεταβολές των πρωτεϊνών, τα φαινόμενα της κυτταρικής και μοριακής βιολογίας όπως η ενδοκύττωση, η καταστολή γονιδίων με δίκλωνο RNA (τεχνολογία RNAi) και οι εφαρμογές φθοριζουσών πρωτεϊνών όπως η GFP, είναι μερικά από τα παραδείγματα της πολύτιμης συνεισφοράς του σκουληκιού στην επιστήμη. ….

Το ταπεινό αυτό ζωάκι είναι λοιπόν ένας από τους πιο καλούς φίλους και συμμάχους του ανθρώπου στη διαρκή αναζήτηση των μυστηρίων της ζωής, της κατανόησης των μοριακών μηχανισμών της αρρώστιας, και τις ανακαλύψεις νέων θεραπειών.

Κάθε πειραματικό μοντέλο εξυπηρετεί διάφορους σκοπούς και μπορεί να απαντήσει σε διαφορετικά ερευνητικά ερωτήματα. Γίνεται δε μεγάλη προσπάθεια διεθνώς ώστε να μειωθεί ο πόνος και η δυσφορία των διαφόρων ζώων στο ελάχιστο, έτσι ώστε η χρησιμοποίησή τους για την έρευνα να έχει τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια, που αρμόζει σε όλες τις μορφές της ζωής και που στο κάτω-κάτω είναι όλες μακρινοί συγγενείς μας.

kathimerini

Captain John – 2fA

                                             

"Απελευθέρωση.. "

 

Του Παύλου Ευδοκίμωφ  -  ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΑΣΚΗΣΗ

Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από επιπρόσθετη καταπόνηση: τρίχινα ρούχα, αλυσίδες, φραγκελλώσεις, θα κινδύνευαν να τον συντρίψουν χωρίς λόγο.
Η αυτονέκρωση συνίσταται ίσως, στην απελευθέρωση από κάθε ανάγκη διεργετικών: ταχύτητα, θόρυβο, ειδικά διεργετικά, κάθε είδους αλκοολούχα.

Άσκηση θα ήταν μάλλον ή επιβαλλόμενη ανάπαυση, η πειθαρχία της ηρεμίας και της σιωπής, όπου ο άνθρωπος βρίσκει την ικανότητα να σταθεί για την προσευχή και τον στοχασμό, στην καρδία του θορύβου του κόσμου, να ακούει την παρουσία των άλλων.

Άσκηση θα ήταν μάλλον η χαρούμενη απάρνηση του περιττού, το μοίρασμά του με τους φτωχούς, μια χαρούμενη ισορροπία, μια δοξολογία.

 

vimaorthodoxias – 2φΑ

                                               

"Το ξεσταύρωμα "

 

Αλέξανδρου Κοσματόπουλου  -  ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΩΜΑ
[«Τα Νέα», 1 Σεπτ 2018]

….  Σε έναν σταυρό του κοιμητηρίου (στις Λεύκες της Πάρου) από παριανό μάρμαρο, το οποίο έχει τη μοναδική ιδιότητα να εκπέμπει φως σε αντίθεση με τα άλλα μάρμαρα που το αντανακλούν ή το διαχέουν, υπάρχει ανάγλυφο ένα πουλί που τρυγά έναν κρίνο, ως μνεία της αιώνιας ζωής.

Στην τελευταία μετάβασή μου στη Μονή Ιβήρων, όπου εναπόθεσα στο οστεοφυλάκιο της ιεράς μονής τα λείψανα του φίλου μου ζωγράφου Γιάννη Ζήκα, μετά την ανακομιδή του από τα κοιμητήρια της Αναστάσεως της Θεσσαλονίκης, το «ξεσταύρωμα», όπως ονόμαζαν την ανακομιδή οι λαϊκοί άνθρωποι στον τόπο μας πριν από τον πόλεμο, είχα την αίσθηση ότι το εσωτερικό τοπίο του Αγίου Όρους, ο πνευματικός του πυρήνας, μένει αναλλοίωτος, παρά το πλήθος των επισκεπτών και τα πολυάριθμα οχήματα που κυκλοφορούν στους δρόμους που έχουν χαραχτεί.
Ότι το Άγιον Όρος παραμένει μια νοητή ναυς που έμφορτη από μνήμες συνεχίζει τον πλου της μέσα στον χρόνο, μέσα στους αιώνες, όντας ταυτοχρόνως έξω από τον χρόνο.
Αυτές οι μνήμες είναι που παρέχουν ζωή με περισσή δαψίλεια σε όσους τρέφονται από το πνεύμα του Αγίου Ορους.

Κάθε Σάββατο, στο οστεοφυλάκιο της Ιβήρων ψάλλεται επιμνημόσυνος δέηση, στην οποία μνημονεύονται όλα τα ονόματα των αποδημησάντων αδελφών, σαν να μην έχει καθόλου διακοπεί η παρουσία τους στη ζωή της μονής.  ….  ….

Ως άνθρωποι που ξοδευόμαστε για να αγκαλιάσουμε τη ζωή, πιστεύουμε πως οι νεκροί σιωπούν και θα σιωπούν για πάντα ό,τι κι αν λέμε γι' αυτούς, με όποιον τρόπο κι αν τους αντιμετωπίζουμε.
Όμως αν κάποια στιγμή αισθανθούμε πως οι νεκροί εισέρχονται στη ζωή μας και παρουσιάζονται ως ίσοι προς ίσους, τότε ποια γλώσσα θα μιλήσουμε;
Λογαριάζοντας τις νοητές αποστάσεις που καθορίζουν τις ανθρώπινες διάνοιες, καταλαβαίνω πως κινούμαστε ο καθένας σε διαφορετική χρονική τάξη, κι ας ζούμε την ίδια εποχή.

Μπορεί να συμπίπτουμε χρονικά, αλλά πόσοι ζουν πραγματικά το παρόν;
Πόσοι παραιτούνται από τα σχήματα του παρελθόντος για να υπάρξουν στο νυν και αεί;
Ο αγώνας και η προσπάθεια να αποκτήσει κανείς υπόσταση εν τω κόσμω, απομακρύνει τη δυνατότητα να αποκτήσει υπόσταση πραγματική.
Ο κόσμος ως κτίσμα δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί, γι’ αυτό και ο δικός μας προσδιορισμός με αναφορά στον κόσμο δεν έχει νόημα.

Η φράση του Νικολάου Καβάσιλα «Ημείς νικώμεν νικώντων των άλλων» δίνει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα στην ύπαρξη.
Πέρα από κάθε διεκδίκηση, πέρα από κάθε ανταγωνισμό, πέρα από κάθε αντιπαλότητα, υπάρχει η βεβαιότητα μιας νίκης επί ενός άλλου επιπέδου ζωής, και ο εαυτός μας λαβαίνει μιαν άλλη υπόσταση.

Αναζητώ τον Εαυτό και είναι τα ποτάμια. Γυρεύω το Πρόσωπο και είναι η λίμνη Ορεστιάδα και τα νερά. Η λίμνη, ένδον οφθαλμός, προσφέρει Προσώπου όραση.
Δεν ανήκω σ’ αυτούς που τίποτα δεν τους συνέβη, που η ζωή τους είναι αποτέλεσμα γεγονότων εξωτερικών, που δεν έχουν μάτια για να δουν και αφτιά για ν’ ακούσουν.
Λόγια νεκυίων ανθίζουν στο στόμα μου, λιθάρια που διψούν λαλιά.

Ψάχνω στις κινήσεις του πυθμένα και του βυθού, στα χερσοποτάμια, ποταμολιμναία, λιμναία ιζήματα, τη μορφή που αιώνες εντός μου σμιλεύεται, που στον αιώνα υπάρχει και εκ του τάφου θα ανακληθεί, όταν ακουστεί το νικητήριο σάλπισμα.
Κατά την τελευταία επίσκεψή μου στο κοιμητήριο του Μελισσοχωρίου Θεσσαλονίκης, ανάβοντας τα κεριά και το θυμίαμα που είχα μαζί μου στο μνήμα της Όλγας, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως ένα μέρος του εαυτού μου συγγενεύει άμεσα με τους πεθαμένους.

Φεύγοντας απ’ το κοιμητήριο, είχα την εντύπωση πως οι κινήσεις μου, το φως των κεριών και η οσμή απ’ το θυμίαμα είχαν γίνει αντιληπτά απ’ τους νεκρούς, είχαν συλληφθεί απ’ τις κρυφές τους αισθήσεις.

 

aerapatera – 2φΑ

                                       

"Αγάπη "

 

Χαλίλ Γκιμπράν  -  "ΑΓΑΠΗ"
[Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Όταν η αγάπη σας καλεί, α­κολουθήστε την,
παρ' ότι οι δρόμοι της είναι δύσβατοι κι απότομοι.
Κι όταν οι φτερούγες της σας τυλίξουν, παραδοθείτε της,
παρ' ότι το σπαθί που είναι κρυμμένο στα φτερά της μπορεί να σας πληγώσει.
Κι όταν σας μιλήσει, να την πιστέψετε,
παρ' ότι η φωνή της μπορεί να σκορ­πίσει τα όνειρά σας,
όπως ο βοριάς ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σας στεφανώ­νει, έτσι θα σας σταυρώσει.
Όπως θέλει ν' αναπτυχθείτε, έτσι θέλει και να σας κλαδέψει.
Όπως ανεβαίνει και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαριά σας που ριγούν στον ήλιο,
έτσι θα κατέβει στις ρίζες σας, που είναι γαντζωμένες στη γη, και θα τις ταρακουνήσει.

Σαν δεμάτια καλαμπόκι σας μαζεύει κοντά της.
Σας αλωνίζει για να σας γυμνώσει.
Σας κοσκινίζει για να σας ελευθερώσει από τον φλοιό σας.
Σας αλέθει για να σας λευκάνει. Σας ζυμώνει μέχρι να γίνετε εύπλαστοι.

Ύστερα σας παραδίδει στην ιερή φωτιά της, να γίνετε ιερό ψωμί
για την ιερή γιορτή του Θεού. 
Όλα αυτά θα σας κάνει η αγάπη για να γνωρίσετε τα μυστικά της καρδιάς σας
και μ' αυτή τη γνώση να γίνετε κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από φόβο, αναζητήσετε μόνο την ειρήνη της αγάπης
και την απόλαυση της αγάπης,
τότε καλά θα κάνετε να σκεπάσετε τη γύμνια σας και να φύγετε
από τ’ αλώνι της αγάπης, σ' έναν κόσμο χωρίς εποχές, όπου θα γελάτε,
αλλά όχι μ' ολόκληρο το γέλιο σας, και θα κλαίτε,
αλλά όχι μ' όλα σας τα δάκρυα.

Η αγάπη δεν δίνει παρά τον εαυτό της και δεν παίρνει παρά από τον εαυτό της.
Η αγάπη δεν κάνει τίποτα κτήμα της, ούτε γίνεται κτήμα κανενός.
Γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάτε, δεν πρέπει να λέτε «Ο Θεός είναι στην καρδιά μου»,
αλλά «Είμαι στην καρδιά του Θεού».

Και μη νομίσετε ότι μπορείτε να κατευθύνετε την πορεία της αγάπης,
γιατί η αγάπη, αν σας κρίνει άξιους, κατευθύνει εκείνη την πορεία σας. 
Η αγάπη δεν έχει άλλη επιθυμία από την αυτοεκπλήρωσή της.

Αλλά αν αγαπάτε και επιμένετε να έχετε επιθυμίες,
τότε ας είναι αυτές οι επιθυμίες σας:
Να λιώσετε και να γίνετε σαν το νερό του ρυακιού που τραγουδά
τη μελωδία του στη νύχτα.
Να γνωρίσετε τον πόνο της υπερβολικής τρυφερότητας. 
Να πληγωθείτε από τον τρόπο που εσείς καταλαβαίνετε την αγάπη·
και να αιμορραγήσετε, πρόθυμα και με χαρά.

Να ξυπνήσετε το ξημέρωμα με φτερά στην καρδιά και να πείτε ευχαριστώ
για άλλη μια μέρα αγάπης-
να ξαποστάσετε το μεσημέρι και να στοχαστείτε την έκσταση της αγάπης·
να επιστρέψετε στο σπίτι το βράδυ με ευγνωμοσύνη-
κι ύστερα να αποκοιμηθείτε με μια προσευχή για τον αγαπημένο στην καρδιά σας
και μ' έναν ύμνο στα χείλη σας.

 

πΖ – 2φΑ

                                                   

"H καλύτερη του ενός.. "

-  ΜΑΛΒΙΝΑ ΚΑΡΑΛΗ
[Από το βιβλίο της, «Σαββατογεννημένη»]

ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ. ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ, ΛΕΝΕ, ΚΑΙ ΟΜΩΣ…
Ξυπνάνε έξυπνοι. Επιτίθενται για να αποτρέψουν επιθέσεις.
Τρομοκρατούν για να μη γίνει διάφανος ο φόβος τους.
Χωρίζουν για να μην τους χωρίσουν.
Διαλύονται για να μην τους πιάσουν κορόιδο.

ΑΚΥΡΗ ΕΞΥΠΝΑΔΑ. ΤΟ ΝΙΩΘΕΙΣ
ότι οι διαλυμένοι μέντορες δίνουν χρηστικές οδηγίες.
Για να πάθεις τα ίδια με αυτούς.
«Να μην ξέρει την αδυναμία που του έχεις, θα την εκμεταλλευτεί».
Ή «μη δίνεις τίποτα από τον εαυτό σου. Τότε σε εκτιμούν οι άντρες».
Ή «να μη σε βρίσκει πάντα στο τηλέφωνο. Γιατί σε θεωρεί δεδομένη».
Και τη χαρά του να τιμήσεις, να φωταγωγήσεις, να προσφέρεις, να τον ακούσεις,
πού την πας; Η οξυδέρκειά τους;
Σιδερένια μπάλα σε κομψά σφυρά -και πάνε σέρνοντας.

ΦΑΙΝΕΤΑΙ, ΚΕΪΚ, ΛΕΩ, ΠΩΣ Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΗ
για όσους δεν αγαπάνε αρκετά, θέλει στρατηγική.
Πρέπει να μετατραπεί σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα:
Ποιος θα τρομάξει περισσότερο τον άλλον: το αγαπημένο ερωτικό άθλημα.
Ποιος θα ντρεσάρει γρηγορότερα τον άλλο. Ποιος θα αποδειχθεί πιο έξυπνος.
(Δηλαδή πιο φοβισμένος).
Ποιος θα επιβληθεί. Να επιβληθεί η γυναίκα;
Τι να τον κάνει όμως, έναν άντρα που του επιβάλλεται;
Nα επιβληθεί ο άντρας; Ποιος άντρας που τιμά το φύλο του έχει πρόβλημα με την επιβολή;
Μόνο αυτός που δεν μπορεί να προστατέψει.
Σώσον ημάς από τέτοιες αγάπες!

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΠΟΤΕ ΜΕΡΟΣ, ΠΟΤΕ ΠΙΑ,
σε τέτοια εκπαιδευτικά προγράμματα. Μεγάλωσα, αποφάσισα. Δεν συμπλέω.
Ένοχη ανομοιότητας, όπως πάντα μου άρεσε να είμαι.
Ανεπίδεκτη στρατηγικών. Αλλά δεν το κάνω επίτηδες. Αλήθεια.
Νομίζω ότι γεννήθηκα με το προνόμιο.
Του να μπορώ να διορθώσω τα πράγματα, κάθε φορά που τα μολύνω με τρέχουσα ψιλικατζίδικη ευφυΐα.

ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΧΩ ΒΕΒΑΙΩΘΕΙ.
Το εκπαιδευτικό σύστημα της αγάπης δεν με αφορά.
Χρειάζεται μεταρρύθμιση. Δεν καταλαβαίνω τη διδακτέα ύλη.
Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: «Στον έρωτα,
η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου».
Εγώ αυτή την τάξη ποτέ δεν πρόκειται να την περάσω.
Γι' αυτό σκασιαρχείο καλύτερα. Το σκυλί και βόλτα.

ΕΜΕΝΑ ΚΑΝΕ ΜΕ ΚΥΚΛΟ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟ, να νιώθω τη συγγένεια.
Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο.
Αλλιώς ζηλεύω. Και όταν ζηλεύω, γίνομαι έξυπνη.
Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα.
Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς.
Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά.

ΚΥΚΛΟΣ ΟΜΟΚΕΝΤΡΟΣ: Η πρώτη μου αρχή και η τελευταία.
Άλλες δεν έχω. Κύκλοι, ομόκεντροι.
Κάτι παρόμοιο -ίσως κάποτε να υπήρξε κάτι παρόμοιο.
Πιθανόν στην προϊστορική περίοδο της αγάπης των ανθρώπων.
Πρέπει να υπήρξε μια ανάλογη, αρχέγονη κατάσταση απειρίας.

ΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ που προηγείται της θέλησης για ερωτική δύναμη.
Μια κατάσταση πριν την πρώτη ερώτηση. Πριν από το πρώτο σκέρτσο.
Από τον πρώτο συλλογισμό. Αγάπη δίχως σκέψη, ας την πούμε.
Απειρία, όχι βλακεία, ας την πούμε. Άχρηστη πείρα το Μετά.
Λίγο να σκεφτείς επάνω στο συναίσθημα και αμέσως το Εγώ.
Αμέσως η πιο γελοία εκδοχή της θέλησης για δύναμη.

ΕΛΑ ΤΩΡΑ, ΚΕΪΚ. Γάβγισε να σε ακούσει στο τηλέφωνο.
Πες του πως χάρη σε αυτόν, ο Θεός ανοίγει μαζί μας νέο γύρο.
Δοκιμάζει την αντοχή μας στο Καλό.
Μην το λέμε δυνατά και μας ματιάσουν, αλλά αντέχουμε.
Ονειρευόμαστε. Μπράβο, καλό σκυλί. Ακόμα ένα γάβγισμα.
Κάνε του αγάπες.
Πες πως όλα πια εδώ, χάρη σε αυτόν, ισορροπία και τάξη.

 

doctv – 2φΑ

                                                                         

"Σκέπη αγάπης "

 

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης
["Η εν Χριστώ ζωή μου", εκδόσεις Παπαδημητρίου]

 512. Σαν τους νεοσσούς που βρίσκονται κάτω από τα φτερά της μητέρας τους, έτσι και όλο το σύμπαν, οι τάξεις των Αγγέλων, των ανθρώπων, των αλόγων ζώων, όλων των υλικών κόσμων, βρίσκονται υπό τας πτέρυγας του Κυρίου.
Αυτός φωτίζει και θερμαίνει τα πάντα, άλλα με το πνευματικό φως και άλλα με το κτιστό φως.

Και όπως το πουλί-μητέρα ακούει τους κρωγμούς των νεοσσών της που βρίσκονται κάτω από τα δικά της φτερά, έτσι και ο Κύριος ακούει τις δεήσεις μας, τους ύμνους μας, τους στεναγμούς μας και βλέπει όλες τις ανάγκες μας.
Όλοι είμαστε υπό τας πτέρυγας της αγάπης του.

513. Κατά την προσευχή, είναι ανάγκη να έχουμε θερμή πίστη, χωρίς ούτε στιγμής αμφιβολία για το αν ο Θεός μας ακούει.
Καθ’ όλη την προσευχή, πρέπει να νοιώθουμε τον Θεό μέσα μας και η προσευχή μας να είναι σαν συνομιλία με Βασιλέα.

 

agiospatrokosmas – 2φΑ

"Οι λέξεις φταίνε.. "

 

Κική Δημουλά  -  10 φράσεις με αξία

1. Από τα όνειρα που ανάθρεψα το πιο πονετικό μου:
να μη γερνάω μόνη.

2. Έτσι πρέπει να ράβονται οι σχέσεις κι οι εξαρτήσεις, με αραιές χαλαρές βελονιές,
για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.  (Μπορούν;)

3. Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

4. Δεν ζει κανείς χωρίς να φεύγει.
Και τα αγάλματα ακόμη, και αυτά τη νύχτα δραπετεύουν.

5. Μετανιώνω που τρόχισα τόσα «όχι», για να πω τελικά τόσα «ναι»
που με μαχαίρωσαν.

6. Για σένα στις επιθυμίες μου, λόγος δεν έγινε ποτέ.
Δεν σε προέβλεψαν ποτέ τα όνειρά μου.

7. Αλλά εγώ, είμαι πια σε ρήξη με το «λίγο».

8. Οι λέξεις φταίνε. Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά – σιγά
ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν.

9. Ένα μόνο δεν μου δίνει τ’ όνειρο. Το όριο.
Ως πού να κινδυνέψω.
Γιατί τότε πια δεν θα ήταν όνειρο. Θα ’ταν γεράματα.

10. Είμαι έτοιμη; Να σφίξω καλά τη δειλία μου, μην πλημμυρίσει λόγια
και τούτη η απόφασή μου.

 

dinfo – 2φΑ

                                        

- Ιούλιος 2022

 

ΙΟΥΛΙΟΣ

Με μια αγκαλιά τριαντάφυλλα να υποδεχθούμε την αυγή,
να ράνουμε το χώμα και τα φύλλα που κρατάνε τη δροσιά,
και θα νιφτεί η αγάπη μας μόλις του ήλιου η πρώτη αχτίνα τη χαϊδέψει·
γιατί και τα δάκρυα γίνονται ανθόνερο, άμα κυλάν' για την αγάπη,
κι είναι γενναίο να μπορούμε να κλαίμε για ό,τι πολύ αγαπάμε.

(Γ. Χ. Θεοχάρης)

2φΑ